(Bijna) nabestaande van zelfdoding?

De antwoorden waren drie weken geleden niet goed genoeg dus open je maar een nieuw topic?

ik kan dat hier niet zo zeggen.

Ik ben een nabestaande van zelfdoding. In 2008 heeft mijn vriend (geen liefdesrelatie, gewoon mannelijke vriend) zeer onverwacht zelfmoord gepleegd.

Wij gingen in die tijd niet meer dagelijks met elkaar om ivm studie in andere steden. Toch spraken we elkaar regelmatig en spraken we ook zo veel mogelijk af. Tijdens die gesprekken en ontmoetingen was hij af en toe wat afstandelijk, maar niets wat mij (en anderen) zorgen baarde.

Op een dag kwam hij niet opdagen. Dus ben ik maar bij hem thuis langsgegaan om te kijken hoe of wat en daar heb ik m in t trapgat gevonden. Hangend aan een touw.

Op zijn computer draaide op repeat breaking the habit en behalve een afscheidsbrief niks.

Op het moment zelf voelde ik niet zo veel, was vooral bezig zakelijk alles te regelen, hulpdiensten bellen, ouders informeren. Daarna echt volledig ingestort.

Vooral de vraag waarom, waarom deed hij dit, waarom zocht hij geen hulp, waarom praatte hij niet met ons. Ik ben eigenlijk serieus de vijf stadia van rouw doorgegaan, waarvan woede eigenlijk het minst tot uiting kwam, acceptatie was er heel snel en daamee ook vrede met. Begrip heb ik er nog steeds niet volledig voor omdat ik gewoon niet snap dat hij het zo ver heeft kunnen brengen.

De bovestaande vragen spoken af en toe nog door mijn hoofd. Maar een antwoord zal ik nooit krijgen.

Er is al een film als dit gemaakt. Ik heb hem recent zitten kijken... Is dat geen probleem voor je en je opleiding?

Kan even niet op de titel komen...

Gecondoleerd met het verlies van je vriendin

Ik ken een aantal mensen die zelfmoord hebben gepleegd of een poging hebben gedaan. Redenen ervoor zijn heel verschillend, maar een rode draad is dat ze het gevoel hadden dat niemand hen begreep of voor hen klaar stond. Ze voelde zich emotioneel eenzaam.

quote:

Op zaterdag 30 juli 2016 16:25 schreef Samzz het volgende:
Ik ben een nabestaande van zelfdoding. In 2008 heeft mijn vriend (geen liefdesrelatie, gewoon mannelijke vriend) zeer onverwacht zelfmoord gepleegd.

[...]

Heftig

Welk taboe?

quote:

Op zaterdag 30 juli 2016 16:25 schreef Samzz het volgende:
Ik ben een nabestaande van zelfdoding. In 2008 heeft mijn vriend (geen liefdesrelatie, gewoon mannelijke vriend) zeer onverwacht zelfmoord gepleegd.

Wij gingen in die tijd niet meer dagelijks met elkaar om ivm studie in andere steden. Toch spraken we elkaar regelmatig en spraken we ook zo veel mogelijk af. Tijdens die gesprekken en ontmoetingen was hij af en toe wat afstandelijk, maar niets wat mij (en anderen) zorgen baarde.

Op een dag kwam hij niet opdagen. Dus ben ik maar bij hem thuis langsgegaan om te kijken hoe of wat en daar heb ik m in t trapgat gevonden. Hangend aan een touw.

Op zijn computer draaide op repeat breaking the habit en behalve een afscheidsbrief niks.

Op het moment zelf voelde ik niet zo veel, was vooral bezig zakelijk alles te regelen, hulpdiensten bellen, ouders informeren. Daarna echt volledig ingestort.

Vooral de vraag waarom, waarom deed hij dit, waarom zocht hij geen hulp, waarom praatte hij niet met ons. Ik ben eigenlijk serieus de vijf stadia van rouw doorgegaan, waarvan woede eigenlijk het minst tot uiting kwam, acceptatie was er heel snel en daamee ook vrede met. Begrip heb ik er nog steeds niet volledig voor omdat ik gewoon niet snap dat hij het zo ver heeft kunnen brengen.

De bovestaande vragen spoken af en toe nog door mijn hoofd. Maar een antwoord zal ik nooit krijgen.

Stond de reden niet in de afscheidsbrief?

quote:

Op zaterdag 30 juli 2016 19:51 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Stond de reden niet in de afscheidsbrief?

Ja. Maar dan blijf je alsnog zitten met waarom niet erover praten, waarom geen hulp gezocht, waarom deze definitieve stap.

Nu, jaren verder, begrijp ik het wel beter.

Toen ik zes was heeft mijn vader suïcide gepleegd en mijn partner van een bijna gelukte suïcide

quote:

Op zaterdag 30 juli 2016 16:28 schreef DancingPhoebe het volgende:
Er is al een film als dit gemaakt. Ik heb hem recent zitten kijken... Is dat geen probleem voor je en je opleiding?

Kan even niet op de titel komen...

Gecondoleerd met het verlies van je vriendin

Wellicht bedoel je deze:
http://tomylovedones.nl/

Was bijna mijn moeder eerder kwijt geweest als de politie haar niet had gevonden toen ik 12 was.


Wat ik in al die jaren (en al die pogingen van mijn moeder) geleerd heb is dat als het niet echt lukt en ze het dus meermaals proberen het ook vaak een schreeuw om hulp is.
Ze voelen iets, iets vreselijks, maar weten niet waarheen.
En dan doen zo ziets.
En nee, ik heb mijn moeder er nooit om veroordeeld, en anderen ook niet.

Ik snap die heisa over zelfmoord nooit zo. Als je geen zin meer hebt, stop je er toch mee. Waarom zou je doorleven als je er niks aan vindt?

Mensen hebben de neiging om hun nietige leventje veel te gewichtig op te vatten.

quote:

Op zaterdag 30 juli 2016 23:02 schreef Nitzer het volgende:

[..]

Wellicht bedoel je deze:
http://tomylovedones.nl/

Ja, die was het. Erg mooie docu.

quote:

Op zondag 31 juli 2016 03:04 schreef Micson het volgende:
Ik snap die heisa over zelfmoord nooit zo. Als je geen zin meer hebt, stop je er toch mee. Waarom zou je doorleven als je er niks aan vindt?

Mensen hebben de neiging om hun nietige leventje veel te gewichtig op te vatten.

Ben ik absoluut met je eens.

Echter is het bij heel veel mensen die worstelen met problemen, depressie ofwah zo, dat ze niet dood willen, maar een eind aan hun huidige situatie/problematiek. En dat het volgens mij in NL heel lastig is om daar de adequate hulp voor te vinden en dat is ergens wel heel erg zonde.

Maar verder absoluut eens. Zelfbeschikking is een heel groot goed.

quote:

Op zaterdag 30 juli 2016 19:51 schreef Surveillance-Fiets het volgende:
Welk taboe?

Er is wel een taboe op praten over suïcidale gevoelens, net zoals andere psychische problemen.

quote:

Op zondag 31 juli 2016 03:04 schreef Micson het volgende:
Ik snap die heisa over zelfmoord nooit zo. Als je geen zin meer hebt, stop je er toch mee. Waarom zou je doorleven als je er niks aan vindt?

Mensen hebben de neiging om hun nietige leventje veel te gewichtig op te vatten.

Daarmee onderschat je de impact van zelfmoord nogal. Iemand die zijn zoon, vader of beste vriendin kwijtraakt. Nog los van het feit dat de daad zelf erg eenzaam moet zijn. Het is niet alsof het veelal een rationele beslissing is, meestal is iemand gewoon ziek. 'Als je er geen zin meer in hebt' is dus wel erg simplistisch.

Maar iemand moet natuurlijk altijd zelf kunnen bepalen of het leven de moeite waard is, ja. Dat vind ik verder ook wel.

Heb het zelf twee keer meegemaakt, beide keren onverwacht al waren er achteraf gezien wel tekenen. Een vader met twee kleine kinderen en een jonge jongen die altijd erg geliefd was bij iedereen. Eerst overheersen gevoelens van ongeloof, hoe kon hij dat doen, waarom hebben we niets gemerkt. Daarna vooral verdriet dat die persoon nooit hulp heeft gezocht voor specifieke problemen. Er speels in beide gevallen wel wat, maar niet iets waarvan je zou zeggen dat ze er niet meer uit zouden kunnen komen. Maar ja, blijkbaar dachten ze daar zelf anders over. Of misschien zagen ze de uitwegen niet meer door depressie of iets.

quote:

Op zondag 31 juli 2016 03:04 schreef Micson het volgende:
Ik snap die heisa over zelfmoord nooit zo. Als je geen zin meer hebt, stop je er toch mee. Waarom zou je doorleven als je er niks aan vindt?

Mensen hebben de neiging om hun nietige leventje veel te gewichtig op te vatten.

Eens. Niemand heeft ervoor gekozen geboren te worden, geef mensen dan in ieder geval de keuze ermee te stoppen als ze dat willen.

Aangezien de medische wereld daar niet aan mee wil helpen in de meeste gevallen, dan maar het heft in eigen hand nemen.

Ook al ben je niet enorm depressief, als je gewoon geen reden ziet om door te gaan op deze planeet, zie ik niet in waarom en van wie je dat dan toch zou moeten.

quote:

Op zondag 31 juli 2016 10:04 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Daarmee onderschat je de impact van zelfmoord nogal. Iemand die zijn zoon, vader of beste vriendin kwijtraakt. Nog los van het feit dat de daad zelf erg eenzaam moet zijn. Het is niet alsof het veelal een rationele beslissing is, meestal is iemand gewoon ziek. 'Als je er geen zin meer in hebt' is dus wel erg simplistisch.

Maar iemand moet natuurlijk altijd zelf kunnen bepalen of het leven de moeite waard is, ja. Dat vind ik verder ook wel.

Heb het zelf twee keer meegemaakt, beide keren onverwacht al waren er achteraf gezien wel tekenen. Een vader met twee kleine kinderen en een jonge jongen die altijd erg geliefd was bij iedereen. Eerst overheersen gevoelens van ongeloof, hoe kon hij dat doen, waarom hebben we niets gemerkt. Daarna vooral verdriet dat die persoon nooit hulp heeft gezocht voor specifieke problemen. Er speels in beide gevallen wel wat, maar niet iets waarvan je zou zeggen dat ze er niet meer uit zouden kunnen komen. Maar ja, blijkbaar dachten ze daar zelf anders over. Of misschien zagen ze de uitwegen niet meer door depressie of iets.

Dat er nog wel theoretische oplossingen en uitwegen zijn, wil nog niet zeggen dat iemand wellicht gewoon moegestreden is.

quote:

Op zondag 31 juli 2016 03:04 schreef Micson het volgende:
Ik snap die heisa over zelfmoord nooit zo. Als je geen zin meer hebt, stop je er toch mee. Waarom zou je doorleven als je er niks aan vindt?

Mensen hebben de neiging om hun nietige leventje veel te gewichtig op te vatten.

Erg veel respect voor andermans leven toon je hier in elk geval niet.

Als iemand die je verder niet kent, zelfmoord pleegt, hoe kun je dan over de waarde van diens leven oordelen? Je geeft eigenlijk een beetje aan alsof je anderen niet serieus wilt nemen oid.

En TS, er was al een vergelijkbare film hierover, stond ergens op youtube. Weet alleen even niet meer hoe die heet.
deze dus

quote:

Op zaterdag 30 juli 2016 23:02 schreef Nitzer het volgende:

[..]

Wellicht bedoel je deze:
http://tomylovedones.nl/

Gelukkig geen ervaring mee. Ik moest wel denken aan het boek Dogma van Anne Eekhout. Is wellicht interessant voor je om te lezen.

quote:

Op zondag 31 juli 2016 13:34 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Dat er nog wel theoretische oplossingen en uitwegen zijn, wil nog niet zeggen dat iemand wellicht gewoon moegestreden is.

Nee, dat kan inderdaad ook.

Vandaag is het precies 3,5 jaar geleden dat mijn beste vriend zelfmoord pleegde. Ik wil je graag helpen bij je project, stuur maar een PM als je meer informatie wilt.

quote:

Op zondag 31 juli 2016 13:34 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Dat er nog wel theoretische oplossingen en uitwegen zijn, wil nog niet zeggen dat iemand wellicht gewoon moegestreden is.

[..]

Erg veel respect voor andermans leven toon je hier in elk geval niet.

Als iemand die je verder niet kent, zelfmoord pleegt, hoe kun je dan over de waarde van diens leven oordelen? Je geeft eigenlijk een beetje aan alsof je anderen niet serieus wilt nemen oid.

En TS, er was al een vergelijkbare film hierover, stond ergens op youtube. Weet alleen even niet meer hoe die heet.
deze dus

[..]

Ik neem het leven van niemand serieus. Er kan op dit moment in elk van ons een tumor groeien waardoor het binnen een jaar afgelopen is. Iedere dag gaan er overal ter wereld jonge mensen dood. Het leven stelt in het algemeen niet heel veel voor.

Toch doen we allemaal alsof de dood het ergste is wat je kan overkomen en rekken we het zo lang mogelijk. Doden stoppen we zo snel mogelijk weg onder de grond om maar niets met de dood te maken te hoeven maken. Het ergste vind ik nog die families die je dan een schuldgevoel gaan aanpraten. Dat het egoistisch is om zelfmoord te plegen omdat zij dan met een gemis te kampen hebben. Dát vind ik juist uiterst asociaal. Genoeg ouderen die vol met ziektes zitten en geen zin meer hebben, maar zich door dit soort nare familieleden laten chanteren om 'te blijven vechten.'

Als je baan kut is, je gezicht lelijk en je levensgeluk miniem, dan vind ik het uiterst begrijpelijk dat je ermee wilt stoppen. Wat overigens niet wegneemt dat mensen met een depressie of die anderszins een vertroebeld beeld hebben uiteraard geholpen moeten kunnen worden. Die nuance deel ik met Strawberry.

Ik heb dit meegemaakt toen ik 18 was en zelf net was opgekrabbeld na een flinke depressie.

Het was een vriendin. Heel stom wellicht maar we hadden een soort onuitgesproken afspraak dat we onze issues niet bespraken ik wist dat zij dood wilde, al heel lang en het was niet echt een kwestie van of, maar wanneer het haar zou lukken. Ze had al een stuk of 30 pogingen achter de rug. Hoewel het met mij steeds beter ging ging het met haar steeds slechter, van opname naar opname terwijl ik mijn leven op orde kreeg.

Ik nam wat afstand want ik vond het wel moeilijk dat zij haar leven niet op orde kreeg en ik wel. En toen kreeg ik het telefoontje. Ik weet nog dat het eerste wat ik ben gaan doen is bloemen kopen voor op de kist. Ik was lamgeslagen, daas.

Op de begrafenis werd een briefje voorgelezen waarin ze eigenlijk vrij casual iedereen bedankte en dat ze hoopte dat het deze keer wel zou lukken. Ze draaiden 'in the end' van Linkin Park. Ik heb dat nummer jaren niet kunnen luisteren zonder emotioneel te worden. Ik ben destijds ook behoorlijk doorgedraaid, ik kon het niet bevatten, ik was kwaad en verdrietig op alles iedereen en mezelf. Later werd ze mijn motivatie om mijn problemen verder op te lossen. Ik wilde niet zoals haar eindigen.

Ik heb geen idee wat de reden precies is geweest dat ze dood wilde. Het suffe is dat dat altijd een vaststaand iets was, dat was gewoon zo en nooit over gehad waarom.

Tegenwoordig heb ik het al heel wat jaren geleden verwerkt. De enige keren dat ik er nog over praat is als het iemand anders is overkomen. Ik kan goed steun bieden want hoewel geen situatie hetzelfde is het is fije als er iemand is die het begrijpt, die snapt hoe verwarrend zoiets is en het al eens heeft meegemaakt. Die kan zeggen dat hoebheftig het nu ook is, dat het leven echt weer normaal wordt.

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2016 22:52 schreef Micson het volgende:

[..]

Ik neem het leven van niemand serieus. Er kan op dit moment in elk van ons een tumor groeien waardoor het binnen een jaar afgelopen is. Iedere dag gaan er overal ter wereld jonge mensen dood. Het leven stelt in het algemeen niet heel veel voor.

Een beetje ongenuanceerd.

Ik ben een beetje het omgekeerde. De levens van dieren neem ik ook serieus, loop zelfs met een boog om katten heen zodat ze rustig kunnen door blijven zonnen .

Dat een leven wellicht nog maar heel kort is, is voor mij ook nul reden dat leven gelijk maar minder serieus te nemen.

Iemands leven is zo serieus als dat leven inhoud en betekenis voor je heeft (dit kan zowel je eigen leven als het leven van een ander zijn).

quote:

Toch doen we allemaal alsof de dood het ergste is wat je kan overkomen en rekken we het zo lang mogelijk.

Nee, niet allemaal.

quote:

Doden stoppen we zo snel mogelijk weg onder de grond om maar niets met de dood te maken te hoeven maken. Het ergste vind ik nog die families die je dan een schuldgevoel gaan aanpraten. Dat het egoistisch is om zelfmoord te plegen omdat zij dan met een gemis te kampen hebben. Dát vind ik juist uiterst asociaal. Genoeg ouderen die vol met ziektes zitten en geen zin meer hebben, maar zich door dit soort nare familieleden laten chanteren om 'te blijven vechten.'

Vetgedrukte ben ik trouwens helemaal met je eens.

Je kunt een ander niet -verplichten- alleen maar te bestaan voor een ander of voor jezelf.
Maar ik zou het zelf wel jammer vinden voor diegenen die me zouden moeten missen, maar uiteindelijk zou de beslissing bij mijzelf blijven liggen, ongeacht.

quote:

Als je baan kut is, je gezicht lelijk en je levensgeluk miniem, dan vind ik het uiterst begrijpelijk dat je ermee wilt stoppen.

wtf jij noemt echt oppervlakkige redenen op die echt een superslechte reden zijn om zelfmoord te plegen .

quote:

Wat overigens niet wegneemt dat mensen met een depressie of die anderszins een vertroebeld beeld hebben uiteraard geholpen moeten kunnen worden. Die nuance deel ik met Strawberry.

Zo'n depressie kan ook juist een uiting zijn van een leven dat sowieso al niet veel meer waard is.

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2016 23:15 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik heb dit meegemaakt toen ik 18 was en zelf net was opgekrabbeld na een flinke depressie.

Het was een vriendin. Heel stom wellicht maar we hadden een soort onuitgesproken afspraak dat we onze issues niet bespraken ik wist dat zij dood wilde, al heel lang en het was niet echt een kwestie van of, maar wanneer het haar zou lukken. Ze had al een stuk of 30 pogingen achter de rug. Hoewel het met mij steeds beter ging ging het met haar steeds slechter, van opname naar opname terwijl ik mijn leven op orde kreeg.

Ik nam wat afstand want ik vond het wel moeilijk dat zij haar leven niet op orde kreeg en ik wel. En toen kreeg ik het telefoontje. Ik weet nog dat het eerste wat ik ben gaan doen is bloemen kopen voor op de kist. Ik was lamgeslagen, daas.

Op de begrafenis werd een briefje voorgelezen waarin ze eigenlijk vrij casual iedereen bedankte en dat ze hoopte dat het deze keer wel zou lukken. Ze draaiden 'in the end' van Linkin Park. Ik heb dat nummer jaren niet kunnen luisteren zonder emotioneel te worden. Ik ben destijds ook behoorlijk doorgedraaid, ik kon het niet bevatten, ik was kwaad en verdrietig op alles iedereen en mezelf. Later werd ze mijn motivatie om mijn problemen verder op te lossen. Ik wilde niet zoals haar eindigen.

Ik heb geen idee wat de reden precies is geweest dat ze dood wilde. Het suffe is dat dat altijd een vaststaand iets was, dat was gewoon zo en nooit over gehad waarom.

Tegenwoordig heb ik het al heel wat jaren geleden verwerkt. De enige keren dat ik er nog over praat is als het iemand anders is overkomen. Ik kan goed steun bieden want hoewel geen situatie hetzelfde is het is fije als er iemand is die het begrijpt, die snapt hoe verwarrend zoiets is en het al eens heeft meegemaakt. Die kan zeggen dat hoebheftig het nu ook is, dat het leven echt weer normaal wordt.

Dit moet echt heel zwaar geweest zijn, maar was ze wel echt een vriendin van je of meer een soort kennis?

Zelf zou ik denk ik geen afstand van iemand nemen, alleen maar omdat het slechter met die persoon gaat of zelfs ook maar omdat ik weet dat ik het soms moeilijk daarmee zal hebben met een persoon om te gaan die er straks wellicht niet meer is. Ik neem mensen zoals ze zijn en ik kan wat dit betreft ook best veel hebben en ben ook al aardig wat gewend.

^{Ik vind deze post van mij eigenlijk best wel kut geschreven maar ik laat hem wel zo staan.}

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2016 23:16 schreef magnetronkoffie het volgende:
Een beetje ongenuanceerd.

Ik ben een beetje het omgekeerde. De levens van dieren neem ik ook serieus, loop zelfs met een boog om katten heen zodat ze rustig kunnen door blijven zonnen .

Dat een leven wellicht nog maar heel kort is, is voor mij ook nul reden dat leven gelijk maar minder serieus te nemen.

Iemands leven is zo serieus als dat leven inhoud en betekenis voor je heeft (dit kan zowel je eigen leven als het leven van een ander zijn).

Zo sta ik er zelf ook in. Dat het leven niet veel voorstelt, doet niets aan het belang af om het voor iedereen zo aangenaam mogelijk te maken. Zoveel mogelijk pijn vermijden bij alles dat leeft is naar mijn mening het beste doel dat je als mens kan nastreven.

Het leven niet te serieus nemen kan helpen om dit doel te bereiken. Het ergste aan doodgaan is de anticipatie van het doodgaan. Dood zijn zelf stelt geen reet voor. Dat is alleen erg voor de nabestaanden. Als we niet zoveel waarde aan het leven zouden hechten, is het makkelijker om met de dood van onszelf en van anderen om te gaan. Het leven heeft geen betekenis. Je stopt wat lekkere dingen in je mond, je neukt wat in het rond en probeert een beetje chill tegen iedereen te doen en dan is het weer klaar.

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2016 23:16 schreef magnetronkoffie het volgende:
wtf jij noemt echt oppervlakkige redenen op die echt een superslechte reden zijn om zelfmoord te plegen

Helaas draait het leven wel vaak om dat soort oppervlakkigheden. De meeste mensen halen hun geluk uit een lekker wijf op de bank en een leuke baan met een zak geld op de bank. Als je dat niet hebt, wordt het een zware kluif om in een samenleving als die van ons toch gelukkig te zijn.

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2016 23:16 schreef magnetronkoffie het volgende:
Zo'n depressie kan ook juist een uiting zijn van een leven dat sowieso al niet veel meer waard is.

Kan daardoor getriggerd worden, maar hoeft niet per sé. Het is een ziekte die je altijd kan treffen en daardoor je blik kan vertroebelen.