Namens Tong iedere dag iets opmerkelijks.......

quote:

Op dinsdag 30 mei 2017 15:03 schreef Tjacka het volgende:
Dit is niet iedere dag tong.

Er zit wel eens een scheet of bannetje dwars.

quote:

Op dinsdag 30 mei 2017 16:38 schreef Tjacka het volgende:

[..]

Vaak beide tegelijk toch.

Dit zou op de frontpage een prima toevoeging zijn. Een stuk hoger niveau iig.

Er is gisteren een column van me geplaatst daar.

quote:

Op woensdag 31 mei 2017 21:11 schreef Piebe het volgende:
Mogen we ook verzoeknummertjes doen, Tong80?

Zeg het maar. Ik neem het dan in beraad.

Volendam is een traditionele Ere-Eerste divisieclub. Ze staan niet voor niets bekend onder de naam "De Heen en Weer." De naam van de veerpond. Die laveerde op het water, zoals FC Volendam tussen deze twee divisies.



Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam er in zou blijven. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie. Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berguis (De vader van) en Johan Steur (De vader van). Waren belangrijke spelers.



Wie er ook belangrijk was, was een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigranten zoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar ie in 1994 voor zou spelen op het WK in hetzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer tegen Colombia. Daarna kwam ie op de cover van Sporst Illustrated.



Volendam werd dat seizoen zesde. Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. What's in a name? De naam van Peter Vermes kent niemand meer. De zoon van Pico Berghuis houdt tegenwoordig diens naam in ere in het andere Oranje.

quote:

Op donderdag 1 juni 2017 18:11 schreef remlof het volgende:
Gelukkig is FC Volendam nu aan z'n langste periode ooit in de Eerste Divisie bezig. Van mij mogen ze daar nog wel even blijven.

Hebben geen schandaal geld nodig Remlof. Om de zoveel jaar een international. Zelf opgeleid uit dat dorp.

Op het EK-2000 in Nederland werd Patrick Kluivert topscorer met 5 doelpunten. De titel moest ie delen met een spits die voor drie landen international was. Joegoslavië, Servië en Montenegro en ten slotte Servië.



Ik was erbij in 2000 toen Kluivert één van zijn beste wedstrijden ooit speelde in de Kuip. Drie doelpunten tegen de Joegoslaven van Savo Milosevic. De naam Milosevic zorgt vaak voor koude rillingen. De associatie met de oorlogmisdadiger is snel gelegd. Deze Milosevic was echter van jongs af aan een koelbloedige moderne spits. Bij Partizan Belgrado als broekie drie keer topscorer.



In het verscheurde land moest ie op een sportieve manier het vaandel van nationale trots hooghouden.
Als clubspeler speelde hij voornamelijk in Spanje. Tijdens EURO-2000 speelde hij voor Real Zaragoza. Hij stond ook onder contract bij Espagnol, Celta de Vigo en Osasuna. Bij Aston Villa in Engeland was ie minder gelukkig. Ondanks zijn 30 doelpunten in drie seizoenen werd ie niet gewaardeerd.



Na zijn honderdste interland op het WK-2006 in Duitsland nam ie afscheid in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Bulgarije. Een wedstrijd voor hem georganiseerd. Op typische Savo-wijze nam ie afscheid met twee gemiste strafschoppen en twee doelpunten.



Een speler die bekender en groter had kunnen zijn. Op het EK-2000 liet ie aan een groot publiek zien wat ie kon. Het is niet iedere goede voetballer gegeven een wereldster te worden. Het is wel iedere goede voetballer gegeven herinnerd te worden. Samen met Patrick.

Soms kun je beter op je hoogtepunt stoppen. Marcello Lippi ondervond het als geen ander. Niet als speler, maar als coach maakte ie de fout zijn verleden te willen herhalen.



Het werd geen herhaal maar een grote faal. Als coach van de Squadra Azzura werd Lippi in 2006 wereldkampioen. De jaren erna werd er door Italië matig gepresteerd onder Roberto Donadoni.
Vanaf 2008 nam Lippi weer plaats op de gestileerde Italiaanse bank. Hij droomde van herhaald WK-succes. Het liep anders.



Het WK in Zuid-Afrika werd een grote deceptie. Tegen voetbaldwerg Nieuw-Zeeland werd het 1-1. In 1982 werd Italië wereldkampioen met drie gelijke spelen in de eerste ronde. Geen man over boord dus. Nu liep het anders. Het liep namelijk helemaal niet.



Vier dagen later werd er met 3-2 verloren van een ander "klein" voetballand, Slovenië. Italië kon de tweede ronde vergeten. Een groot voetballand verliet het toernooi na de eerste ronde. Ze waren niet alleen. Ook Zuid-Afrika zou als eerste organiserende land de tweede ronde niet halen.



Lippi zou nog lang blijven betreuren dat hij als bondscoach was teruggekeerd. Hij kwam van een koude kermis thuis. Had een standbeeld kunnen krijgen naast Bearzot. Nu werd het een roemloze aftocht. Hij hield nog wel de eer aan zichzelf. De eer, door anderen, vervloog als wind in de Zuid-Afrikaanse zon. Geen standbeeld. Het voetstuk werd niet afgemaakt. Een held viel er vanaf.

Het ondankbare einde van Hans van Breukelen als international had beter verdiend. Het EK-92 werd een triest einde van een mooie internationale carrière. Samen met Marco van Basten nam ie ongewild afscheid in mineur.



Het Nederlands elftal speelde in 1992 beter dan op het EK-88. Het geluk ontbrak. Van Breukelen zorgde mede door zijn gestopte strafschoppen in de EC-1 finale 1988 tegen Benfica en de gestopte strafschop van de Rus Belanov in hetzelfde jaar in de Europese finale van Oranje voor een jubelstemming.



Van Basten en van Breukelen waren de helden in 88. De pechvogels of schlemielen in 92. Van Breukelen kreeg maar 3 doelpunten tegen in het hele toernooi. Zelfs niet één doelpunt tegen in de eerste ronde. Van Basten was in een bloedvorm. De ballen gingen op paal en lat. Het zat niet mee.
Geen Kieft, die zoals tegen Ierland op het EK-88, een balletje lullig kopt en in het doel ziet gaan tegen Ierland in de 89ste minuut.



Er moesten in de halve finale tegen de Denen strafschoppen worden genomen. Van alle strafschoppen werd er één gemist. Uitgerekend door van Basten. Hans van Breukelen stopte er niet één. Misschien een voorbode. 25 jaar later is Marco inmiddels mislukt als coach en een pannenkoek genoemd. Omdat doelmannen nooit slagen als coach werd van Breukelen amateurpsycholoog en bestuurder. Hij had geen idee dat doelmannen gewoon een sigarenzaak moeten beginnen. Nu staat de KNVB in brand.

WK 1982. West-Duitsland-Oostenrijk. Landen die ooit al broederlijk samen liepen. Op het WK in Spanje wisten ze elkaar weer te vinden. Brothers in crime, zou het worden.



Algerije onder aanvoering van de geweldige midvoor Madjer, wint met 3-2 van Chili. De volgende ronde lonkt voor de Afrikanen. Ze moeten alleen nog wachten op het resultaat van het "Burengevecht" Een gevecht werd het nooit. Beide landen op de hoogte van de andere uitslag wisten precies met welk resultaat ze de wedstrijd moesten beëindigen.



De Duitsers maken na de 1-0 van Horst Hrubesch er geen wedstrijd meer van. Die uitslag is voor beide landen genoeg om de volgende ronde te halen. Een zwaardere nederlaag voor de Oostenrijkers zou Algerije in de tweede ronde brengen.



Onthuts kijken de Algerijnen toe hoe de Duitsers en Oostenrijkers elkaar de volgende 80 minuten, rond de middenlijn, poeslief de bal toeschuiven. Een pact was geboren, alsof het verleden nooit was geweest. 'De Schande van Gijon' zou de naam worden. De WK's erna worden de slotwedstrijden gelijktijdig gespeeld in de groepsfase. Deze wedstrijd ging echter op slot. Alsof het een onterecht slotje was op een topic van Tong.

In vier achtereenvolgende wedstrijden geen tegendoelpunten, niet één wedstrijd verliezen op een WK in 90 minuten. En toch uitgeschakeld worden. Het klinkt vreemd. Toch overkwam het Zwitserland op het WK-2006.



Zwitserland normaal geen hoogvlieger, presteerde op Duitse bodem geweldig. Speelden in de voorronde 0-0 tegen Frankrijk, wonnen met 2-0 van achtereenvolgens Togo en Zuid-Korea.
De Zwitsers kwamen in een WK-roes. De tegenstander in de Achtste-Finale werd Oekraïne. Ook geen hoogvlieger qua internationale reputatie als WK-deelnemer.



Weer werd er zonder dat het blazoen geschonden was het doel schoon gehouden. Echter het vizier stond niet op scherp in de voorhoede. Verlengingen volgden. Voor iedere neutrale voetballiefhebber een martelgang.



De Zwitsers hielden in de penaltie-reeks het doel van de tegenstander ook op nul.
Vijf op een rij en drie gemist, zou de Langs de Lijn Presentator Willem Ruis hebben geroepen. Frits van Turenhout zei: 'Zwitserland-Oekraïne Nul-Nul. Het had ook andersom kunnen zijn.'

Er zijn WK's die herinnerd worden door legendarische wedstrijden en legendarische spelers. De laatste toernooien worden we niet meer verwend. Had je in het verleden talloze wereldsterren op één toernooi. Het lijkt alsof we het de laatste jaren met Messi en Ronaldo moeten doen.



Op het WK-98 speelden in het Nederlands-elftal alleen al meer wereldtoppers dan in ander finale-wedstrijden op WK's de laatste jaren. Ik overdrijf natuurlijk, het is meer een gevoel. Op het WK-2006 werden wel records gebroken. Er werden op dat WK liefst 28 rode kaarten uitgedeeld. De wedstrijd Nederland-Portugal was een schande. Vier rode kaarten in deze Achtste finale.



Zelfs de finale dat toernooi eindigde niet met 22 spelers. Het kroonjuweel van het internationale voetbal, Zinedine Zidane, liet zich provoceren door een Italiaanse houwdegen. Hij gaf na een provocerende opmerking, een kopstoot aan Marco Materazzi. Met rood verliet Zidane het veld.



In de achtste finale tegen Australië had deze beperkte voetballer zelf rood gekregen. Italië werd wereldkampioen. Een wereldkampioen die niet de geschiedenis in zal gaan zoals Zinedine Zidane.
Dit wereldkampioenschap is een voetnoot in de voetbalgeschiedenis, net zoals Italië als de wereldkampioen van het WK-2006.



Zidane zal echter herinnerd worden als één van de grootste voetballers ooit. Is geen voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Heeft een eigen standbeeld, geplaatst op een voetstuk, waar Marco Materazzi alleen maar van kan dromen. Als speler groter dan het wereldkampioenschap van Italië in 2006. Hij verloor zijn hoofd. Blijft aan kop van zijn generatie.

quote:

Op donderdag 8 juni 2017 17:20 schreef zoekeenleven het volgende:
Maar dat beeld staat helemaal niet op een voetstuk

Dat maak ik wel uit.

Het strafschoppensyndroom van de Italianen werd gestopt door het Nederlands Elftal. Nederland speelde italië weg in de halve finale van het EK-2000. Kans na kans werd onbenut gelaten. Tijdens de wedstrijd werden er twee strafschoppen gemist. Door Frank de Boer en Patrick Kluivert



Verlengingen en strafschoppen volgden. De bal na de strafschop van Jaap Stam zijn ze nog aan het zoeken buiten het stadion. Frank de Boer wilde ook historie schrijven en miste zijn tweede die avond. Terwijl coach Frank Rijkaard Pierre van Hooydonck op de bank liet zitten, om Aron Winter zijn recordinterland te laten spelen, mocht Paul Bosvelt aanleggen van elf meter. De laatste strafschop die hij had benut was tussen twee jassen als doelpaal.



Het was de eerste keer dat Italië op een groot toernooi een strafschoppenreeks won. Op het EK van 1980 verloren ze op die wijze van Tsjechoslowakije. Op het WK 1990, als thuisland, tegen Argentinië. De finale tegen Brazilië op het WK-94 werd verloren na strafschoppen. Op het WK-98 sneuvelde Italië tegen Frankrijk.



Gelukkig had Tong zijn finale kaartjes al verkocht voor de halve finale Nederland-Italië. Voor 5000 gulden zag de baas van een vriend, Italië van Frankrijk verliezen. Zonder strafschoppen. Ik kocht mijn eerste PC en de rest is geschiedenis.

Als Cruijff iemand je de beste speler van de wereld vindt ga je niet twijfelen. Dan moet er wel een kern van waarheid in zitten. Ginola kreeg die eer van de maestro toen Ginola in Engeland de show stal bij Tottenham Hutspor.



Van 1997 tot en met 2000 stal ie de harten van de The Spurs fans en van het Engelse publiek. De Engelse vrouwen, waaronder presentatrice Sue Barker, vielen zelfs in katzwijm.Gewend als ze in Engeland zijn aan hardwerkende, mee verdedigende aanvallers of aanvallende middenvelders had de Fransman David Ginola er een broertje dood aan. In de laatste kwalificatie-wedstrijd voor het WK-94 in Amerika tegen Bulgarije verspeelde hij de bal in de 93ste minuut.
Bulgarije counterde en scoorde de winnende treffer. Ginola was sindsdien persona non grata in Frankrijk.



In The Premier league bij The Spurs, na een mislukt seizoen bij Newcastle United, werd ie de wereldtopper. Net zoals de sierlijke ex-Spurs ster Glenn Hoddle. In Engeland even zo ondergewaardeerd als Ginola in Frankrijk. Hard werken doen ze nog steeds in Engeland. Rooney, de houw degende aanvaller, een blok graniet zonder finesse is daar het voorbeeld voor de jeugd.



Het oog van Cruijffie viel echter op de efficiënte schoonheid van de gracieuze balkunstenaar. Net zoals de echte kenners hem in 1999 kozen tot voetballer van het jaar in Engeland. Een eer die een technicus uit Nederland in 1981 ten deel viel. Frans Thijssen, speler van Ipswich Town. Ook een sieraad voor de elegantie, dribbelkunst en bewondering. Wiel Coerver, de uitvinder van het kappen en draaien, ontdekte Frans Thijssen en sleep deze ruwe diamant tot international. David Ginola ontdekte zichzelf. Was geen international meer. Kreeg op het eiland wel het eerbetoon dat ie verdiende.

quote:

Op zondag 11 juni 2017 23:00 schreef PIETR het volgende:
Gestopt met lezen na de eerste alinea.

Als Cruijff iemand je de beste speler van de wereld vindt ga je niet twijfelen.

'Iemand' kun je weglaten. Bekt voor geen meter.

En dit:

Tottenham Hutspor

Waar gewerkt wordt vallen spaanders.

quote:

Op maandag 12 juni 2017 07:46 schreef Idisrom het volgende:

[..]

Bedoel je dat Harmen Siezen te lang is doorgegaan?

Die is juist te vroeg gestopt.