Tong's schrijfsels #2

Wreedheid, oorlog, verderf, tirannie, geboefte, hebzucht, moord, aanslagen, martelingen, onderdrukking, verraad, gijzelingen is van alle tijden. Ik begrijp de uitdrukking: "In wat voor tijden leven we in hemelsnaam ?" dan ook niet. Vroeger was het zelfs nog erger, in de eerste wereldoorlog sneuvelden 9 miljoen soldaten, in de tweede wereldoorlog vielen in totaal 60 miljoen doden. 9 miljoen joden werden vergast. In de middeleeuwen ging je op de brandstapel werd je geradbraakt of gevierendeeld. Iedere tijd heeft zijn wreedheden en ellende.

Momenteel zitten we in een periode van extremiteiten, die verder gaan dan incidenteel. Voornamelijk IS is daar verantwoordelijk voor. Ze proberen de democratie in het hart te raken, in naam van godsdienst heet het. Ik vind het eerder in de naam van het barbarisme. Ik ken geen godsdienst, waar in naam van de aanbedene geslachtsdelen en/of genitialïen moeten worden geamputeerd om vervolgens in de mond van de slachtoffers te worden gepropt.

De oorlogen welen momenteel gewoon tierig door, echter leven we ook in de tijd van aanslagen. Daar komt bij dat door de huidige media, veel in beeld komt en veel te zien is. Je krijgt het in je schoot geworpen, of je nu wil of niet. Zie afgelopen week in Nice. Per abuis werden er beelden getoond die shockerend waren. Later werd de fout hersteld. Terwijl de langzaam op de meute afrijdende vrachtwagen luguber is. Je weet wat die mensen te wachten staat. De Leeuw sluipt naar de weerloze antilope, om op het onverwachte moment toe te slaan. Met het bord op schoot zit je rechtstreeks te kijken hoe twee vliegtuigen de WTC-Towers invliegen. Daardoor lijkt deze tijd wreder en gevaarlijker. Dat is natuurlijk nonsens. Het lijkt alsof het dichterbij komt, wordt ook vaak gezegd. Misschien is het ergste geweld wel verder weg dan ooit.

Daarom ben ik om, daarom omarm ik de Pokómon, daarom geniet ik van het massale genieten, en van de gezamenlijke pret. De vredigheid die het uitstraalt, terwijl er agressief op de Pókomon wordt gejaagd. Er wordt alleen met camera's geschoten. Ik begrijp nog steeds niets van de Pokómon. Waar komt ie vandaan ? Hoe is deze rage ontstaan ? Wat is de aanzet geweest ? Wat is het doel ? Is er straks een winnaar ? Zijn er straks winnaars ? Is het net zoals bij de Panini-voetbalplaatjes ? Dat als je ze allemaal hebt, je winnaar bent in je eigen wedstrijd ? Ik vind de Pókomon rage zelfs geweldig. Ik begrijp de haters niet. Ik ken mensen met vreemdere hobby's. Prins Bernard schoot met een vredesroos als pochette leeuwen en olifanten dood.

Furfrou, Ampharos, Houndour, Poochyena namen die als muziek in de oren klinken. Namen verzonnen door een briljante geest. Is de Pókomon niet een soort geest ? Geestverruimend is het wel. Het lijkt kinderspel, het lijkt me eerder een monsterlijk genoegen om ze op te sporen. Het lijkt me een euforisch gevoel te geven er één te ontdekken. Ik heb me nog niet echt verdiept, maar wat ik zie in deze fantasiewereld is het kinderlijke, het spontane, het speelse, het verbroedende, gemoedelijke. In iedere deelnemer is de jeugd gevaren. Veel mensen worden weer kind, worden weer speels en zijn trots op wat ze hebben gevonden. "Kijk eens mama, met losse handjes."

Daarom is het contrast zo mooi. Daarom was het zo aangrijpend om de foto van het dode kindje onder de folie te zien in Nice. Er lag een knuffeltje naast het lijkje. Het lag er een beetje namens Pókomon. Het knuffeltje lag er tegen de grote boze buitenwereld. Waar schamper gelachen wordt als volwassenen hun geluk vinden in een virtueel beestje. Was die virtuele wereld maar de reële, wat zou de wereld dan mooi en vredig zijn. Ik blijf genieten van de volwassenen die genieten omdat ze terug zijn bij het onschuldige genot uit hun jeugd.
De Pókomon rage had op geen beter moment haar kop op kunnen steken. Iedereen zou weer eens kind moeten kunnen zijn. Pókomon geeft je die kans. Kinderlijk eenvoudig.



TTK / Tong's schrijfsels...

Hier verder.

Gisteren een nieuw dieptepunt in de Nederlandse televisiegeschiedenis. De ex-topzwemster, programmamaakster en producente Hansje Bunschoten is 58 jaar en terminaal kankerpatiente.
Ze was succesvol op al die gebieden. In 1972 deed ze bijvoorbeeld mee aan de Olympische Spelen van München. Ze was ook programmamaakster bij De rijdende rechter en Studio Sport, om maar iets te noemen.

Nu heeft ze op zondagavond laat een eigen programma, waar ze wel in beeld is te zien.'Maskers Af' Waar ze in gesprek gaat met o.a. Mart Smeets en Eva Jinek. Het is dus geen interview, maar een conversatie tussen twee gelijkwaardigen. Het heet 'Maskers Af', omdat ze zichzelf bloot wil geven, openhartig en eerlijk. Dit verwacht ze dan ook van haar gesprekspartner. Helaas kom je dan met Mart Smeets van een ontzettend koude kermis thuis.
Gisteravond de eerste aflevering.

Wat een enge ijdeltuit. Op een gegeven moment zei Hansje: 'Was dan niet gekomen.' En gelijk had ze. De stugge zelfverklaarde schrijver, gaf zich geen moment bloot, deed superieur uit de hoogte, had totaal geen interesse in Hansje en zat er alleen maar onoprechte schijnbewegingen te maken. Over de liefde wilde hij het niet hebben. Natuurlijk niet, dan worden types zoals hij kwetsbaar. Dan wordt de macho-pose te broos, dan heeft de gouden ketting op de behaarde borst zijn waarde verloren. Dan moet je plots jezelf zijn. Het was eigenlijk te genant om er kwaad door te worden.

Smeets zegt altijd dat ie een hekel heeft aan het Hilversumse wereldje en de BNers die overal en altijd op komen draven. Zelf is ie niet van de buis te slaan. 'Nou ik weet niet of ik dat wel moet doen.' 'Nou Mart, als we.........' 'Ok, omdat je zo aandringt en jij het bent Matthijs, Hansje, Tom, Kees, Harry, Paul, Hanneke, Sonja, Eva, Jeroen.....' Hij zei dus ja tegen Hansje Bunschoten, die hij goed kent door de sportprogramma's die ze samen hebben gemaakt. En nóg wist ie een ijskoude afstand te bewaren, met ijsschotsen die steeds verder wegdreven.
Het was vanaf het begint dweilen met de kraan open, geen warm water. Want hij brand zijn vingers niet graag.

De vraag over liefde van Hansje Bunschoten ging feitelijk over zijn ervaringen als ie op reis was. Hansje zelf vond het soms moeilijk om te beseffen dat haar geliefde thuis op haar wachtte en ze toch aantrekkelijke mannen tegen kwam. 'Dat gaat je niks aan', bromde de zelfverklaarde Casanova met de gouden ketting en inscriptie 'mama ik hou van jou'.
'Was dan niet gekomen.' Geweldige respons. Het water klotste onder zijn oksels. 'Wat doe ik hier?' hoorde je hem denken. Steeds weer wist ie het antwoord te omzeilen als Hansje iets aan hem vroeg. 'Heb je wel eens heimwee naar de tijd dat je onbevangen iets aan kon pakken?' Zonder te antwoorden: 'En jij?' Die wedervraag zit zo vol dedain. Zonder zich bloot te geven kaatste hij de ijsbal terug. Niet uit interesse voor Hansje, maar om zijn pose in stand te houden.

Zo werd het toch steeds meer een interview van Hansje met meneer-het-interesseert-me-allemaal-niet. Het was hem weer gelukt. De aandacht lag weer bij de heer Smeets. De focus verleggen noemt Emiel Ratelband dat. Daar is Mart de beste in. Een sporter werd niet door hem geïnterviewd, nee de sporter mocht blij zijn geïnterviewd te worden door meneer de groot himself. Het was tenenkrommend, zelfs niet mogelijk er een scheve schaats mee te rijden. Smeets past alleen maar Friese doorlopers. Op houtjes glibbert ie overal doorheen. Op iedere vraag om te komen verschijnen zegt ie ja. Waarom weten we sinds gisteren zeker. De wereld bestaat bij Smeets' gratie. De goddelijke Mart. Arme Hansje. Zit daar een beetje terminaal haar ziel bloot te leggen tegen een egocentrische ijspilaar. 'Was dan niet gekomen.'

Go Hansje!

het onschuldige kind speelde
het onschuldige kind lachte
het onschuldige kind huilde
het onschuldige kind ontroerde
het onschuldige kind bewonderde
het onschuldige kind troostte
het onschuldige kind zoende
het onschuldige kind schitterde
het onschuldige kind beweerde
het onschuldige kind geloofde
het onschuldige kind werd wees
het volwassen kind was schuldig

Shoarma-zaak Erdogan

De buitenkant van Erdogan zag er leuk en kleurrijk uit. Alles in de nationale kleuren van Turkije. Met spiegelende tierelantijntjes aan de muur. Mooie, felle oranje/rode neon lichten voor het raam en een knipper lichtend bordje op de deur, dat duidelijk maakte dat ze open waren. Dit zou geen brug te ver worden.

Mooie service. Voor hetzelfde geld is de zaak gesloten en sta je als Jan met de korte achternaam aan een dichte deur te trekken. Dat is hetzelfde als het alarm afgaat bij het verlaten van de HEMA. Je zal zeggen dat zal me worst wezen, maar je gaat toch blozen als een gestolen aardbei.

Bij binnenkomst een grapje maken kan het ijs breken dacht ik. 'Wat Shaffie vandaag Ramses?' werd echter niet begrepen. 'Ik Youssoef.' Daar sta je dan met je mond vol tanden. Maar goed, die tanden zou ik nog hard nodig hebben. Ik wachtte rustig mijn beurt af, er was immers nog een klant vóór me. Die klant bleek echter Gekke Fritsie te zijn. Een soort mascotte van de zaak. Fritsie bestelde nooit iets, zat op een kruk in de hoek en vertelde al 10 jaar dezelfde grap aan de klanten. Iets met een turkentrekker. Ik begreep er niks van, maar lachtte hardop. Fritsie was weer tevreden. Fritsie zorgde voor de vrolijke noot in de zaak. En werd getolereerd door Youssoef.

Daar scoorde Youssoef, die zowel eigenaar als kok bleek te zijn, gelijk punten mee. Dat toonde zijn gastvrijheid. Youssoef was al even vriendelijk als Gekke Fritsie. Heel anders dan je van een Turk zou verwachten de laatste tijd. Ik voelde me gelijk op m'n gemak. Let's shoot dacht ik. Ik vuurde de bestelling op Youssoef af, die mijn staccato opgedreunde orders braaf noteerde.

Ik bestelde een shoarmaschotel en een flesje Cola. De bestelling werd netjes genoteerd, opdat er niks mis kon gaan. Het zijn kleine details, maar dat maakt nu juist het onderscheid.
Ik ging aan een tafeltje zitten met mooie plastic bloemen en een bakje water. Je weet immers nooit wie er met zijn handen gaat eten, er zijn zoveel buitenlanders hier momenteel.

Het was brandschoon. Dat heb ik in andere zaken wel eens anders meegemaakt. Ik zag aan de muur een certificaat hangen. Ik dacht dat het een hygiëne-certificaat was, maar bleek het strikdiploma van zijn dochtertje te zijn. Dat vond ik zo lief en sympathiek. Ik ging me steeds meer op m'n gemak voelen.

Youssoef kwam persoonlijk de shoarmaschotel serveren. Met een glimlach werd ik bediend. 'Eet uw smakelijks meneer, dat uw het maar lekker zalt vinden.' Waar vind je die beleefdheid tegenwoordig nog ? De eerste hap is altijd het belangrijkst en die was heerlijk. De champignon was lekker knapperig, het shoarmavlees perfect op temperatuur en goed gekruid. De saus maakte het af. Dat kan niet meer misgaan dacht ik. De kleine garnituurtjes deden hun werk ook goed. Dit kon me niet lang genoeg duren, al houden ze me hier twee dagen vast. Het leken wel perfecte partituren. Mijn smaakpapillen werden gestreeld alsof André Riéu de maaltijd er per strijkstok in walste.

Het cruciale moest nog komen, de pattates-frietates. Die kunnen zo'n schotel verpesten. Een echte test voor Youssoef. Te slap, te hard, te koud, te flauw, alles is mogelijk. De meeste Turken in Nederland kunnen wel overweg met een schotel. Had er dus het volste vertrouwen in. Was dan ook opgelucht dat de patatjes ook echte patatjes waren. Je zou ze bijna op z'n Belgisch frietjes gaan noemen.
Maar patatjes klinkt internationaler, heeft meer allure. Bij frietjes denk je al snel aan 'Frietkot Kees Kroket'

Deze zaak hàd internationale allure. Alles klopte. Vanaf de binnenkomst tot het afrekenen.
'Heeft het uw gesmaakt meneer ? Wilt u misschien ook nog een pepermunnetje voor bij de frisse adem ?'

Nou ja zeg, dat kon er nog wel bij. Youssoef was oprecht bang dat ik uit m'n muil zou stinken. Weer zo lief. Het afrekenen ging ook in een aimabele sfeer. 'Tot uw volgende keer meneer.'
Die volgende keer komt er zeker. Youssoef verdient een kwaliteits-diploma, naast die van zijn dochter.

En Fritsie ? Fritsie was in afwachting van de volgende klant, zijn repertoire was wat dat betreft onbeperkt.

Opa Henk, de ijzerboer.

'Nee, ik hiet Driek zei Driek.' 'Gehiet toch allemaal Jan bij jullie?' 'Bijna allemaal, m'n vader hiet Henk.' 'Ik dacht dat juist Henk, Jan hiette.' 'Nee de vader van m'n vader hiette Jan.' 'Net zoals nog drie anderen in de familie.'

'Das dan drie keer Jan, Driek. Veur het zelfde geld hadde Driekus Jan geheten.' 'Net zoals Jan Hendrik van Veen op de lagere school. Die hiet gewoon Johnnie.' 'Ik noem m'n broer ok gin Jan Willem.' Zo vroeg ik laatst aan Nel, hoe het met haar broer Jan Jozues Cuik ging. 'Wie ?' vroeg ze lachend. 'Zo noemen we hem al 40 jaar niet meer.' Ze lag in een deuk. 't is gewoon Jan.'

Afijn, na het handen schudden in de Koningstraat, ondertussen kijkend naar de imposante tatoeage op z'n arm, zal vast moeder met een hartje op hebben gestaan, begreep ik dat ze wel allemaal Welsing heten.
Kwam ik al helemaal in een moeilijk pakket. Van de één naar de andere Welsing, via Schouten en Damen (geen Nelissen, da's dan weer Heesbeen) terug naar de roots van de ultieme ijzerboer. Henk Welsing.

Voordat we de rode draad van het verhaal kwijt raken. Ik wist inmiddels dat Henk, Henk hiette. Volgens Driek, de zoon van Henk en de broer van Jan, zijn vader, de schoonvader van Lia, de oudste en langst werkzame ijzerboer in de Bommelerwaard. Boer klinkt misschien denigrerend. Maar ijzeragrariër bek niet echt. Vergeten naar z'n leeftijd te vragen. Maar de vader van Driek en de Jannen. de zoon van de opa van de Jannen, die ok Jan hiette, moet wel tegen de 90 lopen. Hij loopt nog steeds mee, al beunend en steunend met z'n zoon. Drie keer raaie mè wie.

Toen Opa Henk Welsing uit Veenendaal moest vertrekken zocht ie z'n heil in Bommel. Toen waren "we" nog gastvrij. Is er nog een ziekenhuis-kerk-en straat naar vernoemd. Hoor net nu de klokken luiden. Bim Bam Bommel. Henk Welsing ging al jong werken en voor zichzelf zorgen. Kwam er een gezin bij. Jan en Alleman, zou Bert Haanstra zeggen. Henk Welsing was Mark Rutte 50 jaar vooruit, met dit verschil dat de participatie-samenleving van Henk Welsing er socialer uit zag dan het gedrocht van Mark Rutte.

Het kamp, zoals we dat in de volksmond noemen werd gesloten. De bewoners werden naar een groot woonwagenkamp in Tiel gedirigeerd. Ho even dacht Henk Welsing, zo zijn we niet getrouwd. Bommel heeft m'n hart gestolen. En ik ga geen aangifte doen.

De vader van Driek en de Jantjes, de hoeder van het oprechte oud ijzer, woont nu al bijna 50 jaar op de Heksewal. Dat noemen we nog eens integreren. Henk Welsing, de hardwerkende ijzerboer, je zou bijna zeggen de ultieme ijzervreter, heeft later alsnog aangifte gedaan bij de gemeente Bommel. Of ze in het geboorte-register erbij wilden zetten dat z'n dochters geen Jan hieten.

Ristorante/Pizzeria Perla di Cairo

Het moest er een keer van komen. Bij de buren van Perla di Cairo aan tafel schuiven.
Had er al vaak een pizzaatje gehaald, maar nog nooit in de pizzeria zelf gegeten. Als ik uit het raam van m'n flatje kijk zie ik de dampende walmen uit de rookpijp van het restaurant opstijgen.
Met een beetje fantasie kun je er de Olympische vlam in herkennen. Bij aflandse wind uit het midden-oosten snuif ik de geur op van gebraden gehakt, geroosterd varkensvlees en gesnipperde uien. Heel wat anders dan de aangebrande kiplucht van een mislukte barbeque die mijn reukorganen iedere zomer teistert. De veroorzakers daarvan zitten de hele zomer op de stoep in trainingspak bier te drinken. Ik ken inmiddels alle nummers van Fransje Bauer uit m'n hoofd. Het zijn natuurlijk wel de originele, oer-Hollandsche, politiek bewuste, shoarma etende, SBS-kijkers. Wat de Bauer niet kent lust ie niet.
Gelukkig kunnen de echte sportfans de Olympische Spelen bij de NPO zien. Bij SBS : 'Welke gemeente heeft ooit twee keer de OS georganiseerd ?'

A: Sexbierum
B: Los Angeles
C: Imca Marina

Ze hebben ook zo'n mooi bordje aan de muur. 'Krek Wak Wou.' 'Dit is precies hetgeen ik wilde' paste er niet op vermoed ik. Als ik ze beleefd groet, groeten ze altijd in dialect terug : 'Hek wa van oe an ?' 'Eens gelijks' zeg ik dan. Waar vind je dat nog tegenwoordig ?

Ik zag vroeger door het raam Yazied al bezig met zijn one-man show. Ik noem hem altijd Ari, klinkt amicaal, zeg maar goeie kennissen onder elkaar. Ari goochelde jarenlang met deegrollers en pannen met deksels. 'Jij gaat altijd tot de bodem hè Ari ?' Zei ik in de geest van de Olympische Spelen. Ari worstelt nog steeds een beetje met de Nederlandse taal, hij begreep de dubbele bodem van mijn opmerking dan ook niet. Met cijfers heeft ie minder moeite. Hij wilde al beginnen aan nummertje 28, toen ik hem vertelde dat ik aan tafel wilde plaatsnemen. Het was alsof ik in m'n eigen huis op visite ging.

De bediening liet niet lang op zich wachten. Op advies bestelde ik de Nazaka. Nummer 81 zouden Ari en Anton Geesink zeggen. Een pizza met alles erop en er an. Op weg naar de zoveelste dan. Deze maaltijd had geen bijsmaak. Niet zuur i.i.g. Zo zoetjes aan begon ik in mijn missie te geloven.

Voorgerecht een Zuppa di Pomodoro, klinkt toch aantrekkelijker dan het saaie tomatensoep. Net zoals artisjokken lekkerder klinkt dan dierentuin liegen. Een snelwandelende schaker gaat niet sjokken, Een schakende loper op weg naar het paard is nutteloos. Dan kun je nog zo hoog van de toren blazen. Koning te rijk zal je niet meer worden. We dwalen af. Mijn gedachten ook, zat al virtueel boven het dampende bord.

Na tien minuutjes werd de Pomodoro geserveerd. De soepballetjes dreven met hun billetjes aan de oppervlakte, klaar om opgevist te worden. De eerste indruk had me niet voorgelogen. De balletjes waren lekker heet en de zoet/zure soep was innig verstrengeld met de stukjes tomaat.
Wachtend op mijn Pizza nam ik de omgeving in me op. Het was rustiek en knus. Italiaans en Egyptisch vloeiden mooi samen met Hollandse degelijkheid. Hier zou het bordje 'Krek Wak Wou' niet misstaan. Samen met Ari Salami zorgde het voor een gemoedelijke, huiselijke sfeer.
Vanaf mijn tafel zag ik Ari met de pizza gooien alsof ie aan het discuswerpen was. Ari was goud waard voor deze zaak en ging helemaal in zijn werk op. Hij had duidelijk plezier in wat ie deed. Arie moet nog aan de juist persoon het estafettestokje doorgeven. Arie stopt na de zomer immers. Op zijn hoogtepunt lijkt me.

De Pizza was niet te groot en niet te klein. Precies zoals het hoort. Alles lag mooi gerangschikt.
Niets overlapte elkaar en niets lag er verloren bij. Waar te beginnen is dan de vraag. Ik prikte eerst een champignonnetje aan de vork. Stukje deeg erachteraan. 'We are the champignons' wilde ik zingen. Maar hield me met moeite in. De stukjes tomaat waren niet te slap en de paprika niet te hard. Je zou er bijna een stijve van krijgen, ware het niet dat er net een engeltje op m'n tong pieste. De kaas fietste, op de Olympische pieste, overal tussendoor. Was als een glijmiddel voor de ham, salami en uitjes. Dit was als een thuiswedstrijd voor de artisjokken en de ananas, alleen het applaus ontbrak.

Het was duidelijk, hier had Ari jarenlang voor geoefend. Hier had zijn opvolger voor in de Olympische klas gezeten. Zelden zo lekker ongezond gegeten.
Dit was de perfecte pizza. Dit was de Pizza om door een ringetje te halen.
Hans van Zetten zou zeggen : 'Hij staat, hij staat en ik sta ook.'

Beetje surrealistisch wakker worden net. Zoals menigeen voldoe ik 's ochtends onmiddellijk aan de eerste levensbehoeftes om de dag met open vizier te beginnen. Dat wil zeggen de TV en PC aanzetten. Met half dicht geplakte ogen, het douchen moest nog, was het eerste dat ik zag een krom gebogen man, op de rug gefilmd, in hollywoodlicht en in rookwolken gehuld.
Eenmaal het beeld van voren, hoorde en zag ik Donald Trump. Scheeuwend en wijzend, het publiek bespelend en zijn vrouw introducerend als eerste spreekster van de Republikeinse conferentie in Cleveland (Ohio).

Daar stond ze dan, een totaal geplastificeerd ex-model en Miss uit het Europese oud-communistische Polen. Het contrast tussen twee werelden kan bijna niet groter zijn. Bij de eerste aanblik van de rug van Donald Trump dacht ik nog dat het een mooi shot was van de regisseur. Mooie enscenering en een mooi begin van de conferentie. Vlak erna dacht ik, het lijkt wel een script uit een satirische speelfilm van Robert Altman. Dit werd versterkt toen de vrouw van Donald Trump haar man aanprees. Trots als een klein kind na de eerste spreekbeurt, keek ze na een paar correct gesproken zinnetjes de zaal in. Haar tanden bloot lachend, de sterretjes glinsterden bijna van haar hagel witte Prodent tanden regelrecht de conventie zaal in. Een omgebouwde nep vrouw uit Polen, in een gecreëerde wereld die de huidige realiteit is.

Eenmaal helemaal wakker bedacht ik me dat je dit 20 jaar geleden niet had kunnen bedenken. Vandaar surrealistisch in de eerste zin. Bij zinnen gekomen, bleek het geen droom te zijn. Maar de Amerikaanse droom van Donald Trump, waarbij het scenario ter verfilming ooit werd afgewezen wegens te onwaarschijnlijk. Leve het land waar speelgoedgeweertjes, tennisballen en ladders, in de omgeving van de conferentiezaal zijn verboden, maar waar er straks wel mag worden gedemonstreerd met een vuurwapen op zak. Welcome in America, land of the free.

Als democratisch culinair recensent heb ik ditmaal mijn fans de keuze laten maken tussen een pizzeria en een pannenkoekenrestaurant. Eerlijk gezegd verbaasde het me niet dat de echte Bommelsche-lekkerbekjes voor de pannenkoek kozen.
Mede door de heerlijke lekkerbekjes en andere niet zelf te vangen vis van vishandel Bronk. Daar genieten de Bommelaars iedere week al van. Verandering van spijs heeft nu eenmaal andere eisen. Ik denk ook dat de enige niet -Echte -Bommelse-lekkerbek, Jaap de visboer uit Spakenburg is die voor de Pizzeria heeft gekozen.

Zelf had ik weinig keus wat betreft het pannenkoekenrestaurant. Er is er één in Zaltbommel. Qua pannenkoeken menu's dus een schraal aanbod. Ben vaak in die horeca-gelegenheid geweest. Toen heette het echter nog Café De Taveerne. De typische sfeer is er blijven hangen, als de pannenkoekengeur net onder de afzuigkap.
Ik ben er regelmatig als een stroop-pannenkoek uitgerold. Me er thuis voelen mocht dus geen probleem zijn. De tap altijd open. Wat hebben we er veel gezopen. Het etablissement is trouwens schitterend gelegen, onder de Waterpoort met uitzicht op de Waal.

Bij binnenkomst natuurlijk mijn traditionele grapje. Of de meeste gasten, net als ik, via zet-mail reserveren ? 'Meneer, u hoeft hier niet te reserveren.' Ijs werd niet gebroken. Scheelde niet veel.
De gastheer was verder erg hoffelijk en wees me een mooi tafeltje aan, met een rustiek uitzicht op de Waterstraat. Rechts van me zag ik Cafetaria TIGO, links slijterij Luc van Boort. Bij beiden veel tijd versleten. Dus een warm gevoel van binnen. Nu mijn maag nog een warm gevoel geven.
Ik had begrepen dat zo'n pannenkoek nogal vult, je al snel het volume onderschat. Dus geen voorafje. Het was bij uitzondering eens een zonnige dag, dus keus viel op een lekker glas ice- tea.

Ik koos verder voor de spekpannenkoek met ananas, kaas en stroop. De gastheer probeerde me nog over te halen er een salade bij te nemen. Goed bedoeld, maar ik vind dat als je eenmaal lekker vet gaat eten er geen semi gezond konijnenvoer bijhoort. Als je aan de lijn bent en biologisch gekweekte zeewier eet, neem je als toetje ook geen HEMA rookworst. Nagerecht kon ik nadien altijd nog tijdens het uitbuiken bestellen. Dorst lessen bovendien.

Het leuke van een pannenkoekenrestaurant is dat het ook naar pannenkoeken ruikt. Ik wilde bijna gaan vragen of ik de klopper mocht schoonlikken, zoals bij moeke vroeger. Dat doen ze tegenwoordig met een elektrische staafmixer. Voor je het weet zit je tong ertussen. Als er iets is dat Tong niet kan missen is het onmiskenbaar zijn karakteristieke tong.

Het was gezellig onrustig door de vele kinderen. Die mogen daar voor de halve prijs eten als ze hebben afgezwommen. Normaal stikt het van de Marokkanen in Bommel. Hier waren ze op de vingers van één hand te tellen. Toch een voordeel van het afschaffen van het schoolzwemmen.

De dampende pannenkoek werd voor me neergezet. Het aroma kwam me tegemoet. M'n neusharen begonnen te tintelen van opwinding. Ik moest niet in de zon kijken anders zou de stroop vervangen worden door niespoeder. Je hebt de neiging hem doormidden te snijden, dat is not done. Spaghetti kort je ook niet in met mes en vork. Nadat ik mijn handtekening op de pannenkoek had gestroopt, sneed ik er een mooi driehoekje uit. Zorgvuldig, zonder dat de stroop er vanaf gleed, bracht ik hem naar mijn mond. Een hele kunst, jarenlange ervaring doet dan wonderen. Hij was perfect op temperatuur. De kaas was heerlijk versmolten met de pannenkoek. De ananas was lekker zoet zonder zoetsappig te zijn. Dit was echt een koekje van eigen deeg.

Na de laatste hap te hebben weggespoeld, kon ik niet anders dan concluderen dat Café De Taveerne een waardige opvolger had gekregen. Ik rolde nu niet dronken de kroeg uit. Hoefde niet laveloos onder de waterpoort gebukt te gaan. Heel wat jaartjes ouder dan de tijd van de Taveerne, maar wat een feest. Ik liep de Waterstraat in, liep langs cafetaria TIGO. Anton de eigenaar begroette me hartelijk, oude jongens krentenbrood. Bestelde er het lekkerste ijsje van Bommel. Vervolgde voldaan het culinaire Bommelse pad.

Met een vette 9 is ie spekkoper.

Tieske (Tinus) was een bekende en markante Bommelaar, werkte eerst bij de sigarenfabriek van de familie van Maaren in de Bloemendaal als sigarenmaker, nadat de fabriek ophield te bestaan weigerde hij om zijn hand op te houden bij de gemeente, (hij wilde er voor werken) het baantje van putjesschepper was nog vrij. Tieske greep deze kans met beide handen aan. Tieske is op 19 april 1966 op 83jarige leeftijd overleden.

Tieske was klein, erg klein met zijn één meter 50 en werkte voor de gemeente als putjesschepper. Liep met zijn karretje door de straten van Bommel. Iedereen kende deze kleine, grote, markante Bommelaar en Tieske kende iedereen. Vooral de jeugd hield van hem, hij maakte deksels in de stoep open om verloren en verdwaalde knikkers te zoeken. Tieske werd ook geplaagd. 'Tieske, pak me dan.' 'Kik moar ut dak oe nie bij de vodde pak, belhamel.'

Tieske was vooral geliefd, en dan nog eens speciaal bij de jeugd. Dat kleine menneke voelde zich thuis in zijn rustieke stadje. Helaas werd Tieske een beetje ziek. Hij moest stoppen met wat ie het liefste deed, putjes scheppen. Tieske kwam niet meer onder de mensen. Hij vereenzaamde een beetje en verwaarloosde zich. Hij moest naar een bejaardentehuis.

Destijds was er geen plaats voor Tieske in het bejaardentehuis. Daar zaten veel notabelen en kakmadams op leeftijd, en op stand. Die vonden dat Tieske er maar vreemd uitzag. En al helemaal geen heer van stand was. Zijn lichaamsgeur beviel deze rijke stinkerds ook niet. Er moest naar een oplossing worden gezocht.

Tieske moest naar het klooster in Kerkdriel. De nonnen wilden hem wel verzorgen. Maar Tieske wilde helemaal niet naar Kerkdriel, wilde helemaal niet weg uit zijn geliefde Bommel. Hij kon geen dag zonder de waal en de Bommelse toren.

Mijn ma was toen een 22jarige verpleegster in het Bommelsch-gasthuis. Omdat ze als kind met Tieske was opgegroeid en hem goed kende van het knikkeren en de praatjes op straat, "mocht" ze hem begeleiden naar Kerkdriel. Met de taxi werd Tieske opgehaald. Maar hij wilde niet. Hij huilde tranen met tuiten. 'Dag Steenweg, dag Bommel ik goa oe nooit nie meer missen.' Ma kon zich zelf als jonge verpleegster niet inhouden en huilde stiekem met lieve kleine Tieske mee. Ze moest de vingers van Tieske één voor één van de deurpost halen.

Tieske kon net uit het raam van de taxi kijken en prevelde zwaaiend onderweg : 'Dag mooi stadje van me.' 'Ik ga oe nooit meer zien.'
Tieske stierf twee jaar later. Of het uit heimwee was zullen we nooit weten. Wel dat een echte Bommelaar was heengegaan.

Omdat mijn moeder inmiddels zelf een BBer is, Bekende Bommelaar, en hem 52 jaar geleden begeleidde naar het nonnenklooster in Kerkdriel, kreeg ze van de initiatiefnemer Cor de Geus de eer het standbeeld van Tieske te onthullen. Dat gebeurde in 2012. Het standbeeld, gemaakt in Thailand, staat op het zogenaamde 'eilandje' te pronken. Tussen de steenweg en de Singel.
Veel geknikkerd wordt er tegenwoordig niet meer. Maar het zou me niets verbazen als de dekselse Tieske een Pokémon verbergt, vanaf zijn voetstuk naar beneden kijkt, en zich verkneukelend denkt: 'Pak hem dan....belhamel.'

Ik hè niks tege buitelanders uit een ander land. Ik bedoel andere landen moete er ook zijn anders kun de nooit nie eens naar het buiteland op vakantie. Zoals Majorka of griekeland of een ander land met de zee. In nederland is het druk genoeg me buitelanders die hier naar toe kome buite de vakantie om. Die wille dan blijve en houde dan de ballebak van de ikea bezet. En dan kan de nederlandse jeugd fluiten op hun vingers naar de ballebak. Dan zegge ze da ieder een dezellufde rechte mot hebbe. Maar ik krijg altijd de indruk da ze worre veurgetrokke. Want ze zijn op de vlucht veur de vluwelehanschoenen. Van de geitewolle sokke. Da Of hier al ware uit ut buiteland, maar dan deur hun vader en moeder uit de eerste ligting.

Komp om da wij ze mè ope arme ontvange. Kik da ze hier op vakantie kome viere, motte ze helemaal zelluf wete. Da krijde ache atraksies het. Zoals de ef teling en de Ikea vlak bij eindhove. Dan hek ut nog nie gehat over alle duive op de dam. Die schijte alles onder. Maar daar kunne de buitelanders dan weer niks an doen. Da zijn ok maar toeristische mense.Die neme ze nie zelluf mee. De duive op de dam. Naar de Dam, of andere pleinen in de binnestad. Moest er nog bij kome ook. Da ze zelluf de duive meeneme. Veur de lieve vrede te beware zegge ze dan. Maar ze vrete wel alle takke van onze duive op. Kunde zien op de tekeninge. Hebbe ze altijd een tak in hun mond. Da zie de hier nooit nie bij de egte nederlandse duive. De Nederlandse duif moet hun poot stijf houwe. En opkome veur de oprechte, hart werkende koerden de duif.

Wak wou zegge en nie liege dak ut best wel kut feind veur die turke. Ik ken mijn beste turke bij shoarmazaak Ramses. Daar kom ik al zo lang dak vergete ben hoelang da al nie is gewist dak daar veur het eerst kwam. De lutste keer hak me Ramses te doen hij was zo stil dus ik hem de ore van de kop gelult en veul bestelt om hem te trooste. Eigeluk ken ik verder gin turke maar volgens Ramses motte nie kijke naar de voor oordele op tv da nie
iedere turk in een tenk over otoos en over brugge rijt. hun baas is geen lievertje zij Ramses ge meugt daar niet zegge wagge wel kunt zegge in nederland agge vrije mening het. Om te uite. Da ze daarom wel naar nederland wille kome maar da de niet mag van hun baas die de lijding heeft aan het hooft van hun land.

Mun opa hat trouwes ok duive. Toen hadde ze nog geen shoarmatente en mense die Ramses hiete. Ja Ramses shaffie die was homo dus da telt nie.
homoos hebben nooit nie duive of shoarmatente want joop braakhekke heeft een garage waar ie ete kookt en minse diskrimineert terwijl ie selluf homo is. As de duif dood was deed opa um altijd in de soep om te eten.
Hij moest wel eerst dood zijn anders verbrant de duif levend da wilde opa nie denk ik ten minste ak er over nadenk. Ik ga zo weer effe naar Ramses. Bietje lulle over de wereld en de duive met hun vrede want da wit ramses dan weer nie over de duive en de takke die ze in hun mond hebbe. over ete wit ie wel veul net zoas ie over de baas van turkije veul wit en dan een bietje zielig wort en dak dan een extra broodje shoarma bestelt. Veur de lieve vrede. Wak al zij ik heb niks tege buitelanders die motte er ok zijn maar kunne ze in het vervolg nie in hun eige land vluchte?

Zo lekker de laatste bergetappe. Ongedwongen van mooie topsport genieten, van atleten op de toppen van hun kunnen, die de grenzen opzoeken op de toppen van de Alpen. Froome bewonderen, genieten van de Rock 'n' Roller ten Damme, hopen op een snel herstel van Tommie, te doen hebben met Bauke die de bocht uit vloog. Daarna weer snel relativeren. Dat sport weliswaar de belangrijkste bijzaak is, maar het wel een bijzaak blijft.

Je schrikt steeds weer als je even naar CNN zapt, van wat er nu weer gaande is als je 'Breaking News' onder in beeld ziet staan. Met rechts 'live' op het scherm. Je ziet de plaats, en probeert een connectie te leggen met eerdere gebeurtenissen, je hebt geen idee, net zoals je bij Nice alleen maar denkt aan mooie mensen, in een mooie stad in het zonnige zuiden van Frankrijk. De gruwelijke, lelijke werkelijkheid komt dan binnen als een mastodontisch monster, alles vernietigend. Zelfs de gedachte aan mooie sportprestaties of majestueuze Alpentoppen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het ultieme relativeren kan beginnen.

Het tellen start, je weet niet hoeveel handen je nodig zult hebben. Dit keer stopt het voorlopig bij tien doden, waaronder zeven minderjarigen. De schutter in München was zelf pas 18 en al gehersenspoeld. Het relativeren al achter zich en geradicaliseerd tot een gewetensloze moordenaar. Het is een 'lone wolf' wordt er dan gezegd. Dat is onzin, Het is een individu in een groter geheel. In het peloton van de Tour de France kan Christopher Froome niet in zijn ééntje winnen, hoe goed hij ook is, hij heeft de meesterknecht Wouter Poels nodig. Net zoals ie de rest van zijn ploeggenoten niet kan missen om in Frankrijk, in de gele trui op het hoogste podium te staan.

Ik kijk nu rechtstreeks naar de Tour, in afwachting van hoe de etappe gaat verlopen. In afwachting van wat de dag verder zal brengen. Ik hoop dat 'Breaking News' even niet is te zien. Ik relativeer toch wel. Dat zit er inmiddels ingebakken. Mocht Wouter Poels vandaag het veto van Froome krijgen en in de aanval mag gaan, ga ik op het puntje van mijn stoel zitten, laat het relativeren even achter me, geniet van een aanvaller die geen mensen schade berokkend, een aanvaller, die slachtoffers maakt, met gelijke wapens. Met gelijke middelen. Geen vuurpeloton, daar ontsnapte hij uit. Hij legt ze met sportieve middelen het vuur aan de schenen. Bij de wielerliefhebbers verschijnt een grote glimlach. Het relativeren laten we even aan anderen over.

Net anderhalf uur genoten van het eerbetoon van DWDD aan DaMart. Je kunt vinden van hem wat je wil, arrogant, hooghartig, te assertief, te bijdehand weet ik veel wat hem allemaal wordt verweten. Eén ding kun je hem niet ontzeggen......vakmanschap. Hoe hij in precies drie minuten, zonder beelden, zittend op de rand van de stoep een etappe improviserend beschrijft, waar later pas de beelden aan worden toegevoegd voor de tv-kijkers is uniek. Vaak sta je er niet bij stil hoeveel er wordt geïmproviseerd door de verslaggevers en programmamakers. In welke chaos ze soms moeten werken.



Heb ooit een reportage achter de schermen gezien over De Avondetappe, één en al chaos, rennen, haasten, kabels ontwarren en aansluiten, stekkers repareren. Van het ene gehucht naar het andere dorp racen. De zooi afbreken en de boel weer opbouwen. Tussendoor je voorbereiden en het script in zien. Kijken waar je kunt eten en zoeken waar ze moeten zijn. Daar tussendoor loopt de Mastodont goedkeurend te delegeren. Hand op de rug, frisse lucht inademend voor de uitzending die avond.

1...2...3.....'Goeie avond dames en heren, welkom in het pitoreske St. Donderjeu sùr la Mêre, we bevinden ons in de nabijheid van Bordeaux, 60 kilometer verder naar het zuiden, waar gisteren Polleke van de Linkebal in een geweldige sprint won, na een loodzware etappe, die ons van zonneschijn naar hagelstenen zo groot als tennisballen bracht.' En los is Mart. Niks mis met lieve Dioontje, ik geniet altijd van haar stralende lach en guitige blik. Maar soms, eigenlijk vaak, verlang ik naar een stekelige opmerking, of een prikkelende vraag van de chagrijn acterende, hooghartige Mart Smeets. Als Mart lachte vond ie iets echt leuk. Hij hield wel eens zijn kaken op elkaar, om maar niet te hoeven lachen. Hij was de conservator van zijn eigen humeur. De schaterlach bewaarder voor zijn opvolgster.

De grootste lach was altijd als ie op het eind van de uitzending Dalidah aankondigde. Dalidah de bloedmooie zangeres die treurig, alleen en verlaten zelfmoord pleegde. Dan hief ie zijn glas, leek ie opgelucht weer eens heelhuids de finish gehaald te hebben. Dan heeft DaMart een mooier afscheid gekregen. Herman Brood zei ooit: 'Ik ben het type niet om dood te gaan.' Dit zouden woorden van DaMart kunnen zijn geweest.

Anderhalf uur klasse-TV voor een klasbak, een patron in de televisiewereld, die groter werd dan de programma's die hij presenteerde. Vervloekt en verguisd, bewonderd en aanbeden. Geen tussenweg, geen wit of zwart. Mart was Mart, een geval apart. Ik miste hem deze Tour. Hij neemt definitief afscheid tijdens de Olympische Spelen van Rio. Waar hij iedere ochtend, integraal, de basketbalwedstrijden gaat verslaan. Ik denk dat zo ongeveer dit zijn laatste woorden in de ether zullen zijn: 'Met deze zege van Amerika zitten de Spelen er voor mij op, ik heb er van genoten, ik hoop u thuis ook, au revoir en tot ziens, dit was het,' We hebben ook van jou genoten Mart.
Een tijdperk van memorabele sportmomenten ligt achter ons, begeleid door een bij leven legendarische verslaggever en programmamaker. Leen Pfrommer zittend naast Mart: 'Mart jongen, wat doe je, je moet nog een rondje.' Helaas was Mart weer eens eigenwijs. Krom gebogen liep twee meter sporthistorie de studio uit, één keer keek ie nog eens achterom en dacht: 'Het was mooi, het is goed zo.'

Het nieuwe sportcomplex van NIVO Sparta en Mixed Hockey club Bommelerwaard 'De Watertoren,' is gruwelijk mooi geworden. Het proces van bouwen en creëren is schitterend vastgelegd door huisfotograaf Marco Oomen. Die vanaf het begin ons op de hoogte hield van de vorderingen. Ben er echt trots op. We kunnen ons weer laten zien met een representatieve accomodatie. Wat een verbetering met de vorige bouwval. Bouwval klinkt misschien iets te hard, maar het enige dat niet op instorten stond waren Theo van Gemert, Edwin Middelkoop en de tribune, die vooral voor de oudere garde een ideale plek was om de wedstrijden te zien en elkaar te ontmoeten.

Een paar weken geleden een mooie laatste reünieavond gehad. Veel bekenden van vroeger. Ouwe Spartaanse-jongens krentenbrood, en ouwe NIVO-verhalen opgehaald. Herman van Diejen, Hans Brinkman, Joop Becker, Henrie Stehman, Reneetje Rensen, krijg een grote glimlach op m'n gezicht terwijl ik dit type. Terwijl ik naar de uitgang liep zag ik Rene een frietje eten, met hem meegedaan en lekker geluld met m'n maat. Nog een laatste blik geworpen op het ouwe complex. Heb er heel m'n jeugd en een groot deel daarna doorgebracht. Dus voordat ik slingerend naar huis fietste even geslikt. Zo'n brok in de keel kan danig in de weg zitten.

Gevoetbald, gescoord, getraind en afgemeld, gewonnen en verloren. Gejuicht en gevloekt, gelachen en gehuild. Leren zuipen en leren accepteren, lootjes gekocht en gedart, getafelvoetbald en geflippert. Vrienden voor het leven gemaakt en kennissen opgedaan. Volwassen geworden met de bal aan de voet. Ome Leo leren kennen. Henk van Zuidam zien trainen. Ome sijmen zijn frikandelletje met mayo zien eten. Als 15jarig broekie in het eerste opgevangen worden door Joop Becker en Wout Blanken. Harold zien komen en gaan en weer prominent zien komen, Harjen Wolters ontgroend op de training. Op zondag bij Olympia kijken, waarvan je destijds meer spelers uit het eerste kende dan tegenwoordig in het eerste van NIVO. De promotie naar de hoofdklasse gevierd. Een unieke prestatie, Ijsselmeervogels, DOVO, Ajax en GVVV hebben maar mooi op ons oude complex gespeeld.

Wat rest zijn de herinneringen in nostalgisch rood-wit-zwarte beelden. Voor sommigen zelfs herinneringen van 60 jaar geleden, toen er voor het eerst voet aan land werd gezet op het terrein dat nu op een maanlandschap lijkt. Het was destijds voor Loek en Toon van Gameren, Henk Nijhof, Hans van der Leeden, Sijmen van Eck en de oude Blanken 'A small step for men, but a giant leap for NIVO Sparta.' Ik ga er voor, en heb er zin in. Het zal even wennen worden een nieuw plekje te vinden, een eigen plekje waar je je thuis voelt. Waar je over een paar jaar nog steeds trots op bent . Het water stond ons aan de lippen op de "Oude Bosscheweg." We zijn net op tijd geëvacueerd. Weliswaar zonder reddingsvesten, maar de Watertoren lonkt. De borsten kunnen worden nat gemaakt, in de derde helft de kelen.
Die dan ook schreeuwen: 'NIVO SPARTA, NAAAAR VÓÓÓÓREN!'



[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 24-07-2016 14:49:33 ]

Ik hoop al tijden dat Donald Trump president van Amerika wordt. Hillary probeert de eerste vrouw met tuinbroek aan en haar op de tanden in het witte huis te worden. Trump probeert als eerste spreekstalmeester van Circus Walt Disney de troon van het presidentschap te betreden. Hij schreeuwt, hij blaft, hij keft, hij scheldt, hij schoffeert vrouwen, kleurlingen, Latino's en journalisten. Dan nog het liefst journalistieke vrouwelijke negerinnen. Kortom, een man naar mijn hart en een man van de straat. Met het hart op de tong, met de tong die klikt en met de gebaren van een dirigent die het orkest van het nationale blindeninstituut de weg moet wijzen.



Donald Trump is de beerput voor, omdat ie al is gedempt. Er valt niks meer te beerputten voor de pers en de onderzoeksjournalisten. Hij heeft al 40 jaar roddelpers achter de rug. Het eelt op zijn ziel is authentieker dan dat de leugendetector bij Hillary Clinton betrouwbaar is. Hij valt ook niet meer te temmen, als je bij hem in de kooi stapt, slaat ie zijn klauwen al uit voordat je de zweep goed en wel in je handen hebt. Geen houden aan. Een onberekenbaar projectiel, die de klappen van de zweep kent. Een man naar mijn hart.



Trump is de moderne versie van Archie Bunker, de nukkige xenofoob uit All in the familie. Trump is de karikatuur van de doorgeslagen American Dream. Archie was aandoenlijk als chagrijnige vader en echtgenoot en had het met zijn venijnige, vaak racistische opmerkingen vooral gemund op zijn schoonzoon, de Polak Meathead. Trump is aandoenlijk als schertsvertoning in het bordkartonnen decor van de Republikeinse Conventie of van de Republikeinse Partij. Denkt net als Archie in zwart-wit. Is net als Archie een onafhankelijke geest, vol met vooroordelen. Met dit verschil dat Donald Trump een paar spaarcentjes achter de hand heeft. Tegenover Archie Bunker die de lacherds op zijn hand weet.

Trump zou nooit hebben gezegd dat ie geen seks heeft gehad met 'that woman Lewinski.' Donald Trump zou met harde stem verklaren dat het met wederzijdse instemming was, dat ie toch al in scheiding lag met zijn vierde vrouw en dat ie nog nooit zo'n mooie sigarendoos van dichtbij heeft gezien. De scriptschrijvers van All in the Familie waren briljant. De ene geweldige one-liner na de andere kwam er uit hun koker. Het zwart-wit denken bleef ook bij de opkomst van de kleurentelevisie. Trump is het best als ie moet improviseren, het liefst op vragen van aantrekkelijke vrouwelijke journalistes, van het andere geslacht. Die legt ie met vunzige opmerkingen op de slachtbank of probeert ie ordinair te fileren met intimiderende seksistische toespelingen. Man naar mijn hart.



Tijdens de Republikeinse Conventie had Trump wel een goede scriptschrijver kunnen gebruiken. Niet voor zichzelf, maar voor zijn geplastificeerde trekpop, AKA zijn vrouw Melania. Normaal heeft Trump altijd en overal de touwtjes in handen, ditmaal mocht een stagiaire het script schrijven voor de speech van Melania Trump. Met alle gevolgen van dien.

Er werd geplagiëerd dat het een lieve lust was. Nog wel uit een toespraak van de zwarte vrouw van Barak Obama. Als vroegere naaktmodel en lustobject stond ze achter het catheder te orakelen alsof ze Edith Bunker was, de aandoenlijke vrouw van Archie. Je hoorde de woorden uit haar mond komen en wist meteen dat ze geen idee had wat ze betekenden.
Het was genant, pijnlijk en lachwekkend. Precies hoe Donald Trump vrouwen behandelt. Hillary zal die fout niet maken. Bill zal als ex-president van America een perfecte toespraak houden. Zal proberen positiviteit uit te stralen. Niemand zal de sigaar worden, en niemand wordt geschoffeerd.

Het is niet allemaal kommer en kwel qua vrouwen en Trump. Zijn dochter, Ivanka Trump, stal met een gloedvolle toespraak mijn hart. Niet dat ik op de inhoud lette, ditmaal gaf ik een keer de voorkeur aan de buitenkant. Wat een onwerkelijke schoonheid. Heeft ie goed gedaan die miljardair. Man naar mijn hart. De Doctoraal afgestudeerde Ivanka, scheen als zonnig stralende kristallen in een bedding van zoete fluweel zacht dwarrelende donsjes, dwars door de beeldbuis mijn flatje binnen.



Deze bevestiging had ik nodig, deze charismatische deerne maakte alle schofferingen van haar vader teniet. 'By the way Glenn Miller played, those where the days.' De dagen van Trump komen er aan. Hij staat al boven Hillary in de peilingen. Bovenaan The Billboard Hitparade. No sigare for Hillary. Kan geen speech van Bill tegenop. Donald Trump, man naar mijn hart. Ivanka mag mijn gestolen hart houden, zolang Donald Hillary maar verslaat. Ik kijk uit naar november, naar de dag dat Ivanka haar vader aankondigt als de next president of the USA en Melania Trump triomfantelijk om zich heen kijkt en zich afvraagt waarom ze een pleister op haar mond kreeg. Man naar m'n hart.

Goeiemorgen........

Zo meteen de hulp in de huishouding. Buiten het poetsen van de plaat, dweilen met de kraan open en zuigen onder de dekens, even op z'n Bommels de laatste roddels doornemen. Jennie komt oorspronkelijk dan wel uit Gameren, maar omdat ik 'De Toren' meer niet dan wel krijg, is het uitwisselen van cruciale informatie uit ons stadje onontbeerlijk om je te handhaven in de stad. Jennie heeft in het dagelijks leven te maken met een echte Bommelse ex-spits, en is goed geïntegreerd zoals dè hiet.

Ben grotendeels van m'n evenwichtsverlies af, de nieuwe medicatie is dus goed aangeslagen. Waar ik eerst anderhalve maand voor de Kat z'n Jodokus nutteloos medicijnen heb geslikt. Ook het enorme zweten is stukken minder, wel sta ik nog steeds moe op doordat m'n nachtrust niet goed is, ik ben nog steeds blij als ik vier uurtjes kan slapen. Overdag moet ik dan ook af en toe gaan liggen, mede door de hoofdpijn, die weliswaar is afgenomen maar me toch nog belet goed te functioneren. Moet later eens foto's van gemaakt worden, of hoe dat ook moge heten.

M'n eetlust is weer op peil, het voedsel blijft binnenboord en komt er niet meer als de Niagara-watervallen direct weer uit. Voel me ondanks de chronische vermoeidheid momenteel sterker dan het laatste half jaar. Het is ook prettig dat het constante hongergevoel is verdwenen. Drinken doe ik met het warme weer meer dan gemiddeld, komt ook door de zouttabletten die ik slik. Mijn bloeddruk was vorige week nog 185, volgende week een afspraak maken om te kijken of deze medicijnen wèl aan slaan. Misschien dat ik morgen al een afspraak maak, heb namelijk een opgezwollen voet en enkel, ik noem het maar een klompvoet. Alsof Bert van Osch er met een fietspomp lucht in heeft gepompt. Misschien komt dat door de te hoge bloeddruk, heb geen idee. Het is ook pijnlijk omdat de achillespees strak staat, ik kan geen schoen dragen. Dus slippers ditmaal. Nu ik eigenlijk nooit meer uit ga, is het wel zo leuk toch nog eens een slippertje te maken.

Mijn cholesterol was vorige week nog 9.1, dus ook veel te hoog. Ben al begonnen met gezonder te eten. Medicatie komt als mijn huisarts, Dr. Vollenberg terug is van vakantie. Hij woont in Brabant, ik vroeg aan hem waar ie op vakantie ging, Gelderland zei ie. Man naar m'n hart. inmiddels blijkbaar zo verknocht geraakt aan de mooiste provincie van Nederland, dat ie zelfs in zijn vakantie feeling wil houden. Al met al gaat het gestaag vorderend, geleidelijk, positief de goede kant op. Er zit progressie in, waar het 't laatste half jaar dweilen was met de kraan open. Steeds één stap vooruit en dan weer twee stappen terug, het was continue one step behond. Nu is dat juist andersom. Misschien is het de positieve inbreng van Jennie, iedere week hier het zonnetje in huis. Een dweilorkest in haar eentje, die de smartlap buiten de deur zet, en meezingers achter laat als ze de deur achter zich dicht trekt.

Vanochtend wegens opgeblazen dikke voet en enkel een afspraak bij de huisarts gemaakt. Moet naar gekeken worden want het gaat nu echt pijn doen. Kan geen normaal schoeisel dragen en de achillespees staat gevaarlijk strak. Komt vanmiddag Marco m'n achterbuurman langs, om m'n computer te herprogrammeren, installeren en aan te sluiten. Hij ziet m'n voet en zegt, 'Herm dat is niet goed.' Zeg tegen hem dat ik een afspraak heb staan voor morgen. 'Ik zou alsnog proberen vanmiddag langs te gaan.' Na uitstel van beslissing van mijn kant, uiteindelijk toch maar gebeld. Het was 15.15 uur. Kon vanmiddag om 16.00 uur al terecht. Niet bij m'n eigen arts maar bij Dokter Preusink in de huisartsenpost. Neef Gert gebeld, kon gelukkig rijden. Vocht kon niet weg, en zorgde voor de zwelling. Goed dat ik er was, want er kunnen door de spanning beschadigingen ontstaan. Ze mailde gelijk naar de Stadsapotheek, en naar de Buurtzorg.

Wordt er net al gebeld door De Buurtzorg. Soort telefonisch intake-gesprek, het hoe en waarom en een afspraak voor vanavond gemaakt. Ik vond dat ze er snel vaart achter zetten. Dat ik dat niet had verwacht, maar wel klasse vind. Het was nodig om complicaties voor te kunnen zijn, zei ze. Ik heb nog zwachtels en plakband om het eerste rekverband aan te brengen, dus dat was het probleem niet. Tussen 19.00 en 20.00 uur komt ze de eerste keer zwachtelen, om het vervolgens om de twee dagen te vervangen. Gaat net de deurbel, de Roadrunner van de Stadsapotheek met een doos vol vernieuwde en verbeterde spullen. Dus vanaf 16.00, alles in de 3e versnelling, waar ze ook hadden kunnen zeggen dat gewoon de afspraak voor morgen is en blijft staan. Klassewerk zou Hans van Willigenburg zeggen.

De gezondheidszorg staat onder druk, krijgt vaak kritiek, terwijl de mensen op de "werkvloer" juist dit beroep hebben gekozen om mensen te helpen en dienstbaar te zijn. Door het beleid van de regering, uche uche uche word niet ziek onder Rutte, staat de kwaliteit vaak onder druk. Net zoals de werknemers onder druk staan. Het afknijpen en afbreken van de gezondheidszorg in Nederland, heeft gelukkig geen invloed op de mentaliteit van de meeste verpleegkundigen, doktoren, balie-medewerkers en ander personeel, daar waar ze ook toe kunnen geven aan de teleurstellingen, en soms zelfs tegenwerking van de hogere rangen in de zorg, of aan het wanbeleid van de overheid. Iedereen ziet dat het nieuwe "participatiebeleid" niet werkt, de bezuinigingen desastreus zijn voor de kwaliteit en efficiëntie. De kosten die ze nu besparen, krijgen ze straks met een boemerangeffect terug. Ze willen het blijkbaar niet zien. Struisvogels zijn het, met hun kop in het zand, om de boemerang te ontwijken. Hulde aan De Buurtzorg en aan de mensen in de gezondheidszorg in het algemeen.
Die hebben niks aan de VOC-mentaliteit. Die staan met beide voeten in de realiteit. Verkopen geen goedkope one liners om te scoren. Die weten van aanpakken. Weten wat er onder de mensen leeft. Die lachen om minister Edith Schippers, terwijl het water aan hun lippen staat. Schippers staat aan het roer van het VOC-schip, vaart dan ook een verkeerde koers. Dankzij de helden op de werkvloer, is het alle hens aan dek en blijft de stuurloze schipper aan het roer.

Herken je dit euforische gevoel ?

Dat je even boven de aarde zweeft, je buiten je zelf treedt, niet meer beseft waar je bent, geen notie hebt van wie er in je buurt is, het kippenvel op je armen strijdt met het haantjes gedrag op je blozende hoofd, je dronken van geluk bent als geheel onthouder, op je knieën valt het goddelijke aanbiddend, je onbewust, de almachtige zender van het intense geluk in je armen sluit, je intens een oerkreet uit het diepste van je keel laat weerkaatsen, je eenmaal teruggekeerd van het zweven boven de aarde, pas echt beseft wat je hebt gezien, je onmiddellijk weet dat je bij iets historisch aanwezig bent geweest, je het koud en warm tegelijk krijgt, je rondom je heen kijkt, omdat je het gelukzalige gevoel wil delen, je de tranen bij anderen in de ogen ziet en weet dat je niet de enige bent, je beseft dat je bevoorrecht bent, niet alleen maar om het te hebben gezien, maar ook omdat het mooie aanvallende voetbal op het hoogste podium wordt bekroond door één van de geniaalste doelpunten ooit, je beseft dat je bevoorrecht bent een Nederlander te zijn, een trotse Nederlander, waar vaak het meewarige negativisme heerst, nu er geen houden meer aan is voor de positivo's, je de emoties niet de baas was, om dat er een baas was die misschien de basis had gelegd, op een bazen-toernooi voor de eerste wereldtitel van het kleine, grote landje aan de Noordzee, dat de euforie kortstondig was, maar voor eeuwig in je geheugen gegrift staat, in gouden gekrulde letters, zoals de bal van Dennis ongeëvenaard in de bovenhoek krulde, onder begeleiding van het commentaar van de eeuw, de schreeuwende, hartstochtelijke, emotionele, gruwelijk intense, dramatisch betrokken, meelevende, uitgelaten, bevlogen Jacques van Gelder, samen met Dennis de Menice, voor altijd de belichaming van de intense euforie, het ultieme genot, de bevrijding van de geest, de inspiratiebron van het optimisme, de oneindige tunnel, waar je op het eind het felle licht ziet, een flits die langer duurt dan je bij het einde van het wonder zou vermoeden, het wonderdoelpunt verstevigde de band tussen de liefhebbers, zelfs de leken en onwetenden begrepen wat er was gebeurd, het eeuwige licht zou blijven stralen in de gedachten van de universele mens, het leven was compleet, dankzij Dennis en Jack, die ons deelgenoot maakten van iets dat groter is dan de som der delen, de tijd stond even stil, en ik vond het tijd om er nu even bij stil te staan.

Ik bespeur een gedicht.

Ik bespeur een gedicht
gesloten regels, de zin
ik bespeur de letters, ontketend
van het woord

de rijkdom, de arme last
ontbeert, vereerd de zingeving
de regelmaat, de kadans
van het verhaal

de gebaren zwijgen in het
diepste geheim, het woord wordt gehouden
woordeloos gerijm, ik bespeur
het oneindige gedicht



[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 28-07-2016 19:23:59 ]

Ik zou hem tegenwoordig, mocht ik hem tegenkomen, Ad noemen. Net zoals ik meneer Jansen heden ten dagen Sjaak noem, meneer van Katwijk Arie, juffrouw van den Mortel Truus, meneer van Willigen Jetse. Mijn elftalleider bij NIVO Sparta heette plots Andries, en niet meer de leraar Nederlands meneer van der Veen. Jos zal in de lach schieten als ik hem met meneer Kusters aanspreek. Meneer Roemers werd Brono, een voornaam uit duizenden, je weet onmiddellijk over wie het gaat. Meneer Soons krijg ik echt niet meer uit m'n strot als ik Willem bedoel.

Al had ik als leerling een goed informeel contact met Peter, het bleef meneer Venrooij. Mijn schone zus heb ik natuurlijk nooit met mevrouw Hekman of van Tongerlo aangesproken. Gekscherend misschien ooit eens. Weet niet hoe het tegenwoordig is. Of Kirstie met haar voor-of achternaam wordt aangesproken door de leerlingen. Moet plots aan die ene leraar denken die we met de voornaam mochten aanspreken, de wiskunde-leraar de Winter, van voren Willem. Had je nog twee van der Lindens, dat waren Piet en Teus. Teus is zelfs nog bekender onder zijn bijnaam, 'de Keu.' Terwijl ie een toptafeltenniser was en geen biljarter.

Tussen deze voorbeelden zitten nog veel meer sporters. Willem, Sjaak, Andries, Jos, Brono, nog een Willem, allemaal van NIVO. De tennissers zijn ook goed vertegenwoordigd bij de sportieve leraren.....Sjaak, Truus, Jetse, Willem en Arie bijvoorbeeld. Ad, vroeger meneer Slui, is en/of was het passieve type sportliefhebber. Met de camera legde hij aan de zijlijn op sportdagen de prestaties van zijn leerlingen vast. Ik had meneer Slui in de vijfde klas van de Dr.A.F. Philipsschool. Ik heb één elftalfoto van de lagere school. Precies één waar Ad Slui de leraar was. Ik schat dat ik elf was. Meneer Slui, soms gewoon Slui, zonder meneer, gaf tot voor kort nog les. Hij was dus een beginnend leraar destijds, een broekie. In het internettijdperk heet dat newbie.

Tijdens mijn lagereschooltijd bestond er nog geen internet. Ad Slui was zelfs revolutionair met zijn videocamera. Het stond allemaal nog in de kinderschoenen. De vader van meneer Slui werkte bij Philips in Eindhoven, zijn zoon werd daardoor één van de pioniers qua video in Nederland. Het grappige is dat zijn vader dus bij Philips in Eindhoven werkte terwijl zijn zoon, Ad Slui, in de geboortestad van de grondlegger van het Philips imperium leraar was op de Dr.A.F. Philipsschool. De school, die als ie nog zou bestaan, met vlag en wimpel zou worden gekozen tot lelijkste schoolgebouw van Nederland. Een betonblok met twee steile trappen. Koud ingericht, met veel glas, schijnbaar geïnspireerd door de klare stijl van Mondriaan.

Lelijk kan soms aandoenlijk zijn. De afgebroken Dr.A.F Philipsschool laat daarom toch een leemte of leegte achter. Het was wel ONZE lelijke basisschool. En lelijke eendjes moeten ook leren zwemmen. Moeten er ook zijn, anders kunnen de praalhansen niet schitteren met hun donzen verenpracht. Wat rest is een gapend gat, niet eens zwart, dus aantrekkingskracht heeft het niet. Geen zuigende werking, eerder afstotend. Naast de school lag vroeger een grindveldje. Een inham van de gymzaal diende als één van de doelen. Het andere doel bestond uit twee jassen. Jantje Bouman, Robbie van Westreenen, Henk Jan Mührman, maar ook jochies van de Christelijke lagere school, b.v. Henkie van Eck waren daar, Cruijffie, Pietje Keizer, Coentje Moelijn, Sjakie swart of zichzelf.

Er kwam een klein jongetje aangerend van achter de gymzaal. Hijgend zei ie dat zijn vriendje in de sloot was gevallen. Je bent zelf elf, en neemt zulke dingen niet onmiddellijk serieus genoeg. We gingen kijken en zagen daadwerkelijk iets drijven, de stoerste van het stel, Erik van Tongeren, de langste dus altijd doelman, nam het initiatief en ging de sloot in. Robbie, mijn boezemvriend en beste voetbalmaatje, schrok zich het apenzuur. 'M'n neefje.' riep ie in paniek. Snel Meneer Slui wezen alarmeren. Rennend, ik kon hem niet eens bijhouden, sprintte hij naar het jongetje. Na mond-op mond-beademing, kwam het jochie weer bij. Opgelucht wees Robbie ons en meneer Slui de woning van het mênneke. Een geschrokken maar opgeluchte moeder deed in de Nonnenstraat de deur open. We realiseerden ons dat dit gewoonweg niet te filmen was. Dat het ventje geluk had dat we aan het voetballen waren. We hadden er vanaf dat moment een held als leraar bij. Vanaf die tijd heet meneer Slui, Ad. Zonder achternaam. Het neefje van Rob zal inmiddels ouder zijn dan 40. En Robbie? Met Robbie, maak ik in deze internettijd nog steeds virtuele één-tweetjes. Daar zal nooit meer iemand tussen komen.

Tijdje geleden overleed mijn beste vriend aan die onrechtvaardige klote ziekte. Hij woonde net zoals ik op dit rustieke, gemoedelijke, mooie hofje in het centrum van het historische hanzenstadje Zaltbommel. Jack was naast al 40 jaar een maat de afgelopen 15 jaar buurman. Hij was pas 54. Voor iemand van 20 lijkt dat al best wel op leeftijd. Als je zelf eenmaal in die leeftijdscategorie vertoeft, sta je er niet eens bij stil dat je al een halve eeuw rondhangt op deze planeet. Er komen wel steeds meer herinneringen bij, en de toekomst wordt steeds korter en kleiner. Jack en ik hebben altijd bij het moment geleefd, deden niet aan carriereplanning, hadden geen uitzet gespaard, zagen wel wat er in het verschiet lag. We hinkelden, zonder in het krijt te staan, van meisje naar deerne en van griet naar mokkel. Relaties hielden niet zolang stand als onze broederschap.



Onze binding lag voornamelijk in de muziek. Van jongs af aan hadden we daarom een extra klik. Een eeuwigheid geleden gingen we beiden al met een groepje vrienden en vriendinnen naar Pinkpop. U2, Elvis Costello, Simple Minds, The Alarm etc. Jack echter was een echte pionier. Als je iedereen moet geloven zouden de Pistols en Nirvana in de Kuip hebben moeten spelen. Jack had de kaartjes nog. Als ie tussen neus en lippen door zei: 'Oh ja, daar was ik bij.' Geloofde je hem op zijn woord. Jack zag er destijds nog uit als de broer van Dikke Dennis zonder de tatoo's. Jack was nogal een feestbeest, en dan druk ik me bescheiden uit. Hij had vele kennissen en vrienden. Was werkzaam als roadmanager voor bands en bandjes (Peter Pan Speedrock, Pussy Riot), was ICT-er, taxichauffeur en zwartwerker. Stond voor iedereen klaar. Of je nou problemen had met je PC, vervoer nodig had naar het ziekenhuis, kaartjes voor Dinosaur jr., Ajax-Celtic of een grammetje van het één of ander wel eventjes wilde hergebruiken. Jack was the man.



Je kunt hem wel op een Rock 'n' Roll manier flamboyant noemen. Jack zat in de organisatie van PaasPop en Eindhoven open air. Had overal zijn lijntjes, letterlijk en figuurlijk. Hij zorgde ervoor dat er genoeg securatie was of dat buitenlandse bands goed werden opgevangen. Het mooie was dat ie als alles eenmaal op poten stond, hij voor ging in de hardcore polonaisse.
Jack at niet, Jack schoof de pizza's met een heftruck naar binnen en schrokte de broodjes bal nonchalant zonder schijnbewegingen in zijn moordkuil. Van zijn hart maakte ie ook geen moordkuil. Hart op de tong en right in your face. We waren hem een keer kwijt op Paaspop. Zagen we plots een kluwe mensen, stond Jack dronken in zijn blote bast in een kliko het volk te vermaken. We hoorden hem schateren met zijn typische lach.

'Herm ga je mee? Ik heb nog een kaartje over voor het 25jarige jubileumfeest van Muziekkrant OOR in de Melkweg.' 10 minuten later zat ik naast de op The Bad Brains mee bewegende hardcore chauffeur op weg naar Amsterdam en Arno Hintjes. Met jackie naar 'Ein Abend in Wien' In Rotterdam, genieten van Einstürzende Neubauten, Birthday Pary en Texecolina Jones.
Van die laatste was ie groot fan. Ze kon immers met de binnenkant van haar dijen een blikje bier open persen. Was echt iets voor m'n maat. Net zoals ie voor de tournees met Pussy Riot in de wieg was gelegd.

Ik mis hem nu al een tijdje, zijn schaterlach, zijn kennis en passie voor het wielrennen, het samen met vrienden naar Ajax kijken, de snelle korte babbel of de lange gesprekken. Het uitwisselen van goede nieuwe bandjes en het avonden ouwe shit draaien. Je weet pas wat je mist als het er niet meer is. Je weet pas hoe hecht een band echt is als de banden onvrijwillig worden doorgeknipt en je onthecht raakt. twee maanden geleden zijn moeder aan de deur, met de computer van Jack, zijn beeldscherm had ik al. 'Voor jou Herm' Brok in de keel. Kwam ook nog eens op het juiste moment, m'n eigen PC was op sterven na dood, de stekker zou er aanstonds definitief uit gaan. Vriend van me zou hem herprogrammeren, opschonen en installeren. Om het kort te houden, gisteren heb ik hem pas in gebruik kunnen nemen. Al die tijd geen muziek kunnen draaien.



Hij is reten snel, sneller dan Quicksand of Rocket from the Crypt. Jackie ging veel te snel van ons heen. Hij heeft snel geleefd. Niet sneller dan het geluid, het komt in de buurt.
De remsporen, stofwolken en schroeiende benzinelucht zijn stille getuigen van een leven vol passie, hartstocht en toewijding. Hij heeft geleefd voor twee, ik was erbij, en ben trots hem gekend te hebben. Net zo trots ben ik met zijn computer. Zo is ie toch nog een beetje bij me.
Hij is in de muzikantenhemel in goed gezelschap. Moet wel uitkijken met Janis, Herman, Jim, Bon, Wally, Amy, J.J. Sid en André, die hebben heel wat op hun lever.......

Dag Jack, Dag maat, Rock on Boy !

quote:

Op vrijdag 29 juli 2016 19:24 schreef Copycat het volgende:
Mooi.

Vind ik eigenlijk ook wel

Hij versleet slijters bij de vleet.

hij versleet slijters bij de vleet
hij hijgde amechtig
het zweet druppelde stapsgewijs,
drapeerde zijn vocht bedachtzaam

hij besteedde de bron uit
beduusd van het geweld der
poriën, uitgeteld, bezweken
geraakt door nattigheid

hij was dorstig, gulzig
de dronken schavuit, de schuit
voerde hem langs de kanalen
dronken van geluk, eeuwig uitgeteld

Ik was 25 jaar oud in de zomer van 1988, wezen stappen in Den Bosch met een paar meiden uit Zaltbommel, eenmaal terug in Bommel, goed aangeschoten besloten we te gaan zwemmen in het natuurbad Nieuwe Tijningen/Put van Zaan. Ik woonde er vlakbij, laken gehaald thuis, flesje wijn erbij. Het was bloedheet, en ik zou het nog heter gaan krijgen. 5 meiden, tieners en van voor in de 20. Uitgekleed tot het slipje, plagen, spetteren en spatten. Oeps, zwem ik toch per ongeluk tegen Katja aan, even blijven watertrappelen, en de tepeltjes, prominent uitstekend op haar grote borsten, tegen m'n borsthaar aanvoelen. Vluchtig kussen, daarna zoenen en lebberen. Bekken noemden we dat vroeger. Begon het een beetje koud te krijgen, moe te worden en dorst te krijgen. Naar de kant, goed afgedroogd en even op het laken gaan liggen. Annelies dacht hetzelfde en ging tegen me aan liggen. Van het één kwam het ander en ik had de tweede tong te pakken. Deze Tong liet zich niet onbetuigd en hengelde er op los.

Na een tijdje was de fles leeg, en besloten we naar huis te gaan. Katja en Annelies vonden mij wel aangenaam gezelschap geloof ik, gingen dan ook met me mee. Bij mij thuis even een afzakkertje halen. De wijn was thuis ook op dus werd het rosé. Ik woonde nog bij m'n ouders thuis, dus we moesten rustig aan doen, niet te veel lawaai maken het was immers midden in de nacht. Annelies van der Pies was echter een giebelkont, een luidruchtig huppelkutje. ADHD bestond nog niet, lekker wijf wel. Katja ging even plassen, toen ze terug de slaapkamer in kwam, had Annelies haar truitje al uitgedaan, en was me plagend aan het uitdagen. Katja moest lachen, en goed aangeschoten zei ze: 'Ach waarom ook niet, kan mij het schelen.' En volgde het voorbeeld van de luidruchtige Annelies.
Ik kon niet achter blijven, de beide meiden hielpen me uit m'n T-shirt. Had ik zelf wel kunnen doen natuurlijk, maar opzichtig stuntelen was het sein aan de dames om actie te ondernemen.
Enig zelfwerkzaamheid was ze niet vreemd, ze gingen een paar minuten later alleen nog gekleed in hun slipjes.

Niet dat ik snel opgewonden raak, maar ik voelde wel letterlijk en figuurlijk dat er aan de binnenkant van m'n broek tegen de rits werd geklopt. Snel open gedaan, gastvrijheid staat bij mij hoog in het vaandel. Er stond nog wel meer, en niet bepaald half stok. Ik vloek niet graag, schelden doe en deed ik al helemaal niet. Dus toen ik zag wat voor een eikel er had aangeklopt hield ik me in en gaf hem vriendschappelijk een hand. Inmiddels was Annelies zo dronken dat ze steeds harder ging praten, en bulderend ging lachen. We gingen verder met ons biologische experiment. Natuurlijk stelden Annelies en Katja zich voor aan de eikel die uit het niets was komen aanwaaien. Het stond als een paal boven water dat ze hem wel mochten. De natuur ontledend begon ik een beetje in het duister te tasten en als een blinde geilneef, met m'n handen, de grotten van Han te ontdekken. De staletieten hingen druipend aan de bovenkant, kunnen ook stalegnieten zijn geweest. Annelies was inmiddels ladderzat en had geen idee meer waar ze was of wat ze deed. Ik kon haar luidruchtige stem niet meer in toom houden.

Katja, ook aangeschoten zag het allemaal aan en probeerde deel te nemen aan onze speurtocht in de krochten van het genot. Toen gebeurde waar ik bang voor was. Annelies verloor nu echt alle controle en schreeuwde het uit. We waren goed of wel bezig of er werd op de deur gebonkt. Dat dit de druppel was en m'n vriendinnetje als de wiede weerga naar huis moest gaan. Pa naar beneden, in de kamer wachtend op wat komen zou. Katja en ik hielpen Annelies met aankleden. En passant was de fles rosé met een harde knal van m'n bureau op de houten vloer gekletterd.

Ik ging als eerste het schavot tegemoet, pa zat als een beul te wachten om het eindvonnis te vellen. Als een IS-soldaat bereid om mij en m'n scharrel een kopje kleiner te maken. Een lesje te leren zogezegd. Ik kwam als eerste schoorvoetend de trap af en de kamer binnen. De priemende blik alleen al was dodelijk. Katja volgde, met moeite rechtop lopend. Zag aan pa dat ie haar niet onaantrekkelijk vond. Toen kwam de apotheose, de gruwelijke epiloog, het eindvonnis dat ik nooit meer zal vergeten.

Pa had er geen rekening mee gehouden dat er nog een tweede dolle Mina de trap af zou komen. Annelies kwam met donderend geraas van de trap af gevallen. Slingerde zich strontbezopen, aan de deurpost vastgeklemd de kamer in. Als een heuse Bonny st Claire, die een hele fles Jägermeister van de Sint Bernardshond in één teug naar binnen had gekeild, liet ze zich ongegeneerd in de grote leren stoel zakken. Als een spastische bouwvakker on acid bewoog ze alle kanten op en sprak de legendarische woorden: 'Daw menweer, bemt uw de vadew vam hewmam?' 'Sowwy voooor de rosseeee ongewlukje, Ik bem Amneliez.' Een maand later woonde ik op mezelf.