Hooggevoelige (HSP) en Hooggevoelige Strong-Willed (HSS) Kinderen

De discussie vind ik nog niet eens zo erg. Zoveel mensen, zoveel ideeën. Wat ik niet snap is meteen de oordeel over de ouders (mutserig/zweverig)

quote:

Op zaterdag 7 januari 2017 09:21 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Dit dus.
Imho zijn het vooral helicopterouders die al deze problemen veroorzaken

Ik quote je even hier en niet in het topic wat je hebt geopend. Ik heb er moeite mee dat je het als ouders gewoonweg niet goed kan doen in de ogen van anderen. Als je heel bewust bezig bent met de opvoeding ben je een helicopterouders, maar als je meer laissez-faire bent, dan heb je te weinig aandacht voor je kind en is de bron van alle kwaad en criminaliteit kinderen die naar de opvang gaan. Ik geloof oprecht dat het gros van de ouders, of eigenlijk gewoon mensen in het algemeen, ook maar gewoon zijn best doet. Ook al is dat niet altijd volgens de norm die anderen er langs leggen.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 22:18 schreef Spanky78 het volgende:

[..]

Sinds wanneer is wetenschap en aantoonbaarheid onbelangrijk? Leuk al die ervaringen, maar natuurlijk vindt iedere moeder of vader zijn/haar kinderen geweldig en heel speciaal. Zo zijn mijn kinderen ook de beste ter wereld.

Structuur, regelmaat, liefde, echte aandacht en een beetje geduld, duidelijke regels met duidelijke consequenties. En dan maar hopen dat het goed komt.

En oja, iets meer mannelijke rolmodellen die de goedbedoelde maar verstikkende mutserigheid van veel lieve moeders in dit topic een beetje 'lcuhtiger' make. Want jeumig wat serieus allemaal.

Ik laat die van mij gewoon wel eens lekker op hun bek gaan, als het niet al te gevaarlijk is raap ik ze op, bedenk samen met ze hoe dat nou kon gebeuren en hoppa verder. Daar worden ze ook een stuk minder hoogsensitief van.. als je elk piepje gaat zitten voeden met Oeh's en Aah's dan krijg je van die onzelfstandige zeurkousen.

De hele hypothese dat er biologische verschillen zijn in temperament is vrij breed geaccepteerd inmiddels hoor. Mensen worden verschillend geboren en bezitten ook van nature al meer of minder van bepaalde karaktertrekken. Alles wat in het gemiddelde valt is mooi makkelijk want daar is (onze) maatschappij op aangepast, maar mensen die meer uitersten bezitten, lopen sneller tegen obstakels aan. Daar kun je allerlei labeltjes opplakken maar de ervaring blijft voor veel mensen hetzelfde.

Herinner ik me nou correct dat jij ook wel eens gepost hebt in het hoogbegaafdheidstopic en daar over je eigen ervaringen en die van je kinderen vertelde? Wat maakt het voor jou zo verschillend of het gaat om de cogntieve ontwikkeling of sociaal-emotionele ontwikkeling die anders dan normatief verloopt? Of verwar ik je met iemand? In dat geval, mijn excuus.

Los daarvan, als je je een beetje verdiept in psychopathologie dan merk je dat de algemeen heersende gedachte is een sensitieve, (over)beschermende opvoedstijl niet zozeer problematisch is voor de toekomst van een kind. Juist (vooral introverte, angstgevoelige) kinderen die voortdurend over hun grenzen geduwd zijn, lopen meer risico om later in de problemen komen. Hoe irritant je 'zalvende' ouders ook vindt. En dat brengt me op de vraag wat nou precies de meerwaarde van commentaar geven op de opvoedstijl van een ander? Gaat het om je superieur voelen of doe je zoiets in het belang van het kind, omdat je écht bezorgd bent om zijn of haar welzijn? Want in dat laatste geval is het mijns inziens vrij zinloos er met gestrekt been in te gaan. Want de kans dat dat enige reflectie oproept bij de ander is nihil.

Ik ben oprecht bezorgd dat door zo oveebeschermend te zijn, je kinderen kapotknuffelt. En met name het toeschrijven van fictieve 'stoornissen' en labels doen mi meer kwaad dan goed. Het leert kinderen in een aantal gevallen dat ze er niets aan kunnen doen want ze zijn zo.... X of y.

Omgaan met het gedrag van je kind hoort erbij. En het niet altijd weten wat daarin het beste is ook.

Mijn eigen labeltje is dan ook geheim voor de buitenwereld behalve mensen echt dichtbij. Het voegt namelijk niets toe. En ik wil ook geen speciale behandeling voor mij vanwege een hoog iq. Ze moeten me maar gewoon beoordelen om wat ik doe en hoe ik me gedraag, als mens, collega, vriend of buurman.

quote:

Op zaterdag 7 januari 2017 17:45 schreef Clubsoda het volgende:

[..]

Ik quote je even hier en niet in het topic wat je hebt geopend. Ik heb er moeite mee dat je het als ouders gewoonweg niet goed kan doen in de ogen van anderen. Als je heel bewust bezig bent met de opvoeding ben je een helicopterouders, maar als je meer laissez-faire bent, dan heb je te weinig aandacht voor je kind en is de bron van alle kwaad en criminaliteit kinderen die naar de opvang gaan. Ik geloof oprecht dat het gros van de ouders, of eigenlijk gewoon mensen in het algemeen, ook maar gewoon zijn best doet. Ook al is dat niet altijd volgens de norm die anderen er langs leggen.

Heel bewust bezig zijn met de opvoeding is wat anders dan helicopterouders, bewust bezig zijn met opvoeding, dan laat je kinderen gewoon leren van hun fouten, geef je ze vrijheden. Helicopterouders micromanagen hun kind en laten het geen minuut met rust.

quote:

Op zaterdag 7 januari 2017 19:05 schreef Spanky78 het volgende:
Ik ben oprecht bezorgd dat door zo oveebeschermend te zijn, je kinderen kapotknuffelt. En met name het toeschrijven van fictieve 'stoornissen' en labels doen mi meer kwaad dan goed. Het leert kinderen in een aantal gevallen dat ze er niets aan kunnen doen want ze zijn zo.... X of y.

Omgaan met het gedrag van je kind hoort erbij. En het niet altijd weten wat daarin het beste is ook.

Mijn eigen labeltje is dan ook geheim voor de buitenwereld behalve mensen echt dichtbij. Het voegt namelijk niets toe. En ik wil ook geen speciale behandeling voor mij vanwege een hoog iq. Ze moeten me maar gewoon beoordelen om wat ik doe en hoe ik me gedraag, als mens, collega, vriend of buurman.

Nou heb ik geen indigo regenboog of whatsoever kind. Wel een met sensorische integratie stoornis.
Dat is geen interesant doenerij of nieuwerwetse shit.
Hij is gewoon O. en mensen in directe omgeving weten dat op bepaalde fronten hij een iets andere aanpak vereist.
Je ziet er niks aan en vaak tot het op eten aankomt is er niks aan de hand.
Voor jou lijkt het misschien mutserig en wat dan ook, maar voor mij als ouder heeft het wel degelijk gevolgen. Dus als ik dan via een omweg die misschien niet alledaags is mijn kind normaal kan laten functioneren wat is daar mutserig aan?

Zonder de situatie zelf te zien oordeel je mensen op posts hier. Gewoon omdat mensen soms hun frsutratie kwijt willen of ideetjes op doen.
Dat het dan toevallig in dit topic ik het meeste mensen tegenkom die ook soortgelijke ervaringen hebben , maakt dat dan uit?

Ik heb echt geen problemen met een goede discussie,prima juist!Maar je velt een oordeel en dat vind ik wel jammer.

quote:

Op zaterdag 7 januari 2017 19:05 schreef Spanky78 het volgende:
Ik ben oprecht bezorgd dat door zo oveebeschermend te zijn, je kinderen kapotknuffelt. En met name het toeschrijven van fictieve 'stoornissen' en labels doen mi meer kwaad dan goed. Het leert kinderen in een aantal gevallen dat ze er niets aan kunnen doen want ze zijn zo.... X of y.

Omgaan met het gedrag van je kind hoort erbij. En het niet altijd weten wat daarin het beste is ook.

Mijn eigen labeltje is dan ook geheim voor de buitenwereld behalve mensen echt dichtbij. Het voegt namelijk niets toe. En ik wil ook geen speciale behandeling voor mij vanwege een hoog iq. Ze moeten me maar gewoon beoordelen om wat ik doe en hoe ik me gedraag, als mens, collega, vriend of buurman.

Dankje. Ik kan me de zorg om kapotknuffelen wel indenken. Maar ik denk ook dat je een heleboel tussen de regels doorleest en allerlei aannames doet. Ik denk namelijk dat het gros van de mensen wat hier post niets anders doet dan omgaan met het gedrag van hun kind en soms twijfelen wat het beste is. Ik voel in ieder geval in de verste verte niet de behoefte om mijn kind een label op te plakken. Wel wil ik hem helpen en begeleiden om zichzelf te ontwikkelen en zich staande te houden in de maatschappij, met alle eigenschappen die hij bezit. Of dat nou bovengemiddeld intelligent of bovengemiddeld introvert is. Dus eigenlijk niet veel anders dan hoe jij beschrijft.

quote:

Op zaterdag 7 januari 2017 19:08 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Heel bewust bezig zijn met de opvoeding is wat anders dan helicopterouders, bewust bezig zijn met opvoeding, dan laat je kinderen gewoon leren van hun fouten, geef je ze vrijheden. Helicopterouders micromanagen hun kind en laten het geen minuut met rust.

Maar wat geeft je het gevoel dat er hier zoveel helicopterouders zitten in plaats van mensen die bewust bezig zijn met de opvoeding?

quote:

Op zaterdag 7 januari 2017 19:27 schreef Twinkly het volgende:
Spanky, misschien lees je er overheen, maar het is geen stoornis. En juist door de karakterverschillen bespreekbaar te maken houden wij onze kinderen uit een stoornishokje.
Ben je ook kritisch over het wel of niet bestaan van intro- en extroversie? Mi is hooggevoeligheid net zoiets.

Introversie is prima bewezen en meetbaar. Hooggevoeligheid niet voor zover ik weet.

quote:

Op zaterdag 7 januari 2017 19:29 schreef Clubsoda het volgende:

[..]

Maar wat geeft je het gevoel dat er hier zoveel helicopterouders zitten in plaats van mensen die bewust bezig zijn met de opvoeding?

Dat maakte jij ervan

Ah, dus je kwam in een random topic posten over helicopterouders die 'al dat soort problemen' veroorzaken terwijl deze uitspraak geen betrekking had op het onderwerp van het topic of de mensen die erin posten? Raar vind het wel, maar goed, dat kan.

quote:

Op zaterdag 7 januari 2017 19:22 schreef _evenstar_ het volgende:

[..]

Nou heb ik geen indigo regenboog of whatsoever kind. Wel een met sensorische integratie stoornis.
Dat is geen interesant doenerij of nieuwerwetse shit.
Hij is gewoon O. en mensen in directe omgeving weten dat op bepaalde fronten hij een iets andere aanpak vereist.
Je ziet er niks aan en vaak tot het op eten aankomt is er niks aan de hand.
Voor jou lijkt het misschien mutserig en wat dan ook, maar voor mij als ouder heeft het wel degelijk gevolgen. Dus als ik dan via een omweg die misschien niet alledaags is mijn kind normaal kan laten functioneren wat is daar mutserig aan?

Zonder de situatie zelf te zien oordeel je mensen op posts hier. Gewoon omdat mensen soms hun frsutratie kwijt willen of ideetjes op doen.
Dat het dan toevallig in dit topic ik het meeste mensen tegenkom die ook soortgelijke ervaringen hebben , maakt dat dan uit?

Ik heb echt geen problemen met een goede discussie,prima juist!Maar je velt een oordeel en dat vind ik wel jammer.

Nou, als je kind daadwerkelijk een echte stoornis heeft, zoeentje die je kunt diagnosticeren of zelfs meten in de hersenen hoef je je niet aangesproken te voelen.

Over oordelen vellen: wie de schoen past trekke hem aan.

quote:

Op zaterdag 7 januari 2017 20:19 schreef Spanky78 het volgende:

[..]

Nou, als je kind daadwerkelijk een echte stoornis heeft, zoeentje die je kunt diagnosticeren of zelfs meten in de hersenen hoef je je niet aangesproken te voelen.

Over oordelen vellen: wie de schoen past trekke hem aan.

Waar vel ik een oordeel over jou?

Voor mij hoeft de titel niet veranderd te worden. Niet iedereen hoeft het ermee eens te zijn, maar het topic is voor heel veel mensen wel fijn. En als de titel verandert zal er vast een andere reden komen waar je over kan vallen of over wil discussiëren.

Wat dit topic voor mij beteken is dat ik heel veel herken. Zowel bij mezelf als bij Riley en dat ik graag de tips lees. Daarbij haal ik eruit wat voor mij werkt.

Ik denk eigenlijk dat het gros van de kinderen onder de 10 hypergevoelig is. Je zag dat al bij de huidge tieners, en de generatie van nu onder de 10 is nog gevoeliger.
Het is niks raars, het is iets dat voor een 30+er mogelijk wat moeilijker te bevatten is.
Bij die generatie was het misschien een minderheid, bij de huidige de meerderheid. Er zijn 600 etiketten voor die allemaal min of meer op hetzelfde neer komen.

Aarden is het keyword wat mij betrefft. Kinderen krijgen sowieso al heel veel prikkels te verwerken en deze gevoelige generatie heeft het daar moeilijk mee. Misschien ook wel omdat hun volwassen omgeving die behoefte minder heeft (lees, zichzelf al zo afgesloten heeft dat het niet meer zo binnen komt).
Die overtollige prikkels moeten weg. Dus kinderen moeten leren aarden en leren afschermen.
Voor volwassenen ook heel nuttig trouwens.

Dat aarden kan middels simpele acties als trampoline springen (letterlijk weer in je lijf springen), douchen, of op het gemakje een filmpje op youtube kijken (gefocused iets voor zichzelf doen). Ik heb wel eens gehoord van iemand die voor dit doel een hangmat onder keukentafel had gemaakt waar dat kind in ging liggen met de ipad.
Massage, voetreflex, knuffelen, op blote voeten lopen.
En, steentjes. Een mooi bergkristalletjes ofzo, zelf uit laten zoeken. Hypergevoelige kinderen voelen dus wel wat aan zo'n steentje

_{Dit is mijn eerste post in OUD, ik ken de mores hier niet, maar ik wilde heel graag reageren.}

Ik vind dat er überhaupt wel even met een bezem door dit topic geveegd mag worden. De essentie is helemaal weg. Ik wil hier praten over hooggevoelige kinderen en ik heb geen zin in een een discussie met een paar relnichten. Dat hoort mijns inziens thuis in ONZ, KLB of in het nieuw aangemaakte helikopter ouders-topic in OUD.

De titel hoeft voor mij ook niet aangepast te worden, hij stoort mij niet

Ik sta er aardig ambivalent in. Ik ben geen label-fan, maar dat mijn kind een ietwat ingewikkeldere gebruiksaanwijzing heeft dan de andere kinderen die ik ken is voor mij heel duidelijk. De manier waarop er soms in elke situatie wel een link met HSP wordt gelegd.. daar kan ik niet zo goed tegen. Maar in een topic als dit vind ik tips en suggesties om het leven voor ons als ouders en voor mijn kind te vergemakkelijken. Ik haal er uit waar ik iets mee kan, de rest laat ik aan me voorbij gaan.

Waar ik ook niet goed tegen kan is hoe je als tegenwoordige ouder het werkelijk op geen enkele manier goed kan doen. Heeft je kind het soms moeilijk en wil je op een forum daar met mensen die het herkennen ervaringen uitwisselen, komt daar nog gezeik over ook.

quote:

Op zaterdag 7 januari 2017 21:35 schreef L-E het volgende:

Waar ik ook niet goed tegen kan is hoe je als tegenwoordige ouder het werkelijk op geen enkele manier goed kan doen. Heeft je kind het soms moeilijk en wil je op een forum daar met mensen die het herkennen ervaringen uitwisselen, komt daar nog gezeik over ook.

Nou, hier ben ik het roerend mee eens. Hier stopt wat mij betreft de discussie dus ook, en kunnen we weer verder met het uitwisselen van ervaringen. Ik zal hierna ook gaan deleten als er over door wordt gegaan. Iedereen heeft zijn ei weer kunnen leggen.

Mijn excuses!

Mijn aandeel in de discussie had op geen enkele manier te maken met of je het als ouder nog goed kunt doen tegenwoordig. Veel meer daarentegen met een bepaalde tendens in de maatschappij waar ikzelf dus blijkbaar kriegel van word. Franny verwoordt het prima, het is een discussie die (elders) heus wel gevoerd wordt en hier niet nodig is.

Dus excuses als het anders overkwam. Het was geen persoonlijke aanval op de (opvoedende) ouder van hier.

Delete maar als dit ook teveel is.