TTKLPT

Waarom is dat een crisismoment?

Ik krijg nooit op m'n flikker, wat mijn productie niet ten goede komt.

Ik krijg vrijwel elk dag op mij flikker en ik werk helemaal niet.

Ik heb niet eens een flikker.

Dan, over de Brexit; ik snap niet hoe je de toekomst van een land op kan hangen aan iets volkomen arbitrairs en willekeurigs als een referendum (d.w.z.: de uitslag van een referendum wordt grotendeels bepaald door zaken die helemaal niets te maken hebben met waar in het referendum naar gevraagd wordt). De uitslag ervan betekent werkelijk niets, niet eens dat er mensen voor of tegen zijn. De Britten zijn voor het blok gezet, gedwongen een keuze te maken over iets wat zich leent voor veel meer nuance dan een simpel welles-nietes. Het volk heeft helemaal niet gesproken, het volk is woorden in de mond gelegd door een bende idioten die democratie verstaan en uitleggen als wie het hardste kan gillen en de meeste idioten achter zich weet te scharen dan ook maar gelijk heeft en zijn zin zou moeten krijgen. Een fatsoenlijke democratie werkt zo niet.
Buiten dat om snap ik de algehele tendens niet om als iets niet werkt het dan maar bij het vuilnis te zetten. Daarmee houd je uiteindelijk alleen een hoop vuilnis over.

[ Bericht 2% gewijzigd door JAM op 25-06-2016 01:06:03 ]

Even een punt van orde: ik lig niet in scheiding; ik zit op een terras.

quote:

Op vrijdag 24 juni 2016 20:59 schreef DO2 het volgende:

[..]

Jealousy is a bitch.

Wel terechte jaloezie. Ik stond helemaal vooraan. Ze was in bloedvorm. Beheerst maar met veel emotie.


Daarna: Let England shake. .

JAM, dat zijn vrij exact ook mijn gedachten hierover.

quote:

Op zondag 26 juni 2016 13:08 schreef Gellius het volgende:
Even een punt van orde: ik lig niet in scheiding; ik zit op een terras.

Toch niet in korte broek hè?

Met zijn vriendin.

Wil jij misschien iets vertellen, Lienekien?

Ik snap die angst om op je flikker te krijgen trouwens wel. Als iemand aangeeft met me te willen praten, ongeacht of dit nu op mijn werk of privé is, denk ik ook altijd meteen: oh jee, wat zal ik fout hebben gedaan?

Er valt altijd wel iets te bedenken natuurlijk. Een keer teveel te laat, een keer iets onaardigs gezegd, een domme fout gemaakt.

Als je interessant wil doen, dan noem je dit natuurlijk het imposter syndrome.

Mijn collega P., ook behept met een goed-calvinistische opvoeding, heeft jarenlang gedacht dat er op een bepaald moment iemand naar hem toe zou komen en zou zeggen dat het spel uit was en dat en dat 'ze' door hadden gekregen dat ie maar wat aanrommelde.

quote:

Op maandag 27 juni 2016 09:52 schreef I.R.Baboon het volgende:
Mijn collega P., ook behept met een goed-calvinistische opvoeding, heeft jarenlang gedacht dat er op een bepaald moment iemand naar hem toe zou komen en zou zeggen dat het spel uit was en dat en dat 'ze' door hadden gekregen dat ie maar wat aanrommelde.

Het opmerkelijke is dat deze angst eerder voorkomt bij de meer competente mensen (bewust onbekwaam) dan bij de totaal niet competente mensen (onbewust onbekwaam)

Ik ben ooit tot de conclusie gekomen dat dit enerzijds te maken heeft met dat 'God ziet alles' - gebeuren. Waardoor je dus gaat denken dat inderdaad ieder foutje geregistreerd wordt (ook als je denkt dat 'ze' het niet zien) en dat je daar ooit op aangesproken gaat worden. Anderzijds is het ook wel een vorm van narcisme, omdat je denk dat er mensen zijn die zich zo met jouw functioneren bezighouden dat ze echt zien wat je allemaal (niet) doet. In de praktijk blijkt dat dus tegen te vallen.

Met een uitzondering daargelaten: die ene manager die ik ooit had (die overigens ook een calvinist van huis uit was) en die er wel op een bepaald moment een dagtaak in zag om mijn werk tot in detail te bestuderen en mij op werkelijk alles aan te spreken. Maar die man was gek. Uiteraard.

Vrijwel iedereen kloot maar wat aan en van de werktijd wordt nog niet eens 50% effectief benut met echt werken. De meeste mensen zijn zich hier niet van bewust. De mensen die net wat slimmer zijn wel.

Ja, het is een heel geruststellende gedachte dat iedereen eigenlijk maar wat aankloot.

Behalve als je in een vliegtuig zit, een beetje last van vliegangst hebt, en deze gedachte gaat toepassen op het vliegtuigpersoneel.

[ Bericht 0% gewijzigd door Franny_G op 27-06-2016 10:35:26 ]

Daarom vlieg ik ook altijd gedrogeerd.

Die piloot zet hem gewoon op autopiloot en gaat een tijdje zitten internetten.

quote:

Op maandag 27 juni 2016 10:18 schreef LXIV het volgende:
Vrijwel iedereen kloot maar wat aan

Ook degenen die denken een ander op de kwaliteit van het werk te moeten aanspreken.

quote:

Op zondag 26 juni 2016 13:08 schreef Gellius het volgende:
Even een punt van orde: ik lig niet in scheiding; ik zit op een terras.

Kwam je toevallig even kijken of krijg je een sms'je als het over jou gaat?

Ik heb bijna drie weken thuis geen internet of televisie gehad. Bij Telfort vonden ze dat heel erg voor me, maar zelf vond ik het eigenlijk wel lekker. Kinderen vroegen 1 keer waarom de TV het niet deed, verder heb ik ze er niet meer over gehoord. Gingen van alles doen samen.

Op de avond dat het internet eruit ging had ik de laatste grote boom in mijn tuin geveld. Meteen daarna stak een wind op en betrok de lucht. Ik wist dat de vorige eigenaar, die dit huis zelf gebouwd heeft en er ook in gestorven is, faliekant tegen het snoeien van ook maar het kleinste takje uit de tuin was. Daarom heeft het mij ook zoveel tijd en moeite gekost om er weer iets van te maken. Dus toen het vervolgens begon te regenen en daarna te onwederen dacht ik dat deze H. nog een laatste punt wilde maken.

Ik ging maar naar binnen en merkte dat de televisie en het internet het ook niet deden. Dat zal wel door het onweder komen dacht ik. Niks aan de hand, een boek gepakt dat ik nog wilde lezen (Publieke Werken van Roosenboom) en gezellig op de bank gaan zitten. Een uurtje later, toen het onweder weer minder werd hoorden we telkens een vreemd getik. Het bleek een jonge roek te zijn die heftig tegen het raam van de serre tikte. Toen wij daar licht maakten bleef hij rustig zitten. Ik ben naar buiten gegaan en kon hem zo oppakken!

Ik vroeg me af wat deze roek van mij wilde. Was het een voorteken of een verzoek om hulp? Mijn gevoel zei dat er niets goeds van zou komen, een roek die op het raam tikt vlak na een onweder dat ontstaan is nadat ik de laatste boom in de tuin velde. Mijn vrouw zei dat de dieren wisten dat wij hen in geval van nood hielpen (dat hadden we pas nog ook met een duif (tevergeefs) en een jonge mus (succesvol) gedaan). Ik vond dat een hele verstandige opmerking. Meteen daarna zei ze dat dit natuurlijk een grapje was. Altijd als ik vind dat mijn vrouw iets zinnigs zegt, blijkt ze het niet echt te menen.

In ieder geval had ik het schuilhok waar ik de duif in had ondergebracht nog. Ik zette de roek daar in en ging twee eieren koken om hem te voeren. De volgende dag gingen we op vakantie naar de Ardennen en zou ik niet meer voor hem kunnen zorgen. Hopelijk was een nachtje droog en uit de wind en aansterkend voedsel genoeg om hem er weer bovenop te krijgen! De volgende dag liet ik hem vroeg uit het hok. Hij huppelde wat rond, was helemaal niet bang voor mij. Toen we vertrokken naar de Ardennen kwam hij ter afscheid nog even kijken!

Wat ook nog gebeurd is, is dat ik onze haan heb moeten slachten. Dat was de mooiste haan uit de buurt en ook de grootste. Een prachtig en trots dier. Ik wilde daar eigenlijk mee wachten totdat er een kip broeds was geworden, maar hij werd te agressief en toen hij zelf mij aanviel (toch het alfa-mannetje op eigen erf) besloot ik hem te doden. Dat ging niet helemaal zoals gewenst en de eerste klap schakelde hem niet meteen uit. Hij sloeg op de vlucht en ik ging hem achterna met de knuppel. Ik kon aan de blik in zijn ogen zien dat hij wist dat ik hem doden ging. Pure doodsangst. Op een zeker moment liep hij zich klem achter de schuur. Hij kon geen kant meer op. 'Hier komt de dood' dacht ik nog.

Toen het karwei voltooid was kwamen de kinderen er aan lopen. Tranen met tuiten natuurlijk, al wisten ze wel dat het zou gaan gebeuren. Ik stelde voor om lekkere soep van de haan te maken, maar het hele gezin was daarop tegen. De haan moest worden begraven. Ik vertelde mijn kinderen dat ze dan maar een mooi kruisje moesten knutselen, dan zou ik de haan in de kippenren begraven, vlakbij zijn kippen. Terwijl de kinderen aan het knutselen waren, bracht ik de haan snel naar mijn oude buurman (87). Die glunderde! Wel 8 pond was die haan! Toen vlug terug, om de grond wat om te woelen. Toen het kruisje klaar was hebben we dat op het lege graf gezet en voor de haan gebeden, opdat hij naar de hanenhemel zou gaan. Drie dagen later klopte de buurman op het raam en wenkte me. Ik wist natuurlijk dat het nu tijd was om soep te eten! Heerlijk, bijna een wildsmaak, ouderwets bereid.

De haan was nog geen week dood of de zwarte kip werd broeds! Dat had nu verder weinig zin, maar als een kip wil broeden dan wil hij broeden. Of het nu op bevruchte eieren, onbevruchte eieren of een deurknop is. Toen ben ik naar Schijndel gegaan om daar bevruchte eieren te kopen. Ik kon de kip zo van het nest pakken (daar waren we de eieren blijven rapen, ze zat het stro uit te broeden). Vijf eieren eronder gelegd (altijd een oneven aantal, bij voorkeur een priemgetal eronder!) en de kip terug gezet. Die zag dat er opeens eieren lagen, vond dat helemaal niet vreemd en ging braaf erop broeden. Wel mijn complimenten voor de kip, die broedt nu al 10 dagen en komt bijna nooit van dat nest af. Volharding.

Nu terug naar de roek. Die zit tegenwoordig het liefste in de druivenranken te loeren naar de zwarte kip. Ik ben bang dat hij wacht totdat hij de kans krijgt om een kuikentje te pakken!

Na al dit vogelnieuws kan ik trouwens ook nog melden dat de bijeneter geen bijeneter was maar een groene specht. Toen ik de dag erop (internet was toen al uitgevallen) met een vriend met telelens ben gaan kijken en hij met zijn telelens op grote afstand een foto kon nemen, bleek dit na uitvergroting duidelijk. Helaas!

Het heeft allemaal een hoog Maarten 't Hart gehalte.

quote:

Op woensdag 29 juni 2016 22:15 schreef I.R.Baboon het volgende:
Het heeft allemaal een hoog Maarten 't Hart gehalte.

Er is geen woord gelogen of verzonnen bij!

Nog iets anders trouwens. Ik had wel 40 kuub hout gezaagd met mijn kettingzaag. Nu moest ik nog de stronken afkorten. De ketting was al 20 keer geslepen en kon niet verder opgespannen worden. Daarom heb ik een nieuwe ketting gekocht en gemonteerd.
Toen ik daarmee begon te zagen stond ik echt versteld hoe ongelofelijk makkelijk dat ging! Daarvoor moest ik om een dikke stam te zagen echt hard duwen, de zaag liep snel vast en het duurde wel 15 minuten. Nu ging ik zonder moeite er doorheen als koek. 30 seconden en klaar. Zaagde mijn zaag toen ik hem nieuw had ook zo soepel? Dat moet wel. Omdat hij bij iedere stam die ik doorzaagde net iets minder scherp werd had ik dat niet opgemerkt. Uiteindelijk stond ik met een hele botte zaag en veel moeite te zagen, terwijl ik me er niet van bewust was dat het anders was als eerst.

Wat ik me toen afvroeg was: is dit in het leven ook zo? Dat je langzaam dag-na-dag verder aftakelt, maar dat je het niet in de gaten hebt? Dat wanneer je als 40-jarige plots weer over het gestel van een 20-jarige zou beschikken, je over enorm veel kracht, uithoudingsvermogen en energie zou beschikken en dat je dit op latere leeftijd compenseert met rustiger aandoen, pijn verdragen en gewoon minder hooi op je vork nemen? Ik denk het haast wel.

Dat weet ik wel zeker. Men noemt dat slijtage.

Het verbaast me enigszins dat je je daar zo om verbazen kan. De enige conclusie die ik er aan zou willen verbinden is, is dat dat proces zich klaarblijkelijk nog niet in alle hevigheid aan je geopenbaard heeft. Kijk voor de grap straks eens naar je haarlijn en neem je bloeddruk eens op in rust. Aan alles komt een eind.

[ Bericht 0% gewijzigd door JAM op 30-06-2016 02:05:46 ]

Het proces was me natuurlijk wel bekend. Maar het verschil was zo enorm.

Bij mijn hardlooprondjes merk ik het voorlopig nog niet. Maar goed, het verval kan me straks opeens overvallen.

Gaat het de verkeerde kant op met je haarlijn, JAM?

Je moet niets in je haar doen dan water. Dat is bewezen.

• Je ogen gaan in ieder geval flink achteruit Loewies!
• "Wacht maar" IR. Op de fiets ga ik nog steeds sneller overigens. Maar dat doe ik pas een paar jaar.
• Ik denk dat de dochters van Loewies enorme pubers worden.

quote:

Op donderdag 30 juni 2016 11:38 schreef Z het volgende:
• Ik denk dat de dochters van Loewies enorme pubers worden.

Ja, dat denk ik ook steeds. Ik hoop het eigenlijk ook.

Verder:

quote:

Op donderdag 30 juni 2016 08:19 schreef I.R.Baboon het volgende:
Gaat het de verkeerde kant op met je haarlijn, JAM?

Nee hoor, dat valt goed mee. Tenminste, die zal vast enkele millimeters naar boven opgeschoven zijn (ik ben ook geen achttien meer), maar goddank kom ik uit een geslacht waarbij zowel aan moeders- als vaderszijde de heren tot op hoge leeftijd een prachtige volle dos haar op hun kop hebben staan. Conditioneel merk ik het natuurlijk wel, maar dat zal voornamelijk komen omdat ik vroeger echt topfit was. Nu ben ik gewoon een dertiger met een gezond gestel (en dan niet eens eentje met zo'n vies dertigersbuikje Oh, wat walg ik daarvan!). Dat is nu eenmaal wat minder dan een topfitte tiener, maar te klagen heb ik niet.

In het algemeen dan. Ik had de laatste dagen (en nu nog steeds) wel een griepje. Dus ik lig op de bank, eet wat kippensoep en kijk een serie.

Even het evenwicht herstellen.

8-12-86

Hello John:

Thanks for the good letter. I don't think it hurts, sometimes, to remember where you came from. You know the places where I came from. Even the people who try to write about that or make films about it, they don't get it right. They call it "9 to 5." It's never 9 to 5, there's no free lunch break at those places, in fact, at many of them in order to keep your job you don't take lunch. Then there's OVERTIME and the books never seem to get the overtime right and if you complain about that, there's another sucker to take your place.

You know my old saying, "Slavery was never abolished, it was only extended to include all the colors."

And what hurts is the steadily diminishing humanity of those fighting to hold jobs they don't want but fear the alternative worse. People simply empty out. They are bodies with fearful and obedient minds. The color leaves the eye. The voice becomes ugly. And the body. The hair. The fingernails. The shoes. Everything does.

As a young man I could not believe that people could give their lives over to those conditions. As an old man, I still can't believe it. What do they do it for? Sex? TV? An automobile on monthly payments? Or children? Children who are just going to do the same things that they did?

Early on, when I was quite young and going from job to job I was foolish enough to sometimes speak to my fellow workers: "Hey, the boss can come in here at any moment and lay all of us off, just like that, don't you realize that?"

They would just look at me. I was posing something that they didn't want to enter their minds.

Now in industry, there are vast layoffs (steel mills dead, technical changes in other factors of the work place). They are layed off by the hundreds of thousands and their faces are stunned:

"I put in 35 years..."

"It ain't right..."

"I don't know what to do..."

They never pay the slaves enough so they can get free, just enough so they can stay alive and come back to work. I could see all this. Why couldn't they? I figured the park bench was just as good or being a barfly was just as good. Why not get there first before they put me there? Why wait?

I just wrote in disgust against it all, it was a relief to get the shit out of my system. And now that I'm here, a so-called professional writer, after giving the first 50 years away, I've found out that there are other disgusts beyond the system.

I remember once, working as a packer in this lighting fixture company, one of the packers suddenly said: "I'll never be free!"

One of the bosses was walking by (his name was Morrie) and he let out this delicious cackle of a laugh, enjoying the fact that this fellow was trapped for life.

So, the luck I finally had in getting out of those places, no matter how long it took, has given me a kind of joy, the jolly joy of the miracle. I now write from an old mind and an old body, long beyond the time when most men would ever think of continuing such a thing, but since I started so late I owe it to myself to continue, and when the words begin to falter and I must be helped up stairways and I can no longer tell a bluebird from a paperclip, I still feel that something in me is going to remember (no matter how far I'm gone) how I've come through the murder and the mess and the moil, to at least a generous way to die.

To not to have entirely wasted one's life seems to be a worthy accomplishment, if only for myself.

yr boy,

Hank

Watskeburt?

Maak je je niet te druk Ringo?

quote:

Op donderdag 30 juni 2016 21:20 schreef Mainport het volgende:
Even het evenwicht herstellen.

8-12-86

Hello John:

Thanks for the good letter. I don't think it hurts, sometimes, to remember where you came from. You know the places where I came from. Even the people who try to write about that or make films about it, they don't get it right. They call it "9 to 5." It's never 9 to 5, there's no free lunch break at those places, in fact, at many of them in order to keep your job you don't take lunch. Then there's OVERTIME and the books never seem to get the overtime right and if you complain about that, there's another sucker to take your place.

You know my old saying, "Slavery was never abolished, it was only extended to include all the colors."

And what hurts is the steadily diminishing humanity of those fighting to hold jobs they don't want but fear the alternative worse. People simply empty out. They are bodies with fearful and obedient minds. The color leaves the eye. The voice becomes ugly. And the body. The hair. The fingernails. The shoes. Everything does.

As a young man I could not believe that people could give their lives over to those conditions. As an old man, I still can't believe it. What do they do it for? Sex? TV? An automobile on monthly payments? Or children? Children who are just going to do the same things that they did?

Early on, when I was quite young and going from job to job I was foolish enough to sometimes speak to my fellow workers: "Hey, the boss can come in here at any moment and lay all of us off, just like that, don't you realize that?"

They would just look at me. I was posing something that they didn't want to enter their minds.

Now in industry, there are vast layoffs (steel mills dead, technical changes in other factors of the work place). They are layed off by the hundreds of thousands and their faces are stunned:

"I put in 35 years..."

"It ain't right..."

"I don't know what to do..."

They never pay the slaves enough so they can get free, just enough so they can stay alive and come back to work. I could see all this. Why couldn't they? I figured the park bench was just as good or being a barfly was just as good. Why not get there first before they put me there? Why wait?

I just wrote in disgust against it all, it was a relief to get the shit out of my system. And now that I'm here, a so-called professional writer, after giving the first 50 years away, I've found out that there are other disgusts beyond the system.

I remember once, working as a packer in this lighting fixture company, one of the packers suddenly said: "I'll never be free!"

One of the bosses was walking by (his name was Morrie) and he let out this delicious cackle of a laugh, enjoying the fact that this fellow was trapped for life.

So, the luck I finally had in getting out of those places, no matter how long it took, has given me a kind of joy, the jolly joy of the miracle. I now write from an old mind and an old body, long beyond the time when most men would ever think of continuing such a thing, but since I started so late I owe it to myself to continue, and when the words begin to falter and I must be helped up stairways and I can no longer tell a bluebird from a paperclip, I still feel that something in me is going to remember (no matter how far I'm gone) how I've come through the murder and the mess and the moil, to at least a generous way to die.

To not to have entirely wasted one's life seems to be a worthy accomplishment, if only for myself.

yr boy,

Hank

De stijl en toon herkende ik meteen als Bukowski, die ik dankzij JAM heb leren kennen. Veel plezier aan gehad, vooral the postoffice.

quote:

Op donderdag 30 juni 2016 22:02 schreef Ringo het volgende:
Het was allemaal weer van een bedenkelijk niveau.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Je mag hier op FOK toch iedereen wel tegen de muur zetten? Ik krijg daar nooit een ban voor. Ik heb zelfs maar een keer een ban gehad en dat was om een hele wazige reden.

Ouwe kankernazi's ook altijd.

Ik heb het niet zo op ouwe kankernazi's.

Dit filmpje kende ik tot een paar dagen geleden niet.

quote:

Op vrijdag 1 juli 2016 19:34 schreef I.R.Baboon het volgende:
Dit filmpje kende ik tot een paar dagen geleden niet.

De Avonden - Theo van Gogh

De wetenschap staat machteloos.

Mijn moeder is groot fan van Karel.