Aansluiting

quote:

Op dinsdag 23 februari 2016 23:39 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Dat vat je mooi samen, ik MOET doen aan een beeld wat ik in mijn hoofd heb. Dus perfecte huid, leuk kapsel, etc. Bovendien wordt ik altijd jonger geschat ondanks pogingen om ouder of stoerder over te komen, dus ik heb het gevoel dat mensen mij niet serieus nemen.

Jouw beeld in jouw hoofd geeft weinig ruimte aan het beeld van wat anderen hebben. In hun eigen kan dat overkomen als /care. Perfecte huid en leuk kapsel maken je niet per definitie een leuker, aantrekkelijker mens voor anderen. Als jij er beter door in je vel gaat zitten kan het helpen, maar niet in de issue dat jij zo met je zelfbeeld bezig bent dat andere mensen zich niet serieus genomen voelen.

quote:

Reden is dat ik ook nooit echt een relatie/vrienden heb gehad dus ik blijf mezelf maar voorhouden dat ik nog niet perfect ben.

Niemand is perfect en dat wordt ook niet verwacht. Als jij dat na wil streven dan is dat prima, maar jouw keuze omdat jij vindt dat je nog niet perfect genoeg bent. Het is alleen niet de kern van je probleem in contact met anderen proberen te leggen en ook niet de oplossing daarvoor, dus je gaat er weinig mee opschieten. Zeker niet als jij bevestiging wil zien in de vorm dat anderen ineens wel met je willen blijven praten enzo, dus als dat belangrijk is voor je perfectiegevoel ga je vermoedelijk niet erg veel fijner voelen met deze tactiek..

quote:

Op dinsdag 23 februari 2016 23:43 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Soort trauma: Bij mij is er abrupt een einde gekomen aan een échte jarenlange vanaf groep 3 vriendschap op de basisschool (laatste dag van groep 8). Niet vanuit het andere kind, maar vanuit de ouders van dat kind. En het kind kon daar niks aan doen maar het is nooit meer zo geworden als het eerst was met diegene. Het was een hele smerige streek.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Het lijkt me niet zo een debiele gedachte om twee handen op één buik eens uit elkaar te halen, zodat ze misschien wat anders en meer zelfstandig kunnen ontwikkelen. Lol kun je ook buiten school om hebben en zijn ouders zullen misschien ook niet geweten hebben wat voor een impact het op jou zou hebben. Ook omdat je ASS hier denk ik mee speelt en je die diagnose nog niet had toen, nog even afgezien dat jij niet hun verantwoording bent.

Het klinkt alsof je het hem kwalijk neemt dat hij niet meer moeite doet om het contact te onderhouden. Misschien is het niet zo realistisch om terug te blijven kijken naar de basisschoolperiode, terwijl jullie beide inmiddels het nodige meegemaakt hebben en veranderd zijn. Dat hij meer een sociaal leven heeft opgebouwd en prioriteiten moet stellen als hij weer eens in Nederland is, is niet zo raar. Zeker niet aangezien jullie contact gewoon verwaterd is, want dan heb je gewoon veel minder basis om door te gaan.

Wat als hij wel contact op zou nemen, hoe zie je zo een afspraak dan voor je? Waar zouden jullie het met elkaar over kunnen hebben denk je?

Natuurlijk zit hij er niet meer mee, het was in groep 8, jullie zijn nu 25... Met alle respect, maar als je hier nog steeds mee zit denk ik dat professionele hulp zeker geen overbodig iets is.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 00:10 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Nou ja het was gewoon niet leuk gegaan.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Jullie waren 12/13, dus dan kun je plannen wat je wil, maar je ouders zijn met reden eindbeslissers. En zijn ouders hebben gewoon gelijk gehad als je nu nog met droge ogen beweert dat je zonder slag of stoot gewoon om had gewisseld, puur omdat je vriendje naar een andere school ging. Je had dus geen eigen motivatie om naar de school te gaan waar je je ingeschreven had, dus wat heeft wie de hoogste score had er dan ineens zo ironisch mee te maken?

Wat maakt het uit of zijn ouders het wel of niet aan zagen komen? Het is niet ongewoon dat je als volwassene dingen gaat ondernemen zonder dat je alles overlegd enzo.
Zo gewoon is bijpraten niet voor je, dus niet verwonderlijk dat je weer probeert te skippen. Maar hey, als jij liever van een afstandje pissig wil blijven op zijn ouders, dan heb je gelijk dat hij in ieder geval wel een stuk verder is in het opzicht dat hij zich niet heeft laten weerhouden. Hoeft niks te zeggen over of hij niet nog met een en ander zit, maar dat is jouw pakkie an niet als jij zelf nog zo met dingen zit waar je niet mee aan de slag gaat..

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 00:23 schreef Deezertje het volgende:

[..]

En de manier waarop het is gegaan vind je normaal?! Ik zie het ook een beetje in lijn met met mijn indicatie later (leven mislukt), maar daar was toen geen sprake van want iedereen (ja iedereen) vond ons gewoon goede en leuke vrienden. Hij was zelf liever ook doorgegaan.

Het is nu niet ineens relevant want men toen zogenaamd voor positieve gedachten over jullie vriendschap had en fijn dat hij liever was doorgegaan, maar daar kun je verder geen rechten aan ontlenen.
Je leven is niet mislukt, omdat je vriendje onverwacht naar een andere school in. Ja, het was kut, maar je bent inmiddels een volwassene die beter zou moeten weten dan vast te blijven houden aan het verleden, terwijl je zeurt dat het heden gewoon langs je glijdt en je bang bent voor de nieuwe fase in je toekomst.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 00:28 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Zijn ouders zeiden letterlijk: het lijkt ons beter voor de resultaten van ... dat hij niet samen op school / in de klas zit met Deezertje. En hij heeft dik een niveau lager gestudeerd, en ik heb sowieso hoger en zelfs bijna HBO. Dan is die hele reden toch ironisch? Het heeft alleen gewerkt dat hij net zoals ik zijn middelbare diploma heeft, maar niet dat hij meer bereikt heeft qua niveau.

De ironie zit hem meer in dat jij denkt dat dit om jou draaide, dat je na al die jaren nog steeds daar aan vast wil houden onderwijl implicerend hij met jou misschien ook wel het HBO had gered.

quote:

Uiteindelijk gingen er maar weinig mensen uit mijn plaats naar mijn school en wonderbaarlijk zat ik ook nog eens niet bij ze in de klas!! Dus ik liep echt alleen door de school omdat de plaatsgenoten eigen (nieuwe) vrienden kregen, andere lestijden hadden etc.

Lullig, maar hier wordt het weer de Deezertjeshow. Dat jouw wereld vooral om jou draait zal best, maar je laat alleen maar zien waarom die ouders echt wel een punt hadden dat het juist goed was om jullie uit elkaar te halen. Hij heeft er kennelijk wel wat van geleerd, gezien zijn zelfstandigheid die je als gemiddelde expat toch wel moet bezitten.
Jij blaat ondertussen nog steeds over het onrecht wat jou is aangedaan en geeft je eigen falen daar gedeeltelijk de schuld van, maar dat kun je zijn ouders echt niet verwijten.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 00:32 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Op zo'n leeftijd heeft dat gewoon impact, helemaal de manier waarop en dat hij zelf ook door wou maar zijn ouders niet. Letterlijk de hele basisschool samengeweest he. Sowieso worden de meeste schoolkeuzes nog steeds gemaakt op 'wie naar welke school gaat' en je als ouder niet ineens de opgebouwde vriendschappen van je kind op zeep helpen, behalve als het niet anders kan door een te lage score of dat het niveau niet op die school wordt aangeboden. Het is inderdaad geen verplichting dat je met dezelfde mensen doorgaat als op de basisschool, maar het kan de toch al zo nieuwe periode wel fijner laten verlopen.

En hier wordt weer duidelijk dat jij vooral gehoord wil voelen in je leed, terwijl het niet ontkent wordt dat het moeilijk is voor je en de kritiek meer zit in je onrealistische beredenering. Kun je nog veel meer tekst aan gaan besteden, maar dan vinden we het naast nog steeds kut alleen nog maar vervelender klinken dat jij het zo op jezelf betrekt en geen oog hebt voor andere motivaties. Aan de andere kant valt het dan wel weer mee dat je niet boos bent op je eigen ouders, die je beter hadden moeten leren omgaan met zulke emoties..

quote:

En als ze nou vaker hun twijfels hadden uitgesproken, oké, maar dit was echt de eerste keer.

Nee schat, als 12-13-jarige heb je echt niets te schaften met hun procesvorming. Dat jij beter voorbereid had kunnen worden ja, dat is begrijpelijk. Alleen niet zo geloofwaardig, want je had zelf al aangegeven dat je dan gewoon alsnog meteen was overgestapt naar zijn school..

Ik heb geen Asperger, maar heb wel met dezelfde gevoelens als jij rondgelopen, en eigenlijk nog steeds wel, geregeld. Moeite met afronden van studie, gevoel geen aansluiting te hebben (alhoewel dit bij mij meer als 'vals ik' voelde, ik heb en had wel degelijk contacten alleen die liet ik weinig toe bij mijn gevoel), en erg gericht op het krijgen van een relatie. Ik heb toen therapie gevolgd omdat er sprake was van een psychotherapeutisch probleem. En ik heb nu weer een soort opfrisperiode. De oorzaken zijn bij mij wezenlijk anders dan Asperger, voor alle duidelijkheid. Ga ik hier niet volledig neerzetten.

Ik ben onvoldoende bekend met jouw stoornis, maar ik ken iemand met hetzelfde die het erg goed gelukt is zich sociale codes eigen te maken en een bevredigend sociaal leven op te bouwen. Dat zal voor mensen met Asperger altijd wat instrumenteel blijven (als-danrelaties, zeg maar), en nou niet bepaald uit het gevoel komen, maar goed, als het maar werkt. Ik zou je willen aanraden daar een goede psycholoog bij te vragen of een coach o.i.d. Daarnaast kun je zelf al wat doen door bewust verenigingssituaties op te zoeken. Een creatieve club, een teamsport, een ideele club, in ieder geval iets waarbij je in groepen komt. De sportschool is echt te individueel, da's geen oplossing, joh. Tenminste, niet voor mensen die sociaal niet vaardig zijn. Ik heb wel contacten weten te leggen, maar ik ben jou niet. Ik ga trouwens ook meer investeren in clubjes, weer mijn leven invullen met de dingen die ik vroeger leuk vond. Zat laatst te denken dat mijn leven zo veel leuker was toen ik of de jazzballet, of de studentenvereniging had, als vast ijkpunt in de week.

Nou, genoeg over mij. Blijf niet in de put zitten. Ben je al eens getest op dysthymie/depressie, trouwens?

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 00:40 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Het hele punt was dat we samen gingen he. Hij was mijn enige en beste vriend, dus op de laatste dag horen dat je toekomst er na de zomer ineens een stuk anders uitziet komt dan keihard aan, zeker de manier waarop (een dag te laat).

Nee, dat is wederom jouw punt en de hangende grammofoonplaat, dus ik ga het hierbij laten omdat je bevestiging wil op nog meer van je zieligheid en het niet meer gaat om een realistisch beeld of concreet wat je daar mee zou kunnen.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 00:48 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Nou dan kan ik de kosten van de therapie wel in mijn zak houden want ze zullen vast aanraden: neem contact met 'm of zijn ouders op en kijk hoe hij tegen deze situatie aankijkt/keek, praat het uit en laat het achter je.

Als je hetzelfde blijft doen als nu, zul je hetzelfde blijven krijgen en dan gaan steeds meer mensen denken dat je toch wel enigszins gelukkig zal zijn ermee omdat je niet iets anders probeert enzo. Jouw keuze..

Waarschijnlijk vanwege je autismespectrumstoornis, staar je je blind op die situatie met die vriend. Verklaarbaar, maar het helpt je niet om te veranderen. En ja, het kan best zijn dat een hulpverlener je een brief laat schrijven naar die vriend of zijn ouders. Zonder hem te versturen, overigens. Nou en? Geen gekke werkvorm, hoor, in de hulpverlening.

Je moet het wel willen, veranderen. Niet veranderen levert je vast ook iets op, anders deed je het namelijk wel. Wat is gezond? Ik zeg wel degelijk durven veranderen. Pak het aan, Deezertje, je bent al maanden aan het sippen. Goed dat je de studie bij de horens hebt gevat, heel goed van jou! Doe dat ook met de rest. HIer zitten mensen die echt het beste met je voor hebben en dikwijls zelf het een en ander hebben meegemaakt. Het wordt echt gezegd met de beste bedoelingen, we zijn er niet op uit om je in de val te lokken. Maar je moet wel zelf moeite doen, we hebben geen hapklare brokken voor je.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 01:03 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Niet dat ik weet, maar mijn andere wederhelft gaat binnenkort zo'n behandeltraject in, dus kan best erfelijk zijn maar ik denk dat het meer te maken heeft met dat ik geen vaste dagindeling meer heb als in: opstaan werk, eten, vrije avond, slapen. Iedere dag doen waar je 'zin' in hebt is killing voor mij.

Dagindeling is essentieel als kapstok waarop je je leven baseert. Maar wat doen, is zo ongezond. Ik kan het weten.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 01:03 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Niet dat ik weet, maar mijn andere wederhelft gaat binnenkort zo'n behandeltraject in, dus kan best erfelijk zijn maar ik denk dat het meer te maken heeft met dat ik geen vaste dagindeling meer heb als in: opstaan werk, eten, vrije avond, slapen. Iedere dag doen waar je 'zin' in hebt is killing voor mij.

Wie bedoel je met je andere wederhelft?

Waarom speelde je niet samen na schooltijd dan? Jammer dat je niet naar dezelfde school ging, maar dat belemmert jullie vriendschap toch niet? En al helemaal als je in dezelfde straat woont. Het is trouwens niet zo ongewoon dat je als brugklasser op de middelbare school niemand kent, en na 2 jaar brugklas krijg je toch weer een nieuwe klas, dus dan zou je weer zo'n trauma oplopen?

[ Bericht 10% gewijzigd door wiskundenoob op 24-02-2016 02:49:39 ]

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 01:03 schreef Andromache het volgende:
Niet veranderen levert je vast ook iets op

Meestal spijt

En wanneer ga je nou eens echt een stap zetten? Laten we eerlijk zijn: je hebt al tig advies gekregen. Elk topic is in essentie hetzelfde. Wat me opvalt is dat je juist uitvluchten zoekt om het vooral niet te doen. Dat vind ik raar, want je wilt toch verandering?

Natuurlijk is het niet makkelijk maar jouw problematiek gaat veel dieper. Daar kunnen wij simpele zielen niet bij helpen. Een eerste stap zou de huisarts moeten zijn. Geef gewoon toe dat je serieuze hulp nodig hebt. Wil je zo door blijven modderen?

quote:

Op dinsdag 23 februari 2016 23:36 schreef Deezertje het volgende:

Waarom niet mee gaan met die jongens die het aangeboden hebben
Eng.

Dit begrijp ik nog steeds niet. Je stuurt wel DM's naar random vrouwen hier op FOK! , zoekt matches op datingapps en sites met de intentie om af te spreken. Maar een kop koffie en een praatje met iemand die het aan jou aanbied vind je eng.

Waarom is het eng? Denk je dat het minder eng zal zijn als er een planning gemaakt wordt voor een dergelijke afspraak zodat je weet wat er wanneer gaat gebeuren? Is het oncontroleerbare wat je tegenhoud?

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 00:48 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Nou dan kan ik de kosten van de therapie wel in mijn zak houden want ze zullen vast aanraden: neem contact met 'm of zijn ouders op en kijk hoe hij tegen deze situatie aankijkt/keek, praat het uit en laat het achter je.

Ja, blijf vooral dingen van te voren invullen, zodat je zelf geen actie hoeft te ondernemen.

Er gaat op deze manier niets veranderen. En dat ligt volledig bij jou.

Ik snap het ergens wel hoor. Het is makkelijker en veiliger om niets te doen. Maar je schiet er niets mee op, en al die topics beginnen irritant te worden.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 00:48 schreef Deezertje het volgende:

Nou dan kan ik de kosten van de therapie wel in mijn zak houden want ze zullen vast aanraden: neem contact met 'm of zijn ouders op en kijk hoe hij tegen deze situatie aankijkt/keek, praat het uit en laat het achter je.

Dat denk ik niet. Sterker, ik weet wel zeker van niet. Maar voor jou weer een reden om niets te doen en te blijven zwelgen op je vierkante centimeter.

Naar FB verplaatst.

[ Bericht 96% gewijzigd door Copycat op 24-02-2016 10:08:21 ]

Deezertje, er zijn twee dingen die je kunnen helpen: professionele hulp (emdr, therapie, sociale vaardigheden training, wat dan ook) en ophouden met naar anderen kijken. Dat laatste is wat in al je posts terugkomt: anderen hebben jou van alles aangedaan, anderen hebben wel een leuk leven, anderen hebben wel een relatie, anderen komen niet naar jou toe, anderen tonen geen interesse in jou.

Die 'anderen' doen er niet toe. Niet om als schuldigen aan te wijzen voor allerlei negatieve zaken en niet om verantwoordelijk te maken voor jouw (on)geluk. Jij bent hierin de enige die iets kan betekenen voor jezelf. Neem het heft in eigen handen.

Kijk, daarom ben ik voor inkomensafhankelijke verzekering. Je kunt niet van mensen met problemen verwachten dat ze goed hun verzekering kunnen kiezen.

Maar on-topic. Ik snap Deezertje wel, als in dat zijn manier van doen en denken heel erg in het autisme spectrum ligt. Aangezien autisme vrij complex is, kan niemand hier op Fok Deezertje goed helpen, want al zijn problemen zitten met elkaar verweven.

Dus Deezertje, zoek hulp! Fokmensen weten niet hoe ze met jouw problemen om moeten gaan en op moeten lossen en ze kunnen het alleen erger maken.

[ Bericht 8% gewijzigd door Mathemaat op 24-02-2016 10:40:38 ]

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 10:01 schreef Copycat het volgende:

[..]

Dat denk ik niet. Sterker, ik weet wel zeker van niet. Maar voor jou weer een reden om niets te doen en te blijven zwelgen op je vierkante centimeter.

Dat lijkt me ook heel sterk. Een therapeut gaat jou niet aanraden om iets wat je op 12-jarige leeftijd is "overkomen" nog groter laten maken. Die gaat je helpen om dit soort zaken los te laten.
Je maakt het groter dan het is, de ouders van een 12-jarig kind maakten een beslissing waar jij het als 12-jarige niet mee eens was, het probleem is dat je dat op je 25e (!!) nog steeds niet kan loslaten.

Je had toch ook nog gewoon na schooltijd met die jongen kunnen afspreken? Jullie woonden bij elkaar in de straat.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 10:39 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Dat niet naar anderen kijken is gewoon enorm lastig. Ik ben er gevoelig voor. Maar ik wordt er soms automatisch mee geconfronteerd. Gisteren zat ik zo'n 4-zits en komen er ineens 3 meiden van mijn leeftijd bijzitten. Ze hadden het uitgebreid over hun relaties en andere belevenissen van afgelopen weekend.. Tja, logisch ook want ze kennen mij niet en zijn gewoon met hun eigen leven bezig maar horen wat je mist is niet fijn. Op mijn leeftijd begint iedereen zich langzaamaan te settelen.

Ja, je loopt achter en je mist veel. Heel klote. Maar wat kan JIJ doen om dit om te draaien?

Bel vandaag de huisarts eens, die kan je doorverwijzen naar een psycholoog, voor een laagdrempelig gesprekje, dat is GRATIS. Dan heb je een stap gezet, en kan je dan nog bepalen of het jou je tijd en geld waard is.

Maar Deezertje, wat is nou je doel met steeds dezelfde uitspraken blijven doen? Aan één kant kun je stellen dat je een en ander misschien niet verwerkt hebt en daarom blijft hameren op hoe kut alles wel niet is. Aan de andere kant is dit misschien wel je meest effectieve tactiek so far om aandacht te genereren, al werkt het overduidelijk niet bevredigend genoeg.

Wat wil je nou eigenlijk graag horen?

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 10:44 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Afgezien van andere lestijden en huiswerk maken had ik er ook geen zin meer in..

Je hebt het dus zelf laten verwateren.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 10:44 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Afgezien van andere lestijden en huiswerk maken had ik er ook geen zin meer in..

Dan heb je het dus ZELF verpest en moet je daar de verantwoordelijkheid voor nemen en dat naast je neerleggen.

quote:

Op dinsdag 23 februari 2016 23:43 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Soort trauma:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Oh, het pesten: op de gewone middelbare vanwege mijn uiterlijk (acne) en zoals pubers dan zijn hebben ze zo een hele groep mee icm met mijn kwakkelende schoolresultaten = buitenbeentje. Op HBO niet echt gepest maar al het contact moest wel vanuit mij komen en dat ik niet op kamers woonden heb ik nooit wat buitenschools gedaan (ze nodigden mij ook niet uit). Iedere dag braaf naar huis.

Dus eigenlijk heb je je hele leven al geen aansluiting? Die ene vriendschap is duidelijk de uitzondering geweest. Immers, kleine kinderen maken onderdeel uit van een groep op de basisschool en leren daar en bij verenigingen socialiseren? Dit noemen ze secundaire socialisatie. Je ouders zijn je primaire socialisatie (of ten minste dat zouden ze moeten zijn).

Ik weet niet of je de oorzaak hiervan wil leggen bij je stoornis of dat een andere gebeurtenis je een afweermechanisme heeft doen maken voor enge sociale dingen (of misschien versterkt de een de ander), maar weet:

You are not defined by your past. It was a lesson. Not a life sentence!

Je bent daarom ook bij de HBO niet gepest zoals de middelbare school. Die vooruitgang is er geweest. Persoonlijk denk ik dat de volgende stap, geaccepteerd worden zoals je bent, pas zal slagen als je jezelf geaccepteerd hebt. Daarvoor is het behulpzaam als je begrijpt waarom jij de dingen doet zoals je ze doet. Inzicht in jezelf krijgen (bv dmv Past Reality Integration therapie - als het onder je aanvullende zorgverzekering valt dan is er geen eigen risico).

Dat krijg je alleen maar als je dingen uit eigen ervaring ondervindt, en stopt met het verdedigen en beschermen van je onbewuste en bewuste angsten. Je bent geen kind meer. Je kan veel meer dingen aan dan je denkt, maar reageert nog steeds op dezelfde manier als toen je een kind was!

Welke vorm van therapie het ook is, het zorgt ervoor dat je veelzijdiger wordt .Het is Charles Darwin die ooit mooi zei: het is niet de meest sterke of meest intelligente persoon die overleeft, maar de persoon die zich het best kan aanpassen.

Aanpassen zal lastig genoeg voor je zijn maar het is niet onmogelijk? Begin met jezelf bloot te stellen aan groepen. Probeer meer harmonieus te zijn met je omgeving. Er is geen andere manier om aansluiting te vinden!

Deezertje .. Je vernielt op deze manier je eigen leven, door geen enkele actie te ondernemen en alleen te zwelgen. En dat is volledig je eigen schuld, en van niemand anders.

En ja, die keuze heb je, het is je goed recht. Maar besef dan wel dat het jouw eigen keus is om te blijven waar je nu bent. Je kiest er wellicht niet voor om ongelukkig te zijn, maar je kiest er wel bewust voor om ongelukkig te blijven. En dat kan je anderen niet blijven verwijten door steeds weer die vergelijkingen te maken. Neem dan ook verantwoordelijkheid voor die keuze.

Aan de andere kant staat actie ondernemen. Actief hulp zoeken. Therapie. Wellicht meerdaags in de vorm van deeltijdbehandeling. En dat is verschrikkelijk moeilijk. Eng en confronterend. Hoewel ik niet dezelfde problematiek heb, ben ik een poos enorm depressief geweest. En dan wordt je doodleuk verteld dat je weer dingen moet gaan doen in je leven. Hoe tegenstrijdig dat ook voelt. Maakt niet eens uit wat, hoe je daar over denkt of dat je het überhaupt leuk vindt. Toch doen. Enorme symptoombestrijding, maar verschrikkelijk belangrijk.

Je zit inmiddels zo diep in je eigen ellende dat jouw perceptie van de wereld niet meer klopt. Je oordeel is vertekend, en daar kan je niet meer op vertrouwen. Laat je alsjeblieft leiden door professionals.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 00:23 schreef Deezertje het volgende:

[..]

En de manier waarop het is gegaan vind je normaal?! Ik zie het ook een beetje in lijn met met mijn indicatie later (leven mislukt), maar daar was toen geen sprake van want iedereen (ja iedereen) vond ons gewoon goede en leuke vrienden. Hij was zelf liever ook doorgegaan.

Normaal of niet, zijn ouders vonden het schijnbaar noodzakelijk om het op die manier te doen en dat is ook niet voor niets denk ik. Misschien kan ik het een beetje relativeren met een persoonlijk verhaal.

Toen ik op de basisschool zat had ik ook een vriend die een klein beetje zoals jij was. (Nog steeds contact mee trouwens) Hij had adhd, werd gepest en vond ook geen aansluiting bij zijn klas. Ik zat op een andere school en ik kon het wel goed met hem vinden. We speelden samen, gameden veel, ruilden Pokémonkaarten, je weet wel hoe het gaat. Na een tijdje begon hij mij een beetje te claimen, hij woonde een aantal huizen verder dan ik en kwam elke dag langs. Ik was zijn enige en daarmee ook beste vriend. Voor mij voelde dat niet zo, ik had in mijn eigen klas vrienden aan overvloed, maar dat liet ik niet aan hem merken want ik wist ook wel hoe moeilijk hij het had.

Op een gegeven moment liep het echt uit de hand. Elke dag in het weekend/vakantie stond hij om 9 uur al voor onze deur, hij wachtte mij op na school en kwam op een gegeven moment gewoon via de achterdeur ons huis binnen zonder even te melden dat hij er aan kwam. Zelfs wanneer ik andere vriendjes over de vloer had of buiten was met anderen ging hij zich er in mengen, wat vaak tot ruzie leidde met die vriendjes want hij was gewoon echt geen makkelijk persoon als je hem niet kende. Het werd echt een verstikkende vriendschap, hij was een wereld aan het creëren waarin alleen wij twee een deel van maakten. Voor mijn moeder was het op een gegeven moment echt de laatste druppel en toen heeft ze hem scheldend het huis uitgestuurd. Misschien ook niet de juiste manier, maar het was wel effectief. Later kwam zijn moeder aan onze deur en toen hebben onze ouders er over gepraat. Later moest hij noodgedwongen naar een andere middelbare school dan ik, een school waar veel aandacht werd besteed aan kinderen met adhd en andere stoornissen. Het heeft zichzelf min of meer opgelost, hij kwam in een nieuwe omgeving met mensen die hetzelfde waren als hij en kon opeens wel vrienden maken.

Je kunt het niet meer terugdraaien Deezer, het heeft geen zin om na al die jaren een wrok naar die mensen te hebben. Je zou het namelijk een klein beetje kunnen relativeren. Waarschijnlijk was jij enorm claimerig naar die vriend toe alleen zag je dat zelf niet zo.

Ik vind het trouwens wel bijzonder dat dit zo naar boven komt bij je en je nog steeds professionele hulp wegwuift. Jij hebt volgens mij gewoon een trauma opgelopen tijdens je jeugd en nooit verwerkt. Het is niet gezond om als 25-jarige nog steeds last te hebben door iets wat op de basisschool is gebeurd.

Maar goed, het is al vaker gezegd: je verschuilt je enorm achter allerlei excuses die vooral bij een ander liggen. Ligt het niet aan die vrouwen die geen interesse in je tonen, dan ligt het wel weer aan een basisschoolvriendje die je liet zakken. Als je dat hebt verwerkt zal het wel weer allemaal aan je ouders liggen die er te weinig mee deden. Jij zoekt telkens een zondebok voor je problemen terwijl het overkoepelende probleem toch echt bij jezelf en je autisme ligt.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 10:56 schreef Deezertje het volgende:

Wat zou jij doen na zo'n rotstreek van die ouders. Dan voel je je niet echt meer welkom toch? We hadden een prima vriendschap en die zouden we samen voortzetten.

Dit valt onder de noemer: ja idd kut en klote, maar geschiedenis.
Jij hebt nu twee opties, of kijken of je de vriendschap kan herstellen met hem (niet de ouders)
of je laat het erbij en accepteert het.

Zoals Scary Mary al aangeeft, wat is het doel om telkens het negatieve te herhalen. Mijn ervaring is dat het ervoor zorgt je ook enkel negatief blijft denken.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 10:56 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Wat zou jij doen na zo'n rotstreek van die ouders. Dan voel je je niet echt meer welkom toch? We hadden een prima vriendschap en die zouden we samen voortzetten.

Mijn 12-jarige ik zou vast ook heel boos zijn, mijn 25+ jarige ik snapt dat een 12-jarige niet de capaciteiten of het inzicht heeft om over dit soort beslissingen te gaan.

Sidenote: ik ging naar een andere school dan al mijn klasgenoten, dus ook alleen naar de middelbare school, het heeft mij juist geholpen

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 10:56 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Wat zou jij doen na zo'n rotstreek van die ouders. Dan voel je je niet echt meer welkom toch? We hadden een prima vriendschap en die zouden we samen voortzetten.

Het is een rotstreek. Maar niet iets onoverkomelijk voor de meeste mensen? Dus hoe nu verder?

Straks krijg je een keer een vriendinnetje, en dan gaat het uit (die kans is aanwezig. Mensen vinden je op dit forum al verstikkend/ topic claimerig). Ga je jezelf dan weer jaren lang straffen door bij de pakken neer te gaan zitten?

Het leven is voor 10% iets wat je overkomt, en 90% hoe je ergens mee omgaat. Jij lijkt alles wat er in je leven gebeurd onder die 10% te scharen?

En die ouders hebben ervoor gezorgd dat hun zoon niet afhankelijk werd van 1 persoon maar leerde zichzelf aan te passen (zie hem o.a. naar het buitenland gaan). Daar zou je jaloers op moeten zijn!

[ Bericht 8% gewijzigd door Hineni op 24-02-2016 11:08:40 ]

Zonder stappen te ondernemen blijf je hierin.. zoals in elk van jouw topics van toepassing is

Wat verwacht je van de mensen hier? Dat je een pilletje krijgt die ineens als je problemen oplost, ofzo?

Zo heb ik vroeger nooit een pony gekregen van mijn ouders. Oneerlijk want ze konden het heus wel betalen. Op mijn 12e was dat echt onrecht. Inmiddels begrijp ik de redenen daarachter. Ja, ik had topamazone kunnen zijn, nee, ik ben het niet, misschien vanwege die beslissing van mijn ouders. That's life, als ik daar nog verdrietig om zou moeten zijn...

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 11:01 schreef sibella2 het volgende:

[..]

Mijn 12-jarige ik zou vast ook heel boos zijn, mijn 25+ jarige ik snapt dat een 12-jarige niet de capaciteiten of het inzicht heeft om over dit soort beslissingen te gaan.

Ja dit.
Die ouders wilden gewoon wat hen het beste leek voor HUN ZOON. Het was niet om jou te zieken.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 10:56 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Wat zou jij doen na zo'n rotstreek van die ouders. Dan voel je je niet echt meer welkom toch? We hadden een prima vriendschap en die zouden we samen voortzetten.

Ik denk dat ik het op die leeftijd al had kunnen relativeren en niet zou betrekken op die vriend. Er is genoeg tijd na school en in het weekend, zeker op die leeftijd, om de vriendschap voor te zetten. Zeker als je daarnaast helemaal geen vrienden had. Je doet nu trouwens of het een enorm drama was, maar dat valt ook wel mee. Een basisschoolklas wordt nou eenmaal verscheurd als ze naar de middelbare school gaan. Je geeft aan dat hij veel lager scoorde dus zal hij ook wel een ander niveau gedaan hebben, je zou dus sowieso al niet met hem in één klas hebben gezeten. Je maakt het wederom weer groter dan het is en je doet net alsof dat het keerpunt in je leven was dat je opeens geen vrienden meer kon maken. Dat terwijl je daarvoor eigenlijk ook al geen vrienden kon maken, maar toevallig wel een maatje had.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 11:21 schreef Bananenpap het volgende:

[..]

Ik denk dat ik het op die leeftijd al had kunnen relativeren en niet zou betrekken op die vriend. Er is genoeg tijd na school en in het weekend, zeker op die leeftijd, om de vriendschap voor te zetten. Zeker als je daarnaast helemaal geen vrienden had. Je doet nu trouwens of het een enorm drama was, maar dat valt ook wel mee. Een basisschoolklas wordt nou eenmaal verscheurd als ze naar de middelbare school gaan. Je geeft aan dat hij veel lager scoorde dus zal hij ook wel een ander niveau gedaan hebben, je zou dus sowieso al niet met hem in één klas hebben gezeten. Je maakt het wederom weer groter dan het is en je doet net alsof dat het keerpunt in je leven was dat je opeens geen vrienden meer kon maken. Dat terwijl je daarvoor eigenlijk ook al geen vrienden kon maken, maar toevallig wel een maatje had.

Hij heeft gewoon letterlijk een trauma opgelopen. En dit heeft hem belemmert om nieuwe relaties aan te gaan na zijn basisschool. Ik denk dat ie slechts het beginpunt van het probleem probeert te schetsen.

Het zou best een keerpunt in Deezers leven kunnen zijn. Dat kunnen wij niet voor hem bepalen.
Als dat echt zo is, heeft ie ook wel echt wat om aan te werken, dus misschie n heeft die EMDR wel nut voor hem (waar hier vraagtekens bij werd gezet soor sommigen en ook mij)

In ieder geval is het niet bevordelijk als iets van zo lang terug je nog steeds zo dwars kan zitten en zou professionele hulp , op wat voor manier dan ook, van toegevoegde waarde zijn