Je hebt helemaal gelijk twist, iedereen beleeft en gaat anders om met zijn verdriet.
Ik vind het vooral erg eenzaam. Ook omdat veel mensen het niet weten en de mensen die het weten zien alleen mijn stoere kant. Ik kan er heel zakelijk over praten, bijna alsof het over iemand anders gaat. Er wordt ook nauwelijks naar gevraagd, wat ik absoluut begrijp. Thuis sluit ik mij zelf soms op in mijn verdriet (en huis/bed). Ik kan ook niet anders als er alleen doorheen, hoe lief mijn vriend ook is. De angst dat dit is hoe ons leven zal blijven is zo groot momenteel. En dat is voor mij gewoon niet genoeg, een leven zonder een kindje
Afspraak bij de gyn was fijn. Ik maak het in mijn hoofd dan al veel spannender als het echt is. We zijn in ieder geval vruchtbaar en mn baarmoeder is goed. Nu bloeduitslagen afwachten.
Malteser
Dad, als dit voor jou goed voelt dan is dat de weg! Ik hoop ook echt dat de narigheid van je lijf nu klaar is!
Aloria, wat fijn dat het jullie dichter bij elkaar heeft gebracht