Mijn beste vriendin heeft begin van dit jaar een einde gemaakt aan haar leven. Ik ben met heel veel vragen achtergebleven en hoop hier wat antwoorden te vinden in jullie verhalen.
Ik ben nu bezig met vooronderzoek voor mijn afstudeerproject aan de Nederlandse Filmacademie. Ik maak daar documentaires, en wil dit onderwerp gebruiken voor mijn laatste film. De vragen waarmee ik achterbleef na het verlies van mijn beste vriendin zullen de rode draad gaan vormen in mijn film. Ik ben nooit boos op haar geweest en wil daarom ook geen kritische film maken over zelfdoding. Ik wil een documentaire maken die de bespreekbaarheid van dit onderwerp verbetert en het taboe dat er vaak nog op rust doorbreekt.
Ik hoop daarom in contact te komen met mensen die bijna nabestaande zijn geworden en hun verhaal of ervaring met mij zouden willen delen. Ik ben benieuwd naar jullie ideeën over zo’n gebeurtenis en of de bespreekbaarheid van het onderwerp zou kunnen bijdragen aan de verwerking of het verkleinen van de enorme shock die je te verduren krijgt. Uiteraard blijven al jullie verhalen anoniem en zal ik hier nooit zomaar iets van gebruiken. Het gaat mij er nu gewoon om dat ik een beter beeld kan vormen van de gedachten en overwegingen achter zelfdoding.
Alvast heel erg bedankt allemaal, en als jullie vragen aan mij hebben dan hoor ik dat ook graag natuurlijk.
En daarom inderdaad, een nieuw topic.
Wij gingen in die tijd niet meer dagelijks met elkaar om ivm studie in andere steden. Toch spraken we elkaar regelmatig en spraken we ook zo veel mogelijk af. Tijdens die gesprekken en ontmoetingen was hij af en toe wat afstandelijk, maar niets wat mij (en anderen) zorgen baarde.
Op een dag kwam hij niet opdagen. Dus ben ik maar bij hem thuis langsgegaan om te kijken hoe of wat en daar heb ik m in t trapgat gevonden. Hangend aan een touw.
Op zijn computer draaide op repeat breaking the habit en behalve een afscheidsbrief niks.
Op het moment zelf voelde ik niet zo veel, was vooral bezig zakelijk alles te regelen, hulpdiensten bellen, ouders informeren. Daarna echt volledig ingestort.
Vooral de vraag waarom, waarom deed hij dit, waarom zocht hij geen hulp, waarom praatte hij niet met ons. Ik ben eigenlijk serieus de vijf stadia van rouw doorgegaan, waarvan woede eigenlijk het minst tot uiting kwam, acceptatie was er heel snel en daamee ook vrede met. Begrip heb ik er nog steeds niet volledig voor omdat ik gewoon niet snap dat hij het zo ver heeft kunnen brengen.
De bovestaande vragen spoken af en toe nog door mijn hoofd. Maar een antwoord zal ik nooit krijgen.
Kan even niet op de titel komen...
Gecondoleerd met het verlies van je vriendin
Heftigquote:Op zaterdag 30 juli 2016 16:25 schreef Samzz het volgende:
Ik ben een nabestaande van zelfdoding. In 2008 heeft mijn vriend (geen liefdesrelatie, gewoon mannelijke vriend) zeer onverwacht zelfmoord gepleegd.
[...]
Stond de reden niet in de afscheidsbrief?quote:
Ik ben een nabestaande van zelfdoding. In 2008 heeft mijn vriend (geen liefdesrelatie, gewoon mannelijke vriend) zeer onverwacht zelfmoord gepleegd.
Wij gingen in die tijd niet meer dagelijks met elkaar om ivm studie in andere steden. Toch spraken we elkaar regelmatig en spraken we ook zo veel mogelijk af. Tijdens die gesprekken en ontmoetingen was hij af en toe wat afstandelijk, maar niets wat mij (en anderen) zorgen baarde.
Op een dag kwam hij niet opdagen. Dus ben ik maar bij hem thuis langsgegaan om te kijken hoe of wat en daar heb ik m in t trapgat gevonden. Hangend aan een touw.
Op zijn computer draaide op repeat breaking the habit en behalve een afscheidsbrief niks.
Op het moment zelf voelde ik niet zo veel, was vooral bezig zakelijk alles te regelen, hulpdiensten bellen, ouders informeren. Daarna echt volledig ingestort.
Vooral de vraag waarom, waarom deed hij dit, waarom zocht hij geen hulp, waarom praatte hij niet met ons. Ik ben eigenlijk serieus de vijf stadia van rouw doorgegaan, waarvan woede eigenlijk het minst tot uiting kwam, acceptatie was er heel snel en daamee ook vrede met. Begrip heb ik er nog steeds niet volledig voor omdat ik gewoon niet snap dat hij het zo ver heeft kunnen brengen.
De bovestaande vragen spoken af en toe nog door mijn hoofd. Maar een antwoord zal ik nooit krijgen.
Taboe is misschien niet helemaal het goede woord. M'n punt is meer dat mensen vaak al een oordeel klaar hebben als het over zelfdoding gaat. Dit komt de bespreekbaarheid van het onderwerp niet ten goede. Iets dat voor mensen die met het idee rondlopen erg zonde is. Ik heb inmiddels meerdere mensen gesproken die een serieuze poging tot zelfdoding gedaan hebben en ze hebben het allemaal voor zichzelf gehouden. Naar hun idee kwam dit vooral voort uit de angst om in een hokje geplaatst te worden (bijvoorbeeld aandachttrekker) in plaats van serieus genomen en geholpen te worden.quote:
Dat bedoel ik met taboe. Sorry voor de verwarring.
Ja. Maar dan blijf je alsnog zitten met waarom niet erover praten, waarom geen hulp gezocht, waarom deze definitieve stap.quote:
[..]
Stond de reden niet in de afscheidsbrief?
Nu, jaren verder, begrijp ik het wel beter.
Wellicht bedoel je deze:quote:
Er is al een film als dit gemaakt. Ik heb hem recent zitten kijken... Is dat geen probleem voor je en je opleiding?
Kan even niet op de titel komen...
Gecondoleerd met het verlies van je vriendin
http://tomylovedones.nl/
Wat ik in al die jaren (en al die pogingen van mijn moeder) geleerd heb is dat als het niet echt lukt en ze het dus meermaals proberen het ook vaak een schreeuw om hulp is.
Ze voelen iets, iets vreselijks, maar weten niet waarheen.
En dan doen zo ziets.
En nee, ik heb mijn moeder er nooit om veroordeeld, en anderen ook niet.
Mensen hebben de neiging om hun nietige leventje veel te gewichtig op te vatten.
Ja, die was het. Erg mooie docu.quote:
[..]
Wellicht bedoel je deze:
http://tomylovedones.nl/
Ben ik absoluut met je eens.quote:
Ik snap die heisa over zelfmoord nooit zo. Als je geen zin meer hebt, stop je er toch mee. Waarom zou je doorleven als je er niks aan vindt?
Mensen hebben de neiging om hun nietige leventje veel te gewichtig op te vatten.
Echter is het bij heel veel mensen die worstelen met problemen, depressie ofwah zo, dat ze niet dood willen, maar een eind aan hun huidige situatie/problematiek. En dat het volgens mij in NL heel lastig is om daar de adequate hulp voor te vinden en dat is ergens wel heel erg zonde.
Maar verder absoluut eens. Zelfbeschikking is een heel groot goed.
Er is wel een taboe op praten over suďcidale gevoelens, net zoals andere psychische problemen.quote:
Daarmee onderschat je de impact van zelfmoord nogal. Iemand die zijn zoon, vader of beste vriendin kwijtraakt. Nog los van het feit dat de daad zelf erg eenzaam moet zijn. Het is niet alsof het veelal een rationele beslissing is, meestal is iemand gewoon ziek. 'Als je er geen zin meer in hebt' is dus wel erg simplistisch.quote:
Ik snap die heisa over zelfmoord nooit zo. Als je geen zin meer hebt, stop je er toch mee. Waarom zou je doorleven als je er niks aan vindt?
Mensen hebben de neiging om hun nietige leventje veel te gewichtig op te vatten.
Maar iemand moet natuurlijk altijd zelf kunnen bepalen of het leven de moeite waard is, ja. Dat vind ik verder ook wel.
Heb het zelf twee keer meegemaakt, beide keren onverwacht al waren er achteraf gezien wel tekenen. Een vader met twee kleine kinderen en een jonge jongen die altijd erg geliefd was bij iedereen. Eerst overheersen gevoelens van ongeloof, hoe kon hij dat doen, waarom hebben we niets gemerkt. Daarna vooral verdriet dat die persoon nooit hulp heeft gezocht voor specifieke problemen. Er speels in beide gevallen wel wat, maar niet iets waarvan je zou zeggen dat ze er niet meer uit zouden kunnen komen. Maar ja, blijkbaar dachten ze daar zelf anders over. Of misschien zagen ze de uitwegen niet meer door depressie of iets.
Eens. Niemand heeft ervoor gekozen geboren te worden, geef mensen dan in ieder geval de keuze ermee te stoppen als ze dat willen.quote:
Ik snap die heisa over zelfmoord nooit zo. Als je geen zin meer hebt, stop je er toch mee. Waarom zou je doorleven als je er niks aan vindt?
Mensen hebben de neiging om hun nietige leventje veel te gewichtig op te vatten.
Aangezien de medische wereld daar niet aan mee wil helpen in de meeste gevallen, dan maar het heft in eigen hand nemen.
Ook al ben je niet enorm depressief, als je gewoon geen reden ziet om door te gaan op deze planeet, zie ik niet in waarom en van wie je dat dan toch zou moeten.
Dat er nog wel theoretische oplossingen en uitwegen zijn, wil nog niet zeggen dat iemand wellicht gewoon moegestreden is.quote:Op zondag 31 juli 2016 10:04 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Daarmee onderschat je de impact van zelfmoord nogal. Iemand die zijn zoon, vader of beste vriendin kwijtraakt. Nog los van het feit dat de daad zelf erg eenzaam moet zijn. Het is niet alsof het veelal een rationele beslissing is, meestal is iemand gewoon ziek. 'Als je er geen zin meer in hebt' is dus wel erg simplistisch.
Maar iemand moet natuurlijk altijd zelf kunnen bepalen of het leven de moeite waard is, ja. Dat vind ik verder ook wel.
Heb het zelf twee keer meegemaakt, beide keren onverwacht al waren er achteraf gezien wel tekenen. Een vader met twee kleine kinderen en een jonge jongen die altijd erg geliefd was bij iedereen. Eerst overheersen gevoelens van ongeloof, hoe kon hij dat doen, waarom hebben we niets gemerkt. Daarna vooral verdriet dat die persoon nooit hulp heeft gezocht voor specifieke problemen. Er speels in beide gevallen wel wat, maar niet iets waarvan je zou zeggen dat ze er niet meer uit zouden kunnen komen. Maar ja, blijkbaar dachten ze daar zelf anders over. Of misschien zagen ze de uitwegen niet meer door depressie of iets.
Erg veel respect voor andermans leven toon je hier in elk geval niet.quote:
Ik snap die heisa over zelfmoord nooit zo. Als je geen zin meer hebt, stop je er toch mee. Waarom zou je doorleven als je er niks aan vindt?
Mensen hebben de neiging om hun nietige leventje veel te gewichtig op te vatten.
Als iemand die je verder niet kent, zelfmoord pleegt, hoe kun je dan over de waarde van diens leven oordelen? Je geeft eigenlijk een beetje aan alsof je anderen niet serieus wilt nemen oid.
En TS, er was al een vergelijkbare film hierover, stond ergens op youtube. Weet alleen even niet meer hoe die heet.
deze dus
quote:
[..]
Wellicht bedoel je deze:
http://tomylovedones.nl/
Nee, dat kan inderdaad ook.quote:Op zondag 31 juli 2016 13:34 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Dat er nog wel theoretische oplossingen en uitwegen zijn, wil nog niet zeggen dat iemand wellicht gewoon moegestreden is.
Ik neem het leven van niemand serieus. Er kan op dit moment in elk van ons een tumor groeien waardoor het binnen een jaar afgelopen is. Iedere dag gaan er overal ter wereld jonge mensen dood. Het leven stelt in het algemeen niet heel veel voor.quote:
[..]
Dat er nog wel theoretische oplossingen en uitwegen zijn, wil nog niet zeggen dat iemand wellicht gewoon moegestreden is.
[..]
Erg veel respect voor andermans leven toon je hier in elk geval niet.
Als iemand die je verder niet kent, zelfmoord pleegt, hoe kun je dan over de waarde van diens leven oordelen? Je geeft eigenlijk een beetje aan alsof je anderen niet serieus wilt nemen oid.
En TS, er was al een vergelijkbare film hierover, stond ergens op youtube. Weet alleen even niet meer hoe die heet.
deze dus
[..]
Toch doen we allemaal alsof de dood het ergste is wat je kan overkomen en rekken we het zo lang mogelijk. Doden stoppen we zo snel mogelijk weg onder de grond om maar niets met de dood te maken te hoeven maken. Het ergste vind ik nog die families die je dan een schuldgevoel gaan aanpraten. Dat het egoistisch is om zelfmoord te plegen omdat zij dan met een gemis te kampen hebben. Dát vind ik juist uiterst asociaal. Genoeg ouderen die vol met ziektes zitten en geen zin meer hebben, maar zich door dit soort nare familieleden laten chanteren om 'te blijven vechten.'
Als je baan kut is, je gezicht lelijk en je levensgeluk miniem, dan vind ik het uiterst begrijpelijk dat je ermee wilt stoppen. Wat overigens niet wegneemt dat mensen met een depressie of die anderszins een vertroebeld beeld hebben uiteraard geholpen moeten kunnen worden. Die nuance deel ik met Strawberry.
Het was een vriendin. Heel stom wellicht maar we hadden een soort onuitgesproken afspraak dat we onze issues niet bespraken ik wist dat zij dood wilde, al heel lang en het was niet echt een kwestie van of, maar wanneer het haar zou lukken. Ze had al een stuk of 30 pogingen achter de rug. Hoewel het met mij steeds beter ging ging het met haar steeds slechter, van opname naar opname terwijl ik mijn leven op orde kreeg.
Ik nam wat afstand want ik vond het wel moeilijk dat zij haar leven niet op orde kreeg en ik wel. En toen kreeg ik het telefoontje. Ik weet nog dat het eerste wat ik ben gaan doen is bloemen kopen voor op de kist. Ik was lamgeslagen, daas.
Op de begrafenis werd een briefje voorgelezen waarin ze eigenlijk vrij casual iedereen bedankte en dat ze hoopte dat het deze keer wel zou lukken. Ze draaiden 'in the end' van Linkin Park. Ik heb dat nummer jaren niet kunnen luisteren zonder emotioneel te worden. Ik ben destijds ook behoorlijk doorgedraaid, ik kon het niet bevatten, ik was kwaad en verdrietig op alles iedereen en mezelf. Later werd ze mijn motivatie om mijn problemen verder op te lossen. Ik wilde niet zoals haar eindigen.
Ik heb geen idee wat de reden precies is geweest dat ze dood wilde. Het suffe is dat dat altijd een vaststaand iets was, dat was gewoon zo en nooit over gehad waarom.
Tegenwoordig heb ik het al heel wat jaren geleden verwerkt. De enige keren dat ik er nog over praat is als het iemand anders is overkomen. Ik kan goed steun bieden want hoewel geen situatie hetzelfde is het is fije als er iemand is die het begrijpt, die snapt hoe verwarrend zoiets is en het al eens heeft meegemaakt. Die kan zeggen dat hoebheftig het nu ook is, dat het leven echt weer normaal wordt.
Een beetje ongenuanceerd.quote:
[..]
Ik neem het leven van niemand serieus. Er kan op dit moment in elk van ons een tumor groeien waardoor het binnen een jaar afgelopen is. Iedere dag gaan er overal ter wereld jonge mensen dood. Het leven stelt in het algemeen niet heel veel voor.
Ik ben een beetje het omgekeerde. De levens van dieren neem ik ook serieus, loop zelfs met een boog om katten heen zodat ze rustig kunnen door blijven zonnen
.Dat een leven wellicht nog maar heel kort is, is voor mij ook nul reden dat leven gelijk maar minder serieus te nemen.
Iemands leven is zo serieus als dat leven inhoud en betekenis voor je heeft (dit kan zowel je eigen leven als het leven van een ander zijn).
Nee, niet allemaal.quote:Toch doen we allemaal alsof de dood het ergste is wat je kan overkomen en rekken we het zo lang mogelijk.
Vetgedrukte ben ik trouwens helemaal met je eens.quote:Doden stoppen we zo snel mogelijk weg onder de grond om maar niets met de dood te maken te hoeven maken. Het ergste vind ik nog die families die je dan een schuldgevoel gaan aanpraten. Dat het egoistisch is om zelfmoord te plegen omdat zij dan met een gemis te kampen hebben. Dát vind ik juist uiterst asociaal. Genoeg ouderen die vol met ziektes zitten en geen zin meer hebben, maar zich door dit soort nare familieleden laten chanteren om 'te blijven vechten.'
Je kunt een ander niet -verplichten- alleen maar te bestaan voor een ander of voor jezelf.
Maar ik zou het zelf wel jammer vinden voor diegenen die me zouden moeten missen, maar uiteindelijk zou de beslissing bij mijzelf blijven liggen, ongeacht.
wtf jij noemt echt oppervlakkige redenen op die echt een superslechte reden zijn om zelfmoord te plegenquote:Als je baan kut is, je gezicht lelijk en je levensgeluk miniem, dan vind ik het uiterst begrijpelijk dat je ermee wilt stoppen.
.Zo'n depressie kan ook juist een uiting zijn van een leven dat sowieso al niet veel meer waard is.quote:Wat overigens niet wegneemt dat mensen met een depressie of die anderszins een vertroebeld beeld hebben uiteraard geholpen moeten kunnen worden. Die nuance deel ik met Strawberry.
Dit moet echt heel zwaar geweest zijn, maar was ze wel echt een vriendin van je of meer een soort kennis?quote:
Ik heb dit meegemaakt toen ik 18 was en zelf net was opgekrabbeld na een flinke depressie.
Het was een vriendin. Heel stom wellicht maar we hadden een soort onuitgesproken afspraak dat we onze issues niet bespraken ik wist dat zij dood wilde, al heel lang en het was niet echt een kwestie van of, maar wanneer het haar zou lukken. Ze had al een stuk of 30 pogingen achter de rug. Hoewel het met mij steeds beter ging ging het met haar steeds slechter, van opname naar opname terwijl ik mijn leven op orde kreeg.
Ik nam wat afstand want ik vond het wel moeilijk dat zij haar leven niet op orde kreeg en ik wel. En toen kreeg ik het telefoontje. Ik weet nog dat het eerste wat ik ben gaan doen is bloemen kopen voor op de kist. Ik was lamgeslagen, daas.
Op de begrafenis werd een briefje voorgelezen waarin ze eigenlijk vrij casual iedereen bedankte en dat ze hoopte dat het deze keer wel zou lukken. Ze draaiden 'in the end' van Linkin Park. Ik heb dat nummer jaren niet kunnen luisteren zonder emotioneel te worden. Ik ben destijds ook behoorlijk doorgedraaid, ik kon het niet bevatten, ik was kwaad en verdrietig op alles iedereen en mezelf. Later werd ze mijn motivatie om mijn problemen verder op te lossen. Ik wilde niet zoals haar eindigen.
Ik heb geen idee wat de reden precies is geweest dat ze dood wilde. Het suffe is dat dat altijd een vaststaand iets was, dat was gewoon zo en nooit over gehad waarom.
Tegenwoordig heb ik het al heel wat jaren geleden verwerkt. De enige keren dat ik er nog over praat is als het iemand anders is overkomen. Ik kan goed steun bieden want hoewel geen situatie hetzelfde is het is fije als er iemand is die het begrijpt, die snapt hoe verwarrend zoiets is en het al eens heeft meegemaakt. Die kan zeggen dat hoebheftig het nu ook is, dat het leven echt weer normaal wordt.
Zelf zou ik denk ik geen afstand van iemand nemen, alleen maar omdat het slechter met die persoon gaat of zelfs ook maar omdat ik weet dat ik het soms moeilijk daarmee zal hebben met een persoon om te gaan die er straks wellicht niet meer is. Ik neem mensen zoals ze zijn en ik kan wat dit betreft ook best veel hebben en ben ook al aardig wat gewend.
Ik vind deze post van mij eigenlijk best wel kut geschreven
maar ik laat hem wel zo staan.Zo sta ik er zelf ook in. Dat het leven niet veel voorstelt, doet niets aan het belang af om het voor iedereen zo aangenaam mogelijk te maken. Zoveel mogelijk pijn vermijden bij alles dat leeft is naar mijn mening het beste doel dat je als mens kan nastreven.quote:
Een beetje ongenuanceerd.
Ik ben een beetje het omgekeerde. De levens van dieren neem ik ook serieus, loop zelfs met een boog om katten heen zodat ze rustig kunnen door blijven zonnen .
Dat een leven wellicht nog maar heel kort is, is voor mij ook nul reden dat leven gelijk maar minder serieus te nemen.
Iemands leven is zo serieus als dat leven inhoud en betekenis voor je heeft (dit kan zowel je eigen leven als het leven van een ander zijn).
Het leven niet te serieus nemen kan helpen om dit doel te bereiken. Het ergste aan doodgaan is de anticipatie van het doodgaan. Dood zijn zelf stelt geen reet voor. Dat is alleen erg voor de nabestaanden. Als we niet zoveel waarde aan het leven zouden hechten, is het makkelijker om met de dood van onszelf en van anderen om te gaan. Het leven heeft geen betekenis. Je stopt wat lekkere dingen in je mond, je neukt wat in het rond en probeert een beetje chill tegen iedereen te doen en dan is het weer klaar.
Helaas draait het leven wel vaak om dat soort oppervlakkigheden. De meeste mensen halen hun geluk uit een lekker wijf op de bank en een leuke baan met een zak geld op de bank. Als je dat niet hebt, wordt het een zware kluif om in een samenleving als die van ons toch gelukkig te zijn.quote:
wtf jij noemt echt oppervlakkige redenen op die echt een superslechte reden zijn om zelfmoord te plegen
Kan daardoor getriggerd worden, maar hoeft niet per sé. Het is een ziekte die je altijd kan treffen en daardoor je blik kan vertroebelen.quote:
Zo'n depressie kan ook juist een uiting zijn van een leven dat sowieso al niet veel meer waard is.
Ik snap het, superpost, niks aan toe te voegen.quote:
[..]
Zo sta ik er zelf ook in. Dat het leven niet veel voorstelt, doet niets aan het belang af om het voor iedereen zo aangenaam mogelijk te maken. Zoveel mogelijk pijn vermijden bij alles dat leeft is naar mijn mening het beste doel dat je als mens kan nastreven.
Het leven niet te serieus nemen kan helpen om dit doel te bereiken. Het ergste aan doodgaan is de anticipatie van het doodgaan. Dood zijn zelf stelt geen reet voor. Dat is alleen erg voor de nabestaanden. Als we niet zoveel waarde aan het leven zouden hechten, is het makkelijker om met de dood van onszelf en van anderen om te gaan. Het leven heeft geen betekenis. Je stopt wat lekkere dingen in je mond, je neukt wat in het rond en probeert een beetje chill tegen iedereen te doen en dan is het weer klaar.
[..]
Helaas draait het leven wel vaak om dat soort oppervlakkigheden. De meeste mensen halen hun geluk uit een lekker wijf op de bank en een leuke baan met een zak geld op de bank. Als je dat niet hebt, wordt het een zware kluif om in een samenleving als die van ons toch gelukkig te zijn.
[..]
Kan daardoor getriggerd worden, maar hoeft niet per sé. Het is een ziekte die je altijd kan treffen en daardoor je blik kan vertroebelen.
Dit ja, echt een hele mooie postquote:Op vrijdag 5 augustus 2016 23:31 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Ik snap het, superpost, niks aan toe te voegen.
Het is echt zo'n facebook tegelspreukje, maar als je van de kleine dingen van het leven kan genieten en tevreden kan zijn, ben je een gelukkig mens..
Beetje ongenuanceerd weer, want dit zou weer impliceren dat als je maar de hele dag tv kunt kijken met een biertje in je hand en een lekker wijf naast je op je bank, dat je dan een gelukkig mens kunt zijn.quote:Op zaterdag 6 augustus 2016 03:03 schreef Straatcommando. het volgende:
[..]
Dit ja, echt een hele mooie post
Het is echt zo'n facebook tegelspreukje, maar als je van de kleine dingen van het leven kan genieten en tevreden kan zijn, ben je een gelukkig mens..
Leven als een gelukkig kasplantje...is dat waar de mens gemaakt voor zou moeten zijn?
Homo Superficialis...
...ja, er zijn mensen die dan oprecht gelukkig zijn. Jij noemt ze wellicht simpel, maar who cares?quote:
[..]
Beetje ongenuanceerd weer, want dit zou weer impliceren dat als je maar de hele dag tv kunt kijken met een biertje in je hand en een lekker wijf naast je op je bank, dat je dan een gelukkig mens kunt zijn.
Leven als een gelukkig kasplantje...is dat waar de mens gemaakt voor zou moeten zijn?
Homo Superficialis...
Goeie vraag om even over na te denkenquote:
[..]
...ja, er zijn mensen die dan oprecht gelukkig zijn. Jij noemt ze wellicht simpel, maar who cares?
.Ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt.quote:Op vrijdag 5 augustus 2016 23:24 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Dit moet echt heel zwaar geweest zijn, maar was ze wel echt een vriendin van je of meer een soort kennis?
Zelf zou ik denk ik geen afstand van iemand nemen, alleen maar omdat het slechter met die persoon gaat of zelfs ook maar omdat ik weet dat ik het soms moeilijk daarmee zal hebben met een persoon om te gaan die er straks wellicht niet meer is. Ik neem mensen zoals ze zijn en ik kan wat dit betreft ook best veel hebben en ben ook al aardig wat gewend.
Ik vind deze post van mij eigenlijk best wel kut geschreven
Een tijd lang heb ik me wel wat schuldig gevoeld over dat ik die afstand genomen heb. Toen we elkaar leerden kennen zat ik in een diep dal, en was zelfmoord iets waar ik zelf ook wel eens mee speelde. Ik denk dat ik afstand nam om verschillende redenen, deels omdat zij me erg herinnerde aan iets waar ik nooit meer heen wilde. Ik wilde niet meer op die plek zitten waar je daadwerkelijk overweegt er een eind aan te maken, dat is namelijk niet bepaald een fijne plek. Die confrontatie was moeilijk. Ook voelde ik me soms wel schuldig dat het met mij wel beter ging en zij er maar niet uitkwam. Ik begreep ook niet zo goed dat ik wel de moed en kracht vond om mezelf eruit te trekken, en zij niet. Maar dat bespraken we nooit, want zoals eerder gezegd, het was ongeschreven regel dat we dat niet bespraken.
Zij had het al opgegeven. Dat is ook een van de laatste dingen die ik haar heb geschreven in die tijd. Dat het tijd was dat ze zichzelf eruit ging trekken en een leven op ging bouwen.
Het is nu natuurlijk terugkijken op destijds, met de levenservaring en kennis van nu zou ik daar waarschijnlijk heel anders mee omgaan. Destijds was ik 18, en had ik die ervaring en kennis simpelweg niet.
Jack: "We hebben zijn twintigste verjaardag nog groots gevierd. Er iets speciaals van gemaakt. Met alle mensen die dicht om Remy heen stonden. Samen gegeten. Hij een rondje in een limousine met zijn ex. Wat was hij trots op zijn meisje. Hij straalde. Hoe is het dan mogelijk dat hij in een tijd van twee jaar zo heeft kunnen omslaan? Ik kan het nog niet bevatten. Hoe is het mogelijk. Wat ik wel weet, is dat mensen niet zo gauw moeten oordelen en veroordelen als iemand zelfmoord heeft gepleegd. Dat het voor die persoon een hele lijdensweg is geweest om zover te komen en er enig begrip is voor datgene hij heeft gedaan. Ik vind het eigenlijk zelfeuthanasie van iemand die intense zielenpijn heeft. Ja, ik besef dat het heel lastig is om zoiets vast te stellen. Je hebt geen objectieve waarneming van die ziekte, zoals bij kanker. Wij begrijpen er geen moer van wat mensen zoals Remy hebben meegemaakt. Maar dat ze lijden staat als een paal boven water. Lijden, echt lijden.”
Remy had namelijk een burn-out gekregen, diagnose PTSS, kreeg een psychose, en werd gedwongen opgenomen. Ik heb veel bewondering voor de reactie van zijn vader. Geen verwijten, maar begrip. Geen "dit had hij ons niet mogen aandoen" (zoals ik laatst in een tenenkrommend interview las), maar aanvaarding.
"Hij werd steeds stiller, meer in zichzelf teruggetrokken. Zijn zielenpijn moest ondraaglijk zijn geworden. Hij schoot weer in een psychose. De zondag voor zijn dood zei hij nog dat hij zich ervan bewust was dat dit nu zijn leven zou gaan worden. Ik zag onpeilbaar veel verdriet. Maar hij had altijd gezegd dat hij zijn ouders niet kinderloos wilde achterlaten. Ook bij de psychiater. Ik denk dat hij vond dat wij sterk genoeg waren. Ik heb zijn beslissing aanvaard, maar ik vind het vreselijk.”
[ Bericht 5% gewijzigd door Jayda op 06-08-2016 23:33:49 ]
Misschien verklaart dat ook dat ze geen reden had, de reden was dat de muziek en subcultuur een doodswens omarmden.
De grunge era was denk ik al wel afgelopen in die tijd. Ik heb het dan over begin zero's. Maar ik heb niet het idee dat die muziek mensen depressief of suďcidaal maakte. Verre van zelfs. Ik denk dat het eerder steun gaf, het gevoel dat iemand je begreep. Zo werkte het in elk geval voor mij en mijn vrienden die veel naar grunge en metal luisterden. Volgens mij was ook lang niet iedereen depressief, maar het was in de alto/grunge subcultuur wel okay om toe te geven dat je de wereld een verrotte plek vond.quote:
Linking Park is blijkbaar een rode lijn in dit topic. Wellicht dat de grunge era voor veel tienerzelfmoorden zorgden? Ik weet wel dat iedereen in die tijd depressief was.
Misschien verklaart dat ook dat ze geen reden had, de reden was dat de muziek en subcultuur een doodswens omarmden.
Daarbuiten was dat heel wat minder.
Ik vind je UI walgelijkquote:
De antwoorden waren drie weken geleden niet goed genoeg dus open je maar een nieuw topic?
Wat jouw inzet betreft (en het laatste wat ik trouwens wil, is jou kritiek geven op hoe je hiermee omgegaan bent), je had wat dat betreft je leeftijd niet mee. Op zo'n leeftijd weet je gewoon nog niet zoveel, heb je de nodige ervaring (gewoonlijk) niet.quote:
[..]
Ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt.
Een tijd lang heb ik me wel wat schuldig gevoeld over dat ik die afstand genomen heb. Toen we elkaar leerden kennen zat ik in een diep dal, en was zelfmoord iets waar ik zelf ook wel eens mee speelde. Ik denk dat ik afstand nam om verschillende redenen, deels omdat zij me erg herinnerde aan iets waar ik nooit meer heen wilde. Ik wilde niet meer op die plek zitten waar je daadwerkelijk overweegt er een eind aan te maken, dat is namelijk niet bepaald een fijne plek. Die confrontatie was moeilijk. Ook voelde ik me soms wel schuldig dat het met mij wel beter ging en zij er maar niet uitkwam. Ik begreep ook niet zo goed dat ik wel de moed en kracht vond om mezelf eruit te trekken, en zij niet. Maar dat bespraken we nooit, want zoals eerder gezegd, het was ongeschreven regel dat we dat niet bespraken.
Zij had het al opgegeven. Dat is ook een van de laatste dingen die ik haar heb geschreven in die tijd. Dat het tijd was dat ze zichzelf eruit ging trekken en een leven op ging bouwen.
Het is nu natuurlijk terugkijken op destijds, met de levenservaring en kennis van nu zou ik daar waarschijnlijk heel anders mee omgaan. Destijds was ik 18, en had ik die ervaring en kennis simpelweg niet.
Oké, lees nu net je laatste alinea, oeps
Maar toch ga ik er op een bepaalde manier anders mee om, maar dat is misschien ook een karaktertrek van mij. Ik kan mensen gewoon niet zomaar laten vallen, dat is een afgrijselijk gevoel.
Het gevoel dat mensen je laten vallen (zeker op momenten dat het juist belangrijk is dat je op iemand kan bouwen) is afgrijselijk en walgelijk. Vernietigend
SPOILEROverigens zeg ik hier geen concrete dingen ivm herkenbaarheid blabla.
Oké, dan was ik tenminste niet de enigequote:
Linking Park is blijkbaar een rode lijn in dit topic. Wellicht dat de grunge era voor veel tienerzelfmoorden zorgden? Ik weet wel dat iedereen in die tijd depressief was.
Misschien verklaart dat ook dat ze geen reden had, de reden was dat de muziek en subcultuur een doodswens omarmden.
Ik was ook wel 'van de grunge', maar toch echt niet depressief en ook geen van mijn vrienden was dat. Qua kennissen (van mijn leeftijd) hier en daar een enkeling (of althans, dat vermoeden had/heb ik), maar had/heb echt niet het idee dat het in die gevallen iets met de muziek van doen had.quote:
Linking Park is blijkbaar een rode lijn in dit topic. Wellicht dat de grunge era voor veel tienerzelfmoorden zorgden? Ik weet wel dat iedereen in die tijd depressief was.
Misschien verklaart dat ook dat ze geen reden had, de reden was dat de muziek en subcultuur een doodswens omarmden.
[ Bericht 4% gewijzigd door Forbry op 07-08-2016 19:56:17 ]
Woensdag hoorde ik dat ze zich met het wapen van haar man van het leven heeft beroofd en dat hij haar vond. Afgelopen zaterdag is ze begraven.
Hoewel ik haar slechts oppervlakkig kende, deed het me meer dan ik dacht. Misschien ook omdat ik weer herinnerd werd aan toen mijn vriend zelfmoord pleegde. Iedereen om me heen vraagt 'waarom', de raarste verhalen doen de ronde, mensen die het allemaal wel weten en blijkbaar in haar hoofd konden kijken.
Soort van throwback week. Ik merk aan mezelf dat ik het best lastig vind hiermee om te gaan.
quote:
Afgelopen week heeft een kennis van me zelfmoord gepleegd. Iedere vrijdag zat ze samen met haar man bij ons aan de bar om wat te drinken of kwam door de week met paard en wagen bij ons een tussenstop maken.
Woensdag hoorde ik dat ze zich met het wapen van haar man van het leven heeft beroofd en dat hij haar vond. Afgelopen zaterdag is ze begraven.
Hoewel ik haar slechts oppervlakkig kende, deed het me meer dan ik dacht. Misschien ook omdat ik weer herinnerd werd aan toen mijn vriend zelfmoord pleegde. Iedereen om me heen vraagt 'waarom', de raarste verhalen doen de ronde, mensen die het allemaal wel weten en blijkbaar in haar hoofd konden kijken.
Soort van throwback week. Ik merk aan mezelf dat ik het best lastig vind hiermee om te gaan.
quote:
.Ik had niet gedacht dat het zo'n impact zou hebben
.eens. En magnetronkoffie, als je alles ver genoeg in perspectief zet betekent niets meer iets naturlijk. 1 leven in 1 land. Een groep op de wereldbevolking, deze wereld in het heelal.quote:
Ik snap die heisa over zelfmoord nooit zo. Als je geen zin meer hebt, stop je er toch mee. Waarom zou je doorleven als je er niks aan vindt?
Mensen hebben de neiging om hun nietige leventje veel te gewichtig op te vatten.
Doch is het heel.zwaar voor de nabestaanden, die hier vaak totaal anders over denken.
Nah, ik heb geen problemen met zelfmoord plegen an sich. Het is meer het onverwachtse, niet weten waarom, het gegeven dat een persoon waar je om geeft dusdanig ergens mee zit maar jij daar niks van weet... Eigenlijk heel egoďstisch van me.quote:
[..]
eens. En magnetronkoffie, als je alles ver genoeg in perspectief zet betekent niets meer iets naturlijk. 1 leven in 1 land. Een groep op de wereldbevolking, deze wereld in het heelal.
Doch is het heel.zwaar voor de nabestaanden, die hier vaak totaal anders over denken.
Kan me voorstellen dat je dat van te voren niet gedacht zou hebben, maar kan me de 'throwback' ook erg goed voorstellen. Zeker niet fijn, sterkte!quote:
[..]
Ik had niet gedacht dat het zo'n impact zou hebben
Het is alleen jammer dat heel veel zelfdodingen komen door oorzaken die wel degelijk verholpen hadden kunnen worden.
Niet alleen dat, maar vaak is de zelfdoding zelf nieteens het gevolg van iets voorkombaars dat zelfmoordpleger zelf te verwijten valt/viel.quote:
Zelfdoding blijft een lastig onderwerp, tis iig een van de laatste dingen die je moet doen zeg maar.
Het is alleen jammer dat heel veel zelfdodingen komen door oorzaken die wel degelijk verholpen hadden kunnen worden.
Het begon rond mijn 20-ste, in now - time ging de een na de ander van mijn leeftijd en een buurman pleegde zelfmoord. En op de meest afschuwelijke manieren van mensen die dicht bij me stonden. Afscheid nemen zat er meestal niet bij.
Op een keer na een vriendin waarmee we ruim 2 jaar hadden samen gewoond, waar het niet beter mee ging dat wisten we allemaal. Maar goed op een gegeven moment leek het wat te stabiliseren. Hoewel ze in gesprekken met mij nog heel zwaar op de hand was, zij ze verder niets en ik vroeg niets de laatste keer. En toen kreeg ik telefoon van haar vriendin. Ze had zich verhangen. Ze had het een jaar lang voorbereidt. Niemand die het in de gaten had. Zelfs haar afscheid was tot in de puntjes geregeld. Ze kon het leven niet langer aan. En nog geef ik de schuld aan de hulpverlening die haar glashard hebben laten vallen door verkeerde keuzes. En zo zijn er die jaren velen gegaan, jong en nog een heel leven voor zich, zo voor de trein gesprongen, van een flat, zichzelf in brand gestoken, noem maar op zo wil je toch niet eindigen? Zo allen hopeloos, machteloos eenzaam roepend, niet gehoord worden om er vervolgens een einde aan te maken in alle eenzaamheid. Echt afschuwelijk. Rouwen kan ik allang niet meer het komt aan als een bericht en sla het op. Geen emotie, niets. Het is veel en veel teveel aan emoties. Die zijn niet te handelen dus heb ik nu een heel dik harnas.
Bizar. Leef je in een strenge gesloten cultuur of achterstandsbuurt?quote:
In mijn leven heb ik zoveel met de dood en met zelfdoding te maken gehad dat ik het bijna niet meer kan tellen op 6 handen! Echt afschuwelijk. Gelukkig niet allemaal even dichtbij. Maar allemaal mensen die ik of waar ik lange tijd mee geleefd/ gewoond of in de buurt gewoond had.
Het begon rond mijn 20-ste, in now - time ging de een na de ander van mijn leeftijd en een buurman pleegde zelfmoord. En op de meest afschuwelijke manieren van mensen die dicht bij me stonden. Afscheid nemen zat er meestal niet bij.
Op een keer na een vriendin waarmee we ruim 2 jaar hadden samen gewoond, waar het niet beter mee ging dat wisten we allemaal. Maar goed op een gegeven moment leek het wat te stabiliseren. Hoewel ze in gesprekken met mij nog heel zwaar op de hand was, zij ze verder niets en ik vroeg niets de laatste keer. En toen kreeg ik telefoon van haar vriendin. Ze had zich verhangen. Ze had het een jaar lang voorbereidt. Niemand die het in de gaten had. Zelfs haar afscheid was tot in de puntjes geregeld. Ze kon het leven niet langer aan. En nog geef ik de schuld aan de hulpverlening die haar glashard hebben laten vallen door verkeerde keuzes. En zo zijn er die jaren velen gegaan, jong en nog een heel leven voor zich, zo voor de trein gesprongen, van een flat, zichzelf in brand gestoken, noem maar op zo wil je toch niet eindigen? Zo allen hopeloos, machteloos eenzaam roepend, niet gehoord worden om er vervolgens een einde aan te maken in alle eenzaamheid. Echt afschuwelijk. Rouwen kan ik allang niet meer het komt aan als een bericht en sla het op. Geen emotie, niets. Het is veel en veel teveel aan emoties. Die zijn niet te handelen dus heb ik nu een heel dik harnas.
Gewoon autist zijn en met autisten omgaan, dan zal die teller ook makkelijker harder kunnen gaan. Ik ken 2 autisten die beiden vorig jaar de pijp uit hadden kunnen gaan.quote:Op zondag 28 augustus 2016 17:39 schreef Godshand het volgende:
[..]
Bizar. Leef je in een strenge gesloten cultuur of achterstandsbuurt?
quote:
In mijn leven heb ik zoveel met de dood en met zelfdoding te maken gehad dat ik het bijna niet meer kan tellen op 6 handen! Echt afschuwelijk. Gelukkig niet allemaal even dichtbij. Maar allemaal mensen die ik of waar ik lange tijd mee geleefd/ gewoond of in de buurt gewoond had.
Het begon rond mijn 20-ste, in now - time ging de een na de ander van mijn leeftijd en een buurman pleegde zelfmoord. En op de meest afschuwelijke manieren van mensen die dicht bij me stonden. Afscheid nemen zat er meestal niet bij.
Op een keer na een vriendin waarmee we ruim 2 jaar hadden samen gewoond, waar het niet beter mee ging dat wisten we allemaal. Maar goed op een gegeven moment leek het wat te stabiliseren. Hoewel ze in gesprekken met mij nog heel zwaar op de hand was, zij ze verder niets en ik vroeg niets de laatste keer. En toen kreeg ik telefoon van haar vriendin. Ze had zich verhangen. Ze had het een jaar lang voorbereidt. Niemand die het in de gaten had. Zelfs haar afscheid was tot in de puntjes geregeld. Ze kon het leven niet langer aan. En nog geef ik de schuld aan de hulpverlening die haar glashard hebben laten vallen door verkeerde keuzes. En zo zijn er die jaren velen gegaan, jong en nog een heel leven voor zich, zo voor de trein gesprongen, van een flat, zichzelf in brand gestoken, noem maar op zo wil je toch niet eindigen? Zo allen hopeloos, machteloos eenzaam roepend, niet gehoord worden om er vervolgens een einde aan te maken in alle eenzaamheid. Echt afschuwelijk. Rouwen kan ik allang niet meer het komt aan als een bericht en sla het op. Geen emotie, niets. Het is veel en veel teveel aan emoties. Die zijn niet te handelen dus heb ik nu een heel dik harnas.
ik vraag me echt af hoe zoiets kan en wat je achtergrond is (en of dat er iets mee te maken kan hebben).ze had hele zware borderline en heeft veel behandelingen gehad en medicatie maar niks hielp voldoende.
was een soort zusje en ik heb der geholpen waar kon door te luisteren en er te zijn.
ook als ze doordraaide want door al die medicijnen was ze zo gek als een deur af en toe.
verschillende klinieken heeft ze gezeten waar een paar hele slechte tussen zaten.
uiteindelijk was ze na vele behandelingen en 10 jaar verder er klaar mee en heeft overdosis medicijnen genomen die ze al jaren van te voren via internet bij elkaar geschraapt had.
dus ze is vredig ingeslapen en wat ze zelf zei dat een jasje had dat defect was en nu verder ging zonder jasje, ze geloofde geest te worden en dat klopt ook.
tenminste klinkt zweverig maar voel der om me heen en zijn ook wel bepaalde dingen gebeurt
Wat is dit nou weer voor onzin? Je moet eens niet zo pikzwart kijken, misschien word je alleen daardoor al wat gelukkiger. Misschien begrijp je het leven gewoon niet zo.quote:
[..]
Helaas draait het leven wel vaak om dat soort oppervlakkigheden. De meeste mensen halen hun geluk uit een lekker wijf op de bank en een leuke baan met een zak geld op de bank. Als je dat niet hebt, wordt het een zware kluif om in een samenleving als die van ons toch gelukkig te zijn.
[..]
Ik vind het leven best prima hoor, geen idee waarom je dit op mij persoonlijk betrekt. Ik zeg alleen dat het geen reet voorstelt.quote:
[..]
Wat is dit nou weer voor onzin? Je moet eens niet zo pikzwart kijken, misschien word je alleen daardoor al wat gelukkiger. Misschien begrijp je het leven gewoon niet zo.
Maar als jij er anders over denkt, ben ik benieuwd naar een inhoudelijke reactie.
Ik deel die visie.quote:
Helaas draait het leven wel vaak om dat soort oppervlakkigheden. De meeste mensen halen hun geluk uit een lekker wijf op de bank en een leuke baan met een zak geld op de bank. Als je dat niet hebt, wordt het een zware kluif om in een samenleving als die van ons toch gelukkig te zijn.