Welkom bij Het Hardlooptopic! Dit topic is voor alle hardlopers, van hardlopende beginners tot helden van de RoPaRun. Het maakt niet uit of je nou met Evy loopt, je eigen schema volgt of bij een vereniging loopt: Iedereen is hier welkom! Je kan in dit topic praten over hoe het gaat, welke kleding je wil dragen, hoe zwaar/makkelijk het allemaal gaat.. Je kan het zo gek niet verzinnen. Stel ook gerust vragen, we zijn hier om elkaar te helpen!
>>> Gebruik je Endomondo om je voortgang bij te houden? Meld je dan aan bij het Fok! Endomondo team en laat zien dat Fok!kers ook buiten komen. Stuur EERST even een PM/DM naar mosselmossel en meld je DAARNA aan op Endomondo
SPOILER: Schema's[ afbeelding ]
Voor mensen die echt net beginnen:
Schema's Start to Run
http://www.runinfo.nl/schemabeginners.htm
Hardloopschema van de Hartstichting
Sites waar verschillende schema's op staan:
http://www.hardloopschema.nl/
http://www.runnersweb.nl/Schema.htm#
http://run2day.nl/lopen/loopschema
http://nl.saucony.nl/stor(...)yEU/Training_Saucony
Wil je een specifiek schema voor een afstand of snelheid maken:
http://my.asics.nl/my/plan/new
http://www.runnersweb.nl/Schema/Schema-op-maat.htm
5 km schema:
http://www.dehardloopwink(...)d/beginnerschema.pdf
http://sport.be.msn.com/starttorun/2009/nl/training/schema05/
10 km schema:
http://www.dehardloopwinkel.nl/public/cms/upload/10kmschema.pdf
Schema Start to Run Serie 2 (5-10 km)
SPOILER: Wie loopt er waar en wanneer?Wil je toegevoegd worden en staat je evenement er niet bij? Zorg dan dat je alle informatie aanlevert die nodig is om je toe te voegen in het juiste formaat tussen code-tags! Dus: datum, url, naam van het evenement, plaats en natuurlijk welke afstand je gaat lopen.
Staat het evenement er wel bij, maar jij nog niet? Zet dan de gevraagde informatie dikgedrukt in je berichtAlvast bedankt!
Dus: (haal de spatie na "/code" weg)
1
2[code] [b] Datum - [url=webadres van het evenement]Naam van het evenement (plaats)[/url][/b]
[*] Naam - Afstand[/code ]
26 augustus 2016 - Great Naseby Water Race (Naseby)
• rechtsedirecte - 100 miles
28-8-2016 - Royal run (Paleis Soestdijk)
• xMissi - 3,5 km
28 Augustus 2016 - Nazomerloop (Schoonhoven)
• MaleDuck - 5 km
4 september 2016 - Strongmanrun Hellendoorn
• Daywalk3r- 21 km
• Broertie - 21 km
4 september 2016 - Afsluitdijk Open (Den Oever - Zurich)
• pijll - 32,8 km
• Murmeli - 32,8 km
• DeLuna - 32,8 km
• BlueT - 32,8 km
• xMissi - 8.3 km
10 september 2016 - Stockholm Half Marathon (Stockholm)
• Devv - HM
11 september 2016 - Bridge to Bridge (Arnhem)
• Vork - 6 EM
13 september 2016 - Rim-to-rim-to-rim - Grand Canyon
TheWhiteCowboy - ca 75 km
18 september 2016 - Dam tot Damloop (Amsterdam)
• RobertCarlos - 10 EM
18-9-2016 - Halve van Hoogland (Hoogland)
• GlenHighland - HM
25 september 2016 - BMW BERLIN-MARATHON (Berlijn)
• Devv - Marathon
25 september 2016 - Geuzenloop (Zoetermeer)
• BlueT - HM
2 oktober 2016 - Singelloop (Utrecht)
• SEMTEX - 10 km
• hoe-die-nie - 10 km
9 oktober 2016 - Marathon Eindhoven (Eindhoven)
• SEMTEX - HM
• hoe-die-nie - HM
• Jor_Dii - Marathon
• wyccie - Marathon
9 oktober 2016 - De 4 Mijl van Groningen (Groningen)
• KolonelBroodje - 4 EM
16 oktober 2016- TCS Amsterdam Marathon(Amsterdam)
• Ajaxfan - Marathon
22 oktober 2016 - Mourne Skyline MTR (Mourne Mountains, Noord-Ierland)
• Devv - 35 km
30 oktober 2016 - Van Oers Marathon Etten Leur (Etten Leur)
• SEMTEX - marathon
12 november 2016 - Rock 'n' Roll Las Vegas (Las Vegas)
• SEMTEX - 5 km
• hoe-die-nie - 5 km
13 november 2016 - Rock 'n' Roll Las Vegas (Las Vegas)
• SEMTEX - HM
• hoe-die-nie - HM
19 november 2016 - Zevenheuvelennacht (Nijmegen)
• McTwente - 7 km
20 november 2016 - Zevenheuvelenloop (Nijmegen)
• McTwente - 15 km
• Vork - 15 km
• DeLuna - 15 km
• Ajaxfan - 15 km
• GlenHighland - 15 km
• Angel-A - 15 km
SPOILER: 2016 ChallengeChallenges 2016:
Omdat mensen zichzelf willen motiveren en om een leuke stok achter de deur te hebben stellen mensen zich een doel, een challenge. Hoeveel km ze willen lopen in een jaar.
Elke week kunnen mensen doorgeven hoeveel ze gelopen hebben, waardoor er weer wat op de teller in de OP bijkomt. Wil je jouw persoonlijke challenge ook in de lijst hebben? Dat kán met dank aan Swetsenegger!
http://www.123swets.com/FOK/schema2016.php?naam=<hier je username>
Je moet eenmalig je challenge invullen en eventueel je TOTALE voortgang tot dan toe (zelfde als voorgaande jaren)
Vanaf dan heb je een ander scherm dan je gewend was. Je ziet wat je tot nu toe gelopen hebt en hebt een vakje om je kilometers van vandaag in te vullen. Het script telt die kilometers automatisch bij je totaal op.
Je hebt een checkbox 'ik wil mijn challenge aanpassen' waarmee iedereen eenmalig zelf zijn challenge kan aanpassen.
Verlopen challenges
• Challenge 2015
• Challenge 2014
SPOILER: PRs bijhoudenHier kan je je PR's bijhouden. Je moet inloggen met je gebruikersnaam en een wachtwoord dat je zelf mag verzinnen. Nadat je bent aangemeld/ingelogged kan je je PR's invullen/bijwerken.
[ afbeelding ]
SPOILER: DiversDe Legendarische Loopagenda van Piet van der Nat
-------------
De Oatmeal heeft een leuke comic
-------------
Formule voor het berekenen van je maximale hartslag:
211- ( 0.64 x leeftijd ) ( met een foutmarge van 11 slagen/min)
-------------
Wil je weten welke trainingssnelheden passen bij jouw prestatie:
http://www.mcmillanrunning.com/index.php/calcUsage/calculate
-------------
Wedstrijdtijden voorspellen:
http://www.corniel.nl/runs
-------------
SPOILER: Blogs van enkele vaste postersNatuurlijk trailen (jero_nimo)
Allergenen en Hardlopen (MaleDuck)
Rennen (mosselmossel)
Ik kan het lekker wel (Twinky)
Mariska loopt harder (SEMTEX)
Stasera (Gogo83)
#omroepgelderland
http://www.omroepgelderla(...)n-beroofd-van-mobiel
Meh...
Nee. Geloof mij dat is voor iedereen beter dat ik dat niet doe.quote:Op woensdag 31 augustus 2016 16:25 schreef McTwente het volgende:
TWC, volgende keer zelf het nieuwe topic openen hè...
"De politie laat andere hardlopers weten dat zij alert moeten zijn als zij hun telefoon zichtbaar dragen."quote:
Hardloper in Hedel klemgereden en beroofd van mobiel
#omroepgelderland
http://www.omroepgelderla(...)n-beroofd-van-mobiel
Meh...
????
Hoe moeten we dan pokemonnen?
Nee, dat is onzin.quote:Op woensdag 31 augustus 2016 15:29 schreef TheWhiteCowboy het volgende:
[..]
sugereer jij nu dat het het aan Yur lag?
Het liep niet lekker door een combinatie van een boel factoren...ik ben in ieder geval niet verrast
Niet!quote:
[..]
"De politie laat andere hardlopers weten dat zij alert moeten zijn als zij hun telefoon zichtbaar dragen."
????
Hoe moeten we dan pokemonnen?
Vanavond weer trainen na twee maanden niet gelopen te hebben. Kijken wat dat met mijn conditie heeft gedaan...
Minder dan goed voor je is. Pas op voor blessures.quote:
[..]
Niet!
Vanavond weer trainen na twee maanden niet gelopen te hebben. Kijken wat dat met mijn conditie heeft gedaan...
Alweer een "meh" loopje vandaag...Ik draag sinds kort een armband, maar dan old school, dus gewoon met naam en noodnummers erop geëtst. Dan werkt het ook wanneer ze geen scanner in de buurt hebben. Of in het buitenland. Kostte me al met al 15 euro of zo, en het loopt een stuk rustiger. Ik loop meestal wel alleen en draag hem nu gewoon standaard bij het lopen.quote:
Niet best.. Vorige week was er ook al iets, toen konden ze de identiteit niet vaststellen van een hardloper die in elkaar was gezakt.. Ik ga denk ik maar toch zo'n armband aanschaffen, die ambulancemedewerkers ( of iemand anders ) kan scannen met zijn/haar smartphone, die hebben we tegenwoordig bijna allemaal. Dan kunnen ze dus meteen je gegevens en alles zien wat je hebt ingegeven. Supermakkelijk. En nee ik loop niet vaak alleen maar toch, je weet maar nooit
Ja klopt, daar heb ik ook naar zitten kijken. Maar zoals ik al zei bijna iedereen heeft altijd wel een smartphone en anders iemand in de buurt. Buitenland kom ik eigenlijk vrij weinig, maar daar zouden ze het ook kunnen zien hoor. En stel ik krijg iets medisch, kun je dat ook aanpassen zegmaar. Ik zit er al wat langer over te denken hoor, maar ik stel het steeds uit. Terwijl het best belangrijk is.quote:
[..]
Ik draag sinds kort een armband, maar dan old school, dus gewoon met naam en noodnummers erop geëtst. Dan werkt het ook wanneer ze geen scanner in de buurt hebben. Of in het buitenland. Kostte me al met al 15 euro of zo, en het loopt een stuk rustiger. Ik loop meestal wel alleen en draag hem nu gewoon standaard bij het lopen.
Anyway,ik ga nu even fitnessen en mijn trainer gedag zeggen want hij is voor het laatst..
. Niet leuk maarja. That's life.Je bent geweest en deze horen erbij, beter een meh training dan een meh wedstrijdquote:
Hier vanmiddag eens tijdens de lunch wezen lopen, is weer eens wat anders. Druk programma deze week in de avonden en dit kwam vandaag wel goed uit, dus kan ik toch mn kilometers maken, weer een stel straten op cityrun bijschrijven en de Augustus badge van smashrun binnenhalen
Ben denk ik wel in vorm voor het aankomende seizoen.
We beginnen in september weer. Over 4 weken staat de opvolging hier in huis ook gepland, dat kan eventueel nog wel wat invloed hebben op de prestaties
Leuk zeg! Een betere reden om iets minder te trainen is er nauwelijks.quote:
Net weer even lekker over de baan gerend en gehangen.
Ben denk ik wel in vorm voor het aankomende seizoen.
We beginnen in september weer. Over 4 weken staat de opvolging hier in huis ook gepland, dat kan eventueel nog wel wat invloed hebben op de prestaties
Pretty! Die Nike Lunarepic heb ik ook (of misschien net een ander model), lopen heel fijn!quote:
Ik heb net nieuwe baansloffen aan laten meten
[ afbeelding ]
Ik heb gisteren 2 hele mooie huizen gezien in Den Haag (huur), voor mijn favoriet waren meer belangstellenden dus hopen jullie vandaag met me mee dat ik het word? En zo mijn eerste werkdag in het Haagse, wiehoe!
Als alles wat meer gesettled is ook maar eens gaan kijken of het leuk is bij Haag Atletiek of dat ik gewoon bij mijn Utrechtse vrienden blijf trainen
Fingers crossed!quote:
[..]
Pretty! Die Nike Lunarepic heb ik ook (of misschien net een ander model), lopen heel fijn!
Ik heb gisteren 2 hele mooie huizen gezien in Den Haag (huur), voor mijn favoriet waren meer belangstellenden dus hopen jullie vandaag met me mee dat ik het word? En zo mijn eerste werkdag in het Haagse, wiehoe!
Als alles wat meer gesettled is ook maar eens gaan kijken of het leuk is bij Haag Atletiek of dat ik gewoon bij mijn Utrechtse vrienden blijf trainen
Leuk! Gefeliciteerd!quote:
Net weer even lekker over de baan gerend en gehangen.
Ben denk ik wel in vorm voor het aankomende seizoen.
We beginnen in september weer. Over 4 weken staat de opvolging hier in huis ook gepland, dat kan eventueel nog wel wat invloed hebben op de prestaties
Altijd lekker om met goed gevoel het nieuwe seizoen in te gaan.
Mooi, inderdaad hopen dat het lukt om snel te verhuizen!quote:
[..]
Pretty! Die Nike Lunarepic heb ik ook (of misschien net een ander model), lopen heel fijn!
Ik heb gisteren 2 hele mooie huizen gezien in Den Haag (huur), voor mijn favoriet waren meer belangstellenden dus hopen jullie vandaag met me mee dat ik het word? En zo mijn eerste werkdag in het Haagse, wiehoe!
Als alles wat meer gesettled is ook maar eens gaan kijken of het leuk is bij Haag Atletiek of dat ik gewoon bij mijn Utrechtse vrienden blijf trainen
Het zijn Nike Free RN's!quote:
[..]
Pretty! Die Nike Lunarepic heb ik ook (of misschien net een ander model), lopen heel fijn!
Ik heb gisteren 2 hele mooie huizen gezien in Den Haag (huur), voor mijn favoriet waren meer belangstellenden dus hopen jullie vandaag met me mee dat ik het word? En zo mijn eerste werkdag in het Haagse, wiehoe!
Als alles wat meer gesettled is ook maar eens gaan kijken of het leuk is bij Haag Atletiek of dat ik gewoon bij mijn Utrechtse vrienden blijf trainen
Ik heb even gemist wat je gaat doen in Den Haag, maar wil je dan deels in Den Haag wonen en deels in Utrecht? Vanuit Den Haag naar Utrecht gaan om te trainen lijkt me ook niet optimaal.
Ik ben bezig met een aankoopmakelaar die huizen voor me mag gaan zoeken in het Haagse. Zelf geen zin meer in zoeken, en ook geen zin meer in in de file staan.
http://www.nu.nl/gadgets/(...)-fitnessarmband.html
Ik heb een baan in den Haagquote:
[..]
Het zijn Nike Free RN's!
Ik heb even gemist wat je gaat doen in Den Haag, maar wil je dan deels in Den Haag wonen en deels in Utrecht? Vanuit Den Haag naar Utrecht gaan om te trainen lijkt me ook niet optimaal.
Ik ben bezig met een aankoopmakelaar die huizen voor me mag gaan zoeken in het Haagse. Zelf geen zin meer in zoeken, en ook geen zin meer in in de file staan.
vandaag is mijn eerste dag en ik heb al ruim een uur vertraging, er rijdt helemaal niks, dus verhuizen klinkt steeds aantrekkelijker en aangezien ik sowieso niet in mijn huidige appartement kan blijven wonen.. En den Haag zoveel goedkoper is voor mooie appartementen dan utrecht.. Is de keuze snel gemaakt!En of ik nou elke dag heen en weer zou reizen voor werk, of af en toe heen en weer voor trainen en vrienden zien.. Maar dat zien we dan wel weer.
Ik ben benieuwd naar de navigatiemogelijkheden van de Adventurer. Het ontbreken hiervan is één van de redenen dat ik TomTom heb verlaten voor Suunto.quote:
Voor liefhebbers van TomTom-horloges:
http://www.nu.nl/gadgets/(...)-fitnessarmband.html
Ik heb mijn Suunto nu al ruim een jaar en komend weekend ga ik die navigatiefunctie pas voor het eerst gebruikenquote:
[..]
Ik ben benieuwd naar de navigatiemogelijkheden van de Adventurer. Het ontbreken hiervan is één van de redenen dat ik TomTom heb verlaten voor Suunto.
Serieusquote:
[..]
Ik heb mijn Suunto nu al ruim een jaar en komend weekend ga ik die navigatiefunctie pas voor het eerst gebruiken
? Ik heb het al heel veel gebruikt. Ik gebruik het eigenlijk alleen niet tijdens wedstrijden maar als ik ga fietsen of hiken gebruik ik het vrijwel altijd.Heb m nog nooit nodig gehad...dus ik moet vandaag nog even uitzoeken hoe het precies werktquote:
[..]
Serieus
.Dat wordt dus gewoon Haag Atletiek. Welkomquote:
[..]
Pretty! Die Nike Lunarepic heb ik ook (of misschien net een ander model), lopen heel fijn!
Ik heb gisteren 2 hele mooie huizen gezien in Den Haag (huur), voor mijn favoriet waren meer belangstellenden dus hopen jullie vandaag met me mee dat ik het word? En zo mijn eerste werkdag in het Haagse, wiehoe!
Als alles wat meer gesettled is ook maar eens gaan kijken of het leuk is bij Haag Atletiek of dat ik gewoon bij mijn Utrechtse vrienden blijf trainen
Ik ben tot nu toe gewoon maar ergens gaan lopen en gek genoeg is het altijd goedgekomenquote:
Ik gebruik op vakantie ook vaak POI's zodat ik lekker vrij rond kan wandelen zonder de standaard toeristische routes naar een bezienswaardigheid te volgen. Het is ook heel handig om je hotel weer terug te vinden
Ja, dat kan natuurlijk ook. Ik had het laatst in Venetië gebruikt. Ik had toen maar één volle dag in de stad dus wilde ik mijn tijd wel een beetje indelen.quote:
[..]
Ik ben tot nu toe gewoon maar ergens gaan lopen en gek genoeg is het altijd goedgekomen
Kan het me voorstellenquote:
[..]
Ja, dat kan natuurlijk ook. Ik had het laatst in Venetië gebruikt. Ik had toen maar één volle dag in de stad dus wilde ik mijn tijd wel een beetje indelen.
We hebben voor komend weekend wat mooie routes in Luxemburg gekregen, dus die willen we wel gaan volgen
Hier hetzelfde, onmisbare functie voor mij. Of ik nu een ldl wil doen op onbekend terrein, of zoveel mogelijk straatjes wil toevoegen op citystrides.quote:
[..]
Serieus
Wordt het dan niet tijd voor een HAAG - Fok groep op strava?quote:
[..]
Dat wordt dus gewoon Haag Atletiek. Welkom
Ik ga vast een rode lantaarn zoeken
Maar ja, de komende 4 maanden kan er genoeg getrained worden voor de volgende uitdaging
Rusten is ook training toch?quote:
Nog een paar daagjes verplicht stil zitten terwijl het lichaam zegt dat het wel weer kan hardlopen....
Maar ja, de komende 4 maanden kan er genoeg getrained worden voor de volgende uitdaging
Schijnt gezellig te zijn!quote:
[..]
Dat wordt dus gewoon Haag Atletiek. Welkom
Daar wordt niet aan gezelligheid gedaan. Presteren moet jequote:
Ik was er ook bij en ik kan beamen wat YUR zegt. Ik hou niet van gezelligheid zoals iedereen weet, maar dit is echt een knipoogje van het leven in het kwadraat. De ontmoeting met Henk Patat zorgde ervoor dat mijn leven nu definitief geslaagd genoemd mag worden.quote:
Gisteren overigens een hele leuke avond gehad als bezemloper bij de 3de social run van Running Pack The Hague. Hou ze in de gaten op Facebook voor de foto's en aankondigingen voor volgende runs!
Het was wel pittig, want halverwege werden we geacht 20 push-ups te doen. Mijn PR is 0.
Leuk om YUR ook weer eens in levende lijve te zien.
Serieus, Haag heeft de beste locatie van alle atletiekverenigingen van Nederland. Niet twijfelen, maar aanmelden.quote:
Foto's zien er weer geweldig uit!
Zeg, ga eens werpen.quote:
Ik wacht nog steeds met smart op een foto op social media van Zwabber mét duimpjes omhoog. Maar zover hebben ze je nog niet gekregen
Foto's zien er weer geweldig uit!
Goed planquote:
Nou, hup hup!quote:
al is er wel een awesome bedrijfsfitness! En inderdaad quoi, is die mini nou nog niet eruit en in training voor zijn eerste kidsrun? Schiet ook niet op..
quote:
Ik was m'n rondje aan het hobbelen door het park en kwam een vrouw met een kindje van een jaar of 4 tegen. We groetten elkaar en het kindje vraagt vol verbazing aan z'n moeder: "wie is dat?" "Gewoon, een hardloper", zegt mama. Inmiddels ben ik natuurlijk al voorbij, maar ik hoor het kindje bloedserieus zeggen "nee hoor mama, dát is een hardrenner!"
geweldig! Dan loop (oeps:rén!) je volgens mij ook weer een tijdje door met een lekkere boost! Kinderen kunnen ook zo fijn onbevooroordeeld reageren.Dat je dat nog allemaal hoort met oordoppen in...quote:
Ik was m'n rondje aan het hobbelen door het park en kwam een vrouw met een kindje van een jaar of 4 tegen. We groetten elkaar en het kindje vraagt vol verbazing aan z'n moeder: "wie is dat?" "Gewoon, een hardloper", zegt mama. Inmiddels ben ik natuurlijk al voorbij, maar ik hoor het kindje bloedserieus zeggen "nee hoor mama, dát is een hardrenner!"
Ik had geen oordoppen inquote:
[..]
Dat je dat nog allemaal hoort met oordoppen in...
Eigenlijk wel hequote:
Je had ze moeten corrigeren, "Nee een jogger"
maar die naïviteit is zo mooi 
En leuk dat je nu bent begonnen in Den Haag. Wordt het aanpoten ja? Tijd voor hardlopen zou ik wel proberen af te dwingen bij jezelf. Is goed voor de ontspanning en je moet trainen voor Boston
We kunnen niet wachten manquote:
ik ga nooit meer een miler lopen.... het schrijven van een verslag duurt simpelweg te lang
ik probeer het op een dusdanige manier te beschrijven dat jullie opeens allemaal gaan zeggen "dat wil ik ook een keer doen"quote:
Het was geen kind meer die dat zei (maar studente, dus wel vol naïviteit natuurlijk
)Ooohhh, dus ik hoef m niet te lezenquote:
[..]
ik probeer het op een dusdanige manier te beschrijven dat jullie opeens allemaal gaan zeggen "dat wil ik ook een keer doen"
you would love it!!quote:
[..]
Ooohhh, dus ik hoef m niet te lezen
Anyway, best wel zin om zondag 32 km te lopen. Ben van plan om er 2:30 - 2:45 over te doen, zal er onderweg heel wat inhalen gok ik zo.
Ik start zelf om 6:30 en hoop binnen 3:30-3:45 gefinished te zijn. Mij zal je dus zeker inhalen.quote:
2 kaarten gewonnen voor de Afsluitdijk Open, volgens mij worden die kaarten wel makkelijk weggegeven momenteel. Opgegeven samen met een vriend van mij, blijkt dat ik om 7.15 start en hij al 5:30. De Afsluitdijk Open moedigt het carpoolen aan, maar dit is natuurlijk niet handig.
Anyway, best wel zin om zondag 32 km te lopen. Ben van plan om er 2:30 - 2:45 over te doen, zal er onderweg heel wat inhalen gok ik zo.
SPOILERals ik het al ga uitlopen, want microscheurtjes in mijn quadriceps voelen nu als macroscheurtjes
Een mile is geen probleem. Maak van de TL;DR maar alvast een "Nordic Walking in kolereweer".quote:
[..]
ik probeer het op een dusdanige manier te beschrijven dat jullie opeens allemaal gaan zeggen "dat wil ik ook een keer doen"
dat somt het aardig opquote:
[..]
Een mile is geen probleem. Maak van de TL;DR maar alvast een "Nordic Walking in kolereweer".
Sjokken met stokken?quote:
you got it!quote:
Ik heb me ingeschreven voor de kwart, dus 8,2 km. Dat stelt voor de ervaren loper vast niks voor, maar het wordt mijn eerste poging voor een wedstrijd. Spannend dus! Ik heb praktische vragen.
- wat neem je mee naar het startvak? ik vermoed niks? telefoon in een hoesje? regenjas als het giet? (weersvoorspelling is niet al te best)
- ik start om 5:45... houden jullie op dit soort gekke tijden dezelfde principes in acht qua eten? als ik overdag train eet ik anderhalf uur vantevoren voor het laatst, want van een volle maag heb ik snel last. of zijn er überhaupt adviezen tav eten voor een wedstrijd?
Bij voorbaat dank.
weersvoorspelling is inderdaad regen, maar iets later op de ochtend meer. Ik zou evt. een vuilniszak inknippen en gebruiken om droog te blijven tot de start, dan weg te gooien. Tijdens het lopen is volgens mij de temperatuur hoog genoeg om geen extra bekleding/bescherming mee te nemen.quote:
Hallo hardlopers, mag ik een beginnersvraag stellen in jullie topic, want in het 0-10km topic is het nogal stil en lees ik niemand die de Afsluitdijk Open gaat doen.
Ik heb me ingeschreven voor de kwart, dus 8,2 km. Dat stelt voor de ervaren loper vast niks voor, maar het wordt mijn eerste poging voor een wedstrijd. Spannend dus! Ik heb praktische vragen.
- wat neem je mee naar het startvak? ik vermoed niks? telefoon in een hoesje? regenjas als het giet? (weersvoorspelling is niet al te best)
- ik start om 5:45... houden jullie op dit soort gekke tijden dezelfde principes in acht qua eten? als ik overdag train eet ik anderhalf uur vantevoren voor het laatst, want van een volle maag heb ik snel last. of zijn er überhaupt adviezen tav eten voor een wedstrijd?
Bij voorbaat dank.
Qua eten zou ik iets lichts nemen (banaan, boterham/jam) voordat je vertrekt vanuit huis.
Een vuilniszak, wat slim! In de mail stond eventueel een oude trui en die dan weggooien, maar dit lijkt me een beter plan. En als het toch regent, gaan mensen dan in waterdichte hesjes enzo lopen?quote:
[..]
weersvoorspelling is inderdaad regen, maar iets later op de ochtend meer. Ik zou evt. een vuilniszak inknippen en gebruiken om droog te blijven tot de start, dan weg te gooien. Tijdens het lopen is volgens mij de temperatuur hoog genoeg om geen extra bekleding/bescherming mee te nemen.
Qua eten zou ik iets lichts nemen (banaan, boterham/jam) voordat je vertrekt vanuit huis.
Verder maar gewoon zien, raar wordt het toch wel, moet om 4 uur de deur uit heb ik net uitgerekend.
Dit topic is ook voor beginners, dus je bent van harte welkom!quote:
Hallo hardlopers, mag ik een beginnersvraag stellen in jullie topic, want in het 0-10km topic is het nogal stil en lees ik niemand die de Afsluitdijk Open gaat doen.
Je neemt mee wat je onderweg nodig denkt te hebben (banaan, mobieltje, ...), en wat je niet bij de finish wilt achterlaten (sleutels bijvoorbeeld). Het liefst alleen dingen die je ook op trainingen meegenomen hebt; je wil er niet tijdens het evenement achterkomen dat je broekzakken te ondiep zijn voor je nieuwe iPhone, of zo.quote:Ik heb me ingeschreven voor de kwart, dus 8,2 km. Dat stelt voor de ervaren loper vast niks voor, maar het wordt mijn eerste poging voor een wedstrijd. Spannend dus! Ik heb praktische vragen.
- wat neem je mee naar het startvak? ik vermoed niks? telefoon in een hoesje? regenjas als het giet? (weersvoorspelling is niet al te best)
De weersvoorspelling die ik gezien heb is best redelijk; een graad of 16, dus lekker kort-kort weer; een beetje regen maar niet teveel, en geen zon. Alleen als je stilstaat is het misschien wat fris, daarvoor dus die vuilniszak (en hopen dat het na de finish goed geregeld is en je geen uren stil hoeft te staan.
Doe wat je bij een training ook doet. Bij langere wedstrijden is het verstandig om vlak vantevoren (of zelfs tijdens de wedstrijd) nog iets licht verteerbaars naar binnen te werken, maar voor wedstrijden van minder dan een uur zou ik dat persoonlijk niet doen.quote:- ik start om 5:45... houden jullie op dit soort gekke tijden dezelfde principes in acht qua eten? als ik overdag train eet ik anderhalf uur vantevoren voor het laatst, want van een volle maag heb ik snel last. of zijn er überhaupt adviezen tav eten voor een wedstrijd?
Verder is zo'n nachtwedstrijd voor de meeste mensen nieuw; het wordt gewoon wat proberen en kijken of het werkt.
Tot zondag op de dijk!
In het algemeen geldt dat je eerder overdressed dan underdressed bent. Ik zou dus niet te snel extra kleding/hesjes mee gaan nemen.Temperatuur is voldoende hoog om niet te veel aan te doen.quote:
[..]
Een vuilniszak, wat slim! In de mail stond eventueel een oude trui en die dan weggooien, maar dit lijkt me een beter plan. En als het toch regent, gaan mensen dan in waterdichte hesjes enzo lopen?
Verder maar gewoon zien, raar wordt het toch wel, moet om 4 uur de deur uit heb ik net uitgerekend.
Dat heeft weinig nut, waterdichte kleding. Dan word je alsnog alsnog zeiknat van het zweet dat nergens heen kan.quote:
[..]
Een vuilniszak, wat slim! In de mail stond eventueel een oude trui en die dan weggooien, maar dit lijkt me een beter plan. En als het toch regent, gaan mensen dan in waterdichte hesjes enzo lopen?
Verder maar gewoon zien, raar wordt het toch wel, moet om 4 uur de deur uit heb ik net uitgerekend.
Functioneel shirt is prima, dat wordt niet te zwaar van de regen en gaat minder snel scheuren dan katoen.
En dan wel pleisters plakken (voor de mannen onder ons)!quote:
[..]
Dat heeft weinig nut, waterdichte kleding. Dan word je alsnog alsnog zeiknat van het zweet dat nergens heen kan.
Functioneel shirt is prima, dat wordt niet te zwaar van de regen en gaat minder snel scheuren dan katoen.
Lemijn, we horen toch na afloop nog wel van je hoe het geweest is?
Ik zou bij het opstaan gewoon normaal eten zoals je altijd ontbijt en voor in het startvak of onderweg ff een banaan mee. Of als je ontbijt meer dan 1,5-2 uur voor de start is evt nog een boterham mee voor in het startvak.quote:
[..]
Een vuilniszak, wat slim! In de mail stond eventueel een oude trui en die dan weggooien, maar dit lijkt me een beter plan. En als het toch regent, gaan mensen dan in waterdichte hesjes enzo lopen?
Verder maar gewoon zien, raar wordt het toch wel, moet om 4 uur de deur uit heb ik net uitgerekend.
Succes alvast!
En dan weer verder trainen voor Eindhoven.
tl,dr it was fun!SPOILER: Naseby raceverslagDonderdagmiddag half een, na al mijn gear nog een keer nagekeken te hebben, gaat alles in de auto en ga ik op weg naar Dunedin om daar twee mede-Naseby’ers op te halen.
Donderdagavond rond zeven uur komen we aan in Naseby, boeken in in het motel en gaan naar de pub om wat te eten, fish and chips of course, om vervolgens rond negen uur onder de wol te kruipen….. There is a big day ahead of us.
Maar voordat we dat doen, nog even de weersverwachting kijken om te zien wat ons te wachten staat end at ziet er niet rooskleurig uit…. Droog bij de start maar regen vanaf een uur of vier.
Vrijdagmorgen, ontbijten, traditioneel muesli met soyamelk, en rond kwart voor negen rijden we naar de start, die net buiten Naseby ligt.
The Great Naseby Water Race is voor de doorgewinterde ultra-lopers een van de hoogtepunten op de NZ’se ultrakalender , als het ware de jaarlijke ultra-familie reunie, met als gevolg dat, na het uitpakken van de spullen en het opzetten van onze crewtent , het volgende uur tot aan de start wordt gespendeert aan omhelzingen, handen schudden en sterke verhalen.
Kwart voor tien, race briefing en om tien seconden voor tien begint het aftellen om vervolgens na een handvol tellen te vertrekken voor de honderd mijl.
Ik ga van start en kom al snel in een klein groepje van vier man terecht en in een “vlot” tempo van 1u15min per rondje leggen we de eerste tien kilometer af.
De benen voelen goed, ik voel me lichamelijk sterk maar het zit helemaal verkeerd in mijn hoofd. Ik voel me onrustig, opgelaten en zenuwachtig en kan maar niet herleiden waar dit door komt., been there, done that dus het kunnen geen “newbie zenuwen” zijn.
Het tweede rondje breng ik door met “soul searching” op zoek naar een antwoord; “was een week na terugkomst van mijn vakantie in Nederland te kort?” “was de vakantie te druk geweest om daarna een 100 miler te lopen?” . Hoe wanhoop ik ook het antwoord probeer te vinden, ik kom er niet uit.
Bij mijn tweede doorkomst is het gevoel nog steeds niet beter, ik heb absoluut niet wat er gaande is, een gevoel zoals dit heb ik nog nooit meegemaakt, het enige waar ik aan kan denken is opgeven, dit terwijl het lichaam gewoon lekker draait en ik nog steeds in het groepje van drie, vier man mee loop.
Bij deze doorkomst ga ik even naar onze tent toe en eet even wat, een paar mueslibars die ik wegspoel met Tailwind en Coke en dan komt Jamie, de race director aanlopen die vraagt hoe het met mij gaat en ik vertel hem over mijn problemen…. “come, big fella, you will find that good head space sooner or later” is zijn antwoord, echt geloven doe ik hem niet….
Tijdens het derde rondje kom ik steeds dieper in the hurt locker terecht, allerlei doom scenarios spoken door mijn hoofd en ondanks dat we het tempo er nog steeds lekker in hebben kan ik aan niets anders denken dan opgeven… ik word er weemoedig van.
Weer even eten, pizza en gekookte aardappelen, gedoopt in zout en toch maar weer verder…rondje vier. Nog steeds hang ik achter het groepje en rond de vijf uur komen we door op de veertig kilometer.
Aileen (de vrouwelijke helft van het race director echtpaar) en vraagt wederom hoe het met mij gaat, met maar 40 deelnemers is iedereen, iedereens crew en worden alle crews op de hoogte gehouden van “the state of wellbeing” van alle lopers via the bush telegraph. Mijn antwoord: “I might pull through if it doesn’t get any worse than this”. Ze zet me op een stoel en voert me pumpkin soup en nog wat gekookte aardappels en na die gegeten te hebben besluit ik op weg te gaan voor mijn laatste rondje, als het niet beter wordt in mijn hoofd dan ben ik er bijna zeker van dat ik het bijltje er bij neer gooi want dit is een vreselijk gevoel….
Vijf kilometer doorkomst en op dat moment, na 45 kilometer, begint het te regenen en dit lijkt alle zorgen langzaam weg te spoelen. Ik stop bij onze tent, trek mijn regenbroek en regenjas aan , zet mijn truckerscap op om regen in mijn gezicht tegen te gaan en begin lekker te cocoonen in de capuchon van mijn jack. Ik heb afscheid genomen van het groepje en begin mijn tocht als a lone wolf. Dit heb ik nodig… om door te kunnen gaan zal ik mijn eigen race moeten lopen en mijn eigen koers moeten varen.
Doorkomst op 50 kilometer en heel langzaam begint mijn gitzwarte gemoedstoestand op te klaren, nog steeds heb ik geen flauw idee wat er de laatste zeven uur in mijn hoofd gebeurt is maar zoals ik mijn nu voel ben ik in staat om door zonder al te veel problemen door te gaan.
Rond de klok van zessen begint het donker te worden en de regen komt dan met bakken uit de hemel. Bij de doorkomst op 55 kilometer vraag ik aan de dames van de hoofdbevoorradingspost of ze mijn mince en cheese pie willen opwarmen voor de volgende doorkomst en overleg ik even met mijn vriend Matt, een zeer ervaren ultra die helaas bij 40 kilometer heeft moeten opgeven in verband met Achilles-problemen (Matt wil in November een FKT zetten voor het zuid-eiland gedeelte, van 1500km, van de Te Araroa trail en moet dus heel blijven), en vertel hem dat ik bij de doorkomst op 60 kilometer een complete kit change zal doen. Met regen en een temperatuur van rond de drie graden hoor ik de eerste verhalen van milde onderkoeling bij sommige van mij medelopers.
Naseby ligt tussen twee heuvelruggen in en is gevormd op een “clay pan”, een dikke onderlaag van gele klei. De nacht is gevallen en de regen komt nog steeds naar beneden. Langzamerhand begint de looptrack in een grote baggerbende te veranderen en het is lastig om onder het licht van mijn head torch de “loopbare” plekken uit te zoeken.
Ik loop onze tent binnen na de doorkomst op 60 kilometer en daar staat Naresh, mijn roomie, zeiknat en ijskoud en ik hoor Grant, zijn crewie, tegen hem schreeuwen…. “Talk to me, talk to me!!! You are looking around but you don’t even see me” Oke, Naresh zit diep in de hurt locker. Hoewel ik het wat koud heb , vooral mijn handen, voel ik mij goed en lijkt alle ellende van de baan.
Gear change, snel een andere korte broek aan, een droog mid en top layer shirt en dan even wat tijd voor de voetverzorging. Matt trekt mijn schoenen en sokken uit en droogt mijn voeten af. Ik smeer ze in met een dike laag Gurney Goo tegen pruning en we overleggen even wat te doen aan de schoensituatie. Droge schoenen aan of door lopen in dezelfde schoenen? Het parkoers is zo nat dat een nieuw paar schoenen binnen tien minuten ook doorweekt zullen zijn en de schoenen die ik aan heb zijn mijn vaste schoenen dus we laten het bij alleen een paar droge Injini sokken., wel besluit ik om vanaf nu mijn tracking poles meet e nemen om mij staande te houden op het soms spiegelgladde parkoers. Mijn pie naar binnen werken en wegspoelen met Coke en dan verder de nacht in.
Bij de meeste vijf kilometer doorkomsten kom ik het groepje tegen waar ik in het begin van de race nog deel uitmaakt, ze zijn vijf kilometer op mij uitgelopen maar ook bij hun is het tempo er nu uit. De daarop volgende uren gaan in een roes voorbij, kilometer na kilometer en ik geniet van de stilte en de eenzaamheid van de nacht. Af en toe zie je wat wiegende lampjes in de verte van medelopers maar verder loop ik lekker in mijn eigen natte wereldje.
Langzaam verdwijnen de kilometers onder mijn voeten en rond een uur of half vijf hoor ik bij onze tent het bericht “Miriam, John and Chris have pulled the pin” …. Het groepje waar ik in het begin van de race onderdeel van uitmaakte is gezamelijk uitgestapt. Hoewel deze lopers tot mijn loopvrienden groep behoren geeft dit me op een sarcastische manier een oppepper, we zijn nu op het punt van de race aangekomen dat onder de mindere goden de mannen van de jongens gescheiden worden. En ik weet van mijzelf dat ik niet de snelste loper ben maar als ik iets kan, dan is het wel de blik op oneindig en onvermoeid door gaan.
De rest van de nacht bestaat uit natte sokken, droge sokken, Gurney Goo, veel modder,heel veel modder, pumpkin soup en veel Coke.
Vijf uur‘s morgens, 19 uur onderweg en nog een lange weg te gaan, maar het moraal is nog steeds goed., dit worden taaie kilometers. Het aantal kilometers wat nog afgelegd moet worden valt wel mee maar omdat het tempo er uit is worden dit nog lange uren, maar ja, er zit niets anders op dan stug door gaan. Eerst maar even ontbijten, een mince and cheese pie, wat pizza, vruchtenyoghurt en coke.
De lopers op andere afstanden (100, 80 en 50 km) gaan ook om vijf uur van start van start end it is altijd een lichtpuntje, hoewel ik nog steeds “blij” in mijn eigen wereldje loop is het leuk om af en toe gepasseerd te worden door een loper die je aanmoedigd. Het regent nog steeds en ondertussen loop ik 13 uur in de regen….the joy of being an ultra-runner.
Steeds meer verhalen over uitvallers bereiken me van de andere lopers die mij passeren. Rond de klok van zessen kom ik mijn trainingsmaatje Will tegen, die op dat moment zo’n 15 kilometer op mij voorligt en het op dat moment zwaar heeft maar wordt bijgestaan door Matt en Grant, die hem door de moeilijke periode heen proberen te krijgen. Will kennende zal hij voorlopig nog niet aan opgeven denken maar het zijn wel een paar lastige uren voor hem.
En dan is het moment daar…. Half zeven en het is gestopt met regenen. En nog beter, over de mountain ranges in het oosten komt langzaam het daglicht voorbij. “Goodbye dark and wet night, hello day light”, Dit moment is altijd een morele oppepper.
Op dit moment gaat het lichamelijk nog prima maar de vermoeidheid begint doe te slaan, niet zo zeer de vermoeidheid maar meer de slaap en ik kan mijn ogen nauwelijks open houden. Ik betrap mijzelf er op dat ik zo af en toe slaapwandel. Maar zo snel af dit gevoel zich aanbiedt, zo snel verdwijnt het ook en rond zeven uur ben ik nog klaar wakker.
120 kilometer en nog een marathon te gaan, afgaande op mijn rondetijden betekent dit nog zo’n 8-9 uur onderweg. Ik ben onder de omstandigheden van de race tevreden alleen besef ik dat ik misschien een uur verloren heb in onze tent aan voetverzorging, extra droge kleren en gewoon af en toe iets te lang zitten tijdens de doorkomsten. Maar dat is de afweging die ik op dat moment gemaakt heb en is aan de andere kant de reden dat ik nog steeds in de race ben.
Doorkomst op het 135 km punt, en mijn trainingsmaatje Marty komt naast me lopen. Hoewel de track door de extra lopers op sommige plekken volledig tot bagger is vertrapt, vooral op de uphill gedeelten, zorgt het daglicht er in ieder geval voor dat het een stuk makkelijker rond de modder navigeren is. 25 kilometer te gaan, we zijn er nog niet maar ik voel me dusdanig goed dat ik weet dat ik ga finishen. Marty kwebbelt er rustig op los en weet als ervaren ultra-loper dat ik op dat moment niet altijd even spraakzaam meer ben maar het is lekker om iemand bij je te hebben die gewoon over koetjes en kalfjes praat en de zinnen even verzet voor je…want op dat moment is het alleen nog maar de finishlijn wat in je gedachte is.
Hoewel mijn tracking poles mij een grote dienst hebben bewezen tijdens de glijpartijen gedurende de nacht (de winnaar bescheef het parkoers als “rollerskating on ice”) geef ik ze nu de meeste tijd aan Marty. Tracking poles zorgen e rook voor dat je paslengte soms wat belemmert wordt en nu het parkoers begint op te drogen door het waterige zonnetje en de wind wordt het lopen een stuk makkelijker.
Marty blijft de rest van de race bij me en bij iedere doorkomst zie ik lopers die gefinished zijn en terwijl ik even wat eet en drink word ik bijgepraat over wie er tot dan toe de finishlijn gehaald heeft.
De een na laatste ronde, wetende dat het er bijna op zit en ik nog comfortabel binnen de cut off tijd van 32 uur zit. Bij elke “hindernis” , zoals de modderige klim na de de dam weet je dat het hierna nog maar een keer nodi g is, nog maar een keer hierna…
Halverwege de op een na laatste ronde, met nog 15 kilometer te gaan, beginnen de blaren op mijn kleine teentje me dusdanig parten te spelen dat ik besluit om tijdens de laatste loodjes de first aid tent op te zoeken om ze door te laten prikken. Ik heb het over blaren maar eigenlijk was mijn kleine teentje een grote blaar. Het enige nadeel is dat ik op dat moment, na door vier paar te zijn gegaan, geen droge sokken meer heb dus ik zal mijn natte en modderige sokken weer aan moeten trekken, maar het zei zo, ik ben nu zo dicht bij de eindstreep dat niets me meer tegen houdt.
De laatste ronde, het is een speciaal gevoel om tegen iedereen in basecamp en alle andere lopers te kunnen zeggen “last round” als ze vragen hoe ver je nog moet. Nog een keer rond de dam, nog een keer die modderige glijbaan op en neer en dan zijn we weer terug bij basecamp, nog vijf kilometer te gaan.
Matt vraagt of hij met ons mee mag lopen en natuurlijk stem ik toe, hoewel Matt en ik in alles tegenovergesteld zijn (de linke boomknuffelaar) beschouw ik hem al een van mijn trouwste hardloopvrienden en trainingsmaatjes en een van onze sport’s true gentleman.
Na ruim 31 uur haal ik opgelucht de finish, moe maar voldaan. Ik hoor dat van de 40 “Milers” er 23 maar de finishlijn gehaald hebben, dit is veel hoger dan het “aanvaardbare gemiddelde” van 30% uitval. Het is niet mijn tweede belt buckle wat mij blij maakt en makes my heart swell with pride maar de volgende uitspraak van Jamie, de race director . “Rudi, in ten years this has been the toughest episode of the Great Naseby Water Race so far. Only the toughest out there made the finish line……. When you were deep in the hurt locker but didn’t give up, I knew you were gonna make it home”
[ Bericht 0% gewijzigd door rechtsedirecte op 02-09-2016 00:26:13 ]
Normaal ontbijten aangezien je 1,5 uur hebt om het te laten zakken, evt. een reep voor onderweg. Maar niet iets uitproberen wat je niet eerder hebt gegeten.
Ik moet ook weer een wegwerpponcho zoeken voor zondag in Tilburg, lang niet meer in de regen gelopen. Sowieso ook al lang geen loopevenement gedaan. Laatste was 10 juli, valt mee, maar voelt als een eeuwigheid.
"Dat wil ik ook" heb ik nog steeds nietquote:tl,dr it was fun!SPOILER: Naseby raceverslagDonderdagmiddag half een, na al mijn gear nog een keer nagekeken te hebben, gaat alles in de auto en ga ik op weg naar Dunedin om daar twee mede-Naseby’ers op te halen.
Donderdagavond rond zeven uur komen we aan in Naseby, boeken in in het motel en gaan naar de pub om wat te eten, fish and chips of course, om vervolgens rond negen uur onder de wol te kruipen….. There is a big day ahead of us.
Maar voordat we dat doen, nog even de weersverwachting kijken om te zien wat ons te wachten staat end at ziet er niet rooskleurig uit…. Droog bij de start maar regen vanaf een uur of vier.
Vrijdagmorgen, ontbijten, traditioneel muesli met soyamelk, en rond kwart voor negen rijden we naar de start, die net buiten Naseby ligt.
The Great Naseby Water Race is voor de doorgewinterde ultra-lopers een van de hoogtepunten op de NZ’se ultrakalender , als het ware de jaarlijke ultra-familie reunie, met als gevolg dat, na het uitpakken van de spullen en het opzetten van onze crewtent , het volgende uur tot aan de start wordt gespendeert aan omhelzingen, handen schudden en sterke verhalen.
Kwart voor tien, race briefing en om tien seconden voor tien begint het aftellen om vervolgens na een handvol tellen te vertrekken voor de honderd mijl.
Ik ga van start en kom al snel in een klein groepje van vier man terecht en in een “vlot” tempo van 1u15min per rondje leggen we de eerste tien kilometer af.
De benen voelen goed, ik voel me lichamelijk sterk maar het zit helemaal verkeerd in mijn hoofd. Ik voel me onrustig, opgelaten en zenuwachtig en kan maar niet herleiden waar dit door komt., been there, done that dus het kunnen geen “newbie zenuwen” zijn.
Het tweede rondje breng ik door met “soul searching” op zoek naar een antwoord; “was een week na terugkomst van mijn vakantie in Nederland te kort?” “was de vakantie te druk geweest om daarna een 100 miler te lopen?” . Hoe wanhoop ik ook het antwoord probeer te vinden, ik kom er niet uit.
Bij mijn tweede doorkomst is het gevoel nog steeds niet beter, ik heb absoluut niet wat er gaande is, een gevoel zoals dit heb ik nog nooit meegemaakt, het enige waar ik aan kan denken is opgeven, dit terwijl het lichaam gewoon lekker draait en ik nog steeds in het groepje van drie, vier man mee loop.
Bij deze doorkomst ga ik even naar onze tent toe en eet even wat, een paar mueslibars die ik wegspoel met Tailwind en Coke en dan komt Jamie, de race director aanlopen die vraagt hoe het met mij gaat en ik vertel hem over mijn problemen…. “come, big fella, you will find that good head space sooner or later” is zijn antwoord, echt geloven doe ik hem niet….
Tijdens het derde rondje kom ik steeds dieper in the hurt locker terecht, allerlei doom scenarios spoken door mijn hoofd en ondanks dat we het tempo er nog steeds lekker in hebben kan ik aan niets anders denken dan opgeven… ik word er weemoedig van.
Weer even eten, pizza en gekookte aardappelen, gedoopt in zout en toch maar weer verder…rondje vier. Nog steeds hang ik achter het groepje en rond de vijf uur komen we door op de veertig kilometer.
Aileen (de vrouwelijke helft van het race director echtpaar) en vraagt wederom hoe het met mij gaat, met maar 40 deelnemers is iedereen, iedereens crew en worden alle crews op de hoogte gehouden van “the state of wellbeing” van alle lopers via the bush telegraph. Mijn antwoord: “I might pull through if it doesn’t get any worse than this”. Ze zet me op een stoel en voert me pumpkin soup en nog wat gekookte aardappels en na die gegeten te hebben besluit ik op weg te gaan voor mijn laatste rondje, als het niet beter wordt in mijn hoofd dan ben ik er bijna zeker van dat ik het bijltje er bij neer gooi want dit is een vreselijk gevoel….
Vijf kilometer doorkomst en op dat moment, na 45 kilometer, begint het te regenen en dit lijkt alle zorgen langzaam weg te spoelen. Ik stop bij onze tent, trek mijn regenbroek en regenjas aan , zet mijn truckerscap op om regen in mijn gezicht tegen te gaan en begin lekker te cocoonen in de capuchon van mijn jack. Ik heb afscheid genomen van het groepje en begin mijn tocht als a lone wolf. Dit heb ik nodig… om door te kunnen gaan zal ik mijn eigen race moeten lopen en mijn eigen koers moeten varen.
Doorkomst op 50 kilometer en heel langzaam begint mijn gitzwarte gemoedstoestand op te klaren, nog steeds heb ik geen flauw idee wat er de laatste zeven uur in mijn hoofd gebeurt is maar zoals ik mijn nu voel ben ik in staat om door zonder al te veel problemen door te gaan.
Rond de klok van zessen begint het donker te worden en de regen komt dan met bakken uit de hemel. Bij de doorkomst op 55 kilometer vraag ik aan de dames van de hoofdbevoorradingspost of ze mijn mince en cheese pie willen opwarmen voor de volgende doorkomst en overleg ik even met mijn vriend Matt, een zeer ervaren ultra die helaas bij 40 kilometer heeft moeten opgeven in verband met Achilles-problemen (Matt wil in November een FKT zetten voor het zuid-eiland gedeelte, van 1500km, van de Te Araroa trail en moet dus heel blijven), en vertel hem dat ik bij de doorkomst op 60 kilometer een complete kit change zal doen. Met regen en een temperatuur van rond de drie graden hoor ik de eerste verhalen van milde onderkoeling bij sommige van mij medelopers.
Naseby ligt tussen twee heuvelruggen in en is gevormd op een “clay pan”, een dikke onderlaag van gele klei. De nacht is gevallen en de regen komt nog steeds naar beneden. Langzamerhand begint de looptrack in een grote baggerbende te veranderen en het is lastig om onder het licht van mijn head torch de “loopbare” plekken uit te zoeken.
Ik loop onze tent binnen na de doorkomst op 60 kilometer en daar staat Naresh, mijn roomie, zeiknat en ijskoud en ik hoor Grant, zijn crewie, tegen hem schreeuwen…. “Talk to me, talk to me!!! You are looking around but you don’t even see me” Oke, Naresh zit diep in de hurt locker. Hoewel ik het wat koud heb , vooral mijn handen, voel ik mij goed en lijkt alle ellende van de baan.
Gear change, snel een andere korte broek aan, een droog mid en top layer shirt en dan even wat tijd voor de voetverzorging. Matt trekt mijn schoenen en sokken uit en droogt mijn voeten af. Ik smeer ze in met een dike laag Gurney Goo tegen pruning en we overleggen even wat te doen aan de schoensituatie. Droge schoenen aan of door lopen in dezelfde schoenen? Het parkoers is zo nat dat een nieuw paar schoenen binnen tien minuten ook doorweekt zullen zijn en de schoenen die ik aan heb zijn mijn vaste schoenen dus we laten het bij alleen een paar droge Injini sokken., wel besluit ik om vanaf nu mijn tracking poles meet e nemen om mij staande te houden op het soms spiegelgladde parkoers. Mijn pie naar binnen werken en wegspoelen met Coke en dan verder de nacht in.
Bij de meeste vijf kilometer doorkomsten kom ik het groepje tegen waar ik in het begin van de race nog deel uitmaakt, ze zijn vijf kilometer op mij uitgelopen maar ook bij hun is het tempo er nu uit. De daarop volgende uren gaan in een roes voorbij, kilometer na kilometer en ik geniet van de stilte en de eenzaamheid van de nacht. Af en toe zie je wat wiegende lampjes in de verte van medelopers maar verder loop ik lekker in mijn eigen natte wereldje.
Langzaam verdwijnen de kilometers onder mijn voeten en rond een uur of half vijf hoor ik bij onze tent het bericht “Miriam, John and Chris have pulled the pin” …. Het groepje waar ik in het begin van de race onderdeel van uitmaakte is gezamelijk uitgestapt. Hoewel deze lopers tot mijn loopvrienden groep behoren geeft dit me op een sarcastische manier een oppepper, we zijn nu op het punt van de race aangekomen dat onder de mindere goden de mannen van de jongens gescheiden worden. En ik weet van mijzelf dat ik niet de snelste loper ben maar als ik iets kan, dan is het wel de blik op oneindig en onvermoeid door gaan.
De rest van de nacht bestaat uit natte sokken, droge sokken, Gurney Goo, veel modder,heel veel modder, pumpkin soup en veel Coke.
Vijf uur‘s morgens, 19 uur onderweg en nog een lange weg te gaan, maar het moraal is nog steeds goed., dit worden taaie kilometers. Het aantal kilometers wat nog afgelegd moet worden valt wel mee maar omdat het tempo er uit is worden dit nog lange uren, maar ja, er zit niets anders op dan stug door gaan. Eerst maar even ontbijten, een mince and cheese pie, wat pizza, vruchtenyoghurt en coke.
De lopers op andere afstanden (100, 80 en 50 km) gaan ook om vijf uur van start van start end it is altijd een lichtpuntje, hoewel ik nog steeds “blij” in mijn eigen wereldje loop is het leuk om af en toe gepasseerd te worden door een loper die je aanmoedigd. Het regent nog steeds en ondertussen loop ik 13 uur in de regen….the joy of being an ultra-runner.
Steeds meer verhalen over uitvallers bereiken me van de andere lopers die mij passeren. Rond de klok van zessen kom ik mijn trainingsmaatje Will tegen, die op dat moment zo’n 15 kilometer op mij voorligt en het op dat moment zwaar heeft maar wordt bijgestaan door Matt en Grant, die hem door de moeilijke periode heen proberen te krijgen. Will kennende zal hij voorlopig nog niet aan opgeven denken maar het zijn wel een paar lastige uren voor hem.
En dan is het moment daar…. Half zeven en het is gestopt met regenen. En nog beter, over de mountain ranges in het oosten komt langzaam het daglicht voorbij. “Goodbye dark and wet night, hello day light”, Dit moment is altijd een morele oppepper.
Op dit moment gaat het lichamelijk nog prima maar de vermoeidheid begint doe te slaan, niet zo zeer de vermoeidheid maar meer de slaap en ik kan mijn ogen nauwelijks open houden. Ik betrap mijzelf er op dat ik zo af en toe slaapwandel. Maar zo snel af dit gevoel zich aanbiedt, zo snel verdwijnt het ook en rond zeven uur ben ik nog klaar wakker.
120 kilometer en nog een marathon te gaan, afgaande op mijn rondetijden betekent dit nog zo’n 8-9 uur onderweg. Ik ben onder de omstandigheden van de race tevreden alleen besef ik dat ik misschien een uur verloren heb in onze tent aan voetverzorging, extra droge kleren en gewoon af en toe iets te lang zitten tijdens de doorkomsten. Maar dat is de afweging die ik op dat moment gemaakt heb en is aan de andere kant de reden dat ik nog steeds in de race ben.
Doorkomst op het 135 km punt, en mijn trainingsmaatje Marty komt naast me lopen. Hoewel de track door de extra lopers op sommige plekken volledig tot bagger is vertrapt, vooral op de uphill gedeelten, zorgt het daglicht er in ieder geval voor dat het een stuk makkelijker rond de modder navigeren is. 25 kilometer te gaan, we zijn er nog niet maar ik voel me dusdanig goed dat ik weet dat ik ga finishen. Marty kwebbelt er rustig op los en weet als ervaren ultra-loper dat ik op dat moment niet altijd even spraakzaam meer ben maar het is lekker om iemand bij je te hebben die gewoon over koetjes en kalfjes praat en de zinnen even verzet voor je…want op dat moment is het alleen nog maar de finishlijn wat in je gedachte is.
Hoewel mijn tracking poles mij een grote dienst hebben bewezen tijdens de glijpartijen gedurende de nacht (de winnaar bescheef het parkoers als “rollerskating on ice”) geef ik ze nu de meeste tijd aan Marty. Tracking poles zorgen e rook voor dat je paslengte soms wat belemmert wordt en nu het parkoers begint op te drogen door het waterige zonnetje en de wind wordt het lopen een stuk makkelijker.
Marty blijft de rest van de race bij me en bij iedere doorkomst zie ik lopers die gefinished zijn en terwijl ik even wat eet en drink word ik bijgepraat over wie er tot dan toe de finishlijn gehaald heeft.
De een na laatste ronde, wetende dat het er bijna op zit en ik nog comfortabel binnen de cut off tijd van 32 uur zit. Bij elke “hindernis” , zoals de modderige klim na de de dam weet je dat het hierna nog maar een keer nodi g is, nog maar een keer hierna…
Halverwege de op een na laatste ronde, met nog 15 kilometer te gaan, beginnen de blaren op mijn kleine teentje me dusdanig parten te spelen dat ik besluit om tijdens de laatste loodjes de first aid tent op te zoeken om ze door te laten prikken. Ik heb het over blaren maar eigenlijk was mijn kleine teentje een grote blaar. Het enige nadeel is dat ik op dat moment, na door vier paar te zijn gegaan, geen droge sokken meer heb dus ik zal mijn natte en modderige sokken weer aan moeten trekken, maar het zei zo, ik ben nu zo dicht bij de eindstreep dat niets me meer tegen houdt.
De laatste ronde, het is een speciaal gevoel om tegen iedereen in basecamp en alle andere lopers te kunnen zeggen “last round” als ze vragen hoe ver je nog moet. Nog een keer rond de dam, nog een keer die modderige glijbaan op en neer en dan zijn we weer terug bij basecamp, nog vijf kilometer te gaan.
Matt vraagt of hij met ons mee mag lopen en natuurlijk stem ik toe, hoewel Matt en ik in alles tegenovergesteld zijn (de linke boomknuffelaar) beschouw ik hem al een van mijn trouwste hardloopvrienden en trainingsmaatjes en een van onze sport’s true gentleman.
Na ruim 31 uur haal ik opgelucht de finish, moe maar voldaan. Ik hoor dat van de 40 “Milers” er 23 maar de finishlijn gehaald hebben, dit is veel hoger dan het “aanvaardbare gemiddelde” van 30% uitval. Het is niet mijn tweede belt buckle wat mij blij maakt en makes my heart swell with pride maar de volgende uitspraak van Jamie, de race director . “Rudi, in ten years this has been the toughest episode of the Great Naseby Water Race so far. Only the toughest out there made the finish line……. When you were deep in the hurt locker but didn’t give up, I knew you were gonna make it home”
maar wel een diepe 
voor deze prestatie!Lees het verslag nog een keer goed door!quote:
[..]
"Dat wil ik ook" heb ik nog steeds niet
Mooi! Afzienquote:tl,dr it was fun!SPOILER: Naseby raceverslagDonderdagmiddag half een, na al mijn gear nog een keer nagekeken te hebben, gaat alles in de auto en ga ik op weg naar Dunedin om daar twee mede-Naseby’ers op te halen.
Donderdagavond rond zeven uur komen we aan in Naseby, boeken in in het motel en gaan naar de pub om wat te eten, fish and chips of course, om vervolgens rond negen uur onder de wol te kruipen….. There is a big day ahead of us.
Maar voordat we dat doen, nog even de weersverwachting kijken om te zien wat ons te wachten staat end at ziet er niet rooskleurig uit…. Droog bij de start maar regen vanaf een uur of vier.
Vrijdagmorgen, ontbijten, traditioneel muesli met soyamelk, en rond kwart voor negen rijden we naar de start, die net buiten Naseby ligt.
The Great Naseby Water Race is voor de doorgewinterde ultra-lopers een van de hoogtepunten op de NZ’se ultrakalender , als het ware de jaarlijke ultra-familie reunie, met als gevolg dat, na het uitpakken van de spullen en het opzetten van onze crewtent , het volgende uur tot aan de start wordt gespendeert aan omhelzingen, handen schudden en sterke verhalen.
Kwart voor tien, race briefing en om tien seconden voor tien begint het aftellen om vervolgens na een handvol tellen te vertrekken voor de honderd mijl.
Ik ga van start en kom al snel in een klein groepje van vier man terecht en in een “vlot” tempo van 1u15min per rondje leggen we de eerste tien kilometer af.
De benen voelen goed, ik voel me lichamelijk sterk maar het zit helemaal verkeerd in mijn hoofd. Ik voel me onrustig, opgelaten en zenuwachtig en kan maar niet herleiden waar dit door komt., been there, done that dus het kunnen geen “newbie zenuwen” zijn.
Het tweede rondje breng ik door met “soul searching” op zoek naar een antwoord; “was een week na terugkomst van mijn vakantie in Nederland te kort?” “was de vakantie te druk geweest om daarna een 100 miler te lopen?” . Hoe wanhoop ik ook het antwoord probeer te vinden, ik kom er niet uit.
Bij mijn tweede doorkomst is het gevoel nog steeds niet beter, ik heb absoluut niet wat er gaande is, een gevoel zoals dit heb ik nog nooit meegemaakt, het enige waar ik aan kan denken is opgeven, dit terwijl het lichaam gewoon lekker draait en ik nog steeds in het groepje van drie, vier man mee loop.
Bij deze doorkomst ga ik even naar onze tent toe en eet even wat, een paar mueslibars die ik wegspoel met Tailwind en Coke en dan komt Jamie, de race director aanlopen die vraagt hoe het met mij gaat en ik vertel hem over mijn problemen…. “come, big fella, you will find that good head space sooner or later” is zijn antwoord, echt geloven doe ik hem niet….
Tijdens het derde rondje kom ik steeds dieper in the hurt locker terecht, allerlei doom scenarios spoken door mijn hoofd en ondanks dat we het tempo er nog steeds lekker in hebben kan ik aan niets anders denken dan opgeven… ik word er weemoedig van.
Weer even eten, pizza en gekookte aardappelen, gedoopt in zout en toch maar weer verder…rondje vier. Nog steeds hang ik achter het groepje en rond de vijf uur komen we door op de veertig kilometer.
Aileen (de vrouwelijke helft van het race director echtpaar) en vraagt wederom hoe het met mij gaat, met maar 40 deelnemers is iedereen, iedereens crew en worden alle crews op de hoogte gehouden van “the state of wellbeing” van alle lopers via the bush telegraph. Mijn antwoord: “I might pull through if it doesn’t get any worse than this”. Ze zet me op een stoel en voert me pumpkin soup en nog wat gekookte aardappels en na die gegeten te hebben besluit ik op weg te gaan voor mijn laatste rondje, als het niet beter wordt in mijn hoofd dan ben ik er bijna zeker van dat ik het bijltje er bij neer gooi want dit is een vreselijk gevoel….
Vijf kilometer doorkomst en op dat moment, na 45 kilometer, begint het te regenen en dit lijkt alle zorgen langzaam weg te spoelen. Ik stop bij onze tent, trek mijn regenbroek en regenjas aan , zet mijn truckerscap op om regen in mijn gezicht tegen te gaan en begin lekker te cocoonen in de capuchon van mijn jack. Ik heb afscheid genomen van het groepje en begin mijn tocht als a lone wolf. Dit heb ik nodig… om door te kunnen gaan zal ik mijn eigen race moeten lopen en mijn eigen koers moeten varen.
Doorkomst op 50 kilometer en heel langzaam begint mijn gitzwarte gemoedstoestand op te klaren, nog steeds heb ik geen flauw idee wat er de laatste zeven uur in mijn hoofd gebeurt is maar zoals ik mijn nu voel ben ik in staat om door zonder al te veel problemen door te gaan.
Rond de klok van zessen begint het donker te worden en de regen komt dan met bakken uit de hemel. Bij de doorkomst op 55 kilometer vraag ik aan de dames van de hoofdbevoorradingspost of ze mijn mince en cheese pie willen opwarmen voor de volgende doorkomst en overleg ik even met mijn vriend Matt, een zeer ervaren ultra die helaas bij 40 kilometer heeft moeten opgeven in verband met Achilles-problemen (Matt wil in November een FKT zetten voor het zuid-eiland gedeelte, van 1500km, van de Te Araroa trail en moet dus heel blijven), en vertel hem dat ik bij de doorkomst op 60 kilometer een complete kit change zal doen. Met regen en een temperatuur van rond de drie graden hoor ik de eerste verhalen van milde onderkoeling bij sommige van mij medelopers.
Naseby ligt tussen twee heuvelruggen in en is gevormd op een “clay pan”, een dikke onderlaag van gele klei. De nacht is gevallen en de regen komt nog steeds naar beneden. Langzamerhand begint de looptrack in een grote baggerbende te veranderen en het is lastig om onder het licht van mijn head torch de “loopbare” plekken uit te zoeken.
Ik loop onze tent binnen na de doorkomst op 60 kilometer en daar staat Naresh, mijn roomie, zeiknat en ijskoud en ik hoor Grant, zijn crewie, tegen hem schreeuwen…. “Talk to me, talk to me!!! You are looking around but you don’t even see me” Oke, Naresh zit diep in de hurt locker. Hoewel ik het wat koud heb , vooral mijn handen, voel ik mij goed en lijkt alle ellende van de baan.
Gear change, snel een andere korte broek aan, een droog mid en top layer shirt en dan even wat tijd voor de voetverzorging. Matt trekt mijn schoenen en sokken uit en droogt mijn voeten af. Ik smeer ze in met een dike laag Gurney Goo tegen pruning en we overleggen even wat te doen aan de schoensituatie. Droge schoenen aan of door lopen in dezelfde schoenen? Het parkoers is zo nat dat een nieuw paar schoenen binnen tien minuten ook doorweekt zullen zijn en de schoenen die ik aan heb zijn mijn vaste schoenen dus we laten het bij alleen een paar droge Injini sokken., wel besluit ik om vanaf nu mijn tracking poles meet e nemen om mij staande te houden op het soms spiegelgladde parkoers. Mijn pie naar binnen werken en wegspoelen met Coke en dan verder de nacht in.
Bij de meeste vijf kilometer doorkomsten kom ik het groepje tegen waar ik in het begin van de race nog deel uitmaakt, ze zijn vijf kilometer op mij uitgelopen maar ook bij hun is het tempo er nu uit. De daarop volgende uren gaan in een roes voorbij, kilometer na kilometer en ik geniet van de stilte en de eenzaamheid van de nacht. Af en toe zie je wat wiegende lampjes in de verte van medelopers maar verder loop ik lekker in mijn eigen natte wereldje.
Langzaam verdwijnen de kilometers onder mijn voeten en rond een uur of half vijf hoor ik bij onze tent het bericht “Miriam, John and Chris have pulled the pin” …. Het groepje waar ik in het begin van de race onderdeel van uitmaakte is gezamelijk uitgestapt. Hoewel deze lopers tot mijn loopvrienden groep behoren geeft dit me op een sarcastische manier een oppepper, we zijn nu op het punt van de race aangekomen dat onder de mindere goden de mannen van de jongens gescheiden worden. En ik weet van mijzelf dat ik niet de snelste loper ben maar als ik iets kan, dan is het wel de blik op oneindig en onvermoeid door gaan.
De rest van de nacht bestaat uit natte sokken, droge sokken, Gurney Goo, veel modder,heel veel modder, pumpkin soup en veel Coke.
Vijf uur‘s morgens, 19 uur onderweg en nog een lange weg te gaan, maar het moraal is nog steeds goed., dit worden taaie kilometers. Het aantal kilometers wat nog afgelegd moet worden valt wel mee maar omdat het tempo er uit is worden dit nog lange uren, maar ja, er zit niets anders op dan stug door gaan. Eerst maar even ontbijten, een mince and cheese pie, wat pizza, vruchtenyoghurt en coke.
De lopers op andere afstanden (100, 80 en 50 km) gaan ook om vijf uur van start van start end it is altijd een lichtpuntje, hoewel ik nog steeds “blij” in mijn eigen wereldje loop is het leuk om af en toe gepasseerd te worden door een loper die je aanmoedigd. Het regent nog steeds en ondertussen loop ik 13 uur in de regen….the joy of being an ultra-runner.
Steeds meer verhalen over uitvallers bereiken me van de andere lopers die mij passeren. Rond de klok van zessen kom ik mijn trainingsmaatje Will tegen, die op dat moment zo’n 15 kilometer op mij voorligt en het op dat moment zwaar heeft maar wordt bijgestaan door Matt en Grant, die hem door de moeilijke periode heen proberen te krijgen. Will kennende zal hij voorlopig nog niet aan opgeven denken maar het zijn wel een paar lastige uren voor hem.
En dan is het moment daar…. Half zeven en het is gestopt met regenen. En nog beter, over de mountain ranges in het oosten komt langzaam het daglicht voorbij. “Goodbye dark and wet night, hello day light”, Dit moment is altijd een morele oppepper.
Op dit moment gaat het lichamelijk nog prima maar de vermoeidheid begint doe te slaan, niet zo zeer de vermoeidheid maar meer de slaap en ik kan mijn ogen nauwelijks open houden. Ik betrap mijzelf er op dat ik zo af en toe slaapwandel. Maar zo snel af dit gevoel zich aanbiedt, zo snel verdwijnt het ook en rond zeven uur ben ik nog klaar wakker.
120 kilometer en nog een marathon te gaan, afgaande op mijn rondetijden betekent dit nog zo’n 8-9 uur onderweg. Ik ben onder de omstandigheden van de race tevreden alleen besef ik dat ik misschien een uur verloren heb in onze tent aan voetverzorging, extra droge kleren en gewoon af en toe iets te lang zitten tijdens de doorkomsten. Maar dat is de afweging die ik op dat moment gemaakt heb en is aan de andere kant de reden dat ik nog steeds in de race ben.
Doorkomst op het 135 km punt, en mijn trainingsmaatje Marty komt naast me lopen. Hoewel de track door de extra lopers op sommige plekken volledig tot bagger is vertrapt, vooral op de uphill gedeelten, zorgt het daglicht er in ieder geval voor dat het een stuk makkelijker rond de modder navigeren is. 25 kilometer te gaan, we zijn er nog niet maar ik voel me dusdanig goed dat ik weet dat ik ga finishen. Marty kwebbelt er rustig op los en weet als ervaren ultra-loper dat ik op dat moment niet altijd even spraakzaam meer ben maar het is lekker om iemand bij je te hebben die gewoon over koetjes en kalfjes praat en de zinnen even verzet voor je…want op dat moment is het alleen nog maar de finishlijn wat in je gedachte is.
Hoewel mijn tracking poles mij een grote dienst hebben bewezen tijdens de glijpartijen gedurende de nacht (de winnaar bescheef het parkoers als “rollerskating on ice”) geef ik ze nu de meeste tijd aan Marty. Tracking poles zorgen e rook voor dat je paslengte soms wat belemmert wordt en nu het parkoers begint op te drogen door het waterige zonnetje en de wind wordt het lopen een stuk makkelijker.
Marty blijft de rest van de race bij me en bij iedere doorkomst zie ik lopers die gefinished zijn en terwijl ik even wat eet en drink word ik bijgepraat over wie er tot dan toe de finishlijn gehaald heeft.
De een na laatste ronde, wetende dat het er bijna op zit en ik nog comfortabel binnen de cut off tijd van 32 uur zit. Bij elke “hindernis” , zoals de modderige klim na de de dam weet je dat het hierna nog maar een keer nodi g is, nog maar een keer hierna…
Halverwege de op een na laatste ronde, met nog 15 kilometer te gaan, beginnen de blaren op mijn kleine teentje me dusdanig parten te spelen dat ik besluit om tijdens de laatste loodjes de first aid tent op te zoeken om ze door te laten prikken. Ik heb het over blaren maar eigenlijk was mijn kleine teentje een grote blaar. Het enige nadeel is dat ik op dat moment, na door vier paar te zijn gegaan, geen droge sokken meer heb dus ik zal mijn natte en modderige sokken weer aan moeten trekken, maar het zei zo, ik ben nu zo dicht bij de eindstreep dat niets me meer tegen houdt.
De laatste ronde, het is een speciaal gevoel om tegen iedereen in basecamp en alle andere lopers te kunnen zeggen “last round” als ze vragen hoe ver je nog moet. Nog een keer rond de dam, nog een keer die modderige glijbaan op en neer en dan zijn we weer terug bij basecamp, nog vijf kilometer te gaan.
Matt vraagt of hij met ons mee mag lopen en natuurlijk stem ik toe, hoewel Matt en ik in alles tegenovergesteld zijn (de linke boomknuffelaar) beschouw ik hem al een van mijn trouwste hardloopvrienden en trainingsmaatjes en een van onze sport’s true gentleman.
Na ruim 31 uur haal ik opgelucht de finish, moe maar voldaan. Ik hoor dat van de 40 “Milers” er 23 maar de finishlijn gehaald hebben, dit is veel hoger dan het “aanvaardbare gemiddelde” van 30% uitval. Het is niet mijn tweede belt buckle wat mij blij maakt en makes my heart swell with pride maar de volgende uitspraak van Jamie, de race director . “Rudi, in ten years this has been the toughest episode of the Great Naseby Water Race so far. Only the toughest out there made the finish line……. When you were deep in the hurt locker but didn’t give up, I knew you were gonna make it home”
Ik hoef ook nog steeds niet. Ik denk dat ik al net zo dood ga op een gewone marathon.quote:
[..]
Lees het verslag nog een keer goed door!
Mooi verwoord, diep respect voor de prestatie. Maar om nou te zeggen dat ik me geroepen voel om ook zoiets te doen? Nee. Eerst maar eens weer lekker lopen en dan op termijn een tweede marathon. Dan zien we wel weer verder.
Mooi om te lezen, maar verder sluit ik me bij Gup/Murm/McT aan. Hoe is het met je voeten?quote:tl,dr it was fun!SPOILER: Naseby raceverslagDonderdagmiddag half een, na al mijn gear nog een keer nagekeken te hebben, gaat alles in de auto en ga ik op weg naar Dunedin om daar twee mede-Naseby’ers op te halen.
Donderdagavond rond zeven uur komen we aan in Naseby, boeken in in het motel en gaan naar de pub om wat te eten, fish and chips of course, om vervolgens rond negen uur onder de wol te kruipen….. There is a big day ahead of us.
Maar voordat we dat doen, nog even de weersverwachting kijken om te zien wat ons te wachten staat end at ziet er niet rooskleurig uit…. Droog bij de start maar regen vanaf een uur of vier.
Vrijdagmorgen, ontbijten, traditioneel muesli met soyamelk, en rond kwart voor negen rijden we naar de start, die net buiten Naseby ligt.
The Great Naseby Water Race is voor de doorgewinterde ultra-lopers een van de hoogtepunten op de NZ’se ultrakalender , als het ware de jaarlijke ultra-familie reunie, met als gevolg dat, na het uitpakken van de spullen en het opzetten van onze crewtent , het volgende uur tot aan de start wordt gespendeert aan omhelzingen, handen schudden en sterke verhalen.
Kwart voor tien, race briefing en om tien seconden voor tien begint het aftellen om vervolgens na een handvol tellen te vertrekken voor de honderd mijl.
Ik ga van start en kom al snel in een klein groepje van vier man terecht en in een “vlot” tempo van 1u15min per rondje leggen we de eerste tien kilometer af.
De benen voelen goed, ik voel me lichamelijk sterk maar het zit helemaal verkeerd in mijn hoofd. Ik voel me onrustig, opgelaten en zenuwachtig en kan maar niet herleiden waar dit door komt., been there, done that dus het kunnen geen “newbie zenuwen” zijn.
Het tweede rondje breng ik door met “soul searching” op zoek naar een antwoord; “was een week na terugkomst van mijn vakantie in Nederland te kort?” “was de vakantie te druk geweest om daarna een 100 miler te lopen?” . Hoe wanhoop ik ook het antwoord probeer te vinden, ik kom er niet uit.
Bij mijn tweede doorkomst is het gevoel nog steeds niet beter, ik heb absoluut niet wat er gaande is, een gevoel zoals dit heb ik nog nooit meegemaakt, het enige waar ik aan kan denken is opgeven, dit terwijl het lichaam gewoon lekker draait en ik nog steeds in het groepje van drie, vier man mee loop.
Bij deze doorkomst ga ik even naar onze tent toe en eet even wat, een paar mueslibars die ik wegspoel met Tailwind en Coke en dan komt Jamie, de race director aanlopen die vraagt hoe het met mij gaat en ik vertel hem over mijn problemen…. “come, big fella, you will find that good head space sooner or later” is zijn antwoord, echt geloven doe ik hem niet….
Tijdens het derde rondje kom ik steeds dieper in the hurt locker terecht, allerlei doom scenarios spoken door mijn hoofd en ondanks dat we het tempo er nog steeds lekker in hebben kan ik aan niets anders denken dan opgeven… ik word er weemoedig van.
Weer even eten, pizza en gekookte aardappelen, gedoopt in zout en toch maar weer verder…rondje vier. Nog steeds hang ik achter het groepje en rond de vijf uur komen we door op de veertig kilometer.
Aileen (de vrouwelijke helft van het race director echtpaar) en vraagt wederom hoe het met mij gaat, met maar 40 deelnemers is iedereen, iedereens crew en worden alle crews op de hoogte gehouden van “the state of wellbeing” van alle lopers via the bush telegraph. Mijn antwoord: “I might pull through if it doesn’t get any worse than this”. Ze zet me op een stoel en voert me pumpkin soup en nog wat gekookte aardappels en na die gegeten te hebben besluit ik op weg te gaan voor mijn laatste rondje, als het niet beter wordt in mijn hoofd dan ben ik er bijna zeker van dat ik het bijltje er bij neer gooi want dit is een vreselijk gevoel….
Vijf kilometer doorkomst en op dat moment, na 45 kilometer, begint het te regenen en dit lijkt alle zorgen langzaam weg te spoelen. Ik stop bij onze tent, trek mijn regenbroek en regenjas aan , zet mijn truckerscap op om regen in mijn gezicht tegen te gaan en begin lekker te cocoonen in de capuchon van mijn jack. Ik heb afscheid genomen van het groepje en begin mijn tocht als a lone wolf. Dit heb ik nodig… om door te kunnen gaan zal ik mijn eigen race moeten lopen en mijn eigen koers moeten varen.
Doorkomst op 50 kilometer en heel langzaam begint mijn gitzwarte gemoedstoestand op te klaren, nog steeds heb ik geen flauw idee wat er de laatste zeven uur in mijn hoofd gebeurt is maar zoals ik mijn nu voel ben ik in staat om door zonder al te veel problemen door te gaan.
Rond de klok van zessen begint het donker te worden en de regen komt dan met bakken uit de hemel. Bij de doorkomst op 55 kilometer vraag ik aan de dames van de hoofdbevoorradingspost of ze mijn mince en cheese pie willen opwarmen voor de volgende doorkomst en overleg ik even met mijn vriend Matt, een zeer ervaren ultra die helaas bij 40 kilometer heeft moeten opgeven in verband met Achilles-problemen (Matt wil in November een FKT zetten voor het zuid-eiland gedeelte, van 1500km, van de Te Araroa trail en moet dus heel blijven), en vertel hem dat ik bij de doorkomst op 60 kilometer een complete kit change zal doen. Met regen en een temperatuur van rond de drie graden hoor ik de eerste verhalen van milde onderkoeling bij sommige van mij medelopers.
Naseby ligt tussen twee heuvelruggen in en is gevormd op een “clay pan”, een dikke onderlaag van gele klei. De nacht is gevallen en de regen komt nog steeds naar beneden. Langzamerhand begint de looptrack in een grote baggerbende te veranderen en het is lastig om onder het licht van mijn head torch de “loopbare” plekken uit te zoeken.
Ik loop onze tent binnen na de doorkomst op 60 kilometer en daar staat Naresh, mijn roomie, zeiknat en ijskoud en ik hoor Grant, zijn crewie, tegen hem schreeuwen…. “Talk to me, talk to me!!! You are looking around but you don’t even see me” Oke, Naresh zit diep in de hurt locker. Hoewel ik het wat koud heb , vooral mijn handen, voel ik mij goed en lijkt alle ellende van de baan.
Gear change, snel een andere korte broek aan, een droog mid en top layer shirt en dan even wat tijd voor de voetverzorging. Matt trekt mijn schoenen en sokken uit en droogt mijn voeten af. Ik smeer ze in met een dike laag Gurney Goo tegen pruning en we overleggen even wat te doen aan de schoensituatie. Droge schoenen aan of door lopen in dezelfde schoenen? Het parkoers is zo nat dat een nieuw paar schoenen binnen tien minuten ook doorweekt zullen zijn en de schoenen die ik aan heb zijn mijn vaste schoenen dus we laten het bij alleen een paar droge Injini sokken., wel besluit ik om vanaf nu mijn tracking poles meet e nemen om mij staande te houden op het soms spiegelgladde parkoers. Mijn pie naar binnen werken en wegspoelen met Coke en dan verder de nacht in.
Bij de meeste vijf kilometer doorkomsten kom ik het groepje tegen waar ik in het begin van de race nog deel uitmaakt, ze zijn vijf kilometer op mij uitgelopen maar ook bij hun is het tempo er nu uit. De daarop volgende uren gaan in een roes voorbij, kilometer na kilometer en ik geniet van de stilte en de eenzaamheid van de nacht. Af en toe zie je wat wiegende lampjes in de verte van medelopers maar verder loop ik lekker in mijn eigen natte wereldje.
Langzaam verdwijnen de kilometers onder mijn voeten en rond een uur of half vijf hoor ik bij onze tent het bericht “Miriam, John and Chris have pulled the pin” …. Het groepje waar ik in het begin van de race onderdeel van uitmaakte is gezamelijk uitgestapt. Hoewel deze lopers tot mijn loopvrienden groep behoren geeft dit me op een sarcastische manier een oppepper, we zijn nu op het punt van de race aangekomen dat onder de mindere goden de mannen van de jongens gescheiden worden. En ik weet van mijzelf dat ik niet de snelste loper ben maar als ik iets kan, dan is het wel de blik op oneindig en onvermoeid door gaan.
De rest van de nacht bestaat uit natte sokken, droge sokken, Gurney Goo, veel modder,heel veel modder, pumpkin soup en veel Coke.
Vijf uur‘s morgens, 19 uur onderweg en nog een lange weg te gaan, maar het moraal is nog steeds goed., dit worden taaie kilometers. Het aantal kilometers wat nog afgelegd moet worden valt wel mee maar omdat het tempo er uit is worden dit nog lange uren, maar ja, er zit niets anders op dan stug door gaan. Eerst maar even ontbijten, een mince and cheese pie, wat pizza, vruchtenyoghurt en coke.
De lopers op andere afstanden (100, 80 en 50 km) gaan ook om vijf uur van start van start end it is altijd een lichtpuntje, hoewel ik nog steeds “blij” in mijn eigen wereldje loop is het leuk om af en toe gepasseerd te worden door een loper die je aanmoedigd. Het regent nog steeds en ondertussen loop ik 13 uur in de regen….the joy of being an ultra-runner.
Steeds meer verhalen over uitvallers bereiken me van de andere lopers die mij passeren. Rond de klok van zessen kom ik mijn trainingsmaatje Will tegen, die op dat moment zo’n 15 kilometer op mij voorligt en het op dat moment zwaar heeft maar wordt bijgestaan door Matt en Grant, die hem door de moeilijke periode heen proberen te krijgen. Will kennende zal hij voorlopig nog niet aan opgeven denken maar het zijn wel een paar lastige uren voor hem.
En dan is het moment daar…. Half zeven en het is gestopt met regenen. En nog beter, over de mountain ranges in het oosten komt langzaam het daglicht voorbij. “Goodbye dark and wet night, hello day light”, Dit moment is altijd een morele oppepper.
Op dit moment gaat het lichamelijk nog prima maar de vermoeidheid begint doe te slaan, niet zo zeer de vermoeidheid maar meer de slaap en ik kan mijn ogen nauwelijks open houden. Ik betrap mijzelf er op dat ik zo af en toe slaapwandel. Maar zo snel af dit gevoel zich aanbiedt, zo snel verdwijnt het ook en rond zeven uur ben ik nog klaar wakker.
120 kilometer en nog een marathon te gaan, afgaande op mijn rondetijden betekent dit nog zo’n 8-9 uur onderweg. Ik ben onder de omstandigheden van de race tevreden alleen besef ik dat ik misschien een uur verloren heb in onze tent aan voetverzorging, extra droge kleren en gewoon af en toe iets te lang zitten tijdens de doorkomsten. Maar dat is de afweging die ik op dat moment gemaakt heb en is aan de andere kant de reden dat ik nog steeds in de race ben.
Doorkomst op het 135 km punt, en mijn trainingsmaatje Marty komt naast me lopen. Hoewel de track door de extra lopers op sommige plekken volledig tot bagger is vertrapt, vooral op de uphill gedeelten, zorgt het daglicht er in ieder geval voor dat het een stuk makkelijker rond de modder navigeren is. 25 kilometer te gaan, we zijn er nog niet maar ik voel me dusdanig goed dat ik weet dat ik ga finishen. Marty kwebbelt er rustig op los en weet als ervaren ultra-loper dat ik op dat moment niet altijd even spraakzaam meer ben maar het is lekker om iemand bij je te hebben die gewoon over koetjes en kalfjes praat en de zinnen even verzet voor je…want op dat moment is het alleen nog maar de finishlijn wat in je gedachte is.
Hoewel mijn tracking poles mij een grote dienst hebben bewezen tijdens de glijpartijen gedurende de nacht (de winnaar bescheef het parkoers als “rollerskating on ice”) geef ik ze nu de meeste tijd aan Marty. Tracking poles zorgen e rook voor dat je paslengte soms wat belemmert wordt en nu het parkoers begint op te drogen door het waterige zonnetje en de wind wordt het lopen een stuk makkelijker.
Marty blijft de rest van de race bij me en bij iedere doorkomst zie ik lopers die gefinished zijn en terwijl ik even wat eet en drink word ik bijgepraat over wie er tot dan toe de finishlijn gehaald heeft.
De een na laatste ronde, wetende dat het er bijna op zit en ik nog comfortabel binnen de cut off tijd van 32 uur zit. Bij elke “hindernis” , zoals de modderige klim na de de dam weet je dat het hierna nog maar een keer nodi g is, nog maar een keer hierna…
Halverwege de op een na laatste ronde, met nog 15 kilometer te gaan, beginnen de blaren op mijn kleine teentje me dusdanig parten te spelen dat ik besluit om tijdens de laatste loodjes de first aid tent op te zoeken om ze door te laten prikken. Ik heb het over blaren maar eigenlijk was mijn kleine teentje een grote blaar. Het enige nadeel is dat ik op dat moment, na door vier paar te zijn gegaan, geen droge sokken meer heb dus ik zal mijn natte en modderige sokken weer aan moeten trekken, maar het zei zo, ik ben nu zo dicht bij de eindstreep dat niets me meer tegen houdt.
De laatste ronde, het is een speciaal gevoel om tegen iedereen in basecamp en alle andere lopers te kunnen zeggen “last round” als ze vragen hoe ver je nog moet. Nog een keer rond de dam, nog een keer die modderige glijbaan op en neer en dan zijn we weer terug bij basecamp, nog vijf kilometer te gaan.
Matt vraagt of hij met ons mee mag lopen en natuurlijk stem ik toe, hoewel Matt en ik in alles tegenovergesteld zijn (de linke boomknuffelaar) beschouw ik hem al een van mijn trouwste hardloopvrienden en trainingsmaatjes en een van onze sport’s true gentleman.
Na ruim 31 uur haal ik opgelucht de finish, moe maar voldaan. Ik hoor dat van de 40 “Milers” er 23 maar de finishlijn gehaald hebben, dit is veel hoger dan het “aanvaardbare gemiddelde” van 30% uitval. Het is niet mijn tweede belt buckle wat mij blij maakt en makes my heart swell with pride maar de volgende uitspraak van Jamie, de race director . “Rudi, in ten years this has been the toughest episode of the Great Naseby Water Race so far. Only the toughest out there made the finish line……. When you were deep in the hurt locker but didn’t give up, I knew you were gonna make it home”
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 02-09-2016 08:13:50 ]
Maar dat gaat gelukkig wel weer over.
Goed! De meeste blaren zijn goed hersteld dus morgen of zondag maar weer een klein rondje lopen.quote:
[..]
Mooi om te lezen, maar verder sluit ik me bij Gup/Murm/McT aan. Hoe is het met je voeten?
Fijn!! Lekker hobbelenquote:
[..]
Goed! De meeste blaren zijn goed hersteld dus morgen of zondag maar weer een klein rondje lopen.
Ik twijfel nog een beetje tussen knettergek en diep respect voor je prestatie.quote:tl,dr it was fun!SPOILER: Naseby raceverslagDonderdagmiddag half een, na al mijn gear nog een keer nagekeken te hebben, gaat alles in de auto en ga ik op weg naar Dunedin om daar twee mede-Naseby’ers op te halen.
Donderdagavond rond zeven uur komen we aan in Naseby, boeken in in het motel en gaan naar de pub om wat te eten, fish and chips of course, om vervolgens rond negen uur onder de wol te kruipen….. There is a big day ahead of us.
Maar voordat we dat doen, nog even de weersverwachting kijken om te zien wat ons te wachten staat end at ziet er niet rooskleurig uit…. Droog bij de start maar regen vanaf een uur of vier.
Vrijdagmorgen, ontbijten, traditioneel muesli met soyamelk, en rond kwart voor negen rijden we naar de start, die net buiten Naseby ligt.
The Great Naseby Water Race is voor de doorgewinterde ultra-lopers een van de hoogtepunten op de NZ’se ultrakalender , als het ware de jaarlijke ultra-familie reunie, met als gevolg dat, na het uitpakken van de spullen en het opzetten van onze crewtent , het volgende uur tot aan de start wordt gespendeert aan omhelzingen, handen schudden en sterke verhalen.
Kwart voor tien, race briefing en om tien seconden voor tien begint het aftellen om vervolgens na een handvol tellen te vertrekken voor de honderd mijl.
Ik ga van start en kom al snel in een klein groepje van vier man terecht en in een “vlot” tempo van 1u15min per rondje leggen we de eerste tien kilometer af.
De benen voelen goed, ik voel me lichamelijk sterk maar het zit helemaal verkeerd in mijn hoofd. Ik voel me onrustig, opgelaten en zenuwachtig en kan maar niet herleiden waar dit door komt., been there, done that dus het kunnen geen “newbie zenuwen” zijn.
Het tweede rondje breng ik door met “soul searching” op zoek naar een antwoord; “was een week na terugkomst van mijn vakantie in Nederland te kort?” “was de vakantie te druk geweest om daarna een 100 miler te lopen?” . Hoe wanhoop ik ook het antwoord probeer te vinden, ik kom er niet uit.
Bij mijn tweede doorkomst is het gevoel nog steeds niet beter, ik heb absoluut niet wat er gaande is, een gevoel zoals dit heb ik nog nooit meegemaakt, het enige waar ik aan kan denken is opgeven, dit terwijl het lichaam gewoon lekker draait en ik nog steeds in het groepje van drie, vier man mee loop.
Bij deze doorkomst ga ik even naar onze tent toe en eet even wat, een paar mueslibars die ik wegspoel met Tailwind en Coke en dan komt Jamie, de race director aanlopen die vraagt hoe het met mij gaat en ik vertel hem over mijn problemen…. “come, big fella, you will find that good head space sooner or later” is zijn antwoord, echt geloven doe ik hem niet….
Tijdens het derde rondje kom ik steeds dieper in the hurt locker terecht, allerlei doom scenarios spoken door mijn hoofd en ondanks dat we het tempo er nog steeds lekker in hebben kan ik aan niets anders denken dan opgeven… ik word er weemoedig van.
Weer even eten, pizza en gekookte aardappelen, gedoopt in zout en toch maar weer verder…rondje vier. Nog steeds hang ik achter het groepje en rond de vijf uur komen we door op de veertig kilometer.
Aileen (de vrouwelijke helft van het race director echtpaar) en vraagt wederom hoe het met mij gaat, met maar 40 deelnemers is iedereen, iedereens crew en worden alle crews op de hoogte gehouden van “the state of wellbeing” van alle lopers via the bush telegraph. Mijn antwoord: “I might pull through if it doesn’t get any worse than this”. Ze zet me op een stoel en voert me pumpkin soup en nog wat gekookte aardappels en na die gegeten te hebben besluit ik op weg te gaan voor mijn laatste rondje, als het niet beter wordt in mijn hoofd dan ben ik er bijna zeker van dat ik het bijltje er bij neer gooi want dit is een vreselijk gevoel….
Vijf kilometer doorkomst en op dat moment, na 45 kilometer, begint het te regenen en dit lijkt alle zorgen langzaam weg te spoelen. Ik stop bij onze tent, trek mijn regenbroek en regenjas aan , zet mijn truckerscap op om regen in mijn gezicht tegen te gaan en begin lekker te cocoonen in de capuchon van mijn jack. Ik heb afscheid genomen van het groepje en begin mijn tocht als a lone wolf. Dit heb ik nodig… om door te kunnen gaan zal ik mijn eigen race moeten lopen en mijn eigen koers moeten varen.
Doorkomst op 50 kilometer en heel langzaam begint mijn gitzwarte gemoedstoestand op te klaren, nog steeds heb ik geen flauw idee wat er de laatste zeven uur in mijn hoofd gebeurt is maar zoals ik mijn nu voel ben ik in staat om door zonder al te veel problemen door te gaan.
Rond de klok van zessen begint het donker te worden en de regen komt dan met bakken uit de hemel. Bij de doorkomst op 55 kilometer vraag ik aan de dames van de hoofdbevoorradingspost of ze mijn mince en cheese pie willen opwarmen voor de volgende doorkomst en overleg ik even met mijn vriend Matt, een zeer ervaren ultra die helaas bij 40 kilometer heeft moeten opgeven in verband met Achilles-problemen (Matt wil in November een FKT zetten voor het zuid-eiland gedeelte, van 1500km, van de Te Araroa trail en moet dus heel blijven), en vertel hem dat ik bij de doorkomst op 60 kilometer een complete kit change zal doen. Met regen en een temperatuur van rond de drie graden hoor ik de eerste verhalen van milde onderkoeling bij sommige van mij medelopers.
Naseby ligt tussen twee heuvelruggen in en is gevormd op een “clay pan”, een dikke onderlaag van gele klei. De nacht is gevallen en de regen komt nog steeds naar beneden. Langzamerhand begint de looptrack in een grote baggerbende te veranderen en het is lastig om onder het licht van mijn head torch de “loopbare” plekken uit te zoeken.
Ik loop onze tent binnen na de doorkomst op 60 kilometer en daar staat Naresh, mijn roomie, zeiknat en ijskoud en ik hoor Grant, zijn crewie, tegen hem schreeuwen…. “Talk to me, talk to me!!! You are looking around but you don’t even see me” Oke, Naresh zit diep in de hurt locker. Hoewel ik het wat koud heb , vooral mijn handen, voel ik mij goed en lijkt alle ellende van de baan.
Gear change, snel een andere korte broek aan, een droog mid en top layer shirt en dan even wat tijd voor de voetverzorging. Matt trekt mijn schoenen en sokken uit en droogt mijn voeten af. Ik smeer ze in met een dike laag Gurney Goo tegen pruning en we overleggen even wat te doen aan de schoensituatie. Droge schoenen aan of door lopen in dezelfde schoenen? Het parkoers is zo nat dat een nieuw paar schoenen binnen tien minuten ook doorweekt zullen zijn en de schoenen die ik aan heb zijn mijn vaste schoenen dus we laten het bij alleen een paar droge Injini sokken., wel besluit ik om vanaf nu mijn tracking poles meet e nemen om mij staande te houden op het soms spiegelgladde parkoers. Mijn pie naar binnen werken en wegspoelen met Coke en dan verder de nacht in.
Bij de meeste vijf kilometer doorkomsten kom ik het groepje tegen waar ik in het begin van de race nog deel uitmaakt, ze zijn vijf kilometer op mij uitgelopen maar ook bij hun is het tempo er nu uit. De daarop volgende uren gaan in een roes voorbij, kilometer na kilometer en ik geniet van de stilte en de eenzaamheid van de nacht. Af en toe zie je wat wiegende lampjes in de verte van medelopers maar verder loop ik lekker in mijn eigen natte wereldje.
Langzaam verdwijnen de kilometers onder mijn voeten en rond een uur of half vijf hoor ik bij onze tent het bericht “Miriam, John and Chris have pulled the pin” …. Het groepje waar ik in het begin van de race onderdeel van uitmaakte is gezamelijk uitgestapt. Hoewel deze lopers tot mijn loopvrienden groep behoren geeft dit me op een sarcastische manier een oppepper, we zijn nu op het punt van de race aangekomen dat onder de mindere goden de mannen van de jongens gescheiden worden. En ik weet van mijzelf dat ik niet de snelste loper ben maar als ik iets kan, dan is het wel de blik op oneindig en onvermoeid door gaan.
De rest van de nacht bestaat uit natte sokken, droge sokken, Gurney Goo, veel modder,heel veel modder, pumpkin soup en veel Coke.
Vijf uur‘s morgens, 19 uur onderweg en nog een lange weg te gaan, maar het moraal is nog steeds goed., dit worden taaie kilometers. Het aantal kilometers wat nog afgelegd moet worden valt wel mee maar omdat het tempo er uit is worden dit nog lange uren, maar ja, er zit niets anders op dan stug door gaan. Eerst maar even ontbijten, een mince and cheese pie, wat pizza, vruchtenyoghurt en coke.
De lopers op andere afstanden (100, 80 en 50 km) gaan ook om vijf uur van start van start end it is altijd een lichtpuntje, hoewel ik nog steeds “blij” in mijn eigen wereldje loop is het leuk om af en toe gepasseerd te worden door een loper die je aanmoedigd. Het regent nog steeds en ondertussen loop ik 13 uur in de regen….the joy of being an ultra-runner.
Steeds meer verhalen over uitvallers bereiken me van de andere lopers die mij passeren. Rond de klok van zessen kom ik mijn trainingsmaatje Will tegen, die op dat moment zo’n 15 kilometer op mij voorligt en het op dat moment zwaar heeft maar wordt bijgestaan door Matt en Grant, die hem door de moeilijke periode heen proberen te krijgen. Will kennende zal hij voorlopig nog niet aan opgeven denken maar het zijn wel een paar lastige uren voor hem.
En dan is het moment daar…. Half zeven en het is gestopt met regenen. En nog beter, over de mountain ranges in het oosten komt langzaam het daglicht voorbij. “Goodbye dark and wet night, hello day light”, Dit moment is altijd een morele oppepper.
Op dit moment gaat het lichamelijk nog prima maar de vermoeidheid begint doe te slaan, niet zo zeer de vermoeidheid maar meer de slaap en ik kan mijn ogen nauwelijks open houden. Ik betrap mijzelf er op dat ik zo af en toe slaapwandel. Maar zo snel af dit gevoel zich aanbiedt, zo snel verdwijnt het ook en rond zeven uur ben ik nog klaar wakker.
120 kilometer en nog een marathon te gaan, afgaande op mijn rondetijden betekent dit nog zo’n 8-9 uur onderweg. Ik ben onder de omstandigheden van de race tevreden alleen besef ik dat ik misschien een uur verloren heb in onze tent aan voetverzorging, extra droge kleren en gewoon af en toe iets te lang zitten tijdens de doorkomsten. Maar dat is de afweging die ik op dat moment gemaakt heb en is aan de andere kant de reden dat ik nog steeds in de race ben.
Doorkomst op het 135 km punt, en mijn trainingsmaatje Marty komt naast me lopen. Hoewel de track door de extra lopers op sommige plekken volledig tot bagger is vertrapt, vooral op de uphill gedeelten, zorgt het daglicht er in ieder geval voor dat het een stuk makkelijker rond de modder navigeren is. 25 kilometer te gaan, we zijn er nog niet maar ik voel me dusdanig goed dat ik weet dat ik ga finishen. Marty kwebbelt er rustig op los en weet als ervaren ultra-loper dat ik op dat moment niet altijd even spraakzaam meer ben maar het is lekker om iemand bij je te hebben die gewoon over koetjes en kalfjes praat en de zinnen even verzet voor je…want op dat moment is het alleen nog maar de finishlijn wat in je gedachte is.
Hoewel mijn tracking poles mij een grote dienst hebben bewezen tijdens de glijpartijen gedurende de nacht (de winnaar bescheef het parkoers als “rollerskating on ice”) geef ik ze nu de meeste tijd aan Marty. Tracking poles zorgen e rook voor dat je paslengte soms wat belemmert wordt en nu het parkoers begint op te drogen door het waterige zonnetje en de wind wordt het lopen een stuk makkelijker.
Marty blijft de rest van de race bij me en bij iedere doorkomst zie ik lopers die gefinished zijn en terwijl ik even wat eet en drink word ik bijgepraat over wie er tot dan toe de finishlijn gehaald heeft.
De een na laatste ronde, wetende dat het er bijna op zit en ik nog comfortabel binnen de cut off tijd van 32 uur zit. Bij elke “hindernis” , zoals de modderige klim na de de dam weet je dat het hierna nog maar een keer nodi g is, nog maar een keer hierna…
Halverwege de op een na laatste ronde, met nog 15 kilometer te gaan, beginnen de blaren op mijn kleine teentje me dusdanig parten te spelen dat ik besluit om tijdens de laatste loodjes de first aid tent op te zoeken om ze door te laten prikken. Ik heb het over blaren maar eigenlijk was mijn kleine teentje een grote blaar. Het enige nadeel is dat ik op dat moment, na door vier paar te zijn gegaan, geen droge sokken meer heb dus ik zal mijn natte en modderige sokken weer aan moeten trekken, maar het zei zo, ik ben nu zo dicht bij de eindstreep dat niets me meer tegen houdt.
De laatste ronde, het is een speciaal gevoel om tegen iedereen in basecamp en alle andere lopers te kunnen zeggen “last round” als ze vragen hoe ver je nog moet. Nog een keer rond de dam, nog een keer die modderige glijbaan op en neer en dan zijn we weer terug bij basecamp, nog vijf kilometer te gaan.
Matt vraagt of hij met ons mee mag lopen en natuurlijk stem ik toe, hoewel Matt en ik in alles tegenovergesteld zijn (de linke boomknuffelaar) beschouw ik hem al een van mijn trouwste hardloopvrienden en trainingsmaatjes en een van onze sport’s true gentleman.
Na ruim 31 uur haal ik opgelucht de finish, moe maar voldaan. Ik hoor dat van de 40 “Milers” er 23 maar de finishlijn gehaald hebben, dit is veel hoger dan het “aanvaardbare gemiddelde” van 30% uitval. Het is niet mijn tweede belt buckle wat mij blij maakt en makes my heart swell with pride maar de volgende uitspraak van Jamie, de race director . “Rudi, in ten years this has been the toughest episode of the Great Naseby Water Race so far. Only the toughest out there made the finish line……. When you were deep in the hurt locker but didn’t give up, I knew you were gonna make it home”
Dan maar een combinatie van die twee
Fok!ker gespot in de Losse Veter.De dubbelgangster van Quoi?quote:
De dubbelganger van mosselmossel?
Een van die snellen? (LT, B, jero)
Artikel over wet van P?
@RD: je hebt me ondanks jouw verhaal niet weten aan te steken. Ik wil nu gewoon heel dik worden en languit op de bank liggend chips eten.
Niet echt veel tijd om te blijven hobbelen maar toch meer gerichte trainingquote:
Het volgende doel is niet erg ver weg!
Is er ook een screenshot van?quote:
Voor de niet Losse Veter lezers onder ons...
Al blijft het voor mij iets van een andere planeet...
160km hardlopen, in de regen. Dat er zoveel uitvallen vind ik niet vreemd, dat zoveel de finish halen (of überhaupt beginnen) wel. Maar ja, ik ben nog niet door het ultra virus gegrepen.Vanmiddag maar weer eens rondje hardlopen. Madeira is een prachtig eiland, maar door de wandeltochten was hardlopen geen verstandig plan meer. Kuiten zijn net pas weer een beetje fris..
quote:tl,dr it was fun!SPOILER: Naseby raceverslagDonderdagmiddag half een, na al mijn gear nog een keer nagekeken te hebben, gaat alles in de auto en ga ik op weg naar Dunedin om daar twee mede-Naseby’ers op te halen.
Donderdagavond rond zeven uur komen we aan in Naseby, boeken in in het motel en gaan naar de pub om wat te eten, fish and chips of course, om vervolgens rond negen uur onder de wol te kruipen….. There is a big day ahead of us.
Maar voordat we dat doen, nog even de weersverwachting kijken om te zien wat ons te wachten staat end at ziet er niet rooskleurig uit…. Droog bij de start maar regen vanaf een uur of vier.
Vrijdagmorgen, ontbijten, traditioneel muesli met soyamelk, en rond kwart voor negen rijden we naar de start, die net buiten Naseby ligt.
The Great Naseby Water Race is voor de doorgewinterde ultra-lopers een van de hoogtepunten op de NZ’se ultrakalender , als het ware de jaarlijke ultra-familie reunie, met als gevolg dat, na het uitpakken van de spullen en het opzetten van onze crewtent , het volgende uur tot aan de start wordt gespendeert aan omhelzingen, handen schudden en sterke verhalen.
Kwart voor tien, race briefing en om tien seconden voor tien begint het aftellen om vervolgens na een handvol tellen te vertrekken voor de honderd mijl.
Ik ga van start en kom al snel in een klein groepje van vier man terecht en in een “vlot” tempo van 1u15min per rondje leggen we de eerste tien kilometer af.
De benen voelen goed, ik voel me lichamelijk sterk maar het zit helemaal verkeerd in mijn hoofd. Ik voel me onrustig, opgelaten en zenuwachtig en kan maar niet herleiden waar dit door komt., been there, done that dus het kunnen geen “newbie zenuwen” zijn.
Het tweede rondje breng ik door met “soul searching” op zoek naar een antwoord; “was een week na terugkomst van mijn vakantie in Nederland te kort?” “was de vakantie te druk geweest om daarna een 100 miler te lopen?” . Hoe wanhoop ik ook het antwoord probeer te vinden, ik kom er niet uit.
Bij mijn tweede doorkomst is het gevoel nog steeds niet beter, ik heb absoluut niet wat er gaande is, een gevoel zoals dit heb ik nog nooit meegemaakt, het enige waar ik aan kan denken is opgeven, dit terwijl het lichaam gewoon lekker draait en ik nog steeds in het groepje van drie, vier man mee loop.
Bij deze doorkomst ga ik even naar onze tent toe en eet even wat, een paar mueslibars die ik wegspoel met Tailwind en Coke en dan komt Jamie, de race director aanlopen die vraagt hoe het met mij gaat en ik vertel hem over mijn problemen…. “come, big fella, you will find that good head space sooner or later” is zijn antwoord, echt geloven doe ik hem niet….
Tijdens het derde rondje kom ik steeds dieper in the hurt locker terecht, allerlei doom scenarios spoken door mijn hoofd en ondanks dat we het tempo er nog steeds lekker in hebben kan ik aan niets anders denken dan opgeven… ik word er weemoedig van.
Weer even eten, pizza en gekookte aardappelen, gedoopt in zout en toch maar weer verder…rondje vier. Nog steeds hang ik achter het groepje en rond de vijf uur komen we door op de veertig kilometer.
Aileen (de vrouwelijke helft van het race director echtpaar) en vraagt wederom hoe het met mij gaat, met maar 40 deelnemers is iedereen, iedereens crew en worden alle crews op de hoogte gehouden van “the state of wellbeing” van alle lopers via the bush telegraph. Mijn antwoord: “I might pull through if it doesn’t get any worse than this”. Ze zet me op een stoel en voert me pumpkin soup en nog wat gekookte aardappels en na die gegeten te hebben besluit ik op weg te gaan voor mijn laatste rondje, als het niet beter wordt in mijn hoofd dan ben ik er bijna zeker van dat ik het bijltje er bij neer gooi want dit is een vreselijk gevoel….
Vijf kilometer doorkomst en op dat moment, na 45 kilometer, begint het te regenen en dit lijkt alle zorgen langzaam weg te spoelen. Ik stop bij onze tent, trek mijn regenbroek en regenjas aan , zet mijn truckerscap op om regen in mijn gezicht tegen te gaan en begin lekker te cocoonen in de capuchon van mijn jack. Ik heb afscheid genomen van het groepje en begin mijn tocht als a lone wolf. Dit heb ik nodig… om door te kunnen gaan zal ik mijn eigen race moeten lopen en mijn eigen koers moeten varen.
Doorkomst op 50 kilometer en heel langzaam begint mijn gitzwarte gemoedstoestand op te klaren, nog steeds heb ik geen flauw idee wat er de laatste zeven uur in mijn hoofd gebeurt is maar zoals ik mijn nu voel ben ik in staat om door zonder al te veel problemen door te gaan.
Rond de klok van zessen begint het donker te worden en de regen komt dan met bakken uit de hemel. Bij de doorkomst op 55 kilometer vraag ik aan de dames van de hoofdbevoorradingspost of ze mijn mince en cheese pie willen opwarmen voor de volgende doorkomst en overleg ik even met mijn vriend Matt, een zeer ervaren ultra die helaas bij 40 kilometer heeft moeten opgeven in verband met Achilles-problemen (Matt wil in November een FKT zetten voor het zuid-eiland gedeelte, van 1500km, van de Te Araroa trail en moet dus heel blijven), en vertel hem dat ik bij de doorkomst op 60 kilometer een complete kit change zal doen. Met regen en een temperatuur van rond de drie graden hoor ik de eerste verhalen van milde onderkoeling bij sommige van mij medelopers.
Naseby ligt tussen twee heuvelruggen in en is gevormd op een “clay pan”, een dikke onderlaag van gele klei. De nacht is gevallen en de regen komt nog steeds naar beneden. Langzamerhand begint de looptrack in een grote baggerbende te veranderen en het is lastig om onder het licht van mijn head torch de “loopbare” plekken uit te zoeken.
Ik loop onze tent binnen na de doorkomst op 60 kilometer en daar staat Naresh, mijn roomie, zeiknat en ijskoud en ik hoor Grant, zijn crewie, tegen hem schreeuwen…. “Talk to me, talk to me!!! You are looking around but you don’t even see me” Oke, Naresh zit diep in de hurt locker. Hoewel ik het wat koud heb , vooral mijn handen, voel ik mij goed en lijkt alle ellende van de baan.
Gear change, snel een andere korte broek aan, een droog mid en top layer shirt en dan even wat tijd voor de voetverzorging. Matt trekt mijn schoenen en sokken uit en droogt mijn voeten af. Ik smeer ze in met een dike laag Gurney Goo tegen pruning en we overleggen even wat te doen aan de schoensituatie. Droge schoenen aan of door lopen in dezelfde schoenen? Het parkoers is zo nat dat een nieuw paar schoenen binnen tien minuten ook doorweekt zullen zijn en de schoenen die ik aan heb zijn mijn vaste schoenen dus we laten het bij alleen een paar droge Injini sokken., wel besluit ik om vanaf nu mijn tracking poles meet e nemen om mij staande te houden op het soms spiegelgladde parkoers. Mijn pie naar binnen werken en wegspoelen met Coke en dan verder de nacht in.
Bij de meeste vijf kilometer doorkomsten kom ik het groepje tegen waar ik in het begin van de race nog deel uitmaakt, ze zijn vijf kilometer op mij uitgelopen maar ook bij hun is het tempo er nu uit. De daarop volgende uren gaan in een roes voorbij, kilometer na kilometer en ik geniet van de stilte en de eenzaamheid van de nacht. Af en toe zie je wat wiegende lampjes in de verte van medelopers maar verder loop ik lekker in mijn eigen natte wereldje.
Langzaam verdwijnen de kilometers onder mijn voeten en rond een uur of half vijf hoor ik bij onze tent het bericht “Miriam, John and Chris have pulled the pin” …. Het groepje waar ik in het begin van de race onderdeel van uitmaakte is gezamelijk uitgestapt. Hoewel deze lopers tot mijn loopvrienden groep behoren geeft dit me op een sarcastische manier een oppepper, we zijn nu op het punt van de race aangekomen dat onder de mindere goden de mannen van de jongens gescheiden worden. En ik weet van mijzelf dat ik niet de snelste loper ben maar als ik iets kan, dan is het wel de blik op oneindig en onvermoeid door gaan.
De rest van de nacht bestaat uit natte sokken, droge sokken, Gurney Goo, veel modder,heel veel modder, pumpkin soup en veel Coke.
Vijf uur‘s morgens, 19 uur onderweg en nog een lange weg te gaan, maar het moraal is nog steeds goed., dit worden taaie kilometers. Het aantal kilometers wat nog afgelegd moet worden valt wel mee maar omdat het tempo er uit is worden dit nog lange uren, maar ja, er zit niets anders op dan stug door gaan. Eerst maar even ontbijten, een mince and cheese pie, wat pizza, vruchtenyoghurt en coke.
De lopers op andere afstanden (100, 80 en 50 km) gaan ook om vijf uur van start van start end it is altijd een lichtpuntje, hoewel ik nog steeds “blij” in mijn eigen wereldje loop is het leuk om af en toe gepasseerd te worden door een loper die je aanmoedigd. Het regent nog steeds en ondertussen loop ik 13 uur in de regen….the joy of being an ultra-runner.
Steeds meer verhalen over uitvallers bereiken me van de andere lopers die mij passeren. Rond de klok van zessen kom ik mijn trainingsmaatje Will tegen, die op dat moment zo’n 15 kilometer op mij voorligt en het op dat moment zwaar heeft maar wordt bijgestaan door Matt en Grant, die hem door de moeilijke periode heen proberen te krijgen. Will kennende zal hij voorlopig nog niet aan opgeven denken maar het zijn wel een paar lastige uren voor hem.
En dan is het moment daar…. Half zeven en het is gestopt met regenen. En nog beter, over de mountain ranges in het oosten komt langzaam het daglicht voorbij. “Goodbye dark and wet night, hello day light”, Dit moment is altijd een morele oppepper.
Op dit moment gaat het lichamelijk nog prima maar de vermoeidheid begint doe te slaan, niet zo zeer de vermoeidheid maar meer de slaap en ik kan mijn ogen nauwelijks open houden. Ik betrap mijzelf er op dat ik zo af en toe slaapwandel. Maar zo snel af dit gevoel zich aanbiedt, zo snel verdwijnt het ook en rond zeven uur ben ik nog klaar wakker.
120 kilometer en nog een marathon te gaan, afgaande op mijn rondetijden betekent dit nog zo’n 8-9 uur onderweg. Ik ben onder de omstandigheden van de race tevreden alleen besef ik dat ik misschien een uur verloren heb in onze tent aan voetverzorging, extra droge kleren en gewoon af en toe iets te lang zitten tijdens de doorkomsten. Maar dat is de afweging die ik op dat moment gemaakt heb en is aan de andere kant de reden dat ik nog steeds in de race ben.
Doorkomst op het 135 km punt, en mijn trainingsmaatje Marty komt naast me lopen. Hoewel de track door de extra lopers op sommige plekken volledig tot bagger is vertrapt, vooral op de uphill gedeelten, zorgt het daglicht er in ieder geval voor dat het een stuk makkelijker rond de modder navigeren is. 25 kilometer te gaan, we zijn er nog niet maar ik voel me dusdanig goed dat ik weet dat ik ga finishen. Marty kwebbelt er rustig op los en weet als ervaren ultra-loper dat ik op dat moment niet altijd even spraakzaam meer ben maar het is lekker om iemand bij je te hebben die gewoon over koetjes en kalfjes praat en de zinnen even verzet voor je…want op dat moment is het alleen nog maar de finishlijn wat in je gedachte is.
Hoewel mijn tracking poles mij een grote dienst hebben bewezen tijdens de glijpartijen gedurende de nacht (de winnaar bescheef het parkoers als “rollerskating on ice”) geef ik ze nu de meeste tijd aan Marty. Tracking poles zorgen e rook voor dat je paslengte soms wat belemmert wordt en nu het parkoers begint op te drogen door het waterige zonnetje en de wind wordt het lopen een stuk makkelijker.
Marty blijft de rest van de race bij me en bij iedere doorkomst zie ik lopers die gefinished zijn en terwijl ik even wat eet en drink word ik bijgepraat over wie er tot dan toe de finishlijn gehaald heeft.
De een na laatste ronde, wetende dat het er bijna op zit en ik nog comfortabel binnen de cut off tijd van 32 uur zit. Bij elke “hindernis” , zoals de modderige klim na de de dam weet je dat het hierna nog maar een keer nodi g is, nog maar een keer hierna…
Halverwege de op een na laatste ronde, met nog 15 kilometer te gaan, beginnen de blaren op mijn kleine teentje me dusdanig parten te spelen dat ik besluit om tijdens de laatste loodjes de first aid tent op te zoeken om ze door te laten prikken. Ik heb het over blaren maar eigenlijk was mijn kleine teentje een grote blaar. Het enige nadeel is dat ik op dat moment, na door vier paar te zijn gegaan, geen droge sokken meer heb dus ik zal mijn natte en modderige sokken weer aan moeten trekken, maar het zei zo, ik ben nu zo dicht bij de eindstreep dat niets me meer tegen houdt.
De laatste ronde, het is een speciaal gevoel om tegen iedereen in basecamp en alle andere lopers te kunnen zeggen “last round” als ze vragen hoe ver je nog moet. Nog een keer rond de dam, nog een keer die modderige glijbaan op en neer en dan zijn we weer terug bij basecamp, nog vijf kilometer te gaan.
Matt vraagt of hij met ons mee mag lopen en natuurlijk stem ik toe, hoewel Matt en ik in alles tegenovergesteld zijn (de linke boomknuffelaar) beschouw ik hem al een van mijn trouwste hardloopvrienden en trainingsmaatjes en een van onze sport’s true gentleman.
Na ruim 31 uur haal ik opgelucht de finish, moe maar voldaan. Ik hoor dat van de 40 “Milers” er 23 maar de finishlijn gehaald hebben, dit is veel hoger dan het “aanvaardbare gemiddelde” van 30% uitval. Het is niet mijn tweede belt buckle wat mij blij maakt en makes my heart swell with pride maar de volgende uitspraak van Jamie, de race director . “Rudi, in ten years this has been the toughest episode of the Great Naseby Water Race so far. Only the toughest out there made the finish line……. When you were deep in the hurt locker but didn’t give up, I knew you were gonna make it home”
ik zat al in de hurt locker na 1 zo een rondje met de coal miners trail Diep respect, later als ik groot ben wil ik ook wel een kwart miler lopen
Gelukkig voor de vroege lopers zal het in de nacht hard regenen (dat doet het al vanaf de avond ervoor). In de loop van de ochtend wordt het droger, maar zijn enkele buitjes nog wel mogelijk.
Temperatuur: graad of 17.
Dauwpunt: graad of 16, maar in de ochtend iets dalend.
quote:
Goed, Google ads schotelt me op het ogenblik reclames van Henk Patat voor
Mooi en indrukwekkend verslag. Respect wederom voor je prestatiequote:tl,dr it was fun!SPOILER: Naseby raceverslagDonderdagmiddag half een, na al mijn gear nog een keer nagekeken te hebben, gaat alles in de auto en ga ik op weg naar Dunedin om daar twee mede-Naseby’ers op te halen.
Donderdagavond rond zeven uur komen we aan in Naseby, boeken in in het motel en gaan naar de pub om wat te eten, fish and chips of course, om vervolgens rond negen uur onder de wol te kruipen….. There is a big day ahead of us.
Maar voordat we dat doen, nog even de weersverwachting kijken om te zien wat ons te wachten staat end at ziet er niet rooskleurig uit…. Droog bij de start maar regen vanaf een uur of vier.
Vrijdagmorgen, ontbijten, traditioneel muesli met soyamelk, en rond kwart voor negen rijden we naar de start, die net buiten Naseby ligt.
The Great Naseby Water Race is voor de doorgewinterde ultra-lopers een van de hoogtepunten op de NZ’se ultrakalender , als het ware de jaarlijke ultra-familie reunie, met als gevolg dat, na het uitpakken van de spullen en het opzetten van onze crewtent , het volgende uur tot aan de start wordt gespendeert aan omhelzingen, handen schudden en sterke verhalen.
Kwart voor tien, race briefing en om tien seconden voor tien begint het aftellen om vervolgens na een handvol tellen te vertrekken voor de honderd mijl.
Ik ga van start en kom al snel in een klein groepje van vier man terecht en in een “vlot” tempo van 1u15min per rondje leggen we de eerste tien kilometer af.
De benen voelen goed, ik voel me lichamelijk sterk maar het zit helemaal verkeerd in mijn hoofd. Ik voel me onrustig, opgelaten en zenuwachtig en kan maar niet herleiden waar dit door komt., been there, done that dus het kunnen geen “newbie zenuwen” zijn.
Het tweede rondje breng ik door met “soul searching” op zoek naar een antwoord; “was een week na terugkomst van mijn vakantie in Nederland te kort?” “was de vakantie te druk geweest om daarna een 100 miler te lopen?” . Hoe wanhoop ik ook het antwoord probeer te vinden, ik kom er niet uit.
Bij mijn tweede doorkomst is het gevoel nog steeds niet beter, ik heb absoluut niet wat er gaande is, een gevoel zoals dit heb ik nog nooit meegemaakt, het enige waar ik aan kan denken is opgeven, dit terwijl het lichaam gewoon lekker draait en ik nog steeds in het groepje van drie, vier man mee loop.
Bij deze doorkomst ga ik even naar onze tent toe en eet even wat, een paar mueslibars die ik wegspoel met Tailwind en Coke en dan komt Jamie, de race director aanlopen die vraagt hoe het met mij gaat en ik vertel hem over mijn problemen…. “come, big fella, you will find that good head space sooner or later” is zijn antwoord, echt geloven doe ik hem niet….
Tijdens het derde rondje kom ik steeds dieper in the hurt locker terecht, allerlei doom scenarios spoken door mijn hoofd en ondanks dat we het tempo er nog steeds lekker in hebben kan ik aan niets anders denken dan opgeven… ik word er weemoedig van.
Weer even eten, pizza en gekookte aardappelen, gedoopt in zout en toch maar weer verder…rondje vier. Nog steeds hang ik achter het groepje en rond de vijf uur komen we door op de veertig kilometer.
Aileen (de vrouwelijke helft van het race director echtpaar) en vraagt wederom hoe het met mij gaat, met maar 40 deelnemers is iedereen, iedereens crew en worden alle crews op de hoogte gehouden van “the state of wellbeing” van alle lopers via the bush telegraph. Mijn antwoord: “I might pull through if it doesn’t get any worse than this”. Ze zet me op een stoel en voert me pumpkin soup en nog wat gekookte aardappels en na die gegeten te hebben besluit ik op weg te gaan voor mijn laatste rondje, als het niet beter wordt in mijn hoofd dan ben ik er bijna zeker van dat ik het bijltje er bij neer gooi want dit is een vreselijk gevoel….
Vijf kilometer doorkomst en op dat moment, na 45 kilometer, begint het te regenen en dit lijkt alle zorgen langzaam weg te spoelen. Ik stop bij onze tent, trek mijn regenbroek en regenjas aan , zet mijn truckerscap op om regen in mijn gezicht tegen te gaan en begin lekker te cocoonen in de capuchon van mijn jack. Ik heb afscheid genomen van het groepje en begin mijn tocht als a lone wolf. Dit heb ik nodig… om door te kunnen gaan zal ik mijn eigen race moeten lopen en mijn eigen koers moeten varen.
Doorkomst op 50 kilometer en heel langzaam begint mijn gitzwarte gemoedstoestand op te klaren, nog steeds heb ik geen flauw idee wat er de laatste zeven uur in mijn hoofd gebeurt is maar zoals ik mijn nu voel ben ik in staat om door zonder al te veel problemen door te gaan.
Rond de klok van zessen begint het donker te worden en de regen komt dan met bakken uit de hemel. Bij de doorkomst op 55 kilometer vraag ik aan de dames van de hoofdbevoorradingspost of ze mijn mince en cheese pie willen opwarmen voor de volgende doorkomst en overleg ik even met mijn vriend Matt, een zeer ervaren ultra die helaas bij 40 kilometer heeft moeten opgeven in verband met Achilles-problemen (Matt wil in November een FKT zetten voor het zuid-eiland gedeelte, van 1500km, van de Te Araroa trail en moet dus heel blijven), en vertel hem dat ik bij de doorkomst op 60 kilometer een complete kit change zal doen. Met regen en een temperatuur van rond de drie graden hoor ik de eerste verhalen van milde onderkoeling bij sommige van mij medelopers.
Naseby ligt tussen twee heuvelruggen in en is gevormd op een “clay pan”, een dikke onderlaag van gele klei. De nacht is gevallen en de regen komt nog steeds naar beneden. Langzamerhand begint de looptrack in een grote baggerbende te veranderen en het is lastig om onder het licht van mijn head torch de “loopbare” plekken uit te zoeken.
Ik loop onze tent binnen na de doorkomst op 60 kilometer en daar staat Naresh, mijn roomie, zeiknat en ijskoud en ik hoor Grant, zijn crewie, tegen hem schreeuwen…. “Talk to me, talk to me!!! You are looking around but you don’t even see me” Oke, Naresh zit diep in de hurt locker. Hoewel ik het wat koud heb , vooral mijn handen, voel ik mij goed en lijkt alle ellende van de baan.
Gear change, snel een andere korte broek aan, een droog mid en top layer shirt en dan even wat tijd voor de voetverzorging. Matt trekt mijn schoenen en sokken uit en droogt mijn voeten af. Ik smeer ze in met een dike laag Gurney Goo tegen pruning en we overleggen even wat te doen aan de schoensituatie. Droge schoenen aan of door lopen in dezelfde schoenen? Het parkoers is zo nat dat een nieuw paar schoenen binnen tien minuten ook doorweekt zullen zijn en de schoenen die ik aan heb zijn mijn vaste schoenen dus we laten het bij alleen een paar droge Injini sokken., wel besluit ik om vanaf nu mijn tracking poles meet e nemen om mij staande te houden op het soms spiegelgladde parkoers. Mijn pie naar binnen werken en wegspoelen met Coke en dan verder de nacht in.
Bij de meeste vijf kilometer doorkomsten kom ik het groepje tegen waar ik in het begin van de race nog deel uitmaakt, ze zijn vijf kilometer op mij uitgelopen maar ook bij hun is het tempo er nu uit. De daarop volgende uren gaan in een roes voorbij, kilometer na kilometer en ik geniet van de stilte en de eenzaamheid van de nacht. Af en toe zie je wat wiegende lampjes in de verte van medelopers maar verder loop ik lekker in mijn eigen natte wereldje.
Langzaam verdwijnen de kilometers onder mijn voeten en rond een uur of half vijf hoor ik bij onze tent het bericht “Miriam, John and Chris have pulled the pin” …. Het groepje waar ik in het begin van de race onderdeel van uitmaakte is gezamelijk uitgestapt. Hoewel deze lopers tot mijn loopvrienden groep behoren geeft dit me op een sarcastische manier een oppepper, we zijn nu op het punt van de race aangekomen dat onder de mindere goden de mannen van de jongens gescheiden worden. En ik weet van mijzelf dat ik niet de snelste loper ben maar als ik iets kan, dan is het wel de blik op oneindig en onvermoeid door gaan.
De rest van de nacht bestaat uit natte sokken, droge sokken, Gurney Goo, veel modder,heel veel modder, pumpkin soup en veel Coke.
Vijf uur‘s morgens, 19 uur onderweg en nog een lange weg te gaan, maar het moraal is nog steeds goed., dit worden taaie kilometers. Het aantal kilometers wat nog afgelegd moet worden valt wel mee maar omdat het tempo er uit is worden dit nog lange uren, maar ja, er zit niets anders op dan stug door gaan. Eerst maar even ontbijten, een mince and cheese pie, wat pizza, vruchtenyoghurt en coke.
De lopers op andere afstanden (100, 80 en 50 km) gaan ook om vijf uur van start van start end it is altijd een lichtpuntje, hoewel ik nog steeds “blij” in mijn eigen wereldje loop is het leuk om af en toe gepasseerd te worden door een loper die je aanmoedigd. Het regent nog steeds en ondertussen loop ik 13 uur in de regen….the joy of being an ultra-runner.
Steeds meer verhalen over uitvallers bereiken me van de andere lopers die mij passeren. Rond de klok van zessen kom ik mijn trainingsmaatje Will tegen, die op dat moment zo’n 15 kilometer op mij voorligt en het op dat moment zwaar heeft maar wordt bijgestaan door Matt en Grant, die hem door de moeilijke periode heen proberen te krijgen. Will kennende zal hij voorlopig nog niet aan opgeven denken maar het zijn wel een paar lastige uren voor hem.
En dan is het moment daar…. Half zeven en het is gestopt met regenen. En nog beter, over de mountain ranges in het oosten komt langzaam het daglicht voorbij. “Goodbye dark and wet night, hello day light”, Dit moment is altijd een morele oppepper.
Op dit moment gaat het lichamelijk nog prima maar de vermoeidheid begint doe te slaan, niet zo zeer de vermoeidheid maar meer de slaap en ik kan mijn ogen nauwelijks open houden. Ik betrap mijzelf er op dat ik zo af en toe slaapwandel. Maar zo snel af dit gevoel zich aanbiedt, zo snel verdwijnt het ook en rond zeven uur ben ik nog klaar wakker.
120 kilometer en nog een marathon te gaan, afgaande op mijn rondetijden betekent dit nog zo’n 8-9 uur onderweg. Ik ben onder de omstandigheden van de race tevreden alleen besef ik dat ik misschien een uur verloren heb in onze tent aan voetverzorging, extra droge kleren en gewoon af en toe iets te lang zitten tijdens de doorkomsten. Maar dat is de afweging die ik op dat moment gemaakt heb en is aan de andere kant de reden dat ik nog steeds in de race ben.
Doorkomst op het 135 km punt, en mijn trainingsmaatje Marty komt naast me lopen. Hoewel de track door de extra lopers op sommige plekken volledig tot bagger is vertrapt, vooral op de uphill gedeelten, zorgt het daglicht er in ieder geval voor dat het een stuk makkelijker rond de modder navigeren is. 25 kilometer te gaan, we zijn er nog niet maar ik voel me dusdanig goed dat ik weet dat ik ga finishen. Marty kwebbelt er rustig op los en weet als ervaren ultra-loper dat ik op dat moment niet altijd even spraakzaam meer ben maar het is lekker om iemand bij je te hebben die gewoon over koetjes en kalfjes praat en de zinnen even verzet voor je…want op dat moment is het alleen nog maar de finishlijn wat in je gedachte is.
Hoewel mijn tracking poles mij een grote dienst hebben bewezen tijdens de glijpartijen gedurende de nacht (de winnaar bescheef het parkoers als “rollerskating on ice”) geef ik ze nu de meeste tijd aan Marty. Tracking poles zorgen e rook voor dat je paslengte soms wat belemmert wordt en nu het parkoers begint op te drogen door het waterige zonnetje en de wind wordt het lopen een stuk makkelijker.
Marty blijft de rest van de race bij me en bij iedere doorkomst zie ik lopers die gefinished zijn en terwijl ik even wat eet en drink word ik bijgepraat over wie er tot dan toe de finishlijn gehaald heeft.
De een na laatste ronde, wetende dat het er bijna op zit en ik nog comfortabel binnen de cut off tijd van 32 uur zit. Bij elke “hindernis” , zoals de modderige klim na de de dam weet je dat het hierna nog maar een keer nodi g is, nog maar een keer hierna…
Halverwege de op een na laatste ronde, met nog 15 kilometer te gaan, beginnen de blaren op mijn kleine teentje me dusdanig parten te spelen dat ik besluit om tijdens de laatste loodjes de first aid tent op te zoeken om ze door te laten prikken. Ik heb het over blaren maar eigenlijk was mijn kleine teentje een grote blaar. Het enige nadeel is dat ik op dat moment, na door vier paar te zijn gegaan, geen droge sokken meer heb dus ik zal mijn natte en modderige sokken weer aan moeten trekken, maar het zei zo, ik ben nu zo dicht bij de eindstreep dat niets me meer tegen houdt.
De laatste ronde, het is een speciaal gevoel om tegen iedereen in basecamp en alle andere lopers te kunnen zeggen “last round” als ze vragen hoe ver je nog moet. Nog een keer rond de dam, nog een keer die modderige glijbaan op en neer en dan zijn we weer terug bij basecamp, nog vijf kilometer te gaan.
Matt vraagt of hij met ons mee mag lopen en natuurlijk stem ik toe, hoewel Matt en ik in alles tegenovergesteld zijn (de linke boomknuffelaar) beschouw ik hem al een van mijn trouwste hardloopvrienden en trainingsmaatjes en een van onze sport’s true gentleman.
Na ruim 31 uur haal ik opgelucht de finish, moe maar voldaan. Ik hoor dat van de 40 “Milers” er 23 maar de finishlijn gehaald hebben, dit is veel hoger dan het “aanvaardbare gemiddelde” van 30% uitval. Het is niet mijn tweede belt buckle wat mij blij maakt en makes my heart swell with pride maar de volgende uitspraak van Jamie, de race director . “Rudi, in ten years this has been the toughest episode of the Great Naseby Water Race so far. Only the toughest out there made the finish line……. When you were deep in the hurt locker but didn’t give up, I knew you were gonna make it home”
Maar toch geen "gaaf dat wil ik ook" idee met name door de rondjes
De afstand is natuurlijk heel veel meer dan absurd ver, maar dat schrikt me op een of andere manier niet af.
Maar rondjes...
quote:
Goed, Google ads schotelt me op het ogenblik reclames van Henk Patat voor
Leonie van den Haak doet ook wel leuke loopjes!quote:
[..]
Mooi en indrukwekkend verslag. Respect wederom voor je prestatie
Maar toch geen "gaaf dat wil ik ook" idee met name door de rondjes
De afstand is natuurlijk heel veel meer dan absurd ver, maar dat schrikt me op een of andere manier niet af.
Maar rondjes...
Maar die is meer van het asfalt toch?quote:
[..]
Leonie van den Haak doet ook wel leuke loopjes!
Die laatste was meer trailquote:
[..]
Maar die is meer van het asfalt toch?
Je hebt net een run-bike-run gewonnen.quote:
Ik mis echt een emoticon met rollende ogen op dit forum.
Oef, de rillingen lopen over mijn rug bij sommige dingen die je beschrijft, ik zou het zelf inderdaad nooit willen en kunnen, maar prachtig beschreven! Geen hallucinaties gezien in de nacht?quote:tl,dr it was fun!SPOILER: Naseby raceverslagDonderdagmiddag half een, na al mijn gear nog een keer nagekeken te hebben, gaat alles in de auto en ga ik op weg naar Dunedin om daar twee mede-Naseby’ers op te halen.
Donderdagavond rond zeven uur komen we aan in Naseby, boeken in in het motel en gaan naar de pub om wat te eten, fish and chips of course, om vervolgens rond negen uur onder de wol te kruipen….. There is a big day ahead of us.
Maar voordat we dat doen, nog even de weersverwachting kijken om te zien wat ons te wachten staat end at ziet er niet rooskleurig uit…. Droog bij de start maar regen vanaf een uur of vier.
Vrijdagmorgen, ontbijten, traditioneel muesli met soyamelk, en rond kwart voor negen rijden we naar de start, die net buiten Naseby ligt.
The Great Naseby Water Race is voor de doorgewinterde ultra-lopers een van de hoogtepunten op de NZ’se ultrakalender , als het ware de jaarlijke ultra-familie reunie, met als gevolg dat, na het uitpakken van de spullen en het opzetten van onze crewtent , het volgende uur tot aan de start wordt gespendeert aan omhelzingen, handen schudden en sterke verhalen.
Kwart voor tien, race briefing en om tien seconden voor tien begint het aftellen om vervolgens na een handvol tellen te vertrekken voor de honderd mijl.
Ik ga van start en kom al snel in een klein groepje van vier man terecht en in een “vlot” tempo van 1u15min per rondje leggen we de eerste tien kilometer af.
De benen voelen goed, ik voel me lichamelijk sterk maar het zit helemaal verkeerd in mijn hoofd. Ik voel me onrustig, opgelaten en zenuwachtig en kan maar niet herleiden waar dit door komt., been there, done that dus het kunnen geen “newbie zenuwen” zijn.
Het tweede rondje breng ik door met “soul searching” op zoek naar een antwoord; “was een week na terugkomst van mijn vakantie in Nederland te kort?” “was de vakantie te druk geweest om daarna een 100 miler te lopen?” . Hoe wanhoop ik ook het antwoord probeer te vinden, ik kom er niet uit.
Bij mijn tweede doorkomst is het gevoel nog steeds niet beter, ik heb absoluut niet wat er gaande is, een gevoel zoals dit heb ik nog nooit meegemaakt, het enige waar ik aan kan denken is opgeven, dit terwijl het lichaam gewoon lekker draait en ik nog steeds in het groepje van drie, vier man mee loop.
Bij deze doorkomst ga ik even naar onze tent toe en eet even wat, een paar mueslibars die ik wegspoel met Tailwind en Coke en dan komt Jamie, de race director aanlopen die vraagt hoe het met mij gaat en ik vertel hem over mijn problemen…. “come, big fella, you will find that good head space sooner or later” is zijn antwoord, echt geloven doe ik hem niet….
Tijdens het derde rondje kom ik steeds dieper in the hurt locker terecht, allerlei doom scenarios spoken door mijn hoofd en ondanks dat we het tempo er nog steeds lekker in hebben kan ik aan niets anders denken dan opgeven… ik word er weemoedig van.
Weer even eten, pizza en gekookte aardappelen, gedoopt in zout en toch maar weer verder…rondje vier. Nog steeds hang ik achter het groepje en rond de vijf uur komen we door op de veertig kilometer.
Aileen (de vrouwelijke helft van het race director echtpaar) en vraagt wederom hoe het met mij gaat, met maar 40 deelnemers is iedereen, iedereens crew en worden alle crews op de hoogte gehouden van “the state of wellbeing” van alle lopers via the bush telegraph. Mijn antwoord: “I might pull through if it doesn’t get any worse than this”. Ze zet me op een stoel en voert me pumpkin soup en nog wat gekookte aardappels en na die gegeten te hebben besluit ik op weg te gaan voor mijn laatste rondje, als het niet beter wordt in mijn hoofd dan ben ik er bijna zeker van dat ik het bijltje er bij neer gooi want dit is een vreselijk gevoel….
Vijf kilometer doorkomst en op dat moment, na 45 kilometer, begint het te regenen en dit lijkt alle zorgen langzaam weg te spoelen. Ik stop bij onze tent, trek mijn regenbroek en regenjas aan , zet mijn truckerscap op om regen in mijn gezicht tegen te gaan en begin lekker te cocoonen in de capuchon van mijn jack. Ik heb afscheid genomen van het groepje en begin mijn tocht als a lone wolf. Dit heb ik nodig… om door te kunnen gaan zal ik mijn eigen race moeten lopen en mijn eigen koers moeten varen.
Doorkomst op 50 kilometer en heel langzaam begint mijn gitzwarte gemoedstoestand op te klaren, nog steeds heb ik geen flauw idee wat er de laatste zeven uur in mijn hoofd gebeurt is maar zoals ik mijn nu voel ben ik in staat om door zonder al te veel problemen door te gaan.
Rond de klok van zessen begint het donker te worden en de regen komt dan met bakken uit de hemel. Bij de doorkomst op 55 kilometer vraag ik aan de dames van de hoofdbevoorradingspost of ze mijn mince en cheese pie willen opwarmen voor de volgende doorkomst en overleg ik even met mijn vriend Matt, een zeer ervaren ultra die helaas bij 40 kilometer heeft moeten opgeven in verband met Achilles-problemen (Matt wil in November een FKT zetten voor het zuid-eiland gedeelte, van 1500km, van de Te Araroa trail en moet dus heel blijven), en vertel hem dat ik bij de doorkomst op 60 kilometer een complete kit change zal doen. Met regen en een temperatuur van rond de drie graden hoor ik de eerste verhalen van milde onderkoeling bij sommige van mij medelopers.
Naseby ligt tussen twee heuvelruggen in en is gevormd op een “clay pan”, een dikke onderlaag van gele klei. De nacht is gevallen en de regen komt nog steeds naar beneden. Langzamerhand begint de looptrack in een grote baggerbende te veranderen en het is lastig om onder het licht van mijn head torch de “loopbare” plekken uit te zoeken.
Ik loop onze tent binnen na de doorkomst op 60 kilometer en daar staat Naresh, mijn roomie, zeiknat en ijskoud en ik hoor Grant, zijn crewie, tegen hem schreeuwen…. “Talk to me, talk to me!!! You are looking around but you don’t even see me” Oke, Naresh zit diep in de hurt locker. Hoewel ik het wat koud heb , vooral mijn handen, voel ik mij goed en lijkt alle ellende van de baan.
Gear change, snel een andere korte broek aan, een droog mid en top layer shirt en dan even wat tijd voor de voetverzorging. Matt trekt mijn schoenen en sokken uit en droogt mijn voeten af. Ik smeer ze in met een dike laag Gurney Goo tegen pruning en we overleggen even wat te doen aan de schoensituatie. Droge schoenen aan of door lopen in dezelfde schoenen? Het parkoers is zo nat dat een nieuw paar schoenen binnen tien minuten ook doorweekt zullen zijn en de schoenen die ik aan heb zijn mijn vaste schoenen dus we laten het bij alleen een paar droge Injini sokken., wel besluit ik om vanaf nu mijn tracking poles meet e nemen om mij staande te houden op het soms spiegelgladde parkoers. Mijn pie naar binnen werken en wegspoelen met Coke en dan verder de nacht in.
Bij de meeste vijf kilometer doorkomsten kom ik het groepje tegen waar ik in het begin van de race nog deel uitmaakt, ze zijn vijf kilometer op mij uitgelopen maar ook bij hun is het tempo er nu uit. De daarop volgende uren gaan in een roes voorbij, kilometer na kilometer en ik geniet van de stilte en de eenzaamheid van de nacht. Af en toe zie je wat wiegende lampjes in de verte van medelopers maar verder loop ik lekker in mijn eigen natte wereldje.
Langzaam verdwijnen de kilometers onder mijn voeten en rond een uur of half vijf hoor ik bij onze tent het bericht “Miriam, John and Chris have pulled the pin” …. Het groepje waar ik in het begin van de race onderdeel van uitmaakte is gezamelijk uitgestapt. Hoewel deze lopers tot mijn loopvrienden groep behoren geeft dit me op een sarcastische manier een oppepper, we zijn nu op het punt van de race aangekomen dat onder de mindere goden de mannen van de jongens gescheiden worden. En ik weet van mijzelf dat ik niet de snelste loper ben maar als ik iets kan, dan is het wel de blik op oneindig en onvermoeid door gaan.
De rest van de nacht bestaat uit natte sokken, droge sokken, Gurney Goo, veel modder,heel veel modder, pumpkin soup en veel Coke.
Vijf uur‘s morgens, 19 uur onderweg en nog een lange weg te gaan, maar het moraal is nog steeds goed., dit worden taaie kilometers. Het aantal kilometers wat nog afgelegd moet worden valt wel mee maar omdat het tempo er uit is worden dit nog lange uren, maar ja, er zit niets anders op dan stug door gaan. Eerst maar even ontbijten, een mince and cheese pie, wat pizza, vruchtenyoghurt en coke.
De lopers op andere afstanden (100, 80 en 50 km) gaan ook om vijf uur van start van start end it is altijd een lichtpuntje, hoewel ik nog steeds “blij” in mijn eigen wereldje loop is het leuk om af en toe gepasseerd te worden door een loper die je aanmoedigd. Het regent nog steeds en ondertussen loop ik 13 uur in de regen….the joy of being an ultra-runner.
Steeds meer verhalen over uitvallers bereiken me van de andere lopers die mij passeren. Rond de klok van zessen kom ik mijn trainingsmaatje Will tegen, die op dat moment zo’n 15 kilometer op mij voorligt en het op dat moment zwaar heeft maar wordt bijgestaan door Matt en Grant, die hem door de moeilijke periode heen proberen te krijgen. Will kennende zal hij voorlopig nog niet aan opgeven denken maar het zijn wel een paar lastige uren voor hem.
En dan is het moment daar…. Half zeven en het is gestopt met regenen. En nog beter, over de mountain ranges in het oosten komt langzaam het daglicht voorbij. “Goodbye dark and wet night, hello day light”, Dit moment is altijd een morele oppepper.
Op dit moment gaat het lichamelijk nog prima maar de vermoeidheid begint doe te slaan, niet zo zeer de vermoeidheid maar meer de slaap en ik kan mijn ogen nauwelijks open houden. Ik betrap mijzelf er op dat ik zo af en toe slaapwandel. Maar zo snel af dit gevoel zich aanbiedt, zo snel verdwijnt het ook en rond zeven uur ben ik nog klaar wakker.
120 kilometer en nog een marathon te gaan, afgaande op mijn rondetijden betekent dit nog zo’n 8-9 uur onderweg. Ik ben onder de omstandigheden van de race tevreden alleen besef ik dat ik misschien een uur verloren heb in onze tent aan voetverzorging, extra droge kleren en gewoon af en toe iets te lang zitten tijdens de doorkomsten. Maar dat is de afweging die ik op dat moment gemaakt heb en is aan de andere kant de reden dat ik nog steeds in de race ben.
Doorkomst op het 135 km punt, en mijn trainingsmaatje Marty komt naast me lopen. Hoewel de track door de extra lopers op sommige plekken volledig tot bagger is vertrapt, vooral op de uphill gedeelten, zorgt het daglicht er in ieder geval voor dat het een stuk makkelijker rond de modder navigeren is. 25 kilometer te gaan, we zijn er nog niet maar ik voel me dusdanig goed dat ik weet dat ik ga finishen. Marty kwebbelt er rustig op los en weet als ervaren ultra-loper dat ik op dat moment niet altijd even spraakzaam meer ben maar het is lekker om iemand bij je te hebben die gewoon over koetjes en kalfjes praat en de zinnen even verzet voor je…want op dat moment is het alleen nog maar de finishlijn wat in je gedachte is.
Hoewel mijn tracking poles mij een grote dienst hebben bewezen tijdens de glijpartijen gedurende de nacht (de winnaar bescheef het parkoers als “rollerskating on ice”) geef ik ze nu de meeste tijd aan Marty. Tracking poles zorgen e rook voor dat je paslengte soms wat belemmert wordt en nu het parkoers begint op te drogen door het waterige zonnetje en de wind wordt het lopen een stuk makkelijker.
Marty blijft de rest van de race bij me en bij iedere doorkomst zie ik lopers die gefinished zijn en terwijl ik even wat eet en drink word ik bijgepraat over wie er tot dan toe de finishlijn gehaald heeft.
De een na laatste ronde, wetende dat het er bijna op zit en ik nog comfortabel binnen de cut off tijd van 32 uur zit. Bij elke “hindernis” , zoals de modderige klim na de de dam weet je dat het hierna nog maar een keer nodi g is, nog maar een keer hierna…
Halverwege de op een na laatste ronde, met nog 15 kilometer te gaan, beginnen de blaren op mijn kleine teentje me dusdanig parten te spelen dat ik besluit om tijdens de laatste loodjes de first aid tent op te zoeken om ze door te laten prikken. Ik heb het over blaren maar eigenlijk was mijn kleine teentje een grote blaar. Het enige nadeel is dat ik op dat moment, na door vier paar te zijn gegaan, geen droge sokken meer heb dus ik zal mijn natte en modderige sokken weer aan moeten trekken, maar het zei zo, ik ben nu zo dicht bij de eindstreep dat niets me meer tegen houdt.
De laatste ronde, het is een speciaal gevoel om tegen iedereen in basecamp en alle andere lopers te kunnen zeggen “last round” als ze vragen hoe ver je nog moet. Nog een keer rond de dam, nog een keer die modderige glijbaan op en neer en dan zijn we weer terug bij basecamp, nog vijf kilometer te gaan.
Matt vraagt of hij met ons mee mag lopen en natuurlijk stem ik toe, hoewel Matt en ik in alles tegenovergesteld zijn (de linke boomknuffelaar) beschouw ik hem al een van mijn trouwste hardloopvrienden en trainingsmaatjes en een van onze sport’s true gentleman.
Na ruim 31 uur haal ik opgelucht de finish, moe maar voldaan. Ik hoor dat van de 40 “Milers” er 23 maar de finishlijn gehaald hebben, dit is veel hoger dan het “aanvaardbare gemiddelde” van 30% uitval. Het is niet mijn tweede belt buckle wat mij blij maakt en makes my heart swell with pride maar de volgende uitspraak van Jamie, de race director . “Rudi, in ten years this has been the toughest episode of the Great Naseby Water Race so far. Only the toughest out there made the finish line……. When you were deep in the hurt locker but didn’t give up, I knew you were gonna make it home”
Waarbij ik de rondjes van iets meer dan 5km liep op een pace langzamer dan mijn HM tempoquote:
[..]
Je hebt net een run-bike-run gewonnen.
Ik mis echt een emoticon met rollende ogen op dit forum.
En ik heb na die RBR mijn relatie verbroken, kan me de laatste keer dat ik 8 uur geslapen heb of überhaupt zonder wakker worden de nacht doorgekomen ben niet herinneren en ben aan een nieuwe baan begonnen die in ieder geval mentaal heel veel van me eist momenteel
Dus ik voel me toch echt niet helemaal fit. Maar ik denk dat een 5000m nog wel leuk kan zijn, even niet nadenken en gewoon rondjes rennen. Rond de 20 minuten zou misschien nog wel moeten lukken.
Oja en ik ben ook nog 2x gevallen deze week waardoor ik een en al blauwe plek en schaafwond ben
Maar volgens jouw redenatie kan het door al deze slechte voortekenen alleen maar heel goed gaan dus daar ga ik dan maar vanuit [ Bericht 7% gewijzigd door La_Tramposa op 02-09-2016 13:47:33 ]
Niet helemaal fit of niet topfit ? Er is natuurlijk een verschil tussen die 2.quote:
Waarbij ik de rondjes van iets meer dan 5km liep op een pace langzamer dan mijn HM tempo
Iemand die terug aan het komen is van een blessure en 5km op HM tempo kan lopen is in mijn ogen gewoon fit.
Dat laatste jaquote:Op vrijdag 2 september 2016 14:19 schreef CaLeX het volgende:
[..]
Niet helemaal fit of niet topfit ? Er is natuurlijk een verschil tussen die 2.
Iemand die terug aan het komen is van een blessure en 5km op HM tempo kan lopen is in mijn ogen gewoon fit.
En het was zelfs 2x5.4km, en in totaal bijna 1.5 uur wedstrijd met het fietsen erbij dus inderdaad ook niet gek hoor dat tempo, komt ook overeen met de duur van een HM. Maar ik heb het idee dat de echte tempohardheid nog ontbreekt en dat ik mezelf hard tegen ga komen bij zo'n 5000 op de baan
Maar dat is geen reden om het niet te doen!Niet zo streng zijn voor jezelfquote:
Dat heb ik al mijn hele leven. Kortom, je kunt er oud mee worden.quote:
Vanavond ga jij goed lopen. En zo niet, dan kan het de volgende keer alleen maar beter gaan na zo'n slome 20'er.
quote:
Haha bedankt mannenquote:
[..]
Dat heb ik al mijn hele leven. Kortom, je kunt er oud mee worden.
Vanavond ga jij goed lopen. En zo niet, dan kan het de volgende keer alleen maar beter gaan na zo'n slome 20'er.
oud misschien wel, maar knapper word ik er niet op. Er kwam net iemand een foto maken voor een 'voorstel' stukje op de website van mijn werk, oei ik lijk wel stoned met wallen van hier tot tokyo.
post maar even hier, dan oordelen wij daar wel overquote:
[..]
[..]
Haha bedankt mannen
oud misschien wel, maar knapper word ik er niet op. Er kwam net iemand een foto maken voor een 'voorstel' stukje op de website van mijn werk, oei ik lijk wel stoned met wallen van hier tot tokyo.
5 km op hm tempo is vermoeiend ja.quote:
[..]
Niet helemaal fit of niet topfit ? Er is natuurlijk een verschil tussen die 2.
Iemand die terug aan het komen is van een blessure en 5km op HM tempo kan lopen is in mijn ogen gewoon fit.
Ik mis de tijd dat mijn hm tempo gelijk was aan mijn duurlooptempo
No way, dat het hier door het hele pand gezien kan worden is al gênant genoeg. Gelukkig zijn er gisteren ook professionele foto's gemaakt, daar was ik op voorbereid en volgens mij zijn die een stuk beter, dus ik snap niet waarom ze daar niet gewoon even op gewacht hebbenquote:
[..]
post maar even hier, dan oordelen wij daar wel over
Maarja, als ik mijn werk goed doe is iedereen die foto vast snel vergeten [ Bericht 0% gewijzigd door La_Tramposa op 02-09-2016 15:14:27 ]
Wow, wat een stoere actie! Ga je het nog een keer doen denk je?quote:
Dank voor deze weer-update! En ook voor de tips en succeswensen op de vorige blz trouwens. Ik laat graag weten hoe het was tzt.quote:
Afsluitdijklopers: jullie hebben wind mee! Sterker nog, jullie hebben minimaal windkracht 6 in de rug. Eigenlijk is het nu niet interessant meer om te gaan lopen, beetje een sissieloop.
Gelukkig voor de vroege lopers zal het in de nacht hard regenen (dat doet het al vanaf de avond ervoor). In de loop van de ochtend wordt het droger, maar zijn enkele buitjes nog wel mogelijk.
Temperatuur: graad of 17.
Dauwpunt: graad of 16, maar in de ochtend iets dalend.
Hoe kijken jullie er tegen aan?
Ik zou in Apeldoorn lekker een kortere afstand lopenquote:
Komt mijn trainer net in onze groepsapp met de vraag of we intresse hebben om voor een halve marathon te trainen. In februari in Apeldoorn. Ik heb er in eerste instantie een nee opgezegd ivm met de knie. Maar ik ga toch even vragen wat de fysio er van zou vinden. Ik denk dat ik zoiets voor mezelf (en mijn knie) rustig moet opbouwen, dus eerst naar 10, dan naar 15 etc. Ik zou nu een half jaar daarvoor hebben, denk toch dat het in mijn geval wat te weinig is. Het kriebeld wel een beetje. Maar zijn wel veel km's..
Hoe kijken jullie er tegen aan?
Ik wil daar komend jaar trouwens ook lopen.
Hij staat ook hoog op mijn lijstje. Hopelijk past hij eindelijk een keer in de planning.quote:
[..]
Ik zou in Apeldoorn lekker een kortere afstand lopen
Ik wil daar komend jaar trouwens ook lopen.
Ja ik denk eigenlijk toch dat het wat te snel is. Misschien daar beter voor de eerste keer een 10 km doen ofzo. Kan ik ze nog aanmoedigen ookquote:
[..]
Ik zou in Apeldoorn lekker een kortere afstand lopen
Ik wil daar komend jaar trouwens ook lopen.
Ik wil trouwens dit jaar die Meijendelloop wel lopen! Ik heb me al aangemeld voor de facebook pagina, maar Zwabberhark, als je weer inside informatie hebt over het inschrijven hoor ik het graag!
Ik kan mj hier alleen maar bij aansluiten. Als het nou een mooie van A naar B of 1 mooie grote ronde dan zou ik er eerder over gaan twijfelen.quote:
[..]
Mooi en indrukwekkend verslag. Respect wederom voor je prestatie
Maar toch geen "gaaf dat wil ik ook" idee met name door de rondjes
De afstand is natuurlijk heel veel meer dan absurd ver, maar dat schrikt me op een of andere manier niet af.
Maar rondjes...
Gezien je knie zou ik het niet doen.quote:
Komt mijn trainer net in onze groepsapp met de vraag of we intresse hebben om voor een halve marathon te trainen. In februari in Apeldoorn. Ik heb er in eerste instantie een nee opgezegd ivm met de knie. Maar ik ga toch even vragen wat de fysio er van zou vinden. Ik denk dat ik zoiets voor mezelf (en mijn knie) rustig moet opbouwen, dus eerst naar 10, dan naar 15 etc. Ik zou nu een half jaar daarvoor hebben, denk toch dat het in mijn geval wat te weinig is. Het kriebeld wel een beetje. Maar zijn wel veel km's..
Hoe kijken jullie er tegen aan?
Als ik lees hoe vaak jij last hebt van je knie of been en hoe ver je tot nu toe loopt, lijkt me dat niet verstandig. Dan loop je jezelf nog meer kapot.quote:
Komt mijn trainer net in onze groepsapp met de vraag of we intresse hebben om voor een halve marathon te trainen. In februari in Apeldoorn. [...]
Hoe kijken jullie er tegen aan?
Je hebt daar wel een 8k dacht ik, lijkt me een beter plan.
Vorig jaar viel het me wat tegen, maar het jaar ervoor heb ik er gelopen in een besneeuwde omgeving.
Paar pittige heuveltjes, maar laatste stuk gaat naar beneden (de lange afstand).
) & Wyccie, we dachten hetzelfde
Denk dat het idd gewoon 8 km word dan. Ga ik daarna mijn groepsgenootjes aanmoedigen!@ RD wat een leuk verslag echt respect !!
. En dan ook nog rondjes. Ik hou niet echt van wat jij doet maar vind het wel leuk om je verslagen en berichtjes te lezen . Echt respect nogmaals.Eind september gaat de inschrijving open. Ik zal als ik het onthoud wel een seintje geven. Meestal binnen een paar dagen vol. Ik overweeg 'm zelf ook weer te lopen.quote:
Ik wil trouwens dit jaar die Meijendelloop wel lopen! Ik heb me al aangemeld voor de facebook pagina, maar Zwabberhark, als je weer inside informatie hebt over het inschrijven hoor ik het graag!
Absoluut! Volgend jaar weer maar nu eerst focussen op Northburn 100quote:
[..]
Wow, wat een stoere actie! Ga je het nog een keer doen denk je?
is die 170 km gecertificeerd?quote:
Mijn maandtotaal van augustus was trouwens 170 km, een nieuw PR.
quote:
[..]
is die 170 km gecertificeerd?
Vergeet niet dat 10 km al een zeer respectabele afstand is. Door die duurloopgekkies hier sneeuwt dat soms onder.
[ Bericht 5% gewijzigd door La_Tramposa op 02-09-2016 23:41:36 ]
Nou, ik lees hier net dat sommigen daar geen hele maand voor nodig hebben, maar dat in iets meer dan 1 dag doen...quote:
Mijn maandtotaal van augustus was trouwens 170 km, een nieuw PR.
Ik, aan de andere kant, doe er dan weer ruim 1,5 maand over. Verschil moet er zijn immers.
@BlueT, ik heb ook de 170 nog nooit gehaald hoor. Gaat deze maand ook niet lukken. Misschien oktober of november. Of daarna bij de marathontraining
Wat ik me nou afvraag, als je hoge tempo conditie (Vo2max dus ook) toeneemt, is het dan ook makkelijker om een lange afstand op rustig tempo te lopen?
Ik heb het idee dat bij een hoge snelheid het hart meer wordt aangesproken dan je spieren/pezen en bij een lange duurloop dat je conditie niet perse heel goed hoeft te zijn als je spieren/pezen het aankunnen..
conditie = uithoudingsvermogen, dus dat heb je juist nodig voor lange duur.quote:
Jezus, intervaltraining in deze zon met zwarte kleding, geen goed idee
Wat ik me nou afvraag, als je hoge tempo conditie (Vo2max dus ook) toeneemt, is het dan ook makkelijker om een lange afstand op rustig tempo te lopen?
Ik heb het idee dat bij een hoge snelheid het hart meer wordt aangesproken dan je spieren/pezen en bij een lange duurloop dat je conditie niet perse heel goed hoeft te zijn als je spieren/pezen het aankunnen..
Als puur en alleen je vo2 max zou toenemen zou dat in theorie geen invloed moeten hebben op je duurvermogen en je lage zones. Maar vo2 an sich is grotendeels aangeboren en moeilijk te verhogen door training. Wel zal je als je sneller wordt meestal ook een betere loopefficientie krijgen, waardoor het lopen op lagere snelheden ook beter gaat.
Tijdens mijn vorige marathontrainingen liep ik max. zo 150 per maand. En dan deed ik echt wel netjes mijn best.
Murmeli, ben je niet gewoon al een half jaar aan het trainen voor de marathon? In ieder geval wel een goede basis om die laatste 10k nog uit te kunnen lopen.
Maar dat is 35km per week, als je serieus in je marathontraining zit is je lange duurloop toch al bijna zo lang in de meeste weken..quote:
Ik snap niet hoe anderen zulke hoge maandtotalen halen buiten een marathontraining om.
Tijdens mijn vorige marathontrainingen liep ik max. zo 150 per maand. En dan deed ik echt wel netjes mijn best.
Murmeli, ben je niet gewoon al een half jaar aan het trainen voor de marathon? In ieder geval wel een goede basis om die laatste 10k nog uit te kunnen lopen.
Liep jij dan de meeste weken een duurloop van bijna 35km? Ik dacht dat meestal 1*30 en 1*35km op het programma staat tijdens een marathontraining. En dan per week zo'n 60-70km.quote:
[..]
Maar dat is 35km per week, als je serieus in je marathontraining zit is je lange duurloop toch al bijna zo lang in de meeste weken..
Als het niet bevalt, kan ik alsnog een ud of Nathan etc vest kopen.
Per week 60-70 is ook wel erg veel. Met 1 x 30 en 2-3 x een korte training van 5-10k haal ik dat dus niet.
Morgen gedeeltelijk met de NS-bus richting Tilburg. Niet zo'n zin in. En ik kan niet bij mijn clubmaatjes kijken in de ochtend.
In de rustige weken was mijn lange duurloop ook al 22-24 km en kwam ik inderdaad tot de 60-70km, maar de piek weken waren rond de 100. Je kan het zo gek maken als je wilt natuurlijk, maar ik deck dat wyccie in dat opzicht ook wel een outlier is, met zo weinig trainingskilometera toch veel zware wedstrijden aankunnen.quote:
[..]
Liep jij dan de meeste weken een duurloop van bijna 35km? Ik dacht dat meestal 1*30 en 1*35km op het programma staat tijdens een marathontraining. En dan per week zo'n 60-70km.
Hebben ze bij de decathlon geen bijpassende flessen?quote:
Heb twee soft flasks besteld uit China (500ml). Hoop dat het een beetje redelijke kwaliteit is. Prijstechnisch wel interessant: 2 voor 9 dollar. Ipv 19 euro per stuk (Salomon). Nu nog tig weken wachten op de postbode.
Ik koop zelf ook best veel via die Chinese webshops, maar dit durf ik niet. Ik hoor het wel als je water een gek smaakje heeft.
Wow, 100k per week is veel. Knap dat jij dat aankunt. Voor mij zou dat geen meerwaarde hebben, alleen maar nadelen, denk ik.quote:
[..]
In de rustige weken was mijn lange duurloop ook al 22-24 km en kwam ik inderdaad tot de 60-70km, maar de piek weken waren rond de 100. Je kan het zo gek maken als je wilt natuurlijk, maar ik deck dat wyccie in dat opzicht ook wel een outlier is, met zo weinig trainingskilometera toch veel zware wedstrijden aankunnen.
Ik vind het eigenlijk best veel wat ik aan kilometers maak. En dat voor iemand die geen sociaal leven heeft.
Hoe halen jullie die kilometers met genoeg slaap, werk, vrienden, kinderen en partners?
Oh, en mijn wedstrijden zijn helemaal niet zwaar. Ik loop ook eigenlijk geen wedstrijden, hè.
Nu toch kriebels. Plan was vanavond rustige training van 16k en morgen TTM. Twijfel nu of ik niet toch de Afsluitdijk erbij ga doen, evt de halve.
Niet doen. Het wordt afschuwelijk weer.quote:
Twijfel nu of ik niet toch de Afsluitdijk erbij ga doen, evt de halve.
. Dat is veel leuker dan 32 kilometer rechtdoor lopen .quote:
Kom anders morgen gezellig de 30 van Noord lopen
Dit is mijn trainingsgebied. En overdag. Ik heb ook echt geen idee wat er allemaal is he...Ze is iig niet uniek; mijn hoogste maandtotaal ooit is 176 km, en dat was de maand voor een marathon. In de voorbereiding op San Francisco heb ik dat zelfs niet gehaald.quote:
[..]
In de rustige weken was mijn lange duurloop ook al 22-24 km en kwam ik inderdaad tot de 60-70km, maar de piek weken waren rond de 100. Je kan het zo gek maken als je wilt natuurlijk, maar ik deck dat wyccie in dat opzicht ook wel een outlier is, met zo weinig trainingskilometera toch veel zware wedstrijden aankunnen.
Gemiddeld loop ik 4 keer in de week met minimaal 11 km per keer. 1 van de 4 een langeduurloop van minimaal 20 km en zo kom je er wel aan. Na een tijdje weet je niet beter en voelt minder doen voor jezelf als dat je te weinig doet.quote:
Ik snap niet hoe anderen zulke hoge maandtotalen halen buiten een marathontraining om.
Tijdens mijn vorige marathontrainingen liep ik max. zo 150 per maand. En dan deed ik echt wel netjes mijn best.
Murmeli, ben je niet gewoon al een half jaar aan het trainen voor de marathon? In ieder geval wel een goede basis om die laatste 10k nog uit te kunnen lopen.
Je kunt morgen nog ter plekke inschrijven. En er zijn ook kortere afstanden dus je hoeft niet de 30 te lopen.quote:
[..]
Volgend jaar beter. Ik ga me wagen aan de kwart Afsluitdijk, en daar heb ik op zich geen spijt van, los van de debiel vroege starttijd. Alhoewel ik daar vannacht om 3:45 als de wekker gaat vast anders over denkquote:
[..]
Je kunt morgen nog ter plekke inschrijven. En er zijn ook kortere afstanden dus je hoeft niet de 30 te lopen.
Maar jij gaat wel dus? Welke afstand?
. Het is de laatste test voor Berlijn.Maar wind mee! Het nadeel is het vroege opstaan.quote:
[..]
Niet doen. Het wordt afschuwelijk weer.
Oh ja, dat was ook nog een goede optie. Help me daar volgend jaar aan herinneren! Dit jaar wil ik Tilburg ervaren.quote:
Kom anders morgen gezellig de 30 van Noord lopen
Afsluitdijk ERBIJ gaan doen? Dus én de afsluitdijk én de TTM lopen? Waarom zou je dat doen? Lijkt me logistiek lastig... en wat heb je er aan?quote:
Ik denk dat Devv nog veel meer een outlier is met maar weinig training en echt zware wedstrijden!
Nu toch kriebels. Plan was vanavond rustige training van 16k en morgen TTM. Twijfel nu of ik niet toch de Afsluitdijk erbij ga doen, evt de halve.
Nee, bij de decathlon hebben ze alleen de Salomon soft flasks. Ik vermoed dat er iets mis is gegaan in het productieproces, want het was volgens mij wel de bedoeling om die hardloopvestjes met soft flasks te verkopen.quote:
[..]
Hebben ze bij de decathlon geen bijpassende flessen?
Ik koop zelf ook best veel via die Chinese webshops, maar dit durf ik niet. Ik hoor het wel als je water een gek smaakje heeft.
Het is inderdaad even afwachten hoe het product zal zijn. In ieder geval goed wassen na aankomst
Nou, blijkbaar maak ik niet genoeg kilometers.quote:
[..]
Afsluitdijk ERBIJ gaan doen? Dus én de afsluitdijk én de TTM lopen? Waarom zou je dat doen? Lijkt me logistiek lastig... en wat heb je er aan?
Ik zou wsl de halve dan doen. Die 10 mijl van morgen is ook vooral voor de sfeer.
Maar ik ga het niet doen, veel te vermoeiend, en ik moet tegenwoordig nog eerder op voor mijn werk.
Jij loopt morgen ook of niet?
Ja, ik loop morgen de TTM. Ik heb er zin in, al voel ik mij nog niet topfit. Te weinig gedaan tijdens de vakantie denk ik. Maar ik heb er zin in. Ik hoop dat het droog blijft!quote:
[..]
Nou, blijkbaar maak ik niet genoeg kilometers.
Ik zou wsl de halve dan doen. Die 10 mijl van morgen is ook vooral voor de sfeer.
Maar ik ga het niet doen, veel te vermoeiend, en ik moet tegenwoordig nog eerder op voor mijn werk.
Jij loopt morgen ook of niet?
Lekker loopweer, 19 graden.
Windkracht 6 in de rug kan ook heel vermoeiend zijn, omdat je gedwongen wordt om harder te gaan dan je aankunt.quote:
Maar wind mee! Het nadeel is het vroege opstaan.
Zo, wat ontzettend onverwacht zeg. Dat zag niemand aankomen.quote:
Nou, het viel me alles mee, op een ontspannen manier naar 19.50 gelopen!
Dat is minderquote:
Ik hoop dat als ze 'm aflasten vanwege onweer, ze dat dan een beetje op tijd doen... Ik heb geen zin om dat in Den Oever pas te horen.
Nu slapen. Om kwart voor tien gaat de wekker
"De afsluitdijkloop was geweldig; like dit bericht als je volgend jaar zelf ook mee wil doen!"quote:
Succes Afsluitdijklopers! Ik zal alle berichten na afloop liken.
Kan jij nog wat zeggen over de kansen op onweer? Wind en regen kunnen mij niets schelen, maar op een dijk gaan lopen tijdens onweer is vragen om moeilijkheden.
Ook de mijne?quote:
Succes Afsluitdijklopers! Ik zal alle berichten na afloop liken.
Jij denkt dat ik windkracht 6 niet aankan, pijll zegt dat ik niet uniek ben.
Om kwart voor 10? Ga je zo vroeg al op pad? Dat wordt dus echt een nacht overslaan voor jou!quote:
[..]
Dat is minder
Ik hoop dat als ze 'm aflasten vanwege onweer, ze dat dan een beetje op tijd doen... Ik heb geen zin om dat in Den Oever pas te horen.
Nu slapen. Om kwart voor tien gaat de wekker
En de gevaren van onweer had ik nog niet bedacht, laten we hopen dat het zo ver niet komt, ik heb juist zo'n zin.
buienradar Zurich
Ik denk dat er verspreid over Nederland wel onweer kan voorkomen, maar niet op uitgebreide schaal. Je moet echt pech hebben dat er een aantal actieve buien precies over de dijk gaat. Maar ik heb de laatste uren het weer niet meer gevolgd eigenlijk.quote:
Kan jij nog wat zeggen over de kansen op onweer?
Alleen als je met twee duimpjes op de foto gaat bij het standbeeld van Hendrik Lorentz.quote:
Windkracht 6 in de rug zorgt ervoor dat je gedwongen sneller gaat en dan word je moe. Dat wordt dus een serieus loopje voor je.quote:Jij denkt dat ik windkracht 6 niet aankan, pijll zegt dat ik niet uniek ben.
Zo voel ik het ook, weken van onder de 50km zijn eigenijk weken waarbij ik denk "heb ik wel gelopen?"quote:
[..]
Gemiddeld loop ik 4 keer in de week met minimaal 11 km per keer. 1 van de 4 een langeduurloop van minimaal 20 km en zo kom je er wel aan. Na een tijdje weet je niet beter en voelt minder doen voor jezelf als dat je te weinig doet.
Niet alleen mijn lichaam is er aan gewend maar lopen is een dusdanig vast element van mijn dagelijks leven geworden dat het iets vanzelfsprekend is geworden.
Als ik bijv. brandweertraining in het dorp heb dan ga ik er vaak lopend heen ipv. met de auto, 5km heen en 5km terug.
Tja, openbaar vervoer he.quote:
[..]
Om kwart voor 10? Ga je zo vroeg al op pad?
Maar ik krijg net bericht dat 'ie afgelast is, en dat is vroeg genoeg, ik hoef niet op weg.
Lijkt me nix...quote:
Je zal maar niet ingeschreven hebben voor de Afsluitdijk open en ipv daarvan naar Luxemburg zijn gegaan...
en arme organisatie ook. wat zullen die balen na alle voorbereiding
ja wrijf het er nog even inquote:
Afsluitdijkers, veel plezier!
sorry, ik was net te laatquote:
Ik moet nog op weg voor mijn loopje.
Hoe leuk ik het ook vind, zelfs nu na jaren heb ik nog steeds moeite me van de bank af te slepen.
*gnork*quote:
Sorry, heel vervelend voor de lopers
Kan gebeuren, helaas.quote:
Afsluitdijkers, veel plezier!
Om zaterdagavond om 22.30 vind ik dat ook niet gekquote:
Poeh, wat balen.
Ik moet nog op weg voor mijn loopje.
Hoe leuk ik het ook vind, zelfs nu na jaren heb ik nog steeds moeite me van de bank af te slepen.
Wat is er zo grappig eigenlijk?quote:
Ik snap ook al dat leedvermaak hier niet echt...quote:
Profetische woorden.quote:Op zaterdag 3 september 2016 19:30 schreef DeLuna het volgende:
Zal wel weer typisch zijn als het zo onweert dat het afgelast wordt
Je tweelingbroer wel, geloof ik.quote:
Net voordat we gingen slapen zagen we dat het afgelast was... Nu maar naar de kroeg!Lijkt mij helemaal niks, zo'n lang stuk rechtdoor lopen.
Zo'n marathon lopen met een echt trainingsschema gaat me volgens mij ook niet lukken. Ik kom de meeste maanden zo rond de 100 km. Wil ik daar meer van maken dan gaat het ten koste van mijn ander trainingen en daar heb ik voorlopig nog geen zin in.
Maar het moet met de kilometers die ik nu maak ook best lukken. Zal alleen niet al te snel gaan.
Dan volg ik nu maar het advies van de fysiotherapeut om een paar weken rust te nemen ivm spierscheurtjes. Was tenslotte ook een dijk van een advies.quote:
Ik ga morgen dan maar naar de HM van Nieuwkoop! Daar zit ook een stuk op een dijk in.
Kroeg en Opperdoes gaat niet echt samen.....ze zijn daar zo fijn als poppestrontquote:
Ik zit nu in een Airbnb in Opperdoes voor de afsluitdijk run
SPOILEREn anders zie ik jullie in Amsterdam Noord
En met onweer.quote:
Je kunt alsnog gaan lopen hoor, alleen dan zonder verzorgingsposten en medaille.SPOILEREn anders zie ik jullie in Amsterdam Noord
Het onweer is morgen later op de dag weer weg. Dus het zou kunnen. Maar dat doe ik later dit jaar dan nog wel eens.quote:
En even bedenken wat ik nu kan gaan doen met kijk op de marathon in Rotterdam enzovoorts..
.Ik ga morgen dan maar de 'dijkenloop' (haha ) in Beneden leeuwen lopen. Vorig jaar ook gedaan en dat is een leuk loopje, en je kunt dit jaar voor het eerst op de dag zelf inschrijven. Dus als het alleen maar een beetje regent ga ik 5 km rennen Misschien doe ik dat wel inderdaad. Al vond ik 8km een veel beter plan dan 10. Ik loop altijd 5 a 7 op een training, sporadisch 8, nooit meer aan één stuk.quote:SPOILEREn anders zie ik jullie in Amsterdam Noord
Eerst maar eens kijken wat voor weer het hier wordt. En of die pokkeherrie van Valtifest ooit tot een eind komt.
Wat bedoel je?quote:Op zaterdag 3 september 2016 23:14 schreef DeLuna het volgende:
Gelukkig weet iedereen dat een evenement heel wat anders is dan een wedstrijd.
<knip>
Een wedstrijd is heel anders dan een training; dan kan je altijd wat extra's. Dus als je 7 km kan lopen op een training, dan gaat die 10 morgen zeker lukken.quote:
[..]
Misschien doe ik dat wel inderdaad. Al vond ik 8km een veel beter plan dan 10. Ik loop altijd 5 a 7 op een training, sporadisch 8, nooit meer aan één stuk.
Al die adviezen dat je morgen ook gewoon op het fietspad de Afsluitdijk kunt gaan lopen.quote:
Een afgelasting is altijd klote, maar helemaal met een uniek evenement als dit.
Begrijp ik goed dat er wordt gekeken naar een alternatieve datum?
Je weet het nooit, wie weet verras je jezelf desondanks. Heb al vaak een stuk beter gelopen dan ik op basis van het gevoel vooraf (slaapgebrek of zo) had gedacht.quote:
Net de buurt bbq achter de kiezen...dat wordt geen toptijd voor mij morgen in Tilburg.
Terug van 16k. Lekker gelopen. Conditie is prima.
Wennen aan nieuwe schoenen.
Hierbij dan de duimpjes:
We zijn ook naar Medemblik gelopenquote:
[..]
Kroeg en Opperdoes gaat niet echt samen.....ze zijn daar zo fijn als poppestront
Gelukkig wel uitslapen, normaal zou de wekker over 30min gaan!Vooral de eerste kilometer was raar, mijn benen waren stijf maar niet zeer of zo, maar het gevoel als of ik tot aan mijn middel in stroop liep
Ik dacht dat ik regelmatig laat liep, maar da's dan om een uur of 10 's avonds.quote:
En extra proteïne is ook altijd goed.
Terug van 16k. Lekker gelopen. Conditie is prima.
Wennen aan nieuwe schoenen.
Hierbij dan de duimpjes:
Ben je niet dubbel kapot na zo'n late loop? Het duurt vast ook wel even voor je eenmaal echt slaapt.
4 hele km's! Is na vorige week helemaal een contrast.quote:
Net mijn eerste rondje weer gelopen. Vier kilometers, daarna vond het lichaam het wel genoeg
Vooral de eerste kilometer was raar, mijn benen waren stijf maar niet zeer of zo, maar het gevoel als of ik tot aan mijn middel in stroop liep
Maar het begin is er weer. De voeten konden het ook al aan?
Vanaf een uur of zeven heeft het hier (Woerden) stevig geonweerd. Op de Afsluitdijk niet, maar als ik het goed begrijp is het slecht te voorspellen waar het onweer precies zal optreden. Terechte beslissing van de organisatie.quote:
Wauw, is de Afsluitdijk Open serieus afgelast? En er is geen onweer te zien op de radar... Ik vraag me af hoeveel mensen er vandaag onwetend aan de start staan...!
Ik ga bij de 30 weer een lang lint van mensen hebben achter mij denk ik. Met mijn 2 meter ben ik met dit weer altijd een menselijk windschild.quote:
Je kunt alsnog gaan lopen hoor, alleen dan zonder verzorgingsposten en medaille.SPOILEREn anders zie ik jullie in Amsterdam Noord
Dit is ook voor mij uitzonderlijk.quote:
[..]
Ik dacht dat ik regelmatig laat liep, maar da's dan om een uur of 10 's avonds.
Ben je niet dubbel kapot na zo'n late loop? Het duurt vast ook wel even voor je eenmaal echt slaapt.
Ik sliep inderdaad pas rond half drie. Niet heel handig, aangezien ik ook een uur eerder dan mijn alarm wakker ben geworden door de buren.
Zo'n laat loopje gaat me makkelijker af dan een ochtendloop.
Iets dergelijks staat wel in hun kleine lettertjes, maar consumentenrecht zegt anders. Mogelijk een nieuwe discussie in WGR..quote:
als ik het goed begrijp is de organisatie niet verplicht om het inschrijfgeld terug te geven....er zullen heel wat pissed off zijn als er geen vervangende datum komt, wat organisatorisch waarschijnlijk een nachtmerrie is
Het is sowieso erg vervelend, benieuwd hoe de organisatie zich gaat opstellen en een nieuwe datum gaat zoeken.
Eens kijken of ik nog sub2 kan lopen
succes!quote:
Zo, vandaag for old times sake DE halve marathon Oostland lopen. Niet gehinderd door enige vorm van training of andere voorbereiding.
Eens kijken of ik nog sub2 kan lopen
Ik denk dat de organisatie een aardig probleem heeft. De loop is veel te duur, waardoor er weinig aanmeldingen waren. Het zou me niet verbazen als er nu al geen winst is.quote:
[..]
Iets dergelijks staat wel in hun kleine lettertjes, maar consumentenrecht zegt anders. Mogelijk een nieuwe discussie in WGR..
Het is sowieso erg vervelend, benieuwd hoe de organisatie zich gaat opstellen en een nieuwe datum gaat zoeken.
Maar voor het fatsoen (ook door de hoge prijs) moeten ze haast wel een andere datum regelen (wat dus weer een hoop kost) of eem gedeelte van het inschrijfgeld terug geven.
Dus ik ben benieuwd hoe dat gaat verlopen.
Dank je wel!quote:
Ik heb de popcorn al gepaktquote:
[..]
Ik denk dat de organisatie een aardig probleem heeft. De loop is veel te duur, waardoor er weinig aanmeldingen waren. Het zou me niet verbazen als er nu al geen winst is.
Maar voor het fatsoen (ook door de hoge prijs) moeten ze haast wel een andere datum regelen (wat dus weer een hoop kost) of eem gedeelte van het inschrijfgeld terug geven.
Dus ik ben benieuwd hoe dat gaat verlopen.
Ja, voeten zijn weer zo goed als hersteltquote:
[..]
4 hele km's! Is na vorige week helemaal een contrast.
Maar het begin is er weer. De voeten konden het ook al aan?
He! Als modje hoor je helemaal niet te rellenquote:
Popcorn eten is vredelievend! /Zwitserlandquote:
[..]
He! Als modje hoor je helemaal niet te rellen
Maar ook bij een afgelast evenement zijn er wel veel kosten gemaakt toch? Ik redeneer vast als een snob met geld, maar van mij hoeven zij niet in de rode cijfers te belanden door iedereen terug te betalen.quote:
als ik het goed begrijp is de organisatie niet verplicht om het inschrijfgeld terug te geven....er zullen heel wat pissed off zijn als er geen vervangende datum komt, wat organisatorisch waarschijnlijk een nachtmerrie is
Los daarvan hoop ik erg op een nieuwe datum, maar het wordt nu snel veel later licht in de ochtend dat de sluiting langer moet zijn als je mensen nog enigszins rond zonsopgang wil laten lopen. Dus of heel snel (kan vast niet), of komend voorjaar?
Trainen is voor talentlozen. Loop ze!quote:
Zo, vandaag for old times sake DE halve marathon Oostland lopen. Niet gehinderd door enige vorm van training of andere voorbereiding.
Eens kijken of ik nog sub2 kan lopen
Het is gewoon overmacht en ik verwacht ook mijn geld niet terug. Ik hoop wel op een nieuwe datum maar ik denk idd dat dat pas volgend jaar zal zijn.quote:
[..]
Maar ook bij een afgelast evenement zijn er wel veel kosten gemaakt toch? Ik redeneer vast als een snob met geld, maar van mij hoeven zij niet in de rode cijfers te belanden door iedereen terug te betalen.
Los daarvan hoop ik erg op een nieuwe datum, maar het wordt nu snel veel later licht in de ochtend dat de sluiting langer moet zijn als je mensen nog enigszins rond zonsopgang wil laten lopen. Dus of heel snel (kan vast niet), of komend voorjaar?
Ooit is de bruggenloop ook afgelast vanwege ijzel en sneeuw, geen idee of ze toen geld hebben terug gegeven?
Ben ook benieuwd. Volgens mij is het ook ondernemersrisico en kan men niet heel makkelijk zeggen dat ze niet vergoeden. Hier zijn ook evenementverzekeringen voor.quote:
[..]
Ik denk dat de organisatie een aardig probleem heeft. De loop is veel te duur, waardoor er weinig aanmeldingen waren. Het zou me niet verbazen als er nu al geen winst is.
Maar voor het fatsoen (ook door de hoge prijs) moeten ze haast wel een andere datum regelen (wat dus weer een hoop kost) of eem gedeelte van het inschrijfgeld terug geven.
Dus ik ben benieuwd hoe dat gaat verlopen.
http://www.mkbservicedesk(...)iet-water-vallen.htm
Maar eerst maar hopen op een andere datum..!
Nou, bij een loop waarvoor ik stons ingeschreven en die ook Was afgelast, kregen we niks terug. Maar die kostte ook minder. Onder de 20 euro sowieso. Dat scheelt een hoop in de goodwill bij de deelnemers.quote:
[..]
Ben ook benieuwd. Volgens mij is het ook ondernemersrisico en kan men niet heel makkelijk zeggen dat ze niet vergoeden. Hier zijn ook evenementverzekeringen voor.
http://www.mkbservicedesk(...)iet-water-vallen.htm
Maar eerst maar hopen op een andere datum..!
Nu maakt het voor mij zelf bij de afsluitdijk niet uit want ik Had het startbewijs toch al weggedaan
Van die 5 km vrijdag?quote:
Ja, en het springkussen springen de dag erna.quote:
Zo te lezen hebben de nodige Afsluitdijklopers al een alternatief gevonden.
Veel plezier en succes aan de rest van de lopers, TTM en daarbuiten!
Weer een mooie verbetering van het PR van mijn mini. Dit pr blijft staan, want vanaf volgend jaar is hij te oud voor de minirun. Is tm 4 jaar.
Dan zou hij mee kunnen doen met de familyrun, maar dat is 1700 meter. Dat gaat hem nog niet worden. Iets te grote overgang.
Hoop volk doet er toch mee
Eerste 3,5 km wind tegen. Laatste 1,5 wind mee. Was best pittig, dit jaar was ik dus wel voorbereid om de dijk op te rennen dus ik was niet helemaal kapot boven. Eindtijd 32:30. Vind ik opzich goed voor vandaag . Ben blij dat ik iig toch nog ff kon lopen.Het verslag volgt nog. Maar was weer een heel leuk loopje!
Mooie tijd!quote:
Ik heb de finish gehaald, ondanks dat ik op de helft al redelijk stuk zat. En een hoge hartslag, heel de wedstrijd met soms steken in mijn rug. Toch het tempo goed vast kunnen houden, en gefinisht in een mooie tijd, 1:19:01. Ruim 9 minuten sneller dan vorig jaar.
Het verslag volgt nog. Maar was weer een heel leuk loopje!
Super netjes zeg! Nice.quote:
Ik heb de finish gehaald, ondanks dat ik op de helft al redelijk stuk zat. En een hoge hartslag, heel de wedstrijd met soms steken in mijn rug. Toch het tempo goed vast kunnen houden, en gefinisht in een mooie tijd, 1:19:01. Ruim 9 minuten sneller dan vorig jaar.
Het verslag volgt nog. Maar was weer een heel leuk loopje!
2.02.16 gelopen
Niet echt in de buurt van mijn pr, maar gezien het weer erg tevreden mee.
Eerste kilometers waren wind mee en liep ik 5.30-5.40/km.
Zakte daarna terug naar 5.50 en zelfs een paar km boven de 6.00/km.
Maar wel een mooi parcours en weer geweldig publiek. Fijne loop!
Snel!!!!! Gefeliciteerdquote:
Ik heb de finish gehaald, ondanks dat ik op de helft al redelijk stuk zat. En een hoge hartslag, heel de wedstrijd met soms steken in mijn rug. Toch het tempo goed vast kunnen houden, en gefinisht in een mooie tijd, 1:19:01. Ruim 9 minuten sneller dan vorig jaar.
Het verslag volgt nog. Maar was weer een heel leuk loopje!
9 minuten eraf! Heel netjes.quote:
Ik heb de finish gehaald, ondanks dat ik op de helft al redelijk stuk zat. En een hoge hartslag, heel de wedstrijd met soms steken in mijn rug. Toch het tempo goed vast kunnen houden, en gefinisht in een mooie tijd, 1:19:01. Ruim 9 minuten sneller dan vorig jaar.
Het verslag volgt nog. Maar was weer een heel leuk loopje!
Dat is alles behalve zeker: http://nos.nl/artikel/212(...)rdloopevenement.htmlquote:
Los daarvan hoop ik erg op een nieuwe datum
Rugzakje met water mee en gaan (wind tegen uiteraard, anders is er geen klap aan)
Ook met bliksem dan uiteraard?quote:
Wil hem nog wel een keer op eigen gelegenheid lopen.
Rugzakje met water mee en gaan (wind tegen uiteraard, anders is er geen klap aan)
alles behalvequote:
Qua weer was er amper een spatje regen, was het aan het begin toch nog flink warm/benauwd en stond er bij het kanaal flink wat wind. Gaf wel een lekkere variatie. Ik voelde dat ik lekker en licht liep (of dat er voor de toeschouwer ook zo uitzag is een tweede
) en werd alleen gehinderd door wat pijntjes in mijn zij af en toe. De ##%$|$~?\-bestrating van de Piushaven is funest voor mijn voeten, rond km 12. Daar ging het wrijven en schaven en vanaf dat punt werd het lastig. Maar, dan heb je het publiek dat rijendik langs de route staat. De hele 16km. De vele bandjes, de heerlijke wansmaak die uit de speakers knalt in de partytentjes van de volksbuurtjes. Buiten adem was ik alleen bij de eindsprint. Ik kijk tevreden terug en denk dat ik die HM in Eindhoven wel aan kan. Ik geef me nog 1 week bedenktijd want ik ben een twijfelkont, want godallejezus wat is het een eind maar ik wil zo graag. Jezus, kom ik aan. Wat een tijd.quote:
Ik heb de finish gehaald, ondanks dat ik op de helft al redelijk stuk zat. En een hoge hartslag, heel de wedstrijd met soms steken in mijn rug. Toch het tempo goed vast kunnen houden, en gefinisht in een mooie tijd, 1:19:01. Ruim 9 minuten sneller dan vorig jaar.
Het verslag volgt nog. Maar was weer een heel leuk loopje!
Heb je niet gezien Guard, waar stond je?
Mijn vervangende evenement was dus de Halve Marathon van Nieuwkoop. Ongeveer 180 lopers stonden vanmiddag aan de start voor een rondje om de Nieuwkoopse Plassen. Lekker kleinschalig dus.
De eerste paar kilometers gingen lekker, want met de wind mee. Maar na 9 km sloegen we rechtsaf, pal tegen de wind in. Vanaf dit moment stegen de kilometertijden van ongeveer 5:45 naar ergens boven de 6 minuten. Maar dat gold niet alleen voor mij. Een oudere loper haalde me in op ongeveer 10,5 km, en daarna is me dat niet meer gebeurd; in tegendeel, ik begon andere lopers in te halen.
Na 14 km begon het dan ook nog te regenen. Maar goed, wat kan je anders doen dan door blijven lopen. Weer een keer rechtsaf, en we liepen nu op een fietspad dwars door de plassen. Hier begon ik last van mijn enkel te krijgen, dus de snelheid ging nog verder omlaag, en ik zag de twee lopers achter me snel dichterbij komen.
Op het 19 km-punt gingen we nog een keer rechtsaf, richting Nieuwkoop. Vanaf hier hadden we de wind weer mee. Mijn stemming steeg weer, het tempo idem, en de laatste twee kilometer gingen in een lange eindsprint. De finish was weer op het pittoreske pleintje midden in het dorp, na 2:04:44. En daar ben ik tevreden mee.
Tussen het 1 km punt en de Ringbaan West inquote:
[..]
Jezus, kom ik aan. Wat een tijd.
Heb je niet gezien Guard, waar stond je?
Uh, je weet toch niet hoe ik eruit zie?quote:
laatste startgolf ook voorbij, Cee en Wyccie (als ze vandaag al liep) niet gezien.
Hoop volk doet er toch mee
Heerlijk gelopen, best hard ook.
Ondertusen veel water gedronken en veel sponzen uitgeknepen. Ook high fives gegeven.
Echt superleuk daar in Tilburg!
Nadat ik gister op de nieuwe Hoka's had gelopen kreeg ik last van mijn hamstrings (maar kan goed zijn dat het door de bootcamp kwam). Besloten om vandaag op New Balance te lopen en dat ging prima. Alleen nadien beetje last van mijn enkel, maar dat is weggetrokken.
De schoenen zijn al wel weer 1,5 jaar oud. Ik moet wéér nieuwe schoenen hebben dus. En eigenlijk zijn de inlegzolen ook aan vervanging toe.
Oh dan heb je t er nog aardig vanaf gebracht.quote:
Hebben jullie zin in nog een wedstrijdverslagje?
Mijn vervangende evenement was dus de Halve Marathon van Nieuwkoop. Ongeveer 180 lopers stonden vanmiddag aan de start voor een rondje om de Nieuwkoopse Plassen. Lekker kleinschalig dus.
De eerste paar kilometers gingen lekker, want met de wind mee. Maar na 9 km sloegen we rechtsaf, pal tegen de wind in. Vanaf dit moment stegen de kilometertijden van ongeveer 5:45 naar ergens boven de 6 minuten. Maar dat gold niet alleen voor mij. Een oudere loper haalde me in op ongeveer 10,5 km, en daarna is me dat niet meer gebeurd; in tegendeel, ik begon andere lopers in te halen.
Na 14 km begon het dan ook nog te regenen. Maar goed, wat kan je anders doen dan door blijven lopen. Weer een keer rechtsaf, en we liepen nu op een fietspad dwars door de plassen. Hier begon ik last van mijn enkel te krijgen, dus de snelheid ging nog verder omlaag, en ik zag de twee lopers achter me snel dichterbij komen.
Op het 19 km-punt gingen we nog een keer rechtsaf, richting Nieuwkoop. Vanaf hier hadden we de wind weer mee. Mijn stemming steeg weer, het tempo idem, en de laatste twee kilometer gingen in een lange eindsprint. De finish was weer op het pittoreske pleintje midden in het dorp, na 2:04:44. En daar ben ik tevreden mee.
Wij hadden geen echte regen.
Balen van de enkel ook
Al was dit wel voor t eerst dat stijfheid in de poten voor mij een remmende factor werd. Normaal is dat mijn ademhaling
Wel eens een foto van je gezien, maar dan is het eigenlijk onmogelijk om je herkennen in die mensenmassa die langsrende...quote:
[..]
Uh, je weet toch niet hoe ik eruit zie?
Heerlijk gelopen, best hard ook.
Ondertusen veel water gedronken en veel sponzen uitgeknepen. Ook high fives gegeven.
Echt superleuk daar in Tilburg!
Ja het was weer een feestje in Tilburg!quote:
[..]
Heerlijk gelopen, best hard ook.
Ondertusen veel water gedronken en veel sponzen uitgeknepen. Ook high fives gegeven.
Echt superleuk daar in Tilburg!
Nadat ik gisteravond ook een feestje had, de buurt bbq die traditiegetrouw de avond voor de TTM is, had ik weinig vertrouwen in een goede tijd. Want een paar wijntjes, en erger: de hele avond gestaan. En de afgelopen weken gingen sowieso al wat matig.
Maar toch besloten om te proberen om onder de 1:20 te lopen. Volgens corniel.nl/runs zou ik op basis van mijn vorige wedstrijd, die perfect verliep (HM Roosendaal), op 1:19:57 uit moeten kunnen komen. Dus ik probeerde redelijk voorin te starten, achteraan startvak B kwam ik terecht. Daar mocht ik eerst niet in, want het vak zou vol zijn, maar de lieve vrijwilligster werd niet echt serieus genomen en tig mensen stroomden nog het vak in. En er was nog genoeg plaats eigenlijk. Blij dat ik redelijk vooraan startte want in het begin is het niet mogelijk om echt in te halen. En dan verbaasde het me toch dat er nog zoveel mensen vooraan starten die beter iets verder achteraan hadden kunnen beginnen. Het lijkt me dat het tijd wordt om de startvakken in te gaan delen op verwachte eindtijd, zoals bijv. in Eindhoven.
Na ongeveer een km zag ik Guard, en even verderop zouden vrouw en kids staan bovenop een bruggetje waar we onderdoor zouden lopen. Maar helaas, ik was te snel vertrokken (of ik stond te veel vooraan) en daardoor het thuisfront net gemist. Geeft niets, komt wel goed. Eigenlijk ging het al vanaf het begin moeilijk. Mijn hartslag was hoog, en ik zat al vrij snel erdoor heen. Maar ik had een mantra: "blijf van de 5, 4 geeft plezier". Oftewel: op mijn horloge kon ik mijn km-tijd zien van de huidige kilometer, en ik wilde gewoon elke km onder de 5:00 lopen. Dat is ook redelijk gelukt, op een paar km na. Maar ik moest echt vaak op mijn horloge kijken, want het tempo dreigde vaak in te zakken, bij mij of bij de mensen voor me. Soms dacht ik: o, nu loopt het wel lekker, en zat ik dus op 5:20 qua tempo. Foute boel, versnellen dus.
Ongeveer op de helft van de route woon ik zelf, net na het fietserstunneltje. Leuk om (nu wel) vrouw en kids te zien en de buren en bekenden. Geeft wel een boost, al zat ik nog steeds stuk. En dan moest ik nog een keer zo'n eind. Maar ik kon het tempo vasthouden, en na veel bekertjes water die ik over me heen gooide en sponzen, begon het wel redelijk te gaan. Maar bij km 12 had je daar de piushaven, inderdaad met die &*^%-klinkers. Dat was wel even een moeilijk stukje. Toen lekker een stuk door een natuurgebiedje, Moerenburg, waar het ook fijn waaide en het ook best prettig lopen is. En daarna door een leuk buurtje, waar elk jaar een feestje wordt gemaakt tijdens de TTM. De laatste paar km's waren zwaar, maar ja, het eind is in zicht en dat is fijn. Zo goed als mogelijk nog proberen te versnellen richting finish, wat niet echt makkelijk ging. En ik was benieuwd naar de tijd, ik had niet echt een idee, omdat ik me telkens alleen op de huidige km-tijd had gefocust. Blij dat ik onder de 1:20 bleef, en helemaal mooi dat het ruim eronder was.
Het was weer leuk om mee te doen, volgend jaar weer. Al zal ik dan niet opnieuw zo'n stuk van mijn PR kunnen lopen denk ik. Ik ben nog steeds verbaasd over mijn goede tijd. En ook wel trots dat ik nu een tikje dieper durfde te gaan dan tijdens eerder loopjes.
Ik had me via de rabobank ingeschreven. En dat was super fijn. Heel rustige locatie om je tas te droppen / om te kleden, je spullen konden in een "eigen" locker, en eigenlijk net zo ver van de start als de officiele kleding drop off.quote:
Voor het eerst de TTM 10 EM gelopen. Qua tijd zeer tevreden met 1:21. Qua organisatie vond ik het wel wat tegenvallen. De kleding drop off was achter het finish gebied, waardoor het enorm druk al was met gefinishte 10k lopers en je je door een boel mensen moest worstelen om er te komen. Verder is de start veels te massaal voor het super krappe begin. De eerste 3km amper lekker in m'n eigen tempo kunnen lopen. De sfeer, het publiek en de goede verzorging tijdens en na de loop maakte gelukkig veel goed!
En het begin is inderdaad wel (te) druk. Maar dat komt goed vanaf een km of 3 inderdaad.
Mooie tijd ook!
Als ik FB er zo even op na scroll hebben ook veel mensen een alternatieve loop gezocht na het afgelasten van de Afsluitdijkloopquote:
Het was trouwens voor veel mensen een loopzondag zie ik! Leuk om te lezen allemaal.
Oh, bij Daywalk3er op de foto dan zeker. Ik ben ook veel te klein om gezien te worden.quote:
[..]
Wel eens een foto van je gezien, maar dan is het eigenlijk onmogelijk om je herkennen in die mensenmassa die langsrende...
Ik heb ook eigenlijk bijna niks van de omgeving gezien/onthouden omdat er zoveel mensen waren.
Ik stond voorin vak D, heel veel mensen ingehaald. Ergens een klein inkakmomentje, maar dan hoor je weer geroep en muziek, dat geeft energie. Ik heb de hele weg met een lach gelopen.
Altijd een super sfeer bij de TTM, vroegah liep het parcours 2x over de korte Heuvel (straatje met terrassen vlak voor de finish), dat was helemaal feest.quote:
[..]
Oh, bij Daywalk3er op de foto dan zeker. Ik ben ook veel te klein om gezien te worden.
Ik heb ook eigenlijk bijna niks van de omgeving gezien/onthouden omdat er zoveel mensen waren.
Ik stond voorin vak D, heel veel mensen ingehaald. Ergens een klein inkakmomentje, maar dan hoor je weer geroep en muziek, dat geeft energie. Ik heb de hele weg met een lach gelopen.
Ja, het was ook wel iets drukker bij de 30 van Amsterdam Noord dan normaal had ik begrepen. We spraken onderweg zelfs nog mensen die dan maar deze zijn gaan lopen.quote:
[..]
Als ik FB er zo even op na scroll hebben ook veel mensen een alternatieve loop gezocht na het afgelasten van de Afsluitdijkloop
en waarschijnlijk zullen die mensen ook volgend jaar terugkomen nu zedit loopje kunnen..quote:
[..]
Ja, het was ook wel iets drukker bij de 30 van Amsterdam Noord dan normaal had ik begrepen. We spraken onderweg zelfs nog mensen die dan maar deze zijn gaan lopen.
Afsluitdijk: 1,39 Euro per kmquote:
En mensen die klagen over de inschrijfprijs voor een loopje..... ik kijk net even op de inschrijfpagina voor Northburn.... $340.- (222 euro) maar ach, omrekend per kilometer en per uur lol valt het wel weer mee.
Northburn: 1,37 Euro per km
Per uur is mijn deelname dan weer veel goedkoper
toen ik afgelopen maart mijn loopmaatje pace'te was hij 46 uur onderweg.... 4.83 Euro per uurquote:
[..]
Afsluitdijk: 1,39 Euro per km
Northburn: 1,37 Euro per km
Per uur is mijn deelname dan weer veel goedkoper
Volgende week de Meppel City Run maar doen als daar nog een startbewijs voor te krijgen is.. Heb allerlei loopjes laten gaan omdat Afsluitdijk en toen ging het niet door... Komende tijd maar eens bekijken wat ik ga doen.
Onmiddelijk die onzin uit je hoofd zetten!!quote:Op zondag 4 september 2016 21:30 schreef DeLuna het volgende:
Ik ben nog steeds een beetje teleurgesteld oid als ik al die loopjes zie. Beetje doelloos voel ik me nu op hardloopgebied
Hoeveel loper je bent hangt niet af van het aantal loopjes je doet.
Mijn hardloopvriend Matt, die ik in mijn Naseby verslag meerdere keren genoemd heb, loopt maar een wedstrijd per jaar en dat is Naseby, ("Why do the Kepler when I can run that everyday by myself") en ondanks dat hij dus maar een loopje per jaar doet is hij voor mij de meest ultieme ultra-loper die ik ken.