Al sinds ik mijn vrouw ken, komt S hier over de vloer. In het begin had ik weinig of geen interesse in haar. TOt het laatste half jaar. Toen is S van haar man gescheiden, en is ze steun komen zoeken bij ons. Ze is een paar maanden geleden zelfs met ons op vakantie geweest. Uiteraard probeer je je ertegen te verzetten (je bent per slot van rekening getrouwd). In het begin lukt dat nog, maar na een tijdje begint het toch te knagen.
Ongeveer een maand geleden is S dan een relatie begonnen met H, iemand die kent van haar werk. S in ondertussen al de derde vriendin van H in amper één jaar tijd (met zijn laatste vriendin is hij amper 3 maanden samengeweest), en op hun werk moet de relatie geheim blijven omdat hij haar leidinggevende is en relaties eigenlijk verboden zijn.
Afgelopen weekend is ze H komen voorstellen en het viel al meteen tegen. Hij zag er gewoonweg niet uit (ik weet wel dat je mensen niet mag beoordelen op hun uiterlijk, maar toch).
Gisteren stuurde ze me een mailtje met de vraag wat ik van hem vond. Ik heb dan maar gevraagd of ze een eerlijk antwoord verwacht of niet. Dat verwachtte ze. Ik heb dan maar gezegd dat als zij gelukkig is, is dat ook ben, maar dat ik mijn twijfels heb over zijn bedoelingen (aantal vriendinnen, het geheimhouden, enz.)
Ik zou haar eerlijk gezegd willen zeggen dat ik stapelverliefd ben op haar. Maar uiteraard is het de allerbeste vriendin van mijn vrouw. En ik hou van mijn vrouw. En ik moet erbij zeggen dat ik heel goed kon opschieten met haar ex man.
Ik weet me echt geen raad meer, zeker omdat ik er voor een groot stuk zeker van ben (zo begrijp ik haar signalen toch) dat het gevoel, denk ik, toch een beetje wederzijds is.
Het is heel direct dit maar zo ben ik gewoon, vrij egoïstisch laat maar zeggen!
ik denk dat je zelf heel goed weet wat het wijste is. verder is de keus aan jou natuurlijk.
ieg sterkte.
Dat het wederzijds kan zijn maakt dan geen donder uit. Je houdt ook van je vrouw, en daarmee heb je al een heel verleden, en daarmee wil je ook een toekomst mee opbouwen. Zet dat niet allemaal op het spel voor je gevoelens voor een ander. Je hebt weinig te winnen, en ontzettend veel te verliezen.
Maar het houden van is vele malen meer waard dan verliefdheid maar dat blijkt pas op de lange termijn. Verliefdheid is maar tijdelijk.
Denk hier eens over na en denk dan goed na wat je wilt. Ga pas ergens over praten als je denkt dat je huwelijk het niet meer waard is om voor te vechten. Als je dit nu vertelt is de kans vrij groot dat je huwelijk over is of een flinke deuk oploopt terwijl je er misschien later achter komt dat het niets voorstelde (de verliefdheid dan he).
84.244.162.88:16567 - Band of Fok!kkers Battlefield 2 Ranked Public Server
quote:Heel wijs advies. Ik sluit me hier dan ook bij aan.
Op dinsdag 26 november 2002 20:04 schreef UnleashMitch het volgende:
Verliefdheid merk je meer dan houden van op het moment zelf.
Maar het houden van is vele malen meer waard dan verliefdheid maar dat blijkt pas op de lange termijn. Verliefdheid is maar tijdelijk.Denk hier eens over na en denk dan goed na wat je wilt. Ga pas ergens over praten als je denkt dat je huwelijk het niet meer waard is om voor te vechten. Als je dit nu vertelt is de kans vrij groot dat je huwelijk over is of een flinke deuk oploopt terwijl je er misschien later achter komt dat het niets voorstelde (de verliefdheid dan he).
maargoed das mijn mening maar hè 
quote:Ik zat eerlijk gezegd te wachten op de eerste die zou roepen, je bent pas 19, je komt pas net kijken.
Op dinsdag 26 november 2002 20:12 schreef chocolatemoeze het volgende:[..]
Heel wijs advies. Ik sluit me hier dan ook bij aan.
Maar wat de topicstarter nu meemaakt heb ik in kleine vorm meegemaakt. Had 8 maanden een relatie met mn vriendin en toen kwam ik een ander meisje tegen, ik was niet eens echt verliefd maar toch heb ik mn relatie toen uitgemaakt, 2 maanden later waren we weer bij elkaar ( en nu weer bij elkaar voor de 3e keer 
)
Dit is dus echt in het klein in vergelijking met de situatie van de topicstarter. Als ik de topicstarter was zou ik er niet vanuit gaan dat dit bij jou ook gebeurt. Als je toegeeft aan je verliefdheid kan je je vrouw wel vergeten.
84.244.162.88:16567 - Band of Fok!kkers Battlefield 2 Ranked Public Server
Dank u, goedenavond.
quote:Same goes for you.
Op dinsdag 26 november 2002 20:21 schreef Skull het volgende:
Mijn advies, gedraag je als een volwassene en niet als een of andere idiote puber.Dank u, goedenavond.
Als je echt van je vrouw houdt dan weet je wat je moet doen. Waarom zou jij jouw huwelijk ook laten stuklopen puur en alleen omdat jij wil toegeven aan een gevoel. Gevoelens komen en gaan, dat zou je zelf ook moeten kunnen bedenken--of ben je zo egoïstisch dat je alleen voor je eigen plezier leeft?! Kies er gewoon voor om weer verlieft te zijn op je eigen vrouw--misschien duurt het even, maar de aanhouder wint. Je hebt beloofd om van haar te houden en voor haar te zorgen door makkelijke èn door moeilijke tijden, etc. Hoe dan ook, het is je plicht om te stoppen met deze verkeerde gedachten... hoe langer je blijft malen hoe meer excuses en smoesjes je zal vinden, maar dat veranderd niets aan het feit dat je jouw vrouw trouw moet blijven. Je maakt het alleen maar moeilijker voor jezelf, en je zet je huwelijk op het spel.
quote:Dan kun je nog wel wijs denken, door dingen die je meegemaakt hebt of door dat je wat meer over dingen na denkt dan anderen. Het leven is een spel voor spelers in de leeftijd 0-99+.
Op dinsdag 26 november 2002 20:17 schreef UnleashMitch het volgende:[..]
Ik zat eerlijk gezegd te wachten op de eerste die zou roepen, je bent pas 19, je komt pas net kijken.
quote:wat hypocriet.
Op dinsdag 26 november 2002 20:21 schreef Skull het volgende:
Mijn advies, gedraag je als een volwassene en niet als een of andere idiote puber.Dank u, goedenavond.
quote:Maar als je alles hebt gegeven voor je huwelijk en het gevoel nog niet terugkomt, dan denk ik dat je het huwelijk toch beter naast je neer kunt leggen. En spijt hebben dat je getrouwd was en hopelijk niet weer in de zelfde fout komt te vervallen. Trouwen doe je maar een keer m.i. en daarom zie ik mezelf niet echt trouwen. (zeg nooit nooit)
Op dinsdag 26 november 2002 20:24 schreef Jerome81 het volgende:
Wat is je probleem eigenlijk? Je bent getrouwd, je hebt haar belooft trouw te zullen zijn tot de dood jullie scheid. Waarom ben je opzoek naar excuses om onder je huwelijkse belofte uit te kunnen komen?Als je echt van je vrouw houdt dan weet je wat je moet doen. Waarom zou jij jouw huwelijk ook laten stuklopen puur en alleen omdat jij wil toegeven aan een gevoel. Gevoelens komen en gaan, dat zou je zelf ook moeten kunnen bedenken--of ben je zo egoïstisch dat je alleen voor je eigen plezier leeft?! Kies er gewoon voor om weer verlieft te zijn op je eigen vrouw--misschien duurt het even, maar de aanhouder wint. Je hebt beloofd om van haar te houden en voor haar te zorgen door makkelijke èn door moeilijke tijden, etc. Hoe dan ook, het is je plicht om te stoppen met deze verkeerde gedachten... hoe langer je blijft malen hoe meer excuses en smoesjes je zal vinden, maar dat veranderd niets aan het feit dat je jouw vrouw trouw moet blijven. Je maakt het alleen maar moeilijker voor jezelf, en je zet je huwelijk op het spel.
quote:Waarom zou je het vertellen? Het enige wat je ermee bereikt is dat je de ander kwetst en onzeker maakt. Verliefdheid overkomt je, maar het kan ook zo weer weg zijn... het is een kwestie van kiezen. Als je het gevoel hebt dat je iemand wil vermoorden, dan hoef je toch ook niet op een forum te vragen of iemand je wil helpen bij je dilemma?
Op dinsdag 26 november 2002 20:16 schreef Pushit het volgende:
niet eerlijk zijn zou ik erger vinden dan dat me vriendin aankomt dat ze verliefd op een ander is. verliefdheid overkomt je, kan je verder niks aan doen dus kan je ook niet kwalijk genomen worden, gebeurt dat wel klopt er iets niet. en zelfde geld trouwens als je niet alles kunt vertellen aan je partner, dan klopt er gewoon iets niet.maargoed das mijn mening maar hè
Sowieso zal deze verliefdheid niet lang aanhouden, hij is namelijk ontstaan door emotionele betrokkenheid met iemand die een pijnlijke ervaring te verwerken had. Je bent eigenlijk niet verliefd, maar je voelt jezelf erg betrokken met die persoon--dit gevoel lijkt heel erg op verliefdheid.
(Ik vraag mij af waarom mensen überhaupt dingen aan elkaar beloven, kunnen we niet gewoon doen wat we zeggen dan?!)
quote:Verliefdheid kan veel hardnekkiger zijn, geloof mij.
Op dinsdag 26 november 2002 20:34 schreef Jerome81 het volgende:[..]
Waarom zou je het vertellen? Het enige wat je ermee bereikt is dat je de ander kwetst en onzeker maakt. Verliefdheid overkomt je, maar het kan ook zo weer weg zijn... het is een kwestie van kiezen. Als je het gevoel hebt dat je iemand wil vermoorden, dan hoef je toch ook niet op een forum te vragen of iemand je wil helpen bij je dilemma?
quote:Dit is een aanname. Daar valt op dit punt niets over te zeggen, ook niet door kwiet eigenlijk.
Sowieso zal deze verliefdheid niet lang aanhouden, hij is namelijk ontstaan door emotionele betrokkenheid met iemand die een pijnlijke ervaring te verwerken had. Je bent eigenlijk niet verliefd, maar je voelt jezelf erg betrokken met die persoon--dit gevoel lijkt heel erg op verliefdheid.
quote:Daar is de mens niet voor gemaakt, de mens is een hypocriet egoistisch wezen. Tis allemaal een mooie poppenkast. Maar het antwoord op die vraag is steevast: "NEE"
(Ik vraag mij af waarom mensen überhaupt dingen aan elkaar beloven, kunnen we niet gewoon doen wat we zeggen dan?!)
quote:Onzin, als het gevoel weg blijft dan doe je of niet genoeg je best... of je vrouw werkt ook niet mee. Opgeven is geen optie, dan kom je nergens. Problemen zijn er om overwonnen te worden, niet ontweken. Dan ga je met je vrouw praten, niet over gevoelens voor anderen maar over gevoelens voor elkaar. Je gaat allebij kijken of je nog wel sociaal bent, m.a.w. of je nog wel leeft voor de ander. Als je niet meer sociaal bent, ma.w. als je leeft als-of de ander er voor jouw plezier is dan is er werk aan de winkel voor jou (en andersom voor haar).
Op dinsdag 26 november 2002 20:29 schreef chocolatemoeze het volgende:[..]
Maar als je alles hebt gegeven voor je huwelijk en het gevoel nog niet terugkomt, dan denk ik dat je het huwelijk toch beter naast je neer kunt leggen. En spijt hebben dat je getrouwd was en hopelijk niet weer in de zelfde fout komt te vervallen.
Waarom geven zoveel mensen bij de minste tegenslag al op? Of erger nog, waarom geven zoveel mensen voorang aan het eerste de beste eigenplezier boven hun relatie, dus boven de ander?! Ik bedoel, laat de ander dan iemand vinden die wèl sociaal is en huur zelf gewoon elke avond een hoer ofzo.
quote:Je bent te zacht voor jezelf--een reactief leven leiden, alles overkomt je en jij bent machteloos! Waarom vechten voor je huwelijk, wat nu als die verliefdheid langer duurt dan een week?!
Verliefdheid kan veel hardnekkiger zijn, geloof mij.
Toevallig is het zo dat mensen kunnen denken en verantwoordelijk zijn voor hun eigen doen en laten. Anders kunnen we meteen de meeste impuls-verkrachters en passie-moordenaars vrijlaten--zij handelden namelijk op een plotseling gevoel van (machts)wellust of woede. Je kan het onderdrukken, maar wat nu als het gevoel aan blijft houden? 
Niet zo reactief kerel!
[Dit bericht is gewijzigd door Jerome81 op 26-11-2002 20:49]
quote:Daar ben ik het mee eens.
Op dinsdag 26 november 2002 20:29 schreef chocolatemoeze het volgende:[..]
Maar als je alles hebt gegeven voor je huwelijk en het gevoel nog niet terugkomt, dan denk ik dat je het huwelijk toch beter naast je neer kunt leggen.
quote:
En spijt hebben dat je getrouwd was en hopelijk niet weer in de zelfde fout komt te vervallen. Trouwen doe je maar een keer m.i. en daarom zie ik mezelf niet echt trouwen. (zeg nooit nooit)
Hoezo spijt ervan hebben ? ik neem aan dat de jaren ervoor wel goed waren, anders heb je niet goed nagedacht voor je met haar ging trouwen.
84.244.162.88:16567 - Band of Fok!kkers Battlefield 2 Ranked Public Server
quote:Eehm, er is een punt dat je echt alles gegeven hebt. Misschien ben je nu wel te stug omdat te begrijpen omdat je zelf wellicht nooit in die situatie bent gekomen. Er kan heus een punt zijn dat jij zodanig veranderd bent en de ander ook, dat je alleen maar ongelukkig bent met elkaar. De dromen die je vroeger samen had heb en deel je niet meer, het gevoel voor elkaar is weg. Je houdt nog wel van die ander, maar die ander is niet meer een aanvulling voor je leven. De enige conlusie is dus niet stug doorvechten totdat beide bezwijken aan een zenuwinzinking en in het gesticht komen, maar de conlusie trekken dat je niet had moeten trouwen.
Op dinsdag 26 november 2002 20:41 schreef Jerome81 het volgende:[..]
Onzin, als het gevoel weg blijft dan doe je of niet genoeg je best... of je vrouw werkt ook niet mee. Opgeven is geen optie, dan kom je nergens. Problemen zijn er om overwonnen te worden, niet ontweken. Dan ga je met je vrouw praten, niet over gevoelens voor anderen maar over gevoelens voor elkaar. Je gaat allebij kijken of je nog wel sociaal bent, m.a.w. of je nog wel leeft voor de ander. Als je niet meer sociaal bent, ma.w. als je leeft als-of de ander er voor jouw plezier is dan is er werk aan de winkel voor jou (en andersom voor haar).
Waarom geven zoveel mensen bij de minste tegenslag al op? Of erger nog, waarom geven zoveel mensen voorang aan het eerste de beste eigenplezier boven hun relatie, dus boven de ander?! Ik bedoel, laat de ander dan iemand vinden die wèl sociaal is en huur zelf gewoon elke avond een hoer ofzo.
Waarom zijn er toch altijd mensen die mooie idealen verwarren met realiteit?
God zij eens, "gij zult niet doden". Kijk om je heen. God zij eens "gij zult niet stelen". Iedereen heeft mp3's. Ik bedoel maar, het blijft bij mooi utopisch gebrabbel en ondertussen lijden duizenden kinderen eronder omdat pappa en mamma besloten dat een kindje leuk was, en toen het huwelijk niet meer liep het kindje een probleem werd! (geld niet voor alle gescheiden ouders uiteraard he) 
quote:Een huwelijk is een gelofte t.o.v. God in de traditionele zin. God verloochenen lijkt me eerder een zonde dan een deugd. Gelukkig geloof ik niet in God noch het huwelijk.
Op dinsdag 26 november 2002 20:44 schreef UnleashMitch het volgende:
Hoezo spijt ervan hebben ? ik neem aan dat de jaren ervoor wel goed waren, anders heb je niet goed nagedacht voor je met haar ging trouwen.
quote:Een huwelijk is een heilig verbond tussen man en vrouw voor God.
Op dinsdag 26 november 2002 20:48 schreef chocolatemoeze het volgende:[..]
Een huwelijk is een gelofte t.o.v. God in de traditionele zin. God verloochenen lijkt me eerder een zonde dan een deugd. Gelukkig geloof ik niet in God noch het huwelijk.
Als je niet gelooft dan kan je per definitie ook niet trouwen, omdat je het verbond niet erkent. Wanneer je weet dat je geen waarde hecht aan huwelijkse normen en waarden dan is het je plicht om je aanstaande partner daarvan op de hoogte te stellen òf om jezelf te dwingen er wel naar te leven. Ander moet je gewoon niet trouwen, dan ga je samenwonen ofzo.
quote:Juist! Met goede argumenten worden we het toch nog eens.
Op dinsdag 26 november 2002 20:52 schreef Jerome81 het volgende:[..]
Een huwelijk is een heilig verbond tussen man en vrouw voor God.
Als je niet gelooft dan kan je per definitie ook niet trouwen, omdat je het verbond niet erkent. Wanneer je weet dat je geen waarde hecht aan huwelijkse normen en waarden dan is het je plicht om je aanstaande partner daarvan op de hoogte te stellen òf om jezelf te dwingen er wel naar te leven. Ander moet je gewoon niet trouwen, dan ga je samenwonen ofzo.
* chocolatemoeze schudt hand.
quote:Ik heb zelden zo'n zwart witte redenatie gezien.."als het gevoel niet terugkomt doe je niet genoeg je best (of de ander niet)"
Op dinsdag 26 november 2002 20:41 schreef Jerome81 het volgende:[..]
Onzin, als het gevoel weg blijft dan doe je of niet genoeg je best... of je vrouw werkt ook niet mee. Opgeven is geen optie, dan kom je nergens. Problemen zijn er om overwonnen te worden, niet ontweken. Dan ga je met je vrouw praten, niet over gevoelens voor anderen maar over gevoelens voor elkaar. Je gaat allebij kijken of je nog wel sociaal bent, m.a.w. of je nog wel leeft voor de ander. Als je niet meer sociaal bent, ma.w. als je leeft als-of de ander er voor jouw plezier is dan is er werk aan de winkel voor jou (en andersom voor haar).
Waarom geven zoveel mensen bij de minste tegenslag al op? Of erger nog, waarom geven zoveel mensen voorang aan het eerste de beste eigenplezier boven hun relatie, dus boven de ander?! Ik bedoel, laat de ander dan iemand vinden die wèl sociaal is en huur zelf gewoon elke avond een hoer ofzo.
[..]Je bent te zacht voor jezelf--een reactief leven leiden, alles overkomt je en jij bent machteloos! Waarom vechten voor je huwelijk, wat nu als die verliefdheid langer duurt dan een week?!
Toevallig is het zo dat mensen kunnen denken en verantwoordelijk zijn voor hun eigen doen en laten. Anders kunnen we meteen de meeste impuls-verkrachters en passie-moordenaars vrijlaten--zij handelden namelijk op een plotseling gevoel van (machts)wellust of woede. Je kan het onderdrukken, maar wat nu als het gevoel aan blijft houden?
Niet zo reactief kerel!
Niets is statisch, als beweegt en soms beweeg je beide een andere kant op.
Soms ontgroei je elkaar, soms past iemand gedurende een bepaalde fase in je leven bij je en in een latere fase niet meer.
Niet iedereen maakt eenzelfde ontwikkeling door, in die zin dat je blijvend bij elkaar past.
Dat heeft niets met niet hard genoeg proberen/gebrek aan inzet of egoïsme te maken.
Bij elkaar blijven omdat er ooit (in volle overtuiging door de liefde op dat moment gevoeld) een belofte gedaan is, enkel en alleen om die reden is kolder.
Je blijft bij elkaar omdat je , ondanks tegenslagen, nog steeds van elkaar houdt, omdat je elkaar nog steeds bemint, elkaar nog steeds niet kan en wil missen.
Je blijft niet bij elkaar vanwege kinderen of een gedane belofte.
Die belofte is een belofte van trouw (neem ik aan) voor zolang je een paar vormt, niet een belofte van onvoorwaardelijke liefde tot het eind der tijden, die garantie kun je niemand geven en niemand jou.
quote:Uhm, realiteit is dat mensen zich laten leven. Mensen volgen de massa, denken zelf niet meer na en zijn al helemaal niet meer verantwoordelijk voor hun eigen doen en laten.
Op dinsdag 26 november 2002 20:47 schreef chocolatemoeze het volgende:[..]
Eehm, er is een punt dat je echt alles gegeven hebt. Misschien ben je nu wel te stug omdat te begrijpen omdat je zelf wellicht nooit in die situatie bent gekomen. Er kan heus een punt zijn dat jij zodanig veranderd bent en de ander ook, dat je alleen maar ongelukkig bent met elkaar. De dromen die je vroeger samen had heb en deel je niet meer, het gevoel voor elkaar is weg. Je houdt nog wel van die ander, maar die ander is niet meer een aanvulling voor je leven. De enige conlusie is dus niet stug doorvechten totdat beide bezwijken aan een zenuwinzinking en in het gesticht komen, maar de conlusie trekken dat je niet had moeten trouwen.
Waarom zijn er toch altijd mensen die mooie idealen verwarren met realiteit?
God zij eens, "gij zult niet doden". Kijk om je heen. God zij eens "gij zult niet stelen". Iedereen heeft mp3's. Ik bedoel maar, het blijft bij mooi utopisch gebrabbel en ondertussen lijden duizenden kinderen eronder omdat pappa en mamma besloten dat een kindje leuk was, en toen het huwelijk niet meer liep het kindje een probleem werd! (geld niet voor alle gescheiden ouders uiteraard he)
Stel: je krijgt een bekeuring omdat je verkeerd staat geparkeerd, je wordt niet boos op jezelf omdat je even een paar meter verder had moeten gaan staan, maar je wordt boos op de agent omdat hij jou d.m.v. een boete probeert af te leren om de weg/stoep te blokkeren.
Betekend het als veel mensen dit soort gedrag vertonen dat het goed is om boos te worden op die agent? Nee, het betekend dat veel mensen zichzelf moeten aanpakken en weer verantwoordelijk moeten worden voor hun eigen leven. Realiteit is dat veel mensen verzuimen hun verplichtingen na te komen en vervolgens boos worden op diegene die hen op hun nalatigheid wijzen.
Als een huwelijk op een punt is gekomen waarop beide partners denken dat ze alles hebben gegeven maar dat ze alleen maar ongelukkiger zijn dan te voren dan is de realiteit dat ze alles hebben geëist wat ze wilden hebben, geen/onvoldoende concessies hebben gedaan en compleet intollerant zijn voor elkaar! Je oogst wat je zaait, als je liefde en behulpzaamheid zaait, dan zal je dat ook terug krijgen. Vraag je eens af waarom je ongelukkig bent, ben je wel dankbaar voor alle fijne dingen die je hebt? Welke fijne dingen zijn al zo gewoon geworden dat je ze niet eens meer ziet?!
quote:Helemaal mee eens. Echter als aanvulling, als je de belofte in de traditionele zin aflegt heeft het dus net zo goed geen zin.
Op dinsdag 26 november 2002 21:05 schreef milagro het volgende:[..]
Ik heb zelden zo'n zwart witte redenatie gezien.."als het gevoel niet terugkomt doe je niet genoeg je best (of de ander niet)"
Niets is statisch, als beweegt en soms beweeg je beide een andere kant op.
Soms ontgroei je elkaar, soms past iemand gedurende een bepaalde fase in je leven bij je en in een latere fase niet meer.
Niet iedereen maakt eenzelfde ontwikkeling door, in die zin dat je blijvend bij elkaar past.
Dat heeft niets met niet hard genoeg proberen/gebrek aan inzet of egoïsme te maken.Bij elkaar blijven omdat er ooit (in volle overtuiging door de liefde op dat moment gevoeld) een belofte gedaan is, enkel en alleen om die reden is kolder.
Je blijft bij elkaar omdat je , ondanks tegenslagen, nog steeds van elkaar houdt, omdat je elkaar nog steeds bemint, elkaar nog steeds niet kan en wil missen.
Je blijft niet bij elkaar vanwege kinderen of een gedane belofte.
Die belofte is een belofte van trouw (neem ik aan) voor zolang je een paar vormt, niet een belofte van onvoorwaardelijke liefde tot het eind der tijden, die garantie kun je niemand geven en niemand jou.
quote:We hebben het hier over iets veel fundamentelers dan een boete. Liefde is m.i. een van de grootste fundamenten van het menselijke bestaan. Liefde moet er zijn, je kunt het niet kweken. Als je denkt dat dát kan, dan leef je in een behoorlijk mechanische wereld en vraag ik me af of jouw gevoel wel degelijk oprecht is. Idealen, de wet, normen en waarden zijn statisch, de mens is zoals Milagro al zegt dynamisch. Een mens mag zichzelf nooit zijn eigen zelfontplooing en ontwikkeling ontnemen omdat het anders ongehoord zou zijn. De mens kies zijn eigen pad, leert gaandeweg hoe hij het pad het beste kan berijden.
Op dinsdag 26 november 2002 21:07 schreef Jerome81 het volgende:
Als een huwelijk op een punt is gekomen waarop beide partners denken dat ze alles hebben gegeven maar dat ze alleen maar ongelukkiger zijn dan te voren dan is de realiteit dat ze alles hebben geëist wat ze wilden hebben, geen/onvoldoende concessies hebben gedaan en compleet intollerant zijn voor elkaar! Je oogst wat je zaait, als je liefde en behulpzaamheid zaait, dan zal je dat ook terug krijgen. Vraag je eens af waarom je ongelukkig bent, ben je wel dankbaar voor alle fijne dingen die je hebt? Welke fijne dingen zijn al zo gewoon geworden dat je ze niet eens meer ziet?!
[Dit bericht is gewijzigd door chocolatemoeze op 26-11-2002 21:18]
quote:Wat jij zegt is pas echt kolder.
Op dinsdag 26 november 2002 21:05 schreef milagro het volgende:[..]
Ik heb zelden zo'n zwart witte redenatie gezien.."als het gevoel niet terugkomt doe je niet genoeg je best (of de ander niet)"
Niets is statisch, als beweegt en soms beweeg je beide een andere kant op.
Soms ontgroei je elkaar, soms past iemand gedurende een bepaalde fase in je leven bij je en in een latere fase niet meer.
Niet iedereen maakt eenzelfde ontwikkeling door, in die zin dat je blijvend bij elkaar past.
Dat heeft niets met niet hard genoeg proberen/gebrek aan inzet of egoïsme te maken.Bij elkaar blijven omdat er ooit (in volle overtuiging door de liefde op dat moment gevoeld) een belofte gedaan is, enkel en alleen om die reden is kolder.
Je blijft bij elkaar omdat je , ondanks tegenslagen, nog steeds van elkaar houdt, omdat je elkaar nog steeds bemint, elkaar nog steeds niet kan en wil missen.
Je blijft niet bij elkaar vanwege kinderen of een gedane belofte.
Die belofte is een belofte van trouw (neem ik aan) voor zolang je een paar vormt, niet een belofte van onvoorwaardelijke liefde tot het eind der tijden, die garantie kun je niemand geven en niemand jou.
Je koopt iets bij een winkel en je krijgt er 4 jaar garantie op. Na één week is het al kapot, je wil aanspraak maken op de garantie maar ja... één probleem, de andere partner vind dat jullie te veel uitelkaar zijn gegroeid. De belofte van gratis hulp bij problemen (het koopcontract) is dus niet langer geldig. Jamerrr joh.
Als partners te veel uit elkaar zijn gegroeid dan komt dat doordat ze dat hebben toegestaan. Ze hebben in de loop der (jaren, maanden, weken?) te weinig interesse in elkaar getoond en hebben zodoende verschillende ontwikkelingen doorgemaakt. Hadden ze hun levens meer met elkaar gedeeld dan hadden ze elkaars blijdschappen en verdriet meegeleeft en waren ze samen verder en nóg dichter tot elkaar gegroeid. Het is sociaal om geïnteresseerd te zijn in de ander, wat de ander heeft meegemaakt, wat de ander voelt... het is egoïstisch om geïnteresseerd te zijn in jezelf, om niet te luisteren naar de ander omdat jij jouw verhaal kwijt wilt, om de ander als een soort huisdier voor jouw eigen plezier en vermaakt truckjes te leren (zoals eten koken, afwassen, geld verdienen, etc.) 
Het zijn egoïstische mensen als jij waardoor zoveel kinderen het verdriet moeten mee maken van gescheiden ouders.
Wat je ook kiest, je weet dat je iemand pijn doet.
Feit blijft wel, dat je niet weet hoe het zou lopen tussen jou en degene waarop je verliefd betn, terwijl je wel weet hoe het is om samen te zijn met je vrouw.
Miischien een reden op de achtergrond, maar als jij je vrouw voor een ander verlaat heeft het volgens mij ook consequenties op de verdeling bij scheiding enzo.
Ik ben nooit getrouwd geweest, maar je kan dit soort gevoelens niet in de hand houden lijkt me. Maar toch denk ik dat het evengoed weer kan verdwijnen na een tijdje, dus ik zo zeker geen overhaaste beslissing nemen (en al helemaal niet als je niet zeker weet dat het wederkerig is).
Alleszins, veel geluk.
quote:Denk nou niet dat jij de kracht van analogien leggen hebt gevonden je het leven doorgrond hebt. Je schaft een huwelijk niet aan. Een huwelijk is een bekroning op de liefde, en daarin kun je je vergissen. Als we toch met analogien bezig zijn, je kunt bijvoorbeeld een pc gekocht hebben en daar na jaren toch geen plezier meer van hebben. Omdat ie te langzaam is geworden of wat dan ook. Het huwelijk, die bekroning van je liefde, kan gewoon opraken. Nog eentje. Ik had een autotje waar ik gek op was. Ik liet hem keer op keer repareren, maar op een gegeven moment was ie zo op dat hij me teveel geld kostte. Moet ik me nu schamen dat ik hem naar de sloop bracht?
Op dinsdag 26 november 2002 21:17 schreef Jerome81 het volgende:[..]
Wat jij zegt is pas echt kolder.
Je koopt iets bij een winkel en je krijgt er 4 jaar garantie op. Na één week is het al kapot, je wil aanspraak maken op de garantie maar ja... één probleem, de andere partner vind dat jullie te veel uitelkaar zijn gegroeid. De belofte van gratis hulp bij problemen (het koopcontract) is dus niet langer geldig. Jamerrr joh.
quote:Wees eerst zelf gelukkig eer men een ander gelukkig kan maken. Deze regel geld, echt, misschien kom je er zelf nog eens achter. Ik ben zelf wel eens zo depressief en kapot geslagen van liefdesverdriet dat ik andere ook alleen maar ongelukkig maakte. Zelfs een beste vriendin waar ik veel van hield ben ik er bijna door kwijt geraakt. En dat deed pijn, weten dat je gewoon machteloos bent. Het was niet zo makkelijk van even er nog voor vechten, en of ik er voor vocht. Ik liep er bijna van bij een psychiater.
Als partners te veel uit elkaar zijn gegroeid dan komt dat doordat ze dat hebben toegestaan. Ze hebben in de loop der (jaren, maanden, weken?) te weinig interesse in elkaar getoond en hebben zodoende verschillende ontwikkelingen doorgemaakt. Hadden ze hun levens meer met elkaar gedeeld dan hadden ze elkaars blijdschappen en verdriet meegeleeft en waren ze samen verder en nóg dichter tot elkaar gegroeid. Het is sociaal om geïnteresseerd te zijn in de ander, wat de ander heeft meegemaakt, wat de ander voelt... het is egoïstisch om geïnteresseerd te zijn in jezelf, om niet te luisteren naar de ander omdat jij jouw verhaal kwijt wilt, om de ander als een soort huisdier voor jouw eigen plezier en vermaakt truckjes te leren (zoals eten koken, afwassen, geld verdienen, etc.)Het zijn egoïstische mensen als jij waardoor zoveel kinderen het verdriet moeten mee maken van gescheiden ouders.
quote:Zonder liefde kan er niets zijn. Ik weet dat het met de een beter en makkelijker klikt dan met de ander--maar het is niet onmogelijk. Hoe oprecht is verliefdheid, kan je in één oog op slag zien hoe een persoon is? Volgens mij niet, verliefdheid zal in de meeste gevallen dan ook niet meer zijn dan een gevoel van seksuele aantrekking. Dat heeft weinig met liefde te maken, meer met lust en zelfbevrediging (want jij wil die ander voor jouw plezier). Seksualiteit is slechts een onderdeel van liefde. Liefde is een verbondenheid met een persoon, niet een lichaam.
Op dinsdag 26 november 2002 21:16 schreef chocolatemoeze het volgende:[..]
We hebben het hier over iets veel fundamentelers dan een boete. Liefde is m.i. een van de grootste fundamenten van het menselijke bestaan. Liefde moet er zijn, je kunt het niet kweken. Als je denkt dat dát kan, dan leef je in een behoorlijk mechanische wereld en vraag ik me af of jouw gevoel wel degelijk oprecht is. Idealen, de wet, normen en waarden zijn statisch, de mens is zoals Milagro al zegt dynamisch. Een mens mag zichzelf nooit zijn eigen zelfontplooing en ontwikkeling ontnemen omdat het anders ongehoord zou zijn. De mens kies zijn eigen pad, leert gaandeweg hoe hij het pad het beste kan berijden.
Is het liefdevol om na een aantal jaren en kinderen tegen je vrouw te zeggen: "ik vond het fijn je geneukt te hebben, maar nu heb ik een leuker iemand gevonden"? Volgens mij niet, en volgens mij kan een mens niet veel egoïstischer worden dan dat!
quote:Denk nou niet dat jij de kracht van analogien leggen hebt gevonden je het leven doorgrond hebt? Je schaft een huwelijk niet aan. Een huwelijk is een bekroning op de liefde, en daarin kun je je vergissen. Als we toch met analogien bezig zijn, je kunt bijvoorbeeld een pc gekocht hebben en daar na jaren toch geen plezier meer van hebben. Omdat ie te langzaam is geworden of wat dan ook. Het huwelijk, die bekroning van je liefde, kan gewoon opraken. Nog eentje. Ik had een autotje waar ik gek op was. Ik liet hem keer op keer repareren, maar op een gegeven moment was ie zo op dat hij me teveel geld kostte. Moet ik me nu schamen dat ik hem naar de sloop bracht?
Op dinsdag 26 november 2002 21:17 schreef Jerome81 het volgende:[..]
Wat jij zegt is pas echt kolder.
Je koopt iets bij een winkel en je krijgt er 4 jaar garantie op. Na één week is het al kapot, je wil aanspraak maken op de garantie maar ja... één probleem, de andere partner vind dat jullie te veel uitelkaar zijn gegroeid. De belofte van gratis hulp bij problemen (het koopcontract) is dus niet langer geldig. Jamerrr joh.
quote:Wees eerst zelf gelukkig eer men een ander gelukkig kan maken. Deze regel geld, echt, misschien kom je er zelf nog eens achter. Ik ben zelf wel eens zo depressief en kapot geslagen van liefdesverdriet dat ik andere ook alleen maar ongelukkig maakte. Zelfs een beste vriendin waar ik veel van hield ben ik er bijna door kwijt geraakt. En dat deed pijn, weten dat je gewoon machteloos bent. Het was niet zo makkelijk van even er nog voor vechten, en of ik er voor vocht. Ik liep er bijna van bij een psychiater.
Als partners te veel uit elkaar zijn gegroeid dan komt dat doordat ze dat hebben toegestaan. Ze hebben in de loop der (jaren, maanden, weken?) te weinig interesse in elkaar getoond en hebben zodoende verschillende ontwikkelingen doorgemaakt. Hadden ze hun levens meer met elkaar gedeeld dan hadden ze elkaars blijdschappen en verdriet meegeleeft en waren ze samen verder en nóg dichter tot elkaar gegroeid. Het is sociaal om geïnteresseerd te zijn in de ander, wat de ander heeft meegemaakt, wat de ander voelt... het is egoïstisch om geïnteresseerd te zijn in jezelf, om niet te luisteren naar de ander omdat jij jouw verhaal kwijt wilt, om de ander als een soort huisdier voor jouw eigen plezier en vermaakt truckjes te leren (zoals eten koken, afwassen, geld verdienen, etc.)Het zijn egoïstische mensen als jij waardoor zoveel kinderen het verdriet moeten mee maken van gescheiden ouders.
quote:Wat een volkomen sektarische verstarde manier van denken hou jij er op na
Op dinsdag 26 november 2002 21:17 schreef Jerome81 het volgende:[..]
Wat jij zegt is pas echt kolder.
Je koopt iets bij een winkel en je krijgt er 4 jaar garantie op. Na één week is het al kapot, je wil aanspraak maken op de garantie maar ja... één probleem, de andere partner vind dat jullie te veel uitelkaar zijn gegroeid. De belofte van gratis hulp bij problemen (het koopcontract) is dus niet langer geldig. Jamerrr joh.
Als partners te veel uit elkaar zijn gegroeid dan komt dat doordat ze dat hebben toegestaan. Ze hebben in de loop der (jaren, maanden, weken?) te weinig interesse in elkaar getoond en hebben zodoende verschillende ontwikkelingen doorgemaakt. Hadden ze hun levens meer met elkaar gedeeld dan hadden ze elkaars blijdschappen en verdriet meegeleeft en waren ze samen verder en nóg dichter tot elkaar gegroeid. Het is sociaal om geïnteresseerd te zijn in de ander, wat de ander heeft meegemaakt, wat de ander voelt... het is egoïstisch om geïnteresseerd te zijn in jezelf, om niet te luisteren naar de ander omdat jij jouw verhaal kwijt wilt, om de ander als een soort huisdier voor jouw eigen plezier en vermaakt truckjes te leren (zoals eten koken, afwassen, geld verdienen, etc.)Het zijn egoïstische mensen als jij waardoor zoveel kinderen het verdriet moeten mee maken van gescheiden ouders.
Ik ben een alleenstaande moeder, de vader van mijn kinderen is mijn beste vriend, onze kinderen zijn happy, doen het meer dan uitstekend op school en hadden zich geen betere papa (en mama natuurlijk 
) kunnen wensen.
Beide ouders zeer aanwezig zowel kwantitatief als kwalitatief
Waren hij en ik bij elkaar gebleven, dan hadden er nu 4 ongelukkige mensen meer op de aarde rondgelopen
Ik ben blij dat ik (en hij) de moed hebben gehad in te zien én toe te geven dat het tussen ons niet werkte als samenwonend stel.
Ik ben gek op de man, als vrien en vader, maar als partners voor het leven waren wij, is gebleken, niet voor elkaar bestemd.
Gelukkig zijn wij, hij en ik, niet blind voor realiteit en hielden wij niet vast aan een ideaal beeld toen we merkten dat het in de praktijk niet (meer) werkte.
Ik vraag me af waardoor jij zo verbeten bent geworden 
Sterkte 
quote:Ik ben een trouw persoon en ik erger mij dan ook erg aan mensen die laks met beloften, relaties en andere mensen omgaan omwille van hun eigen pleziertjes en 'gevoelens'. Vreemdgaan of een relatie stoppen om een gevoel van verliefdheid is onzin. Je zal je leven lang verliefd blijven worden en het gevoel weer kwijtraken--maar waarom zou je daar je liefde en levensmaatje voor opgeven en pijn doen?
Op dinsdag 26 november 2002 21:33 schreef milagro het volgende:Ik vraag me af waardoor jij zo verbeten bent geworden
(Het ging niet zo zeer om mislukken van relaties doordat partners niet bij elkaar passen. De discussie ging over een man die overwoog zijn vrouw op te geven om een gevoel van verliefdheid.)
Hele fijne wijze van discussievoeren hou jij er op na
quote:Maar jouw analogien hebben niets te maken met het aangaan van een belofte. Die van mij wèl, en daar komt bij dat het meer ging over de reden waarom een belofte ongeldig was geworden. Ter opheldering: als twee partijen iets aan elkaar beloven, dan kan het niet eenzijdig ontbonden worden door de partij die iets belooft heeft (m.u.v. in geval van een overtreding van de aan de belofte gekoppelde voorwaarden door de andere partij).
Op dinsdag 26 november 2002 21:28 schreef chocolatemoeze het volgende:Denk nou niet dat jij de kracht van analogien leggen hebt gevonden je het leven doorgrond hebt? Je schaft een huwelijk niet aan. Een huwelijk is een bekroning op de liefde, en daarin kun je je vergissen. Als we toch met analogien bezig zijn, je kunt bijvoorbeeld een pc gekocht hebben en daar na jaren toch geen plezier meer van hebben. Omdat ie te langzaam is geworden of wat dan ook. Het huwelijk, die bekroning van je liefde, kan gewoon opraken. Nog eentje. Ik had een autotje waar ik gek op was. Ik liet hem keer op keer repareren, maar op een gegeven moment was ie zo op dat hij me teveel geld kostte. Moet ik me nu schamen dat ik hem naar de sloop bracht?
quote:Maar geluk vind je niet in directe vervulling van al je impulsen. Geluk en blijdschap vind je in het kennen van je eigenwaarde, het jezelf onvoorwaardelijk geliefd weten. Het helpt ook om dankbaar te zijn voor alles wat je wèl hebt, als je almaar blijft focussen op dingen die ontbreken dan kom je nergens.
Wees eerst zelf gelukkig eer men een ander gelukkig kan maken. Deze regel geld, echt, misschien kom je er zelf nog eens achter. Ik ben zelf wel eens zo depressief en kapot geslagen van liefdesverdriet dat ik andere ook alleen maar ongelukkig maakte. Zelfs een beste vriendin waar ik veel van hield ben ik er bijna door kwijt geraakt. En dat deed pijn, weten dat je gewoon machteloos bent. Het was niet zo makkelijk van even er nog voor vechten, en of ik er voor vocht. Ik liep er bijna van bij een psychiater.
Je kan best gelukkig zijn en blijven als je weet dat het leven van jouw partner compleet is doordat jij er voor haar bent (het is namelijk een fysieuse cirkel, die ander staat er hetzelfde voor tegenover jou).
quote:Dat heb je zelf gedaan, jij hebt een situatie van buiten het bereik van onze discussie in de discussie geforceerd. Het ging namelijk om het opgeven van een relatie omdat één van de partners toe wilde geven aan een 'gevoel' van verliefdheid voor een derde partij.
Op dinsdag 26 november 2002 21:52 schreef milagro het volgende:
En dan maak je me voor the sake of your argument maar even uit voor egoistische ouder
En ja, als jij jouw relatie hebt opgegeven en daarmee je kinderen de mogelijkheid om met een vader èn een moeder op te groeien hebt ontnomen puur en alleen om je eigen lusten te bevredigen dan vind ik dat een voorbeeld van slecht ouderschap.
P.S. lees voor de gein even alles, en niet alleen dingen die negatief zijn voor jou
quote:
Op dinsdag 26 november 2002 22:04 schreef Jerome81 het volgende:[..]
Dat heb je zelf gedaan, jij hebt een situatie van buiten het bereik van onze discussie in de discussie geforceerd. Het ging namelijk om het opgeven van een relatie omdat één van de partners toe wilde geven aan een 'gevoel' van verliefdheid voor een derde partij.
En ja, als jij jouw relatie hebt opgegeven en daarmee je kinderen de mogelijkheid om met een vader èn een moeder op te groeien hebt ontnomen puur en alleen om je eigen lusten te bevredigen dan vind ik dat een voorbeeld van slecht ouderschap.
P.S. lees voor de gein even alles, en niet alleen dingen die negatief zijn voor jou
zonde van mijn tijd
Jerome... uit welke tijd kom jij??
Ik vind echt dat je er reactionaire ideeen op na houdt. Absoluut niet meer van deze tijd.
Ik heb de indruk dat jij twee huwelijkspartners beschouwt als een twee-eenheid, een versmelting van twee personen. Je vergeet dat twee huwelijkspartners er ook voor kunnen kiezen individuen te blijven. Hun eigen levenspad te kiezen en te bewandelen. En het is geweldig als die paden gelijk op lopen. Heel veel mensen doen daar ook absoluut hun best voor!
Jezelf wegcijferen, aanpassen omwille van je partner heeft imo geen enkele zin.
Voor de ander leven is iets heeeeeel anders dan met de ander leven .
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Nounou, wat een wijsheid...
Op dinsdag 26 november 2002 22:04 schreef Jerome81 het volgende:
En ja, als jij jouw relatie hebt opgegeven en daarmee je kinderen de mogelijkheid om met een vader èn een moeder op te groeien hebt ontnomen puur en alleen om je eigen lusten te bevredigen dan vind ik dat een voorbeeld van slecht ouderschap.
.Milagro vertelt toch dat haar kinderen, hun vader en zijzelf prima door een deur kunnen.
Wie ben jij om daar zo ontzettend kort door de bocht over te oordelen?
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Trouwen is niet meer dan een adminstratieve en legale aangelegenheid, heeft helemaal niets met wat voor sprookjesfiguur dan ook te maken.
Op dinsdag 26 november 2002 20:52 schreef Jerome81 het volgende:[..]
Een huwelijk is een heilig verbond tussen man en vrouw voor God.
Als je niet gelooft dan kan je per definitie ook niet trouwen, omdat je het verbond niet erkent.
Waarom die gelovigen ook altijd hun waaniedeen overal in willen betrekken
And it is impossible to live wisely and well and justly without living a pleasant life.
In ieder geval om een lang verhaal kort te maken, ik zie geen enkele reden om mijn originele reactie te wijzigen.
quote:Ieder zijn eigen ideeën. Maar als ik later ooit nog eens aan trouwen toe kom, dan hoop ik niet dat mijn aanstaande ondertussen denkt "agh het is toch maar een administratieve of legale aangelegenheid."
Op dinsdag 26 november 2002 23:56 schreef Aaargh! het volgende:[..]
Trouwen is niet meer dan een adminstratieve en legale aangelegenheid, heeft helemaal niets met wat voor sprookjesfiguur dan ook te maken.
Waarom die gelovigen ook altijd hun waaniedeen overal in willen betrekken
Niet omdat ik er wel in zou geloven, maar dat zij ook echt meent met mij later de rest van haar leven te willen delen.
Blijf dan samenwonen, net zo voordelig, later minder administratieve rompslomp als je weer eens op een van de vriendinnen zit te geilen. Zo'n belofte maak je overwogen en je bent een enorme onvolwassen zak als je dat op zo'n vluchtige manier van de hand wijst.
Stelling, je bent getrouwd, je denkt dat je de ware hebt gevonden. Maar het lot besluit je iets beters voor te schotelen? Wat dan?
1) Je cijfert je gevoelens weg, omdat je je gelofte niet wil verbreken. De ander is gelukkig, jij ongelukkig en zo eindig je je leven.
2) Je gaat scheiden. Je verbreekt de gelofte, jij bent dol gelukkig, en de ander is wellicht voor het leven ontroostbaar of vind ook iets wat beter is. (Iemand die haar verlaat is toch ook niet de ware?)
Ik ga voor 2. Trouwen is relatief (dus daarom zou ik het ws. nooit doen). Beslissen er voor altijd voor iemand gaan is mooi. De uitvoering daarvan is niet aan de mens zelf om dat in te kunnen schatten, we zijn geen waarzeggers, we kunnen niet in de toekomst kijken en we beslissen niet zelf wie de ware is.
quote:Jij hebt het over zakelijke geloften. Liefde en houden van is geen zakelijke overeenkomst, dus nog steeds niet te vergelijken met garantieperioden. En trouwens, het klopt ook nog eens niet wat je zegt. De grotere bedrijven zetten heel vaak in de kleine lettertjes dat garantie onder voorbehoud is en dat de fabrikant ten allertijde de uitvoering er van mag wijzigen. Het komt er op neer dat zowel het huwelijk, zowel de commercie op een kosten en baten analyse berust.
Op dinsdag 26 november 2002 22:01 schreef Jerome81 het volgende:[..]
Maar jouw analogien hebben niets te maken met het aangaan van een belofte. Die van mij wèl, en daar komt bij dat het meer ging over de reden waarom een belofte ongeldig was geworden. Ter opheldering: als twee partijen iets aan elkaar beloven, dan kan het niet eenzijdig ontbonden worden door de partij die iets belooft heeft (m.u.v. in geval van een overtreding van de aan de belofte gekoppelde voorwaarden door de andere partij).
[..]
quote:Helemaal mee eens, je gooit er alleen zo'n dooddoener tegenaan. "Dan kom je nergens", waar moeten we dan komen? En is dat wat waar is, daar waar jij het wil hebben? Of is het een economisch/ethisch criteria?
Maar geluk vind je niet in directe vervulling van al je impulsen. Geluk en blijdschap vind je in het kennen van je eigenwaarde, het jezelf onvoorwaardelijk geliefd weten. Het helpt ook om dankbaar te zijn voor alles wat je wèl hebt, als je almaar blijft focussen op dingen die ontbreken dan kom je nergens.
quote:Dat is niet aan jou om te beslissen. Maar betekend die gelofte dus automatisch dat je een ongelukkiger leven moet leiden? Jij een (relatief) ongelukkigere leven omdat je je partner verwijt dat die je in de weg staat naar je gelukkig, je partner een (relatievere) ongelukkigere leven omdat die met zo'n chagerijn op de bank zit? En daarbij, je partner zou zich ook niet echt gelukkig voelen nu die weet dat jij niet de ware bent!
Je kan best gelukkig zijn en blijven als je weet dat het leven van jouw partner compleet is doordat jij er voor haar bent (het is namelijk een fysieuse cirkel, die ander staat er hetzelfde voor tegenover jou).
Je bent gelukkig getrouwd zeg je, en deze dame heeft al 3 keer in korte tijd een relatie gehad.
Nou dan ben ik er zeker van dat ze het bij jou ook niet lang uithoudt.
Hou het maar gewoon bij je vrouw
Ennuhhh verliefd mag, is niks mis mee
Greetzzzz jan43
quote:Hoezo zijn mijn denkbeelden niet van deze tijd, wat heeft tijd met manieren van leven te maken? Is egoïsme wèl van deze tijd, het wegcijferen van anderen om wille van je eigen voordeel?! Een samenleving kan niet overleven wanneer iedereen aan zijn eigen belang denkt, kijk maar naar de LPF: men dacht niet aan het algemeen/partij belangen maar alleen aan hun eigen... ik kan niet zeggen dat de partij het lang heeft overleefd. Maar goed, ben jij dan ook zo'n figuur die gaat staan kijken als iemand verdrinkt? Je zou namelijk verkouden kunnen worden als je er achteraan springt... en dat is niet in jouw belang toch?!
Op dinsdag 26 november 2002 22:22 schreef Moonah het volgende:
Whooow!!!
Jerome... uit welke tijd kom jij??
Ik vind echt dat je er reactionaire ideeen op na houdt. Absoluut niet meer van deze tijd.Ik heb de indruk dat jij twee huwelijkspartners beschouwt als een twee-eenheid, een versmelting van twee personen. Je vergeet dat twee huwelijkspartners er ook voor kunnen kiezen individuen te blijven. Hun eigen levenspad te kiezen en te bewandelen. En het is geweldig als die paden gelijk op lopen. Heel veel mensen doen daar ook absoluut hun best voor!
Jezelf wegcijferen, aanpassen omwille van je partner heeft imo geen enkele zin.
Voor de ander leven is iets heeeeeel anders dan met de ander leven
quote:Als-of zij kan weten hoe haar kinderen zich echt voelen.
Op dinsdag 26 november 2002 22:26 schreef Moonah het volgende:[..]
Nounou, wat een wijsheid...
Milagro vertelt toch dat haar kinderen, hun vader en zijzelf prima door een deur kunnen.
Wie ben jij om daar zo ontzettend kort door de bocht over te oordelen?
[Dit bericht is gewijzigd door Jerome81 op 27-11-2002 16:37]
quote:Ah! Dit is een heeel relevante vraag...
Op woensdag 27 november 2002 16:32 schreef Jerome81 het volgende:
Maar goed, ben jij dan ook zo'n figuur die gaat staan kijken als iemand verdrinkt? Je zou namelijk verkouden kunnen worden als je er achteraan springt... en dat is niet in jouw belang toch?!
Maar voor het geval je werkelijk geinteresseerd bent in het antwoord, ik ben een mens die altijd bereid is mensen te helpen.
Ik ben er (door veel schade en schande, vooral schade aan mijzelf) achter gekomen, dat ik mensen alleen gelukkig kan maken als ik eerst zorg dat ik zelf gelukkig ben.
quote:Whahahahahaaaaaaa
Als-of zij kan weten hoe haar kinderen zich echt voelen.
Nee, dat zal ze vast niet weten...
Vertel jij het haar even!
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Nee, ik weet idd totaal niet wat er in hun hoofdjes omgaat, ik praat natuurlijk nooit me ze, ze zijn dodelijk ongelukkig, dat straalt er echt vanaf, hebben totaal geen vriendjes , iedere dag de politie aan de deur, jongste al aan het dealen en hij is pas 9
Op woensdag 27 november 2002 16:32 schreef Jerome81 het volgende:[..]
Als-of zij kan weten hoe haar kinderen zich echt voelen.
...en dat allemaal omdat ik zo nodig van hun vader af wilde... wat een egoistische kutmoeder ben ik...
Laat ik eens wat conclusies trekken zoals jij dat over mij doet :
Jij bent óf streng gelovig óf zelf ooit verlaten door een vader, die voor een ander dan je moeder koos... of erger nog, beide is van toepassing
quote:ik ken persoonlijk mensen met wie hetzelfde is gebeurd...
Op dinsdag 26 november 2002 19:54 schreef kwiet het volgende:
Ik zit met een probleem. Even in het kort schetsen :Al sinds ik mijn vrouw ken, komt S hier over de vloer. In het begin had ik weinig of geen interesse in haar. TOt het laatste half jaar. Toen is S van haar man gescheiden, en is ze steun komen zoeken bij ons. Ze is een paar maanden geleden zelfs met ons op vakantie geweest. Uiteraard probeer je je ertegen te verzetten (je bent per slot van rekening getrouwd). In het begin lukt dat nog, maar na een tijdje begint het toch te knagen.
Ongeveer een maand geleden is S dan een relatie begonnen met H, iemand die kent van haar werk. S in ondertussen al de derde vriendin van H in amper één jaar tijd (met zijn laatste vriendin is hij amper 3 maanden samengeweest), en op hun werk moet de relatie geheim blijven omdat hij haar leidinggevende is en relaties eigenlijk verboden zijn.
Afgelopen weekend is ze H komen voorstellen en het viel al meteen tegen. Hij zag er gewoonweg niet uit (ik weet wel dat je mensen niet mag beoordelen op hun uiterlijk, maar toch).
Gisteren stuurde ze me een mailtje met de vraag wat ik van hem vond. Ik heb dan maar gevraagd of ze een eerlijk antwoord verwacht of niet. Dat verwachtte ze. Ik heb dan maar gezegd dat als zij gelukkig is, is dat ook ben, maar dat ik mijn twijfels heb over zijn bedoelingen (aantal vriendinnen, het geheimhouden, enz.)
Ik zou haar eerlijk gezegd willen zeggen dat ik stapelverliefd ben op haar. Maar uiteraard is het de allerbeste vriendin van mijn vrouw. En ik hou van mijn vrouw. En ik moet erbij zeggen dat ik heel goed kon opschieten met haar ex man.
Ik weet me echt geen raad meer, zeker omdat ik er voor een groot stuk zeker van ben (zo begrijp ik haar signalen toch) dat het gevoel, denk ik, toch een beetje wederzijds is.
en ik kan je maar 1 ding aanraden:
blijf bij je vrouw nu!
je wil niet weten wat voor grote ellende dit kan veroorzaken...
quote:Dat, heh, wil ik en de topicopener nu net juist wel weten
Op woensdag 27 november 2002 22:58 schreef Virus3000 het volgende:[..]
je wil niet weten wat voor grote ellende dit kan veroorzaken...
Vertel!
Ikzelf kom net uit de situatie dat mijn man verliefd was op een ander en niets meer aan onze relatie deed, maar zijn ogen sloot voor een beslissing. Uiteindelijk heb ik de knoop moeten doorhakken om te gaan scheiden, omdat ik er doodongelukkig van werd samen te leven met een man die absoluut geen donder meer voor het huwlijk deed.
Ik zou eens een paar daagjes weggaan, geen contact met niemand en eens rustig overwegen wat nu het belangrijkste voor je is. Neem geen overhaaste beslissingen, maar sluit je ogen ook niet voor de waarheid!
|
|
