Weglopen van huis

Ik heb dit vroeger meerdere malen geflikt, ongeveer vanaf een jaar of 14, maar heb 't nooit echt gedurfd. Ik was dan meestal het even helemaal zat, pakte een grote rugzak, water erin, voedsel erin, OV-kaart mee, geld mee, goeie schoenen aan en warme kleding en dan kon ik wel 1 a 2 dagen weg zijn. Waar ik sliep? tussen 2 bomen op een veld of bij een vriend. Niet fijn, maar het was beter dan thuis zijn, afgelopen jaar ook nog gedaan, maar dat was om een andere reden.

M'n ouders maken namelijk al vanaf jongs af aan ruzie, schreeuwen naar elkaar,heel soms duwen/vastpakken, nooit echt geweld maar het kwam wel eens in de buurt. Het heeft mijzelf verpest en dat besef ik heel goed aan hoe ik met mijn toenmalige vriendin ben omgegaan, die mede doordat nu een ex is. Ik heb het gedrag van mijn ouders naar elkaar jarenlang moeten meemaken en het was bijna onmogelijk om het te vermijden. Ze willen niet scheiden, dus ik blijf er mee zitten tot ik uit huis ben. Elke dag ruzie, elke dag geschreeuw, niet gezond in ieder geval, En daarnaast is dat ook precies hoe ik ruzies heb opgelost voordat ik maandenlang bij een psycholoog heb gelopen, mede doordat dat traject vreselijk zwaar voor me was, heb ik dit jaar m'n school zowat verpest, omdat ik me niet meer kon concentreren tijdens de lessen. Ik was alleen daar mee bezig.

Mensen die mij goed kennen, kennen de shit waarin ik ben opgegroeid, in het begin doe ik altijd alsof het me niks deed en alsof ik 't allemaal wel gewend was, ja ik ben 't gewend, sterker nog, ik wil mensen het niet eens vertellen omdat ze dan misschien een ander beeld krijgen van m;n ouders, maar fijn was het niet en soms dan breek je gewoon. Hier kwam ik achter toen ik bijna 17 jaar was, ik had 't altijd weggestopt, met niemand over gepraat, behalve jeugdzorg, die naar mijn inzien totaal nutteloos waren. Het klinkt misschien heel dom, maar ik had m'n eerste echte date met een meisje die ik toen heel leuk vond, maar ik had het idee dat dat niet wederzijds was en ik wist niet waar het aan lag. Dacht dat ik weer iets fout had gedaan, dat weer iets was mislukt en dat het aan mij lag, en toen dacht ik ook aan de kutsituatie met m'n ouders, gebroken geweest die nacht en sindsdien is het nog heel vaak door m'n hoofd geweest, ik ben toen anders gaan nadenken, ineens gaf ik van alle slechte dingen de schuld aan mezelf. Ik heb toen een lichte depressie gehad, vond alles kut in het leven, kon niet eens meer lachen, ging naar school en deed alsof alles maar oke was terwijl ik het zwaar kut vond van binnen, het heeft me onzeker gemaakt, ik ben altijd bang om het te verpesten als ik mensen leer kennen, want pas als ik ze echt echt goed ken, en pas als ik om mensen geef ga ik me gedragen zoals ik me toen heb gedragen, tenminste, voor therapie. En dat is altijd iets onderbewusts geweest, ik wilde me niet zo gedragen, wilde anders zijn, een goed voorbeeld, iemand waar je van kon zeggen dat hij een goede jongen is, en dat was ik ook wel voor de meeste, maar die kenden mijn andere kant niet, een kant waar ik niet trots op ben. Ex en vriendin van me hebben 't ook tegen me gezegd, ik had 2 kanten, een kant waar menig mens jaloers op zou worden en een kant die 't allemaal verpestte, en met die kant bedoel ik geen agressieve kant, ik kon boos worden ja maar zal nooit geweld gebruiken om m'n zin ergens voor te krijgen. Eerder een kant die er qua emotie en kwa stem alles aan zal doen om m'n gelijk te krijgen, van manipuleren tot schuldgevoel aanpraten tot zelf emotioneel worden tot noem het maar op. Minder erge dingen tot ergere dingen. En dan zal je denken dat is best ongezond voor een jongen van 18, en dat is het ook, en aan de buitenkant zal je het echt niet van me aflezen, maar het zat er wel in.

Ik heb er meerdere malen over nagedacht om gewoon weg te lopen, en dan niet op de irrationele manier maar er echt goed over nadenken en een plan trekken. Mensen snappen me niet thuis, ze snappen niet waarom ik het laatste halfjaar kutcijfers heb gehaald, ze snapten niet waarom ik het afgelopen halfjaar zo vaak weg was van huis of niet met ze wilde praten. Ik heb veel geleerd van m'n psycholoog, kan goed met mensen omgaan, reageer niet meer zoals vroeger op mensen om wie ik geef en als ik terugkijk naar hoe ik toen deed, zou ik zeggen dat diegene gewoon een lul was die klappen verdiend voor hoe die zich heeft gedragen, maar dat kan nou eenmaal niet.

Ik word binnenkort oom van een klein meisje, en ik voel me toch een soort van voorbeeld om gewoon het goed te doen, ook omdat ik dat meisje heel vaak ga zien en mee zal zijn de komende jaren. Ik weet dat er al veel is veranderd, maar deze gedachte blijft gewoon nog heel vaak door m'n hoofd gaan, alles is zo anders nu.

Naja, ik loop een beetje vast nu op wat ik eigenlijk wil zeggen, ik weet gewoon ff niet wat ik hiermee aan moet. Zijn er mensen die zich hierin kunnen vinden?

[ Bericht 1% gewijzigd door BredeBroeder op 03-03-2016 12:15:26 ]

quote:

Op woensdag 2 maart 2016 03:11 schreef possetje het volgende:

[..]

ps heb je haar nog steeds of kan je haar nog bereiken?

ik kan haar nog bereiken ja hoezo?

quote:

Op woensdag 2 maart 2016 03:20 schreef Metalfrost het volgende:
Ten eerste
Schrijf een brief aan je ouders waarin je uitlegt waarom je je zo kut voelt, daarmee ook gelijk de oorzaak vertellen zodat je ze als het ware terecht stelt in hetgeen ze jouw gevoel vroeger opzij hebben geplaatst in de ruzies die zij hadden en hoe jij daarover en in hebt gevoeld. Spaar niemand. De waarheid heeft lang genoeg op zich laten wachten. Wellicht volgt een goed gesprek. Vind je dat er nogal een negatief gevolg aan dat besluit vastzit - houd dan de brief in eigen bezit en als je voldoende fundament hebt om op eigen benen te kunnen staan, geef hem dan aan je ouders. Schrijven helpt - je kunt je denkwijze in ander vaarwater begeven omdat je dat deel, wat je opgeschreven hebt, een plek gegeven hebt; op papier.

Ten tweede
Word ervan bewust wie je bent en waar je naartoe wil in het leven. Maak een soort opstel over jezelf met een aantal verschillende hoofdstukken: persoonlijke informatie, wat wil ik, wat wil ik niet, interesses, dromen en wensen. Uit de dromen en wensen haal je drie realistische uit, zet dit in een tijdsplan dat strekt tussen nu en vijf jaar. Wees ook hier realistisch in; Rome was niet in één dag gebouwd. Volg het tijdsplan. Verder kun je uit je interesses een aantal hobby's halen.

Ten derde
Zoek hulp in de vorm van een psycholoog met verwijsopties. Vanwege je ervaringen met je ouders, je kunt de ervaringen in deze staat van dienst gerust een trauma noemen en aangezien je er zoveel last van hebt, ben je er nu niet psychologisch op berekend om de lasten van de toekomst te kunnen dragen. Met andere woorden, je zult met je psychologische rugzak wat extreme lastenverlichtingen moeten toepassen. Dat kán gewoonweg niet zonder professionele hulp.

Denk je voor dit alles niet genoeg motivatie op te kunnen brengen, denk dan aan het meisje wat over een aantal jaar, wanneer ze kan praten, je de betiteling 'oom' mag geven. Een menselijk leven verandert wanneer iets kleins en daarmee hulpbehoevend in het midden komt, en met jouw huidige psychologische lasten komt die verandering als een donderslag in een hagelbui. Oom worden is geen wonder, het is extra verantwoordelijkheid. Hoewel de ouders in de eerste instantie het kind groot zullen brengen, zal de rest van de familie (indien zij actief de rol van familie willen vervullen) ook hun steentje bij moeten dragen.

Dat eerste heb ik al gedaan, tijdens mijn sessies met de psycholoog werd me namelijk exact hetzelfde aangeraden, ik ben toen in gesprek gegaan met mijn moeder (waar de meeste problemen vanaf komen), maar dat heeft op lange termijn weinig opgelost. Ik heb een brief klaarliggen, ik durf alleen niet de confrontatie aan te gaan om dat nu voor te leggen, wellicht als ik uit huis ga ja.

Ik weet heel goed wie ik ben en wat ik wil, heb doelen voor ogen voor de komende jaren. Mijn thuissituatie maakt het alleen lastiger. Ik heb een broer en een zus, beide een hele goede band mee over het algemeen, zeker met mijn broer. Het probleem is wel dat m'n broer dit gezeik nooit heeft meegemaakt, hij is 11 jaar ouder dan ik en de ruzie's ontstonden pas toen hij al "opgegroeid" was, kort daarna was hij vaak van huis met zijn vriendin of hij zat de hele dag te studeren dus hij heeft er maar weinig van meegekregen. M'n zus daarentegen kon er nog wat minder goed mee omgaan dan ik, heeft in depressie gezeten, medicatie daarvoor gehad, ergere dingen. Zij is nu een jaar naar het buitenland dus ik sta er alleen voor.

Mijn zus was iemand die ruzies oploste zoals ik het vroeger deed, ouders aanspreken op gedrag, net zo hard terug schreeuwen, escaleren. Die aanpak hanteer ik niet meer, ik probeer redelijk te blijven tegenover m'n moeder maar die is nog te kinderachtig om mij serieus te nemen. Ik besef naarmate ik ouder wordt steeds meer hoe klote deze gezinssituatie wel niet is en hoe 't heeft gehinderd in m'n ontwikkeling, daarom wil ik ook zo snel mogelijk hier weg ja.

Over je derde punt, ik ben naar een psycholoog gegaan, was een erg lastige keuze om dat te doen gezien ik niet heel makkelijk ben over openlijk over emoties praten. Het heeft goed uitgepakt, ik ben mezelf beter leren kennen en weet wat wel en wat niet hoort. (bewust iig).

Over m'n prenatale nichtje, wordt de dochter van m'n broer, zoals ik al zei heb ik een hele goede band met m'n broer, en als ik wil kan ik ook serieus met hem (en zijn vriendin) een goed gesprek hierover aangaan, het probleem is alleen dat hij mij niet 100% zal begrijpen omdat hij het niet heeft meegemaakt zoals ik dat heb. Mijn broer kent mijn andere kant ook niet, ik weet niet waarom, ik heb nooit problemen met hem gehad (ja behalve over de playstation ), maar hij stond er altijd boven, weet bijv. nog wel dat ik boos was en zat te haten op iets dat ie gwn m'n kop in de sneeuw drukte voor 10 minuten en dat ik 'm daarna een lul noemde en 't klaar was. Hij had altijd een soort van gezag dat ik het niet kon flikken bij hem, iets wat ik totaal niet bij mijn moeder en zus heb. Bij m'n vader durf ik het ook niet. Dat is nog steeds iets wat ik niet snap, ik doe het alleen als de situatie het zich toelaat, ook bij m'n ex toen, in het begin had ik er niet eens over nagedacht om me zo raar te gedragen aangezien ik er ten eerste geen rede voor had, en ten tweede omdat ik haar pas net kende. Zo ook met anderen, raar allemaal.

Maar over m'n nichtje, Die gaat niet verpest worden, 't is dan miss niet m'n eigen kind maar voor mij wel een bijzonder familielid, zeker omdat ik nooit een broertje of zusje heb gehad voelt het toch wel een beetje als een speciaal iets. Nichtje wordt ook ouder ja, maar als die pas een besef heeft van wat er allemaal om haar heen gebeurd ben ik 25 en hoop ik allang uit huis. En ik ben er ook 100% zeker van dat mijn broer en zijn vriendin veel betere ouders zullen zijn dan onze eigen ouders, ik ken hem en ik weet hoe hij in elkaar zit. Ik wil ook zeker helpen, oppassen in de vakantie's, wellicht als dat kind wat ouder is een dagje uit met m'n broer en zn vriendin ofzo.

quote:

Op woensdag 2 maart 2016 10:10 schreef Jaimy_Luca het volgende:
Waarom - in hemelsnaam - gaan je ouders dan niet uit elkaar?!

Financiele situatie denk ik, ik weet het verhaal eigenlijk niet en dat willen ze ook niet vertellen. Ik ben de laatste tijd wel achter veel dingen gekomen waar ik niet blij mee ben om te horen, de afkeer tegen m'n moeder is groter geworden, soms vraag ik waarom schreeuw je nou zo? En dan altijd: "zo ben ik opgevoed", en dan kom ik erin van dus omdat jij slecht bent opgevoed reageer je 't af op de rest van je fam? En dan is het stil of word ik compleet genegeerd.

Ik mag haar niet, soms wel, maar over het algemeen niet. Ik en m'n broer zijn de enige die nog redelijk met onze ma om kunnen gaan.

1 ding weet ik zeker, en dat is vanaf het moment dat ik uit huis ben, dat mijn zus binnen een paar maanden ook weg is en dat m'n moeder aan de andere kant van het land gaat wonen.

quote:

Op woensdag 2 maart 2016 13:04 schreef Ouder1 het volgende:
Ik herken je eigenlijk helemaal niet in hoe jij jezelf hier omschrijft; als iemand die de fout altijd bij zichzelf zoekt en onzeker is en ik volg je al wat jaren hier op Fok!

Ik heb je hier leren kennen als iemand met een behoorlijk hoge dunk van zichzelf, die het als snotneus beter dacht te weten dan oudgedienden. Je havo verkloot (schuld van de school) en toen VeVa grondoptreden niveau 3 gaan doen. Belerende toon in je jubeltopic daarover; jij was geweldig, super, vooral het sporten, klappen krijgen, commando's halleluja.. maar je klasgenoten waren ruk en niet veel later was eigenlijk de opleiding ook ruk.. en de docenten en de stages.. Nu ja.. alles eigenlijk. Dus gooide je het bijltje weer neer en wilde terug naar de havo.. waar ze je maar niet zomaar toelieten.. met weer veel verwijten richting die school en geen zelfreflexie waar die afwijzing eigenlijk vandaan kwam. En ja.. je had een vriendinnetje, jong ding nog met ouders en zo. En die ouders waren ruk want jij mocht niet alles met haar doen waar jij zin in had.. Tsjonge zeg.. die randdebielen hadden zelfs huisregels en ze moest op bepaalde tijden thuis zijn en ze werden nog boos ook als jullie te laat waren 'omdat jullie langzamer gefietst hadden'.. Pffff...

Actief was je ook in fitnesstopics want jij was een halve bodybuilder met babyvet.

Nu ja, goed. Nu ben je dus terug op de havo en je cijfers zijn (weer) niet zo best. Nu ligt het dus aan jouw ouders (waar je eerder zo over te spreken was want van hen mocht jij alles) want je bent er door je verleden met hen, je opvoeding, niet met je gedachten bij...
Je hele leven heb je de fout bij jezelf gezocht ( ) en nu, eindelijk, zie je dan in dat het helemaal niet aan jou ligt maar aan de school, de opleiding, de klasgenoten, de ouders van de vriendin, de vriendin en je ouders dus.

Yeah right.

En daar heb ik niet eens voor naar je PoHi hoeven kijken.

Dit is exact de reactie die ik van jou had verwacht. De Ouder1 die zich verheven voelt boven alles en iedereen toch? Altijd het laatste woord hebben. Ik vond het inderdaad onzin dat ze mij niet aan hadden genomen, gezien ik prima cijfers haalde, maar jij houdt er zo van om mij de grond in te trappen en alles wat ik zeg is gelogen toch? Ja ik heb fouten gemaakt, met die ouders van m'n ex, met hoe ik me heb opgesteld alles. Maar toch ff natrappen toch? Zielig ding dat je bent.

quote:

Op woensdag 2 maart 2016 14:42 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Ach... erm. Maar hoe verhoudt je verhaal zich nu met je eerdere verhalen? Ik lees van hetzelfde laken een pak... maar volgens jou is het nu juist heel anders. Kan je daar op in gaan ipv te gaan tieren?

Ik zie trouwens dat je de OP na mijn bericht toch maar hebt aangepast?

Slechts wat bijgevoegd, niks aangepast als je de oude OP nog herinnert.

Zoals ik al zei, ik weet ook wel dat ik fouten heb gemaakt m.b.t. m'n ex, dus daar kan je me nu wel opnieuw over gaan afzeiken, maar wat voor nut heeft dat?

Sommige dingen die ik riep waren terecht, schuld schuif ik nog steeds op school af ja dat klopt. Dat jij zegt dat ik er niet goed voor stond is dikke onzin want ik stond er vorig jaar juist heel goed voor. Maar ik ben jou geen verantwoording verschuldigd.

Ga jij maar weer pochen over je zoon (officier in opleiding toch nu?) met zijn avond havo en zijn strakke sixpack.

quote:

Op woensdag 2 maart 2016 12:47 schreef Missblackhairhighheels het volgende:

[..]

Ik begrijp het ergens wel wanneer je heel vaak ruzie hebt, je desondanks toch niet uit elkaar wil gaan omdat je heel veel van elkaar houdt, soms doet scheiden dan toch meer pijn dan dat je elke dag ruzie hebt maar nog wel samen. Het is misschien niet beter maar kan het wel begrijpen. Vind het alleen jammer voor TS dat hij dit allemaal zo heeft moeten meemaken en dat je ouders geen rekening met je hebben gehouden. Vind het altijd jammer wanneer kinderen de dupe worden van zulke situaties en bij jou is het behoorlijk uit de hand gelopen als ik het zo lees. Je kunt het in ieder geval goed verwoorden en goed reflecteren.

Dat ze van elkaar houden geloof ik trouwens echt helemaal niks van. 90% van de tijd negeren ze elkaar, er wordt niet eens naar elkaar gevraagd, helemaal niks, behalve soms dat dit niet goed is of dat dat niet goed is blabla, gewoon onzin.

Heb serieus de behoefte om gewoon ff 2 weken weg te zijn.

Ben weg, zoveelste keer dit word er hememaal gek van

quote:

Op donderdag 3 maart 2016 10:50 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Je bent 19 en krijgt stufi. Zoek een kamer. Weglopen van huis doen 12 jarigen.

Domme trut