Poppenobsessie vriendin

quote:

Op zondag 4 december 2016 23:43 schreef DeParo het volgende:
Beste allemaal,

Ik zit met een probleem.
Enkele jaren terug heb ik een geweldige meid leren kennen op mijn werk.
We zagen elkaar vrijwel direct zitten.
Na enkele keren verlegen met elkaar gesproken te hebben, stiekeme blikken uitgewisseld, etc raapte ik al mijn moed bijeen en vroeg haar mee uit. Ze bleef diezelfde nacht nog slapen.

In de maanden daarna zijn we blijven daten en na verloop van tijd ben ik haar ook mijn vriendin gaan noemen. Het was meer dan geweldig. Op een klein puntje na. Ik mocht nooit bij haar thuiskomen. Ze kwam altijd naar mij, elke keer weer een ander smoesje, maar voor mij was het duidelijk dat ze iets verborg.

Eerst dacht ik dat ze zich schaamde voor haar huis, dat ze misschien nog bij haar ouders woonde, wat dan ook. Ik probeerde het onderwerp bespreekbaar te maken maar het mocht niet baten. Tot op een dag ze besloot mij in vertrouwen te nemen. Ik mocht mee naar haar huis op voorwaarde dat ik niet meteen zou oordelen.

Een vreemd opmerking maar ze was mijn vriendin dus vooruit dan maar. Opgelaten en nerveus ging ik diezelfde avond nog mee naar haar huis. Ik had er zin in maar was toch benieuwd wat mij te wachten stond. Van buiten was er niets vreemd. Twee-onder-een-kap-huis, keurige buurt, niks mis mee. Wat me wel opviel was dat ze al haar gordijnen dichthield. Maar dat doen wel meer mensen dacht ik nog.

De verrassing die mij binnen stond te wachten kon ik mij echter niet op voorbereiden. Toen ze de voordeur opendeed stonden we in een aartsdonkere gang. Ik hoorde haar schuifelend zoeken naar de deur van de woonkamer. Opeens hoorde ik een heel vreemde stem in het donker. Piepend, een volwassene die een klein meisje probeert na te doen, heel vreemd. Nadat ze het licht aan had gedaan wist ik niet of ik keihard moest wegrennen of haar moest aanstaren. De hele woonkamer, van boven tot onder, van de boekenkasten tot de banken en stoelen, poppen, overal poppen, kleine poppen, grote poppen, maar letterlijk overal poppen. Begrijp me niet verkeerd, geen knuffels, maar keurig onderhouden kleine meisjes in antieke jurkjes. Met geverfde al dan niet porseleinen ogen die je strak aankeken. Ik wist niet waar ik moest staan uit angst een pop om te stoten.

Nadat ik bij was gekomen van de schrik zag ik haar angstvallig naar me kijken. Ze begon te huilen. Wist niet dat het niet normaal was. Maar het was een obsessie voor haar geworden. Dit was een belangrijk deel van haar leven. En dat zou altijd zo blijven. Ik besloot het maar even aan te kijken. Van dat moment werd alles van kwaad tot erger. Voor haar voelde het als acceptatie. Elke keer als we bij haar thuis waren was ze continue in de weer om alle poppen te verzorgen. Niet alleen in de woonkamer, maar op zolder, in de toilet, badkamer, en uiteraard slaapkamer. Je ziet ze overal, als je slaapt, je behoefte doet, eet, continue staren ze je aan, verder geen nare ervaringen maar prettig is het niet. En zeker niet als je ziet dat je vriendin compleet geobsedeerd is en je weet hoeveel tijd en geld erin omgaat. Kleren verwisselen, kleren kopen, kleren schoonmaken (?!), haren kammen, poppen verplaatsen, er tegen praten, op schoot nemen, in slaap sussen, etc etc etc. De lijst gaat maar door.

Na een tijdje was ik het zat. Ik besloot het haar simpelweg te zeggen. Dit kan niet. Ze moest een keuze maken, de poppen, of ik. Ze weigerde te kiezen, het ging toch prima vond ze, er viel werkelijk waar geen land mee te bezeilen. Dus koos ik maar voor haar. En ik maakte het uit. Was het de beste keuze of actie? Misschien niet. Ze barste in tranen uit en ik liep simpelweg weg, geen idee wat ik nog te zeggen had, maar voor mij leek het beter gewoon weg te gaan. Het voelde als een opluchting.

Natuurlijk dacht ik van het probleem af te zijn maar de ellende begon nu pas echt. Ze kon het niet accepteren dat ik haar verlaten had en begon alles in werking te stellen om mij terug te krijgen. En om mij de poppen te laten waarderen. Dagenlang kreeg ik telefoontjes, van haar, waarin ze met de stem van een haar poppen mij probeerde te overtuigen. Wat ik ook zei, het hielp niet, ze ging maar door. Tig berichten op mijn voicemail, sms's, mails en ga zo maar door. Mijn werkmail kon ik niet veranderen [en wilde ik ook niet want ik wilde haar geheim niet openbaren bij de baas] maar mijn telefoonnummers, simcards, en niet werk gerelateerde mailaddressen heb ik gewijzigd. Het maakte niet uit. Als ze via een van mijn vrienden achter mijn nieuwe adres kwam [ook hen weigerde ik het te vertellen] begon het relaas van voren af aan.

Met de mails en telefoontjes was het nog wel uit te houden. Het leek ook minder te worden. Maar oh, wat zat ik verkeerd. Het begon op werk. Overal vond ik ze, vooral kleine poppen, in mijn tas, achter mijn computer, op mijn stoel. Het begon collega's op te vallen en ik hoorde ze lachen. Toen ik op een avond thuis kwam van werk en de voordeur van mijn huis opendeed zag ik dat er licht brande terwijl ik dit normaal gesproken altijd uitdeed. Ik voelde de bui al hangen. Acht grote poppen op mijn bank, televisie aan het kijken, een romantische film die zij had opgezet. Kennelijk was ik vergeten haar sleutel van mijn huis terug te vragen. Alle sloten mogen vervangen.

Hoe creepy sommige poppen zijn ben ik al lang overheen. Het gaat mij puur om het feit dat dit moet stoppen. Uiteraard heb ik geprobeerd met haar te spreken. Ik heb niks tegen poppen maar dit is gewoon te extreem. Elke keer weigert ze me ook maar iets tegemoet te komen. Ik ben het maar die moet leren die poppen terug te vinden en ze is ervan overtuigd dat ik dit dan ook ga doen op een dag als ze maar vol blijft houden.

Kortom, ik heb tips nodig, aankaarten bij de baas, iemand in vertrouwen nemen, ik weet het niet. Gisteren reed ik per ongeluk met mijn auto over een paar poppen die ze op mijn oprit had geplaatst. Ik zag haar woedend en krijsend uit de bosjes komen. Net een moeder die een paar kinderen verloren heeft. Ze sloeg en schopte tegen mijn auto. Ik ben er maar vandoor gegaan. Een uur later hing ze alweer met die poppenstem aan de telefoon. Moet ik de politie bellen? De poppendokter? Ik heb werkelijk waar geen idee hoe dit valt op te lossen of verder aan te pakken. Elke hulp is dus meer dan welkom te noemen in deze en bij voorbaat dank.

Groet,

DeParo

quote:

Op maandag 5 december 2016 00:08 schreef DeParo het volgende:

[..]

Alleen serieuze reacties graag.