VBL Voetbal
Van strafschop tot schwalbe. Hier vind je Voetbal en alles wat daarmee te maken heeft. VBL - United in Voetbal.
Ik weet eigenlijk niet of het een record is in het Nederlandse betaalde voetbal. Moet haast wel. 30 jaar geleden begon het Waalwijkse RKC in het seizoen 1987/1988 met 22 opeenvolgende overwinningen in de eerste Divisie.
Met overmacht werden ze kampioen. Een rossige bouwvakker, snel en doelgericht, schoot en kopte er 34 in. Ad van der Wiel werd een levende legende in Waalwijk. Niet alleen door dat ene seizoen. Net als Folkert Velten van Heracles bleef ie zijn club trouw. Waarschijnlijk zou ie bij een andere club ook niet zo hebben kunnen schitteren.
Bij RKC had ie immers een technische voetbalstrateeg en een taktische waterdrager achter zich. Die twee spelers zouden wel de top bereiken. Zoals ze na hun actieve loopbaan succesvol bleven in het betaalde voetbal. De eerste onderschepte passes, stuurde medespelers, dichtte gaatjes en stond tussen 1991 en 1996 onder contract bij Feijenoord.
Zijn kompaan op het middenveld was creatiever en bouwde met zijn inzicht en passing de aanvallen op. Ook hij verdiende een transfer naar Feijenoord. Waar hij vanaf 1988 twee jaar onder contract stond. Tegenwoordig gebruikt Marcel Brands zijn inzicht als succesvol Technisch-Directeur.
De bikkelende middenvelder van destijds, Peter Bosz, propageert tegenwoordig als trainer het aanvallende, technische en mooie voetbal. Zoals Wim Jansen vroeger een gaatjes dichter was als speler van Feijenoord en later een Cruijff adept, is Peter Bosz de gaatjes dichter in de begroting. Jeugd krijgt de kans en de kassa rinkelt. Ad van der Wiel viel later niet in een zwart gat. Die vulde en vult zijn dagen met vissen. Net zoals de clubs vroeger tevergeefs naar hem hengelden.
Met overmacht werden ze kampioen. Een rossige bouwvakker, snel en doelgericht, schoot en kopte er 34 in. Ad van der Wiel werd een levende legende in Waalwijk. Niet alleen door dat ene seizoen. Net als Folkert Velten van Heracles bleef ie zijn club trouw. Waarschijnlijk zou ie bij een andere club ook niet zo hebben kunnen schitteren.
Bij RKC had ie immers een technische voetbalstrateeg en een taktische waterdrager achter zich. Die twee spelers zouden wel de top bereiken. Zoals ze na hun actieve loopbaan succesvol bleven in het betaalde voetbal. De eerste onderschepte passes, stuurde medespelers, dichtte gaatjes en stond tussen 1991 en 1996 onder contract bij Feijenoord.
Zijn kompaan op het middenveld was creatiever en bouwde met zijn inzicht en passing de aanvallen op. Ook hij verdiende een transfer naar Feijenoord. Waar hij vanaf 1988 twee jaar onder contract stond. Tegenwoordig gebruikt Marcel Brands zijn inzicht als succesvol Technisch-Directeur.
De bikkelende middenvelder van destijds, Peter Bosz, propageert tegenwoordig als trainer het aanvallende, technische en mooie voetbal. Zoals Wim Jansen vroeger een gaatjes dichter was als speler van Feijenoord en later een Cruijff adept, is Peter Bosz de gaatjes dichter in de begroting. Jeugd krijgt de kans en de kassa rinkelt. Ad van der Wiel viel later niet in een zwart gat. Die vulde en vult zijn dagen met vissen. Net zoals de clubs vroeger tevergeefs naar hem hengelden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Publiekslievelingen zijn doorgaans de betere voetballers. Anders de harde werkers op het middenveld of de granieten verdedigers. Daarom is de ongekende populariteit van René van Rijswijk bij zijn clubs zo uitzonderlijk.
De Rotterdammer begon in het betaalde voetbal bij RKC in Waalwijk, daarna Cambuur en NEC, om weer bij Cambuur te eindigen. Zijn slungelige lichaamsbouw maakte van de rechtsbuiten een a-typische profvoetballer. Wat hem nog meer een vreemde eend in de voetbalbijt maakte was zijn haardracht. Valderama en Gullit hadden als spelers een opmerkelijk kapsel. Dat waren wereldtoppers die zich dat konden en mochten veroorloven.
De klittende paardenstaart tot op zijn billen maakte van van Rijswijk een buitenbeentje. Zijn interesse in alternatieve gitaarmuziek en psychologie was ook niet standaard te noemen. Je zou verwachten dat als je je zo etaleert, je dat compenseert met prestaties op het veld. Hij had als bijnaam "De spits die nooit scoort." De latere student psychologie scoorde voor zijn drie clubs in 314 wedstrijden 31 doelpunten. Dat zijn zo'n 50 doelpunten minder dan dat zijn beste vriend en ploeggenoot bij NEC, Patrick Pothuizen, aan gele kaarten ontving (Nederlands record)
De talentloze, blind rennende, hardwerkende en nooit scorende rechtsbuiten had niks met het voetbalwereldje, vond zijn collega's maar eenheidsworsten. Toch werd ie op handen gedragen door de supporters. Van Rijswijk scoorde in De Goffert in 123 wedstrijden 3 keer voor NEC. Hij wist in drie seizoenen 3 keer de nul te houden. Nadat hij 60 wedstrijden achtereen het net niet wist te vinden, kreeg hij een niet te missen kans, raakte de bal verkeerd met zijn scheenbeen, waarna de bal tergend langzaam over de doellijn hobbelde. Hij liep nog net geen ererondje. Maakte zijn cultstatus wel waar. Het hartstochtelijk juichen van de supporters was oprecht. Zo maak je ze niet veel meer mee.
De Rotterdammer begon in het betaalde voetbal bij RKC in Waalwijk, daarna Cambuur en NEC, om weer bij Cambuur te eindigen. Zijn slungelige lichaamsbouw maakte van de rechtsbuiten een a-typische profvoetballer. Wat hem nog meer een vreemde eend in de voetbalbijt maakte was zijn haardracht. Valderama en Gullit hadden als spelers een opmerkelijk kapsel. Dat waren wereldtoppers die zich dat konden en mochten veroorloven.
De klittende paardenstaart tot op zijn billen maakte van van Rijswijk een buitenbeentje. Zijn interesse in alternatieve gitaarmuziek en psychologie was ook niet standaard te noemen. Je zou verwachten dat als je je zo etaleert, je dat compenseert met prestaties op het veld. Hij had als bijnaam "De spits die nooit scoort." De latere student psychologie scoorde voor zijn drie clubs in 314 wedstrijden 31 doelpunten. Dat zijn zo'n 50 doelpunten minder dan dat zijn beste vriend en ploeggenoot bij NEC, Patrick Pothuizen, aan gele kaarten ontving (Nederlands record)
De talentloze, blind rennende, hardwerkende en nooit scorende rechtsbuiten had niks met het voetbalwereldje, vond zijn collega's maar eenheidsworsten. Toch werd ie op handen gedragen door de supporters. Van Rijswijk scoorde in De Goffert in 123 wedstrijden 3 keer voor NEC. Hij wist in drie seizoenen 3 keer de nul te houden. Nadat hij 60 wedstrijden achtereen het net niet wist te vinden, kreeg hij een niet te missen kans, raakte de bal verkeerd met zijn scheenbeen, waarna de bal tergend langzaam over de doellijn hobbelde. Hij liep nog net geen ererondje. Maakte zijn cultstatus wel waar. Het hartstochtelijk juichen van de supporters was oprecht. Zo maak je ze niet veel meer mee.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ruud Gullit is waarschijnlijk de laatste speler die Europees voetballer van het jaar werd spelend in een "kleine" competitie. In 1987 werd ie gekozen tot de beste van Europa als speler van PSV. Zijn transfer naar AC Milan als eerste van het trio Gullit, van Basten en Rijkaard verbaasde dan ook niemand.
Nadat Gullit vertrokken was, won PSV het seizoen erna, in 87/88, de Europacup-1. PSV had een goede naam in Europa, niet als absolute topclub. Het verschil dat er tegenwoordig is tussen de grote landen en de competities zoals in Nederland was echter nog niet zo groot. PSV zag in de Duitser Uwe Rahn, speler van Borussia Mönchengladbach, tevens topscorer van de Bundesliga in 1986/1987, de ideale opvolger van Gullit. Hij werd dat seizoen zelfs gekozen tot Duits voetballer van het jaar. Een vergelijkbare speler als Gullit. Inzetbaar als aanvallende middenvelder en aanvaller.
Rahn echter wilde naar de absolute top. Niet wetende dat ie dat met PSV zou hebben bereikt. Hij wachtte op een aanbieding van Barcelona, Real Madrid of Liverpool. Hij overspeelde zijn hand. Vooral toen ie zelfs een aanbieding van Bayern Múnchen niet accepteerde. Sommigen zeggen achteraf dat het door zijn zaakwaarnemer kwam. Bleef in de Bundesliga en kon nooit meer aanhaken aan het niveau daarvoor. Via o.a. 1 F.C Köln, en Hertha BSC belandde de 14voudige international, met 5 doelpunten in Japan. Zijn interlands speelde hij allemaal voor 1988.
Na zijn carrière werd het mysterie Uwe Rahn steeds groter. Wat gebeurde er met de voetballer die misschien even groot had kunnen worden als zijn illustere naamgenoot Helmut Rahn. Zijn familie en vrienden wisten niet waar ie was gebleven. Na een grondig onderzoek van een Duits-TV programma, vonden ze hem in Italië. Hij wilde alleen een telefonisch interview geven. De deur ging niet eens op een kier. Zijn vrouw deed het woord. Gullit werd een wereldster die zelf zijn mondje kan roeren. Zelfs in het Italiaans.
Nadat Gullit vertrokken was, won PSV het seizoen erna, in 87/88, de Europacup-1. PSV had een goede naam in Europa, niet als absolute topclub. Het verschil dat er tegenwoordig is tussen de grote landen en de competities zoals in Nederland was echter nog niet zo groot. PSV zag in de Duitser Uwe Rahn, speler van Borussia Mönchengladbach, tevens topscorer van de Bundesliga in 1986/1987, de ideale opvolger van Gullit. Hij werd dat seizoen zelfs gekozen tot Duits voetballer van het jaar. Een vergelijkbare speler als Gullit. Inzetbaar als aanvallende middenvelder en aanvaller.
Rahn echter wilde naar de absolute top. Niet wetende dat ie dat met PSV zou hebben bereikt. Hij wachtte op een aanbieding van Barcelona, Real Madrid of Liverpool. Hij overspeelde zijn hand. Vooral toen ie zelfs een aanbieding van Bayern Múnchen niet accepteerde. Sommigen zeggen achteraf dat het door zijn zaakwaarnemer kwam. Bleef in de Bundesliga en kon nooit meer aanhaken aan het niveau daarvoor. Via o.a. 1 F.C Köln, en Hertha BSC belandde de 14voudige international, met 5 doelpunten in Japan. Zijn interlands speelde hij allemaal voor 1988.
Na zijn carrière werd het mysterie Uwe Rahn steeds groter. Wat gebeurde er met de voetballer die misschien even groot had kunnen worden als zijn illustere naamgenoot Helmut Rahn. Zijn familie en vrienden wisten niet waar ie was gebleven. Na een grondig onderzoek van een Duits-TV programma, vonden ze hem in Italië. Hij wilde alleen een telefonisch interview geven. De deur ging niet eens op een kier. Zijn vrouw deed het woord. Gullit werd een wereldster die zelf zijn mondje kan roeren. Zelfs in het Italiaans.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Sommige voetballers hebben het aan zichzelf te danken dat ze geen grote spelers zijn geworden. Bij andere grote talenten lag het niet in eigen hand. Op het EK-88 speelden Gerald Vanenburg en Arnold Mühren, op links en rechts als aanvallende middenvelders.
Oranje speelde voorheen altijd met drie voorhoedespelers. Het was bijna heiligschennis van coach Michels om er vanaf te stappen. Hij had echter geen keus. Met twee wereldaanvallers, Marco van Basten en Ruud Gullit, was de keus snel gemaakt.
Als het leven, en vooral voetballeven rechtvaardig zou zijn geweest, Waren de vleugels wel degelijk bezet geweest door raspaardjes. Eén er van was René van der Gijp. Eén van de grootste talenten van zijn generatie. Een geweldige voetballer, die het echter belangrijker vond de komiek uit te hangen en te lui was om zijn eigen veters te strikken. Natuurlijk haalde ie de Nederlandse top bij PSV. Dat bleef bij twee seizoenen. Lokeren, Arau en Sparta waren zijn andere stations. Als voetbalanalist en als mens een wereldtopper. Als speler een voetnoot.
De linksbuiten die had moeten schitteren, had gouden vleugels. De kleurrijke schoonheid van een vlinder gecombineerd met het charisma van een aanstaande wereldster. Het noodlot sloeg echter toe. Robbie de Wit werd, als speler van Ajax, getroffen door een hersenbloeding. De begaafde linksbuiten had aan twee jaar FC Utrecht genoeg om Ajax van zijn kwaliteiten te overtuigen. Werd nog in zijn eerste jaar bij Ajax, als 21-jarige international.
De publiekslieveling van Ajax, mocht maar 8 interlands spelen. Op vakantie in 1986 werd ie als 22jarige profvoetballer getroffen door een hersenbloeding. Het leek allemaal mee te vallen. Zijn medespelers stuurden nog een kaartje: 'We wisten niet dat je hersens had.' Het lachen verging ze al snel, de snelle technische linksbuiten, bleek zijn laatste wedstrijd te hebben gespeeld.
Een speler, bestemd voor de wereldtop, speelde maar 4 seizoenen betaald voetbal. In 8 interlands maakte hij 3 doelpunten. Waarvan er twee legendarisch zijn. Robbie de Wit kreeg in 1993 en 2005 nogmaals een hersenbloeding. Marco van Basten heeft aan de wereld kunnen laten zien wat schoonheid is. Moest te vroeg stoppen. Robbie de Wit heeft die kans nooit echt gehad. Als je terug kijkt naar zijn doelpunten tegen Hongarije en België, zie je wat voor een gemis dat is geweest.
Robbie de Wit, de wereldster die nooit heeft mogen stralen.
Zijn schitterende doelpunt tegen Hongarije....
Oranje speelde voorheen altijd met drie voorhoedespelers. Het was bijna heiligschennis van coach Michels om er vanaf te stappen. Hij had echter geen keus. Met twee wereldaanvallers, Marco van Basten en Ruud Gullit, was de keus snel gemaakt.
Als het leven, en vooral voetballeven rechtvaardig zou zijn geweest, Waren de vleugels wel degelijk bezet geweest door raspaardjes. Eén er van was René van der Gijp. Eén van de grootste talenten van zijn generatie. Een geweldige voetballer, die het echter belangrijker vond de komiek uit te hangen en te lui was om zijn eigen veters te strikken. Natuurlijk haalde ie de Nederlandse top bij PSV. Dat bleef bij twee seizoenen. Lokeren, Arau en Sparta waren zijn andere stations. Als voetbalanalist en als mens een wereldtopper. Als speler een voetnoot.
De linksbuiten die had moeten schitteren, had gouden vleugels. De kleurrijke schoonheid van een vlinder gecombineerd met het charisma van een aanstaande wereldster. Het noodlot sloeg echter toe. Robbie de Wit werd, als speler van Ajax, getroffen door een hersenbloeding. De begaafde linksbuiten had aan twee jaar FC Utrecht genoeg om Ajax van zijn kwaliteiten te overtuigen. Werd nog in zijn eerste jaar bij Ajax, als 21-jarige international.
De publiekslieveling van Ajax, mocht maar 8 interlands spelen. Op vakantie in 1986 werd ie als 22jarige profvoetballer getroffen door een hersenbloeding. Het leek allemaal mee te vallen. Zijn medespelers stuurden nog een kaartje: 'We wisten niet dat je hersens had.' Het lachen verging ze al snel, de snelle technische linksbuiten, bleek zijn laatste wedstrijd te hebben gespeeld.
Een speler, bestemd voor de wereldtop, speelde maar 4 seizoenen betaald voetbal. In 8 interlands maakte hij 3 doelpunten. Waarvan er twee legendarisch zijn. Robbie de Wit kreeg in 1993 en 2005 nogmaals een hersenbloeding. Marco van Basten heeft aan de wereld kunnen laten zien wat schoonheid is. Moest te vroeg stoppen. Robbie de Wit heeft die kans nooit echt gehad. Als je terug kijkt naar zijn doelpunten tegen Hongarije en België, zie je wat voor een gemis dat is geweest.
Robbie de Wit, de wereldster die nooit heeft mogen stralen.
Zijn schitterende doelpunt tegen Hongarije....
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Van Dennis Bergkamp wordt gezegd dat ie alleen maar mooie doelpunten heeft gemaakt. Dennis, the Non Flying Dutchman, maakte inderdaad schitterende doelpunten. De keuze welke de mooiste was is geen moeilijke. Dat was het wonderdoelpunt tegen Argentinië op het WK-98. Heel Nederland in de wolken en Dennis in de zevende hemel.
Er is een andere Nederlander die wel vloog. Op een WK zelfs. Scoorde niet met fluwelen voet of met een lobje. Met zijn kopbal in de finale van het WK-78, ook tegen Argentinië, brak de hemel open voor Oranje in het blauwe bastion. Dick Nanninga maakte als invaller de gelijkmaker. De 1-1 betekende verlengingen. De spits, met bakkebaarden tot op zijn kin, van Roda J.C werd pas in 1978 international. Waar een ander J.C het af liet weten nam de ketting rokende Groninger de honeurs waar op het WK in Argentinië. Op een vraag van een journalist wat ie van het dictatoriale regime van Videla vond, antwoordde hij dat ie de kogels gewoon terug zal koppen.
De finale ging alsnog met 3-1 verloren na verlengingen. Dick Nanninga blijft echter de enige Nederlandse voetballer die een velddoelpunt heeft gemaakt in een WK-finale. Rensenbrink schoot vlak voor tijd op de paal, waar Arjen Robben in een andere finale, de hak van de doelman van Spanje raakte. De lange, keiharde spits moest het niet van hakballetjes hebben. Hij maakte wel gehakt van de verdedigers. De doelmannen bleven liever op de lijn staan. Een duel met Nanninga was bij voorbaat een verloren strijd.
Dick Nanninga was een unieke speler. Werd pas op zijn 24ste prof. Cor van der Gijp, de all time topscorer van Feijenoord, en oom van René haalde hem naar Veendam. Samen met Ruud Geels is Nanninga de beste kopper die in Oranje heeft gespeeld. Hij speelde 15 interlands waarin ie zes keer scoorde. 15 interlands lijkt niet veel. Maar voor een spits die bij Veendam begon op 24jarige leeftijd en diep in het zuiden bij Roda JC eindigde als bloemist, een respectabel aantal.
De bourgondische Groninger en levensgenieter trof het daarna minder. Hij kreeg suikerziekte. Dat krijgen wel meer mensen. Bij Nanninga kwamen er echter complicaties. Zijn linker onderbeen moest worden afgezet. Door een infectie kwam ie vier maanden in coma te liggen. Ook zijn rechter onderbeen moest daarna worden afgezet.
Een reus was alsnog geveld. Door hoge koorts overleed de held van het WK-78 op 66jarige leeftijd in het ziekenhuis van Maaseik in België. Een boom van een vent, zijn wortels in Groningen, zijn takken uitgeslagen in Limburg, alsnog neergehaald. Wat blijft is de herinnering aan een historisch doelpunt. Dick Nanninga, zijn laatste luchtduel verloren.
Er is een andere Nederlander die wel vloog. Op een WK zelfs. Scoorde niet met fluwelen voet of met een lobje. Met zijn kopbal in de finale van het WK-78, ook tegen Argentinië, brak de hemel open voor Oranje in het blauwe bastion. Dick Nanninga maakte als invaller de gelijkmaker. De 1-1 betekende verlengingen. De spits, met bakkebaarden tot op zijn kin, van Roda J.C werd pas in 1978 international. Waar een ander J.C het af liet weten nam de ketting rokende Groninger de honeurs waar op het WK in Argentinië. Op een vraag van een journalist wat ie van het dictatoriale regime van Videla vond, antwoordde hij dat ie de kogels gewoon terug zal koppen.
De finale ging alsnog met 3-1 verloren na verlengingen. Dick Nanninga blijft echter de enige Nederlandse voetballer die een velddoelpunt heeft gemaakt in een WK-finale. Rensenbrink schoot vlak voor tijd op de paal, waar Arjen Robben in een andere finale, de hak van de doelman van Spanje raakte. De lange, keiharde spits moest het niet van hakballetjes hebben. Hij maakte wel gehakt van de verdedigers. De doelmannen bleven liever op de lijn staan. Een duel met Nanninga was bij voorbaat een verloren strijd.
Dick Nanninga was een unieke speler. Werd pas op zijn 24ste prof. Cor van der Gijp, de all time topscorer van Feijenoord, en oom van René haalde hem naar Veendam. Samen met Ruud Geels is Nanninga de beste kopper die in Oranje heeft gespeeld. Hij speelde 15 interlands waarin ie zes keer scoorde. 15 interlands lijkt niet veel. Maar voor een spits die bij Veendam begon op 24jarige leeftijd en diep in het zuiden bij Roda JC eindigde als bloemist, een respectabel aantal.
De bourgondische Groninger en levensgenieter trof het daarna minder. Hij kreeg suikerziekte. Dat krijgen wel meer mensen. Bij Nanninga kwamen er echter complicaties. Zijn linker onderbeen moest worden afgezet. Door een infectie kwam ie vier maanden in coma te liggen. Ook zijn rechter onderbeen moest daarna worden afgezet.
Een reus was alsnog geveld. Door hoge koorts overleed de held van het WK-78 op 66jarige leeftijd in het ziekenhuis van Maaseik in België. Een boom van een vent, zijn wortels in Groningen, zijn takken uitgeslagen in Limburg, alsnog neergehaald. Wat blijft is de herinnering aan een historisch doelpunt. Dick Nanninga, zijn laatste luchtduel verloren.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Tijdens de millenium-wisseling 2000 werden er veel verkiezingen gehouden. Ook in het voetbal. Zo werd het Nederlands elftal WK-74 internationaal gekozen tot op twee na beste elftal van de eeuw. Eén was Brazilië WK-70, twee het Hongarije van het WK-54. Het Hongarije dat vóór de verloren finale tegen Duitsland, 5 jaar ongeslagen was gebleven. Hongarije kwam in de finale zelfs met 2-0 voor. Nederland leerde 20 jaar later de Duitse vechtersmentaliteit kennen. Net als Hongarije kwamen ze voor in de finale. Net als de fabuleuze Magyaren, stond Oranje later te pronken zonder beker.
Het mooie is dat in deze verkiezing ook werd gekeken naar de romantiek in het voetbal. Er waren meerdere verkiezingen in verschillende bladen of zenders. De wedstrijd tussen Italië en West-Duitsland op het WK-70 werd gekozen tot mooiste wedstrijd ooit. Het WK-70 is, naar mijn mening, dan ook het mooiste WK geweest. De speler van de eeuw bereikte dat toernooi zijn hoogtepunt. Pelé wordt niet voor niets de Koning genoemd. De tot beste speler van de 20ste eeuw in Europa gekozen Johan Cruijff werd nooit wereldkampioen. Wel de verlosser, die de romantiek terugbracht.
Deze verkiezingen gingen over de beste elftallen en beste spelers ooit. Een andere Nederlandse voetballer won ook een prestigieuze verkiezing. Een elegante verdedigende middenvelder won de wedstrijd over het mooiste Panini-voetbalplaatje ooit. Zonder zijn snor zou Abe allang vergeten zijn. Geen aanvaller die furore maakte of later een standbeeld kreeg bij het stadion van Heerenveen. Abe Lenstra is één van de beste voetballers uit Nederland. De andere Abe maakte indruk door zijn verschijning. Abe van den Ban liet de mondhoeken van menig voetballiefhebber krullen.
De lach die hij gaf aan de toeschouwers was de lach die onder zijn gekrulde snor schuil ging. Tot in de puntjes verzorgd was zijn snor. De mooiste snor ooit op een voetbalveld. De pretoogjes van Abe van den Ban maakten het af. Abe de verdedigende middenvelder, die nooit een sliding maakte. Alles op techniek. Kappen en draaien liet ie aan anderen over. FC Haarlem bestaat niet meer helaas. Echter, twee voetballers van Haarlem staan eeuwig in ieders gedachten. Hebben geschiedenis geschreven. Ruud Gullit, gekozen tot 's werelds beste voetballer met zijn karakteristieke dreadlocks en Abe van den Ban, de voetballer die na het voetballen kunstenaar werd. Twee levende legendes.
Op 21 juli 1973 was Abe van den Ban het middelpunt van een unieke gebeurtenis tijdens een wedstrijd om de Intertoto Cup tegen de Slowaakse voetbalclub FC Nitra. Van den Ban ergerde zich dermate aan de scheidsrechter, die een aantal grove overtredingen onbestraft liet, dat hij de gele kaart uit de man z'n borstzak trok en deze aan de man toonde. Het kwam Van den Ban op een rode kaart te staan. De enige in zijn carriere. Sommige FOK!kers krijgen voor minder een ban.
Het mooie is dat in deze verkiezing ook werd gekeken naar de romantiek in het voetbal. Er waren meerdere verkiezingen in verschillende bladen of zenders. De wedstrijd tussen Italië en West-Duitsland op het WK-70 werd gekozen tot mooiste wedstrijd ooit. Het WK-70 is, naar mijn mening, dan ook het mooiste WK geweest. De speler van de eeuw bereikte dat toernooi zijn hoogtepunt. Pelé wordt niet voor niets de Koning genoemd. De tot beste speler van de 20ste eeuw in Europa gekozen Johan Cruijff werd nooit wereldkampioen. Wel de verlosser, die de romantiek terugbracht.
Deze verkiezingen gingen over de beste elftallen en beste spelers ooit. Een andere Nederlandse voetballer won ook een prestigieuze verkiezing. Een elegante verdedigende middenvelder won de wedstrijd over het mooiste Panini-voetbalplaatje ooit. Zonder zijn snor zou Abe allang vergeten zijn. Geen aanvaller die furore maakte of later een standbeeld kreeg bij het stadion van Heerenveen. Abe Lenstra is één van de beste voetballers uit Nederland. De andere Abe maakte indruk door zijn verschijning. Abe van den Ban liet de mondhoeken van menig voetballiefhebber krullen.
De lach die hij gaf aan de toeschouwers was de lach die onder zijn gekrulde snor schuil ging. Tot in de puntjes verzorgd was zijn snor. De mooiste snor ooit op een voetbalveld. De pretoogjes van Abe van den Ban maakten het af. Abe de verdedigende middenvelder, die nooit een sliding maakte. Alles op techniek. Kappen en draaien liet ie aan anderen over. FC Haarlem bestaat niet meer helaas. Echter, twee voetballers van Haarlem staan eeuwig in ieders gedachten. Hebben geschiedenis geschreven. Ruud Gullit, gekozen tot 's werelds beste voetballer met zijn karakteristieke dreadlocks en Abe van den Ban, de voetballer die na het voetballen kunstenaar werd. Twee levende legendes.
Op 21 juli 1973 was Abe van den Ban het middelpunt van een unieke gebeurtenis tijdens een wedstrijd om de Intertoto Cup tegen de Slowaakse voetbalclub FC Nitra. Van den Ban ergerde zich dermate aan de scheidsrechter, die een aantal grove overtredingen onbestraft liet, dat hij de gele kaart uit de man z'n borstzak trok en deze aan de man toonde. Het kwam Van den Ban op een rode kaart te staan. De enige in zijn carriere. Sommige FOK!kers krijgen voor minder een ban.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Dank je Tjacka. Vind het zelf ook leuk om ze te maken.quote:Op zaterdag 17 juni 2017 16:24 schreef Tjacka het volgende:
Zitten prachtige stukjes tussen Tong. Nog steeds
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Stel je mag een Nederlands Elftal aller tijden maken. Je begint achterin, met de laatste man. Ronald Koeman zal voor velen de eerste optie zijn. Echter, misschien gaan ze twijfelen aan het einde van deze post. Er was immers een Amsterdammer die in Rotterdam furore maakte. Net zoals Robbie Rensenbrink en Ruud Gullit als Amsterdammers nooit voor Ajax gespeeld. wel een wereldtopper geworden.
In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.
Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.
Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.
Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feijenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.
Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feijenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) laseroms zal trots op hem zijn geweest.
Rinus Israel, een Feijenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.
In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.
Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.
Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.
Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feijenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.
Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feijenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) laseroms zal trots op hem zijn geweest.
Rinus Israel, een Feijenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Engeland staat aan de basis van het voetbal. Tevens aan de basis van het einde. Het einde van de romantiek en sportmanship. Engeland heeft het internationale voetbal veel geschonken. Het heeft ook lang in de cocon van zelfgenoegzaamheid geleefd.
Pas in 1950 deden de Engelsen mee aan het WK. Ze vonden zich te groot voor zoiets triviaals. Echter op het WK werden ze met de neus op de feiten gedrukt. Amerika, het niet-voetballand, won met 1-0 van de Engelsen. Toch bleven de Engelsen volhouden dat ze het superieure voetballand waren.
De mokerslag werd toegediend door het Hongarije van de sterspeler Puskas. Hongarije veroverde de voetbalwereld met tovervoetbal. Bleven 5 jaar lang ongeslagen. De slagroom op het toetje kwam in het beroemdste stadion ter wereld. Op Wembley werd Engeland met 6-3 verslagen. De eerste thuis nederlaag van Engeland ooit.
Het moderne voetbal zette voet aan wal in het conservatieve voetballandschap. Engeland werd een lesje geleerd door één van de beste elftallen ooit. Helaas ligt het huidige moderne voetbal in Engeland aan de basis van het vermoorden van de romantiek. Waar In Engeland voor het eerst werd betaald, is er nu in Engeland een geldbron ontsproten die zijn weerga niet kent.
Het gaat niet meer om de individuele klasse van Georg Best, Dennis Law, Paul Gascoinge of Eric Cantona. Spelers die ook rijk werden door hun prestaties op het veld. Die moesten echter wel wedijveren met andere voetballers met grote kwaliteiten. Tegenwoordig worden er door de top-4 dusdanige bedragen betaald dat het geen competitie meer is. Leicester City was een sprookjes elfat uit de voetbalhemel. De laatste stuiptrekking van het romantische voetbal.
Engeland heeft ons voetbal gegeven. Engeland heeft ons voetbal afgenomen. Straks zal de les weer hard zijn voor het nationale elftal. Geen sterren meer uit Engeland, geen vedettes als Bobby Charlton of Gary Lineker. Die plaatsen zijn ingenomen door buitenlanders. De Arabieren schudden met hun buidel. Het geld stroomt binnen. De tranen van de voetbalromanticus over de wangen.
Pas in 1950 deden de Engelsen mee aan het WK. Ze vonden zich te groot voor zoiets triviaals. Echter op het WK werden ze met de neus op de feiten gedrukt. Amerika, het niet-voetballand, won met 1-0 van de Engelsen. Toch bleven de Engelsen volhouden dat ze het superieure voetballand waren.
De mokerslag werd toegediend door het Hongarije van de sterspeler Puskas. Hongarije veroverde de voetbalwereld met tovervoetbal. Bleven 5 jaar lang ongeslagen. De slagroom op het toetje kwam in het beroemdste stadion ter wereld. Op Wembley werd Engeland met 6-3 verslagen. De eerste thuis nederlaag van Engeland ooit.
Het moderne voetbal zette voet aan wal in het conservatieve voetballandschap. Engeland werd een lesje geleerd door één van de beste elftallen ooit. Helaas ligt het huidige moderne voetbal in Engeland aan de basis van het vermoorden van de romantiek. Waar In Engeland voor het eerst werd betaald, is er nu in Engeland een geldbron ontsproten die zijn weerga niet kent.
Het gaat niet meer om de individuele klasse van Georg Best, Dennis Law, Paul Gascoinge of Eric Cantona. Spelers die ook rijk werden door hun prestaties op het veld. Die moesten echter wel wedijveren met andere voetballers met grote kwaliteiten. Tegenwoordig worden er door de top-4 dusdanige bedragen betaald dat het geen competitie meer is. Leicester City was een sprookjes elfat uit de voetbalhemel. De laatste stuiptrekking van het romantische voetbal.
Engeland heeft ons voetbal gegeven. Engeland heeft ons voetbal afgenomen. Straks zal de les weer hard zijn voor het nationale elftal. Geen sterren meer uit Engeland, geen vedettes als Bobby Charlton of Gary Lineker. Die plaatsen zijn ingenomen door buitenlanders. De Arabieren schudden met hun buidel. Het geld stroomt binnen. De tranen van de voetbalromanticus over de wangen.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik dank u ten zeerste.quote:
Op
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn spelers die succesen boekten en toch vergeten zijn. Spelers die meer verdienen dan een voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Harry Lubse. Wie ? Zal menigeen denken.
Harry Lubse was een veel scorende, hardwerkende spits van PSV. In de schaduw van Willie van der Kuijlen, maar wel degelijk een klasbak. Als hardwerkende spits maakt ie tussen 1969 en 1980 112 doelpunten in 322 wedstrijden voor PSV. Hij trok de gaten, deed het vuile werk. Een clubvoetballer die het resultaat van zijn elftal belangrijker vond dan eigen glorie.
Als beloning werd ie opgeroepen voor de selectie van het Nederlands Elftal in 1974. Hij speelde geen minuut. Is hem niet kwalijk te nemen. De overgewaardeerde bondscoach Rinus Michels liet zelfs Piet Keizer en Ruud Geels op de bank zitten.
Harry Lubse had mooie voetbal-nadagen. Als Brabander promoveerde hij als aanvaller en topscorer van Helmond Sport naar de eredivisie. In zijn twee Eredivisie-jaren met Helmond Sport scoorde hij nog 19 keer in de Eredivisie. Niet slecht voor een veteraan bij een degradant. Harry Lubse. Een vergeten, grote voetballer met een mooi palmares. Tegenwoordig doen we een moord voor zo'n spits. Dodelijk in de 16 meter. De schaduw niet schuwend.
Harry Lubse was een veel scorende, hardwerkende spits van PSV. In de schaduw van Willie van der Kuijlen, maar wel degelijk een klasbak. Als hardwerkende spits maakt ie tussen 1969 en 1980 112 doelpunten in 322 wedstrijden voor PSV. Hij trok de gaten, deed het vuile werk. Een clubvoetballer die het resultaat van zijn elftal belangrijker vond dan eigen glorie.
Als beloning werd ie opgeroepen voor de selectie van het Nederlands Elftal in 1974. Hij speelde geen minuut. Is hem niet kwalijk te nemen. De overgewaardeerde bondscoach Rinus Michels liet zelfs Piet Keizer en Ruud Geels op de bank zitten.
Harry Lubse had mooie voetbal-nadagen. Als Brabander promoveerde hij als aanvaller en topscorer van Helmond Sport naar de eredivisie. In zijn twee Eredivisie-jaren met Helmond Sport scoorde hij nog 19 keer in de Eredivisie. Niet slecht voor een veteraan bij een degradant. Harry Lubse. Een vergeten, grote voetballer met een mooi palmares. Tegenwoordig doen we een moord voor zo'n spits. Dodelijk in de 16 meter. De schaduw niet schuwend.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Johan Derksen kon niet voetballen, was een slechte journalist. Ondanks zijn tekortkomingen kwam ie bovendrijven uit de Veendamse bagger. Zijn grote mond bracht hem verder dan ie eigenlijk verdiende
Jan Mulder de ex-topvoeballer van Anderlecht en Ajax, had naast gouden voeten een gouden pen. Zijn columns waren en zijn literatuur. Camu op de voorpagina van de Volkskrant, was samen met Remco Campert iedere dag smullen.
Dat waren hoogwaardige hersenspinsels. Ik ben al vanaf 1979 lezer van de Voetbal International. Zag Johan Derksen van mediocere journalist en Cruijff adept, promoveren naar hoofdredacteur en vaste columnist. De brutalen hebben de halve wereld. De columns waren niet om door te komen. Toch las ik ze als eerste. Puur door zijn mening. Zelf geeft ie altijd toe dat ie geen voetbaltalent had, net zoals ie toegeeft dat ie eigenlijk geen literair talent bezit. Big Mouth Strikes again.
Dat ie soms een leuke boute mening heeft. Een uitspraak die discutabel is, maakt een beetje goed. Hij vindt George Best de beste voetballer aller tijden. Slaat natuurlijk nergens op. Is een prikkelende mening waar ie nog steeds achterstaat. Dat mag, dat siert hem.
Georg Best hoort ook in mijn Top-Tien aller tijden. Naar gelang mijn stemming staat ie vierde of achtste. George best was uniek. Een fenomeen die nooit op een groot toernooi heeft kunnen schitteren. Ryan Giggs en Jari litmanen kunnen het hem nazeggen. Met dit verschil dat George Best de beste was van een generatie. Voordat Cruijff de wereld veroverde was Georgie de Beatle die de maatstaf was. De eerste Rock 'n' roller onder de voetballers.
George Best won de EC-1 met Manchester United, Werd voetballer van het jaar in Europa. Stal als eerste voetballer de damesharten. George Best was uniek. De eerste megaster onder de voetballers. De eerste voetballer die te vergelijken was met de populairste popsterren. Wat dat betreft heeft Johan Derksen gelijk. Alleen, George Best liet zijn voeten spreken, waar Johan Derksen als muziekliefhebber ouwe zakken adoreert. George Best is nooit een ouwe zak geworden. Hoeveel noten Johan Derksen ook op zijn zang mag hebben.
Jan Mulder de ex-topvoeballer van Anderlecht en Ajax, had naast gouden voeten een gouden pen. Zijn columns waren en zijn literatuur. Camu op de voorpagina van de Volkskrant, was samen met Remco Campert iedere dag smullen.
Dat waren hoogwaardige hersenspinsels. Ik ben al vanaf 1979 lezer van de Voetbal International. Zag Johan Derksen van mediocere journalist en Cruijff adept, promoveren naar hoofdredacteur en vaste columnist. De brutalen hebben de halve wereld. De columns waren niet om door te komen. Toch las ik ze als eerste. Puur door zijn mening. Zelf geeft ie altijd toe dat ie geen voetbaltalent had, net zoals ie toegeeft dat ie eigenlijk geen literair talent bezit. Big Mouth Strikes again.
Dat ie soms een leuke boute mening heeft. Een uitspraak die discutabel is, maakt een beetje goed. Hij vindt George Best de beste voetballer aller tijden. Slaat natuurlijk nergens op. Is een prikkelende mening waar ie nog steeds achterstaat. Dat mag, dat siert hem.
Georg Best hoort ook in mijn Top-Tien aller tijden. Naar gelang mijn stemming staat ie vierde of achtste. George best was uniek. Een fenomeen die nooit op een groot toernooi heeft kunnen schitteren. Ryan Giggs en Jari litmanen kunnen het hem nazeggen. Met dit verschil dat George Best de beste was van een generatie. Voordat Cruijff de wereld veroverde was Georgie de Beatle die de maatstaf was. De eerste Rock 'n' roller onder de voetballers.
George Best won de EC-1 met Manchester United, Werd voetballer van het jaar in Europa. Stal als eerste voetballer de damesharten. George Best was uniek. De eerste megaster onder de voetballers. De eerste voetballer die te vergelijken was met de populairste popsterren. Wat dat betreft heeft Johan Derksen gelijk. Alleen, George Best liet zijn voeten spreken, waar Johan Derksen als muziekliefhebber ouwe zakken adoreert. George Best is nooit een ouwe zak geworden. Hoeveel noten Johan Derksen ook op zijn zang mag hebben.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Derksen was een keiharde verdediger. Ik weet nog toen ie mij trainde dat er speciaal aandacht voor de tackle was
Fritz Korbach (Diez an der Lahn, 18 juli 1945 – Leeuwarden, 14 augustus 2011) was een Duitse voetbaltrainer die hoofdzakelijk in Nederland werkzaam was.
Als de term flamboyant op een voetbaltrainer van toepassing was, is het wel bij deze Duits/Nederlandse coach. Met 926 wedstrijden achter zijn naam is ie de meest ervaren voetbaltrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Er werd gesproken van het Fritz-Korbach-effect. Hij werd namelijk vaak opgeroepen in tijden van crises bij clubs om een ontslagen trainer op te volgen en was dan meestal succesvol. Ondanks dat ie vijf keer wist te promoveren kreeg ie nooit aanbiedingen van een (sub)topper. Met vijf kampioenschappen staat ie tweede achter een andere markante trainer, Frans Körver die promoveerde zeg keer.. Eventueel kun je FC Twente, FC Utrecht en Heerenveen subtoppers noemen die Korbach trainde.
Zijn levensstijl, drankgebruik, gevechten met Bobo's en zakelijke relaties stonden een grotere carrière in de weg. Zijn harde grappen diende als guillotine,om hen definief een kopje kleiner te maken. Hij bleef drinken en werd een kariikatuur van zichzelf. Hij ontkende zijn verslaving zijn onzamenhangende uitspraken en zijn lavenloos gedrach in het openbaar. Bij zijn Sparta werd ie na twee dagen op het trainigsveld van het veld gedragen, Einde carriere.
Zijn redder in nood,,een Frieze cafébaas zorgde,dat de bijna dakloze trainer werd geholpen, zorgde voor een nieuw huis dat ie op eigen kosten betaalde en richtte.het in. De maaltijden nuttigde Fritz bij de goedheilig man. Als dank ging Korbach er met diens vrouw vandoor en werd de café eigenaar failliet verklaard. Zijn leven had niet alleen sporen van vernieling achter gelaten, zijn vriendinnen en vrouwen verlieten hem allemaal.Ook zijn lichaam was vernield, de vele drankgelagen en iedere dag dikken sigaren bezorgden hem begin 2011 keelkanker. Een half jaar later overleed een legendarische die overal geliefd en populair was. Zijn laatste adem blies ie uit door een hartaanval.
Zijn spreuken leven voort, soms komisch, soms onnodig kwetsen. Altijd controversieel.
Aan Fris Barend waarom Joodse douchekoppen elf gaten hebben. 'Omdat Joden maar tien vingers hebben.'
Nadat Johan Derksen hem daar op televisie op aansprak was Korbach een dag later vrij duidelijk. ‘Ik mag dan veel drinken, ik pleur tenminste niet mijn vrouw van de trap af'’, waarmee hij de vrouw van Derksen bedoelde die door een tragisch ongeluk om het leven kwam.
Een carrière bij PSV en Feyenoord kwam om contractuele redenen niet van de grond. Terwijl zijn werkgever Go Ahead Eagles met Ajax om de tafel zat stormde Korbach binnen met de vraag hoe laat het neuken begon. De besprekingen waren gelijk over.
Unieke man, zoals ze niet meer worden gemaakt..
Als de term flamboyant op een voetbaltrainer van toepassing was, is het wel bij deze Duits/Nederlandse coach. Met 926 wedstrijden achter zijn naam is ie de meest ervaren voetbaltrainer in het Nederlandse betaalde voetbal. Er werd gesproken van het Fritz-Korbach-effect. Hij werd namelijk vaak opgeroepen in tijden van crises bij clubs om een ontslagen trainer op te volgen en was dan meestal succesvol. Ondanks dat ie vijf keer wist te promoveren kreeg ie nooit aanbiedingen van een (sub)topper. Met vijf kampioenschappen staat ie tweede achter een andere markante trainer, Frans Körver die promoveerde zeg keer.. Eventueel kun je FC Twente, FC Utrecht en Heerenveen subtoppers noemen die Korbach trainde.
Zijn levensstijl, drankgebruik, gevechten met Bobo's en zakelijke relaties stonden een grotere carrière in de weg. Zijn harde grappen diende als guillotine,om hen definief een kopje kleiner te maken. Hij bleef drinken en werd een kariikatuur van zichzelf. Hij ontkende zijn verslaving zijn onzamenhangende uitspraken en zijn lavenloos gedrach in het openbaar. Bij zijn Sparta werd ie na twee dagen op het trainigsveld van het veld gedragen, Einde carriere.
Zijn redder in nood,,een Frieze cafébaas zorgde,dat de bijna dakloze trainer werd geholpen, zorgde voor een nieuw huis dat ie op eigen kosten betaalde en richtte.het in. De maaltijden nuttigde Fritz bij de goedheilig man. Als dank ging Korbach er met diens vrouw vandoor en werd de café eigenaar failliet verklaard. Zijn leven had niet alleen sporen van vernieling achter gelaten, zijn vriendinnen en vrouwen verlieten hem allemaal.Ook zijn lichaam was vernield, de vele drankgelagen en iedere dag dikken sigaren bezorgden hem begin 2011 keelkanker. Een half jaar later overleed een legendarische die overal geliefd en populair was. Zijn laatste adem blies ie uit door een hartaanval.
Zijn spreuken leven voort, soms komisch, soms onnodig kwetsen. Altijd controversieel.
Aan Fris Barend waarom Joodse douchekoppen elf gaten hebben. 'Omdat Joden maar tien vingers hebben.'
Nadat Johan Derksen hem daar op televisie op aansprak was Korbach een dag later vrij duidelijk. ‘Ik mag dan veel drinken, ik pleur tenminste niet mijn vrouw van de trap af'’, waarmee hij de vrouw van Derksen bedoelde die door een tragisch ongeluk om het leven kwam.
Een carrière bij PSV en Feyenoord kwam om contractuele redenen niet van de grond. Terwijl zijn werkgever Go Ahead Eagles met Ajax om de tafel zat stormde Korbach binnen met de vraag hoe laat het neuken begon. De besprekingen waren gelijk over.
Unieke man, zoals ze niet meer worden gemaakt..
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Van 2 tot 20 augustus vindt het EK onder 19 plaats in Georgië. Nederland doet ook weer mee. Helaas zijn niet alle spelers beschikbaar. Het is geen FIFA-toernooi, dus zijn de clubs niet verplicht hun beste spelers af te staan. Toch blijft het altijd representatief voor een bepaalde lichting. Tijdens het vorige EK bleek Oranje het vooral fysiek af te leggen.
Definitieve Selectie: Navajo Bakboord (Ajax), Justin Bijlow (Feyenoord), Jurich Carolina (PSV), Tristan Dekker (VVV-Venlo), Javairo Dilrosun (Manchester City), Jay-Roy Grot (NEC), Ferdi Kadioglu (NEC), Boy Kemper (Ajax), Rodney Kongolo (Manchester City), Teun Koopmeiners (AZ), Noa Lang (Ajax), Justin Lonwijk (PSV), Mike van de Meulenhof (PSV), Ché Nunnely (Ajax), Armando Obispo (PSV), Maarten Paes (NEC), Joël Piroe (PSV), Dani de Wit (Ajax) en Robin Zwartjens (Feyenoord).
Er zijn niet veel Nederlandse jeugdelftallen geweest die indruk maakten. Zoals op het WK onder 20 in Mexico. Nederland was de smaakmaker van het toernooi. Met Mario Been als publiekslieveling, die zelfs in de studio van de staatsomroep als ster van het toernooi zijn zegje mocht komen doen. Nederland kwam via Brazilië, de Soviët-Unie en Nigeria in de kwartfinale tegen Argentinië. Oranje bleef geweldig spelen. Kwam dan ook met 1-0 voor.
De Zuid-Amerikaanse scheidsrechter vond het echter wel genoeg geweest.
Om onduidelijke redenen werden Henk Duut, Tjabko Teuben en Gerald Vanenburg uit het veld gestuurd. Nederland verloor, met misschien wel de beste Nederlandse jeugdselectie ooit.
De Selectie bestond uit........
Nr. Positie Speler
1. DM Rik Laurs
2. V Addick Koot
3. V Henk Duut
4. V Sonny Silooy
5. V Tjapko Teuben
6. V Mike Snoei
7. A John van 't Schip
8. M Gerald Vanenburg
9. A Marco van Basten
10. M René Roord
11. A Rob de Wit
12. A Erik-Jan van den Boogaard
13. M Mario Been
14. M Edwin Godee
15. V Raymond Kramer
16. DM Theo Snelders
17. M Edwin Bakker
18. V René Panhuis
Negen toekomstige internationals plus een aantal goede Eredivisie spelers. Waarvan twee wereldtoppers en één topper die op zijn 23 werd afgekeurd. Je zou het voor minder doen.
Een andere lichting werd precies tien jaar geleden zelfs Europees kampioen 2007 in eigen land. De finale werd met liefst 4-1 gewonnen van Servië. Wie zijn er doorgebroken en welke spelers hebben het nooit waargemaakt van deze talenten? Hier de selectie en oordeel zelf........
Doel: Tim Krul (Newcastle United), Kenneth Vermeer (Ajax), Boy Waterman (AZ)
Verdediging: Ryan Donk (AZ), Calvin Jong-A-Pin (sc Heerenveen), Arnold Kruiswijk (FC Groningen), Erik Pieters (FC Utrecht), Frank van der Struijk (Willem II), Ron Vlaar (Feyenoord), Gianni Zuiverloon (sc Heerenveen).
Middenveld: Ismaïl Aissati (FC Twente), Otman Bakkal (FC Twente), Luigi Bruins (Excelsior), Royston Drenthe (Feyenoord), Hedwiges Maduro (Ajax), Haris Medunjanin (Sparta Rotterdam), Robbert Schilder (Heracles Almelo).
Aanval: Ryan Babel (Ajax), Roy Beerens (NEC), Tim Janssen (RKC Waalwijk), Julian Jenner (AZ), Daniël de Ridder (Celta de Vigo), Maceo Rigters (NAC Breda).
Prijzen winnen met jeugdelftallen zegt dus iets......maar niet alles.
Maceo Rigters momenteel.....
Definitieve Selectie: Navajo Bakboord (Ajax), Justin Bijlow (Feyenoord), Jurich Carolina (PSV), Tristan Dekker (VVV-Venlo), Javairo Dilrosun (Manchester City), Jay-Roy Grot (NEC), Ferdi Kadioglu (NEC), Boy Kemper (Ajax), Rodney Kongolo (Manchester City), Teun Koopmeiners (AZ), Noa Lang (Ajax), Justin Lonwijk (PSV), Mike van de Meulenhof (PSV), Ché Nunnely (Ajax), Armando Obispo (PSV), Maarten Paes (NEC), Joël Piroe (PSV), Dani de Wit (Ajax) en Robin Zwartjens (Feyenoord).
Er zijn niet veel Nederlandse jeugdelftallen geweest die indruk maakten. Zoals op het WK onder 20 in Mexico. Nederland was de smaakmaker van het toernooi. Met Mario Been als publiekslieveling, die zelfs in de studio van de staatsomroep als ster van het toernooi zijn zegje mocht komen doen. Nederland kwam via Brazilië, de Soviët-Unie en Nigeria in de kwartfinale tegen Argentinië. Oranje bleef geweldig spelen. Kwam dan ook met 1-0 voor.
De Zuid-Amerikaanse scheidsrechter vond het echter wel genoeg geweest.
Om onduidelijke redenen werden Henk Duut, Tjabko Teuben en Gerald Vanenburg uit het veld gestuurd. Nederland verloor, met misschien wel de beste Nederlandse jeugdselectie ooit.
De Selectie bestond uit........
Nr. Positie Speler
1. DM Rik Laurs
2. V Addick Koot
3. V Henk Duut
4. V Sonny Silooy
5. V Tjapko Teuben
6. V Mike Snoei
7. A John van 't Schip
8. M Gerald Vanenburg
9. A Marco van Basten
10. M René Roord
11. A Rob de Wit
12. A Erik-Jan van den Boogaard
13. M Mario Been
14. M Edwin Godee
15. V Raymond Kramer
16. DM Theo Snelders
17. M Edwin Bakker
18. V René Panhuis
Negen toekomstige internationals plus een aantal goede Eredivisie spelers. Waarvan twee wereldtoppers en één topper die op zijn 23 werd afgekeurd. Je zou het voor minder doen.
Een andere lichting werd precies tien jaar geleden zelfs Europees kampioen 2007 in eigen land. De finale werd met liefst 4-1 gewonnen van Servië. Wie zijn er doorgebroken en welke spelers hebben het nooit waargemaakt van deze talenten? Hier de selectie en oordeel zelf........
Doel: Tim Krul (Newcastle United), Kenneth Vermeer (Ajax), Boy Waterman (AZ)
Verdediging: Ryan Donk (AZ), Calvin Jong-A-Pin (sc Heerenveen), Arnold Kruiswijk (FC Groningen), Erik Pieters (FC Utrecht), Frank van der Struijk (Willem II), Ron Vlaar (Feyenoord), Gianni Zuiverloon (sc Heerenveen).
Middenveld: Ismaïl Aissati (FC Twente), Otman Bakkal (FC Twente), Luigi Bruins (Excelsior), Royston Drenthe (Feyenoord), Hedwiges Maduro (Ajax), Haris Medunjanin (Sparta Rotterdam), Robbert Schilder (Heracles Almelo).
Aanval: Ryan Babel (Ajax), Roy Beerens (NEC), Tim Janssen (RKC Waalwijk), Julian Jenner (AZ), Daniël de Ridder (Celta de Vigo), Maceo Rigters (NAC Breda).
Prijzen winnen met jeugdelftallen zegt dus iets......maar niet alles.
Maceo Rigters momenteel.....
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
De eerste nieuwe Cruijff die ten onder ging was Sjoerd Ruiter. Er zouden er nog veel volgen.
De mythe werd mede in stand gehouden doordat deze tengere aanvaller, met het postuur van Johan Cruijff, nooit in het eerste van Ajax zou spelen, zelfs niet op de bank zou zitten.
Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal. Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers.
Tot het moment dat de toonaangevende journalist Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuïtie op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie en zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. De Belgische Bondscoach Raymond Goedhals vond dat ie meer diepte in zijn spel moest leggen.
Wat erger was was de trainingsmethode destijds. De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout behandelden hem alsof ie zelf vond dat ie Cruijff was, terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.' Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie. Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1.
Verschillende clubs wilden hem inlijven. Daar ging ie niet op in. Wel belandde hij in een psychiatrische kliniek, waar ook zijn moeder en zus in terecht kwamen. Zijn broer pleegde zelfs zelfmoord. Met de Ruiter werd er niet eens een carrière in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd. Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. De bekendse mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International. Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en belande in de bajes. In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de mooiste Dolly Dot.
De mythe werd mede in stand gehouden doordat deze tengere aanvaller, met het postuur van Johan Cruijff, nooit in het eerste van Ajax zou spelen, zelfs niet op de bank zou zitten.
Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal. Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers.
Tot het moment dat de toonaangevende journalist Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuïtie op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie en zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. De Belgische Bondscoach Raymond Goedhals vond dat ie meer diepte in zijn spel moest leggen.
Wat erger was was de trainingsmethode destijds. De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout behandelden hem alsof ie zelf vond dat ie Cruijff was, terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.' Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie. Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1.
Verschillende clubs wilden hem inlijven. Daar ging ie niet op in. Wel belandde hij in een psychiatrische kliniek, waar ook zijn moeder en zus in terecht kwamen. Zijn broer pleegde zelfs zelfmoord. Met de Ruiter werd er niet eens een carrière in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd. Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. De bekendse mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International. Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en belande in de bajes. In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de mooiste Dolly Dot.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Marco Boogers (Dordrecht, 12 januari 1967) is een Nederlands voormalig profvoetballer die in zijn carrière onder meer uitkwam voor RKC, FC Dordrecht en West Ham United. Op dit moment is hij technisch directeur van FC Dordrecht.
Marco Boogers was als voetballer en tegenwoordig als voetbalmanager een markante persoonlijkheid. Als manager van FC Dordrecht schuwt hij de confrontatie niet met z'n trainers, andere bestuursleden en de supporters. Ook de KNVB krijgt het er regelmatig van langs. Ik wil het echter hebben over de opzienbarende carriere die hij als actieve voetballer had.
Talent kon hem niet worden ontzegd als flegmatieke linksbuiten. Met zijn sokken op half zeven, shirtje uit de broek en haren tot op de schouders, zag ie er al jong uit als aanstaande zelfverzekerde topper. Als speler van DS79 speelde hij in nationale jeugdselecties, Als speler van FC Utrecht werd hij in zijn eerste seizoen gelijk topscorer van de club. Na een tussenstap bij RKC, belandde hij bij de subtopper Sparta.
Hier liet Marco Boogers voor het eerst op een hoger niveau zien wat hij kon. Met als bekroning de Bronzen Schoen als de op twee na beste voetballer van het seizoen. Er kwam interesse van Everton, Napoli en Borussia Dortmund. Het was echter West Ham United dat hem voor 800.000 pond binnenhaalde. DE transfer van die zomer. Hij kreeg nummer 11 en schiep hoge verwachtingen bij trainer Harry Redknapp en de supporters.
Het liep echter anders. In het begin moest ie zich zien te redden in een stacaravan. Zijn vrouw en Boogers zelf snakten uit heimwee naar Nederland. De technicus kon niet wennen aan de harde trainingen en het harde Engelse spel. Zijn eerste wedstrijd was een invalbeurt. In de tweede wedstrijd van het seizoen viel hij in tegen Manchester United. Het zou een memorabele wedstrijd voor hem worden. Binnen een paar minuten schopte hij de Engelse international Gerry Neville uit de wedstrijd. Hij kreeg rood en vier wedstrijden schorsing. De Engelse media viel over hem heen.
Na zijn rode kaart speelde hij nog twee keer voor West Ham. Na een blessure ging ie in Nederland revalideren. Was weken onvindbaar en de Engelse pers speculeerde er lustig op los waar de schoppende en schoffelende Nederlander was gebleven. Eenmaal terug in Engeland werd het contract met wederzijds goedvinden ontbonden. Hij speelde in totaal 4 wedstrijden voor West Ham United en kwam 44 minuten in actie. Werd gekozen tot Engelse miskoop van het jaar.
In 2007 werd ie door The Times gekozen tot 19e slechtste slechtste speler ooit in The Premier League.. Voor de fans van The Hammers ie ie een legende. Zijn doodschop tegen Gerry Neville staat met hoofdletters in hun voetbalgeschiedenisboek.
Marco Boogers was als voetballer en tegenwoordig als voetbalmanager een markante persoonlijkheid. Als manager van FC Dordrecht schuwt hij de confrontatie niet met z'n trainers, andere bestuursleden en de supporters. Ook de KNVB krijgt het er regelmatig van langs. Ik wil het echter hebben over de opzienbarende carriere die hij als actieve voetballer had.
Talent kon hem niet worden ontzegd als flegmatieke linksbuiten. Met zijn sokken op half zeven, shirtje uit de broek en haren tot op de schouders, zag ie er al jong uit als aanstaande zelfverzekerde topper. Als speler van DS79 speelde hij in nationale jeugdselecties, Als speler van FC Utrecht werd hij in zijn eerste seizoen gelijk topscorer van de club. Na een tussenstap bij RKC, belandde hij bij de subtopper Sparta.
Hier liet Marco Boogers voor het eerst op een hoger niveau zien wat hij kon. Met als bekroning de Bronzen Schoen als de op twee na beste voetballer van het seizoen. Er kwam interesse van Everton, Napoli en Borussia Dortmund. Het was echter West Ham United dat hem voor 800.000 pond binnenhaalde. DE transfer van die zomer. Hij kreeg nummer 11 en schiep hoge verwachtingen bij trainer Harry Redknapp en de supporters.
Het liep echter anders. In het begin moest ie zich zien te redden in een stacaravan. Zijn vrouw en Boogers zelf snakten uit heimwee naar Nederland. De technicus kon niet wennen aan de harde trainingen en het harde Engelse spel. Zijn eerste wedstrijd was een invalbeurt. In de tweede wedstrijd van het seizoen viel hij in tegen Manchester United. Het zou een memorabele wedstrijd voor hem worden. Binnen een paar minuten schopte hij de Engelse international Gerry Neville uit de wedstrijd. Hij kreeg rood en vier wedstrijden schorsing. De Engelse media viel over hem heen.
Na zijn rode kaart speelde hij nog twee keer voor West Ham. Na een blessure ging ie in Nederland revalideren. Was weken onvindbaar en de Engelse pers speculeerde er lustig op los waar de schoppende en schoffelende Nederlander was gebleven. Eenmaal terug in Engeland werd het contract met wederzijds goedvinden ontbonden. Hij speelde in totaal 4 wedstrijden voor West Ham United en kwam 44 minuten in actie. Werd gekozen tot Engelse miskoop van het jaar.
In 2007 werd ie door The Times gekozen tot 19e slechtste slechtste speler ooit in The Premier League.. Voor de fans van The Hammers ie ie een legende. Zijn doodschop tegen Gerry Neville staat met hoofdletters in hun voetbalgeschiedenisboek.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Engeland won in zijn historie één groot toernooi. Het WK-66 in eigen land. De grootste voetballer van zijn generatie zou de absolutie ster moeten worden. Het werd echter één van de grootste decepties of voetbaldrama's op een WK. Jimmy Greaves had vrijwel elk mogelijk record als clubvoetballer en international in zijn bezit.
In Engeland had hij een status vergelijkbaar met Messi, Ronaldo of Marco van Basten. Niet iedere voetballer kan die status waarmaken op een WK. Soms door zelf slecht te spelen, een andere keer door een verzakend elftal of door blessureleed. Dat laatste overkwam deze vedette. Jimmy Greaves begon bij Chelsea zijn profloopbaan. Bij die club vestigde hij in 1961 zijn eerste record door 41 doelpunten te maken in één seizoen, nog steeds een clubrecord. In 1959 en 1961 werd hij algemeen topscorer van Engeland. In 1960 werd het de jongste speler die 100 doelpunten in de Engelse competitie maakte. Om een paar jaar later op zijn 23ste zijn 200ste te maken, ook al een record.
Het buitenland lonkte. Maar net zoals bij een andere Britse legendarische spits, Ian Rush, werd het geen succes in Italië. In feite mislukte hij niet als voetballer bij AC Milan, hij maakte 9 doelpunten in 12 wedstrijden, maar de heimwee naar Engeland werd hem te veel. Hij vertrok naar Tottenham Hotspur. Waar zijn toch al imponerende carriere naar nog grotere hoogtes steeg.
Hij speelde er 9 seizoenen waarin hij 266 doelpunten maakte in 379 wedstrijden. Werd ook nog eens 4 keer topscorer in 1963,1964,1965 en 1969. Daardoor heeft ie nog altijd het record van 6 maal topscorer van Engeland in handen. Nog eens een record zijn z'n 357 doelpunt in 516 wedstrijden.
Waar ie echter het meest naar snakte was de ultieme internationale roem met het Engelse elftal. Op het WK in eigen land. Met Tottenham had ie al internationaal van zich doen spreken door in
1963 de Europacup-2 te winnen door met 5-1 Atletico Madrid te verslaan in de finale. Twee goals van de superspits. De eerste Europa-Cup voor een Engelse club. In het Engelse elftal zou hij uiteindelijk 44 doelpunten maken in 57 wedstrijden. Het was niet de vraag of Greaves zou gaan schitteren, de vraag was hoeveel doelpunten hij zou gaan maken. het werden er nul.
In de wedstrijd tegen Frankrijk viel hij geblesseerd uit en werd vervangen door Geoff Hurst. Die hem met zijn doelpunten, o.a. een hattrick in de finale tegen West-Duitsland, uit het team hield.
Greaves is één van de echt grote spelers die nooit op een WK heeft mogen schitteren. Nog steeds in eigen land een onsterfelijke legende. Internationaal wordt Geoff Hurst herinnerd als ster van het winnende Engelse WK-team. Greaves voetbalde nog lang door. Op zijn 38ste stopte hij. Zijn leven voortzettend in de pub en met een biertje voor de tv. De tv-beelden van een schitterende Jimmy Greaves op het WK zijn nooit te zien geweest. Zijn palmares blijft ongeëvenaard.
In Engeland had hij een status vergelijkbaar met Messi, Ronaldo of Marco van Basten. Niet iedere voetballer kan die status waarmaken op een WK. Soms door zelf slecht te spelen, een andere keer door een verzakend elftal of door blessureleed. Dat laatste overkwam deze vedette. Jimmy Greaves begon bij Chelsea zijn profloopbaan. Bij die club vestigde hij in 1961 zijn eerste record door 41 doelpunten te maken in één seizoen, nog steeds een clubrecord. In 1959 en 1961 werd hij algemeen topscorer van Engeland. In 1960 werd het de jongste speler die 100 doelpunten in de Engelse competitie maakte. Om een paar jaar later op zijn 23ste zijn 200ste te maken, ook al een record.
Het buitenland lonkte. Maar net zoals bij een andere Britse legendarische spits, Ian Rush, werd het geen succes in Italië. In feite mislukte hij niet als voetballer bij AC Milan, hij maakte 9 doelpunten in 12 wedstrijden, maar de heimwee naar Engeland werd hem te veel. Hij vertrok naar Tottenham Hotspur. Waar zijn toch al imponerende carriere naar nog grotere hoogtes steeg.
Hij speelde er 9 seizoenen waarin hij 266 doelpunten maakte in 379 wedstrijden. Werd ook nog eens 4 keer topscorer in 1963,1964,1965 en 1969. Daardoor heeft ie nog altijd het record van 6 maal topscorer van Engeland in handen. Nog eens een record zijn z'n 357 doelpunt in 516 wedstrijden.
Waar ie echter het meest naar snakte was de ultieme internationale roem met het Engelse elftal. Op het WK in eigen land. Met Tottenham had ie al internationaal van zich doen spreken door in
1963 de Europacup-2 te winnen door met 5-1 Atletico Madrid te verslaan in de finale. Twee goals van de superspits. De eerste Europa-Cup voor een Engelse club. In het Engelse elftal zou hij uiteindelijk 44 doelpunten maken in 57 wedstrijden. Het was niet de vraag of Greaves zou gaan schitteren, de vraag was hoeveel doelpunten hij zou gaan maken. het werden er nul.
In de wedstrijd tegen Frankrijk viel hij geblesseerd uit en werd vervangen door Geoff Hurst. Die hem met zijn doelpunten, o.a. een hattrick in de finale tegen West-Duitsland, uit het team hield.
Greaves is één van de echt grote spelers die nooit op een WK heeft mogen schitteren. Nog steeds in eigen land een onsterfelijke legende. Internationaal wordt Geoff Hurst herinnerd als ster van het winnende Engelse WK-team. Greaves voetbalde nog lang door. Op zijn 38ste stopte hij. Zijn leven voortzettend in de pub en met een biertje voor de tv. De tv-beelden van een schitterende Jimmy Greaves op het WK zijn nooit te zien geweest. Zijn palmares blijft ongeëvenaard.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
S.C. Tasmania Berlin 1900 is misschien wel de onbekendste club die in de Bundesliga heeft gespeeld. Althans voor voetballiefhebbers van buiten Duitsland. Door een opeenhoping van incidenten, rechtszaken en invloed van het kapitaalkrachtige Axel-Springer-Gelag, werden er beslissingen genomen die door de DFB werden herroepen of door de rechtbank werden hersteld. Het was een complete chaos tot vlak voor het begin van het seizoen.
De Bundesliga bestond altijd uit 16 clubs. Karlsruhe S.C. en Saarbrücken zouden om promotie degradatie spelen. Doordat Hertha B.S.C door financiële malversaties terug werd gezet naar de tweede Bundesliga wilde het Axel-Springer-Verlag alsnog een West Berlijnse club in de Bundesliga. Hier stemde de DFB tegen. Inmiddels bestond door de "na-competitie" de Bundesliga uit 17 clubs. De clubs kregen bij de DFB nu wel een gewillig oor, met de argumentatie dat de Bundesliga uit 18 clubs zou moeten bestaan. Tennis Borussia Berlin was al gestruikeld in de kampioenskompetitie van de Tweede Bundesliga, en de nummer twee van die competitie wilde niet promoveren.
Slechts twee weken voor het begin van de competitie moest Tasmania, zoals de Denen voor het EK-92, zijn spelers terug roepen van vakantie. Sommigen moesten hun baan opzeggen om semi-prof te worden. Eigenlijk was het onbegonnen werk een Bundesliga-waardige selectie samen te stellen. In maart vroeg het bestuur aan de spelers of ze een gedeelte van hun salaris wilden inleveren om de club te redden.
Tasmania werd vervolgens het slechtste Bundesliga-elftal ooit. Ze wonnen in het seizoen 1965/1966 precies twee wedstrijden, scoorden 15 doelpunten en kregen er 108 tegen. Ze haalden buitenshuis 1 punt door een gelijkspel tegen F.C Kaiserslautern.
records......
Laatste plaats in de eeuwige Bundesligaranglijst.
Minste doelpunten voor,15, meeste doelpunten tegen, 108, minste punten 8 tegen 60, met de drie punten regel is dat 10 punten. Minste overwinningen,2, meeste nederlagen, 18.
Enige Bundesligavereniging zonder uitzege,
Langste reeks zonder zege, 31, 14. Augustus 1965 tot 21. Mei 1966
Grootste thuis nederlaag, 0-9 tegen Meideriger S.V. (Tegenwoordig MSV Duisburg) 26 maart 1966
Wedstrijd met de minste toeschouwers, 15 januari 1966, 827 tegen Borussia Mönchengladbach
Langste serie nederlagen 10 stuks
Bij de eerste wedstrijd tegen Karlsruher S.C. trokken ze nog 80.00 toeschouwers, de laatste wedstrijden waren er steeds minder dan 10.000 geïnteresseerd
Ronde Datum Thuis/Uit Tegenstander Res.
1. Ronde 14.08.1965 16:00 T Karlsruher SC Karlsruher SC 2:0 (0:0)
2. Ronde 21.08.1965 16:00 U Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:5 (0:1)
3. Ronde 28.08.1965 16:00 T Borussia Dortmund Borussia Dortmund 0:2 (0:1)
4. Ronde 04.09.1965 16:00 U Hamburger SV Hamburger SV 1:5 (0:0)
5. Ronde 11.09.1965 16:00 T Bayern München Bayern München 0:2 (0:1)
6. Ronde 18.09.1965 16:00 U 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 2:7 (2:3)
7. Ronde 02.10.1965 16:00 T Hannover 96 Hannover 96 1:5 (1:3)
8. Ronde 16.10.1965 16:00 U 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 0:0 (0:0)
9. Ronde 20.10.1965 15:45 T VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:1)
10. Ronde 23.10.1965 16:00 U Meidericher SV Meidericher SV 0:3 (0:0)
11. Ronde 30.10.1965 16:00 T 1. FC Köln 1. FC Köln 0:6 (0:1)
12. Ronde 06.11.1965 15:00 U Werder Bremen Werder Bremen 0:5 (0:3)
13. Ronde 20.11.1965 15:00 T TSV 1860 München TSV 1860 München 0:5 (0:2)
14. Ronde 27.11.1965 15:00 U Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:4 (0:1)
16. Ronde 11.12.1965 14:00 U Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 1:3 (1:1)
17. Ronde 18.12.1965 14:00 T FC Schalke 04 FC Schalke 04 1:2 (0:2)
15. Ronde 31.12.1965 20:00 T Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 0:2 (0:2)
18. Ronde 08.01.1966 15:00 U Karlsruher SC Karlsruher SC 0:3 (0:3)
19. Ronde 15.01.1966 14:15 T Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:0 (0:0)
20. Ronde 29.01.1966 15:00 U Borussia Dortmund Borussia Dortmund 1:3 (1:2)
21. Ronde 05.02.1966 14:30 T Hamburger SV Hamburger SV 0:4 (0:1)
22. Ronde 12.02.1966 15:00 U Bayern München Bayern München 1:2 (0:1)
23. Ronde 26.02.1966 15:00 T 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 0:1 (0:0)
24. Ronde 05.03.1966 16:00 U Hannover 96 Hannover 96 0:5 (0:3)
25. Ronde 12.03.1966 16:00 T 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 1:1 (0:0)
26. Ronde 19.03.1966 16:00 U VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:0)
27. Ronde 26.03.1966 16:00 T Meidericher SV Meidericher SV 0:9 (0:4)
28. Ronde 02.04.1966 16:00 U 1. FC Köln 1. FC Köln 0:4 (0:2)
29. Ronde 16.04.1966 16:00 T Werder Bremen Werder Bremen 1:1 (1:1)
30. Ronde 23.04.1966 16:00 U TSV 1860 München TSV 1860 München 0:4 (0:1)
31. Ronde 30.04.1966 16:00 T Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:3 (0:1)
32. Ronde 14.05.1966 16:00 U Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 1:3 (0:1)
33. Ronde 21.05.1966 16:00 T Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 2:1 (1:1)
34. Ronde 28.05.1966 16:00 U FC Schalke 04 FC Schalke 04 0:4 (0:2)
De Bundesliga bestond altijd uit 16 clubs. Karlsruhe S.C. en Saarbrücken zouden om promotie degradatie spelen. Doordat Hertha B.S.C door financiële malversaties terug werd gezet naar de tweede Bundesliga wilde het Axel-Springer-Verlag alsnog een West Berlijnse club in de Bundesliga. Hier stemde de DFB tegen. Inmiddels bestond door de "na-competitie" de Bundesliga uit 17 clubs. De clubs kregen bij de DFB nu wel een gewillig oor, met de argumentatie dat de Bundesliga uit 18 clubs zou moeten bestaan. Tennis Borussia Berlin was al gestruikeld in de kampioenskompetitie van de Tweede Bundesliga, en de nummer twee van die competitie wilde niet promoveren.
Slechts twee weken voor het begin van de competitie moest Tasmania, zoals de Denen voor het EK-92, zijn spelers terug roepen van vakantie. Sommigen moesten hun baan opzeggen om semi-prof te worden. Eigenlijk was het onbegonnen werk een Bundesliga-waardige selectie samen te stellen. In maart vroeg het bestuur aan de spelers of ze een gedeelte van hun salaris wilden inleveren om de club te redden.
Tasmania werd vervolgens het slechtste Bundesliga-elftal ooit. Ze wonnen in het seizoen 1965/1966 precies twee wedstrijden, scoorden 15 doelpunten en kregen er 108 tegen. Ze haalden buitenshuis 1 punt door een gelijkspel tegen F.C Kaiserslautern.
records......
Laatste plaats in de eeuwige Bundesligaranglijst.
Minste doelpunten voor,15, meeste doelpunten tegen, 108, minste punten 8 tegen 60, met de drie punten regel is dat 10 punten. Minste overwinningen,2, meeste nederlagen, 18.
Enige Bundesligavereniging zonder uitzege,
Langste reeks zonder zege, 31, 14. Augustus 1965 tot 21. Mei 1966
Grootste thuis nederlaag, 0-9 tegen Meideriger S.V. (Tegenwoordig MSV Duisburg) 26 maart 1966
Wedstrijd met de minste toeschouwers, 15 januari 1966, 827 tegen Borussia Mönchengladbach
Langste serie nederlagen 10 stuks
Bij de eerste wedstrijd tegen Karlsruher S.C. trokken ze nog 80.00 toeschouwers, de laatste wedstrijden waren er steeds minder dan 10.000 geïnteresseerd
Ronde Datum Thuis/Uit Tegenstander Res.
1. Ronde 14.08.1965 16:00 T Karlsruher SC Karlsruher SC 2:0 (0:0)
2. Ronde 21.08.1965 16:00 U Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:5 (0:1)
3. Ronde 28.08.1965 16:00 T Borussia Dortmund Borussia Dortmund 0:2 (0:1)
4. Ronde 04.09.1965 16:00 U Hamburger SV Hamburger SV 1:5 (0:0)
5. Ronde 11.09.1965 16:00 T Bayern München Bayern München 0:2 (0:1)
6. Ronde 18.09.1965 16:00 U 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 2:7 (2:3)
7. Ronde 02.10.1965 16:00 T Hannover 96 Hannover 96 1:5 (1:3)
8. Ronde 16.10.1965 16:00 U 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 0:0 (0:0)
9. Ronde 20.10.1965 15:45 T VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:1)
10. Ronde 23.10.1965 16:00 U Meidericher SV Meidericher SV 0:3 (0:0)
11. Ronde 30.10.1965 16:00 T 1. FC Köln 1. FC Köln 0:6 (0:1)
12. Ronde 06.11.1965 15:00 U Werder Bremen Werder Bremen 0:5 (0:3)
13. Ronde 20.11.1965 15:00 T TSV 1860 München TSV 1860 München 0:5 (0:2)
14. Ronde 27.11.1965 15:00 U Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:4 (0:1)
16. Ronde 11.12.1965 14:00 U Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 1:3 (1:1)
17. Ronde 18.12.1965 14:00 T FC Schalke 04 FC Schalke 04 1:2 (0:2)
15. Ronde 31.12.1965 20:00 T Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 0:2 (0:2)
18. Ronde 08.01.1966 15:00 U Karlsruher SC Karlsruher SC 0:3 (0:3)
19. Ronde 15.01.1966 14:15 T Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:0 (0:0)
20. Ronde 29.01.1966 15:00 U Borussia Dortmund Borussia Dortmund 1:3 (1:2)
21. Ronde 05.02.1966 14:30 T Hamburger SV Hamburger SV 0:4 (0:1)
22. Ronde 12.02.1966 15:00 U Bayern München Bayern München 1:2 (0:1)
23. Ronde 26.02.1966 15:00 T 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 0:1 (0:0)
24. Ronde 05.03.1966 16:00 U Hannover 96 Hannover 96 0:5 (0:3)
25. Ronde 12.03.1966 16:00 T 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 1:1 (0:0)
26. Ronde 19.03.1966 16:00 U VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:0)
27. Ronde 26.03.1966 16:00 T Meidericher SV Meidericher SV 0:9 (0:4)
28. Ronde 02.04.1966 16:00 U 1. FC Köln 1. FC Köln 0:4 (0:2)
29. Ronde 16.04.1966 16:00 T Werder Bremen Werder Bremen 1:1 (1:1)
30. Ronde 23.04.1966 16:00 U TSV 1860 München TSV 1860 München 0:4 (0:1)
31. Ronde 30.04.1966 16:00 T Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:3 (0:1)
32. Ronde 14.05.1966 16:00 U Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 1:3 (0:1)
33. Ronde 21.05.1966 16:00 T Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 2:1 (1:1)
34. Ronde 28.05.1966 16:00 U FC Schalke 04 FC Schalke 04 0:4 (0:2)
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Tong, zonder overdrijven zeg ik je dat je alle verhalen uit dit topic makkelijk gebundeld kan uitgeven. Even goed zitten voor een logische indeling (bij voorkeur niet chronlogisch, want boring), bijvoorbeeld op thema (cult figuren, artiesten, outsiders). Zou kopen.
Fitter. Happier. More productive
---------------------------------------------------
If you think in terms of a year, plant a seed; if in terms of ten years, plant trees; if in terms of 100 years, teach the people. - Confucius
---------------------------------------------------
If you think in terms of a year, plant a seed; if in terms of ten years, plant trees; if in terms of 100 years, teach the people. - Confucius
Wat leuk om te lezen Bugno.quote:
Tong, zonder overdrijven zeg ik je dat je alle verhalen uit dit topic makkelijk gebundeld kan uitgeven. Even goed zitten voor een logische indeling (bij voorkeur niet chronlogisch, want boring), bijvoorbeeld op thema (cult figuren, artiesten, outsiders). Zou kopen.
Dank je.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Op woensdagavond 21 december 1977 speelt FC Wageningen de meest memorabele, de meest spraakmakende en misschien wel de beste wedstrijd in haar betaald voetbalperiode. Die avond zorgt FC Wageningen voor een bekerstunt van de eerste orde. De groen-witten verpletteren het machtige PSV, de trotse ongeslagen lijstaanvoerder van de eredivisie en de latere landskampioen en winnaar van de UEFA-cup.
In de jaren 70 was het Franse St. Etienne het grote struikelblok voor PSV in de Europacup-1. Er was zelfs een duel waarbij PSV binnen 7 minuten met 3-0 achter kwam te staan. Verder waren het gelijkopgaande wedstrijden op hoog internationaal niveau. De Franse speelden in het groen/wit. Een kleurencombinatie die PSV op een koude decemberavond het zwart voor de ogen liet zien.
Destijds werd er in december nog niet negatief gesproken over de kleur zwart. Of het moeten die bewuste avond de PSV-supporters in het Philipsstadion zijn geweest als zwartkijkers.
FC Wageningen was op dat moment de nummer 9 van de Eerste-Divisie. Hun beste spelers waren Stanley Bish, Jan Menting, Bram Braam en Gerdo Hazelhekke. PSV was ongeslagen koploper in de Eredivisie en had de eerste helft van het seizoen 1977-1978 in 18 wedstrijden pas 8 doelpunten moeten incasseren. De sterspelers waren, René en Willy van der Kerkhof, Willy van der Kuijlen en Jan van Beveren. Internationals met een reputatie die verder reikte dan de eredivisie.
De sensatie begon al na 72 seconden. Na een lange trap vanaf eigen helft door verdediger Cees van den Berg, veranderde PSV voorstopper Ernie Brandts de bal van richting en werd het 0-1 voor FC Wageningen. Ernie Brandts zou een half jaar later in de halve finale van het WK-78 ook in eigen doel schieten, hetgeen ie later in de wedstrijd met een doelpunt zou goed maken met een vernietigende knal in het doel van de legendarische Dino Zoff. Zover kwam het die avond niet. Integendeel.zelfs,
In de 20ste minuut ziet FC Wageningen aanvaller Stanley Bish geen andere mogelijkheid dan op het doel van Jan van Beveren te schieten, zelfs voor deze doelman van wereldklasse een onhoudbaar schot,0-2. De sensatie wordt compleet als Jan Menting er 0-3 en 0-4 van weet te maken. De ruststand had nog positiever voor FC Wageningen kunnen zijn. Een wedstrijd waar Wageningen als een berg tegenop keek, werd een sprookje waar maar geen einde aan wilde komen.
FC Wageningen gaat in de tweede helft verder waarmee het in de eerste helft eindigde, aanvallen alsof ze een oefenwedstrijdje tegen een amateurclub spelen. Toch is het PSV dat via Willy van der Kuijlen er in de 67ste minuut er 1-4 van weet te maken. De "vreugde" is van korte duur. Gerdo Hazelhekke maakt er binnen drie minuten 1-5 van, waarna de snelle aanvaller Jan Menting 5 minuten later zijn trilogie van de avond voltooit. Een sensationele uitslag. Er zijn in de beker wel vaker verrassingen. Het is niet zeldzaam dat een topclub wordt uitgeschakeld. Maar met zulke cijfers thuis verliezen van een club die een divisie lager speelt, terwijl je dat seizoen verder alles wint wat er te winnen valt, is uniek te noemen.
De legendarische trainer Frans Körver wordt na afloop op de schouders van de spelers gedragen.
Frans Körver heeft met 6 promoties naar de eredivisie een record in handen. Mede door de nacompetitie. Toevallig bedacht door oud-FC Wageningen voorzitter Piet de Wit. FC Wageningen bestaat niet meer. "De Wageningse Berg" hun stadion ligt er tegenwoordig bij als een monument voor de slag van Ieper. Een veldslag zonder winnaar. Deze avond kreeg een winnaar die historie schreef door dodelijk effectief ten aanval te gaan. Een monumentale wedstrijd, gebeiteld in ieders geheugen.
In de jaren 70 was het Franse St. Etienne het grote struikelblok voor PSV in de Europacup-1. Er was zelfs een duel waarbij PSV binnen 7 minuten met 3-0 achter kwam te staan. Verder waren het gelijkopgaande wedstrijden op hoog internationaal niveau. De Franse speelden in het groen/wit. Een kleurencombinatie die PSV op een koude decemberavond het zwart voor de ogen liet zien.
Destijds werd er in december nog niet negatief gesproken over de kleur zwart. Of het moeten die bewuste avond de PSV-supporters in het Philipsstadion zijn geweest als zwartkijkers.
FC Wageningen was op dat moment de nummer 9 van de Eerste-Divisie. Hun beste spelers waren Stanley Bish, Jan Menting, Bram Braam en Gerdo Hazelhekke. PSV was ongeslagen koploper in de Eredivisie en had de eerste helft van het seizoen 1977-1978 in 18 wedstrijden pas 8 doelpunten moeten incasseren. De sterspelers waren, René en Willy van der Kerkhof, Willy van der Kuijlen en Jan van Beveren. Internationals met een reputatie die verder reikte dan de eredivisie.
De sensatie begon al na 72 seconden. Na een lange trap vanaf eigen helft door verdediger Cees van den Berg, veranderde PSV voorstopper Ernie Brandts de bal van richting en werd het 0-1 voor FC Wageningen. Ernie Brandts zou een half jaar later in de halve finale van het WK-78 ook in eigen doel schieten, hetgeen ie later in de wedstrijd met een doelpunt zou goed maken met een vernietigende knal in het doel van de legendarische Dino Zoff. Zover kwam het die avond niet. Integendeel.zelfs,
In de 20ste minuut ziet FC Wageningen aanvaller Stanley Bish geen andere mogelijkheid dan op het doel van Jan van Beveren te schieten, zelfs voor deze doelman van wereldklasse een onhoudbaar schot,0-2. De sensatie wordt compleet als Jan Menting er 0-3 en 0-4 van weet te maken. De ruststand had nog positiever voor FC Wageningen kunnen zijn. Een wedstrijd waar Wageningen als een berg tegenop keek, werd een sprookje waar maar geen einde aan wilde komen.
FC Wageningen gaat in de tweede helft verder waarmee het in de eerste helft eindigde, aanvallen alsof ze een oefenwedstrijdje tegen een amateurclub spelen. Toch is het PSV dat via Willy van der Kuijlen er in de 67ste minuut er 1-4 van weet te maken. De "vreugde" is van korte duur. Gerdo Hazelhekke maakt er binnen drie minuten 1-5 van, waarna de snelle aanvaller Jan Menting 5 minuten later zijn trilogie van de avond voltooit. Een sensationele uitslag. Er zijn in de beker wel vaker verrassingen. Het is niet zeldzaam dat een topclub wordt uitgeschakeld. Maar met zulke cijfers thuis verliezen van een club die een divisie lager speelt, terwijl je dat seizoen verder alles wint wat er te winnen valt, is uniek te noemen.
De legendarische trainer Frans Körver wordt na afloop op de schouders van de spelers gedragen.
Frans Körver heeft met 6 promoties naar de eredivisie een record in handen. Mede door de nacompetitie. Toevallig bedacht door oud-FC Wageningen voorzitter Piet de Wit. FC Wageningen bestaat niet meer. "De Wageningse Berg" hun stadion ligt er tegenwoordig bij als een monument voor de slag van Ieper. Een veldslag zonder winnaar. Deze avond kreeg een winnaar die historie schreef door dodelijk effectief ten aanval te gaan. Een monumentale wedstrijd, gebeiteld in ieders geheugen.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Valeriy Lobanovskyi werd geboren op 6 januari 1939 in Kiev, een stad in de destijds nog Sovjet Unie. Hij zou niet ouder worden dan 63. Op 13 mei 2002 stierf hij. Lobanovski was geen echte topper als voetballer, wel een speler waar rekening mee werd gehouden. Vermaard waren zijn hoekschoppen, waaruit hij menig doelpunt scoorde. Hij speelde als linkerspits van Dynamo Kiev 2 interlands.
Wereldwijde erkenning en waardering kreeg hij pas als coach. Na zijn voetballoopbaan begon hij als trainer bij Dnjepr Dnepropetrovsk. Na vier jaar begon hij in 1974 aan een ongekende succesreeks als coach van Dynamo Kiev. Hij doorbrak de hegemonie van de Russische clubs door met het Oekraïnse Dynamo Kiev in 15 jaar, 8 keer kampioen van de Sovjet Unie te worden en 6 keer de nationale beker te veroveren.
Ook buiten zijn "eigen" land behaalde hij grote successen. Als eerste club uit de Sovjet Unie won ie in 1975 een Europacup, de Europacup-2, om dit in 1986 te herhalen. In 1975 voegde hij er ook de Europese Supercup aan toe. Tussentijds was hij coach van de Soviet Unie op het WK-86 en EK-88. Deze teams bestonden voornamelijk uit spelers van Dynamo Kiev.
Er zijn weinig coaches geweest die zo'n stempel op hun elftallen wisten te drukken dan Lobanovski. Bij hem stond het systeem boven de individuele speler. Het soms klinisch aandoende spel, was tot het oneindige geoefend. Het perfectionisme was er bijna wetenschappelijk ingehamerd. Het was soms adembenemend te zien hoe linies in elkaar vervlochten en hoe er strategisch werd aangevallen of op de counter gespeeld. Op het WK-86 eindigde de Sovjet Unie als eerste in hun poule. Het gold toen gelijk als favoriet voor de wereldtitel. Toch werden ze uitgeschakeld door België, dat zijn beste wedstrijd ooit speelde. Het werd na verlengingen 4-3 voor de Belgen, terwijl de rode duivels eigenlijk al in de touwen hingen om de KO te krijgen.
Op het EK-88 won de Soviet Unie hun eerste wedstrijd tegen Nederland. In de finale troffen beide landen elkaar weer. Ditmaal won Oranje door Gullit en van Basten met zijn wondergoal. De Sovjet Unie had net als in 86 toch indruk gemaakt door het perfecte teamspel met vrijheden voor de enkele individualist. Zo werd Olech Blochin in 1975 Europees voetballer van het jaar. In 1986 kwam deze eer Igor Belanov toe. Twee spelers die als sterren de kers op de taart waren.
Na 6 jaar in het Midden-Oosten te hebben gewerkt werd Lobanovski in 1997 gevraagd de gevallen topclub Dynamo Kiev weer naar de top te brengen. Vervolgens werd Dynamo Kiev 5 maal achter elkaar landskampioen en werd het weer een Europese topper. In 1999 haalden ze zelfs de halve finale van de CL.
Zijn persoonlijke prijzen laten zijn status zien. Europees coach van het jaar in 1986, 1988 en 1999.
Gekozen bij de tien beste coaches van de UEFA-periode van 1954 tot 2016.
Door World Soccer gekozen tot de zesde coach aller tijden.
Door France Football gekozen tot 8ste coach van de 20ste eeuw.
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 09-07-2017 19:15:48 ]
Wereldwijde erkenning en waardering kreeg hij pas als coach. Na zijn voetballoopbaan begon hij als trainer bij Dnjepr Dnepropetrovsk. Na vier jaar begon hij in 1974 aan een ongekende succesreeks als coach van Dynamo Kiev. Hij doorbrak de hegemonie van de Russische clubs door met het Oekraïnse Dynamo Kiev in 15 jaar, 8 keer kampioen van de Sovjet Unie te worden en 6 keer de nationale beker te veroveren.
Ook buiten zijn "eigen" land behaalde hij grote successen. Als eerste club uit de Sovjet Unie won ie in 1975 een Europacup, de Europacup-2, om dit in 1986 te herhalen. In 1975 voegde hij er ook de Europese Supercup aan toe. Tussentijds was hij coach van de Soviet Unie op het WK-86 en EK-88. Deze teams bestonden voornamelijk uit spelers van Dynamo Kiev.
Er zijn weinig coaches geweest die zo'n stempel op hun elftallen wisten te drukken dan Lobanovski. Bij hem stond het systeem boven de individuele speler. Het soms klinisch aandoende spel, was tot het oneindige geoefend. Het perfectionisme was er bijna wetenschappelijk ingehamerd. Het was soms adembenemend te zien hoe linies in elkaar vervlochten en hoe er strategisch werd aangevallen of op de counter gespeeld. Op het WK-86 eindigde de Sovjet Unie als eerste in hun poule. Het gold toen gelijk als favoriet voor de wereldtitel. Toch werden ze uitgeschakeld door België, dat zijn beste wedstrijd ooit speelde. Het werd na verlengingen 4-3 voor de Belgen, terwijl de rode duivels eigenlijk al in de touwen hingen om de KO te krijgen.
Op het EK-88 won de Soviet Unie hun eerste wedstrijd tegen Nederland. In de finale troffen beide landen elkaar weer. Ditmaal won Oranje door Gullit en van Basten met zijn wondergoal. De Sovjet Unie had net als in 86 toch indruk gemaakt door het perfecte teamspel met vrijheden voor de enkele individualist. Zo werd Olech Blochin in 1975 Europees voetballer van het jaar. In 1986 kwam deze eer Igor Belanov toe. Twee spelers die als sterren de kers op de taart waren.
Na 6 jaar in het Midden-Oosten te hebben gewerkt werd Lobanovski in 1997 gevraagd de gevallen topclub Dynamo Kiev weer naar de top te brengen. Vervolgens werd Dynamo Kiev 5 maal achter elkaar landskampioen en werd het weer een Europese topper. In 1999 haalden ze zelfs de halve finale van de CL.
Zijn persoonlijke prijzen laten zijn status zien. Europees coach van het jaar in 1986, 1988 en 1999.
Gekozen bij de tien beste coaches van de UEFA-periode van 1954 tot 2016.
Door World Soccer gekozen tot de zesde coach aller tijden.
Door France Football gekozen tot 8ste coach van de 20ste eeuw.
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 09-07-2017 19:15:48 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
|
|
