Echter valt het niet altijd even makkelijk en is het zwaar, moeilijk en pijnlijk om bepaalde dingen onder ogen te zien. Ik word er boos, verdrietig, destructief en depressief door. Die gevoelens moeten er zijn; het hoort bij de verwerking, ik moet er doorheen.
Maar ik heb het wel nodig om het hier allemaal even van mij af te schrijven en het (mede door jullie replies) een beetje te kunnen doseren en relativeren. Schrijven helpt mij vaak om orde te scheppen in de chaos en om wat afstand te creëren.
Even op een rijtje zettend:
Ik ben 2 jaar ziek, vanwege depressies die steeds zwaarder werden en waar ik niet meer uitkwam. Sinds ruim een half jaar ben ik bezig met intensieve Schema-gerichte therapie (Cognitieve therapie, psychotherapie) waarin veel pijn, verdriet, boosheid, teleurstelling die er vroeger niet mochten zijn nu alsnog naar boven komt. Inmiddels weet ik dat ik depressief ben geworden vanwege PTSS (Posttraumatische stress stoornis) en de persoonlijkheidsstoornissen (ik ga niet in op welke, ik wil geen etiket, ik wil niet in een bepaalde categorie gestopt worden) die ik ontwikkeld heb om me staande te kunnen houden gedurende mijn jeugd.
Ik heb onlangs een brief gehad van mijn bijna ex-werkgever dat hij mijn ontslag aanvraagt per 1 december. De reden hiertoe is dat ik ruim 2 jaar ziek ben. Ik heb geprobeerd te reïntegreren maar kennelijk was dat niet voldoende om mijn baan te kunnen behouden. De gang van zaken wordt nu bekeken door een advocaat - ik ben blij dat ik me daar niet zelf druk om hoef te maken.
Help mij!!! ...ik kan het zelf niet (meer)...:'(
Ik voel me KUT
Uit het leven van DuchessX
G*DVERDOMME K*TZIEKENHUIS!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Mijn pijn en verdriet
2. F*ck die (ex) baas van je. Als iemand je in z'on situatie niet respecteert en steunt...dat is de moeite niet. Maar zet em wel lekker op z'n nummer door eens flink met wat advocaatjes over de vloe te komen.
3. Opeens ben je die magische grens over en gaat alles beter, makkelijker. Je hebt iemand naast je die je altijd zal opvangen, dus je hoeft nooit echt alleen en bang te zijn.
sterkte, succes, geluk & liefde
Lieve Duchess,
ik kan je weinig meer zeggen dan veel sterkte. Ook al valt het zwaar tegen en heb je het vaak moeilijk, volgens mij ben je op de goede weg. Ik hoop dat jij dat ook zo voelt. Je hebt in ieder geval veel steun aan je man (klinkt mooi he? toch beter dan vriendje!) en aan je vriend(inn)en. Schroom niet je problemen te posten als dat je helpt, want er zijn hier zat mensen die je willen steunen.
And I'm ready to go off on your ship
quote:Bedankt!
Op maandag 2 december 2002 12:41 schreef on_air het volgende:
1. ik heb zoveel bewondering voor je. Je doet dingen waar de meeste mensen voor terug zouden schrikken. Hou vol!2. F*ck die (ex) baas van je. Als iemand je in z'on situatie niet respecteert en steunt...dat is de moeite niet. Maar zet em wel lekker op z'n nummer door eens flink met wat advocaatjes over de vloe te komen.
3. Opeens ben je die magische grens over en gaat alles beter, makkelijker. Je hebt iemand naast je die je altijd zal opvangen, dus je hoeft nooit echt alleen en bang te zijn.
sterkte, succes, geluk & liefde
Mede door jullie fijne reacties is mijn 'leed' wat draaglijker 
quote:Ik weet ook dat ik op de goede weg ben en daar ben ik blij om. Een jaar geleden wist ik van ellende niet wat ik moest doen, dus dat is al een hele verandering.
Op maandag 2 december 2002 12:45 schreef Peregrijn het volgende:
Ha fijn, dat maakt het weer allemaal wat overzichtelijkerLieve Duchess,
ik kan je weinig meer zeggen dan veel sterkte. Ook al valt het zwaar tegen en heb je het vaak moeilijk, volgens mij ben je op de goede weg. Ik hoop dat jij dat ook zo voelt. Je hebt in ieder geval veel steun aan je man (klinkt mooi he? toch beter dan vriendje!) en aan je vriend(inn)en. Schroom niet je problemen te posten als dat je helpt, want er zijn hier zat mensen die je willen steunen.
Echter blijft het wel een zwaar traject maar ik zal het volledig afleggen. Ik móét wel want mijn uiteindelijke doel is een beter leven, een fijner leven en kunnen leven met pijn/verdriet zonder daar last van te hebben.
Veel sterkte in ieder geval en hang in there kan ik alleen maar zeggen. Ik weet hoe zwaar een depressie kan aankomen, heb het niet zelf gehad maar heb het zien aankomen bij iemand, en hoe die er bijna aan onderdoor ging. Echt geen pretje 
Ik vind alleen dat je over een ding toch reeel moet blijven hoe erg en triest het ook klinkt. Die werknemer heeft ook een bedrijf dat hij moet onderhouden en waarvan hij moet rondkomen. Dan kan ik het begrijpen dat hij op een bepaald moment toch zegt dat hij liever iemand anders wil. Hoe erg dit ook klinkt, ik kan hem wel begrijpen
Maar hey, als je er ooit eenmaal uit bent en het leven ziet je weer stralend toe, dont worry.. dan vind je toch zo weer iets beters!
quote:Nou als jij betaalt...?
Op maandag 2 december 2002 12:49 schreef EggsTC het volgende:
Jij moet gewoon is een paar maanden op vakantie... je gedachte leeg maken.
Voor mij heeft het enorm geholpen om mezelf 'beter te denken'..
Niet in de zin van genezen, maar jezelf zeggen dat je niet minderwaardig bent, jezelf zeggen dat je de hele wereld aankan, jezelf vertellen dat je blaakt van het zelfvertrouwen.
Recht je rug, haal diep adem en haal jezelf niet zo naar de grond.
Je bent zeker geen kutwijf! Je kunt er in eerste instantie natuurlijk geen ene reet aan doen dat je in een depressie of wat voor emotionele toestand terechtkomt.
Het zal misschien niet direct rust in je hoofd brengen (ik had iig het gevoel alsof mijn hersens/gedachten op 300 km aan me voorbij raasden, terwijl ik stilstond) maar het zal je misschien iets helpen om jezelf wat beter te voelen..
Je moet maar denken: alle kleine beetjes helpen.. 
Een dikke en heel veel sterkte aan jullie beiden.
wanneer dan ook je kan me altijd bereiken
weet nu niets te schrijven, voel me leeg, op slot.
maar je bent een kanjer die het zeker gaat redden!
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
[sub]Sorry, ben niet in echt in staat voor een peptalk[/sub]
en liefs,
Wolkje
De reden was dat ik zelf op een bepaald moment het één en ander moest verwerken (vonden mijn vrienden, ik heb nooit professionele hulp ingeschakeld om mijn mentale problemen op te lossen). Desgevraagd wist niemand me echt te vertellen wat dat verwerken precies inhield maar het had zeker iets te maken met "ermee leren omgaan". Hoewel ik me bij een dergelijk invalshoek wel iets voor kon stellen ben ik erg kwaad geworden omdat ik niet om wilde leren gaan met alle ellende uit mijn jeugd en de impact die het op me heeft gehad, ik wilde er helemaal niets mee te maken hebben. Het was rotzooi waar ik nooit om gevraagd had maar wel de wrange vruchten van mocht plukken. Dankjewel.
Je lijkt me aardig door te hebben wat er in je omgaat en wat (hoe) je (het) aan moet pakken om je leven weer op de rails te krijgen en dat is goed om te lezen maar waarom lijkt het dan toch dat je ergens vast zit?
Ben behoorlijk depressief, ("in regressie" noemde de psychiater het), zonder mezelf af, verlies interesse in alles, wil er liever niet meer zijn. 
Het duurt te lang allemaal en ik zit met zoveel dingen die ik niet kan uitspreken hoewel ik er heel graag over zou willen praten (ook hier op het forum). Maar ik ben veel te bang niet serieus genomen of gekwetst te worden
quote:Zo voel ik me nu idd. Ik blijf ergens op steken en ben terug gezakt. Ik moet me meer uiten maar kan en durf dat niet, ben bang niet serieus genomen te worden en gekwetst te worden, bang voor hetgeen het allemaal op zal rakelen, bang voor verlies van dierbaren, bang voor de pijn, bang om nooit meer mezelf te kunnen zijn.
Op maandag 2 december 2002 20:20 schreef thoth het volgende:
maar waarom lijkt het dan toch dat je ergens vast zit?
Ik voel me klein, kwetsbaar, machteloos en totaal uitgeput.
Ja ik zeg het knullig maar bedoel het goed.
Maakt me erg verdrietig dat ik er niet kan zijn voor je.
Blijf ajb praten mailen etc naar me meiske..
quote:
Op dinsdag 3 december 2002 19:51 schreef DarkElf het volgende:
Therapie is als lijnen, eerst gaat het best hard totdat je op een punt komt wat enorm zwaar is en het lijkt of je het niet meer aankan, als je verder kan met de goede begeleiding gaat er wederom een wereld voor je open.Ja ik zeg het knullig maar bedoel het goed.
Ik hoop van harte dat die vergelijking ook voor mij op gaat.
quote:Ze zeggen wel eens, dat je pas voor een ander kunt zorgen als je éérst goed voor jezelf zorgt.
Op dinsdag 3 december 2002 19:52 schreef DarkElf het volgende:
Verder zou ik je zo graag willen helpen, steunen etc maar ik kan het gewoonweg nietMaakt me erg verdrietig dat ik er niet kan zijn voor je.
Blijf ajb praten mailen etc naar me meiske..
Dat zullen we dan maar moeten proberen hé?
quote:Regressie las ik. Ook zo´n label waar je helemaal niets mee kan en ik weet niet eens zeker of het wel iets betekent behalve dan dat je je gisteren goed voelde en vandaag niet en dat is "achteruitgang".
Op dinsdag 3 december 2002 18:14 schreef DuchessX het volgende:[..]
Zo voel ik me nu idd. Ik blijf ergens op steken en ben terug gezakt. Ik moet me meer uiten maar kan en durf dat niet, ben bang niet serieus genomen te worden en gekwetst te worden, bang voor hetgeen het allemaal op zal rakelen, bang voor verlies van dierbaren, bang voor de pijn, bang om nooit meer mezelf te kunnen zijn.
Ik voel me klein, kwetsbaar, machteloos en totaal uitgeput.
Maar je bent niet achteruit aan het gaan. Je hebt al vooruitgang geboekt en dat je je nu rot voelt is begrijpelijk gezien de laatste ontwikkelingen. Toen is een andere situatie dan nu, Is altijd zo. Je kan vorige maand niet vergelijken met vandaag en tot de conclusie komen dat je slechter af bent maar volgens mij weet je dat zelf ook wel.
Gevoelsmatig is het natuurlijk (helaas) een hele andere kwestie. Je angsten komen me bekend voor. Ik heb één keer alle voorzichtigheid over boord gezet; praktisch mijn hele vriendenkring van me vervreemd, mijn familie gedag gezegd en me maanden lang de eenzaamste persoon op de wereld gevoeld maar ik had er één ding mee gewonnen; mezelf. Mensen die echt om je geven, zullen je geloven en je steunen.
Ik wil je niets aanpraten maar ik wil het wel gezegd hebben; je ondergaat al ontzettend veel pijn en heb je nog wat te verliezen als je de deuren openzet? Ja, je hebt wat te verliezen maar het gaat om jou en wat kan je ermee bereiken? En is dat op dit moment niet veel belangrijker?
quote:Er "lopen" inderdaad (heel af en toe) hier "mensen" rond die het fijn vinden om mensen te kwetsen. Gelukkig (vind ik) zijn er de nodige mods die daar op letten en die berichten weg halen. Nu is het heel simpel van mij om te zeggen dat je je er niks van aan moet trekken en toch is dat het enige dat je kunt doen.
Op dinsdag 3 december 2002 18:11 schreef DuchessX het volgende:
Het duurt te lang allemaal en ik zit met zoveel dingen die ik niet kan uitspreken hoewel ik er heel graag over zou willen praten (ook hier op het forum). Maar ik ben veel te bang niet serieus genomen of gekwetst te worden
Even voor mezelf; ik lees veel hier en volg ook jouw topics. Ik vind dat je goed bezig bent; sowieso door al dat te schrijven wat je hier nu doet. Ik neem je berichten ook zeker serieus, maar weet soms geen antwoord of reactie te geven. Gelukkig zijn er anderen die dat wel doen.
Dusse, als je er steun aan hebt zeker bijven posten. 1 serieuze lezer heb je in ieder geval
quote:Ik vind dit een goede vraag waar ik niet direct een antwoord op heb. Ik denk dat ik nog meer pijn niet aan kan op dit moment, dat ik eerst wat steviger in mijn schoenen moet staan.
Op dinsdag 3 december 2002 22:19 schreef thoth het volgende:[..]
Ik wil je niets aanpraten maar ik wil het wel gezegd hebben; je ondergaat al ontzettend veel pijn en heb je nog wat te verliezen als je de deuren openzet? Ja, je hebt wat te verliezen maar het gaat om jou en wat kan je ermee bereiken? En is dat op dit moment niet veel belangrijker?
Heb vandaag in ieder geval heel moedig met een therapeut gesproken over de angsten die ik heb als ik in zijn therapie bezig ben. Telkens weer ga ik over mijn grenzen, probeer ik die angsten te negeren. Tevens wil ik niet de aandacht op mezelf vestigen of dat anderen 'last' van mij hebben en ik het hele groepsproces belemmer.
Toch is het belangrijk dat ik leer voor mijzelf op te komen, al weet ik niet goed hoe. Mijn therapeut gaat overleg plegen met iemand die gespecialiseerd is in traumatherapie om daar wat ideeën op te doen.
Ik ben benieuwd en vind zelf dat ik toch een grote stap heb gezet vandaag door te praten over iets dat ik heel moeilijk vind.
quote:Hoi Jacko,
Op woensdag 4 december 2002 08:21 schreef jacko het volgende:[..]
Er "lopen" inderdaad (heel af en toe) hier "mensen" rond die het fijn vinden om mensen te kwetsen. Gelukkig (vind ik) zijn er de nodige mods die daar op letten en die berichten weg halen. Nu is het heel simpel van mij om te zeggen dat je je er niks van aan moet trekken en toch is dat het enige dat je kunt doen.
Even voor mezelf; ik lees veel hier en volg ook jouw topics. Ik vind dat je goed bezig bent; sowieso door al dat te schrijven wat je hier nu doet. Ik neem je berichten ook zeker serieus, maar weet soms geen antwoord of reactie te geven. Gelukkig zijn er anderen die dat wel doen.
Dusse, als je er steun aan hebt zeker bijven posten. 1 serieuze lezer heb je in ieder geval
ik bedoelde eigenlijk niet zozeer te zeggen dat ik hier niet serieus word genomen maar dat ik er wel altijd bang voor ben, vooral irl. Ik werd nooit serieus genomen, mijn ouders stelden hoge eisen, konden ze niet inleven in hun kind, die gevoelens die ik had enzovoort. (Op therapie noemen ze het emotionele verwaarlozing) Ik werd nooit serieus genomen maar vernederd, voor schut gezet of uitgelachen. Ik heb hierdoor ook een sterke drang om alles zelf te doen en alleen op mijzelf te vertrouwen. Vanwege de hoge eisen die gesteld werden heb ik geleerd niet te zeuren en altijd maar door te gaan want anders ben je een aansteller, een zeur, een lastig kind, een slecht en waardeloos mens.
Nou ja wat ik zeggen wil, is dat ik bijna constant bang ben om niet serieus genomen te worden, dus ook in het echt. Daarom zal ik in het echt ook niet veel vertellen of veel van mijzelf laten zien. Ik bljif op deze manier met een hoop dingen zitten die me deprimeren en bezig houden terwijl ze uiten veel beter is. Echter omdat ik dat niet geleerd heb, is het heel moeilijk om te doen.
Er zijn dingen waarover topics lopen op het forum (ook R+P) waar ik heel veel in herken, waar ik heel graag over mee wil praten maar ik durf het niet, bang dat ik niet geloofwaardig genoeg overkom of dat men denkt dat ik alleen maar de aandacht zit te trekken. Ik weet dat het grootste gedeelte van dit alles in mijn eigen hoofd zit, maar mijn god wat ben ik bang om gekwetst te worden. En idd er zijn mensen die het opzettelijk doen; dat soort mensen maakt dat ik me nog meer in mijn schulp terugtrek.
In ieder geval bedankt voor je lieve reactie, je hebt schijnbaar iets in mij geraakt waardoor ik bovenstaand op durf te schrijven.
Dat waarderen de begeleiders alleen maar meer , bij onze therapie had je vaak van die mensen als het moeilijk werd dat ze wegbleven en dat leidde alleen maar dat als ze te lang zo deden weggestuurd werden , jij geeft juist goed aan ik wil geholpen worden , maar ik wil ook dat jullie me begeleiden naar de oplossing .
quote:Bedankt voor dit grote compliment, ik ben er heel blij mee!
Op woensdag 4 december 2002 19:27 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Knap hoor , je hebt bij wijze nu al een grens aangegeven , maar tegelijkertijd ook aangegeven dat je er wat aan wil doen .
Dat waarderen de begeleiders alleen maar meer , bij onze therapie had je vaak van die mensen als het moeilijk werd dat ze wegbleven en dat leidde alleen maar dat als ze te lang zo deden weggestuurd werden , jij geeft juist goed aan ik wil geholpen worden , maar ik wil ook dat jullie me begeleiden naar de oplossing .
Ik wíl er echt iets aan doen, juist omdat ik er zoveel last van heb en er al veel te lang mee rond loop. Het zal moeilijk zijn, maar ik heb de groep en de therapeuten die mij zullen steunen.
quote:Bewust over je grenzen heen gaan (of zoals Thoth zegt alle deuren open zetten) lijkt me niet verstandig. Doe het maar op de voorzichtige, ontdekkende manier. Met zachtheid.
Op woensdag 4 december 2002 19:18 schreef DuchessX het volgende:
Telkens weer ga ik over mijn grenzen, probeer ik die angsten te negeren.
Als je basis stevig genoeg is, zul je vanzelf de behoefte voelen je grenzen te verleggen, de wereld daarbuiten te onderzoeken. Kennelijk ben je daar nu nog niet aan toe. Voel je je nog niet veilig genoeg. Geeft niks, je hebt tijd nodig.
Het is juist goed dat je je grenzen nu zo duidelijk voelt. Dan weet je dus ook waar je moet stoppen, ipv er overheen te gaan .
Nog iets over je dromen. Ik heb de laatste tijd ook weer veel nachtmerries met als thema mijn stiefvader en angst. Heel veel angst. Mijn therapeute zei dat die dromen juist nu loskomen (net als mijn verdriet) omdat het nu goed met me gaat. Nu weet ik me veilig genoeg om die angst via mijn dromen te kunnen verwerken.
Wellicht werkt het bij jou ook zo. Dat je dus wel degelijk vorderingen hebt gemaakt in je proces en dat daarom (hoe naar ook) je geest die angst vrij kan geven.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zou heel goed kunnen dat dat bij Duchess ook zo is .
quote:Ik kan jouw situatie niet met de mijne vergelijken, maar ik moet elke keer weer denken aan wat ze me bij maatschappelijk werk proberen bij te brengen; "JIJ bent de moeite waard. Alleen al het feit dat je zoveel aan anderen geeft en zoveel steun voor een ander bent laat zien dat je een waardevol mens bent wiens mening telt." Moeilijk om dat over jezelf te horen. Het gekke is dat ik dat van een ander (zoals jij) ook kan zien, maar bij mezelf niet. Misschien een soortement "ons kent ons?"
Op woensdag 4 december 2002 19:27 schreef DuchessX het volgende:
In ieder geval bedankt voor je lieve reactie, je hebt schijnbaar iets in mij geraakt waardoor ik bovenstaand op durf te schrijven.
Wat dan ook; cijfer jezelf niet weg. Ik waardeer je topics omdat ze ook iets in mij raken en mij helpen. En (vind ik) je antwoorden op topics van anderen zijn zeer to the point en laten zien dat je je daar ook bij betrokken voelt. Weet je wat je eens zou kunnen doen? Lees nog eens een paar van je oude topics door en bekijk ze alsof ze van een ander zijn en hoe je er dan op reageert.
Enne ja, ik weet dat ik goed ben in lange postings en behoorlijk door kan drammen
en heel erg lief DuchessX
(Niet erg leerzame inbreng, maar ook niet onbelangrijk,
die positieve waardering)
Wolkje
quote:Ehh, als ik hier zo lees geldt hetzelfde voor ene Wolkje, hoor
Op woensdag 4 december 2002 20:41 schreef Wolkje het volgende:
Jij bent heel erg de moeite waard,
en heel erg lief DuchessX(Niet erg leerzame inbreng, maar ook niet onbelangrijk,
die positieve waardering)
peter
quote:
Op woensdag 4 december 2002 20:46 schreef jacko het volgende:[..]
Ehh, als ik hier zo lees geldt hetzelfde voor ene Wolkje, hoor
peter
.. liev.[sub] Psst, maar we zitten in DuchessX's topic he [/sub]
Wolkje
bedankt voor jullie lieve reacties Moonah en Addicted_to_Jellybeans:
een heel interessant stukje om over na te denken. Het kan best zijn dat ik er onbewust aan toe ben om bepaalde dingen te verwerken en dat die dingen zich op deze manier aankondigen omdat het nu misschien 'veilig' is.
Ik moet daar nog eens goed over na denken!
Senks
geen wijsheden die je kunt gebruiken
geen leidraden waaraan je je vast kunt klampen
of geen diepzinnige posts
het enige wat ik je kan bieden is mijn onvoowaardelijke vriendschap
quote:Heel mooi gezegd, DarkElf..
Op woensdag 4 december 2002 22:35 schreef DarkElf het volgende:
ik kan je geen mooie woorden schenken
geen wijsheden die je kunt gebruiken
geen leidraden waaraan je je vast kunt klampen
of geen diepzinnige postshet enige wat ik je kan bieden is mijn onvoowaardelijke vriendschap
quote:Je had dus wel direct een antwoord
Op woensdag 4 december 2002 19:18 schreef DuchessX het volgende:[..]
Ik vind dit een goede vraag waar ik niet direct een antwoord op heb. Ik denk dat ik nog meer pijn niet aan kan op dit moment, dat ik eerst wat steviger in mijn schoenen moet staan.
Heb vandaag in ieder geval heel moedig met een therapeut gesproken over de angsten die ik heb als ik in zijn therapie bezig ben. Telkens weer ga ik over mijn grenzen, probeer ik die angsten te negeren. Tevens wil ik niet de aandacht op mezelf vestigen of dat anderen 'last' van mij hebben en ik het hele groepsproces belemmer.
Toch is het belangrijk dat ik leer voor mijzelf op te komen, al weet ik niet goed hoe. Mijn therapeut gaat overleg plegen met iemand die gespecialiseerd is in traumatherapie om daar wat ideeën op te doen.Ik ben benieuwd en vind zelf dat ik toch een grote stap heb gezet vandaag door te praten over iets dat ik heel moeilijk vind.
Jij bent uiteindelijk de enige die weet wat je wel en niet aankan en als je er ook al een beetje over kan praten; alleen maar heel goed. Je moet immers ergens beginnen, kan je net zo goed bij het begin beginnen.
Mijn ervaringen zijn de mijne. Ik had op een gegeven moment geen zin meer om, laten we zeggen, aftastend te werk te gaan, het is een vrij extreme beslissing om gewoon met een soort van ogen dicht en blik op oneindig het diepe in te springen. Het heeft goed uitgepakt maar ik was er waarschijnlijk dan ook wel klaar voor. Iedereen bepaalt zijn/haar eigen tempo maar volgens mij ben je wel lekker op weg en daar gaat het om.
quote:Heb je nooit het advies gekregen om een dagboek bij te houden?
Op woensdag 4 december 2002 19:27 schreef DuchessX het volgende:Daarom zal ik in het echt ook niet veel vertellen of veel van mijzelf laten zien. Ik bljif op deze manier met een hoop dingen zitten die me deprimeren en bezig houden terwijl ze uiten veel beter is. Echter omdat ik dat niet geleerd heb, is het heel moeilijk om te doen.
Daarin kun je alles opschrijven wat je dwars zit en de enige die het leest ben jij. Op die manier kun je je goed uiten en hoef je niet bang te zijn wat anderen er van vinden.
Een ander groot voordeel is dat je later alles kunt terug lezen en er met andere ogen op terug kijken.
Probeer het eens.
quote:Dat is het mooiste wat jij mij geven kan en je krijgt het dubbel en dwars terug van mij
Op woensdag 4 december 2002 22:35 schreef DarkElf het volgende:
ik kan je geen mooie woorden schenken
geen wijsheden die je kunt gebruiken
geen leidraden waaraan je je vast kunt klampen
of geen diepzinnige postshet enige wat ik je kan bieden is mijn onvoowaardelijke vriendschap
quote:Jawel hoor, heb het ook wel eens gedaan maar ik blokkeer heel vaak, dan is het té eng om hetgeen ik voel onder ogen te durven zien.
Op donderdag 5 december 2002 14:36 schreef DT het volgende:[..]
Heb je nooit het advies gekregen om een dagboek bij te houden?
Daarin kun je alles opschrijven wat je dwars zit en de enige die het leest ben jij. Op die manier kun je je goed uiten en hoef je niet bang te zijn wat anderen er van vinden.
Een ander groot voordeel is dat je later alles kunt terug lezen en er met andere ogen op terug kijken.
Probeer het eens.
Maar het gaat mij er nu meer om dat ik niet weet hoe ik de aandacht van anderen moet vragen voor problemen van mijzelf. Ben altijd bang dat ik mensen tot last ben. Hoe anderen over mijn problemen denken is eigenlijk niet eens zozeer het probleem. Het probleem is dat ik er altijd alleen mee blijf rondlopen en dat ik moet gaan leren om mijn problemen te delen of te vertellen aan anderen, zodat zij kunnen helpen en ik niet alles meer alleen hoef te dragen.
Pffffff klinkt makkelijker dan dat het is...
quote:Zegge, je bent toch niet toevallig een zusje van mij, he?
Op donderdag 5 december 2002 15:45 schreef DuchessX het volgende:Jawel hoor, heb het ook wel eens gedaan maar ik blokkeer heel vaak, dan is het té eng om hetgeen ik voel onder ogen te durven zien.
Maar het gaat mij er nu meer om dat ik niet weet hoe ik de aandacht van anderen moet vragen voor problemen van mijzelf. Ben altijd bang dat ik mensen tot last ben.
Ik heb hetzelfde, maar begin nu langzaam maar zeker te leren dat, als ik iemand tot last ben ze het maar moeten zeggen. En, zoals ik geloof ik gisteren al zei; vaak zijn de reacties van de mensen behoorlijk positief (tot mijn grote verbazing).
En tenslotte; mij ben je niet tot last. Integendeel; ik bewonder je lef hier vwb. de dingen die je schrijft.
quote:Dat is ook niet gemakkelijk. Maar, voor zover je hier bepaalde dingen hebt durven schrijven, denk ik dat je toch wel merkt dat in ieder geval het van je afschrijven en de (bijna alleen maar) positieve reacties en tips je laten zien dat je het NIET alleen hoeft te dragen. Of in ieder geval de last kunt delen. Waarbij ik niet wil zeggen dat je LASTige bent, hoor
Hoe anderen over mijn problemen denken is eigenlijk niet eens zozeer het probleem. Het probleem is dat ik er altijd alleen mee blijf rondlopen en dat ik moet gaan leren om mijn problemen te delen of te vertellen aan anderen, zodat zij kunnen helpen en ik niet alles meer alleen hoef te dragen.
Pffffff klinkt makkelijker dan dat het is...
Ik heb altijd al een broer willen hebben, dus misschien kunnen we doen net alsof? Ik ben heel blij met de mensen die mij hier telkens weer steunen, en inderdaad er zijn over het algemeen nooit negatieve reacties bij. Dat ik me hier kan uiten is voor mij al heel wat en ook een héél belangrijke uitlaatklep omdat ik in het dagelijks leven vaak dichtklap of de woorden niet kan vinden om te vertellen wat ik voel en er in mij omgaat.
Het is ook zo dat ik bang ben om niet gehoord te worden, dat ik word afgewezen of dat men mij niet serieus neemt. Om dat te voorkomen, zeg ik vaak ook niets. Óf ik heb last vande veroordelende stem in mijn hoofd die me zegt dat ik me aanstel, dat ik niet zo moet zeuren, dat andere mensen veel meer problemen hebben, dat ik het wel alleen aan kan (deze stem kan overigens heel vernederend en gemeen praten naar mij toe). Allemaal dingen dus, die het moeilijk maken om te praten.
Ik leer het steeds beter, krijg er op therapie de ruimte voor en wordt uitgenodigd óm te praten. Zo leer ik tevens mezelf serieuzer te nemen en als ik dat kan, kan ik ook al mijn pijn en verdriet verwerken en een plekje geven. Alles hangt samen, zeg maar.
Anyway, ik ben de draad kwijt van hetgeen ik je wilde vertellen 
In ieder geval bedankt voor je reactie, broertje!
quote:gefeliciteerd, op naar een nieuw nacht vol goede rustige slaap.
Op vrijdag 6 december 2002 14:32 schreef DuchessX het volgende:
Jippie, ik heb vannacht alweer ietsje beter geslapen!lang leve de slaapmedicatie!
quote:Hé jij bent snel
Op vrijdag 6 december 2002 14:32 schreef DarkElf het volgende:[..]
gefeliciteerd, op naar een nieuw nacht vol goede rustige slaap.
Jij ook he meis?
quote:wie immer
Op vrijdag 6 december 2002 14:34 schreef DuchessX het volgende:[..]
Hé jij bent snel
Jij ook he meis?
zal wel, kweet het niet.........
Iedere keer wil ik je melen en steeds lukt het niet, aaarrrgghhhhhhh.....
Het is niet zomaar ff iets dat ik elkaar zet, maar het moet een opsteker worden voor je...hoop dat je nog even geduld hebt
Er wordt aan gewerkt!!!
Hou je taai en geniet van de dingen die je wel lukken vandaag!
Kus
Mijn emoties kunnen er niet uit maar het voelt wel alsof ze ieder moment kunnen ontploffen Daarbij heb ik er zo'n verdriet van dat het zo slecht gaat met mijn lieve vriendin DarkElf. Het is allemaal zo oneerlijk verdeeld
quote:Meiske, meiske toch
Op vrijdag 6 december 2002 23:19 schreef DuchessX het volgende:
Ik voel me gesloten, lopend op tijdbommen, tijdbommen van pijn en emotiesDaarbij heb ik er zo'n verdriet van dat het zo slecht gaat met mijn lieve vriendin DarkElf. Het is allemaal zo oneerlijk verdeeld
ik hoop zo dat je morgen letterlijk kan uitwaaien, kan zo'n verschil maken weet je dat?
Blijf communiceren met me ook al maak je je zorgen om me, doe het wel ajb
Het gaat idd erg slecht maar dat betekent niet dat ik er niet voor jou kan zijn, alleen niet a la minute misschien.
Liefs DE
quote:Méns ik wil niet eens dat je er voor mij bent, ik wil dat jij beter in je vel komt te zitten!!!!!!
Op vrijdag 6 december 2002 23:21 schreef DarkElf het volgende:[..]
Meiske, meiske toch
ik hoop zo dat je morgen letterlijk kan uitwaaien, kan zo'n verschil maken weet je dat?
Blijf communiceren met me ook al maak je je zorgen om me, doe het wel ajb
Het gaat idd erg slecht maar dat betekent niet dat ik er niet voor jou kan zijn, alleen niet a la minute misschien.
En dan mag jij er voor mij zijn Ik maak me gruwelijk veel zorgen om je en ik heb er veel verdriet van omdat je me zo dierbaar bent
quote:Ik ben intens blij met je vriendschap.
Op vrijdag 6 december 2002 23:25 schreef DuchessX het volgende:[..]
Méns ik wil niet eens dat je er voor mij bent, ik wil dat jij beter in je vel komt te zitten!!!!!!
Ik maak me gruwelijk veel zorgen om je en ik heb er veel verdriet van omdat je me zo dierbaar bent
Ik denk aan jou, denk je ook aan jezelf?
Liefs DE
Ik ben zo moe, zo moe van het vechten, het mijn best doen, het praten, het wegstoppen van mijn echte gevoelens.
Ik ben teleurgesteld in mijn leven, is het dit nu? Waarom moet ik leven met al die pijn? Pijn die nooit meer ongedaan gemaakt kan worden, herinneringen die nooit meer uitgewist kunnen worden, pijn die altijd een afdruk achter laat? Angsten die sneller zijn dan mijn reactievermogen/inlevingsvermogen?
Ik heb zo mijn best gedaan om het beter te maken, om er mee te leren leven, om te doen alsof het er niet was, om te doen of het niet om mij ging.Niks helpt, uiteindelijk moet ik leven met wie ik ben en met hoe ik ben geworden. Het einde lijkt maar niet in zicht en dat maakt het zo vreselijk zwaar.
Ik wil niet meer, ik wil dit leven niet meer, ik heb geen energie om nog te vechten, geen energie zelfs om me te ontspannen. Ik wil zo graag een ander leven maar dat zal nooit kunnen want ik ben ik en daar MOET ik mee zien te leven, de rest van mijn leven lang.
Maar voor nu ben ik zo óp, zo moe, zo verdrietig, zo gekwetst, zo teleurgesteld. Ik trek het allemaal niet meer. Ik ben mezelf kwijt en wil niet meer zo verder.
Voor anderen voel ik me een enorm blok aan het been, een lastpak omdat ik niet 'normaal' ben zoals ieder ander. Omdat ik beperkingen heb, verdriet en pijn heb.
Ik weet gewoon niet hoe ik verder moet. Ik ben zo vreselijk 'klaar' met mijn leven, zie geen lichtpuntjes, hoef niet meer, wil niet meer.
De enige voor wie ik leef is mijn man en ik heb het gevoel dat ik hem heel veel tekort doe en dat maakt me ontzettend verdrietig.
Wáárdeloos 
Ik kan je geen hulp bieden, en niet zeggen wat je kan doen, of kan doen,
want daar heb ik de kracht en energie niet voor.
Maar: niet opgeven hoor, meiske.. je komt er wel uit.
En voel je maar niet schuldig over hoe je bent hoor, want dat vindt juup
helemaal iet erg, want hij houdt van je, van jou.. ondanks je depressiviteit.
Je komt er wel, meiske
Wolkje
quote:Ik kom er gewoon niet uit. Ik hoor al zo lang dat ik moet volhouden, dat ik niet moet opgeven, dat er mensen van mij houden, maar waar ligt mijn grens? Genoeg is genoeg!
Op zondag 8 december 2002 15:07 schreef Wolkje het volgende:
Duchie,Ik kan je geen hulp bieden, en niet zeggen wat je kan doen, of kan doen,
want daar heb ik de kracht en energie niet voor.
Maar: niet opgeven hoor, meiske.. je komt er wel uit.
En voel je maar niet schuldig over hoe je bent hoor, want dat vindt juup
helemaal iet erg, want hij houdt van je, van jou.. ondanks je depressiviteit.
Je komt er wel, meiskeWolkje
Hoe lang móét ik nog volhouden? Wanneer hóúdt het dan op? 
Ik word er zó moedeloos van!
quote:Ik snap je zo goed, meisje
Op zondag 8 december 2002 15:10 schreef DuchessX het volgende:[..]
Ik kom er gewoon niet uit. Ik hoor al zo lang dat ik moet volhouden, dat ik niet moet opgeven, dat er mensen van mij houden, maar waar ligt mijn grens? Genoeg is genoeg!
Ik word er zó moedeloos van!
Maar ik kan je helaas geen antwoorden geven, kon ik dat maar.
Wolkje
quote:Die grens stippelt niemand voor je uit, dat moet je toch echt zelf doen. Als je eens begint met jezelf niet zulke idealistische doelen voor ogen te stellen, je kunt nu eenmaal geen knop omdraaien en zeggen : 'Zo en nu ben ik beter, het gaat weer goed met me". Doe eens gewoon stukje bij beetje en ben daar tevreden mee als er weer een klein stukje bijkomt.
Op zondag 8 december 2002 15:10 schreef DuchessX het volgende:[..]
maar waar ligt mijn grens? Wanneer hóúdt het dan op?
Duch, ik kan je uit ervaring zeggen dat het NOOIT overgaat, niet volledig, IEDEREEN heeft zijn verleden mee te dragen, dat die herinneringen bij de een een stuk mooier zijn als bij de ander is punt 2. Het gaat er alleen om het een plekje te geven, en dat weet jij wel. Dus het cliché: 'mee leren leven' is in dit geval een waarheid als een koe. Als je dat accepteert en niet verwacht om 'beter' te worden, als je het boek van jouw leven een plaatsje kunt geven in een mooie robuuste en veilige kast, dan hoef je het af en toe alleen nog maar even af te stoffen en verder gewoon antiek te laten worden.
En de volgende zin bedoel ik heel erg goed: 'Zal ik je eens even lekker een schop onder je kont komen geven??'
En ik weet het meis, ik heb weer makkelijk praten, sorry
Samenzweringstheorieën behoren tot de wetenschap van onwetenden
DuchessXHet is nooit genoeg. Je hoort zo vaak dat je moet doorgaan omdat andere mensen je belangrijk vinden. En je gaat ook door, omdat je weet dat opgeven definitief is. Dan is er geen weg terug. Dan heb je misschien rust, misschien ook niet. Maar de mensen om je heen zullen dan geen rust meer hebben. Die zullen ermee moeten leven dat hun steun niet goed genoeg was om jou erdoorheen te helpen. Tenzij je kunt volhouden. Laten zien dat je wel wat hebt aan hun steun. Dat je je laat helpen en met die hulp er sterk weer uit kunt komen, zodat je nog een gelukkig leven voor je hebt... Wanneer? al is het over 5 jaar, dan heb je daarna nog heel veel mooie jaren..
Sterkte, laat de decembermaanden niet op je kop zitten!
quote:hoi Duchess.
Op zondag 8 december 2002 15:03 schreef DuchessX het volgende:
Ruim twee jaar depressief en al geruime tijd aan het knokken. Steeds weer pijn, steeds weer verdriet. Het heeft allemaal met mijn verleden te maken. Ik krijg het niet uit mijn systeem, wordt het me er alleen maar meer (pijnlijk) bewust van.
Ik ben zo moe, zo moe van het vechten, het mijn best doen, het praten, het wegstoppen van mijn echte gevoelens.
Ik ben teleurgesteld in mijn leven, is het dit nu? Waarom moet ik leven met al die pijn? Pijn die nooit meer ongedaan gemaakt kan worden, herinneringen die nooit meer uitgewist kunnen worden, pijn die altijd een afdruk achter laat? Angsten die sneller zijn dan mijn reactievermogen/inlevingsvermogen?
Ik heb zo mijn best gedaan om het beter te maken, om er mee te leren leven, om te doen alsof het er niet was, om te doen of het niet om mij ging.Niks helpt, uiteindelijk moet ik leven met wie ik ben en met hoe ik ben geworden. Het einde lijkt maar niet in zicht en dat maakt het zo vreselijk zwaar.
Ik wil niet meer, ik wil dit leven niet meer, ik heb geen energie om nog te vechten, geen energie zelfs om me te ontspannen. Ik wil zo graag een ander leven maar dat zal nooit kunnen want ik ben ik en daar MOET ik mee zien te leven, de rest van mijn leven lang.Maar voor nu ben ik zo óp, zo moe, zo verdrietig, zo gekwetst, zo teleurgesteld. Ik trek het allemaal niet meer. Ik ben mezelf kwijt en wil niet meer zo verder.
Voor anderen voel ik me een enorm blok aan het been, een lastpak omdat ik niet 'normaal' ben zoals ieder ander. Omdat ik beperkingen heb, verdriet en pijn heb.
Ik weet gewoon niet hoe ik verder moet. Ik ben zo vreselijk 'klaar' met mijn leven, zie geen lichtpuntjes, hoef niet meer, wil niet meer.
De enige voor wie ik leef is mijn man en ik heb het gevoel dat ik hem heel veel tekort doe en dat maakt me ontzettend verdrietig.Wáárdeloos
Ik lees al geruime tijd met je mee en bewonder je eerlijkheid, lef en doorzettingsvermogen.
Wat ik wel tegen je wil zeggen, is dat mensen je hier gewoon niet kunnen helpen omdat we daarvoor te weinig tot niks van jouw ervaringen in het verleden afweten en de meesten van ons geen ervaren hulpverleners zijn. Goedbedoelde Kusjes en smakkerts kunnen even zalvent zijn, maar lijden niet tot een concrete oplossing.
Naar die oplossing, Duchess, kunnen alleen jij en de mensen die dicht om je heen staan toewerken, en daar kom je waarschijnlijk ook meteen bij een van jou sterkste punten: Je wil en je doorzettingsvermogen. want het staat voor iedereen hier als een paal boven water dat je die beide eigenschappen in je hebt.
Geef niet op en blijf knokken, want hoe weinig ik ook van je weet, ik weet zeker dat jij die (nu nog) slopende strijd gaat winnen.
Voor die tijd: Heel veel sterkte en beterschap
Je bent sterker dan je denkt meis, lees maar eens terug naar vroeger hoe je je toen voelde en erin stond en hoe je je nu voelt en erin staat met welke hulp.
Wereld van verschil waar we het al eens over gehad hebben.
Morgen praten we verder als we willen
Dag meis tot morgen
quote:Dankje
Op zondag 8 december 2002 16:04 schreef qbus het volgende:[..]
hoi Duchess.
Ik lees al geruime tijd met je mee en bewonder je eerlijkheid, lef en doorzettingsvermogen.Wat ik wel tegen je wil zeggen, is dat mensen je hier gewoon niet kunnen helpen omdat we daarvoor te weinig tot niks van jouw ervaringen in het verleden afweten en de meesten van ons geen ervaren hulpverleners zijn. Goedbedoelde Kusjes en smakkerts kunnen even zalvent zijn, maar lijden niet tot een concrete oplossing.
Dit is zó waar. Maar ik heb het af en toe gewoon even een nodig om van me af te kunnen schrijven wat ik voel, om op die manier de dingen even te proberen te kunnen relativeren. Om niet door te slaan naar de verkeerde kant.
Geef niet op en blijf knokken, want hoe weinig ik ook van je weet, ik weet zeker dat jij die (nu nog) slopende strijd gaat winnen.
Voor die tijd: Heel veel sterkte en beterschap
quote:Bedankt meis...
Op zondag 8 december 2002 16:13 schreef DarkElf het volgende:
Je bent er nog omdat je dat wel wilt, je lichaam wilt doorgaan en geeft niet op.Je bent sterker dan je denkt meis, lees maar eens terug naar vroeger hoe je je toen voelde en erin stond en hoe je je nu voelt en erin staat met welke hulp.
Wereld van verschil waar we het al eens over gehad hebben.
Morgen praten we verder als we willen
Dag meis tot morgen
Er is echter wél een verschil...het verschil tussen vroeger en nu, het verschil tussen weten en niet-weten en dus niet-voelen en voelen. Dingen die ik toen niet wist, hoefde ik ook niet mee om te gaan. Dingen die zich de afgelopen tijd aan mij opgedrongen hebben kan ik niet negeren; dat haalt mij heel erg omlaag, mijn eigenwaarde, het idee dat ik over mijzelf had. En dat doet soms zoveel pijn dat ik niet weet hoe ik nog verder moet en of ik dat nog wil.Op het moment is mijn leven een zoektocht. Een gruwelijke zoektocht met pijnlijke verrassingen. En die verrassingen moet ik openmaken, anders kan ik niet verder. Maar de pijn is soms te groot en dan probeer ik het hier maar van mij af te schrijven...
Hmmz beetje wazig mss maar anders moet ik met de woorden 'trauma', 'emotionele verwaarlozing' e.d. gaan gooien en ik wil daar even niet aan denken...
quote:Je raakt teleurgesteld omdat je verwachtingen te hoog zijn.
Op zondag 8 december 2002 15:03 schreef DuchessX het volgende:
Ik ben teleurgesteld in mijn leven, is het dit nu? Waarom moet ik leven met al die pijn? Pijn die nooit meer ongedaan gemaakt kan worden, herinneringen die nooit meer uitgewist kunnen worden, pijn die altijd een afdruk achter laat? Angsten die sneller zijn dan mijn reactievermogen/inlevingsvermogen?
Ik heb zo mijn best gedaan om het beter te maken, om er mee te leren leven, om te doen alsof het er niet was, om te doen of het niet om mij ging.Niks helpt, uiteindelijk moet ik leven met wie ik ben en met hoe ik ben geworden. Het einde lijkt maar niet in zicht en dat maakt het zo vreselijk zwaar.
Ik heb het in het verleden eerder aan je geschreven, jij legt de lat zo hoog, dat je je hoofd wel moet stoten.
Je vergeet te kijken naar hetgeen je al wel hebt bereikt, je blijft woelen in het ellendige gevoel. Je verleden kun je niet veranderen. Wat je wel kunt veranderen is de manier waarop je ermee omgaat. En je mag pijn voelen om hetgeen je is overkomen en om hetgeen je is afgepakt, maar het heeft 0,0 zin om je daar op te blijven focussen.
ElisabethR verwoordde het mooi .
Meid, jij bepaalt hoe je toekomst wordt. Kijk wat je inmiddels hebt bereikt. Onthoud die kleine tussenstapjes.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Steeds weer 'nieuwe' ontdekkingen, teleurstellingen, herinneringen. Alles wat zo zorgvuldig was weggestopt, springt nu als een duiveltje uit een doosje tevoorschijn. Ik wil het doseren, relativeren maar dat lukt niet. Het is te overspoelend, ik verlies het overzicht.
Ik wil niet blijven stilstaan, ben aan het vechten en blijf aan het vechten, maar ik verlies mezelf erbij. Ik zou wel even een rustpauze willen om alles op een rijtje te zetten, maar alles gaat maar door, op dubbele snelheid. En dat is een beetje teveel van het goede.
Wat ik wil verduidelijken is dat ik nu pas bezig ben met het verleden, en ik ben er nog lang niet klaar mee omdat ik zoveel dingen weggestopt heb omdat ik ze toentertijd niet kon hanteren. Nu komen ze in bijvoorbeeld flashbacks, dromen, nare herinneringen weer naar boven. Ik kan ze moeilijk negeren, dat is iets dat ik altijd al heb gedaan en wat dus duidelijk niet de oplossing is. Het is een stuk dat ik gewoonweg niet kan overslaan. Buiten dat heb ik die posttraumatische stressstoornis, hetgeen sowieso ook betekent dat ik anders dien om te leren gaan met traumatisch ervaringen uit het verleden. Hiervoor kan ik pas in therapie als ik mijn huidige therapie heb afgerond.
En idd het is erg moeilijk om deze twee zaken gescheiden te houden, dat is bijna onmogelijk omdat alles samenhang heeft.
[Dit bericht is gewijzigd door DuchessX op 08-12-2002 20:07]
quote:Hm. Begeleiden je therapeuten je daar niet in? Toen het mij te veel werd, hebben ze bij mij de rem er even opgezet.
Op zondag 8 december 2002 20:01 schreef DuchessX het volgende:
Steeds weer 'nieuwe' ontdekkingen, teleurstellingen, herinneringen. Alles wat zo zorgvuldig was weggestopt, springt nu als een duiveltje uit een doosje tevoorschijn. Ik wil het doseren, relativeren maar dat lukt niet. Het is te overspoelend, ik verlies het overzicht.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Jawel, mede door de kalmeringstabletten en de slaapmedicatie, individuele therapie naast de groepstherapie e.d. Hier zijn we al een tijd mee bezig maar dit begint 'ons' nu ook boven het hoofd te groeien. Echt de therapeuten doen er alles aan maar zien zelf ook dat het mij moeite kost mijn hoofd boven water te houden. Vandaar dat het mij wel is toegestaan om als het teveel is, thuis te blijven, maar dat is geen echte oplossing. Mss is een hogere dosering AD beter, maar ik zit al zo aan de medicatie dat dat mijn therapie ook geen goed zou doen.
Op zondag 8 december 2002 20:07 schreef Moonah het volgende:[..]
Hm. Begeleiden je therapeuten je daar niet in? Toen het mij te veel werd, hebben ze bij mij de rem er even opgezet.
Ow ja en een ander geweldig initiatief is om systeemtherapie te gaan doen (ook nog naast de huidige therapie) samen met mijn ouders
Pffff nou sorry voor het gezeur, ik wíl helemaal niet klagen of aandacht trekken. Tis alleen dat ik gewoon niet goed weet hoe ik verder moet omdat ik zo klem zit nu.
Bedankt voor het luisteren, dat scheelt
By the way wat is systeemtherapie ??
quote:Oke
Op zondag 8 december 2002 20:12 schreef DuchessX het volgende:
Bedankt voor het luisteren, dat scheelt
.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Sorry uitleg vergeten
Op zondag 8 december 2002 20:13 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Is geen aandachttrekken is gewoon je ei kwijt willen en daar is dit toch voor .
By the way wat is systeemtherapie ??
Maar even een link geplaatst aangezien [sub] niet werkt anders wordt het zo'n vreselijk lange lap tekst.
Ik zie er in ieder geval vreselijk tegenop, die gesprekken zijn samen met een therapeut en mijn beide ouders. Ben hartstikke bang dat het op ruzie of erger zal uitdraaien
Heel veel sterkte.
quote:Mooie wijze uitspraak
Op zondag 8 december 2002 22:53 schreef thoth het volgende:
Niet teveel in de toekomst proberen te kijken, daar is toch nog niets te zienHeel veel sterkte.
quote:En toch hou ik HEEEEEEEEEEEEEEEEEEL VEEEEEEEEEEEEEEEEEL van je *:
Op zondag 8 december 2002 20:01 schreef DuchessX het volgende:
[blaat]
quote:Komop "zus", laat je niet gek maken. En niet bang zijn.
Op zondag 8 december 2002 22:26 schreef DuchessX het volgende:
Ik zie er in ieder geval vreselijk tegenop, die gesprekken zijn samen met een therapeut en mijn beide ouders. Ben hartstikke bang dat het op ruzie of erger zal uitdraaien
quote:Ik doe mijn best
Op maandag 9 december 2002 11:15 schreef jacko het volgende:[..]
Komop "zus", laat je niet gek maken. En niet bang zijn.
helaas heb ik teveel slechte ervaringen van vroeger met dit soort dingen
quote:Is het dan wel verstandig? Ik bedoel, jij staat achter je therapie en weet dat je ervoor wilt gaan, maar geldt dat ook voor je ouders? Als je van tevoren al op je vingers kunt natellen dat zij in plaats van een nuttige bijdrage te leveren, het proces gaan frustreren, is het voor jezelf misschien beter er maar helemaal niet aan te beginnen en ze de kans niet te geven het je nog moeilijker te maken.
Op maandag 9 december 2002 22:22 schreef DuchessX het volgende:
helaas heb ik teveel slechte ervaringen van vroeger met dit soort dingen
Ik neem aan dat je dit zelf al goed hebt overwogen samen met je therapeut. Maar als ik je dan nu al zie posten hoe bang je bent dat het misloopt vraag ik me af: is het dan wel realistisch om te verwachten dat het positief zal uitpakken en zo nee, kun je jezelf de teleurstelling dan niet beter besparen?
Of is er ook nog wel goeie hoop dat het meevalt? 
quote:Wat ben je toch een schat.
Op zondag 8 december 2002 23:24 schreef Juup© het volgende:[..]
En toch hou ik HEEEEEEEEEEEEEEEEEEL VEEEEEEEEEEEEEEEEEL van je *:
quote:Het kan best meevallen, denk ik. Zo'n gesprek is onder begeleiding en die therapeuten weten echt wel waar ze mee bezig zijn.
Op maandag 9 december 2002 22:28 schreef Fogerty het volgende:
Ik neem aan dat je dit zelf al goed hebt overwogen samen met je therapeut. Maar als ik je dan nu al zie posten hoe bang je bent dat het misloopt vraag ik me af: is het dan wel realistisch om te verwachten dat het positief zal uitpakken en zo nee, kun je jezelf de teleurstelling dan niet beter besparen?Of is er ook nog wel goeie hoop dat het meevalt?
Ik denk eerder dat Duch vooral bij zoiets confronterends erg veel last krijgt van de neiging tot vermijden (tenminste, zo schat ik haar in ). En vermijden heeft ze al zo lang gedaan, en het heeft niet zoveel goeds opgeleverd. Dus waarom niet de confrontatie?
Duchke, kop op wijfie, het kan alles meevallen. Jij hebt alle rampscenario's ws al bedacht, dus de werkelijkheid kan nooit zo erg zijn .
(En deze relativering bedoel ik met alle respect ).
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Dat dacht ik idd ook toen ik Juups reactie las
Op maandag 9 december 2002 22:30 schreef CartWOman het volgende:[..]
Wat ben je toch een schat.
.Juup, alle respect voor jou dat je je vrouw zo steunt in haar moeilijke strijd.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Telt niet!!!
Op maandag 9 december 2002 22:22 schreef DuchessX het volgende:[..]
Ik doe mijn best
Okay dat is niet eerlijk (wel waar maar niet eerlijk).
Vergeet niet dat je dit in de eerste plaats voor jou doet en niet voor je ouders. Ik kan me slechts op grote afstand iets voorstellen bij wat je exacte gevoelens zijn dus ik zal niet doen alsof ik het begrijp maar probeer jezelf niet weg te cijferen omwille van je ouders, daarmee doe je alleen jezelf tekort. Bovendien zit er een therapeut bij die sowieso het gesprek in goede banen zal leiden.
quote:Lieve DuchessX,
Op zondag 8 december 2002 15:03 schreef DuchessX het volgende:
Ruim twee jaar depressief en al geruime tijd aan het knokken.
Al vanaf dat ik op fok! zit lees ik veel over je mee.
Een paar keren heb ik ook gereageerd en eigenlijk wil ik nu ook (weer) reageren, met te zeggen (ondanks dat ik je irl niet ken en alleen je dingen van fok! ken), dat ik je een ontzettend dappere en vooral krachtvolle meid/vrouw vind.
Ik weet, dat je nog zo hard kan knokken, maar dat het leven toch pittig is.
Ik heb veel bewondering voor je en dat heb ik op fok! maar zelden.
Ik hou niet van overdreven posts, maar ik kan je eerlijk zeggen, dat ik vind, dat je alle steun van de wereld verdient, want ik vind je een topwijf. Elke dag weer werk je hard aan jezelf.
Je komt er wel
quote:Ik doe mijn best, meer kan ik niet doen.
Op maandag 9 december 2002 22:59 schreef Moonah het volgende:[..]
Dat dacht ik idd ook toen ik Juups reactie las
Juup, alle respect voor jou dat je je vrouw zo steunt in haar moeilijke strijd.
Allemaal bedankt voor de fijne reacties, wat een aandacht allemaal, wat lief!
Ik wil even vertellen dat ik vandaag depressiever van huis ging als dat ik terugkwam! Goed hé? Ik heb na de reguliere (groeps-)therapie nog een hele lange sessie individuele therapie gehad en dat heeft mij zo geweldig goed gedaan! Ik heb nu weer wat handvaten en ga een werkplan opstellen met werkdoelen 
. Ik heb echt het idee dat ik er weer beter tegen kan. De pijn blijft, het verdriet ook, maar ik heb de draad die ik kwijt geraakt was weer teruggevonden.
Morgen begin ik weer opnieuw
Overigens ga ik een bepaald therapie-onderdeel (PsychoMotorischeTherapie), een soort sport is dat, ipv in groepsverband wrs individueel doen en dan gericht op traumaverwerking, zodat ik beter kan leren omgaan met mijn angst en paniek(-aanvallen). Als ik daar wat sterker door geworden ben, kan ik weer terug bij de groep.
Ben blij dat mij deze optie wordt aangeboden, weet alleen nog niet hoe het gerealiseerd gaat worden naast de reguliere therapie.
Zo, dat was het weer, ik ga weer verder.
quote:Sluit ik me bij aan:
Op woensdag 11 december 2002 00:45 schreef thoth het volgende:
Top!
quote:Goed zo, beide voeten op de grond en hou die draad vast
Op dinsdag 10 december 2002 23:47 schreef DuchessX het volgende:
De pijn blijft, het verdriet ook, maar ik heb de draad die ik kwijt geraakt was weer teruggevonden.
.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:
Op woensdag 11 december 2002 10:26 schreef Moonah het volgende:[..]
Goed zo, beide voeten op de grond en hou Juup© vast
Ineens komen er allerlei herinneringen naar boven die te maken hebben met mijn vorige relatie. De manier waarop we uit elkaar gegaan zijn, hoeveel verdriet ik mijn ex heb gedaan omdat ik niet meer verder wilde/kon met hem. De blik in zijn ogen, de pijn, het verdriet, de boosheid, de gekwetstheid. Ik voel me schuldig en een slecht mens daardoor.
Het voelt alsof ik hem in de steek heb gelaten en dat doet me pijn. Verstandelijk gezien wéét ik dat het niet zo is, onze relatie werkte niet meer, had geen toekomst meer na elf jaar samen en daar was hij het eigenlijk ook wel mee eens.
We zijn aan opa gaan vertellen dat wij de beslissing hadden genomen om uit elkaar te gaan. Opa kon het niet geloven, huilde, was erg verdrietig en wilde er alles aan doen om onze relatie te redden. Hij zei dat het zijn dood zou worden als wij uit elkaar zouden gaan. En drie dagen later is hij gestorven aan een hartaanval.
Ik voel me nog steeds enorm schuldig, verdrietig hierover. Ik mis hem.
Nu is het december, sinterklaas is al geweest. Sinterklaas was altijd een familiegebeuren, bij opa kadootjesavond, gezellig samen. In december is mijn ex jarig en dan zijn er nog de kerstdagen en oudjaar. Een tijd van het jaar dus, die heel veel herinneringen en emoties oproept.
Ik denk dat ik nu pas een beetje ruimte heb voor het rouwproces dat er nog lag over het verbreken van de relatie met mijn ex. Ik ben zo depressief geweest dat ik bij wijze van spreke niet eens wist of ik nog wel leefde. Daarna kwamen er zoveel andere dingen op mij af dat dit in het vergeethoekje is geraakt. Tot daarnet dan.
Heel mijn verleden hangt samen met de relatie met mijn ex (natuurlijk!) maar op therapie heb ik het er om de een of andere reden nooit over gehad, lekker weggestopt. Maar nu...pfffffffft. Het is me allemaal een beetje te veel, ik word erg overspoeld en ben bang daarin door te schieten
Ik hoop dat het slaapmiddel snel werkt...
quote:Jeetje DuchessX, dat is ook niet niks zeg, pfff.
Op dinsdag 17 december 2002 02:55 schreef DuchessX het volgende:We zijn aan opa gaan vertellen dat wij de beslissing hadden genomen om uit elkaar te gaan. Opa kon het niet geloven, huilde, was erg verdrietig en wilde er alles aan doen om onze relatie te redden. Hij zei dat het zijn dood zou worden als wij uit elkaar zouden gaan. En drie dagen later is hij gestorven aan een hartaanval.
Ik voel me nog steeds enorm schuldig, verdrietig hierover. Ik mis hem.
Nu is het december, sinterklaas is al geweest. Sinterklaas was altijd een familiegebeuren, bij opa kadootjesavond, gezellig samen. In december is mijn ex jarig en dan zijn er nog de kerstdagen en oudjaar. Een tijd van het jaar dus, die heel veel herinneringen en emoties oproept.
Even uit nieuwsgierigheid, hoe lang is het geleden dat je die relatie verbrak?
Misschien is het mogelijk, als je je over een tijdje misschien iets beter voelt om nog een keer met hem te gaan praten. Gewoon voor jouw verwerking? Misschien ook om te zien hoe het met hem gaat. Dat hij ook doorgegaan is met zijn leven?
quote:Lieve DuchessX,
Op dinsdag 17 december 2002 02:55 schreef DuchessX het volgende:Ik ben maar weer uit bed gegaan omdat ik word overspoeld door herinneringen en emoties uit het verleden. Ik ben er vreselijk verdrietig door. Voel me eenzaam en teruggegooid in de tijd, de pijn snijdt door mijn ziel, hoe dramatisch dat mss ook klinkt. Dus vandaar dat ik de gedachtencirkel even probeer te doorbreken door hier het een en ander van me af te schrijven (en te wachten tot mijn slaappil werkt).
Ineens komen er allerlei herinneringen naar boven die te maken hebben met mijn vorige relatie. De manier waarop we uit elkaar gegaan zijn, hoeveel verdriet ik mijn ex heb gedaan omdat ik niet meer verder wilde/kon met hem. De blik in zijn ogen, de pijn, het verdriet, de boosheid, de gekwetstheid. Ik voel me schuldig en een slecht mens daardoor.
Het voelt alsof ik hem in de steek heb gelaten en dat doet me pijn. Verstandelijk gezien wéét ik dat het niet zo is, onze relatie werkte niet meer, had geen toekomst meer na elf jaar samen en daar was hij het eigenlijk ook wel mee eens.
We zijn aan opa gaan vertellen dat wij de beslissing hadden genomen om uit elkaar te gaan. Opa kon het niet geloven, huilde, was erg verdrietig en wilde er alles aan doen om onze relatie te redden. Hij zei dat het zijn dood zou worden als wij uit elkaar zouden gaan. En drie dagen later is hij gestorven aan een hartaanval.
Ik voel me nog steeds enorm schuldig, verdrietig hierover. Ik mis hem.
Nu is het december, sinterklaas is al geweest. Sinterklaas was altijd een familiegebeuren, bij opa kadootjesavond, gezellig samen. In december is mijn ex jarig en dan zijn er nog de kerstdagen en oudjaar. Een tijd van het jaar dus, die heel veel herinneringen en emoties oproept.
Ik denk dat ik nu pas een beetje ruimte heb voor het rouwproces dat er nog lag over het verbreken van de relatie met mijn ex. Ik ben zo depressief geweest dat ik bij wijze van spreke niet eens wist of ik nog wel leefde. Daarna kwamen er zoveel andere dingen op mij af dat dit in het vergeethoekje is geraakt. Tot daarnet dan.
Heel mijn verleden hangt samen met de relatie met mijn ex (natuurlijk!) maar op therapie heb ik het er om de een of andere reden nooit over gehad, lekker weggestopt. Maar nu...pfffffffft. Het is me allemaal een beetje te veel, ik word erg overspoeld en ben bang daarin door te schieten
Ik hoop dat het slaapmiddel snel werkt...
Je geeft zelf al aan dat jullie relatie geen toekomst meer had en dat hij het daar ook wel mee eens was, dus je hebt de verstandigste keuze gemaakt. Je kunt ook in de raltie blijven hangen om dat het zo veilig is, maar op de lange termijn wordt je daar allebei niet gelukkig van. Ik heb jetzelfde meegemaakt en ben er alleen maar beter en sterker van geworden. Verschil is echter dat ik voor mij de tijd heb gehad om het te verwerken. Ik hou ergens nog steeds van haar, maar je weet gewoon dat het toch niet werkt. Dat je nu meer tijd hebt om hiermee bezig te gaan, geeft wel aan dat het beter met je gaat. Dat je dit nu ook een goed plekje kan gaan geven. Wat het punt met de grootvader van je ex betreft, ik kan me voorstellen dat je je ergens een beetje schuldig voelt, maar dit is toch niet iets wat je jezelf kan aanrekenen. Hartfalen wordt heus niet veroorzaakt door een dergelijke omstandigheid. Ik geloof zelf in een soort van kismet/karma. Alles is voorbestemd, dus jouw keuze heeft op zijn levensloop niet zo'n grote invloed gehad. Hoe dan ook, ik wens je veel sterkte toe en ik hoop dat je binnenkort wat beter gaat slapen, want van zoveel slaaptekort als jij hebt wordt je ook niet veel beter.
And I'm ready to go off on your ship
quote:Ruim twee jaar geleden. Ik heb nog wel af en toe contact met hem maar het is heel oppervlakkig. Hij zegt dat het goed gaat met hem, heeft ook al twee jaar een andere vriendin. Hij is ook niet boos of iets dergelijks.
Op dinsdag 17 december 2002 09:40 schreef Brighteyes het volgende:[..]
Jeetje DuchessX, dat is ook niet niks zeg, pfff.
Even uit nieuwsgierigheid, hoe lang is het geleden dat je die relatie verbrak?
Misschien is het mogelijk, als je je over een tijdje misschien iets beter voelt om nog een keer met hem te gaan praten. Gewoon voor jouw verwerking? Misschien ook om te zien hoe het met hem gaat. Dat hij ook doorgegaan is met zijn leven?
Ik denk dat mijn gevoelens er even uit moesten omdat ik het nog niet verwerkt heb. Het is ook zo'n lange tijd, elf jaar... En vanwege de therapie komt er veel van mijn verleden terug omhoog, dus ook herinneringen die ik samen met mijn ex deel.
Sommige dingen doen me gewoon nog heel erg veel verdriet merk ik...
Gek is dat. Na al die tijd.
quote:Wat een fijne, lieve reactie
Op dinsdag 17 december 2002 11:03 schreef Peregrijn het volgende:[..]
Lieve DuchessX,
Je geeft zelf al aan dat jullie relatie geen toekomst meer had en dat hij het daar ook wel mee eens was, dus je hebt de verstandigste keuze gemaakt. Je kunt ook in de raltie blijven hangen om dat het zo veilig is, maar op de lange termijn wordt je daar allebei niet gelukkig van. Ik heb jetzelfde meegemaakt en ben er alleen maar beter en sterker van geworden. Verschil is echter dat ik voor mij de tijd heb gehad om het te verwerken. Ik hou ergens nog steeds van haar, maar je weet gewoon dat het toch niet werkt. Dat je nu meer tijd hebt om hiermee bezig te gaan, geeft wel aan dat het beter met je gaat. Dat je dit nu ook een goed plekje kan gaan geven. Wat het punt met de grootvader van je ex betreft, ik kan me voorstellen dat je je ergens een beetje schuldig voelt, maar dit is toch niet iets wat je jezelf kan aanrekenen. Hartfalen wordt heus niet veroorzaakt door een dergelijke omstandigheid. Ik geloof zelf in een soort van kismet/karma. Alles is voorbestemd, dus jouw keuze heeft op zijn levensloop niet zo'n grote invloed gehad. Hoe dan ook, ik wens je veel sterkte toe en ik hoop dat je binnenkort wat beter gaat slapen, want van zoveel slaaptekort als jij hebt wordt je ook niet veel beter.
Het klopt wat je schrijft, hoewel gevoelens toch zo anders kunnen zijn als gezond verstand.
Ik denk dat ik het moet verwerken en verder gaan zoals ik bezig ben. Ik kan het moeilijk wegstoppen, het is zo'n groot deel van mijn leven geweest!
Godzijdank heb ik een geweldige echtgenoot die me óók hierbij volledig steunt 
Ik ga gewoon weer verder...
quote:Hey Duuchke
Op dinsdag 17 december 2002 02:55 schreef DuchessX het volgende:
Heel mijn verleden hangt samen met de relatie met mijn ex (natuurlijk!) maar op therapie heb ik het er om de een of andere reden nooit over gehad, lekker weggestopt. Maar nu...pfffffffft. Het is me allemaal een beetje te veel, ik word erg overspoeld en ben bang daarin door te schieten
,Alles op zijn tijd he. Kennelijk was je er eerder niet aan toe de pijn van je vorige relatie te voelen. Nu is de tijd rijp. Gooi het maar eens open op je therapie.
Dikke kus van Moena-the-poena
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:kan me hier alleen maar bij aansluiten; in therapie gebeuren dit soort dingen als je er onbewust klaar voor bent en je hebt een vangnet vergeet dat niet
Op dinsdag 17 december 2002 19:50 schreef Moonah het volgende:[..]
Hey Duuchke
Alles op zijn tijd he. Kennelijk was je er eerder niet aan toe de pijn van je vorige relatie te voelen. Nu is de tijd rijp. Gooi het maar eens open op je therapie.
Dikke kus van Moena-the-poena
liefs DE
quote:* open gooit
Op dinsdag 17 december 2002 19:50 schreef Moonah het volgende:[..]
Hey Duuchke
Alles op zijn tijd he. Kennelijk was je er eerder niet aan toe de pijn van je vorige relatie te voelen. Nu is de tijd rijp. Gooi het maar eens open op je therapie.
Dikke kus van Moena-the-poena
Bedankt Moena-the-poena
quote:Dat is wel een veilig gevoel ja.
Op dinsdag 17 december 2002 20:08 schreef DarkElf het volgende:[..]
kan me hier alleen maar bij aansluiten; in therapie gebeuren dit soort dingen als je er onbewust klaar voor bent en je hebt een vangnet vergeet dat niet
liefs DE
Dag lief meiske, let jij goed op jezelf?
quote:Dat vangnet van therapeuten is er speciaal voor jou. En het is niet erg om er gebruik van te maken.
Op dinsdag 17 december 2002 23:25 schreef DuchessX het volgende:[..]
Dat is wel een veilig gevoel ja.
Dag lief meiske, let jij goed op jezelf?
Let jij ook wel goed op jezelf, ipv alleen maar te vragen of DarkElf wel op haarzelf let? (Ja, je bent met therapie bezig, dus je let wel op jezelf, weet ik wel. En DarkElf is oud en wijs genoeg, met genoeg ervaring om ook op haarzelf te letten.)
Leuk icoon trouwens, Senna [sub]toch[/sub] met kerstmuts
quote:Helemaal niet gek. Ik heb hetzelfde (ongeveer) meegemaakt. Ik maakte het uit na ruim 5 jaar bij elkaar te zijn geweest. Ik wist dat het goed was, maar mijn god wat heb ik het er moeilijk mee gehad. Ik had vrij snel (na 3 maanden) al weer een andere relatie (waar ik nog steeds gelukkig in ben) maar het heeft heel lang geduurd voordat ik mijn ex uit mijn leven heb 'geweekt'. Mijn hele referentie kader bestond in die tijd uit de tijd van mijn ex en ik. Bij alles dacht ik aan hem, refereerde ik aan hem, zijn familie etc. Bijkomende moeilijkheid was dat we nooit slechte tijden hebben gehad. Het was gewoon over.
Op dinsdag 17 december 2002 17:59 schreef DuchessX het volgende:[..]
Ruim twee jaar geleden. Ik heb nog wel af en toe contact met hem maar het is heel oppervlakkig. Hij zegt dat het goed gaat met hem, heeft ook al twee jaar een andere vriendin. Hij is ook niet boos of iets dergelijks.
Ik denk dat mijn gevoelens er even uit moesten omdat ik het nog niet verwerkt heb. Het is ook zo'n lange tijd, elf jaar... En vanwege de therapie komt er veel van mijn verleden terug omhoog, dus ook herinneringen die ik samen met mijn ex deel.
Sommige dingen doen me gewoon nog heel erg veel verdriet merk ik...
Gek is dat. Na al die tijd.
Ik had indertijd de ruimte om dit te verwerken. Bij jou is dat alles ondergesneeuwd onder alles wat er nog meer speelde en nog steeds speelt. Niet meer dan logisch dat het er nu uit komt. Nu je bezig bent de hele handel op een zeer intensieve wijze op een rijtje aan het zetten bent.
Het moet een plaatsje krijgen, net als alle andere dingen.
Probeer er 'gewoon' door heen te gaan, en hou het niet tegen. Het hoort nou eenmaal ook bij je.
Sterkte
quote:Dit had ik in het verkeerde topic gepost
Op dinsdag 24 december 2002 16:13 schreef DuchessX het volgende:
Gegroet mensjes, dit is de laatste keer dat ik post vanaf mijn werk...Ik ben mijn spullen bij elkaar aan het zoeken samen met Juup© en dan kom ik hier nooit meer.
Fijn dat ik mijn manager ook nog tegen kwam, hij zei zelfs 'hallo'
Tot thuis
Hier de reacties die ik kreeg:
quote:Ik had geen verwachtingen, alleen de hoop dat ik hem niet tegen zou komen. En ik ben geráákt, maar dat was vooral vanwege zijn schijnheilige mailtje waarin hij vraagt hoe het met mij gaat
Op dinsdag 24 december 2002 16:23 schreef Moonah het volgende:[..]
Hij zal zich geen houding weten te geven. Als het een aardige, attente man was geweest, was eea sowieso heel anders verlopen.
Wat had je dan verwacht? Dat hij excuses kwam maken, je om je nek vloog?
Duch, sta erboven. Je bent kwaad en terecht. Maar ga geen wrok ontwikkelen, daar word je zo zuur van.Fijne feestdagen met je mannetje
quote:Ik had het er moeilijk mee erheen te gaan maar ik wilde wel graag mijn persoonlijke zaken terug dus zat er maar één ding op...en het was eng! Er waren toch nog wel wat mensen aan het werk en dat ik mijn manager tegen zou komen had ik al helemaal niet verwacht
Op dinsdag 24 december 2002 16:58 schreef DarkElf het volgende:[..]
Helemaal mee eens, onthou gewoon dat het hartstikke goed is dat je zélf ernaar toe bent gegaan, groot vertoon van ruggegraat m.i.
Liefs DE en fijne, warme dagen wens ik je toe.
quote:Ehh, wat DarkElf zoveel beter weet te verwoorden, daar sluit ik me bij aan. Ik heb even door dit (voor mij als newbie zijnde
Op dinsdag 24 december 2002 16:58 schreef DarkElf het volgende:
Helemaal mee eens, onthou gewoon dat het hartstikke goed is dat je zélf ernaar toe bent gegaan, groot vertoon van ruggegraat m.i.Liefs DE en fijne, warme dagen wens ik je toe.
) bericht gelezen en WOW! wat heb jij veel meegemaakt dit jaar en yes!! wat ben jij daar sterker uit gekomen.Bedankt jacko, tja er kan zoveel gebeuren in een jaar. Maar ik kom er wel hoor. Soms zak ik in maar ik blijf doorgaan, al is het nog zo zwaar.
Wel jammer dat 2002 nog steeds niet mijn jaar was, maar wie weet wordt 2003 dat wel
quote:
Op dinsdag 24 december 2002 18:06 schreef Wolkje het volgende:[..]
Ik hoop dat je een fijne kerst hebt,
samen met Juup, lieve DuchessXWolkje
quote:Geweldig! Ben enorm blij voor je en hoop dat je dit gevoel heel lang vast kan houden of iig heel lang kan herinneren als het minder gaat.
Op donderdag 26 december 2002 16:46 schreef DuchessX het volgende:
Ik had voor het eerst in heel lange tijd weer het gevoel dat ik lééf en dat was zo geweldig! Ik hoop dat ik dat gevoel kan blijven vasthouden
je kan het en je kan dus toch nog leven en genieten!
Super meis!
quote:Ik reageer wel niet vaak (herstel: nooit vrees ik), maar lees wel mee! En ik vind het geweldig fijn dit te lezen. Ik hoop met je mee!
Op donderdag 26 december 2002 16:46 schreef DuchessX het volgende:
Omdat ik vaak alleen maar post in dit topic als het niet goed gaat, wil ik nu aan jullie laten weten dat ik gister een hele fijne dag en avond heb gehad. Ik voelde me ontspannen en gelukkig, bij mensen die me dierbaar zijn. Ik had voor het eerst in heel lange tijd weer het gevoel dat ik lééf en dat was zo geweldig! Ik hoop dat ik dat gevoel kan blijven vasthouden
,Ik kom je gewoon even een kus geven in je eigen topic .
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Ik weet niet wat ik moet zeggen maar ergens ben ik blij dat jij en DE hebben gezien wat ik schreef.
Op zaterdag 25 januari 2003 00:11 schreef thoth het volgende:
Je verhaal klinkt vreselijk bekend. Zou het helpen als ik zei, ik weet hoe je je voelt en hopelijk gaat het snel weer beter? Denk het niet maar als je kan, laat je verhaal even staan. Gewoon, omdat je het lef hebt gehad het naar buiten te brengen. Dat betekent namelijk best wel veel.
Ik word nu heel bang en angstig, dus haal ik het (voorlopig?) weg.
Ik voel de schuldgevoelens hun kop alweer opsteken en voel me heel egoïstisch dat ik over mijn moeder verteld heb. Ze houdt van mij
quote:Er zijn meer mensen die van je houden hoor
Op zaterdag 25 januari 2003 00:28 schreef DuchessX het volgende:Ik voel de schuldgevoelens hun kop alweer opsteken en voel me heel egoïstisch dat ik over mijn moeder verteld heb. Ze houdt van mij
Wel anders natuurlijk dan dat je moeder dat doet
quote:Lieve Duchess,
Op zaterdag 25 januari 2003 00:28 schreef DuchessX het volgende:[..]
Ik weet niet wat ik moet zeggen maar ergens ben ik blij dat jij en DE hebben gezien wat ik schreef.
Ik word nu heel bang en angstig, dus haal ik het (voorlopig?) weg.
Ik voel de schuldgevoelens hun kop alweer opsteken en voel me heel egoïstisch dat ik over mijn moeder verteld heb. Ze houdt van mij
Ook ik heb je verhaal gelezen voordat je het weghaalde.
Ik vind dat niets van wat je schreef respectloos naar je moeder toe was. Het was wél eerlijk en schrijnend om te lezen.
Ik begrijp nu vele malen beter waarom je je voelt zoals je je voelt....
Een groot deel van je verhaal was voor mij heel erg herkenbaar. D.w.z. dat de persoon die mij het meest dierbaar is een soortgelijke traumatische jeugd heeft gehad, en ook met enorme problemen kampt.
Ik wilde je zeggen dat ik je stuk heel goed vond verwoord en het erg aangrijpend vond om te lezen.
Sterkte.
quote:Mee eens.
Op zaterdag 25 januari 2003 00:39 schreef Noayla_ het volgende:
Ik vind dat niets van wat je schreef respectloos naar je moeder toe was.
Je hebt beschreven wat er gebeurd is. Geen oordeel, geen beschuldiging maar gewoon dat: wat er gebeurd is.
quote:Duch, ik had je verhaal ook gelezen (maar ik had een beetje te veel wijntjes op om te reageren
Op zaterdag 25 januari 2003 00:28 schreef DuchessX het volgende:
Ik voel de schuldgevoelens hun kop alweer opsteken en voel me heel egoïstisch dat ik over mijn moeder verteld heb. Ze houdt van mij
).Voor mij was het heel herkenbaar. Ik ben ook zo'n geparentificeerd kind. En ik heb ook enorm geworsteld met het mezelf losmaken van mijn moeder. Vreselijke schuldgevoelens. Maar die zijn onterecht.
Je schrijft dat je moeder van je houdt. Vast wel. Maar dat wil niet zeggen dat ze geen fouten heeft gemaakt. Die twee dingen kunnen naast elkaar staan. En jij kunt van haar houden, en toch boos op haar zijn vanwege haar fouten. Dat is heel legitiem hoor!
Ik ben gelukkig inmiddels zo ver dat ik mijn moeder kan zien voor wie ze is: een mens met een goed hart. Ze heeft gedaan wat in haar mogelijkheden lag, en helaas was dat niet veel. En toch hou ik van haar.
Het is een heel lang proces, maar je bent weer een stapje verder qua inzicht. En je bent ook weer een piepklein stapje verder met boos-worden. Knap!
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
