Hoe omgaan met verbreken contact gezinslid

Bij mij is het gelijkelijk gegaan. Eerst verhuisde ik van m'n pa naar m'n ma en sprak ik m'n pa een tijdje niet.
Toen weer wel, want ik had spullen nodig die bij hem lagen. Afgesproken dat ik 'm regelmatig nog zou zien.
Daarna heeft hij het keer op keer weer verkloot tot ik op een gegeven moment over de telefoon een enorme ruzie met hem had. Daarna niet meer gesproken. Heel soms zie ik hem nog lopen maar dan negeer ik hem gewoon.
Dit is nu voor zo'n 5, 6 jaar denk ik? En ik heb nog steeds geen behoefte om hem mijn leven te laten verpesten. Soms is het kut maar dan bedenk ik hoe het met hem was, en dan weet ik dat ik dat nooit meer wil.

Ohw dat is met mijn broer, 10 jaar alleen op verjaardag bij toeval gezien, tot voor kort even weer contact gehad toen hij ineens een relatie had, maar was met dat gemiep van haar ook snel klaar, zei al tegen mijn moeder heb hem 10 jaar niet gezien daar kan rustig nog 10 jaar bij, ik lig er absoluut niet wakker van. Lijken totaal niet op elkaar en zouden elkaar, als we geen familie waren ook nooit zijn tegen gekomen.
Ik zei toen we nog thuis woonde, hij is de dag en ik de nacht.

quote:

Op zaterdag 21 mei 2016 16:03 schreef Myrr het volgende:

[..]

Heeft je moeder nog wel contact en hoe gaat zij er mee om dat jullie geen contact hebben? Mijn vader vind het best rot allemaal maar snapt mij wel volledig (zus wil geen contact meer met vader maar neemt wel zijn cadeau's aan ).

Ohw mijn moeder heeft gewoon contact met hun, ja ze vind het natuurlijk jammer, ze was zich laatst al over de kerst aan het druk maken, ja ja komende kerst dan.
Maar voor de rest, er zijn geen woorden, we liggen elkaar gewoon niet, dat kan, we hebben laatst een foto van ons 3 voor de verjaardag van mijn moeder laten nemen, dan zie je mij en mijn twee broers en dan zie je ook dat we alle 3 helemaal niet op elkaar lijken, 3 totaal verschillende mensen.
Met mijn jongste broertje heb ik ook niet veel contact, wij verschillen 16 jaar, maar daar kan ik beter mee opschieten dan mijn andere broer.

quote:

Op zaterdag 21 mei 2016 15:46 schreef Myrr het volgende:
maar ik heb het contact met mijn zus een tijd terug gebroken en begin er toch een beetje mee te zitten hoe straks verder.

Ermee zitten dat je het contact hebt verbroken, of hoe je dit praktisch in de toekomst moet gaan invullen?

Praktisch is niet zo moeilijk, je hebt gee contact met elkaar en zie je elkaar op een feestje laat je elkaar links liggen of je wimpelt een toenadering vriendelijk doch kordaat af.

quote:

Op zaterdag 21 mei 2016 16:13 schreef Fem_LittleLady het volgende:

[..]

Ohw mijn moeder heeft gewoon contact met hun, ja ze vind het natuurlijk jammer, ze was zich laatst al over de kerst aan het druk maken, ja ja komende kerst dan.
Maar voor de rest, er zijn geen woorden, we liggen elkaar gewoon niet, dat kan, we hebben laatst een foto van ons 3 voor de verjaardag van mijn moeder laten nemen, dan zie je mij en mijn twee broers en dan zie je ook dat we alle 3 helemaal niet op elkaar lijken, 3 totaal verschillende mensen.
Met mijn jongste broertje heb ik ook niet veel contact, wij verschillen 16 jaar, maar daar kan ik beter mee opschieten dan mijn andere broer.

Een x percentage van de kinderen komt van een andere vader of moeder.

Lijken jij of je broer wel op je vader of moeder?

quote:

Op zaterdag 21 mei 2016 16:03 schreef Myrr het volgende:

[..]

Wel fijn dat je dat voor jezelf duidelijk hebt. Enig idee hoe hij er zelf in staat?

In het begin bleef hij brieven sturen. Maar daar is hij gelukkig mee gestopt.
Ik weet niet hoe hij er nu in staat, maar viavia weet ik wel dat hij totaal geen sociaal leven heeft en dat hij mijn moeders familie nog steeds de schuld van alles geeft.

quote:

Op zaterdag 21 mei 2016 16:16 schreef BarryOSeven het volgende:

[..]

Een x percentage van de kinderen komt van een andere vader of moeder.

Lijken jij of je broer wel op je vader of moeder?

Klopt, zijn wel familie, krijg wel vaak te horen dat ik op mijn moeder lijk en heb toch wel de karakter trekken van mijn vader.

Maar gewoon, mijn broer is een computer man en zat destijds altijd binnen, je kan kan wel zeggen de zolderkamer autist, ik sta liever tussen de motoren en ben heel sociaal en mijn jongste broer is bezig om leraar te worden en is gewoon wat introvent.

Het is heel geleidelijk gegaan maar uiteindelijk heb ik met mijn ouders en met mijn zus helemaal niets gemeen. Toen besloot mijn zus dat ze geen contact meer wilde, mijn vader wilde ik zelf niet meer spreken. Gewoon geen behoefte aan. En mijn moeder heb ik relatief recent nog gezien (oktober) maar ook geen behoefte aan dieper contact dan 1 keer in het jaar zien ofzo.

quote:

Op zaterdag 21 mei 2016 16:22 schreef Myrr het volgende:

[..]

Ik heb een kind gekregen in de periode dat zij bij mij woonde. Mijn zus heeft geen contact meer al jarenlang met onze moeder door dingen die in mijn moeders karakter liggen (liegen, bedriegen, verantwoordelijkheden ontvluchten, manipuleren) maar mijn zus bezit precies dezelfde eigenschappen en dat is waarom ik afstand heb genomen (en om hoe ze ons (en onze woning) heeft behandeld in de tijd dat ze hier woonde).

Op feestjes zal ik haar sowieso niet zien want ze heeft onze hele familie buitengesloten. Heb haar met geen mogelijkheid mee kunnen krijgen naar feestjes de afgelopen jaren, helaas. Ze leeft in haar eigen wereld met haar eigen waarheid (net als onze moeder). Maargoed, ik vind het enerzijds moeilijk als mijn zus later een vreemde voor hem zal zijn gezien mijn zus en ik altijd door dik en dun zijn gegaan. Anderzijds wil ik hem beschermen voor haar persoon en gedoe (ze is verslaafd, heeft dikke schulden en neemt nergens verantwoordelijkheid voor. Ze is bijna 30... gedraagt zich echter als een puber).

Moeilijk moeilijk dus.

Dus omdat zij familie is wil je dat je kind tijdens zijn opgroeien ook dit slecht figuur leert kennen.

Mijn vrouw heeft ook een tante die zij nog nooit van haar leven heeft gezien omdat de zussen niet door één deur kunnen. En echt het heeft haar nog nooit een seconde geboeid.

Familie alleen is geen excuus om omgang te houden/hebben, daar moet meer voor zijn dan alleen maar een gedeeld dna, ik zou die zus gewoon links laten liggen en je fijn bezighouden met je eigen leven en je kind

quote:

Op zaterdag 21 mei 2016 16:22 schreef Myrr het volgende:

[..]

Ik heb een kind gekregen in de periode dat zij bij mij woonde. Mijn zus heeft geen contact meer al jarenlang met onze moeder door dingen die in mijn moeders karakter liggen (liegen, bedriegen, verantwoordelijkheden ontvluchten, manipuleren) maar mijn zus bezit precies dezelfde eigenschappen en dat is waarom ik afstand heb genomen (en om hoe ze ons (en onze woning) heeft behandeld in de tijd dat ze hier woonde).

Op feestjes zal ik haar sowieso niet zien want ze heeft onze hele familie buitengesloten. Heb haar met geen mogelijkheid mee kunnen krijgen naar feestjes de afgelopen jaren, helaas. Ze leeft in haar eigen wereld met haar eigen waarheid (net als onze moeder). Maargoed, ik vind het enerzijds moeilijk als mijn zus later een vreemde voor hem zal zijn gezien mijn zus en ik altijd door dik en dun zijn gegaan. Anderzijds wil ik hem beschermen voor haar persoon en gedoe (ze is verslaafd, heeft dikke schulden en neemt nergens verantwoordelijkheid voor. Ze is bijna 30... gedraagt zich echter als een puber).

Moeilijk moeilijk dus.

Wat verschrikkelijk moet het zijn voor zo'n kind om zulke mensen in de familie te hebben.

quote:

Op zaterdag 21 mei 2016 16:22 schreef Fem_LittleLady het volgende:

[..]

Klopt, zijn wel familie, krijg wel vaak te horen dat ik op mijn moeder lijk en heb toch wel de karakter trekken van mijn vader.

Maar gewoon, mijn broer is een computer man en zat destijds altijd binnen, je kan kan wel zeggen de zolderkamer autist, ik sta liever tussen de motoren en ben heel sociaal en mijn jongste broer is bezig om leraar te worden en is gewoon wat introvent.

Ja dat is inderdaad wel een inverse karakter inderdaad

Kan me voorstellen dat je zonder ruzie uit elkaar groeit.

quote:

Op zaterdag 21 mei 2016 16:50 schreef Myrr het volgende:
al heb ik gedaan wat ik kon doen en moet ik het nu ook los laten.

Amen.

quote:

Op zaterdag 21 mei 2016 16:22 schreef Myrr het volgende:

[..]

Ik heb een kind gekregen in de periode dat zij bij mij woonde. Mijn zus heeft geen contact meer al jarenlang met onze moeder door dingen die in mijn moeders karakter liggen (liegen, bedriegen, verantwoordelijkheden ontvluchten, manipuleren) maar mijn zus bezit precies dezelfde eigenschappen en dat is waarom ik afstand heb genomen (en om hoe ze ons (en onze woning) heeft behandeld in de tijd dat ze hier woonde).

Herinner je topic nog voor je d'r in huis nam, jammer dat het zo gelopen is tussen jullie

quote:

Ze leeft in haar eigen wereld met haar eigen waarheid (net als onze moeder). Maargoed, ik vind het enerzijds moeilijk als mijn zus later een vreemde voor hem zal zijn gezien mijn zus en ik altijd door dik en dun zijn gegaan. Anderzijds wil ik hem beschermen voor haar persoon en gedoe (ze is verslaafd, heeft dikke schulden en neemt nergens verantwoordelijkheid voor. Ze is bijna 30... gedraagt zich echter als een puber).

Moeilijk moeilijk dus.

Zeker moeilijk ja, maar als je elkaar niet een beetje tegemoet wil komen richting elkaars wereld dan kun je je ook afvragen in hoeverre contact nog zinvol is. Soms is een pauze handig. Even afstand, tot rust komen en wat tijd om na te denken kan misschien een wat frissere blik geven. In andere gevallen kan juist de schrik van het afkappen misschien handig zijn, maar dat is doorgaans niet de beste tool want het is manipulatief om iemand daarom zo even te laten vallen als het ware. Soms moet iemand vallen en diep ook, voordat het duidelijk is dat het echt niet langer kan zo en er daadwerkelijk aan de shit gewerkt kan worden in plaats van mooie woorden zeggen en min of meer hetzelfde blijven doen. En soms komt dat punt helaas ook gewoon niet. Ieder heeft z'n eigen weg ditdat.

Je kan je zoon (gefeliciteerd trouwens nog) wel je zus leren kennen door je herinneringen en familiefoto's enzo te delen. Dan heeft hij in ieder geval een idee wie zij voor jou is en hoef jij haar ook niet zo weg te stoppen. Wel zo fijn om de mooie dingen zo alsnog te kunnen delen.
Als je haar niet zo snel in de buurt tegenkomt, hoef je ook pas later echt uitleg te geven waarom ze niet erbij is.

Als jullie in een later stadium wel weer contact krijgen, kun je kijken naar de grenzen daar van. Die schulden zijn kut, maar daar hoeft een middagje samen in de speeltuin niet onder te lijden als ze niet van jullie jat en een beetje normal kan functioneren zonder te gebruiken op zo een moment. Neutraal terrein, beetje familiegevoel weer, misschien kan dat helend werken en extra motivatie geven om niet volledig in de shit verder weg te zakken ofzo. Het idee dat ze niet alles verloren heeft, dat er (eventueel) nog een weg terug is en goed gedrag soort van beloond wordt. Voor jou ook geruststellend misschien dat je haar toch een beetje kan ondersteunen en in je leven houdt, zij het wel op bepaalde voorwaarden. Die voorwaarden zijn zelfbescherming en ook voor je kind(eren) en als dat niet werkt, kun je misschien ook wat meer rust vinden dat je er wel zoveel mogelijk aan gedaan hebt enzo.

Stuur haar een brief ofzo, dat ze weet dat je dit niet doet omdat je niet meer van d'r houdt of d'r wil laten vallen, maar omdat het gewoon niet meer zo door kon gaan zoals het ging tussen jullie. Niet alleen voor jouw verwerkingsproces, maar ook om te laten weten dat het laatste woord niet gezegd hoeft te zijn en de deur op een kier staat of kan komen als jullie over een tijdje misschien wel weer in gesprek kunnen na een voorlopige rustpauze ofzo.

Sterkte in ieder geval!

quote:

Op zaterdag 21 mei 2016 16:43 schreef Myrr het volgende:

[..]

Nu ja, het gaat maar om 1 persoon. Mijn moeder woont in Nieuw - Zeeland dus dat probleem is er niet (ze kan langskomen als ze wil maar als ze wegblijft vind ik het ook helemaal prima). De rest van m'n familie is normaal gelukkig . M'n vader was vroeger wel een geval apart maar die is inmiddels ook volwassen geworden en een geweldige en betrokken opa.

Maar dat jij je kind aan die persoon wil blootstellen lijkt me ook heel rot voor dat kind. Zeker als je bedenkt dat jij als moeder nog vaker beslissingen moet maken voor dat kind.

Gebroken met mijn twee broers.
Heeft even geduurd.
Doet het pijn?
Ja.
Maar ik kies voor mijn gezin en mezelf.
Liever zonder hun en rust dan met hun en een jarenlange strijd.

Meermalen contact met familieleden gebroken (vrijwel altijd familie uit zeg maar m'n eigen gezin) en gewoonlijk duurde deze breuk meerdere jaren. Maar het heeft niet echt geholpen, heb nu nog nauwelijks contact met m'n familie, maar moet ook zeggen dat ik het na al deze jaren ook niet echt meer zou missen, meer ook omdat ik weet wat ik aan ze heb (niet al te veel dus). Ik heb na al die jaren geleerd dat ik (uiteindelijk) toch niet (echt) op ze kan rekenen.

Ik heb veel meer aan m'n vrienden, maar dat loopt de laatste tijd ook niet meer zo heel vlekkeloos.

Bedenk wel, soms kan een kind juist wel een positieve invloed op iemand hebben, mijn vader bv, die wou nooit met ons op de grond lego bouwen, wij konden niets goed doen, liepen in de weg, kregen nooit iets, moesten onze mond houden, mochten nooit mee, geen vriendjes te spelen enz enz enz. Mijn dochter daarin tegen, krijgt van alles en zowaar gaat hij wel met haar lego bouwen en zij mocht zowaar mee naar de wasstraat, okee klinkt stom, maar voor een kind van 5 is dat al een Efteling opzich.

Eén van mijn broers. Dit omdat hij zich de laatste jaren heeft ontwikkeld tot een egoïstische lul. Zie hem nog wel eens, maar hij komt niet bij mij en ik niet bij hem over de vloer.

De deur staat daarentegen nog steeds open maar dan moet er eerst een fatsoenlijk gesprek plaatsvinden.

quote:

Wat was de reden?

Bemoeizucht en leugens

quote:

Is het verbroken contact langdurig?

Permanent

quote:

Hoe ging je er in het begin mee om?

Opgelucht en vrij

quote:

Wil je het weer terugkrijgen op ten duur?

Mis er niks aan.

Moet er wel bij vertellen dat bovenstaande wel geld voor familieleden die me nooit zo erg aan het hart hebben gelegen.
Bij echte geliefden doe ik mijn best de boel bij elkaar te houden ook als het niet perfect gaat.

Sterkte ts, lijkt me een moeilijke situatie, in dit geval zal ik trouw aan jezelf blijven en aan jouw toekomst en die van je kind denken, soms is het beste om het los te laten voor nu iig, jij kan iemand niet veranderen alleen dingen in laten zien, Verandering zit in personen zelf (dus zelf dat inzicht hebben). Ik denk ook als ik het zo lees dat je er alles aan gedaan hebt wat je kon, maar je zus heeft je laten vallen. En is niet betrouwbaar tot nu toe(wat de rede ook mag zijn, erg egoïstisch dat ze jou in haar problemen meetrekt). Jij zit er mee maar ik vraag me af of je zus er mee zit en dat inziet? Jammer maar hopelijk veranderd dat in toekomst.

Het is triest natuurlijk.. maar mensen die niet geholpen willen worden kan je niet helpen zonder er zelf aan onderdoor te gaan. Hopelijk komt het toch ooit weer goed. Het is wel je familie, maar je bent niet verantwoordelijk voor haar (hard, maar ik snap toch heel goed dat je ermee zit). Je kan haar altijd laten weten dat je er voor haar bent, met een kanttekening dat je zulk gedrag niet accepteert omdat je nu andere prioriteiten hebt (en volgens weet ze dat ook wel, ze liet je vallen nadat je een spiegel voorhield, en ze vluchtgedrag vertoonde, miss omdat je haar niet haar zin gaf ik weet het niet). Dat destructieve gedrag doet ze haar zelf aan, ze moet volwassen worden, en verantwoordelijk nemen voor haarzelf en haar acties. Ik snap dat mensen het soms niet meer zien zitten, maar je kunt er niks aan doen. En ze moet dat zelf inzien dat ze verkeerd bezig is.

[ Bericht 4% gewijzigd door LLgetikt op 22-05-2016 19:00:18 ]

quote:

Op zaterdag 21 mei 2016 15:46 schreef Myrr het volgende:
Ik vroeg mij af hoe jullie om zijn gegaan met het verbreken van contact met bijv. moeder, zus, broer, vader.

Wat was de reden?
Is het verbroken contact langdurig?
Hoe ging je er in het begin mee om?
Wil je het weer terugkrijgen op ten duur?

Ik wilde hier gisteravond mobiel al op reageren, maar dan zou mijn verhaal er niet goed uit komen. Nu vanachter de pc gaat dat al een stuk makkelijker. Al kan ik me voorstellen dat het voor sommige mensen nog een vaag verhaal blijft.

Ik heb een heel tijdje besloten om het contact met mijn moeder nu voor eens en voor altijd te verbreken. Consequentie daarvan was dat er ook geen contact meer met een groot deel van die kant van de familie zou zijn. Totdat ik op mijzelf ging ben ik slachtoffer van zowel fysieke als geestelijke mishandeling door beide ouders. Mijn moeder is een narcistisch persoon, die zichzelf zo het slachtoffer voelt van alles wat er in haar leven gebeurt. Nooit zal ze zich verantwoordelijk voelen voor problemen in haar leven. Altijd hebben anderen het gedaan en moeten anderen het dan ook maar voor haar oplossen. Terwijl zijzelf meestal de aanstichtster is. Ze liegt en bedriegt iedereen, en ik kon het iedere keer recht breien, voor haar de hete kolen uit het vuur halen.

Door de jaren heen ben ik dat gedrag kots- en kotsbeu geworden. En het vrat zoveel energie, ik trok het mezelf zo aan iedere keer. Want ook ik was volgens haar oorzaak van verschillende problemen. En beetje bij beetje kreeg ik een dikkere huid, verhardde ik als het ware. Tot het mij niks meer deed behalve dat het zorgde voor irritatie. Altijd ging het maar om haarzelf, nooit om mij. Ik had daar geen zin meer in. Ontelbare keren heb ik geprobeerd het gesprek aan te gaan, om haar duidelijk te maken wat dat met mij deed. Maar iedere keer wist ze het dan toch weer zo te draaien dat niet ik maar zij het slachtoffer van het hele systeem was.

En op een dag was er van haar kant weer een woedeuitbarsting om niks. En toen heb ik resoluut de telefoon opgehangen en wist ik: dit was het dan. Daarna heb ik nooit meer wat van mij laten horen, ondanks dat we in hetzelfde durp wonen. Heel af en toe zie ik haar nog, maar het doet me niks meer. Ja het is iemand waarvan ik de naam ken. Maar tegelijkertijd is het een vreemde voor me, net als zovele andere inwoners van mijn dorp. Ik voel geen pijn, geen verdriet, geen woede, niks als ik haar zie. Volledig afgestompt. Maar het geeft rust zo, deze situatie. Ik pieker er niet meer over. Ik voel me niet meer schuldig om de situatie. Het is wat het is. En het zal ook nooit meer beter worden. Het hoeft van mij ook niet meer beter te worden.

Er zijn mensen die veroordelend zijn 'want het is toch je moeder?'. Ik ben van mening dat je niet, en dat wordt in dit topic ook duidelijk, contact met iemand moet blijven forceren, omdat diegene een bepaalde sticker heeft van moeder/broer/whatever. Als een vriend zo met mij zou omspringen zoals zij dat deed, dan had ik daar ook al lang afscheid van genomen.

Bovenstaande heeft een hele lange aanloopfase van jaren gekend alvorens ik de knoop doorhakte. Dit is zeker niet tijdens een avondje doorzakken in de kroeg bedacht.

En ik voel me er goed bij. Dat is het allerbelangrijkste. Ik heb lieve mensen om mij heen die mij en mijn keuzes en karakter wel accepteren. Die mij liefde en energie geven. Die mensen zijn mijn aandacht dan ook dubbel en dwars waard. En daar geef ik graag mijn energie aan terug . Ik ben, mede door die rigoreuze keuze, weer veranderd in een gelukkig mens. Ik heb mijn leven weer geheel in eigen hand en laat dat niet langer afhangen van de gemoedstoestand van mijn moeder

Wat was de reden?
Mijn ouders waren gescheiden, ik woonde bij mijn vader en omdat mijn vader mij rebels en onhandelbaar vond, gooide hij mij het huis uit. De scheiding was sowieso al geen fijne situatie, laat staan het huwelijk.
Maar kortom behalve dat hij mij het huis het gooide, heeft hij nog meer dingen gedaan die ik niet kon vergeven.

Is het verbroken contact langdurig?
Jups, ik was 15 toen hij mij wegbracht naar het station en sindsdien niet weer gezien (ben nu 29)

Hoe ging je er in het begin mee om?
Huilen veel huilen. Ik was en stiekem nog steeds een papa's kindje. Ik koos er niet voor niets voor om bij mijn vader te gaan wonen na de scheiding. Proberen te praten met mijn moeder, maar dat was moeilijk, want mijn vader was de slechterik. Ik was vooral heel boos, heel boos. En als ik boos ben dan praat ik niet met die persoon.

Wil je het weer terugkrijgen op ten duur?
Ja en nee. Ja omdat ik hem mis. Nee omdat ik hem nog steeds niet kan vergeven voor de dingen die hij heeft gedaan. Ik houd nog steeds van mijn vader, maar vergeving is niet mogelijk.

En nu dezelfde vragen over mijn moeder...
Wat was de reden?
Moeder hertrouwd met een schat van een man. Het ging slecht, scheiding zat er aan te komen. Maar terwijl ze het bekendmaken is de aanleiding van de scheiding dat mijn moeder was vreemdgegaan. Ik kan veel hebben, maar dit ging mij toch echt een stap te ver. Er was een mogelijkheid tot vergeving. Tot ze besluit bij de man met wie ze vreemd ging te gaan samenwonen. Ik ben iemand van principes en ik heb staan schreeuwen tegen mijn moeder dat dit niet door de beugel kon. En dat ze niet van man naar man hoef te hoppen (dit doet ze al sinds ze 18 is. Ze is volgens mij nog geen dag single geweest.)

Is het verbroken contact langdurig?
Geen idee. Het is dit jaar maart gebeurd. Ik heb nog geen beslissing gemaakt in hoeverre ik het kan vergeven/vergeten.

Hoe ging je er in het begin mee om?
Huilen, schreeuwen, proberen te bedenken dat het mijn moeders leven is en dat ze er mee mag doen wat ze er mee wil doen.

Wil je het weer terugkrijgen op ten duur?
Denk het wel. Al zal ik haar nooit meer kunnen vertrouwen en overal wat achter zoeken.

ik heb geen contact meer met mijn zus

Wat was de reden?

ze heeft al sinds dr tienerjaren anorexia. dat heeft een zware stempel op mijn jeugd gedrukt en het is ook dr reden geweest dat ik op mezelf ben gaan wonen. door therapieën en opnames en steeds terugvallen is ze een vreselijk naar op zichzelf gericht en manipulatief mens geworden.
ik kon er niet meer tegen en heb uiteindelijk tijdens een knallende ruzie het contact verbroken.

Is het verbroken contact langdurig?

ondertussen is het ruim 13 jaar geleden

Hoe ging je er in het begin mee om?

in het begin zat ik er wel mee in mijn hoofd, maar dat is gewoon verdwenen.

Wil je het weer terugkrijgen op ten duur?

nee. de deur is bij mij definitief dicht. we zullen nog 1 keer verplicht contact moeten hebben als onze moeder overlijdt, daarna ben ik definitief van haar verlost.
ik mis haar niet, ik mis het hebben van een zus. anderen doen leuke dingen met hun zus; dat hebben wij nooit gehad en zullen we nooit hebben.
het is iemand die ik nooit uit zou kiezen als vriendin, ze is zo ontzettend mijn type niet.
.