Ja, Patagonia is prachtig. Het is ook goed te bereiken. Wist je dat je van daaruit kunt oversteken naar Antarctica? Een kennis van me heeft dat gedaan in het kader van wetenschappelijk onderzoek.quote:Op woensdag 7 september 2016 20:37 schreef OngeschiktX het volgende:
[..]
Ik houd veel van natuur en met name bergen en woestijnlandschappen. Zuid-Amerika lijkt me heel tof, vooral Patagonië en ook het noorden van Chili en Bolivia. Een reis door de Himalaya lijkt me ook heel vet.
quote:Op woensdag 7 september 2016 22:48 schreef Hallmark het volgende:
[..]
Laten we eerlijk zijn, dit gaat niet drastisch veranderen. Er is veel voortgang geboekt op het gebied van positieve psychologie, maar jij gaat nooit een vrolijke Frans worden. Overigens velen met jou, persoonlijk ervaar ik het leven als een bleek, kleurloos bestaan. Ik moet volgens een bepaalde aanpak gedisciplineerd mijn leven leiden om er wat sjeu aan te geven. Met tijden lukt het dan nog steeds niet. that's the way it is....
Sommige mensen met serieuze depressieve klachten komen er inderdaad nooit helemaal bovenop. Toch zijn er zat mensen die met de juiste medicatie, inrichting van hun leven toch een leven kunnen leiden met geluk en plezier.quote:Op woensdag 7 september 2016 22:48 schreef Hallmark het volgende:
[..]
Laten we eerlijk zijn, dit gaat niet drastisch veranderen. Er is veel voortgang geboekt op het gebied van positieve psychologie, maar jij gaat nooit een vrolijke Frans worden. Overigens velen met jou, persoonlijk ervaar ik het leven als een bleek, kleurloos bestaan. Ik moet volgens een bepaalde aanpak gedisciplineerd mijn leven leiden om er wat sjeu aan te geven. Met tijden lukt het dan nog steeds niet. that's the way it is....
Zeker! Het kan absoluut een uitstekend leefbare situatie worden. Die fatalistische gedachten die ik vroeger had, die ervaar ik amper nog. Dat is het resultaat van een paar jaar 1 à 2 keer per maand een psycholoog opzoeken, en dan een aanpak opstellen voor m'n leven. Bijv. dagelijks mediteren, genoeg sporten, gezonde balans van rust en sociale activiteiten, enzovoort.quote:Op donderdag 8 september 2016 08:30 schreef Spanky78 het volgende:
Sommige mensen met serieuze depressieve klachten komen er inderdaad nooit helemaal bovenop. Toch zijn er zat mensen die met de juiste medicatie, inrichting van hun leven toch een leven kunnen leiden met geluk en plezier.
Een verandering van je levensstijl kan een verandering gaan brengen in je gemoedstoestand, maar dat is geen garantie.quote:Op woensdag 7 september 2016 22:21 schreef OngeschiktX het volgende:
Maar hierbij doe je alsof ik helemaal nooit iets gedaan heb en nog nooit iets nieuws heb geprobeerd. Ik ben o.a. op aanraden van een paar topics hier op een sport gegaan, gestart met muziek maken, een stage in het buitenland gedaan, gaan hardlopen. Sommige dingen doe ik nog, met anderen ben ik inmiddels weer gestopt. Dat verandert echter niet genoeg in m'n leven om het leuk te gaan vinden. Die dingen heb ik al ervaren. Doesn't work.
Vandaar daar ik nu extremer denk. Het is extreem, maar ook niet onmogelijk. Wel blijft het een enorm grote stap om zoiets te doen. Ik heb het gevoel dat ik met een compleet andere levensstijl een hoop van m'n stress/zorgen die negativiteit veroorzaken wegvallen. Vast niet alles. Maar een leven meer gericht op het nu, minder afhankelijk van mensen om me heen waar ik me door beoordeeld voel, etc.
Zo'n verandering gaat niet gebeuren door 2 keer per week op badminton te gaan.
"De mens die zich omringt met feiten, niet toestaat dat hij verrast wordt, geen flits van intuïtie kent, geen veronderstellingen maakt, geen risico neemt, leeft in een afgesloten cel."quote:Op dinsdag 6 september 2016 21:22 schreef OngeschiktX het volgende:
[..]
Ik geloof niet dat zoiets echt veel zal veranderen eerlijk gezegd. Het is een langdurig probleem. Iets waar ik al m'n hele leven last van heb. Dus het is meer dan de dagelijkse sleur van een gemiddelde volwassene in een rijk land.
Wellicht een verschil met vroeger is, dat er toen meer uitzicht was op een verandering met de hoop dat ook m'n gevoel zou veranderen. Op de basisschool kon ik uitkijken naar de middelbare school, daarna naar de universiteit, toen naar een stage (overigens een periode in het buitenland), vervolgens naar een werkend leven. Nu is dat uitzicht er niet, dus ook het uitzicht op verandering niet. Ik kan me zelf niet eens valse hoop voorhouden in dit leven, omdat er de komende 40 jaar in feite geen significante verandering in kom, zolang ik zelf niet iets radicaals doe.
Ik heb dat al drie periodes geprobeerd, maar daar ben ik geen stap verder mee gekomen. Daarnaast is het tegenwoordig ook heel duur.quote:Op donderdag 8 september 2016 09:11 schreef SeLang het volgende:
Ik ben het wel eens met de mensen hier die zeggen dat als je je hele leven al ongelukkig bent dat je dat dan waarschijnlijk ook niet gaat worden als je op reis gaat of iets dergelijks. Gelukkig zijn zit toch vooral in jezelf hoe je situaties ziet en er mee omgaat.
Dus als dit al je hele leven zo is dan zou ik toch als eerste kijken of je geen hulp kunt zoeken. Ook al ben je daar sceptisch over, er is weinig te verliezen bij het verkennen van die weg. Daar zou ik dus mee beginnen.
Een hypotheek of huren maakt eigenlijk niet zo veel uit. Financieel niet in ieder geval. Ik kan binnen een paar weken van m'n huis af zijn. In m'n vorige woning betaalde ik meer huur dan nu ik nu netto aan hypotheek kwijt ben. Ik denk wel dat een koophuis vaster voelt, maar feitelijk valt dat best mee.quote:Maar afgezien daarvan zou ik zelf waarschijnlijk ook niet gelukkig zijn in jouw situatie. Slechts twee weken vrij kunnen nemen en zo'n hypotheek die als een molensteen om je nek hangt, je moet het maar over hebben voor een huis (mij zou het het in elk geval niet waard zijn). Zoals je zelf hier aangeeft belemmert het je ook heel concreet in dingen die je zou willen doen.
M'n stage in het buitenland was denk ik de fijnste periode uit m'n leven. Ik denk omdat het een beperkte tijd was en een duidelijk einde had. Ik wist dat het maar voor een aantal maanden was en daar maakte ik me ook minder druk over de toekomst, hoe mensen over mij zouden denken, etc. Ik heb tussen m'n stage op een saai kantoor heel veel rondgereisd en heel veel gezien.quote:Op donderdag 8 september 2016 17:21 schreef Droopie het volgende:
[..]
Een verandering van je levensstijl kan een verandering gaan brengen in je gemoedstoestand, maar dat is geen garantie.
Sterker nog, toen ik na een sombere periode naar New York ging (was droom van mij) stortte ik finaal in.
Echter toen ik opgekrabbeld was had ik wel de positieve herinnering eraan overgehouden.
Bij mij is het wel zo dat ik extreme pieken heb, of iets is heel positief of heel negatief.
Hoe heb je bv. de stage in het buitenland ervaren toen je er was en hoe denk je er nu aan terug?
Je hebt een bewonderswaardig leventje tot nu toe, en je doet wel je best om er wat moois van te maken. Complimenten
Bipolair herken ik me niet echt in. Dat manische ontbreekt enigszins.quote:Op vrijdag 9 september 2016 12:15 schreef christel7 het volgende:
Je denkt te veel na, allicht ben je ook heel intelligent, en daarbij die depri ondertoon,..., volgens mij mogelijks een bipolaire stoornis. Vaak onderschat, diagnose soms op latere leeftijd, maar via psychiater perfect te behandelen.
Een andere insteek kan ook zijn je wat minder bezig te houden met je eigen desirata, maar je meer te richten op je omgeving, familie en vrienden. Maar daarvoor moet je je openstellen en dan "just wait and see", dikwijls begint er een bal te rollen (iets waar je niet aan gedacht had) en duiken er gelegenheden voor alles en wat op.
Waarom probeer je je leven niet in kleine stukjes te plannen?quote:Op vrijdag 9 september 2016 20:53 schreef OngeschiktX het volgende:
[..]
M'n stage in het buitenland was denk ik de fijnste periode uit m'n leven. Ik denk omdat het een beperkte tijd was en een duidelijk einde had. Ik wist dat het maar voor een aantal maanden was en daar maakte ik me ook minder druk over de toekomst, hoe mensen over mij zouden denken, etc. Ik heb tussen m'n stage op een saai kantoor heel veel rondgereisd en heel veel gezien.
Naast m'n stage was de middelbare school ook relatief ok. Toen heb ik ook weinig echt extreem sombere periodes gehad. Studietijd en de laatste paar werkende jaren zijn het slechts eigenlijk. De basisschool was ook niet echt top.
Dat ik me dingen te veel aantrek is zeker zo. Ik vind m'n werk bijvoorbeeld heel belangrijk en kan er niet tegen als dingen niet gaan zoals ze moeten gaan. Ook andere zaken zoals het nieuws trek ik me erg aan. Op zich geen verkeerd advies denk ik om minder nieuws te kijken en zo. Ik kan me best kwaad maken om sommige dingen, terwijl ik er helemaal geen last van heb.quote:Op vrijdag 9 september 2016 21:09 schreef Droopie het volgende:
[..]
Waarom probeer je je leven niet in kleine stukjes te plannen?
Ga je iedere maand in het weekend vroeg de auto en naar een stad die je niet kent of doe iets wat je nog nooit gedaan hebt.
Probeer het leven in stapjes door te komen en kijk wat minder nieuws of andere negatieve dingen in het leven wegwerken.
Kan het niet zijn dat je dingen teveel aantrekt en het leven je overweldigd op bepaalde momenten?
Weet ik niet precies. Ik heb al heel veel geprobeerd, dingen wel/niet eten, variëren in tijd dat ik opsta. M'n zaterdag is nu altijd een uurtje langer slapen dan normaal, dan rustig aan opstaan, boodschappen doen, stofzuigen, lunchen. Dan gaat het meestal fout en krijg ik hoofdpijn en vaak zo erg dat ik de rest van de dag niets meer kan. Op zondag vergelijkbaar, maar dan is het hardlopen ipv boodschappen en wassen ipv stofzuigen. Als ik me 's middags niet al te slecht voel ga ik nog wel eens muziek maken of f1 kijken.quote:Op vrijdag 9 september 2016 22:08 schreef mrspoeZ het volgende:
Mijn weken zijn altijd hetzelfde, mijn weekenden ook, Ik werk 5 dagen van 7.50 tot 17.00 behalve op vrijdag, dan ga ik om 16.00u naar huis. Weekend is uitslapen, seks, lekker ontbijt, boodschappen, huiashouden, lezen, muziek maken, eten, seksen, filmpje, slapen, seksen, ontbijt, huishouden, *willekeurige activiteit*, eten, *nog iets anders* slapen.
Ik hou ervan, ik verlang in mijn vakantie naar mijn structuur. Wat maakt jouw dagindeling dusdanig dat je er hoofdpijn van krijgt?
Geloof me, ik heb een hele map vol met allerlei data over wat ik gegeten heb, hoe lang ik iets heb gedaan, hoe laat ik opstond, welke medicijnen ik heb gebruikt, hoeveel koffie, etc. Ik heb hier heel uitgebreid naar gekeken. Ik heb nog geen hard patroon kunnen ontdekken, behalve dat het komt zodra ik even zit om te lunchen.quote:Op vrijdag 9 september 2016 22:17 schreef mrspoeZ het volgende:
Misschien moet je toch eens bij jezelf nagaan waar die hoofdpijn vandaan komt.
Dat uur langer slapen, de boodschappen en stofzuigen (=activiteit) voor je gaat eten, (heb je dan wel al gedronken?), jezelf verplichten bij oma of ouders langs te gaan, tijd-en plaatsdoelen stellen op die loze dagen?
Ik heb iets dergelijks wel eens geprobeerd dmv een boek waar ook een topic over was. Ik ben een eind gekomen, maar uiteindelijk ben ik er nooit helemaal doorheen gekomen. Het past niet echt bij me, maar ik wil het nog weleens proberen.quote:Op vrijdag 9 september 2016 22:21 schreef Meneertje_flapdrol het volgende:
Wat mij persoonlijk heel erg heeft geholpen is geestelijke verdieping. Zoeken naar 'wie ben ik echt?', 'wat zorgt precies voor het lijden van binnen?', 'hoe werkt mijn denken en voelen?', 'in hoeverre speel ik zelf een rol in het in stand houden van de patronen die me klemzetten in m'n leven?'. Ben mij zodoende gaan verdiepen in meditatie, en dit ook gaan beoefenen. Meditatie gericht op zelfonderzoek en het verkrijgen van inzicht.
Op die manier kun je een interessante, nieuwe dimensie in je bestaan scheppen, waardoor er weer verwondering en nieuwsgierigheid in je leven komt. En je zoekt waar je wezen moet om het leven weer om te buigen naar wat lichters dan de donkerheid waarin je nu zit...
Wanneer is iets in de persoonlijkheidssfeer en wanneer niet?quote:Een doodswens koesteren is iets waar je uiteindelijk aan zou kunnen toegeven. Maar is dat wérkelijk wat je wilt? Het is de uiterste consequentie van compleet psychologisch vastgelopen zijn in jezelf. Je kan het zwarte gat instappen, of juist je toestand pakken als opening naar iets anders. Waarom niet juist wérkelijk leren voelen, leren zonder te oordeel naar jezelf en anderen te kijken etc. Het roer kán om, geloof me! Dood willen is het resultaat van stellig geloven in de vastgeroeste verhalen in je hoofd. Maar je kunt dergelijke dingen pas geloven als je het zelf gaat ervaren. Geef het eens kans.
Of ga in gewone therapie als je problemen heel heftig in de persoonlijkheidssferen zitten. Maar dat idee heb ik bij jou niet.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |