Ik vind het schockerend. Hoe kan het nou dat ik als 'leek' al voor ik zelf zwanger werd op de hoogte was van het bestaan van pre- en postnatale depressies en dat dit in de hulpverlening dan nog zo onbekend lijkt te zijn en er zo weinig begrip voor is. Dat vrouwen wordt aangepraat dat het 'tussen de oren zit', dat er vrouwen bij waren die hier vier jaar lang (!!) alleen met hun gezin mee hebben geworsteld, zonder adequate hulp. Ik kan er met mijn pet niet bij. Ik vind het ook eng eigenlijk, dat je als vrouw dus kennelijk zo in de steek gelaten kunt worden als je te maken krijgt met iets dat eigenlijk helemaal niet zo raar en uniek is. Ik hoorde ook nergens in het verhaal iets over antidepressiva. Het was eigenlijk vooral 'de rit uitzitten'?
Veel respect ook voor het verhaal van de mannen. Verder viel me op dat veel van deze vrouwen dan wel uit hun depressie waren, maar toch nog vaak een wat lege blik in hun ogen hadden (misschien kwam dat ook dat het ophalen van de herinneringen..).
Oh, en waar ik persoonlijk een beetje van schrok: bij veel van de vrouwen gebeurde dit na het krijgen van een tweede kind. Die hadden er bij hun eerste kind geen last van gehad. Dat is dus ook geen 'garantie', dat je er niet gevoelig voor bent of zoiets. Bij iedere zwangerschap/bevalling kan het weer anders zijn. Andersom kan het natuurlijk ook: bij de eerste wel, bij de tweede niet.
[ Bericht 8% gewijzigd door Franny_G op 27-09-2016 13:04:17 ]
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"