Zwarte gedachten en (irrationele) angsten tijdens de zwangerschap

quote:

Op dinsdag 5 september 2017 21:09 schreef Mineola het volgende:

[..]

En wat vind je zelf? Ik kan me heel goed voorstellen dat jij (of een vrouw) een miskraam en een zwangerschap toch anders beleeft dan een/je man. Zou jij het wel willen laten onderzoeken? Heb je bijvoorbeeld iets aan de wetenschap dat er een verklaring is voor de miskramen (stel dat hoor)?

Niet dat ik denk dat jullie hier niet samen een beslissing in nemen, integendeel! Maar laat jouw onzekerheden/stress en niet overheersen door zijn vertrouwen en je wens om blij te kunnen zijn met je zwangerschap. Optimisme is goed, maar cijfer jezelf niet weg he

Oh en bel gewoon wél je verloskundige. Hier zijn ze ook voor. Ze kennen jou, je geschiedenis, en gewoon een simpel gesprek om je zorgen te delen kan jou net een dag door helpen misschien.

Dat ligt gevoelig. Ergens zou ik het wel willen weten, maar de vrees dat daar iets uitkomt is misschien groter.

En de VK bellen, die drempel is hoog. Want ze zijn lief maar ook altijd druk en ze kunnen mij geen zekerheid geven.

quote:

Op dinsdag 5 september 2017 21:23 schreef Stippelrientje het volgende:
Maar je mag al je verloskundige bellen voor een gesprek. Ook voor het prille en rete onzekere. Daar kunnen ze ook steun aan geven.

Wat een ontzettende onzekere tijd.
Ik hoop zo ontzettend dat deze baby blijdt plakken. Maar je buik groeit dus al mooi groot?

Ja nogal, mijn buik gaat er voor zorgen dat we eerder zullen moeten gaan delen met onze omgeving omdat camoufleren haast niet meer mogelijk is. Ik ben echt niet de slankste maar mijn buik is altijd super plat. En nu echt niet meer.

Hè bah dat snel moeten "out-en", terwijl je nog niet zeker bent van hoe je je 'moet" voelen.

Winter en bagger weer gewenst! Dikke truien en twaalf lagen vesten weer!

Niemand kan je zekerheid geven Malteser, dat is waar. Maar als je het liefst je vk wel zou bellen, doe dat dan ajb en vertel ze vooral hoe enorm veel zorgen je je maakt. Echt, daar zijn we voor.

Wat Mignonne zegt, Malteser. Mijn vk heeft mijn zwangerschap zoveel lichter gemaakt. Door er over te praten bij de afspraken. Maar ook door de boodschap dat ik altijd mocht bellen als ik me zorgen maakte, al was het midden in de nacht.

Ze kunnen je angst waarschijnlijk niet wegnemen maar ze kunnen het wel een beetje lichter voor je maken.

Besloten het even te laten voor wat het is. Heb de VK dus ook niet gebeld, want ook zij kan me niet geven waar ik zo naar verlang. Dat kan namelijk niemand.
Ik wil het wel bespreekbaar maken als we de echo hebben. Dat deze weken haast onmogelijk zijn. Wellicht toch wat intensiever contact de komende weken.

Mignonne, waar ik dus zo bang voor ben is dat ik dan hoor: "je moet er doorheen, enz." Want dat weet ik. Wat kan ze verder met mijn klaagzang?

Dat niemand je kan geven waar je naar verlangt, wil niet zeggen dat je er dan ook maar niets mee moet. Mijn diepgewortelde angst dat 'mijn lijf dit zwanger zijn niet kan/kon', was niet gebaseerd op enige ervaring met miskramen of wat ook. Enkel op diepe teleurstelling mijn leven door en dan met name recentelijk door het falen van 3 ivf-pgd pogingen. Dat alle tekenen er waren dat dit wel goed zat, maakte geen verschil.

In het dagelijks leven was ik veelal bezig die angst van me af te zetten door gewoon zo min mogelijk stil te staan bij de zwangerschap en dit kindje. Want niemand kan er iets mee. Het zit slechts in je hoofd. Maar door het wel bij de verloskundige aan te geven, gaf ik wel erkenning aan dat gevoel. Dat het niet logisch was en dat er niets was wat zij konden doen, deed er niets aan af. Ik voelde me wel even gehoord en soms zelfs kon ik me even beseffen door de tranen heen dat er blijdschap aan de basis van dit gevoel zat. Het hielp om te weten dat ik altijd kon bellen als ik de angst niet zelf meer weg kon zetten. En later het aanbod dat ik altijd even hartje kon komen luisteren, maakte dat ik een manier had om er beter mee om te gaan.

Nee, er is niets wat echt helpt. En met een beetje pech gaat je gevoel niet weg als je de eerste echo, of het eerste trimester door bent, of zelfs niet als je het al voelt bewegen. Maar doe jezelf alsjeblieft niet tekort door er dan maar alleen door te gaan. Het is al moeilijk genoeg om zo de (eerste weken) zwangerschap door te moeten. Er is in mijn ogen niemand die kan zeggen 'kop op, je moet er doorheen'. Dat is enkel wat jij tegen jezelf zegt om je staande te houden.

Als jij je er zélf beter bij voelt door nog geen vk te bellen om je hart te luchten, prima. Maar als je het enkel niet doet omdat ze toch niets kunnen doen, zou ik het toch heroverwegen. Je gehoord voelen en aandacht schenken aan je gevoel is zo belangrijk.

quote:

Op vrijdag 8 september 2017 02:13 schreef Nanuke het volgende:
Dat niemand je kan geven waar je naar verlangt, wil niet zeggen dat je er dan ook maar niets mee moet. Mijn diepgewortelde angst dat 'mijn lijf dit zwanger zijn niet kan/kon', was niet gebaseerd op enige ervaring met miskramen of wat ook. Enkel op diepe teleurstelling mijn leven door en dan met name recentelijk door het falen van 3 ivf-pgd pogingen. Dat alle tekenen er waren dat dit wel goed zat, maakte geen verschil.

In het dagelijks leven was ik veelal bezig die angst van me af te zetten door gewoon zo min mogelijk stil te staan bij de zwangerschap en dit kindje. Want niemand kan er iets mee. Het zit slechts in je hoofd. Maar door het wel bij de verloskundige aan te geven, gaf ik wel erkenning aan dat gevoel. Dat het niet logisch was en dat er niets was wat zij konden doen, deed er niets aan af. Ik voelde me wel even gehoord en soms zelfs kon ik me even beseffen door de tranen heen dat er blijdschap aan de basis van dit gevoel zat. Het hielp om te weten dat ik altijd kon bellen als ik de angst niet zelf meer weg kon zetten. En later het aanbod dat ik altijd even hartje kon komen luisteren, maakte dat ik een manier had om er beter mee om te gaan.

Nee, er is niets wat echt helpt. En met een beetje pech gaat je gevoel niet weg als je de eerste echo, of het eerste trimester door bent, of zelfs niet als je het al voelt bewegen. Maar doe jezelf alsjeblieft niet tekort door er dan maar alleen door te gaan. Het is al moeilijk genoeg om zo de (eerste weken) zwangerschap door te moeten. Er is in mijn ogen niemand die kan zeggen 'kop op, je moet er doorheen'. Dat is enkel wat jij tegen jezelf zegt om je staande te houden.

Als jij je er zélf beter bij voelt door nog geen vk te bellen om je hart te luchten, prima. Maar als je het enkel niet doet omdat ze toch niets kunnen doen, zou ik het toch heroverwegen. Je gehoord voelen en aandacht schenken aan je gevoel is zo belangrijk.

Wat ontzettend lief dat je zo uitgebreid reageert. En ik geloof dat ik helemaal snap wat je bedoelt te zeggen. Dankjewel.
Je laatste zin is raak.

Wat Nanuke zegt Ze kunnen misschien niets veranderen aan hoe het voelt of aan hoe het loopt, maar ze kunnen wel naast je komen staan en je hand vastpakken. Lieve Malteser, je verdient het om gehoord en gezien te worden, ook (of juist) als het even minder gaat

quote:

Op vrijdag 8 september 2017 07:20 schreef Malteser het volgende:

[..]


Wat ontzettend lief dat je zo uitgebreid reageert. En ik geloof dat ik helemaal snap wat je bedoelt te zeggen. Dankjewel.
Je laatste zin is raak.

Heel graag gedaan. Je mag ook altijd een berichtje sturen als je iets kwijt wilt. Ik duim voor woensdag, en als het nodig blijkt ook voor alle dagen daarna.

Ik wil graag even spuien hier, omdat het niet helemaal lekker gaat met mijn zwangerschap. Ik ben nu acht weken en sinds een week of wat helemaal niet meer blij ermee. Eigenlijk voel ik helemaal niets voor de baby (ook geen aversie trouwens) en zou zomaar kunnen vergeten dat ik zwanger ben. Ik kan geen zwangerschapsinfo meer zien en over alles hangt een waas waardoor ik nergens vreugde voor voel.

Ik ben door een vruchtbaarheidsbehandeling zwanger geworden. En volgens mij nog geen eens doordat we lichamelijke problemen hadden, maar meer door mijn angsten om moeder te worden. Die angst komt vanuit mijn jeugd. Als kind had ik een enorme behoefte aan emotionele aandacht en dat konden mijn ouders mij niet geven. Ik werd gepest, voelde me eenzaam en er gebeurden ook nog andere dingen waardoor ik depressief werd. Op het hoogtepunt (oftewel: dieptepunt) vroeg ik hulp aan mijn moeder. Ze zei dat ze het niet aankon en afstand van mij zou nemen. Dat heeft mij enorm gekwetst en ik ben jaren woedend op haar geweest. En vanaf dat moment heb ik mezelf beloofd dan ook NOOIT maar ook NOOIT moeder te worden. Wilde niet dat mijn kind hetzelfde door zou moeten maken als ik. Nu zie ik het trouwens wel wat genuanceerder, want zij kon gewoon niet anders.

Op mijn 23e kreeg ik een relatie met mijn huidige partner. Hij had een diepe kinderwens, wat enorm lastig was voor hem. Maar mijn angsten zwakten uiteindelijk wel af omdat ik mezelf steeds beter en gelukkiger voelde. En ook stabieler. En kreeg ook de wens om moeder te worden Na een paar keer terugkrabbelen van mijn kant gingen we er anderhalf jaar geleden helemaal voor (ik drie kwart ). Er gebeurde helemaal niets en vanwege mijn leeftijd (ik naderde de 39) en mijn vriends zorgen over zijn zaad toch maar naar de gynaecoloog gegaan. En uiteindelijk relatief snel door IUI zwanger geworden.

Na de euforie voel ik nu dus helemaal niets. Behalve enorme schaamte maak ik me ook zorgen. Mijn moeder was namelijk depressief en erg onzeker tijdens haar zwangerschap van mij en( ik weet ook zeker dat als het aan haar lag er helemaal geen kinderen waren gekomen) ik weet wat voor invloed de gevoelens van de moeder hebben op een kind. En straks herhaalt zich dit bij mij

Daarnaast heb ik ook schuldgevoelens ten op zichte van mijn vriend. Al die jaren heeft hij mij ervan proberen overtuigen dat ik een hele goede en lieve moeder ben en mijn omtrekkende bewegingen getolereerd; ik kon van een 'ja we gaan ervoor' zomaar omslaan naar een 'nee, absoluut niet'. Hij was altijd enorm bang dat hij nooit vader zou worden. En nu krijgen we dit...

Ik weet dat er geen oplossingen zijn voor dit, maar het lucht mij al enorm op om het op te schrijven

Ach Dorothy, wat verdrietig... Zowel het verhaal van je jeugd als het feit hoe je je nu voelt.
Heb jij indertijd wel de hulp gekregen die je nodig had?
Ik zou je willen aanraden nu zeker hulp te zoeken. Jij kunt de cirkel doorbreken, jij hoeft niet zoals je moeder te worden. Kaart het aan bij je VK of bij de huisarts. Maak het niet kleiner dan het is, wees eerlijk over je verleden en je angsten. Veel sterkte en succes.

Jeetje Dorothy. Dat is toch echt wel herkenbaarder voor mij dan ik fijn vind om toe te geven.

Ik kom helaas ook niet uit een warm nest en kreeg uiteindelijk van psychologen te horen dat ik pedagogisch verwaarloosd was. Ik vond al best jong dat ze me geleerd hadden om te praten, eten en tanden poetsen en het toen klaar was. Dat maakt me dus ook weleens onzeker of ik dit niet gewoon ga herhalen.
Wat voor mij dan helpt is om te kijken naar de verschillen tussen mijn moeder (en vader) en mij. Mijn moeder was/is ook heel onzeker. Wanneer iets voor haar idee raar is dan wil ze er niets van weten. Ik herinner me situaties waarin het achteraf gewoon ging om wat sociaal contact en zij heel paniekerig reageerde. Dit maakte mij ook heel onzeker.

Met mijn moeder heb ik nog nooit een diep gesprek gehad. Als ik problemen had dan zag ze het niet of kon ze er niets mee. Fysiek contact was nadat ik uit de schattige fase was voorgoed voorbij (of misschien was het er nooit).
Dit zijn allemaal problemen waar ik hard aan gewerkt heb om te veranderen. En het zijn stuk voor stuk dingen waarvan ik weet dat ik het wel kan. Ik ben dus wel zo opgegroeid maar het betekent niet dat ik ons kindje dezelfde toekomst ga geven, daarvoor verschil ik teveel met hen.

Dat is dus heel veel over mij, maar hopelijk kun je het gebruiken om je eigen gedachten te relativeren. Je bent niet gedoemd om de fouten van je moeder te herhalen.

Voor mij was het ook fijn om toch eens op te schrijven. _{En stiekem ben ik heel blij dat we een jongetje krijgen, die nemen toch meer hun vader als voorbeeld.}

quote:

Op zaterdag 30 september 2017 12:09 schreef Pannenkoekenmix het volgende:
[quote]
Dit zijn allemaal problemen waar ik hard aan gewerkt heb om te veranderen. En het zijn stuk voor stuk dingen waarvan ik weet dat ik het wel kan. Ik ben dus wel zo opgegroeid maar het betekent niet dat ik ons kindje dezelfde toekomst ga geven, daarvoor verschil ik teveel met hen.

Dat is dus heel veel over mij, maar hopelijk kun je het gebruiken om je eigen gedachten te relativeren. Je bent niet gedoemd om de fouten van je moeder te herhalen.

Good for you!

quote:

_{En stiekem ben ik heel blij dat we een jongetje krijgen, die nemen toch meer hun vader als voorbeeld.}

Hihi, dat dacht ik indertijd ook. Ik kan uiteraard niet vergelijken hoe het was geweest als we een meisje hadden gekregen, want dat hebben we niet, maar eigenlijk maakt het niets uit. Blijf alert op je valkuilen, projecteer je eigen verdriet/gemis/angsten niet op je kind. Je kind is een nieuw individu, jij bent een nieuwe moeder. En nare patronen zijn er om doorbroken te worden!

DG, sowieso een hele dikke het is ook veel wat er zo snel achter elkaar gebeurt dan.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op zaterdag 30 september 2017 13:14 schreef LeSage het volgende:
DG, sowieso een hele dikke het is ook veel wat er zo snel achter elkaar gebeurt dan.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Dit is wel fijn om te lezen.

Dank voor jullie lieve reacties Ik reageer er vanavond uitgebreid op

Dank voor jullie reacties

@Pannekoekenmix: wat een enorm verdrietig verhaal Maar wat goed dat je dit heb (h)erkend en er zelf hard aan gewerkt hebt om herhaling te voorkomen. En ik weet verstandelijk wel dat ik heel anders ben dan mijn ouders. Bij mij is bijvoorbeeld álles bespreekbaar.

Ik weet zeker dat mijn ouders heel erg veel van mij houden. Dit tonen ze dan op de praktische manier, thuis was vroeger altijd alles op orde en liep het op rolletjes. We aten goed en gezond, gingen een paar keer per jaar op vakantie, ik deed aan sport enz. En nu ook, als ik praktisch gezien ergens mee zit, dan staan mijn ouders direct voor mij klaar.

Naast het emotionele ontbrak ook lichamelijk contact, mijn moeder heeft mij volgens mij nooit geknuffeld. Ik doe dat altijd wel bij haar en dat gaat altijd heel onhandig Ik heb er zelf ook last door gehad doordat ik het heel erg vervelend vindt als iemand mij onverwachts aanraakt, zelfs bij mijn vriend.

Nou ja ik kan er nog uren verder over schrijven, maar het is echt tijd dat ik dit achter me laat.

@Moonah: ja ik heb af en aan hulp gehad. Maar wel voor andere problematiek en niet direct angsten. De laatste jaren gaat het heel erg goed en geniet ik van de mooie dingen in het leven Toch was ik nog niet helemaal 'klaar' en vorig jaar ben ik in therapie gegaan voor mijn angsten. Dit heeft goed geholpen, maar blijkbaar nog niet genoeg.

Vandaag werd ik met een vrolijk gevoel wakker en dacht dat het nare gevoel weg was. Daarna kwam ik er op het toilet achter dat ik bruin bloed verloor. Mijn eerste gedachte was dat ik het kindje afgestoten had door mijn gedachten Maar heb gebeld en de vk maakt zich geen zorgen en ik ook niet meer. Maar voel me nu niet meer zo goed als vanochtend.

Ik denk dat ik dus maar weer hulp ga inschakelen. Hier baal ik enorm van want ik had helemaal niet verwacht dat dit zou gebeuren en dacht dat ik er nu eindelijk klaar mee was

DG, ik ken je niet en heb er niet zoveel verstand van, maar het komt op mij over alsof je al een gigantische 'voorsprong' hebt door je (zelf)inzicht in de situatie. Dat valt me echt op, ik vind het ontzettend knap hoe je in staat bent alles onder woorden te brengen

Wat ik je verder nog mee wil geven: een zwangerschap (en later ook een baby) brengt -denk ik- bij iedereen een hoop naar boven. Ik heb altijd een vrij 'stabiel' leven gehad (bij gebrek aan een betere omschrijving) en ben behoorlijk zelfverzekerd, maar sta er nog bijna dagelijks van te kijken wat zoiets ingrijpends als een kind krijgen met je kan doen.
Dat is absoluut niet bedoeld om je bang te maken (juist niet! ), ik wil maar aangeven dat heftige gevoelens helemaal niet gek zijn en dat je daar zeker niet alleen in bent. Ik denk wel dat e.e.a. gezien jouw situatie nog eens extra uitvergroot wordt en het lijkt me dan ook een goed plan om hier hulp voor in te schakelen.
Maar die ups en downs horen er dus wel (deels) bij. Dat maakt het niet makkelijker, maar hopelijk voel je je daardoor wel iets minder alleen. En deel je gevoelens vooral met anderen (bijv. hier en in Z&G), want ik denk echt dat veel mensen zich zullen herkennen in (delen van) je verhaal

_{Hoop dat m'n warrige post enigszins ergens op slaat}

Dorothy, zoals Twist al zegt, als je zwanger bent, ben je sowieso al meer kwetsbaar. En met een lastige achtergrond is dat nog eens extra. Ik heb me daar zelf indertijd ook ontzettend op verkeken. Ik had immers jaaaaren therapie gehad en was ook al lang stabiel. En tóch.... na mijn bevalling een heftige depressie.

Goed dat je hulp zoekt. Hopelijk heb je er snel baat bij.

_{En niet zo streng zijn voor je zelf, dat het jouw schuld zou zijn als het mis zou zijn gegaan...}

Lief jullie reacties weer, heb ik echt wat aan .

@Twist: Dank voor je compliment ik begrijp heel goed wat je bedoelt dat mijn gevoelens nog eens extra uitvergroot worden door mijn geschiedenis. En dat de ups & downs erbij horen. Dat zie ik ook om mij heen van vriendinnen met kinderen. Dat ze het soms superzwaar hebben. En reden des te meer voor mij om hulp in te schakelen, want ik wil dus wel die stabiele moeder zijn die het grotendeels aankan.

@Moonah: Jeetje wat heftig zeg, dat je ondanks de jarenlange therapie toch een depressie kreeg na je bevalling. Ben je daar goed uit gekomen? En denk je dat je nu therapieloos bent de rest van je leven?

Dat zit mij eigenlijk nog het meest dwars, dat ik ondanks alles toch weer hulp nodig heb. Ik wil graag dat het eens klaar is. En stel dat ik weer in therapie ga, dan voelt het toch als een soort falen ten opzichte van mijn werkgever. Mijn leidinggevende heeft mij het afgelopen jaar alle vrijheid gegeven om in therapie te gaan en een vruchtbaarheidsbehandeling te volgen. En wie weet moet ik daar toch weer mee beginnen.

Vandaag was trouwens wel een goede dag, er zat eindelijk weer wat leven in. Bedacht ineens dat volgende week de 10 weken echo is en kijk daar echt naar uit. En sta daarnaast ook weer open voor zwangergerelateerde dingetjes. En morgen heb ik mijn functioneringsgesprek en zal dan tegen mijn leidinggevende vertellen dat ik zwanger ben Ik hoop dat morgen ook een goede dag is zodat ik het op een vrolijke manier kan vertellen

Nu sta ik wel even in dubio wat ik moet doen met het contact opnemen van de verloskundige. De 19e oktober is de volgende afspraak en ik bespreek dit het liefst ‘live’ met mijn vriend. En ik wil ook een goed beeld hebben hoe ik ervoor sta. Op dit moment was ik de afgelopen periode 60% negatief over mijn zwangerschap en 40% positief. Maar als ik weer zo’n moment heb dat ik totaal geen verbondenheid voel met de baby neem ik meteen contact op.

De verbondenheid met de baby zit wel goed Ik heb gister enorme bloedingen gehad. Toen ik op een gegeven moment rood bloed zag bij het afvegen, kwam er een oergevoel bij mij naar boven. Ik kon wel gillen en schreeuwen. Voelde zoveel pijn bij het idee om het kleintje te verliezen. Kon alleen maar jammeren: 'ik wil je zo graag'.

Uiteindelijk blijkt het om een innestelingsbloeding te gaan. En wie weet was het daarom wel gebeurd, om mij te laten voelen wat ik allemaal al heb met het kleintje.

Wat een geruststelling Dorothy.
Zowel dat de bloeding niets ernstigs was maar ook dat je nu weet dat je het kindje toch echt wilt.

Dorothy, even niets te melden, maar wel je berichten gelezen.

Het is ook goed zo Dank allemaal voor het meelezen meeleven