SPOILER: Spelregels

- Bloederige verhalen, NSFW verhalen en meer verhalen die je doen twijfelen of iedereen er tegenkan graag in een spoiler.
- Wees civiel tegen elkaar, niet meteen roepen dat dingen fake en slecht zijn maar kom met opbouwend kritiek.
- Als je een auteur bent mag je jezelf promoten door een linkje naar je facebookprofiel/website te zetten in de vorm van je naam onderaan. ( deze manier Hans
- Graag ontopic blijven.

quote:

Op vrijdag 8 april 2016 11:09 schreef Elvi het volgende:
Ik dacht er deze week nog aan om een creepypasta-topic te openen Je bent me voor

Die van Squidward fucked me up, die vond ik oprecht eng

1 van mn favoriete creepypasta's staat in mn fotoboek:
[ afbeelding ]

quote:

The Paintings
There was a hunter in the woods, who, after a long day hunting, was in the middle of an immense forest. It was getting dark, and having lost his bearings, he decided to head in one direction until he was clear of the increasingly oppressive foliage. After what seemed like hours, he came across a cabin in a small clearing. Realizing how dark it had grown, he decided to see if he could stay there for the night. He approached, and found the door ajar. Nobody was inside. The hunter flopped down on the single bed, deciding to explain himself to the owner in the morning.

As he looked around the inside of the cabin, he was surprised to see the walls adorned by several portraits, all painted in incredible detail. Without exception, they appeared to be staring down at him, their features twisted into looks of hatred and malice. Staring back, he grew increasingly uncomfortable. Making a concerted effort to ignore the many hateful faces, he turned to face the wall, and exhausted, he fell into a restless sleep.

The next morning, the hunter awoke—he turned, blinking in unexpected sunlight. Looking up, he discovered that the cabin had no portraits, only windows.

quote:

Op vrijdag 8 april 2016 11:16 schreef Elvi het volgende:
Mn andere favoriet is deze:

[..]

En ik zoek er nog even 1 op die indruk op me heeft gemaakt Alleen vind ik de foto die ze daarbij gebruiken heel eng

SPOILER

The Russian Sleep Experiment

Russian researchers in the late 1940s kept five people awake for fifteen days using an experimental gas based stimulant. They were kept in a sealed environment to carefully monitor their oxygen intake so the gas didn't kill them, since it was toxic in high concentrations. This was before closed circuit cameras so they had only microphones and 5 inch thick glass porthole sized windows into the chamber to monitor them. The chamber was stocked with books, cots to sleep on but no bedding, running water and toilet, and enough dried food to last all five for over a month.

The test subjects were political prisoners deemed enemies of the state during World War II.

Everything was fine for the first five days; the subjects hardly complained having been promised (falsely) that they would be freed if they submitted to the test and did not sleep for 30 days. Their conversations and activities were monitored and it was noted that they continued to talk about increasingly traumatic incidents in their past, and the general tone of their conversations took on a darker aspect after the 4 day mark.

After five days they started to complain about the circumstances and events that lead them to where they were and started to demonstrate severe paranoia. They stopped talking to each other and began alternately whispering to the microphones and one way mirrored portholes. Oddly they all seemed to think they could win the trust of the experimenters by turning over their comrades, the other subjects in captivity with them. At first the researchers suspected this was an effect of the gas itself...

After nine days the first of them started screaming. He ran the length of the chamber repeatedly yelling at the top of his lungs for 3 hours straight, he continued attempting to scream but was only able to produce occasional squeaks. The researchers postulated that he had physically torn his vocal cords. The most surprising thing about this behavior is how the other captives reacted to it... or rather didn't react to it. They continued whispering to the microphones until the second of the captives started to scream. The 2 non-screaming captives took the books apart, smeared page after page with their own feces and pasted them calmly over the glass portholes. The screaming promptly stopped.

So did the whispering to the microphones.

After 3 more days passed. The researchers checked the microphones hourly to make sure they were working, since they thought it impossible that no sound could be coming with 5 people inside. The oxygen consumption in the chamber indicated that all 5 must still be alive. In fact it was the amount of oxygen 5 people would consume at a very heavy level of strenuous exercise. On the morning of the 14th day the researchers did something they said they would not do to get a reaction from the captives, they used the intercom inside the chamber, hoping to provoke any response from the captives they were afraid were either dead or vegetables.

They announced: "We are opening the chamber to test the microphones; step away from the door and lie flat on the floor or you will be shot. Compliance will earn one of you your immediate freedom."

To their surprise they heard a single phrase in a calm voice response: "We no longer want to be freed."

Debate broke out among the researchers and the military forces funding the research. Unable to provoke any more response using the intercom it was finally decided to open the chamber at midnight on the fifteenth day.

The chamber was flushed of the stimulant gas and filled with fresh air and immediately voices from the microphones began to object. 3 different voices began begging, as if pleading for the life of loved ones to turn the gas back on. The chamber was opened and soldiers sent in to retrieve the test subjects. They began to scream louder than ever, and so did the soldiers when they saw what was inside. Four of the five subjects were still alive, although no one could rightly call the state that any of them in 'life.'

The food rations past day 5 had not been so much as touched. There were chunks of meat from the dead test subject's thighs and chest stuffed into the drain in the center of the chamber, blocking the drain and allowing 4 inches of water to accumulate on the floor. Precisely how much of the water on the floor was actually blood was never determined. All four 'surviving' test subjects also had large portions of muscle and skin torn away from their bodies. The destruction of flesh and exposed bone on their finger tips indicated that the wounds were inflicted by hand, not with teeth as the researchers initially thought. Closer examination of the position and angles of the wounds indicated that most if not all of them were self-inflicted.

The abdominal organs below the ribcage of all four test subjects had been removed. While the heart, lungs and diaphragm remained in place, the skin and most of the muscles attached to the ribs had been ripped off, exposing the lungs through the ribcage. All the blood vessels and organs remained intact, they had just been taken out and laid on the floor, fanning out around the eviscerated but still living bodies of the subjects. The digestive tract of all four could be seen to be working, digesting food. It quickly became apparent that what they were digesting was their own flesh that they had ripped off and eaten over the course of days.

Most of the soldiers were Russian special operatives at the facility, but still many refused to return to the chamber to remove the test subjects. They continued to scream to be left in the chamber and alternately begged and demanded that the gas be turned back on, lest they fall asleep...

To everyone's surprise the test subjects put up a fierce fight in the process of being removed from the chamber. One of the Russian soldiers died from having his throat ripped out, another was gravely injured by having his testicles ripped off and an artery in his leg severed by one of the subject's teeth. Another 5 of the soldiers lost their lives if you count ones that committed suicide in the weeks following the incident.

In the struggle one of the four living subjects had his spleen ruptured and he bled out almost immediately. The medical researchers attempted to sedate him but this proved impossible. He was injected with more than ten times the human dose of a morphine derivative and still fought like a cornered animal, breaking the ribs and arm of one doctor. When heart was seen to beat for a full two minutes after he had bled out to the point there was more air in his vascular system than blood. Even after it stopped he continued to scream and flail for another 3 minutes, struggling to attack anyone in reach and just repeating the word "MORE" over and over, weaker and weaker, until he finally fell silent.

The surviving three test subjects were heavily restrained and moved to a medical facility, the two with intact vocal cords continuously begging for the gas demanding to be kept awake...

The most injured of the three was taken to the only surgical operating room that the facility had. In the process of preparing the subject to have his organs placed back within his body it was found that he was effectively immune to the sedative they had given him to prepare him for the surgery. He fought furiously against his restraints when the anesthetic gas was brought out to put him under. He managed to tear most of the way through a 4 inch wide leather strap on one wrist, even through the weight of a 200 pound soldier holding that wrist as well. It took only a little more anesthetic than normal to put him under, and the instant his eyelids fluttered and closed, his heart stopped. In the autopsy of the test subject that died on the operating table it was found that his blood had triple the normal level of oxygen. His muscles that were still attached to his skeleton were badly torn and he had broken 9 bones in his struggle to not be subdued. Most of them were from the force his own muscles had exerted on them.

The second survivor had been the first of the group of five to start screaming. His vocal cords destroyed he was unable to beg or object to surgery, and he only reacted by shaking his head violently in disapproval when the anesthetic gas was brought near him. He shook his head yes when someone suggested, reluctantly, they try the surgery without anesthetic, and did not react for the entire 6 hour procedure of replacing his abdominal organs and attempting to cover them with what remained of his skin. The surgeon presiding stated repeatedly that it should be medically possible for the patient to still be alive. One terrified nurse assisting the surgery stated that she had seen the patients mouth curl into a smile several times, whenever his eyes met hers.

When the surgery ended the subject looked at the surgeon and began to wheeze loudly, attempting to talk while struggling. Assuming this must be something of drastic importance the surgeon had a pen and pad fetched so the patient could write his message. It was simple. "Keep cutting."

The other two test subjects were given the same surgery, both without anesthetic as well. Although they had to be injected with a paralytic for the duration of the operation. The surgeon found it impossible to perform the operation while the patients laughed continuously. Once paralyzed the subjects could only follow the attending researchers with their eyes. The paralytic cleared their system in an abnormally short period of time and they were soon trying to escape their bonds. The moment they could speak they were again asking for the stimulant gas. The researchers tried asking why they had injured themselves, why they had ripped out their own guts and why they wanted to be given the gas again.

Only one response was given: "I must remain awake."

All three subject's restraints were reinforced and they were placed back into the chamber awaiting determination as to what should be done with them. The researchers, facing the wrath of their military 'benefactors' for having failed the stated goals of their project considered euthanizing the surviving subjects. The commanding officer, an ex-KGB instead saw potential, and wanted to see what would happen if they were put back on the gas. The researchers strongly objected, but were overruled.

In preparation for being sealed in the chamber again the subjects were connected to an EEG monitor and had their restraints padded for long term confinement. To everyone's surprise all three stopped struggling the moment it was let slip that they were going back on the gas. It was obvious that at this point all three were putting up a great struggle to stay awake. One of subjects that could speak was humming loudly and continuously; the mute subject was straining his legs against the leather bonds with all his might, first left, then right, then left again for something to focus on. The remaining subject was holding his head off his pillow and blinking rapidly. Having been the first to be wired for EEG most of the researchers were monitoring his brain waves in surprise. They were normal most of the time but sometimes flat lined inexplicably. It looked as if he were repeatedly suffering brain death, before returning to normal. As they focused on paper scrolling out of the brainwave monitor only one nurse saw his eyes slip shut at the same moment his head hit the pillow. His brainwaves immediately changed to that of deep sleep, then flatlined for the last time as his heart simultaneously stopped.

The only remaining subject that could speak started screaming to be sealed in now. His brainwaves showed the same flatlines as one who had just died from falling asleep. The commander gave the order to seal the chamber with both subjects inside, as well as 3 researchers. One of the named three immediately drew his gun and shot the commander point blank between the eyes, then turned the gun on the mute subject and blew his brains out as well.

He pointed his gun at the remaining subject, still restrained to a bed as the remaining members of the medical and research team fled the room. "I won't be locked in here with these things! Not with you!" he screamed at the man strapped to the table. "WHAT ARE YOU?" he demanded. "I must know!"

The subject smiled.

"Have you forgotten so easily?" The subject asked. "We are you. We are the madness that lurks within you all, begging to be free at every moment in your deepest animal mind. We are what you hide from in your beds every night. We are what you sedate into silence and paralysis when you go to the nocturnal haven where we cannot tread."

The researcher paused. Then aimed at the subject's heart and fired. The EEG flatlined as the subject weakly choked out, "So... nearly... free..."

quote:

Op vrijdag 8 april 2016 11:56 schreef Elvi het volgende:
[ afbeelding ]

quote:

Op vrijdag 8 april 2016 11:09 schreef Elvi het volgende:
Ik dacht er deze week nog aan om een creepypasta-topic te openen Je bent me voor

Die van Squidward fucked me up, die vond ik oprecht eng

1 van mn favoriete creepypasta's staat in mn fotoboek:
[ afbeelding ]

quote:

Op vrijdag 8 april 2016 15:49 schreef richolio het volgende:

[..]

Welke van Squidward was dat? Die coffin is ook aardig creepy

quote:

Op vrijdag 8 april 2016 11:04 schreef summer2bird het volgende:
Ik trap af met wat Youtube klassiekers:

Spongebob: Squidwards Suicide (Creepypasta)

SPOILER

Squidwards Suicide

I just want to start off by saying if you want an answer at the end, prepare to be disappointed. There just isn't one.

I was an intern at Nickelodeon Studios for a year in 2005 for my degree in animation. It wasn't paid of course, most internships aren't, but it did have some perks beyond education. To adults it might not seem like a big one, but most kids at the time would go crazy over it.

Now, since I worked directly with the editors and animators, I got to view the new episodes days before they aired. I'll get right to it without giving too many unnecessary details. They had very recently made the SpongeBob movie and the entire staff was somewhat sapped of creativity so it took them longer to start up the season. But the delay lasted longer for more upsetting reasons. There was a problem with the series 4 premiere that set everyone and everything back for several months.

Me and two other interns were in the editing room along with the lead animators and sound editors for the final cut. We received the copy that was supposed to be "Fear of a Krabby Patty" and gathered around the screen to watch. Now, given that it isn't final yet animators often put up a mock title card, sort of an inside joke for us, with phony, often times lewd titles, such as "How sex doesn't work" instead of "Rock-a-bye-Bivalve" when SpongeBob and Patrick adopt a sea scallop. Nothing particularly funny but work related chuckles. So when we saw the title card "Squidward's Suicide" we didn't think it more than a morbid joke.

One of the interns did a small throat laugh at it. The happy-go-lucky music plays as is normal. The story began with Squidward practicing his clarinet, hitting a few sour notes like normal. We hear SpongeBob laughing outside and Squidward stops, yelling at him to keep it down as he has a concert that night and needs to practice. SpongeBob says okay and goes to see Sandy with Patrick. The bubbles splash screen comes up and we see the ending of Squidward's concert. This is when things began to seem off.

While playing, a few frames repeat themselves, but the sound doesn't (at this point sound is synced up with animation, so, yes, that's not common) but when he stops playing, the sound finishes as if the skip never happened. There is slight murmuring in the crowd before they begin to boo him. Not normal cartoon booing that is common in the show, but you could very clearly hear malice in it. Squidward's in full frame and looks visibly afraid. The shot goes to the crowd, with SpongeBob in center frame, and he too is booing, very much unlike him. That isn't the oddest thing, though. What is odd is everyone had hyper realistic eyes. Very detailed. Clearly not shots of real people's eyes, but something a bit more real than CGI. The pupils were red. Some of us looked at each other, obviously confused, but since we weren't the writers, we didn't question its appeal to children yet.

The shot goes to Squidward sitting on the edge of his bed, looking very forlorn. The view out of his porthole window is of a night sky so it isn't very long after the concert. The unsettling part is at this point there is no sound. Literally no sound. Not even the feedback from the speakers in the room. It's as if the speakers were turned off, though their status showed them working perfectly. He just sat there, blinking, in this silence for about 30 seconds, then he started to sob softly. He put his hands (tentacles) over his eyes and cried quietly for a full minute more, all the while a sound in the background very slowly growing from nothing to barely audible. It sounded like a slight breeze through a forest.

The screen slowly begins to zoom in on his face. By slow I mean it's only noticeable if you look at shots 10 seconds apart side by side. His sobbing gets louder, more full of hurt and anger. The screen then twitches a bit, as if it twists in on itself, for a split second then back to normal. The wind-through-the-trees sound gets slowly louder and more severe, as if a storm is brewing somewhere. The eerie part is this sound, and Squidward's sobbing, sounded real, as if the sound wasn't coming from the speakers but as if the speakers were holes the sound was coming through from the other side. As good as sound as the studio likes to have, they don't purchase the equipment to be that good to produce sound of that quality.

Below the sound of the wind and sobbing, very faint, something sounded like laughing. It came at odd intervals and never lasted more than a second so you had a hard time pinning it (we watched this show twice, so pardon me if things sound too specific but I've had time to think about them). After 30 seconds of this, the screen blurred and twitched violently and something flashed over the screen, as if a single frame was replaced.

The lead animation editor paused and rewound frame by frame. What we saw was horrible. It was a still photo of a dead child. He couldn't have been more than 6. The face was mangled and bloodied, one eye dangling over his upturned face, popped. He was naked down to his underwear, his stomach crudely cut open and his entrails laying beside him. He was laying on some pavement that was probably a road.

The most upsetting part was that there was a shadow of the photographer. There was no crime tape, no evidence tags or markers, and the angle was completely off for a shot designed to be evidence. It would seem the photographer was the person responsible for the child's death. We were of course mortified, but pressed on, hoping that it was just a sick joke.

The screen flipped back to Squidward, still sobbing, louder than before, and half body in frame. There was now what appeard to be blood running down his face from his eyes. The blood was also done in a hyper realistic style, looking as if you touched it you'd get blood on your fingers. The wind sounded now as if it were that of a gale blowing through the forest; there were even snapping sounds of branches. The laughing, a deep baritone, lasting at longer intervals and coming more frequently. After about 20 seconds, the screen again twisted and showed a single frame photo.

The editor was reluctant to go back, we all were, but he knew he had to. This time the photo was that of what appeared to be a little girl, no older than the first child. She was laying on her stomach, her barrettes in a pool of blood next to her. Her left eye was too popped out and popped, naked except for underpants. Her entrails were piled on top of her above another crude cut along her back. Again the body was on the street and the photographer's shadow was visible, very similar in size and shape to the first. I had to choke back vomit and one intern, the only female in the room, ran out. The show resumed.

About 5 seconds after this second photo played, Squidward went silent, as did all sound, like it was when this scene started. He put his tentacles down and his eyes were now done in hyper realism like the others were in the beginning of this episode. They were bleeding, bloodshot, and pulsating. He just stared at the screen, as if watching the viewer. After about 10 seconds, he started sobbing, this time not covering his eyes. The sound was piercing and loud, and most fear inducing of all is his sobbing was mixed with screams.

Tears and blood were dripping down his face at a heavy rate. The wind sound came back, and so did the deep voiced laughing, and this time the still photo lasted for a good 5 frames.

The animator was able to stop it on the 4th and backed up. This time the photo was of a boy, about the same age, but this time the scene was different. The entrails were just being pulled out from a stomach wound by a large hand, the right eye popped and dangling, blood trickling down it. The animator proceeded. It was hard to believe, but the next one was different but we couldn't tell what. He went on to the next, same thing. He want back to the first and played them quicker and I lost it. I vomited on the floor, the animating and sound editors gasping at the screen. The 5 frames were not as if they were 5 different photos, they were played out as if they were frames from a video. We saw the hand slowly lift out the guts, we saw the kid's eyes focus on it, we even saw two frames of the kid beginning to blink.

The lead sound editor told us to stop, he had to call in the creator to see this. Mr. Hillenburg arrived within about 15 minutes. He was confused as to why he was called down there, so the editor just continued the episode. Once the few frames were shown, all screaming, all sound again stopped. Squidward was just staring at the viewer, full frame of the face, for about 3 seconds. The shot quickly panned out and that deep voice said "DO IT" and we see in Squidward's hands a shotgun. He immediately puts the gun in his mouth and pulls the trigger. Realistic blood and brain matter splatters the wall behind him, and his bed, and he flies back with the force. The last 5 seconds of this episode show his body on the bed, on his side, one eye dangling on what's left of his head above the floor, staring blankly at it. Then the episode ends.

Mr. Hillenburg is obviously angry at this. He demanded to know what the heck was going on. Most people left the room at this point, so it was just a handful of us to watch it again. Viewing the episode twice only served to imprint the entirety of it in my mind and cause me horrible nightmares. I'm sorry I stayed.

The only theory we could think of was the file was edited by someone in the chain from the drawing studio to here. The CTO was called in to analyze when it happened. The analysis of the file did show it was edited over by new material. However, the timestamp of it was a mere 24 seconds before we began viewing it. All equipment involved was examined for foreign software and hardware as well as glitches, as if the time stamp may have glitched and showed the wrong time, but everything checked out fine. We don't know what happened and to this day nobody does.

There was an investigation due to the nature of the photos, but nothing came of it. No child seen was identified and no clues were gathered from the data involved nor physical clues in the photos. I never believed in unexplainable phenomena before, but now that I have something happen and can't prove anything about it beyond anecdotal evidence, I think twice about things.

quote:

Op vrijdag 8 april 2016 15:59 schreef Elvi het volgende:

[..]

Dat is deze:

[..]

Ik zet m even als verhaaltje in een spoiler, hij is nogal lang

SPOILER

Squidwards Suicide

I just want to start off by saying if you want an answer at the end, prepare to be disappointed. There just isn't one.

I was an intern at Nickelodeon Studios for a year in 2005 for my degree in animation. It wasn't paid of course, most internships aren't, but it did have some perks beyond education. To adults it might not seem like a big one, but most kids at the time would go crazy over it.

Now, since I worked directly with the editors and animators, I got to view the new episodes days before they aired. I'll get right to it without giving too many unnecessary details. They had very recently made the SpongeBob movie and the entire staff was somewhat sapped of creativity so it took them longer to start up the season. But the delay lasted longer for more upsetting reasons. There was a problem with the series 4 premiere that set everyone and everything back for several months.

Me and two other interns were in the editing room along with the lead animators and sound editors for the final cut. We received the copy that was supposed to be "Fear of a Krabby Patty" and gathered around the screen to watch. Now, given that it isn't final yet animators often put up a mock title card, sort of an inside joke for us, with phony, often times lewd titles, such as "How sex doesn't work" instead of "Rock-a-bye-Bivalve" when SpongeBob and Patrick adopt a sea scallop. Nothing particularly funny but work related chuckles. So when we saw the title card "Squidward's Suicide" we didn't think it more than a morbid joke.

One of the interns did a small throat laugh at it. The happy-go-lucky music plays as is normal. The story began with Squidward practicing his clarinet, hitting a few sour notes like normal. We hear SpongeBob laughing outside and Squidward stops, yelling at him to keep it down as he has a concert that night and needs to practice. SpongeBob says okay and goes to see Sandy with Patrick. The bubbles splash screen comes up and we see the ending of Squidward's concert. This is when things began to seem off.

While playing, a few frames repeat themselves, but the sound doesn't (at this point sound is synced up with animation, so, yes, that's not common) but when he stops playing, the sound finishes as if the skip never happened. There is slight murmuring in the crowd before they begin to boo him. Not normal cartoon booing that is common in the show, but you could very clearly hear malice in it. Squidward's in full frame and looks visibly afraid. The shot goes to the crowd, with SpongeBob in center frame, and he too is booing, very much unlike him. That isn't the oddest thing, though. What is odd is everyone had hyper realistic eyes. Very detailed. Clearly not shots of real people's eyes, but something a bit more real than CGI. The pupils were red. Some of us looked at each other, obviously confused, but since we weren't the writers, we didn't question its appeal to children yet.

The shot goes to Squidward sitting on the edge of his bed, looking very forlorn. The view out of his porthole window is of a night sky so it isn't very long after the concert. The unsettling part is at this point there is no sound. Literally no sound. Not even the feedback from the speakers in the room. It's as if the speakers were turned off, though their status showed them working perfectly. He just sat there, blinking, in this silence for about 30 seconds, then he started to sob softly. He put his hands (tentacles) over his eyes and cried quietly for a full minute more, all the while a sound in the background very slowly growing from nothing to barely audible. It sounded like a slight breeze through a forest.

The screen slowly begins to zoom in on his face. By slow I mean it's only noticeable if you look at shots 10 seconds apart side by side. His sobbing gets louder, more full of hurt and anger. The screen then twitches a bit, as if it twists in on itself, for a split second then back to normal. The wind-through-the-trees sound gets slowly louder and more severe, as if a storm is brewing somewhere. The eerie part is this sound, and Squidward's sobbing, sounded real, as if the sound wasn't coming from the speakers but as if the speakers were holes the sound was coming through from the other side. As good as sound as the studio likes to have, they don't purchase the equipment to be that good to produce sound of that quality.

Below the sound of the wind and sobbing, very faint, something sounded like laughing. It came at odd intervals and never lasted more than a second so you had a hard time pinning it (we watched this show twice, so pardon me if things sound too specific but I've had time to think about them). After 30 seconds of this, the screen blurred and twitched violently and something flashed over the screen, as if a single frame was replaced.

The lead animation editor paused and rewound frame by frame. What we saw was horrible. It was a still photo of a dead child. He couldn't have been more than 6. The face was mangled and bloodied, one eye dangling over his upturned face, popped. He was naked down to his underwear, his stomach crudely cut open and his entrails laying beside him. He was laying on some pavement that was probably a road.

The most upsetting part was that there was a shadow of the photographer. There was no crime tape, no evidence tags or markers, and the angle was completely off for a shot designed to be evidence. It would seem the photographer was the person responsible for the child's death. We were of course mortified, but pressed on, hoping that it was just a sick joke.

The screen flipped back to Squidward, still sobbing, louder than before, and half body in frame. There was now what appeard to be blood running down his face from his eyes. The blood was also done in a hyper realistic style, looking as if you touched it you'd get blood on your fingers. The wind sounded now as if it were that of a gale blowing through the forest; there were even snapping sounds of branches. The laughing, a deep baritone, lasting at longer intervals and coming more frequently. After about 20 seconds, the screen again twisted and showed a single frame photo.

The editor was reluctant to go back, we all were, but he knew he had to. This time the photo was that of what appeared to be a little girl, no older than the first child. She was laying on her stomach, her barrettes in a pool of blood next to her. Her left eye was too popped out and popped, naked except for underpants. Her entrails were piled on top of her above another crude cut along her back. Again the body was on the street and the photographer's shadow was visible, very similar in size and shape to the first. I had to choke back vomit and one intern, the only female in the room, ran out. The show resumed.

About 5 seconds after this second photo played, Squidward went silent, as did all sound, like it was when this scene started. He put his tentacles down and his eyes were now done in hyper realism like the others were in the beginning of this episode. They were bleeding, bloodshot, and pulsating. He just stared at the screen, as if watching the viewer. After about 10 seconds, he started sobbing, this time not covering his eyes. The sound was piercing and loud, and most fear inducing of all is his sobbing was mixed with screams.

Tears and blood were dripping down his face at a heavy rate. The wind sound came back, and so did the deep voiced laughing, and this time the still photo lasted for a good 5 frames.

The animator was able to stop it on the 4th and backed up. This time the photo was of a boy, about the same age, but this time the scene was different. The entrails were just being pulled out from a stomach wound by a large hand, the right eye popped and dangling, blood trickling down it. The animator proceeded. It was hard to believe, but the next one was different but we couldn't tell what. He went on to the next, same thing. He want back to the first and played them quicker and I lost it. I vomited on the floor, the animating and sound editors gasping at the screen. The 5 frames were not as if they were 5 different photos, they were played out as if they were frames from a video. We saw the hand slowly lift out the guts, we saw the kid's eyes focus on it, we even saw two frames of the kid beginning to blink.

The lead sound editor told us to stop, he had to call in the creator to see this. Mr. Hillenburg arrived within about 15 minutes. He was confused as to why he was called down there, so the editor just continued the episode. Once the few frames were shown, all screaming, all sound again stopped. Squidward was just staring at the viewer, full frame of the face, for about 3 seconds. The shot quickly panned out and that deep voice said "DO IT" and we see in Squidward's hands a shotgun. He immediately puts the gun in his mouth and pulls the trigger. Realistic blood and brain matter splatters the wall behind him, and his bed, and he flies back with the force. The last 5 seconds of this episode show his body on the bed, on his side, one eye dangling on what's left of his head above the floor, staring blankly at it. Then the episode ends.

Mr. Hillenburg is obviously angry at this. He demanded to know what the heck was going on. Most people left the room at this point, so it was just a handful of us to watch it again. Viewing the episode twice only served to imprint the entirety of it in my mind and cause me horrible nightmares. I'm sorry I stayed.

The only theory we could think of was the file was edited by someone in the chain from the drawing studio to here. The CTO was called in to analyze when it happened. The analysis of the file did show it was edited over by new material. However, the timestamp of it was a mere 24 seconds before we began viewing it. All equipment involved was examined for foreign software and hardware as well as glitches, as if the time stamp may have glitched and showed the wrong time, but everything checked out fine. We don't know what happened and to this day nobody does.

There was an investigation due to the nature of the photos, but nothing came of it. No child seen was identified and no clues were gathered from the data involved nor physical clues in the photos. I never believed in unexplainable phenomena before, but now that I have something happen and can't prove anything about it beyond anecdotal evidence, I think twice about things.

quote:

Op vrijdag 8 april 2016 14:50 schreef Elvi het volgende:
Zelfs de huis-spook vind dat ze niet kunnen zingen

Girls singing The One That Got Away when WTF

SPOILER

String Theory
Have you ever had an experience that suggested someone else was in your house, and just thought “I don’t wanna know” and left it? Sometimes, fear of the unknown just seems like the preferable option than facing a real, concrete danger. Normally it’s nothing, though. One time, the beeper function of my wireless housephone went off, when I was the only one home. It could only be called from the living room. Another time, I swear someone took some change from my desk. They’re all probably just slightly disconcerting tricks of the memory.

But what would you do when something truly suggestive happens? Would you run, or just ignore it, like I did?

Last Monday was a normal day. I got up, brushed my teeth, changed into school clothes… All little parts of my morning ritual. It seemed like it would be another totally un-noteworthy day, until I saw the strings.

There were three or four thick twine strings in my room. They criss-crossed between the walls around my bed, one attached to the door. No way would I have missed them before; I should have tripped over them. They were tied to pins in the walls, which had also not existed before ten seconds ago.

Nobody could have been in my room while I was in it, let alone set this up. It was early, and my brain wasn’t processing correctly. I simply discredited the sight, untied the strings and left for school, leaving them balled up on my desk.

It didn’t get any better later. Outside my house there were hundreds of them, tied between houses, around cars, across streets… This had to be some super elaborate prank. One of those hidden camera shows, or a comedy improv blog. They had gotten everyone else to play along too; passer-bys were tangled in them, tying them to objects they were walking towards and away from, as if they had been and were continuing to follow the course laid out for them.

I nervously continued my journey to school. On the bus, every except me was tied to the door. At school, groups of friends were tied to each other; teachers were tied to their desks and boards. Oddly enough, at this point all I could wonder was why I had been left out.

When my friend Lucy sat beside me in first period, she simply plonked her bag down on my lap and rested her chin in her hand, looking right past me to the window outside.

“Hey Lucy.”

No response.

“Come on, I didn’t expect you to be in on this too. “

She sighed and started taking books from her bag. All the books were tied to her hands. I grinned, and yanked one of the strings off a book. She didn’t seem to notice, instead simply disregarding the book completely, letting it drop to the floor without a moment’s hesitation.

“Um.” I leaned down, picking up her book and placing it back on her desk. She took no notice.

“Well, if that’s how we’re gonna play it.” I smiled, trying to look playful, but really just trying to hide my nervousness. I bundled all the strings attached to her together with one hand, then pulled them all free.
She blinked, turning to stare at me.

“Holy crap, Martin. You’re like a ninja or something.”

“I’ve been sitting here for maybe ten minutes.” I smiled again, relieved my friend had finally “noticed” me.

“Where did all these strings come from??” She gasped, seemingly noticing for the first time.
“I assumed you were all fucking with me…”

She stood up, backing into a corner. No one else in the class noticed.

“They weren’t here just a minute ago! Do you see them too??” Her tone made it clear she was genuinely scared.

“No. Didn’t you-. “ I was interrupted by my teacher slamming the door behind her. Everyone except me and Lucy murmured a good morning, and still, no one seemed to pay either of us any notice.
“People have been ignoring me all day.” I said to Lucy, before turning to our teacher. “Hey! Dumb bitch! You can’t teach for shit!”

No reaction.

“I’m getting away from all this shit.” Lucy pulled a few strings aside and left the class. I followed, and surprise-surprise, no one else noticed.

We wandered the corridors, leaving and entering classes as we saw fit. Whenever we untied a chair or book from someone else, it was like it suddenly didn’t matter to them. It didn’t exist.

I showed her the street outside; there were more strings than when I came in this morning. Twice as many. We carefully picked our way through the tangle, making our way to a nearby coffee shop. Not particularly grand, I know. But what would you do in our situation? As I said, fear of the unknown sometimes seems like the safer option. On a few occasions, I suggested we untie a few more people. Lucy was opposed to it, remembering how terrified she’d been.

In the coffee shop, we grabbed a couple of sandwiches and drinks from the fridge. We found a table, untied all strings attached to the chairs, and sat down. We both ate in silence, both of us too scared, both of us distracting ourselves by watching the strangers in the shop, oblivious to the strings.
After twenty minutes, Lucy spoke up. “Now she’s gonna take that sandwich.” She said, pointing at a woman across the shop. Sure enough, she walked to the fridge and took the plastic wrapped sandwich she was tied to. “She pays for it and leaves.” She did so, according to the prophecies of the strings. “That guy doesn’t intend to pay.” I watched as a man took his coffee and ran out of the store, the two servers just looking too exasperated to go after him.

“This is horrible.” She whimpered. “Let’s go. Please.”

Outside wasn’t much better. Everyone just followed the strings’ instructions, going about their daily lives. Lucy announced she was going home to sleep this off, and I agreed to walk her home. She only lived ten minutes away.

Away from the busier part of town there were fewer strings. It was nicer; we could pretend it wasn’t happening.

When we turned onto Lucy’s street, she stopped, her mouth falling open.

“What now?” I broke the silence, my voice sounding surprisingly small.

”Look.” She pointed outside one of her neighbours houses.

I saw it clearly, and I’ll take my memory of that moment ‘til the day I die. A little dark imp, maybe three feet tall, walking along with its knuckles on the ground, almost like a monkey. It had two bulbous yellow eyes taking up about half its face, and no mouth or any other facial features. It was holding a hammer and a ball of twine, which it was letting out behind it.

It walked quickly and quietly from the front door of the house to the mailbox. It stopped, hammered a nail into the side of the box, and tied it’s string around it. It turned to face us, and stopped when it spotted us.

My bottom fell out even further than it had already been, but it just stared with a look of surprise and curiosity. You could almost say it was the more frightened one. Suddenly, it beckoned to us with its tiny hand.

I looked at Lucy, she hadn’t moved. I looked back at the imp, which stared at me.
I halved the distance between us, and then halved it again. This wasn’t fear of the unknown anymore; it was fear of this little guy. Didn’t seem like anything to be scared of. When I was a meter away from it, it extended its hand.

“Uh. Hi.” I shook it. It nodded in approval, blinking its massive yellow eyes up at me.

“So you’re the ones in charge of the strings?” It nodded eagerly. I called Lucy over, but she stayed where she was.

“There are more of you?” Another nod. I wanted to ask it so many questions, about what it was and where it came from, but it seemed for now I was stuck with only yes or no questions.

“Do we even have free will?”

It just looked at me, almost sadly. I immediately felt sick to my stomach, and couldn’t bear looking at the little monster anymore. I grabbed Lucy, who had been listening to our exchange, and now sat on the curb with her head in her hands.

“Come on.”

We entered her house, and I made her a cup of tea. When I found her in the living room, she had untied her dog and was curled up with it, crying. I set the tea down and sat beside her.

“I’m so scared.” She whispered after a good ten minutes of sobbing. I didn’t answer. I couldn’t.

“I’m going to sleep” She mumbled suddenly, and was under within the minute. Sleep was starting to sound pretty good all of a sudden, my eyelids suddenly felt like they were being weighed down.

I collapsed to the rug, and the last thing I heard before I fell asleep was the scurrying of several sets of little feet nearby.

I felt much better the next day, as if the whole affair had been a dream. I’d probably have believed that if I hadn’t been awoken by Lucy’s mother that morning, wondering what I was doing sleeping over without permission or something.

Over breakfast, Lucy asked me why I looked so pale and nervous. I turned to her and smiled, mumbling something to her about feeling sick.

But the truth was, I was scared because I couldn’t see any strings, and was wondering whether my actions were truly my own.

quote:

Op vrijdag 8 april 2016 21:01 schreef Elvi het volgende:
Nou ik geloof dat ik in mn eentje het topic ga vullen, dus nog maar een verhaaltje Deze vond ik ook wel bijzonder, meer om het hele "eigen wil" principe

SPOILER

String Theory
Have you ever had an experience that suggested someone else was in your house, and just thought “I don’t wanna know” and left it? Sometimes, fear of the unknown just seems like the preferable option than facing a real, concrete danger. Normally it’s nothing, though. One time, the beeper function of my wireless housephone went off, when I was the only one home. It could only be called from the living room. Another time, I swear someone took some change from my desk. They’re all probably just slightly disconcerting tricks of the memory.

But what would you do when something truly suggestive happens? Would you run, or just ignore it, like I did?

Last Monday was a normal day. I got up, brushed my teeth, changed into school clothes… All little parts of my morning ritual. It seemed like it would be another totally un-noteworthy day, until I saw the strings.

There were three or four thick twine strings in my room. They criss-crossed between the walls around my bed, one attached to the door. No way would I have missed them before; I should have tripped over them. They were tied to pins in the walls, which had also not existed before ten seconds ago.

Nobody could have been in my room while I was in it, let alone set this up. It was early, and my brain wasn’t processing correctly. I simply discredited the sight, untied the strings and left for school, leaving them balled up on my desk.

It didn’t get any better later. Outside my house there were hundreds of them, tied between houses, around cars, across streets… This had to be some super elaborate prank. One of those hidden camera shows, or a comedy improv blog. They had gotten everyone else to play along too; passer-bys were tangled in them, tying them to objects they were walking towards and away from, as if they had been and were continuing to follow the course laid out for them.

I nervously continued my journey to school. On the bus, every except me was tied to the door. At school, groups of friends were tied to each other; teachers were tied to their desks and boards. Oddly enough, at this point all I could wonder was why I had been left out.

When my friend Lucy sat beside me in first period, she simply plonked her bag down on my lap and rested her chin in her hand, looking right past me to the window outside.

“Hey Lucy.”

No response.

“Come on, I didn’t expect you to be in on this too. “

She sighed and started taking books from her bag. All the books were tied to her hands. I grinned, and yanked one of the strings off a book. She didn’t seem to notice, instead simply disregarding the book completely, letting it drop to the floor without a moment’s hesitation.

“Um.” I leaned down, picking up her book and placing it back on her desk. She took no notice.

“Well, if that’s how we’re gonna play it.” I smiled, trying to look playful, but really just trying to hide my nervousness. I bundled all the strings attached to her together with one hand, then pulled them all free.
She blinked, turning to stare at me.

“Holy crap, Martin. You’re like a ninja or something.”

“I’ve been sitting here for maybe ten minutes.” I smiled again, relieved my friend had finally “noticed” me.

“Where did all these strings come from??” She gasped, seemingly noticing for the first time.
“I assumed you were all fucking with me…”

She stood up, backing into a corner. No one else in the class noticed.

“They weren’t here just a minute ago! Do you see them too??” Her tone made it clear she was genuinely scared.

“No. Didn’t you-. “ I was interrupted by my teacher slamming the door behind her. Everyone except me and Lucy murmured a good morning, and still, no one seemed to pay either of us any notice.
“People have been ignoring me all day.” I said to Lucy, before turning to our teacher. “Hey! Dumb bitch! You can’t teach for shit!”

No reaction.

“I’m getting away from all this shit.” Lucy pulled a few strings aside and left the class. I followed, and surprise-surprise, no one else noticed.

We wandered the corridors, leaving and entering classes as we saw fit. Whenever we untied a chair or book from someone else, it was like it suddenly didn’t matter to them. It didn’t exist.

I showed her the street outside; there were more strings than when I came in this morning. Twice as many. We carefully picked our way through the tangle, making our way to a nearby coffee shop. Not particularly grand, I know. But what would you do in our situation? As I said, fear of the unknown sometimes seems like the safer option. On a few occasions, I suggested we untie a few more people. Lucy was opposed to it, remembering how terrified she’d been.

In the coffee shop, we grabbed a couple of sandwiches and drinks from the fridge. We found a table, untied all strings attached to the chairs, and sat down. We both ate in silence, both of us too scared, both of us distracting ourselves by watching the strangers in the shop, oblivious to the strings.
After twenty minutes, Lucy spoke up. “Now she’s gonna take that sandwich.” She said, pointing at a woman across the shop. Sure enough, she walked to the fridge and took the plastic wrapped sandwich she was tied to. “She pays for it and leaves.” She did so, according to the prophecies of the strings. “That guy doesn’t intend to pay.” I watched as a man took his coffee and ran out of the store, the two servers just looking too exasperated to go after him.

“This is horrible.” She whimpered. “Let’s go. Please.”

Outside wasn’t much better. Everyone just followed the strings’ instructions, going about their daily lives. Lucy announced she was going home to sleep this off, and I agreed to walk her home. She only lived ten minutes away.

Away from the busier part of town there were fewer strings. It was nicer; we could pretend it wasn’t happening.

When we turned onto Lucy’s street, she stopped, her mouth falling open.

“What now?” I broke the silence, my voice sounding surprisingly small.

”Look.” She pointed outside one of her neighbours houses.

I saw it clearly, and I’ll take my memory of that moment ‘til the day I die. A little dark imp, maybe three feet tall, walking along with its knuckles on the ground, almost like a monkey. It had two bulbous yellow eyes taking up about half its face, and no mouth or any other facial features. It was holding a hammer and a ball of twine, which it was letting out behind it.

It walked quickly and quietly from the front door of the house to the mailbox. It stopped, hammered a nail into the side of the box, and tied it’s string around it. It turned to face us, and stopped when it spotted us.

My bottom fell out even further than it had already been, but it just stared with a look of surprise and curiosity. You could almost say it was the more frightened one. Suddenly, it beckoned to us with its tiny hand.

I looked at Lucy, she hadn’t moved. I looked back at the imp, which stared at me.
I halved the distance between us, and then halved it again. This wasn’t fear of the unknown anymore; it was fear of this little guy. Didn’t seem like anything to be scared of. When I was a meter away from it, it extended its hand.

“Uh. Hi.” I shook it. It nodded in approval, blinking its massive yellow eyes up at me.

“So you’re the ones in charge of the strings?” It nodded eagerly. I called Lucy over, but she stayed where she was.

“There are more of you?” Another nod. I wanted to ask it so many questions, about what it was and where it came from, but it seemed for now I was stuck with only yes or no questions.

“Do we even have free will?”

It just looked at me, almost sadly. I immediately felt sick to my stomach, and couldn’t bear looking at the little monster anymore. I grabbed Lucy, who had been listening to our exchange, and now sat on the curb with her head in her hands.

“Come on.”

We entered her house, and I made her a cup of tea. When I found her in the living room, she had untied her dog and was curled up with it, crying. I set the tea down and sat beside her.

“I’m so scared.” She whispered after a good ten minutes of sobbing. I didn’t answer. I couldn’t.

“I’m going to sleep” She mumbled suddenly, and was under within the minute. Sleep was starting to sound pretty good all of a sudden, my eyelids suddenly felt like they were being weighed down.

I collapsed to the rug, and the last thing I heard before I fell asleep was the scurrying of several sets of little feet nearby.

I felt much better the next day, as if the whole affair had been a dream. I’d probably have believed that if I hadn’t been awoken by Lucy’s mother that morning, wondering what I was doing sleeping over without permission or something.

Over breakfast, Lucy asked me why I looked so pale and nervous. I turned to her and smiled, mumbling something to her about feeling sick.

But the truth was, I was scared because I couldn’t see any strings, and was wondering whether my actions were truly my own.

quote:

Op vrijdag 8 april 2016 21:01 schreef Elvi het volgende:
Deze vond ik ook wel bijzonder, meer om het hele "eigen wil" principe

SPOILER

String Theory
Have you ever had an experience that suggested someone else was in your house, and just thought “I don’t wanna know” and left it? Sometimes, fear of the unknown just seems like the preferable option than facing a real, concrete danger. Normally it’s nothing, though. One time, the beeper function of my wireless housephone went off, when I was the only one home. It could only be called from the living room. Another time, I swear someone took some change from my desk. They’re all probably just slightly disconcerting tricks of the memory.

But what would you do when something truly suggestive happens? Would you run, or just ignore it, like I did?

Last Monday was a normal day. I got up, brushed my teeth, changed into school clothes… All little parts of my morning ritual. It seemed like it would be another totally un-noteworthy day, until I saw the strings.

There were three or four thick twine strings in my room. They criss-crossed between the walls around my bed, one attached to the door. No way would I have missed them before; I should have tripped over them. They were tied to pins in the walls, which had also not existed before ten seconds ago.

Nobody could have been in my room while I was in it, let alone set this up. It was early, and my brain wasn’t processing correctly. I simply discredited the sight, untied the strings and left for school, leaving them balled up on my desk.

It didn’t get any better later. Outside my house there were hundreds of them, tied between houses, around cars, across streets… This had to be some super elaborate prank. One of those hidden camera shows, or a comedy improv blog. They had gotten everyone else to play along too; passer-bys were tangled in them, tying them to objects they were walking towards and away from, as if they had been and were continuing to follow the course laid out for them.

I nervously continued my journey to school. On the bus, every except me was tied to the door. At school, groups of friends were tied to each other; teachers were tied to their desks and boards. Oddly enough, at this point all I could wonder was why I had been left out.

When my friend Lucy sat beside me in first period, she simply plonked her bag down on my lap and rested her chin in her hand, looking right past me to the window outside.

“Hey Lucy.”

No response.

“Come on, I didn’t expect you to be in on this too. “

She sighed and started taking books from her bag. All the books were tied to her hands. I grinned, and yanked one of the strings off a book. She didn’t seem to notice, instead simply disregarding the book completely, letting it drop to the floor without a moment’s hesitation.

“Um.” I leaned down, picking up her book and placing it back on her desk. She took no notice.

“Well, if that’s how we’re gonna play it.” I smiled, trying to look playful, but really just trying to hide my nervousness. I bundled all the strings attached to her together with one hand, then pulled them all free.
She blinked, turning to stare at me.

“Holy crap, Martin. You’re like a ninja or something.”

“I’ve been sitting here for maybe ten minutes.” I smiled again, relieved my friend had finally “noticed” me.

“Where did all these strings come from??” She gasped, seemingly noticing for the first time.
“I assumed you were all fucking with me…”

She stood up, backing into a corner. No one else in the class noticed.

“They weren’t here just a minute ago! Do you see them too??” Her tone made it clear she was genuinely scared.

“No. Didn’t you-. “ I was interrupted by my teacher slamming the door behind her. Everyone except me and Lucy murmured a good morning, and still, no one seemed to pay either of us any notice.
“People have been ignoring me all day.” I said to Lucy, before turning to our teacher. “Hey! Dumb bitch! You can’t teach for shit!”

No reaction.

“I’m getting away from all this shit.” Lucy pulled a few strings aside and left the class. I followed, and surprise-surprise, no one else noticed.

We wandered the corridors, leaving and entering classes as we saw fit. Whenever we untied a chair or book from someone else, it was like it suddenly didn’t matter to them. It didn’t exist.

I showed her the street outside; there were more strings than when I came in this morning. Twice as many. We carefully picked our way through the tangle, making our way to a nearby coffee shop. Not particularly grand, I know. But what would you do in our situation? As I said, fear of the unknown sometimes seems like the safer option. On a few occasions, I suggested we untie a few more people. Lucy was opposed to it, remembering how terrified she’d been.

In the coffee shop, we grabbed a couple of sandwiches and drinks from the fridge. We found a table, untied all strings attached to the chairs, and sat down. We both ate in silence, both of us too scared, both of us distracting ourselves by watching the strangers in the shop, oblivious to the strings.
After twenty minutes, Lucy spoke up. “Now she’s gonna take that sandwich.” She said, pointing at a woman across the shop. Sure enough, she walked to the fridge and took the plastic wrapped sandwich she was tied to. “She pays for it and leaves.” She did so, according to the prophecies of the strings. “That guy doesn’t intend to pay.” I watched as a man took his coffee and ran out of the store, the two servers just looking too exasperated to go after him.

“This is horrible.” She whimpered. “Let’s go. Please.”

Outside wasn’t much better. Everyone just followed the strings’ instructions, going about their daily lives. Lucy announced she was going home to sleep this off, and I agreed to walk her home. She only lived ten minutes away.

Away from the busier part of town there were fewer strings. It was nicer; we could pretend it wasn’t happening.

When we turned onto Lucy’s street, she stopped, her mouth falling open.

“What now?” I broke the silence, my voice sounding surprisingly small.

”Look.” She pointed outside one of her neighbours houses.

I saw it clearly, and I’ll take my memory of that moment ‘til the day I die. A little dark imp, maybe three feet tall, walking along with its knuckles on the ground, almost like a monkey. It had two bulbous yellow eyes taking up about half its face, and no mouth or any other facial features. It was holding a hammer and a ball of twine, which it was letting out behind it.

It walked quickly and quietly from the front door of the house to the mailbox. It stopped, hammered a nail into the side of the box, and tied it’s string around it. It turned to face us, and stopped when it spotted us.

My bottom fell out even further than it had already been, but it just stared with a look of surprise and curiosity. You could almost say it was the more frightened one. Suddenly, it beckoned to us with its tiny hand.

I looked at Lucy, she hadn’t moved. I looked back at the imp, which stared at me.
I halved the distance between us, and then halved it again. This wasn’t fear of the unknown anymore; it was fear of this little guy. Didn’t seem like anything to be scared of. When I was a meter away from it, it extended its hand.

“Uh. Hi.” I shook it. It nodded in approval, blinking its massive yellow eyes up at me.

“So you’re the ones in charge of the strings?” It nodded eagerly. I called Lucy over, but she stayed where she was.

“There are more of you?” Another nod. I wanted to ask it so many questions, about what it was and where it came from, but it seemed for now I was stuck with only yes or no questions.

“Do we even have free will?”

It just looked at me, almost sadly. I immediately felt sick to my stomach, and couldn’t bear looking at the little monster anymore. I grabbed Lucy, who had been listening to our exchange, and now sat on the curb with her head in her hands.

“Come on.”

We entered her house, and I made her a cup of tea. When I found her in the living room, she had untied her dog and was curled up with it, crying. I set the tea down and sat beside her.

“I’m so scared.” She whispered after a good ten minutes of sobbing. I didn’t answer. I couldn’t.

“I’m going to sleep” She mumbled suddenly, and was under within the minute. Sleep was starting to sound pretty good all of a sudden, my eyelids suddenly felt like they were being weighed down.

I collapsed to the rug, and the last thing I heard before I fell asleep was the scurrying of several sets of little feet nearby.

I felt much better the next day, as if the whole affair had been a dream. I’d probably have believed that if I hadn’t been awoken by Lucy’s mother that morning, wondering what I was doing sleeping over without permission or something.

Over breakfast, Lucy asked me why I looked so pale and nervous. I turned to her and smiled, mumbling something to her about feeling sick.

But the truth was, I was scared because I couldn’t see any strings, and was wondering whether my actions were truly my own.

quote:

Op vrijdag 8 april 2016 22:07 schreef summer2bird het volgende:
The hosting game

quote:

Op vrijdag 8 april 2016 22:33 schreef Jaimy_Luca het volgende:

[..]

Gewoon een psychose dus?

Ik snap in ieder geval niks van dit verhaal.

quote:

Op vrijdag 8 april 2016 23:02 schreef mrspoeZ het volgende:

[..]

Dat is echt heul eng...

quote:

Op zaterdag 9 april 2016 02:12 schreef summer2bird het volgende:
Deze is ook heel gaaf.
Voor volle effect moet je goed de plaatjes bekijken.

http://comic.naver.com/we(...)17&no=20&weekday=tue

quote:

Op zaterdag 9 april 2016 00:16 schreef Elvi het volgende:

[..]

Je weet wat een creepypasta is? _{Een verzonnen verhaal maar geschreven alsof het waargebeurd is.}

quote:

Op zaterdag 9 april 2016 02:10 schreef summer2bird het volgende:

[..]

Haha, niet dus?

_{ik snap sarcasme niet}

quote:

Op zondag 10 april 2016 14:00 schreef mrspoeZ het volgende:

[..]

Jawel, juist echt heel eng!

quote:

Op vrijdag 8 april 2016 11:13 schreef summer2bird het volgende:

[..]

Haha, die spongebob was mijn eerste verhaal op youtube die ik niet durfde af te kijken destijds (toen was ik 12 ofzo )
Het coffin verhaal is ook wel grappig, klein maar toch eng.

quote:

Op zondag 10 april 2016 19:35 schreef WP8iscool het volgende:

[..]

Werd echt gedaan, en er zijn volgensmij ook kisten weleens opgegraven met sporen van nagels in het hout.

quote:

Op zondag 10 april 2016 19:41 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ja precies, die mix van waargebeurd en nep vind ik juist leuk

Er werden inderdaad mensen wel eens te vroeg begraven, en daardoor onstond de angst om levend begraven te worden. Soms werd men daarom in een apart huisje gelegd voordat ze echt begraven werden, maar er was ook een systeem bedacht dat je een belletje kon laten rinkelen als je nog leefde.

quote:

Op maandag 11 april 2016 10:03 schreef Jaimy_Luca het volgende:
Zo jammer dat mijn Engels te slecht is voor die verhalen.

En dan kan ik nog wel heel goed Engels.

quote:

Op maandag 11 april 2016 10:07 schreef MrSalazar het volgende:

[..]

Blijkbaar niet.

quote:

Op maandag 11 april 2016 12:45 schreef Jaimy_Luca het volgende:

[..]

Mensen zeggen het over/tegen mij. Ik was jaren geleden de tolk voor mijn nichtje toen zij en ik een Engelssprekende Fransman tegen kwamen.

Ook op YouTube en Twitter kan ik me prima verstaanbaar maken in het Engels.

Maar in zulke verhalen worden vaak moeilijke woorden (voor mij dus) gebruikt.

Ik ken bijvoorbeeld hele andere woorden voor kabouter dan "imp". Strings kende ik alleen als van die driehoekige dingen, in plaats van draden. (Dat verhaal over die draden aan personen en dingen.) Dat soort dingen. Ik moet heel vaak gokken wat een woord betekent of zelfs opzoeken.

quote:

Op maandag 11 april 2016 10:03 schreef Jaimy_Luca het volgende:
Zo jammer dat mijn Engels te slecht is voor die verhalen.

En dan kan ik nog wel heel goed Engels.

SPOILER: Vervloekte zelfmoord

Vervloekte zelfmoord
De balkondeuren van de flat gaan open en er komt een meisje van een jaar of twintig naar buiten gelopen. Ze sluit haar ogen en laat de frisse buitenlucht door haar neusgaten naar binnen stromen. Als ze haar ogen weer geopend heeft, blijft ze nog even op het balkon staan. Het lijkt alsof ze diep in gedachten verzonken is, want ze staart wezenloos voor haar uit.

Wat doet het meisje in die flat? Tijdens de bouw ervan zijn er meerdere ongelukken gebeurd waarbij een aantal bouwvakkers zijn overleden. Hierdoor zijn ze gestopt met bouwen en sindsdien is er niemand meer in de flat geweest. Die flat hebben ze gewoon onafgemaakt laten staan midden van een open plek. De wijk die er omheen gebouwd zou worden is er namelijk ook nooit gekomen.

Het meisje is ondertussen weer naar binnen gelopen, waardoor ik mijn telescoop verder inzoom. Nu ik haar weer goed in beeld heb, worden mijn ogen groot van verbazing. Het meisje wat er net nog zo onschuldig uit had gezien, staat te schreeuwen. Ik versta niet wat ze zegt, daarvoor is de afstand tussen ons te groot. Haar gezicht is rood van woede, waardoor ze er nogal schrikwekkend uit begint te zien. Als ik zo naar haar kijk lijkt het net alsof ze met de geluidsgolven die door haar schreeuwen worden veroorzaakt, het gebouw wil laten instorten. Ik knipper even met mijn ogen en knijp daarna in mijn arm. Gebeurt dit wel echt? Is dit niet weer één van mijn vreselijke dromen? Wanneer ik besef dat deze vreemde gebeurtenis zich werkelijk voor mijn ogen afspeelt, komt er kippenvel op mijn armen te staan. Mijn handen beginnen te trillen en ik moet een paar keer diep ademen om weer rustig te worden. Mijn ogen worden opnieuw naar het kijkgat van mijn telescoop getrokken. Wanneer ik het meisje weer in beeld heb schiet ik van schrik een meter naar achter waarbij ik mijn telescoop om laat vallen. Dat meisje is gek! Het kan niet anders. Compleet gestoord, niet meer menselijk gewoon. Ik tril over mijn hele lichaam, maar mijn nieuwsgierigheid neemt het over van mijn angst en ik zet al snel mijn telescoop weer overeind. Hierna baant mijn oog zich weer een weg naar het kijkgat, op zoek naar het angstaanjagende meisje. Hetgeen wat mij net zo liet schrikken laat zich weer voor mijn ogen afspelen. Maar nu nog gruwelijker en angstwekkender. Dat wat net nog een meisje was geweest, had geen menselijke trekken meer. De vorm van een mensenlichaam had ze nog wel, maar daar was ook alles mee gezegd. De kamer waarin ze zich bevond zat vol met bloedspetters afkomstig van haar. Met een luide schreeuw begint het ‘beest’ weer te rennen. Voor de derde keer moet ik dit aanzien, maar ik zit versteend achter mijn telescoop en kan gewoonweg niet wegkijken. Als het ‘beest’ op volle snelheid is laat het zich weer tegen de muur aan knallen. De bloedspetters vliegen in het rond. Maar hetgeen wat ik zojuist nog op een dodelijke snelheid tegen de muur heeft laten vallen staat weer op alsof er niks gebeurd is. Er is wel degelijk iets gebeurd. Het ‘beest’ is namelijk nog bozer geworden. Het lijkt wel alsof het bij elke mislukte poging wordt volgezogen met woede.

Wanneer het weer een nieuwe poging maakt om te gaan rennen, stort er ineens een balk naar beneden. Precies in de kamer waar het ‘beest’ zich bevindt. Gespannen blijf ik door mijn telescoop turen. Zou de balk het ‘beest’ geraakt hebben? Zo ja, zal het dan nog in leven zijn? Het vallen van de balk heeft een grote stofwolk veroorzaakt, waardoor ik momenteel niet kan zien wat de gevolgen zijn. Toch blijf ik maar naar dat ene kamertje kijken, dat kamertje op de hoogste verdieping van die enorme en weerzinwekkende flat. Opeens hoor ik een schreeuw gevolgd door een onweersklap. Het is alsof de lucht open is gevallen, want de regen valt ineens met bakken uit de lucht. Die schreeuw, die kan toch niet van haar geweest zijn? Zo hard kan een mens toch niet schreeuwen? Het mag dan wel al zijn menselijke trekken zijn verloren, maar dan kan het toch niet onmenselijke trekken zijn gaan aannemen?

Door de regen is het zicht slechter geworden, maar net goed genoeg om te kunnen zien wat er zich afspeelt in de kamer waarin het ‘beest’ zich bevind. Plots zie ik de balk met een enorme snelheid uit de openstaande balkondeuren vliegen. Recht op mij af. Althans, zo lijkt het. Na een tiental meters door de lucht te hebben gevlogen komt de balk met een plof op de grond terecht en blijft daar levenloos liggen. Ik zal het me wel verbeeld hebben, maar het was alsof ik de plof hier kon horen. Wanneer ik mijn blik weer op de kamer richt staat er een zwarte schim met wijd open gespreide armen op het randje van het balkon. Klaar om te springen. Opeens kijkt het ‘beest’ op. Het kijkt recht in mijn ogen, alsof het wil zeggen. ‘Ik weet dat je alles hebt gezien, maar wacht maar wat jou binnenkort overkomt’. Terwijl het mij strak in mijn ogen aan blijft kijken, leunt het ‘beest’ steeds verder naar voren. Het hoofd richt zich weer naar beneden en met een sierlijke duikvlucht valt het naar beneden. Mijn ogen volgen het tafereel wat er nogal magisch uitziet. Zo sierlijk als ‘het beest’ naar beneden viel, zo lomp raakt het de grond. Wezenloos blijft het daar op de grond liggen. Ik blijf er nog een lange tijd naar kijken om een bevestiging te krijgen of ze nou dood is of niet. Na een half uur is er nog niks veranderd.

Er ontsnapt een gaap uit mijn mond. Tijd om naar bed te gaan, hopend dat ik de slaap nog kan vatten.

Na veel gewoel was ik dan toch eindelijk in slaap gevallen. Maar in mijn dromen bleven de verschrikkelijke beelden van die avond rondspoken. Af en toe was ik zwetend wakker geworden, bang om me heen kijkend. Bang dat het meisje naast mijn bed zou verschijnen, me zou vermoorden of mee zou nemen naar die flat om ook mij al mijn menselijke eigenschappen te laten verliezen.

Mijn wekker die hard rinkelt, haalt mij uit mijn onrustige slaap. Automatisch schiet mijn hand ernaartoe om er een enorme klap op te geven. Het is alsof die klap mij in één keer naar de realiteit haalt, want binnen een seconde sta ik overeind. Zo snel mogelijk loop ik naar het raam. De telescoop staat nog in dezelfde positie als gisteren. Ik schuif de gordijnen open en de felle zon komt me tegemoet. Een heel verschil met het weer van gisteravond. Vervolgens neem ik weer plaats achter de telescoop op zoek naar de plek waar het meisje gister nog levenloos had gelegen. Van schrik slaat mijn hart een keer over. Ze lag er niet meer! Ze was weg, verdwenen. De balk was ook in geen velden en wegen te bekennen. Langzaam laat ik mijn blik naar boven dwalen, naar de kamer waar het gisteren allemaal gebeurd was. Maar ook daar is niks meer te zien van de gebeurtenissen die zich de dag ervoor hadden afgespeeld. Alle bloedspetters zijn verdwenen. Het is alsof de flat alle bewijzen van de moord heeft uitgewist. Alsof het nooit heeft plaatsgevonden, alsof het een illusie is.

Het geklepper van de brievenbus doet me uit mijn gedachten opschrikken. Ik loop er naartoe en pak de krant van de deurmat. Daar op de voorpagina stond iets wat al mijn twijfels over de gebeurtenis van gisteren liet wegnemen. Een foto van het pas overleden meisje, met daarboven in grote zwarte letters: Vermist

Na vijftig jaar heeft de flat weer een nieuw slachtoffer gemaakt. Wie is de volgende?

SPOILER: Snelle handelingen

Snelle handelingen
Ver weg naar achter gekropen, dikke dekens om hem heen gewikkeld en zijn ogen strak op de deur gericht. Al uren zit hij daar. Naast het knipperen met zijn ogen, heeft de jongen geen enkele beweging gemaakt. Het is alsof zijn ogen in zijn oogkassen zijn vastgelijmd en de deken strak om hem heen is geplakt.

Het lichaam van de jongen begint hevig te trillen, maar zijn gezicht blijft emotieloos. Het trillen gaat over in schokken. Het is alsof de jongen het zelf niet merkt, want zijn houding veranderd niet en zijn ogen blijven strak op de deur gericht. De deken valt langzaam van zijn lichaam af en onthult zijn magere lichaam en het dunne laagje stof dat er losjes omheen hangt. Hij heeft een huid zo wit als sneeuw, waardoor de blauwe plekken en wonden nog beter zichtbaar worden. Door het schokken van zijn lichaam schuren de armen van de jongen langs de koude, stenen muur en ontstaan er nieuwe wonden. Het verse bloed vermengt zich met het oude, waardoor er een dieprode kleur ontstaat. Nog steeds schijnt de jongen er niks van te merken. Voor hem is de deur in de andere hoek van de kamer het enige dat zijn aandacht trekt.

Zachte tikjes verstoren de ijzige stilte in de kamer. Het geluid van de tikjes lijkt steeds harder te worden en dichterbij te komen. Wanneer het geluid nog maar een paar meter van de jongen verwijderd is, valt het opeens weg. De stilte vult de kamer weer. Het gezicht van de jongen staat alert. Het geluid van rinkelende sleutels, een sleutel die in het sleutelgat wordt gestoken en het handvat van de deur dat langzaam naar beneden gaat, gevolgd door een ijzige gil die door merg en been trekt. Een donkere schim rent de kamer binnen en springt op de jongen af, die nu in aanvalspositie zit en nog steeds hard aan het gillen is.

De daaropvolgende gebeurtenissen volgen zich snel achter elkaar op. Het gegil van de jongen stopt en gaat over in woeste grommen, terwijl de binnenkomende schim pijnlijke schreeuwen uit zijn mond laat ontsnappen. Het geluid van het grommen en schreeuwen vermengt zich met het geluid van brekende botten en uit elkaar scheurend vlees. Al gauw is de stilte weer teruggekeerd en is gehijg het enige geluid wat de kamer vult.

Langzaam pakt de jongen het losgescheurde hoofd van de grond. Zijn vingers glijden over het gezicht: de lippen, de neus, de oren. Bij de ogen aangekomen, houdt hij zijn vinger even stil. Er verschijnt een frons op zijn gezicht en het lijkt alsof hij met zichzelf in tweestrijd is. Langzaam komt zijn vinger weer in beweging en duwt hij het ooglid omhoog. Zijn vinger laat hij over de oogbal heen glijden, waarna hij het oog er met een wipje uit duwt. Deze handeling veroorzaakt een soppig geluid dat de jongen doet grijnzen. Het tweede oog ondergaat dan ook snel daarop dezelfde behandeling. De jongen grinnikt zachtjes, waarna hij opstaat. Met het hoofd nog in zijn handen, loopt hij naar een hoek in de kamer. Daar aangekomen kijkt hij omhoog, zodat hij precies in de lens van een videocamera kijkt. Een gemene grijns siert zijn lippen, waarna hij het afgescheurde hoofd omhoog tilt en voor de camera houdt. Daarna laat hij het hoofd vallen. Met een doffe dreun komt het op de grond terecht.

De jongen loopt weer terug naar de hoek van de kamer waar hij al die tijd gezeten had. De deken pakt hij op en hij wikkelt deze om zichzelf heen. Daarna gaat hij weer zitten met zijn ogen strak op de deur gericht. Zijn gezichtsuitdrukking staat weer neutraal, alsof er net niks gebeurd is, wachtend op het volgende slachtoffer dat zijn kamer binnen zal vallen.

In de kamer waar alles op videobeelden te volgen is, beginnen verschillende personen door elkaar heen te praten, versteld van wat ze zojuist hebben gezien. Docter Milasarius zit achterovergeleund in zijn stoel. Hij heeft een opgeluchte uitdrukking op zijn gezicht. Dit is precies waarop hij had gehoopt. Het middel werkt dus goed. In ieder geval, precies op de manier waarop hij hoopte dat het zou werken. Hij is nu klaar om met de volgende stap te beginnen. Langzaam staat hij op en stuurt hij zijn medewerkers naar huis. Wat hij nu gaat doen, moet geheim blijven. Hulp is hierbij dan ook overbodig. Wanneer hij zijn lab in stapt, wrijft hij nog eens goed in zijn handen en laat hij een gemene lach uit zijn mond ontsnappen. Hij is er klaar voor, over een paar weken heeft hij eindelijk zijn eigen monster gecreëerd. Dan is het zo ver. Na al die jaren geleden te hebben, is het nu zijn beurt om wraak te nemen.

SPOILER: Engerling

De Engerling
Nu ik een oude man ben en mijn einde voel naderen moet ik het verhaal opschrijven dat mij mijn hele leven is bijgebleven en waarover ik tot op de dag van vandaag met niemand an-ders heb gesproken dan mijn lieve vader en moeder – mogen ze rusten in vrede.
Ook nu zal ik er niet over spreken. Ik schrijf het met mijn laatste krachten op in een schrift en leg het in de kast waar men het zal vinden als ik overleden ben. De nieuwsgierigheid van mensen kennende weet ik zeker dat het gevonden zal worden en wat men ermee zal doen maakt me niets meer uit omdat ik dan ben overgegaan naar die onbekende wereld waar wij als mensen niets van weten en waarvan ook nooit iemand is teruggekomen. Men zal het verhaal als waarheid kunnen lezen of men zal denken dat het leugens zijn, het maakt me niets uit. Ik weet dat het waar is en dat is wat telt.
Het schrijven kost me veel moeite, mijn handen beven en mijn blik is vervaagd doordat ik bijna blind ben, maar ik zal doorzetten, het moet opgeschreven worden.
In het hospice waar ik nu verblijf en waar alleen de dood nog uitkomst biedt denken ze dat ik seniel geworden ben. Ik laat ze in de waan. Mijn hersenen werken nog goed en de herin-neringen aan wat toen gebeurd is staan mij helderder voor de geest dan wat gisteren plaats-vond.

Het was 1925, ik was nog erg jong, slechts tien jaar oud. Als enig geboren kind van mijn ou-ders leefde ik met hen in een klein huisje achter de duinen in dat kleine dorpje aan de zee waar ik ook nu nog woon, alleen niet meer in mijn huisje.
Mijn vader had op de logger waar hij op voer een ongeluk gehad waardoor hij invalide ver-klaard was. Hij mocht en kon niet meer varen en dat verdroot hem zeer. Gelukkig kon hij nog wel iets, namelijk timmeren en daarmee verdiende hij soms een paar centjes die maakten dat we niet van de honger omkwamen. Moeder hielp af en toe mee op de vismarkt voor een paar karige centjes, waarvoor ze in alle vroegte meer dan een uur moest lopen, natuurlijk ’s avonds ook weer terug. Ook de kerk gaf wel eens wat bijstand, maar als we het daarvan hadden moeten hebben was ik nu niet een oude man van 97 geweest.
Wat is het leven veranderd. In die tijd werden de schepen met paard en wagen op het strand gelost. Nu is er een haven en denderen vrachtauto’s af en aan. Toen luisterden we naar de stilte die de zee symboliseerde. Het geruis en soms gedonder klonk vertrouwd en gaf rust. Ook als het stormde en het allemaal veel angstaanjagender was beleefden we het als rust. We baden dat God ons beschermen zou en we hadden vertrouwen in Hem.
De lucht die we inademden was schoon en fris, rook ziltig. Daar was je mee vertrouwd. Nu ruik je de stank van diesel vaak boven de zeelucht uit. Winkels waren er bijna niet, alleen een bakker en een slager. Groenten kweekten de meesten zelf in hun kleine tuintjes. Er was wel een melksalon waar de jeugd eenmaal per week kon dansen. Dat was op de zaterdagen, maar de zaak moest wel gesloten zijn om twaalf uur ‘s nachts, want dat trad de zondagsrust in en die werd alom gerespecteerd.
De mensen zijn erg veranderd, toen was er respect, men vertrouwde op elkaar, had elkaar nodig. We gingen destijds op de zondagen tweemaal naar de kerk, nu dreigt men de kerk te vergeten. Nu leven de mensen veel meer langs elkaar heen, ook in ons dorp. In de grote steden moet het nog veel erger zijn. De mens is vereenzaamd door de opkomst van heel veel communicatiemiddelen. Hoe meer mogelijkheden er zijn gekomen om met elkaar te com-municeren, hoe minder dat daadwerkelijk gedaan wordt. Als je de jonge kinderen op straat ziet, kijken ze allemaal naar hun hand waar een klein apparaatje in ligt wat ze met de wereld verbindt, maar dat ze verblindt voor wat voor ze op de weg te zien is.
Maar ik dwaal af van wat ik wil vertellen. Zoals ik al schreef was het 1925. Mijn moeder had een pak meel gekregen, wat eieren en een half pond boter, iets wat niet vaak in ons huisje aanwezig was. Ze vroeg mij om bramen te gaan plukken in de duinen zodat ze daarmee een lekkere bramentaart kon maken. Het was september, de tijd dat de bramen volop rijp waren en klaar om geplukt en gegeten te worden. Ook moest ik tegelijkertijd wat sprokkelhout meenemen voor onze oven. Dat wilde ik graag voor haar doen, maar natuurlijk ook voor mijzelf, want er zou een koninklijke taart gebakken worden.
Mijn moeder had nog steeds veel verdriet van het overlijden van grootvader in het voorjaar. De goede oude man lag wel hele dagen op bed, maar ze miste zijn aanwezigheid.
Hoe gek het ook mag klinken, ik was niet echt rouwig om zijn overlijden. Hij liet zijn ontlas-ting gaan waardoor ons kleine huisje erg stonk.
Ik weet nog goed dat moeder ruzie kreeg met een deftige dame die tegen haar had gezegd dat grootvader maar zo snel mogelijk ‘uit de tijd’ genomen moest worden. Moeder kon die dame wel wat aandoen. Ze zei tegen haar, dat als ze de kans zou krijgen ze haar de ogen uit kassen zou slaan. Zo kende ik mijn moeder niet.
Mijn moeder was een mooie vrouw, alleen was ze getekend door haar zware leven. Altijd zorgen, voor haar ouders en voor haar man en mij. Voor zichzelf had ze weinig.
Ik liep naar het schuurtje om een gietijzeren emmer te pakken waar de geplukte bramen in moesten. Vader was wat aan het timmeren in het schuurtje, het zweet gutste van zijn hoofd en hij hoestte zwaar. Ik had zelfs het idee dat hij koorts had, maar vader zette altijd door.
Hij stopte met timmeren en keek mij aan met zijn waterige ogen.
‘Wat ga je doen?’
‘In de duinen bramen plukken voor de taart, vader.’
Vader keek mij streng aan en zei: ‘Ga je niet te ver de duinen in Peter, voor je het weet treed de duisternis in.’
‘Ja pa.’
‘Wil je het me beloven!’
‘Ik beloof het vader.’
‘Anders weet je wat er gebeurt hè?’ zegt hij er achteraan.
Ik kon vader maar beter gehoorzamen want als ik dat niet deed had dat veel consequenties.
‘Hé!’ riep hij mij nog na, ‘beloof het ook aan je moeder!’
Ik knikte en zwaaide naar hem.
Moeder stond me al op te wachten met een kruikje water voor de dorst. Ze gaf mij een aai over mijn witte bol heen en zei: ‘Heb je vader al verteld dat je bramen voor de taart gaat plukken?’
‘Ja, mamma, ik moest u vertellen dat ik niet te ver de duinen in zal gaan,’ zei ik tegen haar.
‘Peter, ik weet goed dat je naar ons luistert en probeer je daar aan te houden jongen.’
Ze geeft mij een kus boven op mijn hoofd. ‘Doe voorzichtig.’
Ik sloeg mijn armen om haar heen en zei dat ik van haar hield.
‘Probeer maar met een emmer vol met bramen terug te komen,’ riep ze me nog na.
Huppelend van blijdschap ging ik op pad met de emmer en een kruik vol water.
Voor september was het nog behoorlijk warm. De eerste kilometer brandde de zon aardig op mijn witte bol, maar toen ik de duinen naderde kreeg de schaduw meer en meer de over-hand. Het zachte ruisen van de zee gaf me een blij gevoel en het rook heerlijk fris. Het leek wel of ik aan een wandeltocht meedeed en dat bij er de finish iemand mij opwachtte die een welverdiende medaille op mijn trui zou spelden.
Ik liep steeds verder de duinen in en volgde het drassige pad richting de vennetjes. Die lagen op een locatie waar ik mocht komen. Ik hoefde alleen het hoge duin nog maar over, dan zou ik zeer waarschijnlijk een bed van bramen zien. Ik fantaseerde hoe mooi fris en frui-tig de bramen er uit zouden zien en dat ik ervan zou eten tot ik er buikpijn van zou krijgen.
Ik klom het hoge duin op, even schrok ik van een onverwacht geluid, maar het was maar een vogel die ook van mij geschrokken was en schichtig opvloog.
Het was ook zo stil in de duinen, het leek wel of ik de enige was persoon op aarde was. Maar de duinen waren zo uitgestrekt, er konden wel tientallen mensen lopen.
Eindelijk bereikte ik de top en omlaag kijkend zag ik dat ik gelijk gekregen had, er was veld vol bramen en nog wel hele grote ook. Ik wilde zo snel mogelijk afdalen en ze gaan plukken en dan naar huis om moeder blij te maken.
Toen ik beneden was werd het al een stuk koeler, zo pal bij de meertjes. Het leek wel of de zomer per omgaande plaats had gemaakt voor de herfst.
Ik was mij zeer bewust van de natuur, ik rook de heerlijke mix van geuren, ik zag de libellen rondcirkelden, ik bemerkte de watervlooien die op het wateroppervlak schaatsten.
Op de braamstruiken aflopend besloot ik om eerst even wat te drinken. Ik ging op een zand-heuveltje zitten en genoot van de rust en de geluiden van vogels, de wind en de zee. Ook begon ik de moeheid te voelen van de lange wandeling die ik achter me had liggen, maar ik vermande mij, stond op en begon vol ijver bramen te plukken.
De een was nog groter dan de ander en ik snoepte regelmatig een braampje mee. De bodem van mijn emmer was al snel niet meer te zien en na een dik halfuur was deze al halfvol.
Opeens hoorde ik een hevig geritsel boven op het duin. Eerst dacht ik dat het om een duin-konijn of ander beest ging, maar ineens zag ik hem staan. Een grote man, geheel gekleed in het zwart. Hij had een smal bleek gezicht waarin een paar grote hol kijkende ogen. Op zijn schedel had hij sluik, halflang grijsachtig, slonzig zittend haar. Zijn gezicht leek op een doodskop die ik wel eens gezien had, alleen dan met vel erover en ook nog haar. Ik was plotseling heel bang en voelde alsof de lucht aan het bevriezen was. Trillend keek ik omhoog, mijn blik geheel gefixeerd op die man met die enge kop waarop een valse grijns te zien was.
Zijn onregelmatige tanden leken op kleine scherpe steentjes die in staat zouden zijn een rauw stuk vlees te verscheuren.
Ik liet mijn emmer met bramen vallen en ook de kruik met water viel in het zand. Ik zag het water eruit lopen, maar was zo bevroren dat ik niets kon doen.
‘Nee maar, een klein jong die bramen aan het plukken is!’ sprak hij met een holle stem die uit een spelonk leek te komen. ‘Zou ik even wat van die heerlijke bramen mogen proeven, jongeman?’
Ik slikte een paar keer en heel benauwd antwoordde ik met dichtgeknepen keel: ‘D…d…dag m… meneer, d…dat m…mag wel, maar ik h…heb mijn vader en moeder beloofd dat ik zo-veel mogelijk mee zou brengen om er bramensap van te maken.’
Ik wilde om onduidelijke redenen niet zeggen dat het voor een taart was.
Met grote stappen kwam hij het steile duin af en toen hij dichtbij was plukte hij zelf een paar bramen die hij in zijn lelijke mond propte. Het sap liep langs zijn kin en het leek erop of het bloed langs zijn gezicht liep.
Hij ging op zijn hurken zitten en begon tegen mij te praten: ‘Wat doet zo klein jong alleen in duinen?’
‘Gewoon zomaar bramen plukken om sap te maken.’
De man knikte en keek droevig.
‘Ik kom hier met een boodschap,’ zei hij. Hij pakte met zijn witte benige hand de mijne.
‘Ik kom net uit het dorp en moest jou zoeken van je papa.’
Ik schrok en zakte door mijn knieën.
‘Ik moet jou meenemen naar huis, er is iets naars gebeurd met jouw moeder,’ met zijn git-zwarte ogen keek hij hypnotiserend mij aan.
Ik raakte in paniek en probeerde naar adem te happen.
‘Maar… eh… dat kan niet,’ haperde ik.
De man knikte. ’Ja jongen, het is echt waar, kom maar met me mee dan breng ik je naar de plek waar ze op je zal wachten.’
Mijn angst was zo groot dat ik het bijna in mijn broek deed en het leek op ik het uit-schreeuwde, alleen klonk het als een piepgeluid: ‘Het kan niet waar zijn, toen ik wegging was ze nog gezond.’
‘Het leven kan zo vlug gaan jongen, voor je het weet is het over,’ zei de man met zijn hol klinkende stem. ‘Ze is gevallen tijdens het huishouden.’
Mijn hersenen maalden en allerlei gedachten vochten om de eerste plaats, maar het alle be-langrijkst was de gedachte dat ik weg wilde, weg van hier, weg van die griezel, weg van de dood die ik proefde door zijn nabijheid.
‘Ik weet dat je van streek bent,’ zei hij. Hij wilde met zijn knokige hand mijn knieën aanra-ken, maar ik schoof net op tijd een beetje weg.
‘Wil je een stukje chocolade, dat troost je misschien.’
Nu had ik het echt in mijn broek gedaan, ik rook mezelf, maar de man had het ook geroken. Ik zag zijn gezicht betrekken en met harde stem zei hij: ‘Wat ruik ik? Vuil vies jongetje… dat vraagt om een pak voor je broek!’
Hij probeerde mij te pakken, maar kreeg weer vat op mijn eigen wil en sprong op en begon te rennen. Hij probeerde mij nog te grijpen maar dat mislukte en toen ik op enige afstand was en omkeek zag ik dat hij een vlijmscherp slagersmes uit zijn riem trok. Ik rende zoals ik nog nooit gerend had. Omkijken deed ik niet meer en eindelijk zag ik de eerste huisjes van ons dorp. Nu keek ik nog een keer om en merkte dat ik niet meer gevolgd werd. Toch bleef ik net zolang hard doorlopen tot ik de veiligheid van ons huisje had bereikt.
Huilend vloog ik mijn moeder in de armen. Ze zat samen met mijn vader aan tafel met een kopje thee voor zich.
‘Wat is er gebeurd Peter? Waar zijn de bramen en sprokkelhout?’
Ik was helemaal overstuur ‘Een… een… man… pro… probeerde mij te pakken te nemen in de dui… nen.’
Vader met zijn manke rechterbeen stoof uit zijn stoel, pakte zijn wandelstok om gelijk te gaan kijken en vroeg: ‘Waar was je?’
Huilend legde ik het uit en ik wilde met hem mee, want de emmer en kruik lagen nog op de plek des onheils.
Moeder vond het geen goed idee dat ik meeging, maar met vader was het veilig. Nadat ik een schone broek had gekregen liep ik achter vader aan. Na een half uur kwamen we op de plek aan waar niemand te bekennen was. Vader keek overal of hij de man zag, maar die was al lang vertrokken om misschien elders wel succes te kunnen hebben.
Vader nam de emmer en kruik mee en aan de andere hand mij.
Toch meende ik steeds geritsel te horen en had toch het idee dat hij ons volgde, maar durfde nu vader erbij was niks meer te ondernemen. Vader bleef telkens achterom kijken, maar mis-schien waren het hersenspinsels van mij.
Toen we thuis waren hebben vader en moeder besloten er geen politie bij te halen, want hij zou toch niet weerkomen.
De bramentaart was er die dag wel bij ingeschoten, maar ik was blij dat ik weer thuis was. Voor hetzelfde geld was ik dood geweest en slachtoffer van een lustmoord.
Later gingen er geruchten dat er in de duinen verschillende moorden waren gepleegd op jongeren. Er was ook in alle gevallen sprake geweest van seksuele handelingen.
Het had ook mij kunnen gebeuren als ik niet vlug gehandeld had.

Die dag in de duinen ligt nu 87 jaren achter mij. Op den duur zijn de scherpe kantjes er van-af gegaan. Wel ben ik heel lang bang geweest om te gaan slapen. Steeds zag ik die verschijning voor me. Ik weet bijna zeker dat de man niet een echte levende man is geweest. Het moet een levende dode zijn geweest. Dat betekent dus dat hij nog steeds in die duinen kan zitten, ook al zijn we zoveel jaren verder.
Mijn ouders zijn er al lang niet meer en ook mijn lieve dierbare dochter is overleden. Ik ben alleen en verblijf in dit hospice waar ik alleen maar kan wachten op de genadige dood.
Misschien ga die man van toen wel weer ontmoeten nu ik aan het einde van mijn leven ben gekomen en te zwak ben om weg te kunnen lopen

quote:

Op maandag 11 april 2016 13:26 schreef summer2bird het volgende:

[..]

Speciaal voor jou:

SPOILER: Vervloekte zelfmoord

Vervloekte zelfmoord
De balkondeuren van de flat gaan open en er komt een meisje van een jaar of twintig naar buiten gelopen. Ze sluit haar ogen en laat de frisse buitenlucht door haar neusgaten naar binnen stromen. Als ze haar ogen weer geopend heeft, blijft ze nog even op het balkon staan. Het lijkt alsof ze diep in gedachten verzonken is, want ze staart wezenloos voor haar uit.

Wat doet het meisje in die flat? Tijdens de bouw ervan zijn er meerdere ongelukken gebeurd waarbij een aantal bouwvakkers zijn overleden. Hierdoor zijn ze gestopt met bouwen en sindsdien is er niemand meer in de flat geweest. Die flat hebben ze gewoon onafgemaakt laten staan midden van een open plek. De wijk die er omheen gebouwd zou worden is er namelijk ook nooit gekomen.

Het meisje is ondertussen weer naar binnen gelopen, waardoor ik mijn telescoop verder inzoom. Nu ik haar weer goed in beeld heb, worden mijn ogen groot van verbazing. Het meisje wat er net nog zo onschuldig uit had gezien, staat te schreeuwen. Ik versta niet wat ze zegt, daarvoor is de afstand tussen ons te groot. Haar gezicht is rood van woede, waardoor ze er nogal schrikwekkend uit begint te zien. Als ik zo naar haar kijk lijkt het net alsof ze met de geluidsgolven die door haar schreeuwen worden veroorzaakt, het gebouw wil laten instorten. Ik knipper even met mijn ogen en knijp daarna in mijn arm. Gebeurt dit wel echt? Is dit niet weer één van mijn vreselijke dromen? Wanneer ik besef dat deze vreemde gebeurtenis zich werkelijk voor mijn ogen afspeelt, komt er kippenvel op mijn armen te staan. Mijn handen beginnen te trillen en ik moet een paar keer diep ademen om weer rustig te worden. Mijn ogen worden opnieuw naar het kijkgat van mijn telescoop getrokken. Wanneer ik het meisje weer in beeld heb schiet ik van schrik een meter naar achter waarbij ik mijn telescoop om laat vallen. Dat meisje is gek! Het kan niet anders. Compleet gestoord, niet meer menselijk gewoon. Ik tril over mijn hele lichaam, maar mijn nieuwsgierigheid neemt het over van mijn angst en ik zet al snel mijn telescoop weer overeind. Hierna baant mijn oog zich weer een weg naar het kijkgat, op zoek naar het angstaanjagende meisje. Hetgeen wat mij net zo liet schrikken laat zich weer voor mijn ogen afspelen. Maar nu nog gruwelijker en angstwekkender. Dat wat net nog een meisje was geweest, had geen menselijke trekken meer. De vorm van een mensenlichaam had ze nog wel, maar daar was ook alles mee gezegd. De kamer waarin ze zich bevond zat vol met bloedspetters afkomstig van haar. Met een luide schreeuw begint het ‘beest’ weer te rennen. Voor de derde keer moet ik dit aanzien, maar ik zit versteend achter mijn telescoop en kan gewoonweg niet wegkijken. Als het ‘beest’ op volle snelheid is laat het zich weer tegen de muur aan knallen. De bloedspetters vliegen in het rond. Maar hetgeen wat ik zojuist nog op een dodelijke snelheid tegen de muur heeft laten vallen staat weer op alsof er niks gebeurd is. Er is wel degelijk iets gebeurd. Het ‘beest’ is namelijk nog bozer geworden. Het lijkt wel alsof het bij elke mislukte poging wordt volgezogen met woede.

Wanneer het weer een nieuwe poging maakt om te gaan rennen, stort er ineens een balk naar beneden. Precies in de kamer waar het ‘beest’ zich bevindt. Gespannen blijf ik door mijn telescoop turen. Zou de balk het ‘beest’ geraakt hebben? Zo ja, zal het dan nog in leven zijn? Het vallen van de balk heeft een grote stofwolk veroorzaakt, waardoor ik momenteel niet kan zien wat de gevolgen zijn. Toch blijf ik maar naar dat ene kamertje kijken, dat kamertje op de hoogste verdieping van die enorme en weerzinwekkende flat. Opeens hoor ik een schreeuw gevolgd door een onweersklap. Het is alsof de lucht open is gevallen, want de regen valt ineens met bakken uit de lucht. Die schreeuw, die kan toch niet van haar geweest zijn? Zo hard kan een mens toch niet schreeuwen? Het mag dan wel al zijn menselijke trekken zijn verloren, maar dan kan het toch niet onmenselijke trekken zijn gaan aannemen?

Door de regen is het zicht slechter geworden, maar net goed genoeg om te kunnen zien wat er zich afspeelt in de kamer waarin het ‘beest’ zich bevind. Plots zie ik de balk met een enorme snelheid uit de openstaande balkondeuren vliegen. Recht op mij af. Althans, zo lijkt het. Na een tiental meters door de lucht te hebben gevlogen komt de balk met een plof op de grond terecht en blijft daar levenloos liggen. Ik zal het me wel verbeeld hebben, maar het was alsof ik de plof hier kon horen. Wanneer ik mijn blik weer op de kamer richt staat er een zwarte schim met wijd open gespreide armen op het randje van het balkon. Klaar om te springen. Opeens kijkt het ‘beest’ op. Het kijkt recht in mijn ogen, alsof het wil zeggen. ‘Ik weet dat je alles hebt gezien, maar wacht maar wat jou binnenkort overkomt’. Terwijl het mij strak in mijn ogen aan blijft kijken, leunt het ‘beest’ steeds verder naar voren. Het hoofd richt zich weer naar beneden en met een sierlijke duikvlucht valt het naar beneden. Mijn ogen volgen het tafereel wat er nogal magisch uitziet. Zo sierlijk als ‘het beest’ naar beneden viel, zo lomp raakt het de grond. Wezenloos blijft het daar op de grond liggen. Ik blijf er nog een lange tijd naar kijken om een bevestiging te krijgen of ze nou dood is of niet. Na een half uur is er nog niks veranderd.

Er ontsnapt een gaap uit mijn mond. Tijd om naar bed te gaan, hopend dat ik de slaap nog kan vatten.

Na veel gewoel was ik dan toch eindelijk in slaap gevallen. Maar in mijn dromen bleven de verschrikkelijke beelden van die avond rondspoken. Af en toe was ik zwetend wakker geworden, bang om me heen kijkend. Bang dat het meisje naast mijn bed zou verschijnen, me zou vermoorden of mee zou nemen naar die flat om ook mij al mijn menselijke eigenschappen te laten verliezen.

Mijn wekker die hard rinkelt, haalt mij uit mijn onrustige slaap. Automatisch schiet mijn hand ernaartoe om er een enorme klap op te geven. Het is alsof die klap mij in één keer naar de realiteit haalt, want binnen een seconde sta ik overeind. Zo snel mogelijk loop ik naar het raam. De telescoop staat nog in dezelfde positie als gisteren. Ik schuif de gordijnen open en de felle zon komt me tegemoet. Een heel verschil met het weer van gisteravond. Vervolgens neem ik weer plaats achter de telescoop op zoek naar de plek waar het meisje gister nog levenloos had gelegen. Van schrik slaat mijn hart een keer over. Ze lag er niet meer! Ze was weg, verdwenen. De balk was ook in geen velden en wegen te bekennen. Langzaam laat ik mijn blik naar boven dwalen, naar de kamer waar het gisteren allemaal gebeurd was. Maar ook daar is niks meer te zien van de gebeurtenissen die zich de dag ervoor hadden afgespeeld. Alle bloedspetters zijn verdwenen. Het is alsof de flat alle bewijzen van de moord heeft uitgewist. Alsof het nooit heeft plaatsgevonden, alsof het een illusie is.

Het geklepper van de brievenbus doet me uit mijn gedachten opschrikken. Ik loop er naartoe en pak de krant van de deurmat. Daar op de voorpagina stond iets wat al mijn twijfels over de gebeurtenis van gisteren liet wegnemen. Een foto van het pas overleden meisje, met daarboven in grote zwarte letters: Vermist

Na vijftig jaar heeft de flat weer een nieuw slachtoffer gemaakt. Wie is de volgende?

SPOILER: Snelle handelingen

Snelle handelingen
Ver weg naar achter gekropen, dikke dekens om hem heen gewikkeld en zijn ogen strak op de deur gericht. Al uren zit hij daar. Naast het knipperen met zijn ogen, heeft de jongen geen enkele beweging gemaakt. Het is alsof zijn ogen in zijn oogkassen zijn vastgelijmd en de deken strak om hem heen is geplakt.

Het lichaam van de jongen begint hevig te trillen, maar zijn gezicht blijft emotieloos. Het trillen gaat over in schokken. Het is alsof de jongen het zelf niet merkt, want zijn houding veranderd niet en zijn ogen blijven strak op de deur gericht. De deken valt langzaam van zijn lichaam af en onthult zijn magere lichaam en het dunne laagje stof dat er losjes omheen hangt. Hij heeft een huid zo wit als sneeuw, waardoor de blauwe plekken en wonden nog beter zichtbaar worden. Door het schokken van zijn lichaam schuren de armen van de jongen langs de koude, stenen muur en ontstaan er nieuwe wonden. Het verse bloed vermengt zich met het oude, waardoor er een dieprode kleur ontstaat. Nog steeds schijnt de jongen er niks van te merken. Voor hem is de deur in de andere hoek van de kamer het enige dat zijn aandacht trekt.

Zachte tikjes verstoren de ijzige stilte in de kamer. Het geluid van de tikjes lijkt steeds harder te worden en dichterbij te komen. Wanneer het geluid nog maar een paar meter van de jongen verwijderd is, valt het opeens weg. De stilte vult de kamer weer. Het gezicht van de jongen staat alert. Het geluid van rinkelende sleutels, een sleutel die in het sleutelgat wordt gestoken en het handvat van de deur dat langzaam naar beneden gaat, gevolgd door een ijzige gil die door merg en been trekt. Een donkere schim rent de kamer binnen en springt op de jongen af, die nu in aanvalspositie zit en nog steeds hard aan het gillen is.

De daaropvolgende gebeurtenissen volgen zich snel achter elkaar op. Het gegil van de jongen stopt en gaat over in woeste grommen, terwijl de binnenkomende schim pijnlijke schreeuwen uit zijn mond laat ontsnappen. Het geluid van het grommen en schreeuwen vermengt zich met het geluid van brekende botten en uit elkaar scheurend vlees. Al gauw is de stilte weer teruggekeerd en is gehijg het enige geluid wat de kamer vult.

Langzaam pakt de jongen het losgescheurde hoofd van de grond. Zijn vingers glijden over het gezicht: de lippen, de neus, de oren. Bij de ogen aangekomen, houdt hij zijn vinger even stil. Er verschijnt een frons op zijn gezicht en het lijkt alsof hij met zichzelf in tweestrijd is. Langzaam komt zijn vinger weer in beweging en duwt hij het ooglid omhoog. Zijn vinger laat hij over de oogbal heen glijden, waarna hij het oog er met een wipje uit duwt. Deze handeling veroorzaakt een soppig geluid dat de jongen doet grijnzen. Het tweede oog ondergaat dan ook snel daarop dezelfde behandeling. De jongen grinnikt zachtjes, waarna hij opstaat. Met het hoofd nog in zijn handen, loopt hij naar een hoek in de kamer. Daar aangekomen kijkt hij omhoog, zodat hij precies in de lens van een videocamera kijkt. Een gemene grijns siert zijn lippen, waarna hij het afgescheurde hoofd omhoog tilt en voor de camera houdt. Daarna laat hij het hoofd vallen. Met een doffe dreun komt het op de grond terecht.

De jongen loopt weer terug naar de hoek van de kamer waar hij al die tijd gezeten had. De deken pakt hij op en hij wikkelt deze om zichzelf heen. Daarna gaat hij weer zitten met zijn ogen strak op de deur gericht. Zijn gezichtsuitdrukking staat weer neutraal, alsof er net niks gebeurd is, wachtend op het volgende slachtoffer dat zijn kamer binnen zal vallen.

In de kamer waar alles op videobeelden te volgen is, beginnen verschillende personen door elkaar heen te praten, versteld van wat ze zojuist hebben gezien. Docter Milasarius zit achterovergeleund in zijn stoel. Hij heeft een opgeluchte uitdrukking op zijn gezicht. Dit is precies waarop hij had gehoopt. Het middel werkt dus goed. In ieder geval, precies op de manier waarop hij hoopte dat het zou werken. Hij is nu klaar om met de volgende stap te beginnen. Langzaam staat hij op en stuurt hij zijn medewerkers naar huis. Wat hij nu gaat doen, moet geheim blijven. Hulp is hierbij dan ook overbodig. Wanneer hij zijn lab in stapt, wrijft hij nog eens goed in zijn handen en laat hij een gemene lach uit zijn mond ontsnappen. Hij is er klaar voor, over een paar weken heeft hij eindelijk zijn eigen monster gecreëerd. Dan is het zo ver. Na al die jaren geleden te hebben, is het nu zijn beurt om wraak te nemen.

SPOILER: Engerling

De Engerling
Nu ik een oude man ben en mijn einde voel naderen moet ik het verhaal opschrijven dat mij mijn hele leven is bijgebleven en waarover ik tot op de dag van vandaag met niemand an-ders heb gesproken dan mijn lieve vader en moeder – mogen ze rusten in vrede.
Ook nu zal ik er niet over spreken. Ik schrijf het met mijn laatste krachten op in een schrift en leg het in de kast waar men het zal vinden als ik overleden ben. De nieuwsgierigheid van mensen kennende weet ik zeker dat het gevonden zal worden en wat men ermee zal doen maakt me niets meer uit omdat ik dan ben overgegaan naar die onbekende wereld waar wij als mensen niets van weten en waarvan ook nooit iemand is teruggekomen. Men zal het verhaal als waarheid kunnen lezen of men zal denken dat het leugens zijn, het maakt me niets uit. Ik weet dat het waar is en dat is wat telt.
Het schrijven kost me veel moeite, mijn handen beven en mijn blik is vervaagd doordat ik bijna blind ben, maar ik zal doorzetten, het moet opgeschreven worden.
In het hospice waar ik nu verblijf en waar alleen de dood nog uitkomst biedt denken ze dat ik seniel geworden ben. Ik laat ze in de waan. Mijn hersenen werken nog goed en de herin-neringen aan wat toen gebeurd is staan mij helderder voor de geest dan wat gisteren plaats-vond.

Het was 1925, ik was nog erg jong, slechts tien jaar oud. Als enig geboren kind van mijn ou-ders leefde ik met hen in een klein huisje achter de duinen in dat kleine dorpje aan de zee waar ik ook nu nog woon, alleen niet meer in mijn huisje.
Mijn vader had op de logger waar hij op voer een ongeluk gehad waardoor hij invalide ver-klaard was. Hij mocht en kon niet meer varen en dat verdroot hem zeer. Gelukkig kon hij nog wel iets, namelijk timmeren en daarmee verdiende hij soms een paar centjes die maakten dat we niet van de honger omkwamen. Moeder hielp af en toe mee op de vismarkt voor een paar karige centjes, waarvoor ze in alle vroegte meer dan een uur moest lopen, natuurlijk ’s avonds ook weer terug. Ook de kerk gaf wel eens wat bijstand, maar als we het daarvan hadden moeten hebben was ik nu niet een oude man van 97 geweest.
Wat is het leven veranderd. In die tijd werden de schepen met paard en wagen op het strand gelost. Nu is er een haven en denderen vrachtauto’s af en aan. Toen luisterden we naar de stilte die de zee symboliseerde. Het geruis en soms gedonder klonk vertrouwd en gaf rust. Ook als het stormde en het allemaal veel angstaanjagender was beleefden we het als rust. We baden dat God ons beschermen zou en we hadden vertrouwen in Hem.
De lucht die we inademden was schoon en fris, rook ziltig. Daar was je mee vertrouwd. Nu ruik je de stank van diesel vaak boven de zeelucht uit. Winkels waren er bijna niet, alleen een bakker en een slager. Groenten kweekten de meesten zelf in hun kleine tuintjes. Er was wel een melksalon waar de jeugd eenmaal per week kon dansen. Dat was op de zaterdagen, maar de zaak moest wel gesloten zijn om twaalf uur ‘s nachts, want dat trad de zondagsrust in en die werd alom gerespecteerd.
De mensen zijn erg veranderd, toen was er respect, men vertrouwde op elkaar, had elkaar nodig. We gingen destijds op de zondagen tweemaal naar de kerk, nu dreigt men de kerk te vergeten. Nu leven de mensen veel meer langs elkaar heen, ook in ons dorp. In de grote steden moet het nog veel erger zijn. De mens is vereenzaamd door de opkomst van heel veel communicatiemiddelen. Hoe meer mogelijkheden er zijn gekomen om met elkaar te com-municeren, hoe minder dat daadwerkelijk gedaan wordt. Als je de jonge kinderen op straat ziet, kijken ze allemaal naar hun hand waar een klein apparaatje in ligt wat ze met de wereld verbindt, maar dat ze verblindt voor wat voor ze op de weg te zien is.
Maar ik dwaal af van wat ik wil vertellen. Zoals ik al schreef was het 1925. Mijn moeder had een pak meel gekregen, wat eieren en een half pond boter, iets wat niet vaak in ons huisje aanwezig was. Ze vroeg mij om bramen te gaan plukken in de duinen zodat ze daarmee een lekkere bramentaart kon maken. Het was september, de tijd dat de bramen volop rijp waren en klaar om geplukt en gegeten te worden. Ook moest ik tegelijkertijd wat sprokkelhout meenemen voor onze oven. Dat wilde ik graag voor haar doen, maar natuurlijk ook voor mijzelf, want er zou een koninklijke taart gebakken worden.
Mijn moeder had nog steeds veel verdriet van het overlijden van grootvader in het voorjaar. De goede oude man lag wel hele dagen op bed, maar ze miste zijn aanwezigheid.
Hoe gek het ook mag klinken, ik was niet echt rouwig om zijn overlijden. Hij liet zijn ontlas-ting gaan waardoor ons kleine huisje erg stonk.
Ik weet nog goed dat moeder ruzie kreeg met een deftige dame die tegen haar had gezegd dat grootvader maar zo snel mogelijk ‘uit de tijd’ genomen moest worden. Moeder kon die dame wel wat aandoen. Ze zei tegen haar, dat als ze de kans zou krijgen ze haar de ogen uit kassen zou slaan. Zo kende ik mijn moeder niet.
Mijn moeder was een mooie vrouw, alleen was ze getekend door haar zware leven. Altijd zorgen, voor haar ouders en voor haar man en mij. Voor zichzelf had ze weinig.
Ik liep naar het schuurtje om een gietijzeren emmer te pakken waar de geplukte bramen in moesten. Vader was wat aan het timmeren in het schuurtje, het zweet gutste van zijn hoofd en hij hoestte zwaar. Ik had zelfs het idee dat hij koorts had, maar vader zette altijd door.
Hij stopte met timmeren en keek mij aan met zijn waterige ogen.
‘Wat ga je doen?’
‘In de duinen bramen plukken voor de taart, vader.’
Vader keek mij streng aan en zei: ‘Ga je niet te ver de duinen in Peter, voor je het weet treed de duisternis in.’
‘Ja pa.’
‘Wil je het me beloven!’
‘Ik beloof het vader.’
‘Anders weet je wat er gebeurt hè?’ zegt hij er achteraan.
Ik kon vader maar beter gehoorzamen want als ik dat niet deed had dat veel consequenties.
‘Hé!’ riep hij mij nog na, ‘beloof het ook aan je moeder!’
Ik knikte en zwaaide naar hem.
Moeder stond me al op te wachten met een kruikje water voor de dorst. Ze gaf mij een aai over mijn witte bol heen en zei: ‘Heb je vader al verteld dat je bramen voor de taart gaat plukken?’
‘Ja, mamma, ik moest u vertellen dat ik niet te ver de duinen in zal gaan,’ zei ik tegen haar.
‘Peter, ik weet goed dat je naar ons luistert en probeer je daar aan te houden jongen.’
Ze geeft mij een kus boven op mijn hoofd. ‘Doe voorzichtig.’
Ik sloeg mijn armen om haar heen en zei dat ik van haar hield.
‘Probeer maar met een emmer vol met bramen terug te komen,’ riep ze me nog na.
Huppelend van blijdschap ging ik op pad met de emmer en een kruik vol water.
Voor september was het nog behoorlijk warm. De eerste kilometer brandde de zon aardig op mijn witte bol, maar toen ik de duinen naderde kreeg de schaduw meer en meer de over-hand. Het zachte ruisen van de zee gaf me een blij gevoel en het rook heerlijk fris. Het leek wel of ik aan een wandeltocht meedeed en dat bij er de finish iemand mij opwachtte die een welverdiende medaille op mijn trui zou spelden.
Ik liep steeds verder de duinen in en volgde het drassige pad richting de vennetjes. Die lagen op een locatie waar ik mocht komen. Ik hoefde alleen het hoge duin nog maar over, dan zou ik zeer waarschijnlijk een bed van bramen zien. Ik fantaseerde hoe mooi fris en frui-tig de bramen er uit zouden zien en dat ik ervan zou eten tot ik er buikpijn van zou krijgen.
Ik klom het hoge duin op, even schrok ik van een onverwacht geluid, maar het was maar een vogel die ook van mij geschrokken was en schichtig opvloog.
Het was ook zo stil in de duinen, het leek wel of ik de enige was persoon op aarde was. Maar de duinen waren zo uitgestrekt, er konden wel tientallen mensen lopen.
Eindelijk bereikte ik de top en omlaag kijkend zag ik dat ik gelijk gekregen had, er was veld vol bramen en nog wel hele grote ook. Ik wilde zo snel mogelijk afdalen en ze gaan plukken en dan naar huis om moeder blij te maken.
Toen ik beneden was werd het al een stuk koeler, zo pal bij de meertjes. Het leek wel of de zomer per omgaande plaats had gemaakt voor de herfst.
Ik was mij zeer bewust van de natuur, ik rook de heerlijke mix van geuren, ik zag de libellen rondcirkelden, ik bemerkte de watervlooien die op het wateroppervlak schaatsten.
Op de braamstruiken aflopend besloot ik om eerst even wat te drinken. Ik ging op een zand-heuveltje zitten en genoot van de rust en de geluiden van vogels, de wind en de zee. Ook begon ik de moeheid te voelen van de lange wandeling die ik achter me had liggen, maar ik vermande mij, stond op en begon vol ijver bramen te plukken.
De een was nog groter dan de ander en ik snoepte regelmatig een braampje mee. De bodem van mijn emmer was al snel niet meer te zien en na een dik halfuur was deze al halfvol.
Opeens hoorde ik een hevig geritsel boven op het duin. Eerst dacht ik dat het om een duin-konijn of ander beest ging, maar ineens zag ik hem staan. Een grote man, geheel gekleed in het zwart. Hij had een smal bleek gezicht waarin een paar grote hol kijkende ogen. Op zijn schedel had hij sluik, halflang grijsachtig, slonzig zittend haar. Zijn gezicht leek op een doodskop die ik wel eens gezien had, alleen dan met vel erover en ook nog haar. Ik was plotseling heel bang en voelde alsof de lucht aan het bevriezen was. Trillend keek ik omhoog, mijn blik geheel gefixeerd op die man met die enge kop waarop een valse grijns te zien was.
Zijn onregelmatige tanden leken op kleine scherpe steentjes die in staat zouden zijn een rauw stuk vlees te verscheuren.
Ik liet mijn emmer met bramen vallen en ook de kruik met water viel in het zand. Ik zag het water eruit lopen, maar was zo bevroren dat ik niets kon doen.
‘Nee maar, een klein jong die bramen aan het plukken is!’ sprak hij met een holle stem die uit een spelonk leek te komen. ‘Zou ik even wat van die heerlijke bramen mogen proeven, jongeman?’
Ik slikte een paar keer en heel benauwd antwoordde ik met dichtgeknepen keel: ‘D…d…dag m… meneer, d…dat m…mag wel, maar ik h…heb mijn vader en moeder beloofd dat ik zo-veel mogelijk mee zou brengen om er bramensap van te maken.’
Ik wilde om onduidelijke redenen niet zeggen dat het voor een taart was.
Met grote stappen kwam hij het steile duin af en toen hij dichtbij was plukte hij zelf een paar bramen die hij in zijn lelijke mond propte. Het sap liep langs zijn kin en het leek erop of het bloed langs zijn gezicht liep.
Hij ging op zijn hurken zitten en begon tegen mij te praten: ‘Wat doet zo klein jong alleen in duinen?’
‘Gewoon zomaar bramen plukken om sap te maken.’
De man knikte en keek droevig.
‘Ik kom hier met een boodschap,’ zei hij. Hij pakte met zijn witte benige hand de mijne.
‘Ik kom net uit het dorp en moest jou zoeken van je papa.’
Ik schrok en zakte door mijn knieën.
‘Ik moet jou meenemen naar huis, er is iets naars gebeurd met jouw moeder,’ met zijn git-zwarte ogen keek hij hypnotiserend mij aan.
Ik raakte in paniek en probeerde naar adem te happen.
‘Maar… eh… dat kan niet,’ haperde ik.
De man knikte. ’Ja jongen, het is echt waar, kom maar met me mee dan breng ik je naar de plek waar ze op je zal wachten.’
Mijn angst was zo groot dat ik het bijna in mijn broek deed en het leek op ik het uit-schreeuwde, alleen klonk het als een piepgeluid: ‘Het kan niet waar zijn, toen ik wegging was ze nog gezond.’
‘Het leven kan zo vlug gaan jongen, voor je het weet is het over,’ zei de man met zijn hol klinkende stem. ‘Ze is gevallen tijdens het huishouden.’
Mijn hersenen maalden en allerlei gedachten vochten om de eerste plaats, maar het alle be-langrijkst was de gedachte dat ik weg wilde, weg van hier, weg van die griezel, weg van de dood die ik proefde door zijn nabijheid.
‘Ik weet dat je van streek bent,’ zei hij. Hij wilde met zijn knokige hand mijn knieën aanra-ken, maar ik schoof net op tijd een beetje weg.
‘Wil je een stukje chocolade, dat troost je misschien.’
Nu had ik het echt in mijn broek gedaan, ik rook mezelf, maar de man had het ook geroken. Ik zag zijn gezicht betrekken en met harde stem zei hij: ‘Wat ruik ik? Vuil vies jongetje… dat vraagt om een pak voor je broek!’
Hij probeerde mij te pakken, maar kreeg weer vat op mijn eigen wil en sprong op en begon te rennen. Hij probeerde mij nog te grijpen maar dat mislukte en toen ik op enige afstand was en omkeek zag ik dat hij een vlijmscherp slagersmes uit zijn riem trok. Ik rende zoals ik nog nooit gerend had. Omkijken deed ik niet meer en eindelijk zag ik de eerste huisjes van ons dorp. Nu keek ik nog een keer om en merkte dat ik niet meer gevolgd werd. Toch bleef ik net zolang hard doorlopen tot ik de veiligheid van ons huisje had bereikt.
Huilend vloog ik mijn moeder in de armen. Ze zat samen met mijn vader aan tafel met een kopje thee voor zich.
‘Wat is er gebeurd Peter? Waar zijn de bramen en sprokkelhout?’
Ik was helemaal overstuur ‘Een… een… man… pro… probeerde mij te pakken te nemen in de dui… nen.’
Vader met zijn manke rechterbeen stoof uit zijn stoel, pakte zijn wandelstok om gelijk te gaan kijken en vroeg: ‘Waar was je?’
Huilend legde ik het uit en ik wilde met hem mee, want de emmer en kruik lagen nog op de plek des onheils.
Moeder vond het geen goed idee dat ik meeging, maar met vader was het veilig. Nadat ik een schone broek had gekregen liep ik achter vader aan. Na een half uur kwamen we op de plek aan waar niemand te bekennen was. Vader keek overal of hij de man zag, maar die was al lang vertrokken om misschien elders wel succes te kunnen hebben.
Vader nam de emmer en kruik mee en aan de andere hand mij.
Toch meende ik steeds geritsel te horen en had toch het idee dat hij ons volgde, maar durfde nu vader erbij was niks meer te ondernemen. Vader bleef telkens achterom kijken, maar mis-schien waren het hersenspinsels van mij.
Toen we thuis waren hebben vader en moeder besloten er geen politie bij te halen, want hij zou toch niet weerkomen.
De bramentaart was er die dag wel bij ingeschoten, maar ik was blij dat ik weer thuis was. Voor hetzelfde geld was ik dood geweest en slachtoffer van een lustmoord.
Later gingen er geruchten dat er in de duinen verschillende moorden waren gepleegd op jongeren. Er was ook in alle gevallen sprake geweest van seksuele handelingen.
Het had ook mij kunnen gebeuren als ik niet vlug gehandeld had.

Die dag in de duinen ligt nu 87 jaren achter mij. Op den duur zijn de scherpe kantjes er van-af gegaan. Wel ben ik heel lang bang geweest om te gaan slapen. Steeds zag ik die verschijning voor me. Ik weet bijna zeker dat de man niet een echte levende man is geweest. Het moet een levende dode zijn geweest. Dat betekent dus dat hij nog steeds in die duinen kan zitten, ook al zijn we zoveel jaren verder.
Mijn ouders zijn er al lang niet meer en ook mijn lieve dierbare dochter is overleden. Ik ben alleen en verblijf in dit hospice waar ik alleen maar kan wachten op de genadige dood.
Misschien ga die man van toen wel weer ontmoeten nu ik aan het einde van mijn leven ben gekomen en te zwak ben om weg te kunnen lopen

En meer

quote:

Op maandag 11 april 2016 13:29 schreef MrSalazar het volgende:

[..]

Deze is echt heel slecht

http://www.1001korteverha(...)-moord-in-amsterdam/

quote:

Op maandag 11 april 2016 13:30 schreef summer2bird het volgende:

[..]

Tja, je hebt maar een kleine keus in het Nederlands

quote:

Op maandag 11 april 2016 13:36 schreef MrSalazar het volgende:

[..]

Een eeuw later (1853) hoor je haar nog steeds kermen in een niet-bestaande straat; nu waarschijnlijk niet meer.

quote:

Op maandag 11 april 2016 13:25 schreef MrSalazar het volgende:

[..]

Ja dan is je Engels dus niet heel goed, hè?

quote:

Op maandag 11 april 2016 13:26 schreef MrSalazar het volgende:
Ik weet trouwens ook niet wat een 'imp' is en wat zijn driehoekige dingen die 'strings' heten?

quote:

Op dinsdag 12 april 2016 14:07 schreef Jaimy_Luca het volgende:

[..]

Never mind, je snapt me niet.

quote:

Op vrijdag 22 april 2016 12:49 schreef El_Thijs het volgende:
Geen verhalen meer?

Ik vind die geïnspireerd door Lovecraft altijd wel leuk om te lezen.

quote:

Op vrijdag 8 april 2016 13:20 schreef Elvi het volgende:
Op youtube kan je ook veel horror short films vinden. Van deze kende ik eerst het gifje, en toen bleek het ineens een horror short te zijn

DAYWALT HORROR: Bedfellows

Lights Out - Who's There Film Challenge (2013)

quote:

Op donderdag 28 april 2016 17:28 schreef Stalinator het volgende:
The Russian Sleep Experiment

http://creepypasta.wikia.com/wiki/The_Russian_Sleep_Experiment

"The Russian Sleep Experiment" | IReadCreepyPastas

quote:

Op donderdag 28 april 2016 18:33 schreef Elvi het volgende:

[..]

Die had ik al gepost. Maar dan zonder plaatje want die foto haat ik

quote:

Op donderdag 28 april 2016 18:36 schreef Stalinator het volgende:

[..]

Ik krijg er ook de rillingen van

East area rapist-Original nightstalker voice recording.

quote:

Op donderdag 28 april 2016 18:38 schreef MrSalazar het volgende:

[..]

Wat vind je hiervan?

East area rapist-Original nightstalker voice recording.

quote:

Op donderdag 28 april 2016 20:32 schreef Stalinator het volgende:

[..]

Wtf........
En deze psychopaat is nog steeds niet gearresteerd

quote:

Op donderdag 28 april 2016 20:48 schreef Stalinator het volgende:
Politieonderzoeken toentertijd waren inderdaad grote farces
Wat mij opvalt is dat deze seriemoordenaar en -verkrachter relatief intelligent is t.o.v. andere seriemoordenaars

quote:

Op donderdag 5 mei 2016 15:26 schreef DemonRage het volgende:
Creepypasta

Vooral die verhalen die complete mindfucks zijn... enkele die ik goed vind:

Gateway of the Mind - Een terminale vrijwilliger ondergaat een experiment om te kijken of het mogelijk is om contact te krijgen met het hiernamaals en God d.m.v. het onklaar maken van al zijn zintuigen.

The Time Machine - Voordat een tijdmachine veilig geacht wordt, worden er proeven gedaan worden met dieren en vrijwilligers.

The Little Wooden Box - Iemands vader raakt betrokken bij een ongeluk en heeft vervolgens psychologische therapie nodig om er weer bovenop te komen. De psychiator geeft hem een houten doosje die hem daarbij zou helpen en sindsdien gebeuren er vreemde dingen met hem.

Lightning - Zoonlief vindt bliksemflitsen leuk, maar deze flitsen zijn opeens wel vreemd.

The Russian Sleep Experiment - Vijf gevangen proefpersonen worden wakker gehouden met een experimenteel gas om te kijken wat het effect is van ernstig slaaptekort.

quote:

Op donderdag 5 mei 2016 15:26 schreef DemonRage het volgende:
Creepypasta

Vooral die verhalen die complete mindfucks zijn... enkele die ik goed vind:

Gateway of the Mind - Een terminale vrijwilliger ondergaat een experiment om te kijken of het mogelijk is om contact te krijgen met het hiernamaals en God d.m.v. het onklaar maken van al zijn zintuigen.

The Time Machine - Voordat een tijdmachine veilig geacht wordt, worden er proeven gedaan worden met dieren en vrijwilligers.

The Little Wooden Box - Iemands vader raakt betrokken bij een ongeluk en heeft vervolgens psychologische therapie nodig om er weer bovenop te komen. De psychiator geeft hem een houten doosje die hem daarbij zou helpen en sindsdien gebeuren er vreemde dingen met hem.

Lightning - Zoonlief vindt bliksemflitsen leuk, maar deze flitsen zijn opeens wel vreemd.

The Russian Sleep Experiment - Vijf gevangen proefpersonen worden wakker gehouden met een experimenteel gas om te kijken wat het effect is van ernstig slaaptekort.

quote:

Op zaterdag 4 juni 2016 18:15 schreef Overlady het volgende:
Een van mijn favorieten:
http://creepypasta.wikia.com/wiki/Ted_the_Caver

Link naar de originele site staat in de eerste alinea.

quote:

Op donderdag 28 april 2016 18:33 schreef Elvi het volgende:

[..]

Die had ik al gepost. Maar dan zonder plaatje want die foto haat ik

SPOILER

“The Devil’s Toy Box” is an urban legend that savvier horror fans will recognize as the inspiration for the infamous Lament Configuration from Clive Barker’s seminal Hellraiser series. Though in reality the titular “box” is not a toy at all but rather a small room where the floor, the ceiling, and the walls are each composed of one giant mirror.

According to the legend, if you stood inside this mirror-room alone for too long, supposedly the devil would show up and steal your soul. In most versions of this story, he did so by flaying you alive.

I mention all of this because about two weeks ago, I got an email from an old friend (someone who was well-versed in my sordid past) asking if I could help out their younger sister, an 18-year-old girl who we’ll call “Erin” located in Northern Louisiana (the specific parish where Erin lived shall go unnamed for reasons that will soon become obvious.)

Like pretty much everywhere else, the place where Erin grew up had its own annual haunted-house attraction that went up every October. The attraction was called Farmer Grave’s Haunted Orchard and in years past, it had been every bit as thrilling as that name suggested; which is to say not very. So for the previous Halloween, the owners decided to spice things up by building several new interactive installations which included a windowless shack called The Devil’s Toy Box. This shack housed a small room composed of large wall-sized mirrors.

That’s how Erin heard it described anyway — she had never been inside the Toy Box herself. Farmer Grave’s closed less than a week after opening — a result of the numerous people who had to be hospitalized after going inside the Devil’s Toy Box attraction. Erin didn’t get a chance to try out the Box for herself before the closure, but she had heard countless stories about it from her classmates at school.

Apparently, no one could last longer than five minutes inside the room. There was even a large timer set up beside the building that showed the current occupant’s length of stay under a second clock displaying the longest recorded time up to that point, which maxed out at just over four minutes before the attraction finally closed. The man who managed to last that long (Roger Heltz, age 52, father of three) had been reduced to a wide-eyed mute. To this day, he still hasn’t said a word.

One woman suffered a heart attack after just 90 seconds inside the Box. A 17-year-old boy had to be dragged out, kicking and screaming. The boy was from a nearby parish and hadn’t gone to Erin's school, though her friend Celeste claimed her parents were friends with the boy’s mom. They went to his funeral when he killed himself two weeks later. Whatever the truth of the matter, town officials were quick to act in getting Farmer Grave’s shut down.

Of course, that didn't stop people from talking about the now infamous attraction, which they began to do almost immediately. For the next month or so, it seemed like the Toy Box was the only thing on anyone's mind. It had become the stuff of legend and of course, it didn’t take long for the local kids to start venturing out to the Orchard at night to see the Box for themselves.

Farmer Grave’s Haunted Orchard was owned by a middle-aged couple named Will and Darlene Sawyer. When the town council ordered the Sawyers to shut the place down, they were so pissed about the ruling, they left most of the attraction still standing, including the Devil’s Toy Box. The actual orchard was on a plot of land located at the rear of the Sawyer’s property and was only accessible by a narrow two-lane dirt road.

One night, several seniors at Erin’s school snuck out to the Sawyer’s property on a dare and claimed they found the Toy Box’s entrance padlocked, but then Will Sawyer showed up out of nowhere and asked them if they wanted to go inside. Will’s sudden arrival had startled the young men, but once they realized that he wasn’t mad at them for trespassing and in fact seemed genuinely happy to see them, the guys decided to take him up on his offer to have a go inside the box. Of course, they chickened out as soon as Will unlocked the door and it seemed to swing open on its own, like a hungry mouth at the sight of food.

That’s how the rumors about midnight screenings of the Devil’s Toy Box began to circulate. Most of the people who ventured out there afterwards claimed they encountered Will Sawyer after waiting beside the Toy Box for an unspecified length of time. A few even said that they went inside the box but these claims were always dismissed as bullshit. No one came out of that box that was coherent enough to talk about it.

Last week, Erin’s boyfriend Troy went out there with some of his idiot friends and Erin hadn’t seen him since. His parents reported him missing and Erin even told the cops about the rumors surrounding the Toy Box, but they barely seemed to be listening. Now, Erin was going crazy worrying about Troy and of course, she was hoping I would be intrigued enough by her story to come with her to investigate Farmer Grave’s because she was too scared to do so by herself.

Erin’s location was only a three-hour drive from New Orleans, so I asked my friend Jason and his girlfriend Gretchen to take the ride with me. This way, I wouldn’t feel so weird about driving all that way to see an 18-year-old girl I didn’t know.

We rolled into town at about 5:00PM that Saturday and met up with Erin at “the McDonald’s” as she called it. I laughed when I first heard her say that and immediately felt like an asshole for thinking it was funny that Erin’s town only had one McDonald’s. Our meet-and-greet started out a little awkward on account of all the stares we were getting from the rest of the restaurant. Then again, four strangers driving into town to meet a teenage girl at THE McDonald’s will do that.

Thankfully, Gretchen was there to defuse the situation with one simple question. “Did you make that?”

She was pointing at Erin’s backpack, which was actually a stuffed doll that I recognized as “Lumpy Space Princess” from the cartoon Adventure Time, only most of the stuffing had been removed and a purple pouch had been sown into it that sealed closed via a matching purple zipper. The straps were made out of old, retro-looking seatbelts.

Erin nodded and Gretchen’s jaw dropped.

“Oh my god, will you make me one? Will you make me TWO?” Gretchen asked.

“Sure, as long as you provide the supplies,” Erin said, laughing.

“Deal!” Gretchen was grinning ear-to-ear as she turned to face me. “You have to help this girl so she can make me tiny adorable backpacks.”

It was a little after 10PM when we neared the end of the narrow dirt road that lead to Farmer Grave’s Haunted Orchard. We parked beside a tall wooden archway that designated the orchard’s front entrance. I handed out flashlights from the small stash of them in my trunk and then we started inside.

The place looked about how I expected it to: a row of brightly-colored plywood shacks lined the vacant field beside several rows of Satsuma trees that had been covered in fake cobwebs and “scary” decorations. Each shack had a sign displaying the name of a different attraction.

There was “Horn Toss” which (judging from the illustration on its side) was a ring-toss game where you tried to throw halos onto a demon’s horns, “Werewolf Bowling,” which was anyone’s guess, and my personal favorite “The Exorcist,” which was a mounted squirt-gun game that had several wood cutouts of Linda Blair’s face as its targets. Cartoon water tanks were painted below each of the mounted squirt-guns that were labeled “HOLY WATER”.

The Devil’s Toy Box was the last shack in the row. It was painted a bright fire-engine red and the door, which made up one entire wall of the small structure, was padlocked shut. Someone had stacked a dozen or so rusted folding chairs against the side of the Toy Box. Erin grabbed one of the chairs and began to unfold it as she said, “Now we wait.”

“How long?” Gretchen asked.

“It varies…but hopefully not forever.” Erin motioned at the thick patch of wilderness to our left and I turned to see a window glowing out there in the distant darkness. “See it? That’s the Sawyer house. They must know we’re here.”

“And that’s a good thing?” Gretchen’s tone was tense and she had a look on her face that said she’d just realized how much she didn’t want to be doing any of this. Before Erin or I could answer, she turned to Jason and asked, “Baby, will you walk me back to the car?”

Jason gave her an irritated look. “What? Why?”

“Because… All of this just got too real.”

“You knew what we were coming out here to do. I explained it to you in VIVID detail.”

“Jason, please?”

“No. It’s bullshit, Gretch. You do this everytime…”

“I know.”

“This is the fucking Avengers sneak preview all over again… I miss everything cool!”

“I’m sorry.” She batted her eyes as she gave Jason an adorable frown Gretchen had honed over many years of getting her way. Jason let out an exasperated sigh and I handed him the keys to the car.

“I’ll be right back.” Jason muttered.

I pulled out a chair and took a seat next to Erin as we watched the beams from Jason and Gretchen’s flashlights shrink off into the darkness. A thought came to me just then: As if this didn’t already resemble an episode of Scooby Doo, now we’re splitting up. That’s just asking for it.

As soon as the words crossed my mind, we heard the crunch of approaching footsteps. Erin and I stood in unison and exchanged a panicked glance before turning to face the forest bordering the orchard. A middle-aged man with long scraggly hair emerged out of the darkness and into range of our flashlights. He was holding an electric lantern and wearing an open bathrobe over a dirty white undershirt and sweatpants.

Will Sawyer was basically Vincent Price if he had starred in the Big Lebowski. He smiled and gave us a thumbs up as he said, “You here for the box?”

“Sort of,” Erin responded and Will gave her a look like he had no idea what that could possibly mean.

“Have you seen this guy?” I held up the photo of Troy that Erin had texted to my phone as Will started to approach us. He squinted at the picture.

“Maybe…” he said.

“When was that?”

“A few weeks ago. He was the one that went in the box. Most won’t go inside anymore. Lasted almost three minutes. Then he ran off, screaming.”

Erin let out a sharp gasp. “Ran off? Ran off WHERE?”

Will pointed a thumb back at the dark patch of wilderness behind him and replied, “Into the fuckin’ woods! Where do you THINK? I opened that door and he came shootin’ out, dick flappin’ naked from the waist down. Had his boxers on his head and his pants wrapped around his neck like a scarf. It was honestly pretty funny.”

Erin covered her mouth with her hand as her eyes began to well with tears. Will grinned and said, “You wanna see inside?”

“We aren’t here for the box,” I said, stepping in front of Erin and glaring at Will.

“But it’s so breathtaking,” The man said as he gestured toward the Toy Box’s wide door, which slowly swung open. The interior was shrouded in darkness, but I could still see something vaguely human-shaped moving around inside the box. Yeah, fuck that.

“Run!” I grabbed Erin by the arm and pulled her along with me as I sprinted away from the Toy Box. I could hear something chasing after us as we ran back toward the orchard’s entrance and I say “something” because it certainly didn’t sound like a person. What I heard weren’t footsteps, but rather one long scraping sound, accompanied by a wet breathing that reminded me of a panting dog.

Thankfully, Jason heard me screaming just as he and Gretchen reached my car. They turned to spot me and Erin running towards them with identical expressions of pants-shitting terror. Jason must’ve caught a glimpse of the thing chasing after us too because his own face went pale.

He quickly unlocked my car and threw himself behind the wheel, screaming for Gretchen to get in. She hurried into the passenger seat and the moment she buckled her seatbelt, he started the engine and accelerated toward us, closing the gap in a matter of moments.

Jason slammed on the brakes as he neared and the car screeched to a halt inches away from us. I went to open the back passenger door but it was locked. So was Erin’s side. I banged my fist on the window and pointed down at the locking mechanism. Jason mouthed, “Oh SHIT!”

He turned and scanned the door controls on the driver’s side, looking for the master switch. The scraping sound was growing closer, but I refused to look back and banged on the window once more. A frustrated Jason finally leaned into the backseat and unlocked the door manually, but by then, it already had me.

I can remember something dragging me back through the woods. I wasn’t aware of much else, beyond the vague impression that I had been stung by an insect with some kind of paralytic venom.

I felt a rush of air hit my face as the door swung shut in front of me. Then the lights came on and I realized where I was. Inside the Devil’s Toy Box.

The room’s construction was actually pretty impressive. The floor was a thick sheet of transparent Plexiglas layered over a mirror identical to the ones that made up the ceiling and walls. With the door shut, the mirror on its other side was just as seamless as the rest. Thin fluorescent bulbs ran between the crevices where each mirror met the next, washing the room and its endless reflections in a pale yellow light.

I made the mistake of looking down at the chasm of reflections below me and almost fainted. I shut my eyes and held out my hands, feeling for the nearest wall. I leaned against it while trying to force my head to stop spinning. Someone was whispering my name.

“Joel…” I opened my eyes to see my reflection smiling at me as it said, “You’re his now.”

I let out a startled scream and backed away from the mirror I was leaning against. Something was moving around behind my reflection. It was hard to see what it was at first, but something was climbing up THROUGH the corridor of my reflections, making its way towards me.

As it got closer, I saw that the something was me. Well, not exactly. His features were too blurred, as if this reflection of me had been so far back that its face had been reduced to a distorted mess. THAT was the Joel that was coming for me.

I began to bang on the entrance-wall, which felt padlocked into place. I let out a frustrated scream and finally turned to face the thing coming for me, only to find that my reflections had returned to normal. There was no longer a blurry me in the mirror. I let out a reflexive sigh of relief. A beat later, it emerged from the mirror beneath me and grabbed onto my legs…

…I woke up screaming and Erin shot me a panicked look. We were still seated outside of the Toy Box.

“S-sorry…I must’ve nodded off.” I said.

Erin opened her mouth. She hesitated before replying, “I’m worried about your friends.”

I rubbed my eyes. “Why? How long have they been gone?”

“A while… Almost thirty minutes.”

I pulled out my phone to check the time, confirming what Erin had said, and I sighed. “Guess we should go check on them.”

As Erin and I started on the path back towards the entrance to the orchard, I nodded in the direction of the Sawyer house.

“You think he’s gonna show?” I asked.

Erin thought about it for a moment and nodded. “I hope so. If not, I don’t know what I’ll do.”

I glanced at her, worried that Erin was about to start crying, but the look on her face was one of stoic acceptance. Just as I realized that I was staring at her, Erin looked up at me and we exchanged a moment of awkward eye contact. I smiled to try and play it off as I quickly faced forward.

It was then that I realized we had lost our way in the dark and had somehow ended up in the dense patch of woods that bordered the orchard. “How the hell?”

I scanned the surrounding wilderness with my flashlight, trying to get my bearings, but I couldn’t locate the orchard or any of its accompanying structures in the darkness. Then, after a bit of what I thought had been backtracking, we found ourselves at the front steps of the Sawyer house.

It was a rustic white two-story; three if you counted its 6-foot elevated flood-proof foundation similar to a lot of the homes in the area. The space beneath the porch was unlit and pitch-black. Yet staring into it, I could’ve sworn I saw movement under there as Erin gestured at the house.

“Guess we might as well say hi,” she said.

Erin started up the front stairs before I could even begin to mention the many ways in which that might be a bad idea and, without hesitation, she knocked on the front door.

“Shit,” I muttered to myself and hurried up the stairs to stand beside her. There was a tense beat of silence and then from inside came the sound of footsteps across hardwood floor. The door was suddenly yanked open and a middle-aged woman with gray-streaked hair and the brightest blue eyes I had ever seen was standing there, glaring at us. This must’ve been Darlene.

“You here for the box?” she said, giving both of us a cursory scan.

I experienced a moment of intense déjà vu as Erin replied, “Sort of…”

Darlene leaned outside and glanced around. “You better come in then.”

Erin and I exchanged a cautious look as the woman turned and started back inside, leaving the front door open behind her. Erin responded with a shrug that said “fuck it” and then entered the house. As I followed her in and shut the door, I heard something rustling in the bushes outside.

“Lock it please. There’s shit all in these woods,” Darlene said.

The rustling sound grew louder as I turned the deadbolt and it slid home with an ominous THUNK. We followed Darlene into a den that reeked of weed as she gestured to a half-smoked blunt burning away in the ashtray.

“Help yourself,” she said, gesturing to the blunt. She took a seat on the sofa and muted the large flat screen TV mounted to the wall in front of her. “Now… how can I help you?”

I cleared my throat and replied, “We were told to expect a Will Sawyer. Is he coming?”

“He killed himself last night, so probably not.”

“Oh my god. I am so sorry…” I said.

“Yeah, SO… How can I help you?”

“Well…” I held up my phone and showed her Troy’s picture. “We were wondering if you remember seeing this guy out at the orchard recently,” I said.

Darlene examined the photo. “Not that I recall, but I never went out there much after the incident with the Toy Box. It’s my fault that godforsaken room got built in the first place and every time I see the thing, I wanna fucking cry,” she said.

Erin tilted her head, her tone curious when she asked, “It was your idea to build the Devil’s Toy Box?”

Darlene slowly shook her head. “No, I was sick. Like REALLY sick and that demon or whatever Willy summoned told him he would make me better if we built a room of mirrors and got people to go inside it. If your friend went in there, I can tell you one of three things happened. He’s either dead, catatonic in a hospital, or out in those woods. The one’s that end up out there, something happens to them… like when a pig gets loose and grows tusks. But if it’ll help, you’re welcome to look for him here.”

“Here as in your house?” Erin asked.

“Yeah.” Darlene stood, slid her coffee table out of the way, and pulled the rug aside to reveal a crude hatch cut into the hardwood floor. “Will brought a few of the ones that went in back home. I think he felt sorry for them. Anyway, he kept ‘em down here.”

The woman pulled open the trap-door and I was hit with a stench that was so potent, I don’t know how we didn’t notice it when we were outside. It was the smell of human filth en masse. Darlene nodded at me.

“You got a flashlight?” I returned the nod and handed it to her. She switched on the light and aimed it down at the open hatch, revealing the upturned faces of four naked emaciated men. “Any of them look familiar?”

One of the men hissed at us. There was more rustling sounds from outside and then something began to scratch at the living room window. Darlene glanced at the window as she said, “You’ve got them riled up tonight. How long were you two out there?”

Before I could respond, a filthy hand with impossibly long fingers reached up and yanked me down through the trapdoor…

…I woke up screaming. I was sitting outside of the Toy Box and Jason was seated beside me. He gave me a sideways look and said, “You okay?”

“Yeah… Bad dream. Sorry.” I was still reeling from my nightmare-within-a-nightmare as I glanced around. Something felt off. “Where are the girls?”

“What girls?”

“THE girls… One of them being your girlfriend, Gretchen.”

“Dude, Gretchen broke up with me like a month ago. Remember? Or is this something you’re doing for your story?”

“My what?”

“The story you’re going to write about this. You’re fudging the details, which you probably should. You gonna make up some fake reason why we’re out here too? Some damsel-in-distress who needs you to investigate a derelict Halloween attraction? It’s definitely a lot better than saying your depressed friend asked you to drive three hours to see some rundown shack in the middle of the night where nothing whatsoever happened and then your friend shot himself.”

“WHAT?”

Jason slid the barrel of a handgun into his mouth and pulled the trigger. I was sitting close enough that the shot rendered me temporarily deaf. I stood and slowly backed away, my gaze fixed on the crater of blood and viscera that had been my friend’s head mere moments ago, my own head ringing like a goddamn church bell from the large-caliber handgun going off next to it. Still, I couldn’t look away.

Finally, I forced myself to turn and watch where I was going so that I could hurry up and get the fuck out of there. As I started toward the entrance I glanced back once more to give my dead friend a final parting glance and halted when I saw that he wasn’t there.

Jason’s blood and brains were still splattered across the front of the Toy Box (so I assumed that meant I hadn’t imagined the whole thing), but the folding chair where he had been sitting was now void of his slumped, lifeless body. As I stood there, trying to figure out where Jason’s corpse could’ve gone, a stream of stagnant-smelling water splattered against the side of my face.

I turned to see Jason’s (mostly) headless body draped over one of the Exorcist game’s mounted water guns. I’m not exactly proud to admit this but I froze when I saw him, thinking that Jason had gone full-on undead zombie. Though, after almost a minute of me standing there waiting for him to make the next move, I finally realized that wasn’t going to happen.

What I was seeing was nothing more than a dead body lying on a mounted water-gun. Which meant that someone or something was out there in the darkness, moving around a 160-pound corpse and propping it up on shit simply to fuck with me. This was the realization that finally sent me running.

I was in my ’91 Jeep Cherokee and halfway down the unpaved dirt road back to the highway when the Cherokee hit a bump that dislodged something from its undercarriage. I pulled over and started to get out so I could take a look at what it had been and that’s when I realized I was once again looking at Jason’s mangled body. Moving a grown man’s corpse is one thing, but moving it and then wedging it up into a car’s undercarriage in the time it took me to get back to my jeep? That’s crazy talk.

I really don’t like to give this part much thought because the truth of it is kind of depressing. Real Life Jason HAD been really depressed about the breakup with Gretchen and I guess I should’ve seen it coming, but I didn’t.

And so I went back home and started to write it all down, just as Jason knew I would. I got about this far when I was interrupted by a knock on the door to my apartment. I opened the door and saw there was a note taped to the outside.

THERE’S A PACKAGE FOR YOU IN THE LOBBY

It was about 11PM and I was pretty sure the management at my complex had long since gone home for the evening, but I headed toward the lobby anyway out of sheer curiosity. I started down the steps leading to the first floor of my complex to see Jason’s mutilated body leaning against a coke machine at the bottom of the stairwell. Somehow, they had found me.

I vaulted back up the stairs, seeing everything in slow-motion as I sprinted to my apartment and locked the door. A moment later, the knob began to rattle as someone tried to turn it from outside. I was slowly backing away from the door when something big crashed through it…

…Though, “it” was no longer my front door but rather the inside wall of the Toy Box that suddenly buckled inward to reveal a familiar set of headlights. Jason had crashed my Cherokee into the side of the Toy Box.

I spent 25 seconds inside the Devil’s Toy Box. That’s how long it took for Jason to run my car into it. Thankfully, the Cherokee was still drivable afterward and we promptly got the fuck out of there.

I dropped Erin off at her house with an apology, explaining that there was nothing else I could do. Honestly, I don’t know what she expected from me. This isn’t Supernatural. If your boyfriend is missing, you call the cops. I’m going home. Do I feel bad that I couldn’t help her?

Sure, but for what it’s worth, we disabled the Toy Box and probably saved countless generations of dumb kids from making the same mistake as Erin’s boyfriend. The bad news is that doing so has almost certainly scarred me for life. Even as I sit here days later, writing this all down for the second time, I’m still worried that it’s not over. I’m worried that when I wake up tomorrow, it’s going to be in front of that goddamned box.

quote:

Op vrijdag 8 april 2016 16:36 schreef Elvi het volgende:
Dit is een mini-documentaire over Metalosis Maligna. Een ziekte die mensen met metalen implantaten treft. Door een virus raakt het weefsel om de implantaat geïrriteerd en daardoor groeien de implantaten. Ze kunnen zelfs uit de huid groeien en in een later stadium verdwijnt het getroffen lichaamsdeel en neemt de implantaat het over.

Metalosis Maligna - An Extraordinary disease

quote:

Op dinsdag 25 september 2018 21:17 schreef kaakchirurg444 het volgende:
creepypasta rules !!

quote:

Op woensdag 26 september 2018 10:15 schreef Charlotte3 het volgende:

[..]

Kaak, ik ken dat niet eens! YouTube kanaal of serie?

quote:

Op woensdag 26 september 2018 13:36 schreef kaakchirurg444 het volgende:

[..]

Op youtube typ `raar maar waar`en dan krijg je allemaal fijne spookverhalen !!

quote:

Op woensdag 26 september 2018 13:40 schreef EggsTC het volgende:

[..]

Jouw naam doet ook iets vermoeden

quote:

Op woensdag 26 september 2018 13:40 schreef kaakchirurg444 het volgende:

[..]

Huh

quote:

Op woensdag 26 september 2018 13:05 schreef EggsTC het volgende:
Found it...

Zelfs dit lezen kan disturbing zijn, dus keep in mind. Dit is het meeste sicke verhaal wat ik tegen gekomen ben, en geloof me, ik ben wat tegen gekomen op darkweb.

klik

quote:

Op woensdag 26 september 2018 13:05 schreef EggsTC het volgende:
Found it...

Zelfs dit lezen kan disturbing zijn, dus keep in mind. Dit is het meeste sicke verhaal wat ik tegen gekomen ben, en geloof me, ik ben wat tegen gekomen op darkweb.

klik

quote:

Op vrijdag 22 april 2016 13:47 schreef Beelzebub85 het volgende:
De verhalen van een search and rescue medewerker op reddit waren geweldig om te lezen. Vooral die van Jack the Flipper.

Horrifying Search and Rescue Stories | "Im a Search and Rescue Officer for the US Forest Service.."

quote:

Op zaterdag 29 september 2018 09:59 schreef Dance99Vv het volgende:
Ik heb een nieuwe baan......

"My Job At The Psych Ward.." An EXTREMELY DISTURBING Insane Asylum Scary Story (GRAPHIC)

Creepypasta - De Uitdrukkingsloze