Wat was de reden?
Is het verbroken contact langdurig?
Hoe ging je er in het begin mee om?
Wil je het weer terugkrijgen op ten duur?
Toelichting komt later omdat ik nog niet weet hoe ik het allemaal kan verwoorden zonder dat het een langdradig verhaal wordt, maar ik heb het contact met mijn zus een tijd terug gebroken en begin er toch een beetje mee te zitten hoe straks verder.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 21-05-2016 15:46:55 ]
Toen weer wel, want ik had spullen nodig die bij hem lagen. Afgesproken dat ik 'm regelmatig nog zou zien.
Daarna heeft hij het keer op keer weer verkloot tot ik op een gegeven moment over de telefoon een enorme ruzie met hem had. Daarna niet meer gesproken. Heel soms zie ik hem nog lopen maar dan negeer ik hem gewoon.
Dit is nu voor zo'n 5, 6 jaar denk ik? En ik heb nog steeds geen behoefte om hem mijn leven te laten verpesten. Soms is het kut maar dan bedenk ik hoe het met hem was, en dan weet ik dat ik dat nooit meer wil.
Ik zei toen we nog thuis woonde, hij is de dag en ik de nacht.
Wel fijn dat je dat voor jezelf duidelijk hebt. Enig idee hoe hij er zelf in staat?quote:Op zaterdag 21 mei 2016 15:51 schreef KaBuf het volgende:
Bij mij is het gelijkelijk gegaan. Eerst verhuisde ik van m'n pa naar m'n ma en sprak ik m'n pa een tijdje niet.
Toen weer wel, want ik had spullen nodig die bij hem lagen. Afgesproken dat ik 'm regelmatig nog zou zien.
Daarna heeft hij het keer op keer weer verkloot tot ik op een gegeven moment over de telefoon een enorme ruzie met hem had. Daarna niet meer gesproken. Heel soms zie ik hem nog lopen maar dan negeer ik hem gewoon.
Dit is nu voor zo'n 5, 6 jaar denk ik? En ik heb nog steeds geen behoefte om hem mijn leven te laten verpesten. Soms is het kut maar dan bedenk ik hoe het met hem was, en dan weet ik dat ik dat nooit meer wil.
Heeft je moeder nog wel contact en hoe gaat zij er mee om dat jullie geen contact hebben? Mijn vader vind het best rot allemaal maar snapt mij wel volledig (zus wil geen contact meer met vader maar neemt wel zijn cadeau's aanquote:Op zaterdag 21 mei 2016 16:01 schreef Fem_LittleLady het volgende:
Ohw dat is met mijn broer, 10 jaar alleen op verjaardag bij toeval gezien, tot voor kort even weer contact gehad toen hij ineens een relatie had, maar was met dat gemiep van haar ook snel klaar, zei al tegen mijn moeder heb hem 10 jaar niet gezien daar kan rustig nog 10 jaar bij, ik lig er absoluut niet wakker van. Lijken totaal niet op elkaar en zouden elkaar, als we geen familie waren ook nooit zijn tegen gekomen.
Ik zei toen we nog thuis woonde, hij is de dag en ik de nacht.
).Ohw mijn moeder heeft gewoon contact met hun, ja ze vind het natuurlijk jammer, ze was zich laatst al over de kerst aan het druk maken, ja ja komende kerst dan.quote:Op zaterdag 21 mei 2016 16:03 schreef Myrr het volgende:
[..]
Heeft je moeder nog wel contact en hoe gaat zij er mee om dat jullie geen contact hebben? Mijn vader vind het best rot allemaal maar snapt mij wel volledig (zus wil geen contact meer met vader maar neemt wel zijn cadeau's aan
Maar voor de rest, er zijn geen woorden, we liggen elkaar gewoon niet, dat kan, we hebben laatst een foto van ons 3 voor de verjaardag van mijn moeder laten nemen, dan zie je mij en mijn twee broers en dan zie je ook dat we alle 3 helemaal niet op elkaar lijken, 3 totaal verschillende mensen.
Met mijn jongste broertje heb ik ook niet veel contact, wij verschillen 16 jaar, maar daar kan ik beter mee opschieten dan mijn andere broer.
Ermee zitten dat je het contact hebt verbroken, of hoe je dit praktisch in de toekomst moet gaan invullen?quote:
maar ik heb het contact met mijn zus een tijd terug gebroken en begin er toch een beetje mee te zitten hoe straks verder.
Praktisch is niet zo moeilijk, je hebt gee contact met elkaar en zie je elkaar op een feestje laat je elkaar links liggen of je wimpelt een toenadering vriendelijk doch kordaat af.
Een x percentage van de kinderen komt van een andere vader of moeder.quote:
[..]
Ohw mijn moeder heeft gewoon contact met hun, ja ze vind het natuurlijk jammer, ze was zich laatst al over de kerst aan het druk maken, ja ja komende kerst dan.
Maar voor de rest, er zijn geen woorden, we liggen elkaar gewoon niet, dat kan, we hebben laatst een foto van ons 3 voor de verjaardag van mijn moeder laten nemen, dan zie je mij en mijn twee broers en dan zie je ook dat we alle 3 helemaal niet op elkaar lijken, 3 totaal verschillende mensen.
Met mijn jongste broertje heb ik ook niet veel contact, wij verschillen 16 jaar, maar daar kan ik beter mee opschieten dan mijn andere broer.
Lijken jij of je broer wel op je vader of moeder?
In het begin bleef hij brieven sturen. Maar daar is hij gelukkig mee gestopt.quote:
[..]
Wel fijn dat je dat voor jezelf duidelijk hebt. Enig idee hoe hij er zelf in staat?
Ik weet niet hoe hij er nu in staat, maar viavia weet ik wel dat hij totaal geen sociaal leven heeft en dat hij mijn moeders familie nog steeds de schuld van alles geeft.
Ik heb een kind gekregen in de periode dat zij bij mij woonde. Mijn zus heeft geen contact meer al jarenlang met onze moeder door dingen die in mijn moeders karakter liggen (liegen, bedriegen, verantwoordelijkheden ontvluchten, manipuleren) maar mijn zus bezit precies dezelfde eigenschappen en dat is waarom ik afstand heb genomen (en om hoe ze ons (en onze woning) heeft behandeld in de tijd dat ze hier woonde).quote:
[..]
Ermee zitten dat je het contact hebt verbroken, of hoe je dit praktisch in de toekomst moet gaan invullen?
Praktisch is niet zo moeilijk, je hebt gee contact met elkaar en zie je elkaar op een feestje laat je elkaar links liggen of je wimpelt een toenadering vriendelijk doch kordaat af.
Op feestjes zal ik haar sowieso niet zien want ze heeft onze hele familie buitengesloten. Heb haar met geen mogelijkheid mee kunnen krijgen naar feestjes de afgelopen jaren, helaas. Ze leeft in haar eigen wereld met haar eigen waarheid (net als onze moeder). Maargoed, ik vind het enerzijds moeilijk als mijn zus later een vreemde voor hem zal zijn gezien mijn zus en ik altijd door dik en dun zijn gegaan. Anderzijds wil ik hem beschermen voor haar persoon en gedoe (ze is verslaafd, heeft dikke schulden en neemt nergens verantwoordelijkheid voor. Ze is bijna 30... gedraagt zich echter als een puber).
Moeilijk moeilijk dus.
[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 21-05-2016 16:23:09 ]
Klopt, zijn wel familie, krijg wel vaak te horen dat ik op mijn moeder lijk en heb toch wel de karakter trekken van mijn vader.quote:
[..]
Een x percentage van de kinderen komt van een andere vader of moeder.
Lijken jij of je broer wel op je vader of moeder?
Maar gewoon, mijn broer is een computer man en zat destijds altijd binnen, je kan kan wel zeggen de zolderkamer autist, ik sta liever tussen de motoren en ben heel sociaal en mijn jongste broer is bezig om leraar te worden en is gewoon wat introvent.
Ook geen spijt van verbreken contact, heb het laatste deel van mijn zwangerschap en na de geboorte alleen maar vol stress gezeten door m'n zus en dat neem ik haar wel kwalijk. Contact verbreken was een goede zet want die stress is nu erg verminderd. Zit alleen met hoe het straks moet.
[ Bericht 16% gewijzigd door #ANONIEM op 21-05-2016 16:30:33 ]
Dus omdat zij familie is wil je dat je kind tijdens zijn opgroeien ook dit slecht figuur leert kennen.quote:
[..]
Ik heb een kind gekregen in de periode dat zij bij mij woonde. Mijn zus heeft geen contact meer al jarenlang met onze moeder door dingen die in mijn moeders karakter liggen (liegen, bedriegen, verantwoordelijkheden ontvluchten, manipuleren) maar mijn zus bezit precies dezelfde eigenschappen en dat is waarom ik afstand heb genomen (en om hoe ze ons (en onze woning) heeft behandeld in de tijd dat ze hier woonde).
Op feestjes zal ik haar sowieso niet zien want ze heeft onze hele familie buitengesloten. Heb haar met geen mogelijkheid mee kunnen krijgen naar feestjes de afgelopen jaren, helaas. Ze leeft in haar eigen wereld met haar eigen waarheid (net als onze moeder). Maargoed, ik vind het enerzijds moeilijk als mijn zus later een vreemde voor hem zal zijn gezien mijn zus en ik altijd door dik en dun zijn gegaan. Anderzijds wil ik hem beschermen voor haar persoon en gedoe (ze is verslaafd, heeft dikke schulden en neemt nergens verantwoordelijkheid voor. Ze is bijna 30... gedraagt zich echter als een puber).
Moeilijk moeilijk dus.
Mijn vrouw heeft ook een tante die zij nog nooit van haar leven heeft gezien omdat de zussen niet door één deur kunnen. En echt het heeft haar nog nooit een seconde geboeid.
Familie alleen is geen excuus om omgang te houden/hebben, daar moet meer voor zijn dan alleen maar een gedeeld dna, ik zou die zus gewoon links laten liggen en je fijn bezighouden met je eigen leven en je kind
Wat verschrikkelijk moet het zijn voor zo'n kind om zulke mensen in de familie te hebben.quote:
[..]
Ik heb een kind gekregen in de periode dat zij bij mij woonde. Mijn zus heeft geen contact meer al jarenlang met onze moeder door dingen die in mijn moeders karakter liggen (liegen, bedriegen, verantwoordelijkheden ontvluchten, manipuleren) maar mijn zus bezit precies dezelfde eigenschappen en dat is waarom ik afstand heb genomen (en om hoe ze ons (en onze woning) heeft behandeld in de tijd dat ze hier woonde).
Op feestjes zal ik haar sowieso niet zien want ze heeft onze hele familie buitengesloten. Heb haar met geen mogelijkheid mee kunnen krijgen naar feestjes de afgelopen jaren, helaas. Ze leeft in haar eigen wereld met haar eigen waarheid (net als onze moeder). Maargoed, ik vind het enerzijds moeilijk als mijn zus later een vreemde voor hem zal zijn gezien mijn zus en ik altijd door dik en dun zijn gegaan. Anderzijds wil ik hem beschermen voor haar persoon en gedoe (ze is verslaafd, heeft dikke schulden en neemt nergens verantwoordelijkheid voor. Ze is bijna 30... gedraagt zich echter als een puber).
Moeilijk moeilijk dus.
Ja dat is inderdaad wel een inverse karakter inderdaadquote:
[..]
Klopt, zijn wel familie, krijg wel vaak te horen dat ik op mijn moeder lijk en heb toch wel de karakter trekken van mijn vader.
Maar gewoon, mijn broer is een computer man en zat destijds altijd binnen, je kan kan wel zeggen de zolderkamer autist, ik sta liever tussen de motoren en ben heel sociaal en mijn jongste broer is bezig om leraar te worden en is gewoon wat introvent.
Kan me voorstellen dat je zonder ruzie uit elkaar groeit.
Nu ja, het gaat maar om 1 persoon. Mijn moeder woont in Nieuw - Zeeland dus dat probleem is er niet (ze kan langskomen als ze wil maar als ze wegblijft vind ik het ook helemaal prima). De rest van m'n familie is normaal gelukkigquote:
[..]
Wat verschrikkelijk moet het zijn voor zo'n kind om zulke mensen in de familie te hebben.
. M'n vader was vroeger wel een geval apart maar die is inmiddels ook volwassen geworden en een geweldige en betrokken opa.[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 21-05-2016 16:44:55 ]
Je hebt gelijk. Punt is dat mijn zus en ik vroeger alleen elkaar hebben gehad in een zeer gecompliceerde jeugd. Bij mij is het goed gekomen maar zij is blijven hangen en zit al jaren in een verslaving en omgeeft zich alleen maar met mensen die dat in stand houden. Nu heb ik haar een spiegel voorgehouden over haar gedrag en daarop is ze de hele situatie ontvlucht en heeft ze ook mij laten vallen. Mja, ik heb er toch wat moeite mee. Wil niet dat ze nog dieper de shit in belandt, al heb ik gedaan wat ik kon doen en moet ik het nu ook los laten.quote:
[..]
Dus omdat zij familie is wil je dat je kind tijdens zijn opgroeien ook dit slecht figuur leert kennen.
Mijn vrouw heeft ook een tante die zij nog nooit van haar leven heeft gezien omdat de zussen niet door één deur kunnen. En echt het heeft haar nog nooit een seconde geboeid.
Familie alleen is geen excuus om omgang te houden/hebben, daar moet meer voor zijn dan alleen maar een gedeeld dna, ik zou die zus gewoon links laten liggen en je fijn bezighouden met je eigen leven en je kind
Amen.quote:
al heb ik gedaan wat ik kon doen en moet ik het nu ook los laten.
Herinner je topic nog voor je d'r in huis nam, jammer dat het zo gelopen is tussen julliequote:
[..]
Ik heb een kind gekregen in de periode dat zij bij mij woonde. Mijn zus heeft geen contact meer al jarenlang met onze moeder door dingen die in mijn moeders karakter liggen (liegen, bedriegen, verantwoordelijkheden ontvluchten, manipuleren) maar mijn zus bezit precies dezelfde eigenschappen en dat is waarom ik afstand heb genomen (en om hoe ze ons (en onze woning) heeft behandeld in de tijd dat ze hier woonde).
Zeker moeilijk ja, maar als je elkaar niet een beetje tegemoet wil komen richting elkaars wereld dan kun je je ook afvragen in hoeverre contact nog zinvol is. Soms is een pauze handig. Even afstand, tot rust komen en wat tijd om na te denken kan misschien een wat frissere blik geven. In andere gevallen kan juist de schrik van het afkappen misschien handig zijn, maar dat is doorgaans niet de beste tool want het is manipulatief om iemand daarom zo even te laten vallen als het ware. Soms moet iemand vallen en diep ook, voordat het duidelijk is dat het echt niet langer kan zo en er daadwerkelijk aan de shit gewerkt kan worden in plaats van mooie woorden zeggen en min of meer hetzelfde blijven doen. En soms komt dat punt helaas ook gewoon niet. Ieder heeft z'n eigen weg ditdat.quote:Ze leeft in haar eigen wereld met haar eigen waarheid (net als onze moeder). Maargoed, ik vind het enerzijds moeilijk als mijn zus later een vreemde voor hem zal zijn gezien mijn zus en ik altijd door dik en dun zijn gegaan. Anderzijds wil ik hem beschermen voor haar persoon en gedoe (ze is verslaafd, heeft dikke schulden en neemt nergens verantwoordelijkheid voor. Ze is bijna 30... gedraagt zich echter als een puber).
Moeilijk moeilijk dus.
Je kan je zoon (gefeliciteerd trouwens nog) wel je zus leren kennen door je herinneringen en familiefoto's enzo te delen. Dan heeft hij in ieder geval een idee wie zij voor jou is en hoef jij haar ook niet zo weg te stoppen. Wel zo fijn om de mooie dingen zo alsnog te kunnen delen.
Als je haar niet zo snel in de buurt tegenkomt, hoef je ook pas later echt uitleg te geven waarom ze niet erbij is.
Als jullie in een later stadium wel weer contact krijgen, kun je kijken naar de grenzen daar van. Die schulden zijn kut, maar daar hoeft een middagje samen in de speeltuin niet onder te lijden als ze niet van jullie jat en een beetje normal kan functioneren zonder te gebruiken op zo een moment. Neutraal terrein, beetje familiegevoel weer, misschien kan dat helend werken en extra motivatie geven om niet volledig in de shit verder weg te zakken ofzo. Het idee dat ze niet alles verloren heeft, dat er (eventueel) nog een weg terug is en goed gedrag soort van beloond wordt. Voor jou ook geruststellend misschien dat je haar toch een beetje kan ondersteunen en in je leven houdt, zij het wel op bepaalde voorwaarden. Die voorwaarden zijn zelfbescherming en ook voor je kind(eren) en als dat niet werkt, kun je misschien ook wat meer rust vinden dat je er wel zoveel mogelijk aan gedaan hebt enzo.
Stuur haar een brief ofzo, dat ze weet dat je dit niet doet omdat je niet meer van d'r houdt of d'r wil laten vallen, maar omdat het gewoon niet meer zo door kon gaan zoals het ging tussen jullie. Niet alleen voor jouw verwerkingsproces, maar ook om te laten weten dat het laatste woord niet gezegd hoeft te zijn en de deur op een kier staat of kan komen als jullie over een tijdje misschien wel weer in gesprek kunnen na een voorlopige rustpauze ofzo.
Sterkte in ieder geval!
Maar dat jij je kind aan die persoon wil blootstellen lijkt me ook heel rot voor dat kind. Zeker als je bedenkt dat jij als moeder nog vaker beslissingen moet maken voor dat kind.quote:
[..]
Nu ja, het gaat maar om 1 persoon. Mijn moeder woont in Nieuw - Zeeland dus dat probleem is er niet (ze kan langskomen als ze wil maar als ze wegblijft vind ik het ook helemaal prima). De rest van m'n familie is normaal gelukkig
Heeft even geduurd.
Doet het pijn?
Ja.
Maar ik kies voor mijn gezin en mezelf.
Liever zonder hun en rust dan met hun en een jarenlange strijd.
Ik heb veel meer aan m'n vrienden, maar dat loopt de laatste tijd ook niet meer zo heel vlekkeloos.
Wil... Ik ben nog aan het afwegen of ik het wel 'wil' en tot hoe ver ik het dan überhaupt laat gaan. Ik wil in ieder geval zeer zeker mijn kind niet blootstellen aan mensen die negativiteit in zijn leven (kunnen) brengen en daarom heb ik dit topic ook geopend. Nu is hij nog een baby maar de tijd gaat zo snel dat hij voor ik het weet een tiener is, en dat is waar je je zorgen gaat maken om anderen. Ik ben allang blij dat mijn moeder aan de andere kant van de wereld woont.quote:
[..]
Maar dat jij je kind aan die persoon wil blootstellen lijkt me ook heel rot voor dat kind. Zeker als je bedenkt dat jij als moeder nog vaker beslissingen moet maken voor dat kind.
Hier ga ik morgen/vanmiddag even op in.quote:
[..]
Herinner je topic nog voor je d'r in huis nam, jammer dat het zo gelopen is tussen jullie
[..]
Zeker moeilijk ja, maar als je elkaar niet een beetje tegemoet wil komen richting elkaars wereld dan kun je je ook afvragen in hoeverre contact nog zinvol is. Soms is een pauze handig. Even afstand, tot rust komen en wat tijd om na te denken kan misschien een wat frissere blik geven. In andere gevallen kan juist de schrik van het afkappen misschien handig zijn, maar dat is doorgaans niet de beste tool want het is manipulatief om iemand daarom zo even te laten vallen als het ware. Soms moet iemand vallen en diep ook, voordat het duidelijk is dat het echt niet langer kan zo en er daadwerkelijk aan de shit gewerkt kan worden in plaats van mooie woorden zeggen en min of meer hetzelfde blijven doen. En soms komt dat punt helaas ook gewoon niet. Ieder heeft z'n eigen weg ditdat.
Je kan je zoon (gefeliciteerd trouwens nog) wel je zus leren kennen door je herinneringen en familiefoto's enzo te delen. Dan heeft hij in ieder geval een idee wie zij voor jou is en hoef jij haar ook niet zo weg te stoppen. Wel zo fijn om de mooie dingen zo alsnog te kunnen delen.
Als je haar niet zo snel in de buurt tegenkomt, hoef je ook pas later echt uitleg te geven waarom ze niet erbij is.
Als jullie in een later stadium wel weer contact krijgen, kun je kijken naar de grenzen daar van. Die schulden zijn kut, maar daar hoeft een middagje samen in de speeltuin niet onder te lijden als ze niet van jullie jat en een beetje normal kan functioneren zonder te gebruiken op zo een moment. Neutraal terrein, beetje familiegevoel weer, misschien kan dat helend werken en extra motivatie geven om niet volledig in de shit verder weg te zakken ofzo. Het idee dat ze niet alles verloren heeft, dat er (eventueel) nog een weg terug is en goed gedrag soort van beloond wordt. Voor jou ook geruststellend misschien dat je haar toch een beetje kan ondersteunen en in je leven houdt, zij het wel op bepaalde voorwaarden. Die voorwaarden zijn zelfbescherming en ook voor je kind(eren) en als dat niet werkt, kun je misschien ook wat meer rust vinden dat je er wel zoveel mogelijk aan gedaan hebt enzo.
Stuur haar een brief ofzo, dat ze weet dat je dit niet doet omdat je niet meer van d'r houdt of d'r wil laten vallen, maar omdat het gewoon niet meer zo door kon gaan zoals het ging tussen jullie. Niet alleen voor jouw verwerkingsproces, maar ook om te laten weten dat het laatste woord niet gezegd hoeft te zijn en de deur op een kier staat of kan komen als jullie over een tijdje misschien wel weer in gesprek kunnen na een voorlopige rustpauze ofzo.
Sterkte in ieder geval!
Wel verhelderend zoals ik gewend ben van je.
De deur staat daarentegen nog steeds open maar dan moet er eerst een fatsoenlijk gesprek plaatsvinden.
Bemoeizucht en leugensquote:Wat was de reden?
Permanentquote:Is het verbroken contact langdurig?
Opgelucht en vrijquote:Hoe ging je er in het begin mee om?
Mis er niks aan.quote:Wil je het weer terugkrijgen op ten duur?
Moet er wel bij vertellen dat bovenstaande wel geld voor familieleden die me nooit zo erg aan het hart hebben gelegen.
Bij echte geliefden doe ik mijn best de boel bij elkaar te houden ook als het niet perfect gaat.
Het is triest natuurlijk.. maar mensen die niet geholpen willen worden kan je niet helpen zonder er zelf aan onderdoor te gaan. Hopelijk komt het toch ooit weer goed. Het is wel je familie, maar je bent niet verantwoordelijk voor haar (hard, maar ik snap toch heel goed dat je ermee zit). Je kan haar altijd laten weten dat je er voor haar bent, met een kanttekening dat je zulk gedrag niet accepteert omdat je nu andere prioriteiten hebt (en volgens weet ze dat ook wel, ze liet je vallen nadat je een spiegel voorhield, en ze vluchtgedrag vertoonde, miss omdat je haar niet haar zin gaf ik weet het niet). Dat destructieve gedrag doet ze haar zelf aan, ze moet volwassen worden, en verantwoordelijk nemen voor haarzelf en haar acties. Ik snap dat mensen het soms niet meer zien zitten, maar je kunt er niks aan doen. En ze moet dat zelf inzien dat ze verkeerd bezig is.
[ Bericht 4% gewijzigd door LLgetikt op 22-05-2016 19:00:18 ]
Ik wilde hier gisteravond mobiel al op reageren, maar dan zou mijn verhaal er niet goed uit komen. Nu vanachter de pc gaat dat al een stuk makkelijker. Al kan ik me voorstellen dat het voor sommige mensen nog een vaag verhaal blijft.quote:
Ik vroeg mij af hoe jullie om zijn gegaan met het verbreken van contact met bijv. moeder, zus, broer, vader.
Wat was de reden?
Is het verbroken contact langdurig?
Hoe ging je er in het begin mee om?
Wil je het weer terugkrijgen op ten duur?
Ik heb een heel tijdje besloten om het contact met mijn moeder nu voor eens en voor altijd te verbreken. Consequentie daarvan was dat er ook geen contact meer met een groot deel van die kant van de familie zou zijn. Totdat ik op mijzelf ging ben ik slachtoffer van zowel fysieke als geestelijke mishandeling door beide ouders. Mijn moeder is een narcistisch persoon, die zichzelf zo het slachtoffer voelt van alles wat er in haar leven gebeurt. Nooit zal ze zich verantwoordelijk voelen voor problemen in haar leven. Altijd hebben anderen het gedaan en moeten anderen het dan ook maar voor haar oplossen. Terwijl zijzelf meestal de aanstichtster is. Ze liegt en bedriegt iedereen, en ik kon het iedere keer recht breien, voor haar de hete kolen uit het vuur halen.
Door de jaren heen ben ik dat gedrag kots- en kotsbeu geworden. En het vrat zoveel energie, ik trok het mezelf zo aan iedere keer. Want ook ik was volgens haar oorzaak van verschillende problemen. En beetje bij beetje kreeg ik een dikkere huid, verhardde ik als het ware. Tot het mij niks meer deed behalve dat het zorgde voor irritatie. Altijd ging het maar om haarzelf, nooit om mij. Ik had daar geen zin meer in. Ontelbare keren heb ik geprobeerd het gesprek aan te gaan, om haar duidelijk te maken wat dat met mij deed. Maar iedere keer wist ze het dan toch weer zo te draaien dat niet ik maar zij het slachtoffer van het hele systeem was.
En op een dag was er van haar kant weer een woedeuitbarsting om niks. En toen heb ik resoluut de telefoon opgehangen en wist ik: dit was het dan. Daarna heb ik nooit meer wat van mij laten horen, ondanks dat we in hetzelfde durp wonen. Heel af en toe zie ik haar nog, maar het doet me niks meer. Ja het is iemand waarvan ik de naam ken. Maar tegelijkertijd is het een vreemde voor me, net als zovele andere inwoners van mijn dorp. Ik voel geen pijn, geen verdriet, geen woede, niks als ik haar zie. Volledig afgestompt. Maar het geeft rust zo, deze situatie. Ik pieker er niet meer over. Ik voel me niet meer schuldig om de situatie. Het is wat het is. En het zal ook nooit meer beter worden. Het hoeft van mij ook niet meer beter te worden.
Er zijn mensen die veroordelend zijn 'want het is toch je moeder?'. Ik ben van mening dat je niet, en dat wordt in dit topic ook duidelijk, contact met iemand moet blijven forceren, omdat diegene een bepaalde sticker heeft van moeder/broer/whatever. Als een vriend zo met mij zou omspringen zoals zij dat deed, dan had ik daar ook al lang afscheid van genomen.
Bovenstaande heeft een hele lange aanloopfase van jaren gekend alvorens ik de knoop doorhakte. Dit is zeker niet tijdens een avondje doorzakken in de kroeg bedacht.
En ik voel me er goed bij. Dat is het allerbelangrijkste. Ik heb lieve mensen om mij heen die mij en mijn keuzes en karakter wel accepteren. Die mij liefde en energie geven. Die mensen zijn mijn aandacht dan ook dubbel en dwars waard. En daar geef ik graag mijn energie aan terug
. Ik ben, mede door die rigoreuze keuze, weer veranderd in een gelukkig mens. Ik heb mijn leven weer geheel in eigen hand en laat dat niet langer afhangen van de gemoedstoestand van mijn moeder Mijn ouders waren gescheiden, ik woonde bij mijn vader en omdat mijn vader mij rebels en onhandelbaar vond, gooide hij mij het huis uit. De scheiding was sowieso al geen fijne situatie, laat staan het huwelijk.
Maar kortom behalve dat hij mij het huis het gooide, heeft hij nog meer dingen gedaan die ik niet kon vergeven.
Is het verbroken contact langdurig?
Jups, ik was 15 toen hij mij wegbracht naar het station en sindsdien niet weer gezien (ben nu 29)
Hoe ging je er in het begin mee om?
Huilen veel huilen. Ik was en stiekem nog steeds een papa's kindje. Ik koos er niet voor niets voor om bij mijn vader te gaan wonen na de scheiding. Proberen te praten met mijn moeder, maar dat was moeilijk, want mijn vader was de slechterik. Ik was vooral heel boos, heel boos. En als ik boos ben dan praat ik niet met die persoon.
Wil je het weer terugkrijgen op ten duur?
Ja en nee. Ja omdat ik hem mis. Nee omdat ik hem nog steeds niet kan vergeven voor de dingen die hij heeft gedaan. Ik houd nog steeds van mijn vader, maar vergeving is niet mogelijk.
En nu dezelfde vragen over mijn moeder...
Wat was de reden?
Moeder hertrouwd met een schat van een man. Het ging slecht, scheiding zat er aan te komen. Maar terwijl ze het bekendmaken is de aanleiding van de scheiding dat mijn moeder was vreemdgegaan. Ik kan veel hebben, maar dit ging mij toch echt een stap te ver. Er was een mogelijkheid tot vergeving. Tot ze besluit bij de man met wie ze vreemd ging te gaan samenwonen. Ik ben iemand van principes en ik heb staan schreeuwen tegen mijn moeder dat dit niet door de beugel kon. En dat ze niet van man naar man hoef te hoppen (dit doet ze al sinds ze 18 is. Ze is volgens mij nog geen dag single geweest.)
Is het verbroken contact langdurig?
Geen idee. Het is dit jaar maart gebeurd. Ik heb nog geen beslissing gemaakt in hoeverre ik het kan vergeven/vergeten.
Hoe ging je er in het begin mee om?
Huilen, schreeuwen, proberen te bedenken dat het mijn moeders leven is en dat ze er mee mag doen wat ze er mee wil doen.
Wil je het weer terugkrijgen op ten duur?
Denk het wel. Al zal ik haar nooit meer kunnen vertrouwen en overal wat achter zoeken.
Wat was de reden?
ze heeft al sinds dr tienerjaren anorexia. dat heeft een zware stempel op mijn jeugd gedrukt en het is ook dr reden geweest dat ik op mezelf ben gaan wonen. door therapieën en opnames en steeds terugvallen is ze een vreselijk naar op zichzelf gericht en manipulatief mens geworden.
ik kon er niet meer tegen en heb uiteindelijk tijdens een knallende ruzie het contact verbroken.
Is het verbroken contact langdurig?
ondertussen is het ruim 13 jaar geleden
Hoe ging je er in het begin mee om?
in het begin zat ik er wel mee in mijn hoofd, maar dat is gewoon verdwenen.
Wil je het weer terugkrijgen op ten duur?
nee. de deur is bij mij definitief dicht. we zullen nog 1 keer verplicht contact moeten hebben als onze moeder overlijdt, daarna ben ik definitief van haar verlost.
ik mis haar niet, ik mis het hebben van een zus. anderen doen leuke dingen met hun zus; dat hebben wij nooit gehad en zullen we nooit hebben.
het is iemand die ik nooit uit zou kiezen als vriendin, ze is zo ontzettend mijn type niet.
.
Ook een tijdje geen contact gehad met mijn zus. Grote ruzie, omdat ik naar de USA ging en zij daar niet eerder was geweest. Zij was degene die altijd de eerste stappen nam van ons twee, dus het was een schok voor haar dat ik ook een leven had en ergens naartoe ging waar zij nog nooit was geweest. Opeens boekte zij ongeveer dezelfde vakantie en noemde mij vervolgens een na-aper, e.d. Echt heel weird. Hele oude issues werden er vervolgens bij gehaald (inclusief een overleden moeder), dus toen is het contact ingestort. Recentelijk weer langzaam aan het opbouwen geweest en het gaat in ieder geval wat beter dan voorheen. Contact lijkt normaal. Afwachten dan maar.
Sterkte TS!
Waar geen wil is, is geen weg.quote:
Het is triest natuurlijk.. maar mensen die niet geholpen willen worden kan je niet helpen zonder er zelf aan onderdoor te gaan.
Das vergeefse moeite, beter spendeer je je tijd aan iets wat wel rendeert.