ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #147 It's a mad world.

quote:

Op zondag 9 oktober 2016 21:54 schreef Nijna het volgende:
Ja, hier heeft iemand van MEE geholpen om de juiste begeleiding te vinden.

Gisteren verjaardagsvisite, ik was eigenlijk al wat geprikkeld voor de visite kwam en het was druk. Wilde er ook nog iemand op de (elektrische) piano gaan spelen, ik vroeg om het niet te doen, omdat er al genoeg geluid was. Maar daar was weinig begrip voor, ze zouden hem zacht zetten.
Ik ben naar boven gegaan voordat ik heel lelijk zou gaan doen. Volgende keer trek ik de stekker gewoon los van het ding als er visite komt.

Ik ga ze denk ik inschakelen zodra ik op mezelf woon, wat nu wel serieus begint te worden.
Ik heb echt geen idee wat er allemaal bij komt kijken en ga sowieso schulden maken als ik mezelf een beetje ken

Even een flinke trap omhoog, want ik zit toch ergens mee.

Sinds het gesprek met mijn ouders op 18 september heb ik niets meer gehoord van de GGZ. Ik heb zelfs de betreffende psycholoog een mail gestuurd om te vragen hoe ver ze waren in het onderzoek. Dat is anderhalve week geleden. Ik wilde gewoon een heads up, meer niet.

Maar ik heb dus nog steeds geen antwoord gekregen. Is het normaal dat het zo lang duurt of zijn ze me gewoon vergeten? Ik zou graag die diagnose (positief of negatief) willen hebben zodat ik gewoon verder kan met mijn leven.

Fera, misschien kan je bellen? Ik vind mail sturen vaak makkelijker, maar bellen is soms handiger heb ik het idee... Ik heb geen idee wat een normale termijn is, hebben ze daar nog iets over gezegd?

quote:

Op zondag 6 november 2016 13:04 schreef Nijna het volgende:
Fera, misschien kan je bellen? Ik vind mail sturen vaak makkelijker, maar bellen is soms handiger heb ik het idee... Ik heb geen idee wat een normale termijn is, hebben ze daar nog iets over gezegd?

Ik ga morgen ook bellen. Maar ik ben eerlijk gezegd geen held aan de telefoon.

Ze hebben er niets over gezegd, dus ik heb geen idee verder.

Volgens mij duurt het best lang.

Ik wacht ook nog op een rapport waarmee ik weer verder kan, maar tot dusverre nog niets ontvangen. Misschien inderdaad ook even contact zoeken om te vragen hoe het zit.

Haihai! Groetjes uit het ziekenhuis.
Ik lig aan zoveel snoeren dat ik mijn eigen winkeltje kan beginnen haha.
Gelukkig maar een nachtje voor slaaponderzoek.

quote:

Op maandag 7 november 2016 17:28 schreef Aiciu het volgende:
Volgens mij duurt het best lang.

Ik wacht ook nog op een rapport waarmee ik weer verder kan, maar tot dusverre nog niets ontvangen. Misschien inderdaad ook even contact zoeken om te vragen hoe het zit.

Ik heb vandaag even gebeld. Maar ik kreeg het secretariaat aan de lijn, die zouden mijn psycholoog mailen om mij te bellen. Maar ja, ik heb haar ook al gemaild dus dat stelde me niet echt gerust.

Ik ben wel gebeld door een privénummer, maar was toen niet in staat om op te nemen. Wie weet hoor ik morgen meer.

quote:

Op zaterdag 8 oktober 2016 01:12 schreef Aiciu het volgende:
Iemand hier bekend met stichting MEE?

Ja.

quote:

Op maandag 7 november 2016 22:01 schreef summer2bird het volgende:
Haihai! Groetjes uit het ziekenhuis.
Ik lig aan zoveel snoeren dat ik mijn eigen winkeltje kan beginnen haha.
Gelukkig maar een nachtje voor slaaponderzoek.

Lekker geslapen?
Ik mag binnenkort nog een keer op herhaling, de eerste keer had ik zo weinig geslapen dat ze er niet echt wat mee konden... ...

Morgen ben ik jarig, is het heel gek dat ik mijn verjaardag voor familie een week later vier? Het is gezellig maar de voorbereidingen zijn bijzonder stressvol, zelfde geldt voor wanneer de visite er is.

Nee, jouw verjaardag dus jouw keuze!

Een aantal weken geleden is bij mij een vorm van autisme vastgesteld (denk zelf PDD-NOS, maar die label heb ik nog niet gekregen). Het ding is dat ik die diagnose absoluut niet accepteer. Ik wil ten eerste al niet dat m'n omgeving anders (aangepast) met me om zou moeten gaan dan een "normaal" persoon. Voel me dat echt niet waard. Wil gewoon als ieder ander behandeld worden.

Daarbij ben ik ook behoorlijk depressief geworden (ook mede door het overlijden van m'n vriendin 2 jaar geleden). Verder ook weinig hoop op de toekomst, door combinatie van alles waar ik nu mee zit. Ben onder behandeling bij een therapeute, maar ik weet niet hoe lang ik dat nog wil eigenlijk, aangezien sinds ik daar zit en mezelf onder ogen kom, mezelf alleen maar neerslachtiger voel worden. En waar ik tot een paar maanden terug ook betere momenten kende op bepaalde dagen, heb ik die dus ook niet meer.

Ik verwacht hier verder niet een inhoudelijke reactie op, maar wilde het even kwijt, ook al vraag ik me nu af waarom, aangezien het niets met me lijkt te doen...

quote:

Op zaterdag 12 november 2016 23:05 schreef Frumzel het volgende:
Een aantal weken geleden is bij mij een vorm van autisme vastgesteld (denk zelf PDD-NOS, maar die label heb ik nog niet gekregen). Het ding is dat ik die diagnose absoluut niet accepteer. Ik wil ten eerste al niet dat m'n omgeving anders (aangepast) met me om zou moeten gaan dan een "normaal" persoon. Voel me dat echt niet waard. Wil gewoon als ieder ander behandeld worden.

Daarbij ben ik ook behoorlijk depressief geworden (ook mede door het overlijden van m'n vriendin 2 jaar geleden). Verder ook weinig hoop op de toekomst, door combinatie van alles waar ik nu mee zit. Ben onder behandeling bij een therapeute, maar ik weet niet hoe lang ik dat nog wil eigenlijk, aangezien sinds ik daar zit en mezelf onder ogen kom, mezelf alleen maar neerslachtiger voel worden. En waar ik tot een paar maanden terug ook betere momenten kende op bepaalde dagen, heb ik die dus ook niet meer.

Ik verwacht hier verder niet een inhoudelijke reactie op, maar wilde het even kwijt, ook al vraag ik me nu af waarom, aangezien het niets met me lijkt te doen...

Tegenwoordig krijg niet iedereen een sub-labeltje meer. Mij wisten ze uit te leggen dat labels als Asperger, PDD-NOS e.d. allemaal verdwijnen. Dat wordt straks allemaal ASS. Misschien dat ze dat bij jouw GGZ (of waar je ook was) ook al geïmplementeerd hebben.

Verder snap ik iets niet. Je zegt dat je heel erg depressief bent, maar tegelijkertijd lijkt het je niets te doen. Of lees ik het nu verkeerd?

In ieder geval heel veel sterkte met alles. Lijkt me heel erg heftig om je partner te verliezen. Ik moet er niet aan denken. Brrr.

quote:

Op zaterdag 12 november 2016 23:10 schreef Fera het volgende:

[..]

Tegenwoordig krijg niet iedereen een sub-labeltje meer. Mij wisten ze uit te leggen dat labels als Asperger, PDD-NOS e.d. allemaal verdwijnen. Dat wordt straks allemaal ASS. Misschien dat ze dat bij jouw GGZ (of waar je ook was) ook al geïmplementeerd hebben.

Verder snap ik iets niet. Je zegt dat je heel erg depressief bent, maar tegelijkertijd lijkt het je niets te doen. Of lees ik het nu verkeerd?

In ieder geval heel veel sterkte met alles. Lijkt me heel erg heftig om je partner te verliezen. Ik moet er niet aan denken. Brrr.

Geeft niet, maar doelde op dat het niet lijkt op te luchten door mijn verhaal hier neer te zetten. Dat het m'n stemming verder niet verlicht.

Er is ook enkel tegen mij (door m'n eigen therapeute) gezegd dat ik een vorm van autisme heb, maar dan ga je natuurlijk verder zoeken op internet en kom je tot de zelfdiagnose van PDD-NOS, omdat dat het meest overeenkomt met wat je zelf ervaart. Ding is ook dat ik niet zou weten met wie ik erover zou kunnen praten, omdat ik bang ben dat ik niet begrepen zal worden.

M'n therapeute gaf ook aan dat het overlijden van m'n vriendin een veel grotere impact heeft op mij, dan op een persoon die dit niet heeft. Ervaar het zelf inderdaad als een te sterke prikkel waar ik maar niet overheen kan komen. Kan het echt nog geen plek geven en i.c.m. wat ik nu dus allemaal meemaak (dingen uit verleden die bijvoorbeeld terugkomen), maakt me dat dus ook zo depressief...

quote:

Op zaterdag 12 november 2016 23:34 schreef Frumzel het volgende:

[..]

Geeft niet, maar doelde op dat het niet lijkt op te luchten door mijn verhaal hier neer te zetten. Dat het m'n stemming verder niet verlicht.

Er is ook enkel tegen mij (door m'n eigen therapeute) gezegd dat ik een vorm van autisme heb, maar dan ga je natuurlijk verder zoeken op internet en kom je tot de zelfdiagnose van PDD-NOS, omdat dat het meest overeenkomt met wat je zelf ervaart. Ding is ook dat ik niet zou weten met wie ik erover zou kunnen praten, omdat ik bang ben dat ik niet begrepen zal worden.

M'n therapeute gaf ook aan dat het overlijden van m'n vriendin een veel grotere impact heeft op mij, dan op een persoon die dit niet heeft. Ervaar het zelf inderdaad als een te sterke prikkel waar ik maar niet overheen kan komen. Kan het echt nog geen plek geven en i.c.m. wat ik nu dus allemaal meemaak (dingen uit verleden die bijvoorbeeld terugkomen), maakt me dat dus ook zo depressief...

O, op die manier. Ik heb soms moeite met dingen interpreteren. Het moet altijd vrij concreet zijn, anders begrijp ik het niet zo goed.

Maar heeft je therapeute een officiële diagnose gegeven aan de hand van onderzoek? Of heeft ze gewoon een sterk vermoeden van autisme? Er zijn wel psychologen gespecialiseerd in autisme. Misschien dat je daar beter terecht kan. Of een lotgenotengroep. Een vriendin van mij (ook autistisch) heeft daar in ieder geval heel erg veel baat bij gehad.

quote:

Op zaterdag 12 november 2016 23:52 schreef Fera het volgende:

[..]

O, op die manier. Ik heb soms moeite met dingen interpreteren. Het moet altijd vrij concreet zijn, anders begrijp ik het niet zo goed.

Maar heeft je therapeute een officiële diagnose gegeven aan de hand van onderzoek? Of heeft ze gewoon een sterk vermoeden van autisme? Er zijn wel psychologen gespecialiseerd in autisme. Misschien dat je daar beter terecht kan. Of een lotgenotengroep. Een vriendin van mij (ook autistisch) heeft daar in ieder geval heel erg veel baat bij gehad.

Het was ook niet superduidelijk beschreven zag ik, dus begrijp je echt wel, waarom je het niet begreep.

Ze heeft inderdaad een diagnose gegeven, althans het komt in een verslag voor wat ze heeft geschreven over mij. Ze heeft zelf ook ervaring met autistische personen, dus wat dát betreft zit ik wel goed daar. Ik wil ook momenteel eigenlijk niet echt naar weer iemand anders, omdat ik me hier nu voel vertrouwd voel en het niet zie zitten voor m'n gevoel weer in het diepe gegooid moet worden.

Wat ik al eerder vertelde, is dat ik het zelf niet accepteer. Dus ik denk dat ik het ook erg moeilijk zal vinden als mezelf een spiegel voorgehouden zou worden (dus door anderen tegen te komen die hebben wat ik heb). Constant het gevoel, ik moet er maar mee leven en niemand anders mee lastig te vallen. Het is dat ik hier min of meer anoniem ben en hier verder weinig personen irl ken, dus daarom dat ik nu een moment heb dat ik het "van me af" kan schrijven.

quote:

Op zondag 13 november 2016 00:16 schreef Frumzel het volgende:

[..]

Het was ook niet superduidelijk beschreven zag ik, dus begrijp je echt wel, waarom je het niet begreep.

Ze heeft inderdaad een diagnose gegeven, althans het komt in een verslag voor wat ze heeft geschreven over mij. Ze heeft zelf ook ervaring met autistische personen, dus wat dát betreft zit ik wel goed daar. Ik wil ook momenteel eigenlijk niet echt naar weer iemand anders, omdat ik me hier nu voel vertrouwd voel en het niet zie zitten voor m'n gevoel weer in het diepe gegooid moet worden.

Wat ik al eerder vertelde, is dat ik het zelf niet accepteer. Dus ik denk dat ik het ook erg moeilijk zal vinden als mezelf een spiegel voorgehouden zou worden (dus door anderen tegen te komen die hebben wat ik heb). Constant het gevoel, ik moet er maar mee leven en niemand anders mee lastig te vallen. Het is dat ik hier min of meer anoniem ben en hier verder weinig personen irl ken, dus daarom dat ik nu een moment heb dat ik het "van me af" kan schrijven.

Wel begrijpelijk. Zelf zou ik het ook niet leuk vinden om plots van therapeut te wisselen. Zeker niet als je je daar op je gemak voelt.

Maar accepteer je niet dat je autisme hebt? In principe hoef je dat ook niet per se. Ik bedoel, je hoeft het niet te omarmen. Het is slechts een verklaring voor bepaalde problemen waar je tegenaan loopt. De diagnose kan je eventueel verder op weg helpen om die problemen op een doeltreffende manier aan te pakken. Het is geen levensstijl. Je hoeft je niet onder andere autisten te mengen. Dat is geen verplichting. Maar soms maakt het praten wat makkelijker als dat met iemand is die dezelfde obstakels ervaart. En zoals je net zei, hier schrijven lucht eigenlijk helemaal niet op. Misschien dat face to face contact wat effectiever is.

quote:

Op zondag 13 november 2016 00:24 schreef Fera het volgende:

[..]

Wel begrijpelijk. Zelf zou ik het ook niet leuk vinden om plots van therapeut te wisselen. Zeker niet als je je daar op je gemak voelt.

Maar accepteer je niet dat je autisme hebt? In principe hoef je dat ook niet per se. Ik bedoel, je hoeft het niet te omarmen. Het is slechts een verklaring voor bepaalde problemen waar je tegenaan loopt. De diagnose kan je eventueel verder op weg helpen om die problemen op een doeltreffende manier aan te pakken. Het is geen levensstijl. Je hoeft je niet onder andere autisten te mengen. Dat is geen verplichting. Maar soms maakt het praten wat makkelijker als dat met iemand is die dezelfde obstakels ervaart. En zoals je net zei, hier schrijven lucht eigenlijk helemaal niet op. Misschien dat face to face contact wat effectiever is.

Nou ja, het is meer dat ik me zeer bezwaard voel als men zich moet aanpassen aan mij, om mij een beter en gemakkelijker leven te geven. Op die manier doelde ik dat ik net als ieder ander behandeld wil worden, maar merk dus wel dat niet altijd werkt en ik me daardoor juist ongelukkiger voel en dingen ga opkroppen waar ik mee zit. Bij m'n therapeute kan ik wel alles kwijt (en meer dan ik van tevoren kon bedenken), maar ja, dat is m'n therapeute, waar ik slechts een driekwartier per week zit. Ik zou niet weten met wie ik in m'n omgeving hierover kan praten, laat staan mensen die ik niet eens ken verder.

Verder begin ik bijvoorbeeld nu ook te merken dat ik me ook bezwaard voel over het feit dat het nu enkel over mij gaat en dat ik nog niet 1 interesse de andere kant (jouw kant dus) opgestuurd heb, dus dat zie ik ook als een feit waar ik tegenop loop nu. Had dat zo veel liever anders gezien.

Ik heb het wel wat mensen verteld, maar ze zijn niet anders met mij omgegaan.

Op het werk weet niemand het. Denk dat ik dat liever zo houdt.

quote:

Op zondag 13 november 2016 00:34 schreef Frumzel het volgende:

[..]

Nou ja, het is meer dat ik me zeer bezwaard voel als men zich moet aanpassen aan mij, om mij een beter en gemakkelijker leven te geven. Op die manier doelde ik dat ik net als ieder ander behandeld wil worden, maar merk dus wel dat niet altijd werkt en ik me daardoor juist ongelukkiger voel en dingen ga opkroppen waar ik mee zit. Bij m'n therapeute kan ik wel alles kwijt (en meer dan ik van tevoren kon bedenken), maar ja, dat is m'n therapeute, waar ik een driekwartier per week zit. Ik zou niet weten met wie ik in m'n omgeving hierover kan praten, laat staan mensen die ik niet eens ken verder.

Verder begin ik bijvoorbeeld nu ook te merken dat ik me ook bezwaard voel over het feit dat het nu enkel over mij gaat en dat ik nog niet 1 interesse de andere kant (jouw kant dus) opgestuurd heb, dus dat zie ik ook als een feit waar ik tegenop loop nu. Had dat zo veel liever anders gezien.

In hoeverre zouden mensen zich dan aan moeten passen? Mijn omgeving heeft dat ook niet gedaan. Natuurlijk, ze zouden een beetje rekening met je kunnen houden. Maar als je verder gewoon functioneert in je werk- en privéleven, dan zijn er geen aanpassingen nodig. Hell, je hoeft het niet eens aan iedereen te vertellen.

Dat is ook wat ik bedoel. Het is geen levensstijl. Je hebt alleen wat makkelijker toegang tot hulpmiddelen om ermee om te gaan. Eigenlijk om te zorgen dat jij je makkelijker aan de rest kan aanpassen en met ze mee kan gaan.

Verder zie ik het echt niet als een probleem dat het nu over jou gaat. Ik reageerde immers toch op jouw verhaal? Ik heb verder ook niet echt behoefte om nu over mezelf te praten. Dat komt dan wel weer als ik hier iets melden heb.

quote:

Op zondag 13 november 2016 00:35 schreef Scuidward het volgende:
Ik heb het wel wat mensen verteld, maar ze zijn niet anders met mij omgegaan.

Op het werk weet niemand het. Denk dat ik dat liever zo houdt.

Wellicht personen waar je al heel lang mee omgaat? Die weten niet beter dan dat je zo bent denk ik? Mja, weet niet of men dan zich ook echt zou aanpassen, maar het is gewoon dat je anders bent dan anderen. Het feit dat mijn therapeute al te kennen gaf, dit vanaf de eerste sessie leek te zien, maar uiteraard eerst onderzoek moest doen om het bevestigd te krijgen, geeft voor mij dus aan dat ik anders overkom bij mensen.

quote:

Op zondag 13 november 2016 00:40 schreef Frumzel het volgende:
Wellicht personen waar je al heel lang mee omgaat?

Ja. Paar vrienden en huisgenoten en familie etc. Maar dat is ook omdat het gewoon niet goed ging en er wel de behoefte was een en ander uit te leggen. Maar je moet het ook zo zien dat je al je hele leven 'zo bent', dus er verandert helemaal niks. Je hebt nog steeds dezelfde capaciteiten. Ik ben een droogkloot die alles serieus neemt en verder specifieke gewoontes heb en dat soort ASS-dingen, maar dat weten ze.

Ik denk niet dat je therapeut direct richt op het punt dat je anders bent dan anderen? Lijkt me niet haar taak. Of ik begrijp je verkeerd. Het is wel goed om te weten waarin je dan anders bent zodat je daar mee om kan gaan. Bijvoorbeeld bepaalde dingen vermijden of anders aanpakken kan al als resultaat hebben dat je minder snel overprikkeld raakt of uit je slof schiet of een achtbaan van emoties ervaart.

quote:

Op zondag 13 november 2016 00:38 schreef Fera het volgende:

[..]

In hoeverre zouden mensen zich dan aan moeten passen? Mijn omgeving heeft dat ook niet gedaan. Natuurlijk, ze zouden een beetje rekening met je kunnen houden. Maar als je verder gewoon functioneert in je werk- en privéleven, dan zijn er geen aanpassingen nodig. Hell, je hoeft het niet eens aan iedereen te vertellen.

Dat is ook wat ik bedoel. Het is geen levensstijl. Je hebt alleen wat makkelijker toegang tot hulpmiddelen om ermee om te gaan. Eigenlijk om te zorgen dat jij je makkelijker aan de rest kan aanpassen en met ze mee kan gaan.

Verder zie ik het echt niet als een probleem dat het nu over jou gaat. Ik reageerde immers toch op jouw verhaal? Ik heb verder ook niet echt behoefte om nu over mezelf te praten. Dat komt dan wel weer als ik hier iets melden heb.

Mja, misschien loop ik maar te raaskallen. En inderdaad, enkel m'n ouders en zussen weten ervan, maar dat was meer informatief. Verwacht daar ook niet dat ik ineens anders behandeld wordt of zo. Maar op m'n werk zou ik het nooit kwijt kunnen denk ik, vanwege die bezwaren tegen aanpassen enzo. Wil gewoon zijn, ook al zegt m'n verstand dat er geen definitie van gewoon is.

Weet je wat ook, in m'n hoofd heeft altijd iets geleefd dat alleen mannen autistisch konden zijn. Dat vrouwen dat niet konden zijn. Ik weet, nu ik me er meer in verdiep, dat het dus niet zo is (een nichtje van me blijkt ook PDD-NOS te hebben) en jij als vrouw ook "iets" hebt denk ik, aangezien je hier op dit forum komt. Maar goed, wat dat nu voor mij verlicht, dat weet ik niet. Denk dat ik het beeld ook heel erg in m'n hoofd heb van het jongetje met klassiek autisme en dat ik me daarmee meet, hoewel ik dat nu zo zeg, ik het gevoel heb te zeggen dat ik me niet zo aan moet stellen ofzo. Ik weet niet. Acceptatie is nog heel ver weg vrees ik...

Ach, de ene keer denk je: "Ow ik ben autistisch dus daarom doe ik dit nu niet." en heb je er vrede mee en en de andere keer denk je: "Verdomme ik ben toch ook weer niet zo autistisch dat ik dit niet durf?". Dat is volstrekt normaal.

quote:

Op zondag 13 november 2016 00:51 schreef Frumzel het volgende:

[..]

Mja, misschien loop ik maar te raaskallen. En inderdaad, enkel m'n ouders en zussen weten ervan, maar dat was meer informatief. Verwacht daar ook niet dat ik ineens anders behandeld wordt of zo. Maar op m'n werk zou ik het nooit kwijt kunnen denk ik, vanwege die bezwaren tegen aanpassen enzo. Wil gewoon zijn, ook al zegt m'n verstand dat er geen definitie van gewoon is.

Weet je wat ook, in m'n hoofd heeft altijd iets geleefd dat alleen mannen autistisch konden zijn. Dat vrouwen dat niet konden zijn. Ik weet, nu ik me er meer in verdiep, dat het dus niet zo is (een nichtje van me blijkt ook PDD-NOS te hebben) en jij als vrouw ook "iets" hebt denk ik, aangezien je hier op dit forum komt. Maar goed, wat dat nu voor mij verlicht, dat weet ik niet. Denk dat ik het beeld ook heel erg in m'n hoofd heb van het jongetje met klassiek autisme en dat ik me daarmee meet, hoewel ik dat nu zo zeg, ik het gevoel heb te zeggen dat ik me niet zo aan moet stellen ofzo. Ik weet niet. Acceptatie is nig heel ver weg vrees ik...

Autistische trekken werden (en worden nog steeds door veel mensen) als mannelijke trekken gezien. Dus op zich geen gekke gedachte. De diagnose word ook veel minder vaak bij vrouwen gesteld. Autistische vrouwen krijgen vaak ook onterecht het borderline label (omdat dit weer typische 'vrouwelijke' trekken zouden moeten zijn).

Mijn traject loopt momenteel nog. Mijn ouders dacht eigenlijk meer richting dyspraxie omdat ik vooral problemen had met motoriek en tempo. Nu schijnt dat na wat onderzoek wel mee te vallen. Maar een neuropsycholoog had al vanaf het eerste gesprek een vermoeden van autisme. Gek genoeg was dat nooit eerder bij mij of mijn ouders ter sprake gekomen. Wel dat ik misschien ADD had, omdat mijn jongere broer dat ook heeft.
Dus op advies van die neurpsycholoog ben ik naar de GGZ gegaan. Na één gesprek daar hadden zij ook een sterk vermoeden van autisme en hebben ze verder onderzoek gedaan. Ik wacht nog steeds op de uitslag. Echter had de psycholoog zelf wat persoonlijke problemen waardoor ik wat langer moet wachten dan normaal. Ik moest er nog zelf achteraan ook ... Anders hadden ze gewoon niets gezegd.