Af van mijn van jongs af aan meegekregen relatiedrang, tips?

Volgens mij gaat het topic er wel over, want dat je je zo voelt is het gevolg van je teleurstellingen. Het medicijn is dan wel degelijk aangesproken worden door een man die helemaal naar je zin is. Persoonlijk geloof ik niet zo in 'zelfredzaamheid'. Bedenk dat het maar een waarde is in de Nederlandse of Westerse cultuur en niet noodzakelijk jouw waarde.

Het lijkt me duidelijk dat je kunt wachten tot je een ons weegt voor iemand jou benadert die helemaal naar je zin is. Als je inziet dat geen enkele relatie perfect is, wat weerhoudt je ervan om gewoon wat te beginnen en zien waar het schip strand?

Stel, je gaat met zo'n 'foute vreemdgaander'. Je vindt hem aantrekkelijk, dus je beleeft er vast spannende tijden mee, als is het maar voor een nacht, een week of een maand en als hij vreemd gaat, dan laat je het hem toch gewoon bekijken? Dan heb je voor zolang of zo kort het duurde wel een leuke tijd gehad. En wie weet blijkt hij toch een uitstekend een (niet seksuele) relatie te kunnen onderhouden. Je weet het niet tot je het probeert, wat heb je te verliezen?

Goed dat je zo scherp hebt wat je wil. Dan kun je dus op basis van je waarden het gevoel op de koop toe nemen, of je waarden veranderen om gehoor te geven aan je gevoel. Jouw beslissing, maar dan kun je je problemen wel afsluiten.

quote:

Op maandag 29 februari 2016 11:01 schreef Andromache het volgende:
goed. Ik weet ook wel wat me te doen staat. het leven in mijn eentje zin geven. Ja, ik ben echt bezig met veranderen, maar die weg gaat niet recht omhoog maar heuvelachtig.

Je zegt het eigenlijk zelf al. Je hecht te veel aan het hebben van een relatie, én je hebt een te geidealiseerd beeld van wat een relatie is. Het klinkt misschien als een raadsel, maar dit lijkt me een typisch geval van "om vooruit te gaan, moet je een stap achteruit zetten". Verzet je zinnen naar dingen die niets met een relatie te doen hebben; die zijn er in overvloed. Veel succes, met wat geluk en wat inzet ga je er nog wel komen.

De relatirdrang ken ik niet, in mijn omegving zijn ze er ook niet veel mee bezig dus dag scheelt. Maar ik ben ondertussen al tig jaar vrijgezel en zou dat toch wel eens anders willen zien. Dan is t of accepteren of daten. En ik zie wel hoe t loopt.
Merk wel dat Hoe langer je vrijgezel betn hoe lastiger het wordt. Je raakt aan je eigen wereldje gewend en het wordt moeilijker om iemand toe te laten daarin (voor mij dan). Wat dan gelijk nog eens extra afstotend werkt.

Wel irritant dat t zo van buiten wordt opgelegd of vaak over wordt gepraat. Maar daar dien je zelf wat over aan te geven dat ze dat niet moeten doen enof wat t met je doet.

quote:

Op vrijdag 26 februari 2016 01:29 schreef RickHD90 het volgende:
Wordt wie jij zou willen daten.

Wie date je liever?

Een man die klaagt over het leven, niet goed voor zichzelf zorgt en liever de hele dag thuis zit?
Of een man die vrolijk is, positieve dingen ziet in plaats van negatieve, zich goed verzorgd en graag nieuwe mensen leert kennen of nieuwe dingen ontdekt?

Hier ben ik het wel mee eens. Negativiteit straal je uit en daar zit niemand op te wachten. Stil staan naar hetgeen dat je op dit moment uitstraalt naar de omgeving, kan wellicht de ogen doen openen.

Ik denk dat TS te veel verwachtingen stelt, zich meer open moet stellen en niet te veel moet oordelen. Ik zie in mijn omgeving dat kennissen (met name single vrouwen) van rond de 30 hun hele leven al hebben uitgestippeld, soms tot in groot detail. Van het aantal kinderen dat ze op x leeftijd willen krijgen tot de grootte van de woning en auto die ze willen bezitten. Om nog maar te spreken van de vaak enorme lijst waaraan potentiële partners aan moeten voldoen. Fantaseren is niks mis mee, maar er schuilt hierin een groot gevaar dat je jezelf én je partners constant gaat teleurstellen wanneer de verwachtingen (en met name de jouwe in dit geval) niet waar kunt maken, omdat ze niet overeen komen. Een relatie aangaan is namelijk geen spel van het (constant) meten van deze verwachtingen.

Een relatie is altijd geven en nemen. Een gelukkig leven kan je niet leiden zonder ooit eens concessies te moeten doen. Zou jij een man die maar één kind wilt in plaats van twee (wens van TS?) meteen af moeten schieten als het verder de ideale partner zou zijn waar je de rest van je leven gelukkig mee kan worden? Of wat dacht je van een partner die niet voldoet aan jouw verwachtingspatroon qua uiterlijk, maar wel bereid is zich volledig te schikken naar jouw wensen? Laat je verassen en oordeel niet te snel wanneer iemand iets verteld over zijn wensen of situatie. Een goede klik voel je echt wel aan met iemand, ongeacht of zijn en jouw wensen exact overeen komen.

Los daarvan, leidt het hebben van een kind niet per definitie tot een gelukkig leven. Ik wil ook graag een kind, maar ik heb nóg liever een partner waarmee ik oud en gelukkig kan worden. Als daar kinderen niet bij passen, dan kan ik daarmee leven. Ik denk dat het uiteindelijk te maken heeft met de huidige mindset van TS. Probeer dat iets te temperen en laat je niet leiden door jouw omgeving en wat zij van jou vinden.

[ Bericht 2% gewijzigd door Justinn op 01-03-2016 00:31:44 ]