The Last Shadow Puppets #8 - The Dream Synopsis EP

quote:

Op maandag 28 november 2016 16:46 schreef sander26 het volgende:

[..]

Er zijn maar een handvol AM-nummers die ik écht niet trek, maar 'She's Thunderstorms' is er absoluut één van. Sowieso vind ik de gehele A-kant van SIAS zo'n beetje het minst goede dat AM/Turner tot nu toe heeft uitgebracht.

Maar on topic; we zijn bij deel 8. Kom maar op met die reviews van The Dream Synopsis EP.

Ho ho, eerst maar even een teasertje :

quote:

Op dinsdag 29 november 2016 14:01 schreef sander26 het volgende:
Ja, leuk! Ik hoop op een soort on the road movie of documentaire.

Ik vrees dat het gaat over de Cohen-video, maar het is wel erg hoopgevend opgeschreven hè. Voor de meelezers: Ben Chappell van Focus Creeps heeft op 2 continenten een shitload aan materiaal gefilmd tijdens de optredens, allemaal analoog. In een interview pareerden ze uiteraard een vraag daarover, kan de quote nu niet terugvinden, maar ze lieten er niet veel over los. Ben Chappell heeft in augustus in privé verteld dat hij bezig is met "een film", directe quote.

Echter, het is sindsdien volledig stil op de lijn geweest hierover. Het zou het eerste project in jaren zijn waar ze over gelogen hebben om het geheim te houden. Ik hoop heel erg dat ze íedereen gaan verrassen, maar zie het niet rooskleurig in.

quote:

Op maandag 28 november 2016 16:46 schreef sander26 het volgende:

[..]

Er zijn maar een handvol AM-nummers die ik écht niet trek, maar 'She's Thunderstorms' is er absoluut één van. Sowieso vind ik de gehele A-kant van SIAS zo'n beetje het minst goede dat AM/Turner tot nu toe heeft uitgebracht.

Maar on topic; we zijn bij deel 8. Kom maar op met die reviews van The Dream Synopsis EP.

Okay, okay, wie wat bewaart die heeft wat:







’Aviation’:

“Ok, we’re rolling”, aftellen, aftikken, en het begint. Zoals gezegd valt gelijk op hoe open deze opname is, waar het er op het album gelijk relatief stevig in knalt en de dynamiek niet echt verandert, bouwt het hier bij deze versie op met de aanzwellende strijkers in het intro. Het zijn vooral de stuwende drums die op de plaat wegvallen en hier mooi naar voren komen. Het is allemaal een stukje subtieler. Het is bijna een ingetogen versie. Overigens denk ik dat voor de album-versie, als single, er best een juiste keuze is gemaakt, maar dit is een goede alternatieve interpretatie.

Miles Kane zingt dit zoals altijd geweldig, en ik prefereer persoonlijk deze kalme zang op deze EP-versie zelfs over de album-versie, waar hij een beetje zeurderig geforceerd klinkt, maar dat is misschien muggenziften. Hij is vocaal sowieso wederom erg gegroeid in het niet-rock-register. Deze meer zachte zang pakte vooral tijdens akoestische sessies zeker niet altijd goed uit met een soort fluister die vaak uit de toon viel, maar wat hij hier doet hou ik erg van. Alex Turner op duidelijke hoge harmonie in het refrein, zoals live en op het album. Inclusief “‘cause I can hear you perfectly clear” zoals live en z’n befaamde “it’s the way you wiiiiing iiiiiit”, helaas niet erg hard in de mix. En natuurlijk de harmonie in het complete tussenstuk zoals live en op het album.

De strijkers klinken heel mooi op de voorgrond in stereo, gespeeld door Caroline Buckman, Claudia Chopek, Jennifer Takamatsu en Mikala Schmitz. Strijkers, die op alle liedjes natuurlijk weer gearrangeerd zijn door Owen Pallet. Je hoort op het album de strijkers in het eerste couplet bijna niet, hier spelen ze lead-strijkers, haha, terwijl ze nog genoeg ruimte open laten. Verder Alex’s riff op elektrische gitaar links, roadie Scott “Scoot” Gillies op akoestische gitaar rechts (zodat Miles zich volledig kon concentreren op zijn vocalen?), en natuurlijk bas en drums solide in het midden, en is dat percussie of drum-lekkage op links? Dat zou Tyler Parkford dan moeten zijn, want live speelde hij orgel, welke op deze versie ontbreekt. Geen vibraslap - sorry sander26 - echter. Basgitaar, zoals op deze gehele EP, het album, live en trouwens ook het Alexandra Savior-album gespeeld door Zach Dawes. En ook dit wederom zoals live, veel losser, en vaak tof zwevend tussen noten, hier vooral in de climax. Een best creatieve basgitarist die veel heeft toegevoegd, live en op de opnames.

Een lang laatste akkoord, waar je de muzikanten adem hoort halen en op hun stoel hoort schuiven. Dan - eraan geplakt, dat had netter gekund - Miles, nog altijd in z’n John Lennon ‘Gimme Some Truth’-documentaire obsessie stemming, die zich richt tot de control room en vraagt “how was that, Yoko?”

’Les Cactus’:

Gelijk door in ‘Les Cactus’, die heeft iedereen gehoord, is eensluidend aan het origineel, en hebben ze opgenomen zoals ze hem live deden. We vallen weer middenin de sessie. “I played one wrong chord” zegt Miles bij de start, iemand deelt mede “he wants to do one more before we…” en de tape stopt, en start weer in het midden van de ‘studio banter’ met ondertussen heel veel meligheid, waarschijnlijk veroorzaakt door Alex die helemaal losgaat voor de aanwezige cameraploeg, zoals we in de officiële video hebben kunnen zien. En het eindigt ook weer met een giechel. De sfeer is gezellig. Gedeeltes hiervan zijn versneden in de video-versie. Voor de rest is de EP-versie volledig identiek aan de video-versie.

Waar op ‘Aviation’ (terecht) is gekozen voor een voor de hand liggende benadering van de mix, zijn ze op ‘Les Cactus’ helemaal los gegaan zoals we weten. Hier blijkt dus onder andere uit dat ze niet de bekende weg hebben gekozen voor een snelle EP-sessie, en juist van elk nummer weer iets anders hebben gemaakt. Het enige wat in het stereo-spectrum in het midden staat zijn de vergalmde en distorted vocals (en de gitaar-solo), de rest lijkt wel een ode aan primitieve 60’s-mixen: strijkers helemaal links, de complete ritmesectie met ritmegitaar, bas en drums op een hoopje rechts, met automatisch een beetje lekkage over alle kanalen, echt fantastisch. Zo kun je trouwens ook een hele leuke instrumentale versie krijgen, als je alles uit het midden weg zou snijden, of juist andersom.

Goed, de rest hoef ik niet meer te benoemen. En die Fransen maar klagen dat Alex z’n Franse uitspraak tenenkrommend is. Als dat zo is, had er wel even een moedertaalspreker bijgehaald mogen worden voor deze opname. Beetje slordig dat hij juist de tig keer terugkomende titel van het liedje bijvoorbeeld volledig verkeerd uit blijkt te spreken.

’Totally Wired’:

Verder met ‘Totally Wired’, dit is Miles Kane z’n spotlight. “Rolling!”, ja, je valt weer middenin de sessie. Drum-intro. Het origineel is half niet zo hectisch en up-tempo als hun versie. Zij hebben er echt een krankzinnige track van gemaakt, terwijl die van The Fall lekker voortkabbelt en de tekst rustig wordt voorgedragen. Echter, live deden zij hem alweer stukken sneller en kwam het meer dichtbij wat TLSP 35 jaar later zou overnemen.

Het was live al een hoogtepunt, maar in de studio nog een heel stuk krachtiger dan de soundboards over wisten te brengen. Om te beginnen door de t-t-t-totally distorted vocalen met galm en op bepaalde stukjes veel echo/delay, en nog eens een hele uitloop aan vocale tape delay in stereo die de (instrumentele) stukken aan elkaar rijgen, wat het heel erg dik maakt. Miles die het nummer draagt en z’n Liam G./John L.(Lydon/Lennon)-snarl weer naar boven haalt.

Op de genoemde effecten na is ‘Totally Wired’ qua arrangement hetzelfde als de live-versie die ze rondom de opnamedatum deden, inclusief de bijna theatrale breakdown en de daaropvolgende opzwelling ergens na het midden en richting het einde. Dit hebben ze echter in het begin, vooral op de Europese festivals, niet altijd op deze manier gedaan, waar het vooral 4 minuten vol gas was.

Drums, bas, vocalen in het midden, met de vocale effecten die je dus af en toe panisch links en rechts om je oren suizen, precies in de stijl van de track. Er is double-tracked gitaar links en rechts gepanned, Alex rammend op ritme-gitaar alsof het weer 2005-2007 is. Groep-vocalen off-mic ergens in de verte. Ik denk één-akkoord-orgel te bespeuren in het rechter kanaal. Strijkers die er ineens spookachtig doorheen komen en af en toe zelfs aan de snaren plukken. De drum-sound is bewerkt, in ieder geval de stevige snare van de dragende beat.

De strijkers doen een geweldig angstaanjagend trappetje in de breakdown, nadat het even stil valt met een bijna fluisterende Miles, en hij slechts overblijft met de drums en plotse fuzz-bas in het rechterkanaal en wat nasuizende effecten. Wanneer het weer aanzwelt komt Alex z’n gitaar er ineens weer in, met een hele andere toon en een sample-waardige riff (wel uit het origineel), en Zach die tijdens de climax acuut overgaat op snelle muted bas. Het resultaat van liedjes eerst maanden op het podium doen voordat er een studio-opname komt.

Het is al met al een echte wervelstorm. Die heerlijke één-noot bas, en één-akkoord-gitaar in de coupletten en niet veel meer in de andere gedeeltes, het raast maar door. Het zal echter niet voor iedereen aantrekkelijk om te horen zijn, maar ik hou wel van die kakofonie aan geluiden, en de sound op zich moet vet genoeg zijn zelfs als je het liedje niet trekt. Ze hebben óf een beetje gesteggeld met een overdub hier en daar, óf mixmaster James Ford is een genie. Wacht, James Ford ís een genie, da’s dan mooi opgelost.

Enthousiast klinkt er “now, if that ain’t fuckin’ m…” en de tape staat weer stil.

‘This Is Your Life’:

Ook met ‘This Is Your Life’ hebben ze weer hun best gedaan om er een originele eigen interpretatie aan te geven, ze hebben nergens half werk afgeleverd. Het Glaxo Babies-origineel heeft een simpele klassieke band set-up. Eén gitaar, bas, drums. Typische late 70’s/early 80’s UK post-punk sound, weinig opsmuk en effecten, allemaal zeer direct. Dat hebben ze hier helemaal anders aangepakt. Vergelijkbaar met ‘Totally Wired’, distorted vocalen met een slapback-echo, en vergelijkbaar met ‘Les Cactus’ de stereo-mix op z’n kop: bas en drums helemaal links, strijkers helemaal rechts, gitaar rechts, piano links, orgel rechts, met flinke drum-lekkage in het rechterkanaal.

Wederom Miles Kane in de hoofdrol, dit is sowieso helemaal zijn pakkie ‘an, het klinkt zoals hij een decennium geleden liedjes bij The Little Flames en The Rascals maakte. Iets waar hij niet vaak meer op heeft teruggegrepen, ook misschien de coupletten van ‘Caught In The Act’ na, tot nu dus. Het grappige is dat je eigenlijk zou zeggen dat dit niets als TLSP klinkt, maar dat het eigenlijk juist 8 jaar teruggaat, naar het snellere stuk in ‘I Don’t Like You Anymore’ en ‘Two Hearts In Two Weeks’, vooral het distorted vocale effect in combinatie met de delay op die laatste. Een stijl die natuurlijk toen al vooral uit het The Rascals-boek kwam. Alex Turner en Tyler Parkford spelen piano/orgel. En er is helemaal geen gitaar in het begin op wat nuances in FWN delay gitaar-stijl na, wat ook weer teruggrijpt naar een decennium geleden.

Een spookachtige piano-melodie opent. De strijkers spelen ook weer in die angstaanjagende stijl. Het is misschien een liedje van niets, maar toch de sound die het aantrekkelijk weet te maken. Het heeft dat fijne breakbeat-drums geluid wat Miles Kane af en toe gebruikte, zoals op ‘Inhaler’. Qua tempo doet het denken aan ‘Before It’s Midnight’, maar dit is veel meer sinister. Het gesproken tussenstuk uit het origineel hebben ze volledig geschrapt. Solo’s met een stijl en toon zoals uiteraard alleen The Kane dat kan vult dat op.

In tegenstelling tot de eerdere live-versies, zingt alleen Miles. Live hebben ze hem slechts 4 keer gedaan. (Voor een vijfde keer is Setlist.FM de enige bron en zouden ze er een festival mee hebben geopend, en dan is er een grote kans dat het níét gebeurd is.) Eerst 2 keer in Europa in juni, toen deden ze samen de vocalen, zelfs een stukje harmonie, de vocale melodie een beetje anders, beide op gitaar. Daarna een dikke maand later, 2 keer in Amerika, deed Miles de hele track solo, met Alex op toetsen zonder vocalen, zij aan zij met Tyler Parkford. De studio-versie is qua opstelling en arrangement volledig zoals die live-versies. Die laatstgenoemde 2 keer live was in de week van opname, dus da’s logisch.

‘Is This What You Wanted’:

‘Is This What You Wanted’ kennen we. Heiligschennis in deze tijd, maar nou net deze compositie van Cohen heb ik nooit wat aan gevonden, en deze rokerige stem van Turner staat me vaker tegen dan dat ik het een aanwinst in zijn stijlen-pallet vindt. Al zit geloof ik z’n hoogste (falsetto-)noot ooit er in. Live werd het refrein nog door Miles Kane gezongen, zoals we weten is de EP-versie Alex Turner solo. De video heeft een live-vocaal zonder koortjes, deze EP-versie heeft een studio-vocaal mét koortjes. Roadie Scott "Scoot" Gillies op akoestische gitaar.

‘The Dream Synopsis’:

Zo’n mooi liedje in een magnifieke versie. Echt. Het maakt me bijna verlangen naar het hele album op deze manier, niet gemixt door Tchad Blake. Gelukkig hebben we veel akoestische sessies, want de liedjes op dit album zijn niet kapot te krijgen en schandalig overkeken. Maar goed, die vette snare en click track-grid van het album past gewoon niet bij dit liedje bij nader inzien. Hier gooien ze het helemaal over een andere boeg. Drums, bas, strijkers, akoestische gitaar, Tyler Parkford met subtiele Fender Rhodes-klanken in plaats van op piano. Het intro is verlengd en het tempo ligt 10 BPM lager, waardoor het zo’n 40 seconden langer is dan op het album. De vocalen zijn heel direct en droog op wat galm na, en Alex Turner zingt zacht en ingetogen.

En geen elektrische gitaar, maar de langverwachte saxofoon! Wij steeds maar spreken over de saxofonist die in de week van de opnames ook live meedeed, maar het is een dame genaamd Jordan Pettay. Dat krijg je als er allerlei spannende dingen gebeuren waarvan bijna niemand verslag doet. Zag vorige week pas ergens langskomen dat Alex een keer een show in augustus opende in z’n badjas?!

De elektrische gitaar uit de instrumentale stukjes en de solo van het album, werd op plaat overigens door Alex gespeeld, iets wat de ‘Only Ones Who Know’-weemoed misschien al had weggegeven, het is die typische Alex Turner-slide. En live dus door Miles Kane gedaan, vandaar dat dat gedeelte op het podium totaal anders klonk dan op plaat. Miles doet trouwens helemáál niet mee op dit liedje op het album. En op de EP dus de elektrische gitaar vervangen door saxofoon. En Miles, die speelt hier waarschijnlijk akoestische gitaar, zo zacht in de mix dat je soms alleen het gestrum hoort op de achtergrond. De saxofoon is absoluut niet over de top of cheesy, juist precies goed qua stijl en frequentie. Enkel als vervanging van de gitaar-solo, in het intro en het uitro en heel zachtjes met veel galm tijdens het tweede gedeelte van het tweede couplet, iets meer op de voorgrond in de gezongen brug, prachtig samensmeltend met het orkest. Dit hadden ze niet beter kunnen uitvoeren, want niet-ironische saxofoon blijft tricky.

Alex heeft heel wat variaties van het tweede couplet gedaan en heeft hier gesetteld voor “some prick I went to school with”. Plus “it must be boring” in plaats van “isn’t it boring” en “it must be awful” ipv “isn’t it ugly”. Zijn vocale ‘delivery’ is terughoudend en soms hakkelend zoals hij dat tot vervelends toe live deed, maar is hier precies in proportie wat mij betreft. Er zijn helemaal geen harmonieën, helemaal niets, nog geen zinnetje, het is allemaal heel *Marco Borsato-stem* “puur”. Alleen, ik weet niet of het komt doordat dit de eerste studio-opnames zijn waar hij de 30 is gepasseerd, dat hij het opzet, of dat hij toch maar eens moet stoppen met kettingroken als hij z’n beroep nog lang wilt behouden, maar zijn stemgeluid is wederom aan het veranderen.

De album-versie klinkt in vergelijking met de EP-versie plots gehaast. Waar eerstgenoemde best “plat”/repetitief is qua invulling van instrumentatie (kick-snare, kick-kick-snare, etc. puntige piano stevig op elke kwart maat, de rest van de instrumentatie volgt dat meerendeel) is het hier zo mooi dat de saxofoon en bas af en toe ineens de vocale melodie volgen. De bas doet dat trouwens ook nog wel op de album-versie, maar dat gaat daar zo verloren in de mix, want is iemand die variaties in de brug ooit opgevallen? Het is ook hier weer nodig om de hele mooie bas-nuances van Zach Dawes te benoemen. Een alternatieve versie die alles behalve onderdoet voor de reguliere versie.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Maar wacht, er is meer!

_{"Ahoeeeeeeeee"}

In de winkel dus nog wel op vinyl te verkrijgen, slechts op normaal zwart vinyl.

Ik heb de gelukkig de sexy rode.

In een tijd zonder nieuwtjes moeten we het doen met jubilea. Een jaar sinds de dag van de release van EYCTE. Dat is rap gegaan, of ligt dat aan mij? Gelukkig hebben we nog genoeg na te beschouwen, haha… Nog eens een schifting gemaakt, en na een jaar ben ik hier op uitgekomen:

Miracle Aligner
Dracula Teeth
Everything You've Come To Expect
The Bourne Identity
The Dream Synopsis
Bad Habits
Aviation
Used To Be My Girl
The Element Of Surprise
Sweet Dreams, TN
She Does The Woods
Pattern

Grootste verschil met vorig jaar is dat ‘Element’ een akkoordenwisseling of twee mist om het een favoriet te blijven houden, dat de titel-track zoals al wel eens eerder gezegd een melodische kracht bleek te hebben die ik er eerst nog niet in hoorde, met name door de vele verschillende live-arrangementen, en dat ‘Sweet Dreams, TN’ door de vele live singalongs gedegradeerd is tot instant skip. Maar die hele A-kant, dat is gewoon op niveau met de B-kanten van FWN en ‘AM’ wat mij betreft. Niet slecht voor een side-project.

Ook een jaar na dato, Alexandra Savior. En het album is nog stééds niet uit. Maar gelukkig wel as. vrijdag. Ondertussen afgelopen september in Hamburg en London gestaan, eind deze maand in Londen, Parijs en Berlijn, en eind mei wéér in Londen en daarna Primavera. Waar blijft Nederland?



Het album zal uitkomen op gelimiteerd doorzichtig rood 150-grams vinyl, wat vooralsnog alleen vanuit Amerika te importeren lijkt, en (daarom, hier?) 2 weken vertraging heeft opgelopen.

Ze is van band gewisseld, wat tijdens hun mid-tour debuut nog rammelde aan alle kanten. Ze hadden voor die show nog nooit samen in de oefenruimte gezeten, maar ook op beelden van vorige week lijkt de magie van vorig jaar ver weg. Ze is zelf nog altijd best pitch-y op momenten.

‘Mystery Girl’, ‘Mirage’ en ‘Vanishing Point’ zijn ondertussen alweer een tijdje uit:


Tracklist debuut ‘Belladonna Of Sadness’:



1. Mirage
2. Bones
3. Shades
4. Girlie
5. Frankie
6. M.T.M.E.
7. Audeline
8. Cupid
9. 'Til You're Mine
10. Vanishing Point
11. Mystery Girl

‘Doom’ heeft het niet gehaald en ‘Risk’ zal voor altijd de “demo” blijven zoals voorspeld.


Must-see mocht iemand het nog niet gezien hebben. Opnames uit de mid-2015 studio-sessies met James Ford en Alex Turner. De grap is dat ze ondertussen Hollywood alweer verlaten heeft en terug is naar de staat waar ze is opgegroeid, Oregon. En ook meermaals heeft aangegeven dat ze niet altijd volledige affiniteit heeft met de gedeeltes die Alex Turner heeft geschreven. Wel eerlijk, maar ben benieuwd waar een eventueel tweede album op uitdraait.

Mojo Magazine januari 2017-editie, over 'Mirage': “Alex Turner unsuccessfully suggested she say “heck” instead”.

Zal eens kijken of FOK! MUZ nog verder te redden is… Het komende half jaar toch weinig AM-gerelateerds te melden, zal nog eens wat opschrijven over april 2016, voor het nageslacht (en de zoekmachine als ik snel wat wil opzoeken, hehe).

Heb de live filmpjes vanuit het publiek al redelijk grijs gedraaid. Nu wel spijt van. Heb met name zin in de studio versie van "Bones".

"Mirage" en "Shades" zijn fantastisch."Mystery Girl" is live veel toffer dan op het album, da's jammer. "Vanishing Point" en "MTME" zijn een beetje saai. De (sound van de) gitaarsolo van laatstgenoemde is wel te gek trouwens.

Is er nog een kans dat we vanavond al het album kunnen horen?

Wilde er van alles over posten, maar het album is ondertussen gearriveerd.

5 sterren alvast voor de eerste vijf nummers.

Girlie en Frankie mogen genoemd worden in het rijtje 'beste nummers waar Turner aan heeft bijgedragen'

[ Bericht 69% gewijzigd door hallo-daar op 06-04-2017 15:18:58 ]

Toppers

Girlie
Til You're Mine
Cupid
Frankie
Shades
Bones
Mirage

Medium

Mystery Girl
Vanishing Point

Saai

MTME
Audeline

Album komt officieel vandaag al uit alhier, maar stock zal wel vanavond pas binnenkomen. Wel de moeite waard om straks een lokale platenzaak binnen te lopen.

quote:

Op woensdag 5 april 2017 10:09 schreef sander26 het volgende:

[..]

Ja, waar is iedereen? Een geheim forum opgezet waar ik niets van weet?

Ah, de harder kern is gearriveerd . Het echode al zo ongemakkelijk. Nog genoeg te bespreken hier, kom nog steeds elke maand weer iets anders geks uit de tour tegen wat ik nooit eerder had gezien lol...

quote:

Op woensdag 5 april 2017 10:09 schreef sander26 het volgende:

[..]

Een hoop te doen rondom die release van Savior. Dat recente interview is de zoveelste bevestiging dat de samenwerking tussen Savior/Turner niet helemaal vlekkeloos verliep. [..]

Ik denk vooral dat hij heel professioneel en gestructureerd te werk is gegaan, heeft ze ook wel eens gezegd, altijd juist in de positieve zin. Terwijl zij net kwam kijken en net begonnen was met het schrijven van haar eigen materiaal. Aan het eind van de dag heeft hij tussen een eindeloze headline-tour en een side-project toch even 10 songs meegeschreven, geproduceerd en op meegespeeld, en dat alles voor iemand die totaal onbekend was voordat hij haar op de schouders nam.

Maar, ze is heel jong, goudeerlijk, vertelt geen BS en is niet onder de indruk van de industrie, aan wie doet dat ons denken... Ik vind haar hier puur realistisch, eerlijk gezegd. Ze is duidelijk erg teleurgesteld over de speelbal die Sony van haar heeft gemaakt. Funest voor een jonge creatieveling. Ze begonnen eind 2014 met elkaar te schrijven toen ze 18 jaar was, album werd afgemaakt in mid-2015, ze is nu 21 jaar oud en 2 jaar verder en het album is nog niet de wereld in, en ze moet het nog promoten en touren.

Voor wie niet weet waar het over gaat, je linkt het al hierboven:

"I was writing a totally different record, basically. The record label called me up and said “Alex Turner wants to meet you” and I was like “WHOAH” I guess that it would have been that I talked about it and so I went and met with him and I thought, just maybe he wanted to y’know, write a song together. However, it was that day or he was like ‘Cool… we’re going to make a record together now.’ (Laughs) and I was like ‘Woah… okay, cool!” I guess James came in because that’s Alex works with and we went by that agenda. It was great, I loved working with James, he was a genius octopus! [..]

Actually, “Miracle Aligner”... I wrote my record before… Well, toward the end of me writing my record is when they wrote the Last Shadow Puppets album. So, I’d already written “Miracle Aligner” for my record, but I was just taking my sweet time putting it out. So I didn’t write ‘Miracle’ for them, I just gave it to them because it was between that song and a song I wrote in my bedroom and I was like… I connected to it.

The exchange, I don’t know, that seems like a pretty personal thing to answer, because I don’t know how much… I feel like everyone’s looking like a big insight into a big secret! But I think that he definitely taught me how to do more riffs, rather than strumming patterns when I was writing, maybe, when I was writing. I’ve reverted back from that, unfortunately.

But when I was writing on my own… I can only say how he influenced me, I guess, but I was working more with riffs and dealing with nouns and metaphors, to the writing. I was trying to convey an idea that he had before he even met me, which was the idea of a girl on the back of a motorcycle going through the desert. I was trying to really convey that, which is kind of regret now, because I’m not that! (Laughs) but at the same time it was kind of fun to play a character. So yeah, I think the character came out through Alex. [..]

We were riding between him going on tour. They were writing… he came back from tour from wherever he was. I had written this song called “Invisible” that I haven’t played, and I was really excited, and so I got to his house and he came and I played it for him, and he was like really distracted, and was out in the backyard. And I was like “Ooooh, this is it, we’re not writing any more. We’re done writing a record” and he was like “Yeah.”

So then, James, we sorted everything else and got into the studio and at that point there was loads of things… there were lots of things that were cut, apart from “Miracle Aligner”, all of mine were cut so I was like “Thanks guys!” [..]

Q: Has he ever offered advice on what to expect, outside of the creative process?

AS: No, absolutely no advice! (Laughs) [..]"

En uit een ander interview van dezelfde week (https://texaslifestylemag(...)-2017-in-retrospect/):

“I’ve definitely struggled a lot with a lot of things that cause melancholy, but I’ve actually had a really good few months and it’s really difficult to make music when I’m happy, because. I’m emotionally stable. Things are going great in my relationship. I really like the people around me. Everything’s going pretty good. I’m relaxing and hanging out and then I just get on stage and I have these songs from my angsty dark period in my life.”

“For me, I’ve already released [the album] from the emotional attachment I have to it. So, for me it’s already gone and I’m moving on from that creative time and growing. I guess I kind of think, ‘You guys are way behind.’”

Vooral dat laatste somt precies op wat iedereen hier al zegt. Ze zingt de liedjes die toen al oud waren al een jaar live nu. Moet je voorstellen dat Alex Turner in 2007 net met 'Fake Tales Of San Francisco' mocht aankomen met alles wat hij tegen die tijd erbij had gemaakt.

Dat 'Miracle Aligner'-verhaal is verwarrend, overigens. Hier moet sprake zijn van misinterpretatie. Een paar maanden terug zei ze nog dat Turner het "obviously" over een cokedealer had geschreven, en het toch niet bij haar had gepast. Ze heeft eerder ook gezegd dat ze de Sony-handvatten van 'hot shot' co-writers niet wilde aannemen omdat ze Turner niet wilde "bedriegen", en nu insinueert ze bijna dat hij haar heeft gebruikt om z'n song-ideetjes te dumpen en ze haar debuut anders voor haar had gezien. Om nog maar te zwijgen over d'r "och jee, ik was 19 en moest als totaal onbekende aspirerend artieste vanuit m'n ingeslapen dorp naar Hollywood en Sony betaalde alles en ik moest naar feestjes met The Kane en het was allemaal niet wat ik wilde"-houding in eerdere interviews. Ze is daadwerkelijk alweer terug waar ze vandaan komt, woont niet meer in de buurt van LA wat haar alle kansen bood. Deed me onwillekeurig denken aan die quote van Noel Gallagher over zo'n boy band-jongen die een "normaal leven" wilde. "You might have wanted to be a normal 22-year-old, but you won't want to be a normal 25-year-old.”

Dan het album, 'Frankie' is het prijsnummer zoals gehoopt. Flauw om steeds over hem te beginnen, maar te horen aan de invloed mag deze wel in zijn prijskast. (Ik had dit al getypt voor de vorige post, GMTA). Productie is redelijk plat en mist bij de up-tempo nummers de live-dynamiek, maar ik ben dan ook bevooroordeeld en krijg romantische gevoelens bij alleen al de tonen van 'Audeline' die me gelijk terugbrengen in California een jaar geleden.

[ Bericht 0% gewijzigd door Aisumasen op 06-04-2017 16:09:43 ]

quote:

Op donderdag 6 april 2017 15:52 schreef Aisumasen het volgende:
[ afbeelding ]

maar ik ben dan ook bevoordeeld en krijg romantische gevoelens bij alleen al de tonen van 'Audeline' die me gelijk terugbrengen in California een jaar geleden.

Die toetsen partij is geweldig inderdaad. Verder een matig liedje helaas.

Ik mis wel een beetje 'Risk' op de b-kant. Classic Turner gitaar riff. Helemaal niet flauw om steeds over hem te beginnen want het is net zo goed zijn album als dat het een album van haar is .

*be-voor-oor-deeld

CD is wel morgen binnen, de dure import-LP kan wel 2-3 weken op zich laten wachten. En dan natuurlijk later nog een Europese persing...

On-topic : de zwaar gelimiteerde en snel uitverkopende EYCTE-CD... is nu mid-price, 8-9 euro.

Ik lurk hier geregeld voor wat Aisu commentaar en daar is het eindelijk!

Spotify: https://open.spotify.com/album/7zo4kiBFeJ6fTRJLTKo7XU

Nu we alle vier toch weer present zijn, hier een festival-interview met TLSP die van de week eindelijk werd geupload, heel erg vermakelijk:

quote:

Op vrijdag 7 april 2017 16:12 schreef Aisumasen het volgende:
Nu we alle vier toch weer present zijn, hier een festival-interview met TLSP die van de week eindelijk werd geupload, heel erg vermakelijk:

WBRU @ Lolla 25: Last Shadow Puppets

Dat kloten was toch wel vermakelijk eigenlijk.

Staan zeker lekkere nummers op dat Alexandra Savior album.

quote:

Op zaterdag 8 april 2017 12:18 schreef MilanILF het volgende:

[..]

Dat kloten was toch wel vermakelijk eigenlijk.

Staan zeker lekkere nummers op dat Alexandra Savior album.

Dit is meer gewoon sympathiek meespelen met vragen die toch niets anders dan gein uitlokken dan echt frustreren en verwarren zoals ze in januari-maart deden. Ook gelijk doodserieus bij de Milex/Valentijns-insinuatie. Alex vind het maar wat mooi, totdat het te dichtbij komt . (Climax 'Standing Next To Me', Coachella eerste weekend )

Liner notes:

‘Mirage’:

Vocals: Alexandra Savior
Drums and Percussion: James Ford
Bass and Guitars: Alex Turner
Keyboards and Synths: James Ford and Alex Turner

‘Bones’:

Vocals: Alexandra Savior
Drums and Percussion: James Ford
Bass: Alex Turner
Guitars, Keyboards and Synths: James Ford and Alex Turner

‘Shades’:

Vocals: Alexandra Savior
Vibraphone, Drums and Percussion: James Ford
Bass and Guitars: Alex Turner
Keyboards and Synths: James Ford and Alex Turner

‘Girlie’:

Vocals: Alexandra Savior
Drums and Percussion: James Ford
Bass: Zach Dawes
Guitars: Alex Turner
Keyboards and Synths: James Ford and Alex Turner
Vibraphone: James Ford and Zach Dawes

‘Frankie’:

Vocals: Alexandra Savior
Drums and Percussion: James Ford
Bass and Guitars: Alex Turner
Keyboards and Synths: James Ford and Alex Turner
Organ: Zach Dawes

‘M.T.M.E.’:

Vocals: Alexandra Savior
Drums and Percussion: James Ford
Bass and Guitars: Alex Turner
Keyboards and Synths: James Ford and Alex Turner

‘Audeline’:

Vocals: Alexandra Savior
Vibraphone, Drums and Percussion: James Ford
Bass: Alex Turner
Guitars, Keyboards and Synths: James Ford and Alex Turner

‘Cupid’:

Vocals: Alexandra Savior
Vibraphone, Drums and Percussion: James Ford
Bass and Guitars: Alex Turner
Keyboards and Synths: James Ford and Alex Turner

‘’Till You’re Mine’:

Vocals: Alexandra Savior
Vibraphone, Drums and Percussion: James Ford
Bass and Guitars: Alex Turner
Keyboards and Synths: James Ford and Alex Turner

‘Vanishing Point’:

Vocals: Alexandra Savior
Vibraphone, Drums and Percussion: James Ford
Bass: James Ford
Guitars: Alex Turner
Keyboards and Synths: James Ford and Alex Turner

‘Mystery Girl’:

Vocals: Alexandra Savior
Drums and Percussion: James Ford
Bass and Guitars: Alex Turner
Keyboards and Synths: James Ford and Alex Turner

All songs written by Alexandra Savior and Alex Turner, except ‘Audeline’ written by Alexandra Savior, Alex Turner and James Ford and ‘Bones’ written by Alex Turner.

Produced by James Ford and Alex Turner. Engineered by Michael Harris. Mixed by James Ford. Recorded and mixed at Vox Recording Studios, Los Angeles, CA. Vinyl mastered by Bob Ludwig at Gateway Mastering.

Ho eens, waar ik 'Frankie' zei bedoelde ik 'Girlie'! Niet dat die andere niet goed is, maar 'Girlie' blijft een favoriet, toen en nu.

Volledig eens met sander26 over 'Till You're Mine', zo veel goede elementen en mooie twisten zo beroerd verwerkt.

Terwijl we nog even wachten op die andere band, plots nieuws uit hele onverwachte hoek.

quote:

Op maandag 5 september 2016 17:27 schreef sander26 het volgende:

[..] En waarom was Focus Creeps ineens in Europa aan het filmen tijdens de laatste weken van de tour? Vragen, vragen, vragen....

quote:

Op donderdag 8 september 2016 01:25 schreef Aisumasen het volgende:

[..] Die beelden - ze waren er in Amerika ook al, trouwens - gaan uitgebreid gebruikt worden. [..]

Dit was ondertussen bijna een running gag, want dat project was natuurlijk afgeschoten, of ging rechtstreeks in het archief.

Maar toen...

“Ben Chappell is currently working on an experimental live music feature that artistically stitches together the reunion of the band The Last Shadow Puppets. The project is slated to release in 2018.“ (https://lbbonline.com/new(...)rector-ben-chappell/)


In deze video's is Ben Chappell te zien. En het snapshot bovenaan maakte ik in Berlijn, tijdens de laatste zaal-gig van de tour. Als Ben Chappell er zo lang over doet, kan ik m'n amateurbeelden en amateurverslagen van die tour ook wel ergens in 2018 uitbrengen .