Ten eerste is dit topic niet voor mij. Ik probeer een meid te helpen maar dat gaat met vallen en opstaan en ik zit zelf tegen het randje aan om het op te geven. Ik heb al aardig wat pogingen moeten doen om uberhaupt bij haar door te dringen dat haar manier van aanpak niet werkt en ze lijkt nu eindelijk (op aandringen van mij en anderen) toch in te zien dat dit waarschijnlijk een verstandige keuze is, maar ze durft niet.
Even wat achtergrondinformatie: Ze is bijna 16, heeft in het verleden best wel ernstig aan zelfverwonding gedaan, is vrij onzeker maar laat dit niet altijd merken, angstig op het gebied van verandering, vrij eigenwijs en loopt constant met foute vriendjes rond, we noemen haar M.
M is dus depressief, ook een reden voor dat ze zichzelf snijd, en ziet het leven best wel vaak niet meer zitten om het zo maar te zeggen. Nu heeft ze weer een vriendje een maand of 2, (en die helpt haar natuurlijk supergoed) not

Maarja, uit ervaring kan ik vertellen dat dat volgende week over kan zijn, en dan begint de hele shit storm weer.
Nu loopt ze bij een psycholoog al meer dan een jaar, het probleem is alleen dat ze niet eerlijk durft te zijn tegen de psycholoog, omdat ze denkt dat het dan allemaal erger wordt. Ze mag de psycholoog ook niet en ziet er erg tegen op om ernaar toe te gaan.
Nu was ik de reden dat zij naar een psycholoog ging, ik had aan haar vriendin verteld van haar insta account waar niet zulke smakelijke foto's op stonden, die vriendin heeft het aan haar moeder verteld en die moeder heeft het aan de ouders van haar verteld. Toen dacht ik van okay, het komt nu eindelijk goed.
Toen ben ik dus leuk met allerlei ziektes uitgescholden en een maand op block gezet door haar omdat ik het verteld had

Ze haatte me, vertrouwde me niet meer etc. terwijl ik haar probeerde te helpen. Iedereen vond het goed wat ik deed behalve zij en een of andere vage vriendin die zelf ook in dezelfde schuit zat.
Na maanden was ze er blijkbaar achtergekomen dat ik het echt deed om haar te helpen in plaats van haar te naaien

Maargoed, verder heb ik niet echt meer contact gehad over dat onderwerp met haar, ze vertelt me niks meer gezien ze nog steeds bang is dat ik dingen doorspeel naar haar ouders, en als het echt ernstig is dan doe ik dat ook wel als het niet anders kan. Maar die psycholoog helpt dus helemaal niks aan haar probleem en dat komt door haarzelf.
Veel ruzie gehad, het gaat altijd over hetzelfde, altijd haar problemen en als ze het zo erg vindt dat ze er wat aan moet doen maar dan wilt ze niet luisteren en word ik genegeerd en dan eindigt het meestal niet zo leuk. De enige reden waarom ik na een lange tijd geen contact (omdat ze toch niet wilde luisteren) de laatste maanden nog contact met haar heb is omdat een vriendin van haar met wie ik het goed kon vinden contact met mij opnam dat het heel kut met haar ging en dat ik tenminste iemand was die op haar in kon praten.
Heb daar toen over nagedacht en besloten om het toch nog een kans te geven dus heb ik weer contact opgenomen. Het leek mij beter om het er een keer in het echt over te hebben, dus wilde ik een keer met haar erover praten. Echter zoals ze in het verleden deed, werden er weer allerlei rare smoesjes bedacht om niet te kunnen en vervolgens had ze ineens wel tijd voor andere dingen, toen wist ik al weer hoe laat het was en is daar ook ruzie uit ontstaan.
Toen ben ik ook flink boos op haar geworden gezien ze weer zat te liegen, nog nooit iemand zo erg uitgescholden en de grond ingetrapt want ik voelde me wederom gebruikt en alsof ik weer voor niks uit goede wil haar heb proberen te helpen.
Heeft ze verdomme in hetzelfde gesprek nog even leuk toegegeven dat ze oprecht mijn relatie destijds wilde verpesten door mij te manipuleren en schuldgevoel aan te praten omdat M ontzettend jaloers was op mijn ex, (we noemen haar X) en zij vond dat X mijn aandacht niet verdiende. Ze zei zelfs dat het haar doel was dat ik negatief over X ging denken en dat ze daarop probeerde in te spelen. Ik had toen ik nog met X had een keer met M afgesproken als vrienden, dus toen vroeg ik aan M of ze wel echt de intentie had om leuk af te spreken. Vertelt ze doodleuk dat dat alleen was om X emotioneel overstuur te krijgen en ervoor te zorgen dat wij ruzie zouden krijgen, en dat de gezelligheid een bijkomstigheid was

. En als klap op de vuurpijl nog even erbij zeggen dat ze de intentie had om met mij vreemd te gaan maar dat ze dat niet durfde omdat ik vooraf aan haar duidelijk had gemaakt dat ze geen rare dingen moest doen.
Ik ben nog nooit zo kwaad geweest op iemand, ik was al boos, maar toen ze dat vertelde flipte ik echt. Ik kon d'r wel wat aandoen. In tegenstelling tot het wat aandoen hield ik het bij een aantal doodsverwensingen en prostitutie beschuldigingen en besloot ik alle foto's die ik van haar mindere periode had, alle info, screens en instagram accounts door te spelen aan haar moeder. Het contact met M heb ik linea recta verbroken, samen met haar nummer en al haar vrienden ook verwijderd en alles wat ik van haar had qua info. Ik voelde me zwaar gebruikt, alsof ik erin getrapt was en hoe ik niet heb gezien dat ze zo slecht bezig was. Ik kon het eigenlijk niet geloven, maar kon er nu toch niks meer aan veranderen. X heb ik dit niet verteld
De moeder van M (AA) is ontzettend geschrokken van wat ik stuurde, ik heb AA alles vertelt van wat er de afgelopen jaren is gebeurd en ook het stuk dat ze opzettelijk mijn relatie wilde verpesten. AA is na het lezen van alle screens en een goed gesprek eerst boos geworden op mij dat ik haar dochter zat uit te schelden, maar vervolgens ontzettend kwaad geworden op M dat ze dit geflikt heeft en ook de moeite van AA om haar bij de psycholoog te krijgen nutteloos blijkt. Ik heb toen aan AA gevraagd of ik me nu erbuiten kon laten en dat dit het laatste was, dat begreep AA, ik wist verder niet wat er zou gebeuren.
Random vriendinnen van M hebben mij toen belaagd op Whatsapp, waar 1 mij heeft uitgescholden en vertelde dat het mijn schuld was dat M nu naar de psychiater moest. Hier niet op ingegaan, maar blijkbaar is ze dus nu naar de psychiater gestuurd door haar ouders.
Ik vraag me alleen af of zelfs dat wel gaat helpen als je niet eerlijk wil zijn (hoewel dat nu wel is verplicht), en of ik moreel gezien de juiste keuze heb gemaakt door dit allemaal te vertellen i.p.v. mij niet te bemoeien..