Het peutertopic (2-4 jaar) deel 200

Wat knap, al die peuters die (min of meer) zindelijk zijn! T is echt nog lang niet zover

Wel zingt hij zelfbedachte liedjes over sinterklaas op de melodie van jingle bells. Dat kan hij weer wel

Haha, dat zingen is ook wel echt leuk..
Dat doet L nog niet nee..

Hier is zindelijkheid totaal niet aan de orde. Hij heeft fases gehad dat ie zelf op het potje wilde, fases dat hij op vaste tijden op het potje ging en ook echt plaste. We zitten nu al een tijdje in de fase dat ie helemaal niet op het potje wil en zelf zegt dat plassen en poepen op het potje gebeurt als hij 3 jaar is....Dat is over 3 maandjes we gaan het zien.

Dinsdag vertelde ze bij het KDV dat B nu eigenlijk veel meer tijd doorbrengt bij de 3 tot 4 groep ipv zijn eigen groep. Hij loopt verbaal nogal voor en dat leidt bij zijn eigen groep tot frustratie bij hem en de andere kindjes. Of we het goed vonden dat hij daar dus ook slaapt etc, maar dat ze het hem elke dag zelf laten beslissen (ze hebben sowieso open deuren beleid). Nou ja, waarom niet, toch? Hij moet zich fijn voelen wat ons betreft.

Gisteren echt zo'n leuke dag gehad, we waren op bezoek bij een goede vriendin van mij die net verhuisd is. Haar zoontje is een paar weken jonger dan B. Wij (en dus ook de 2 mannetjes) hadden elkaar al een aantal maanden niet gezien. Maar het waren net 2 jongen honden toen ze elkaar weer zagen Echt de hele dag dikke pret samen gehad, zo mooi om te zien.

En verder lees ik hier met veel plezier mee steeds Maar reageer wat minder rechtstreeks, maar ik lees wel alles hoor
Het is beetje gekkenhuis aangezien de verkoop van ons huis en de koop van het nieuwe huis in 1 week tot nogal wat gedoe leidt. (komt goed hoor)

I had gisteravond en vanochtend nogal een recalcitrante bui naar mij toe: in bed bij het aantrekken van haar pyjama ging ze me steeds schoppen (en dan ook vooral in mijn buik, wat zeker als je zwanger bent, geen goed idee is) en niet luisteren als ik zeg dat ze dat niet mag doen, dat het pijn doet. Lachen en gewoon door proberen te gaan.. En vanochtend bij het aankleden ook weer, mij proberen te slaan en niet luisteren maar gewoon doorgaan. Ik vind het lastig om daar goed op te reageren. Als ze maar blijft doorgaan, word ik op een gegeven moment echt boos, of ik ben het zo zat dat ik wegloop. Iemand nog goede tips hiervoor?

Mijn oplossing in zo'n geval is ook gewoon "weglopen". Dat wil zeggen. Ik zou zeggen: oh, je wilt geen pyama aan, prima hoor, ga maar lekker liggen dan stop ik je in. Welk boekje wil je lezen? of 's ochtends, Geen kleren aan, oh, dat lijkt mij heel koud, weet je het zeker? Prima, dan gaan we nu naar beneden lekker pap eten.
9 van de 10 keer komen ze er bij mij dan flink op terug. Ligt W ineens te huilen omdat ze geen pyama aan mag en dan doen we het gauw alsnog..L reageert dan ook meestal met Wél, wel kleren aan!
Maar heb zelf de ervaring dat als je er op ingaat het een strijd wordt en als je het negeert is het helemaal niet leuk, want die strijd daar is het juist om te doen..

Ja, zoals jij het beschrijft gaat het hier dan ook. Gisteravond in bed zei ik ook: als je zo blijft doen, ga ik nu naar beneden. En toen begon ze meteen te huilen "Mama, jij bent toch niet boohoos?" Maar juist dat heftige en dramatische in de emoties zou ik graag wat minder hebben, want ik ga dan ook van 'boos' zijn naar vervolgens weer troosten, want nee, ik ben niet echt boos. Ik vond het alleen echt niet leuk wat je deed.

Wat ik vooral lastig vind is dat ze echt niet lijkt te begrijpen of wil begrijpen dat ze mij pijn doet op zo'n moment. Want daar lacht ze dus om, en ze wordt alleen maar verdrietig omdat het voor haar vervelend is als ik naar beneden ga en geen boek meer ga voorlezen. Er zit geen besef in van wat ze doet of heeft gedaan. Maar misschien kan dat ook nog niet op deze leeftijd, ik weet dat niet zo goed.

Ik herken het wel hoor Franny. Stip doet mini soms pijn en terwijl hij dat doet zegt hij sorry. Niet helemaal de bedoeling

Het schoppen tijdens verschonen heeft hij ook een tijd gedaan en negeren, hem op de grond zetten en later opnieuw beginnen was ook wat ik deed, maar dan moet je er wel tijd voor hebben.

Wat je ook zou kunnen doen is aangeven dat ze je pijn doet en dat je wilt dat ze daarmee stopt omdat je de vorige keer boos moest worden voordat ze stopte en daar werden jullie allebei verdrietig van. Dus kunnen jullie het maar beter samen gezellig houden, want dan heb je een veel fijnere bedtijd. Oid.

Franny, wat lastig.
Ik zou inderdaad ook weglopen. En als je merkt dat je boos wordt dit ook aangeven. (Ik loop nu even weg, want ik begin erg boos te worden)
Als je het namelijk teveel laat gaan, bestaat de kans dat je jezelf steeds meer ga ergeren eraan, totdat je op een moment zelf uit je plaat gaat.

Franny, B doet dat ook, schoppen tijdens verschonen en dan ook lachen. Soms helpt het als ik vraag waarom hij dat doet. Dan breek ik ook even de actie zeg maar. Maar goed dat helpt dus niet altijd. Wat wij wel merken is dat hij het vooral doet als wij haast hebben of ook een mindere bui hebben. Misschien zijn manier van uiten?

Als het echt onbegonnen werk is, zet ik hem op de grond en ga zelf wat anders doen nadat ik hem heb verteld dat het pijn doet en dat ik het niet fijn vind. Uiteindelijk komt ie dan zelf aanlopen om te vragen of ik zijn luier aan wil doen. Gaat dat vlekkeloos? Nee, maar anders word ik dus ook boos en gaat echt voor geen meter meer.

Als we allebei thuis zijn, wisselen we ook wel eens zeg maar. Dan neem ik het over en andersom, dat werkt vaak ook.

quote:

Op donderdag 1 december 2016 12:13 schreef exode het volgende:
Franny, B doet dat ook, schoppen tijdens verschonen en dan ook lachen. Soms helpt het als ik vraag waarom hij dat doet. Dan breek ik ook even de actie zeg maar. Maar goed dat helpt dus niet altijd. Wat wij wel merken is dat hij het vooral doet als wij haast hebben of ook een mindere bui hebben. Misschien zijn manier van uiten?

Ja, dat klopt wel een beetje. Gisteren lange dag op werk gehad en vanochtend inderdaad haast. . Niet leuk als dan juist die momenten die je samen hebt zo gaan. Maar ja, daar kan zij ook niets aan doen natuurlijk en misschien reageert ze juist daarop ook.

quote:

Op donderdag 1 december 2016 11:31 schreef Franny_G het volgende:
Ja, zoals jij het beschrijft gaat het hier dan ook. Gisteravond in bed zei ik ook: als je zo blijft doen, ga ik nu naar beneden. En toen begon ze meteen te huilen "Mama, jij bent toch niet boohoos?" Maar juist dat heftige en dramatische in de emoties zou ik graag wat minder hebben, want ik ga dan ook van 'boos' zijn naar vervolgens weer troosten, want nee, ik ben niet echt boos. Ik vond het alleen echt niet leuk wat je deed.

Wat ik vooral lastig vind is dat ze echt niet lijkt te begrijpen of wil begrijpen dat ze mij pijn doet op zo'n moment. Want daar lacht ze dus om, en ze wordt alleen maar verdrietig omdat het voor haar vervelend is als ik naar beneden ga en geen boek meer ga voorlezen. Er zit geen besef in van wat ze doet of heeft gedaan. Maar misschien kan dat ook nog niet op deze leeftijd, ik weet dat niet zo goed.

Oh, maar ik wordt niet boos hoor. Helemaal niet. Ik doe alsof het helemaal geen probleem is juist. Ik ben gewoon blij en tevreden en honoreer de wens om geen pyama aan te hebben en ik wil gewoon niet helpen als ie schopt, dus dan gaan we gewoon verder met de rest (en dat opgewekte vind ie dan irritant, maar dat helpt t beste)..

en dat laatste is denk ik op deze leeftijd inderdaad wel wat teveel gevraagd nog. Echt inleven is ook best moeilijk..

quote:

Op donderdag 1 december 2016 12:24 schreef Franny_G het volgende:

[..]

Ja, dat klopt wel een beetje. Gisteren lange dag op werk gehad en vanochtend inderdaad haast. . Niet leuk als dan juist die momenten die je samen hebt zo gaan. Maar ja, daar kan zij ook niets aan doen natuurlijk en misschien reageert ze juist daarop ook.

Ja lastig is dat. Maar ik heb ook echt de indruk dat hoe meer haast je hebt hoe langzamer alles gaat. Kinderen schieten dan in een soort achteruit heb ik de indruk..

quote:

Op donderdag 1 december 2016 12:54 schreef watmoetikkiezen het volgende:

[..]

Oh, maar ik wordt niet boos hoor. Helemaal niet. Ik doe alsof het helemaal geen probleem is juist. Ik ben gewoon blij en tevreden

Jamaar, jamaar:


. Het is gewoon zo moeilijk om zo te blijven doen als je geduld een beetje op is, het aan het einde van de dag is, ze me echt flink hard heeft geschopt en ik daar chagrijnig van word, etc. etc. .

Maar je hebt wel helemaal gelijk dat dit waarschijnlijk het beste is. Alhoewel: is het ook niet een dubbele boodschap om blij te doen als je kind je eigenlijk pijn heeft gedaan?

Nou nee, als ze me echt pijn heeft gedaan dan wordt ik ook gewoon boos hoor! Ik probeer inderdaad wel dicht bij mijn eigen gevoel te blijven. Ze mag best weten welke emotie ik heb, dan kan ze ook zien hoe ik daarmee omga, in mijn ogen ook belangrijk zelfs al gaat het niet altijd zoals ik zou willen. *
Maar meestal zie ik het aankomen en dan stop ik dus met aankleden voordat ie me pijn doet en dan kan ik opgewekt blijven omdat ik besloten heb dat ik me niet teveel van slag laat brengen (gek genoeg voelde dat echt als een soort keuze, maar dat werkt vast niet voor iedereen). Nou ja, lastig uitleggen..

Oh en einde van een lange werkdag als je zelf ook moe bent is sowieso erg lastig. Dan is de rek er soms gewoon even uit.. Anyway, succes! En er is niet maar één goede manier he?

*_{Bij manlief thuis werd er nooit iets gedaan met ruzies. Als er ruzie was werd dat doodgezwegen en genegeerd totdat het soort van vergeten was. Met als gevolg dat wij in het begin van onze relatie wel eens ruzie hadden zonder dat ik het doorhad. Dan had ik blijkbaar iets verkeerd gedaan en zei hij gewoon een paar dagen niets meer (we woonden niet samen toen). Pas als ik vond dat zijn ogen sip stonden en informeerde wat er was bleken we ruzie te hebben en vaak had ik dan al geen idee meer wat hij dan bedoelde, want ik flap er gewoon af en toe dingen uit die hij dan te serieus oppakte en ik alweer vergeten was. We hebben nu de afspraak dat hij het altijd meld zodra er iets is en dat werkt (na een hoop oefening). Moraal van dit verhaal, alles moet je leren, zelfs ruzie maken. Dus als kinderen af en toe een ruzie of boosheid zien is dat heus niet erg, als je maar zorgt dat het bijgelegd wordt/of op een goede manier afgerond..}

Oh Franny je slingert me terug in de tijd Een jaar geleden was ik 6 mnd zwanger en had ik het regelmatig vreselijk aan de stok met E... Ze was ook flink fysiek, en mijn lontje flink kort

Ik trok dat schoppen echt niet en ben meer dan eens mijn zelfbeheersing verloren.

Oh en inleven is echt nog teveel gevraagd ja. Maar grenzen stellen (en bewaken) is natuurlijk wel goed.

En ik zal wat hoopvols schetsen: het is hier nu echt stukken minder!

En mijn kind dat nauwelijks interesse voor het potje had en dr luier wel prima vond, werd verdraaid snel zindelijk toen ze een ander kindje zag dat voor t eerst op het potje plaste en helemaal de hemel in werd gejubeld (Dat hadden wij bij haar uiteraard ook gedaan, maar dit keer was ze er blijkbaar aan toe en heeft ze het doorgezet)

quote:

Op woensdag 30 november 2016 20:23 schreef L-E het volgende:
Kyara, wat zijn kenmerken van 'motorisch niet echt soepel zijn'?

Geen idee eigenlijk. Ze zijn gewoon wat stijfjes. Ik vind het verder ook niet echt boeiend of zo. Ik ben zelf ook geen motorisch wonder vrees ik

quote:

Op donderdag 1 december 2016 11:02 schreef Franny_G het volgende:
I had gisteravond en vanochtend nogal een recalcitrante bui naar mij toe: in bed bij het aantrekken van haar pyjama ging ze me steeds schoppen (en dan ook vooral in mijn buik, wat zeker als je zwanger bent, geen goed idee is) en niet luisteren als ik zeg dat ze dat niet mag doen, dat het pijn doet. Lachen en gewoon door proberen te gaan.. En vanochtend bij het aankleden ook weer, mij proberen te slaan en niet luisteren maar gewoon doorgaan. Ik vind het lastig om daar goed op te reageren. Als ze maar blijft doorgaan, word ik op een gegeven moment echt boos, of ik ben het zo zat dat ik wegloop. Iemand nog goede tips hiervoor?

Ik las laatst dit artikel. Best een eye-opener voor mij! Want hier gaat het ook heel vaak zo. Je zegt 2x iets als 'joh, doe maar niet, dat doet pijn'. En daarna de irritatie plus echte boosheid.

quote:

Op woensdag 30 november 2016 12:19 schreef Loj het volgende:
Wow knap hoor Mabawa!
Ik vond speeltuinen en bij anderen ook zo "eng".
Maar eindelijk hebben we buitenshuis maar 1x een ongelukje gehad
(En dat was alleen maar omdat we heel ver moesten lopen naar de dichtstbijzijnde wc )

Jaa, die onzekerheid heb ik ook.
Naar de winkel of inderdaad speeltuin doe ik ook altijd een luiertje bij hem aan. Ook gewoon angst van mij voor ongelukjes.
In huis en bij familie gaat hij prima naar de wc, dus geen luier aan.
Op gym gaat het ook goed dus eigenlijk moet het naar de winkel etc. ook prima kunnen.
's Nachts slaapt hij ook zonder luier. Moet hem wel zelf tussen 22:00 en 23:00 wakker maken voor een plasje.
Dan wordt hij zelf rond 6 uur wakker voor de volgende ronde.

[ Bericht 10% gewijzigd door vencodark op 01-12-2016 21:22:58 ]

quote:

Op donderdag 1 december 2016 21:17 schreef Phaidra het volgende:

[..]

Ik las laatst dit artikel. Best een eye-opener voor mij! Want hier gaat het ook heel vaak zo. Je zegt 2x iets als 'joh, doe maar niet, dat doet pijn'. En daarna de irritatie plus echte boosheid.

Dank hiervoor, daar heb ik inderdaad wel wat aan!

Phaidra. Wat een heldere uitleg is die link zeg. Dank je voor de link

Graag gedaan!

Franny, ik interpreteer bij mijn kind het laconiek reageren als het voorkomen van gezichtverlies. Je doet uit baldadigheid of moeheid of wat dan ook iets onhandigs waarvan je weet dat het niet mag, mama wordt daar 'boos' om, en uit schaamte omdat je dat eigenlijk helemaal niet zo bedoelde, ga je expres door. Want mama is toch al boos, dus dan kun je maar beter doen alsof het je bedoeling was. Even kort door de bocht geformuleerd.

Wat ik doe is er geen lolletje van maken ("dan maar bloot naar buiten") maar duidelijk aangeven dat ik niet help als mij pijn gedaan word. Dat ik even wegga en graag weer help als de gekke bui over is (hier is het niet zozeer schoppen maar vooral raar doen, hard gillen, heel druk springen). Dat geeft even de lucht om zonder dat de aandacht erg bij hem ligt, te kalmeren. Ik kom er dan ook later niet meer op terug. Of ik kaart het van tevoren aan "ik help je graag met aankleden, maar ik wil niet geschopt worden. Kunnen we daar samen voor zorgen?" En dan, als het toch misgaat, teruggrijpen naar de afspraak.

quote:

Op donderdag 1 december 2016 22:35 schreef Clubsoda het volgende:
Franny, ik interpreteer bij mijn kind het laconiek reageren als het voorkomen van gezichtverlies. Je doet uit baldadigheid of moeheid of wat dan ook iets onhandigs waarvan je weet dat het niet mag, mama wordt daar 'boos' om, en uit schaamte omdat je dat eigenlijk helemaal niet zo bedoelde, ga je expres door. Want mama is toch al boos, dus dan kun je maar beter doen alsof het je bedoeling was. Even kort door de bocht geformuleerd.

Wat ik doe is er geen lolletje van maken ("dan maar bloot naar buiten") maar duidelijk aangeven dat ik niet help als mij pijn gedaan word. Dat ik even wegga en graag weer help als de gekke bui over is (hier is het niet zozeer schoppen maar vooral raar doen, hard gillen, heel druk springen). Dat geeft even de lucht om zonder dat de aandacht erg bij hem ligt, te kalmeren. Ik kom er dan ook later niet meer op terug. Of ik kaart het van tevoren aan "ik help je graag met aankleden, maar ik wil niet geschopt worden. Kunnen we daar samen voor zorgen?" En dan, als het toch misgaat, teruggrijpen naar de afspraak.

*check*

Wat een fijn artikel, thanks voor het delen!