Voel je het bijv. als een gemis om geen broers en/of zusters te hebben?
En hoe stond/sta je tegenover je ouders? Voor je je bijv. verantwoordelijk, of weer totaal niet?
krijgen altijd geld van hun ouders mee waar ze ook maar heen gaan..
en broertjes/zusjes missen ze niet... ze weten immers niet wat dat is om die te hebben
En besides, ik zou me weinig kunnen voorstellen hoe het anders moet, maar 1 ding is zeker: ik krijg tenMINSTE 2 kinderen 
groeten Mr_Man!
PS: heb wel een vriendin met een zusje, voor mij wel rete-irritant omdat ik het gevoel heb dat alles wat ik zeg ook doorverteld word, maarja *weinig inzicht* ik zal wel weer paranoia zijn 
[Dit bericht is gewijzigd door Mr_Man op 23-11-2002 00:43]
quote:Dat ligt aan de ouders en de opvoeding die ze geven
Op zaterdag 23 november 2002 00:40 schreef Erosjuhhh het volgende:
mijn ervaring is dat enigskind-eren veeeel verwender zijn..
krijgen altijd geld van hun ouders mee waar ze ook maar heen gaan..
quote:Er staat ook voel je het als een gemis
en broertjes/zusjes missen ze niet... ze weten immers niet wat dat is om die te hebben
quote:Ik heb dus wel een broer, maar daar vertelde ik nooit wat aan. Het was en is alleen maar haat en ellende tussen ons.
Op zaterdag 23 november 2002 00:41 schreef Mr_Man het volgende:
Enig kind zijn zuigt af en toe wel aarsch, kan ik je wel vertellen.. maar ik heb (door omstandigheden) een erg sterke band opgebouwd met paps+mams, therfore zij zijn ook 'mijn beste vrienden' en ik vertel ze dingen die normaal aan een zusje/broertje verteld worden..
quote:Dat dacht ik ook altijd....
En besides, ik zou me weinig kunnen voorstellen hoe het anders moet, maar 1 ding is zeker: ik krijg tenMINSTE 2 kinderengroeten Mr_Man!
quote:-edit- lees hieronder -edit-
Op zaterdag 23 november 2002 00:44 schreef moussy het volgende:[..]
Ik heb dus wel een broer, maar daar vertelde ik nooit wat aan. Het was en is alleen maar haat en ellende tussen ons.
[..]Dat dacht ik ook altijd....
gr Mr_Man
[Dit bericht is gewijzigd door Mr_Man op 23-11-2002 01:36]
quote:Toch niet helemaal... Mink is overleden en ik krijg twijfels of ik het bij 2 kinderen laat of dat ik er toch wel 1tje bij zou willen/mogen krijgen.
Op zaterdag 23 november 2002 00:46 schreef Mr_Man het volgende:[..]
lijkt me toch goed voor elkaar gekregen te hebben dan, "mama van René en Mink"
gr Mr_Man
Probleem is misschien wel dat ik daardoor wel meer moeite heb met het leggen van contacten. Ik ben gewoon iemand die niet gauw op de voorgrond treedt.
Wat betreft verwennerij... ja, ik heb het niet slecht gehad wat financieel betreft. Ik heb altijd prima rond kunnen komen, maar dat ik echt alles gedaan kreeg... nee, dat zeker niet.
Verder is het zo dat relationele banden met onder andere de familie nooit hecht waren. Ouders gescheiden, en vervolgens nogal beschermend opgevoed door m'n moeder. Met m'n pa heb ik pas jaren later weer contact gekregen (toen ik 18 was), 6 jaar later is hij overleden. Mijn vader heb ik dus eigenlijk nooit goed gekend. De familie van m'n vaders kant zit allemaal in Italië en met de familie in Nederland (wat er nog van over is) heb ik geen contact.
Het gemis van broers/zussen is iets wat moeilijk te omschrijven valt, omdat ik het 'fenomeen' eigenlijk niet ken. Misschien was het beter geweest, misschien ook niet.
De band met m'n moeder is bij vlagen goed. Vaak liggen onze meningen over bepaalde situaties zo ver uit elkaar dat de spanningen hoog oplopen.
quote:financieel hebben we het niet breed gehad, maar toch heb je als enig kind altijd het alleenrecht op alle resources.. verwendheid is meer uitzondering dan regel denk ik, jongste kinderen (uit een gezin > 3) hebben altijd mééér (omdat diegene die zo'n groot gezin kan onderhouden, blijkbaar wat meer fin. ademruimte heeft).
Op zaterdag 23 november 2002 01:02 schreef MSXUser het volgende:...De band met m'n moeder is bij vlagen goed. Vaak liggen onze meningen over bepaalde situaties zo ver uit elkaar dat de spanningen hoog oplopen.
Zelf ben ik tot +/- mn 16 loner geweest, daarna begonnen met sociale integratie en shit, nu heb ben ik vrij open, maar toch blijft ieder enigkind wat meer voor zichzelf houden, dunkt me 
groeten Mr_Man
Je kleine meissie komt niets tekort hoor, jij en je man zijn er om van haar te houden, en ze heeft een prachtige, waardevolle herinnering aan Mink, juist omdat jullie daar zo vreselijk integer mee om zijn gegaan wat haar betreft.
Ik zou willen dat ik even bij je kon zijn om je vast te houden en tegen je te zeggen dat je het meest moedige mens bent dat ik dit jaar ben tegengekomen op het internet. En jouw twijffels behoeven geen raad, ik weet pertinent zeker dat jouw hart je ingeeft wat juist is, voor je gezin, maar bovenal voor jezelf.
Ik weet niet, maar ik ben heel ontroerd door dit topic. Ik meen te weten en snappen waarom je dit vraagt, als ik je kwets met mijn post besef dan dat ik dat niet bedoel, ik heb alleen maar alles gevolgd en ben dankbaar dat ik het heb mógen volgen. Je bent een bijzonder mens Moussy.
Sorry als ik nu veel te sentimenteel over kom. Mijn tijd om te reageren op alles is door allerlei omstandigheden die ik door je vraag in dit topic herken nu pas gekomen denk ik.
quote:sorry, ik wist dit niet
Op zaterdag 23 november 2002 01:01 schreef moussy het volgende:[..]
Toch niet helemaal... Mink is overleden en ik krijg twijfels of ik het bij 2 kinderen laat of dat ik er toch wel 1tje bij zou willen/mogen krijgen.
ik kan je naar aanleiding hiervan het volgende zeggen: ik heb er NOOIT spijt van gehad dat ik enig kind ben, jij lijkt me een goede moeder te zijn, dus ik denk ook niet dat jouw kind daar problemen mee zal hebben. Het is af en toe praktisch om een broertje of zusje te hebben, omdat je dan problemen kunt vertellen die je niet aan je ouders kwijt zou kunnen, maar het kan ook altijd anders uitvallen! Bij 2 of meer kinderen heb je gewoon de handigheid en als jullie financiële situatie en toekomstverwachtingen daar goed genoeg voor zijn, zou ik WEL een tweede kind erbij nemen.
Ik moet zeggen dat ik je een enorm sterke vrouw vind en ik hoop dat jullie eruit komen!!
Groeten, ik.
Ik zit inderdaad te piekeren en te doen. Aan de ene kant denk ik ; René is bijna 4, gaat straks naar school, dus dan zou ik zachtjes aan op zoek kunnen naar werk. Maar aan de andere kant gilt er ook iets in me om nog een kind. Maar daarbij komt ook nog eens dat ik bang ben dat ik een volgende zwangerschap niet aan kan. En natuurlijk de angst voor herhaling....
quote:Weet je wat de pest is Moussy? Dit is een dilemma dat balanceert tussen ratio en emotie. Ga je het puur rationeel bekijken dan weet je vast ergens wel wat het beste is voor je gezin, klaar dus, maar vlak je emoties effe uit zeg
Op zaterdag 23 november 2002 01:44 schreef moussy het volgende:
vrouwtje R,Aan de ene kant denk ik ; René is bijna 4, gaat straks naar school, dus dan zou ik zachtjes aan op zoek kunnen naar werk. Maar aan de andere kant gilt er ook iets in me om nog een kind. Maar daarbij komt ook nog eens dat ik bang ben dat ik een volgende zwangerschap niet aan kan. En natuurlijk de angst voor herhaling....
Dat gaat dus niet. Ik weet in ieder geval zeker dat René niets tekort zal komen op geestelijk vlak als jullie besluiten het bij deze gezinsvorm te houden. Ik weet ook zeker dat de keuze die je jezelf stelt een van de moeilijkste is die je moet maken.
Ik kan je geen raad geven meis, kan alleen naar je luisteren en je vertellen dat je er hoe dan ook uitkomt, omdat je een goed en groot hart hebt Het enige dat je kunt doen is wéér met de artsen overleggen of je verlangen te realiseren is. Ergens weet je natuurlijk wat zij zullen zeggen en dat je van hen ook geen garantie kunt krijgen op een 100% goede afloop. Pas op het moment dat je dat kunt accepteren kun je denk ik de juiste keuze maken en daar ook mee omgaan.
Sterkte Moussy
Puur het feit dat je het serieus overweegt en echt, echt over na denkt, ten behoeve van Rene....hulde!
Kun je geen lijsje voor en tegen maken? Dan kun je rationeel bekijken wat de voors en tegens zijn en kunnen ze je mogelijk helpen met een keuze te maken. Anders blijf je malen en denken aan dingen die je eigenlijk, als je er waardepunten aan zou toekennen, helemaal niet zo waardevol voor je zijn..
Es denken, wat zou ik in jouw situatie (ff doen alsof dat kan) als voor en nadelen beschouwen...
Voor:
verlangen
Mous zou een goede moeder zijn
gezellig voor Rene
Peet is een goede vader
het is goed voor Rene om een brusje te hebben
tegen:
gezondheid van het kind
Gezondheid van de ouders: wat heeft Rene aan een ingestorte moeder?
straks kunnen Rene en Brusje het niet goed met elkaar vinden
....
Hmmm, lastig, het is niet rationeel te beslissen, dat kan nooit!! Laat je zoveel mogelijk informeren, en probeer een keuze te maken waar je vrede mee kan hebben. En weet je: wat je beslist, Rene zal het goed hebben. Want alles waar je mee bezig bent en waar je voor kiest doe je voornamelijk in haar belang. (bewaar alle draadjes maar voor later: wat zal Rene trots op je zijn!!)
ik
eigenlijk heeft ER alles al gezegd wat ik zou kunnen bedenken.
Ik wil dus alleen nog maar even zeggen dat ik je heel veel kracht en wijsheid toewens,
en dat ik eigenlijk vermoed dat het niet bij René en Mink zal blijven.
Je hebt zoveel vragen, zoveel twijfels,
en je moet nog door zoveel pijn.
Het is bijna niet te dragen en ik als moeder kan me nog niet een tiende bedenken van alles wat er door je koppie gaat.
Neem je tijd,
het is allemaal nog zo vers, moussy.
[Dit bericht is gewijzigd door shmoopy op 23-11-2002 09:33]
quote:Dat geeft toch ook niet
Op zaterdag 23 november 2002 01:34 schreef Mr_Man het volgende:[..]
sorry, ik wist dit niet
quote:Als ik hier naar kijk, Ethisch vraagstuk prematuur geboren kindje , dan gaat er iets door me heen van geef dat kind maar aan mij!! Maar een moeder die in de WAO zit maakt niet zo veel kansen voor adoptie of pleegouderschap.
Op zaterdag 23 november 2002 09:23 schreef Catootje het volgende:
Zou adoptie wat zijn Mous? Of pleegouderschap?
quote:Het lijkt misschien wel als of ik een nieuw probleem aan het creëren ben... voor mezelf dan. Maar het voelt allemaal zo raar. Daar waar bij andere alles doorgaat, kind geboren, mee naar huis er voor je kind zijn, het verzorgen enz enz. Dat is bij mij gestopt en ik denk dat ik daarom zo sterk het verlangen heb naar een derde kind. Maar aan de andere kant ik wéét dat Mink niet te vervangen is en dat is ook iets dat ik niet wil. Aan de ene kant denk ik, ik zie wel hoe het loopt, maar aan de andere kant wil ik nu wel eens zekerheid met dingen. Ik weet het gewoon niet....
Op zaterdag 23 november 2002 09:26 schreef shmoopy het volgende:
Neem je tijd,
het is allemaal nog zo vers, moussy.
Natuurlijk denk ik - nu ik volwassen ben - weleens: waren mijn broertjes maar blijven leven. Anderzijds weet je als enigskind niet wat het is om een broer of zus te hebben. Dat gevoel ken je niet, en dus kun je dat ook niet missen. Ik kan me ook wel herinneren dat ik als kind vriendjes ruzie zag maken met hun brusjes en dan dacht: gelukkig heb ik dat niet!
Ja, als je volwassen bent, en je ouders worden ouder, kunnen zich minder goed redden, dan ben je de enige die voor die zorg opdraait. Dat is niet altijd prettig, omdat je de zorg niet met een ander kunt delen, die precies hetzelfde tegenover je ouders staat als jij. Maar daar heb je dan je partner voor, of andere vrienden. Je bent echt niet helemaal alleen. En ik vind dat geen reden om een brusje voor je kind te willen.
Zoals je weet is Christan ook alleen en zoals het ernaar uit ziet, blijft dat ook zo. Daar voel ik me beslist niet schuldig over, misschien ook omdat ik zelf heb ervaren dat opgroeien als enigskind helemaal niet vervelend is.
Nogmaals, ik denk niet dat je ***alleen voor René*** moet kiezen voor een derde kindje. (Niet dat ik denk dat dat je enige reden zou zijn uiteraard ).
Nou goed, heel verhaal, hopelijk heb je er wat aan. Als je wilt, mag je me ook mailen hoor, als je dat prettiger vindt.
Ik heb een fijne jeugd gehad, heb nooit echt grote behoefte gehad aan een broertje of zusje. Heb me in sociaal opzicht ook prima ontwikkelt, niets bijzonders dus.
Kijk, zolang ik klein was heb ik het altijd als voordeel gezien, zolang alles goed is thuis IS het ook heerlijk! Je hebt altijd je eigen plekje en dat is best wat waard denk ik...
Tot er problemen komen thuis (wat niet te hopen is uiteraard), dan sta je er echt alleen voor, en je kunt nog zo vinden dat je op je ouders moet kunnen terugvallen: dat zijn dan de mensen waar je je in verkeken hebt en die je juist NIET wilt gebruiken om bij uit te huilen, je wilt dan iemand die in hetzelfde bootje zit en dat kan bijna alleen een broertje of zusje zijn...
Ook als je ouder wordt en je krijgt de zorg voor je ouders dan is het zwaar die alleen te moeten dragen. met een broer of zus naast je is het ook zwaar, maar alleen sta je nog weer net wat alleener. Je kunt geen overleg voeren met iemand die je ouder net zo goed kent als jij...
Hoe het is om enigst kind te zijn zal voor iedereen anders zijn, voor de een is het ideaal, voor de ander een leegte. (ik behoor dus tot de laatste groep)
Maar Moussy: veel sterkte, ik heb je verhaal gelezen (volg het al tijden) en kan niet anders zeggen dan dat ik veel restpect voor je heb! Dus kop op!
quote:Ik ben dus geen enigskind , maar heb het wel zo ervaren. Ik heb wel een broer maar op de leeftijd dat ik die "nodig" had, was ie er niet. Vanaf zijn 15de woonde hij in een internaat (ik was toen 12) en was hij in het weekend thuis. Omdat hij ontzettend moeilijk was waren die weekenden niet fijn. Was ik hem persoonlijk liever kwijt dan rijk. Ik had niks aan hem, kon nergens mee op hem terug vallen of wat dan ook. Mijn broer is daarna nooit meer thuis komen wonen.
Op zaterdag 23 november 2002 11:46 schreef Nyame het volgende:Kijk, zolang ik klein was heb ik het altijd als voordeel gezien, zolang alles goed is thuis IS het ook heerlijk! Je hebt altijd je eigen plekje en dat is best wat waard denk ik...
Tot er problemen komen thuis (wat niet te hopen is uiteraard), dan sta je er echt alleen voor, en je kunt nog zo vinden dat je op je ouders moet kunnen terugvallen: dat zijn dan de mensen waar je je in verkeken hebt en die je juist NIET wilt gebruiken om bij uit te huilen, je wilt dan iemand die in hetzelfde bootje zit en dat kan bijna alleen een broertje of zusje zijn...
Ook als je ouder wordt en je krijgt de zorg voor je ouders dan is het zwaar die alleen te moeten dragen. met een broer of zus naast je is het ook zwaar, maar alleen sta je nog weer net wat alleener. Je kunt geen overleg voeren met iemand die je ouder net zo goed kent als jij...Hoe het is om enigst kind te zijn zal voor iedereen anders zijn, voor de een is het ideaal, voor de ander een leegte. (ik behoor dus tot de laatste groep)
Mijn ouders gingen scheiden toen ik 18 was. Ik bleef dus alleen achter met mijn moeder. Mijn broer was nog steeds niet in beeld. Die vond het allemaal wel best die woonde al op zich zelf en zo. Maar mijn moeder ging mij vreselijk claimen. De opemerking van ahh laat je me weer alleen of ik heb alleen jou nog maar, die waren er meerdere keren per dag. Ik liet op een gegeven moment mijn leven leven door mijn moeder. Zelfs toen ik al een gezin had. Ik heb me altijd verantwoordelijk gevoeld voor mijn moeder. Durfde niet op mezelf te gaan wonen omdat ik dr anders in de steek liet. Tot op een gegeven moment de knop om ging en ik in een week tijd een huis had en op de 10de dag verhuisd ben. Ze had of kreeg de tijd niet om te mekkeren dat ik dr alleen liet.
Maar ze belde wel geregeld op dat ze zich zo verveeld en zich zo eenzaam voelde. Dan ging ik weer met mn goeie gedrag naar dr toe. En ja, zelfs nog toen ik al een gezin had.
Ik bedenk me nu door het stukje van Nyame , dat ik hier een vraag stel terwijl ik er zelf antwoord op kan geven.... Nee, "enigskind" zijn is heb ik niet als een voordeel gezien. Maar een broer hebben en er geen zak aan hebben is ook niet fijn. Dus eigenlijk..... maakt het gewoon niets uit zolang je niet in de toekomst kan kijken... toch?
[Dit bericht is gewijzigd door moussy op 23-11-2002 12:45]
quote:Nee, dat klopt Moussy. Als René geen broertje of zusje meer krijgt, zal ze nooit anders weten. En als ze nog wel een brusje krijgt, zal ze ook niet anders weten, ze is nog te jong om zich later de tijd alleen te herinneren (tenzij het onverhoopt nog jaren zou duren voor brusje arriveert). Wat "beter" is, kun je niet zeggen.
Op zaterdag 23 november 2002 12:36 schreef moussy het volgende:Ik bedenk me nu door het stukje van Nyame , dat ik hier een vraag stel terwijl ik er zelf antwoord op kan geven.... Nee, "enigskind" zijn is heb ik niet als een voordeel gezien. Maar een broer hebben en er geen zak aan hebben is ook niet fijn. Dus eigenlijk..... maakt het gewoon niets uit zolang je niet in de toekomst kan kijken... toch?
Ik had altijd het gevoel dat ik 2 x zogoed me best moest doen om het goed te maken voor de kinderen die me ouders nooit hadden, en dat heeft een hoop bijgedragen aan mijn leven .....o.a. grote zelfverzekerdheid en meer.
Het is als enigskind 9/10 keer zo dat het meer verwend word, maar in mijn geval was dat niet zo, en daar begon ik me enorm aan te ergen, omdat iedereen zij als ik iets nieuws had, het gekregen zou hebben van me ouders ( terwijl ik er zelf hard voor gewerkt had ) maar daar ben ik nu wel over heen.
Wat het betreft broers of zussen...nee ik mis ze niet, kzou geen idee hebben hoe het is om ze te hebben, ik kan namelijk heel goed met mezelf opschieten en mezelf goed vermaken.
Tot zover vind ik het dus geweldig om enigskind te zijn!
quote:Dit lijkt me ook vreselijk, vooral op die leeftijd, de periode net voor de pubertijd terwijl je zelf je draai niet kan vinden. Volgens mij moet je dan denken dat alle aandacht ingepikt wordt door een "indringer"
Op zaterdag 23 november 2002 13:07 schreef glossy het volgende:
ik ben zelf 11 jaar enigs kind geweest , ik zelf vond dat niet erg,toen ik elf was kreeg ik een zusje ik was daar in 1ste instantie niet eens blij mee,had liever alleen gebleven,maar nu ze ouder word (zij is net 16 geworden) vind ik het nu wel leuk.
quote:psies zo denk je ook dan op die leeftijd (had ik dan tenminste) vond het ook niet leuk ,nu ze ouder word word het leuker ,ze komt nu met dingen zoals vriendjes enzo van hoe deed jij dat of wat moet ik doen,zulke dingen zijn leuk,maar als je dan een jaar of 15 bent en zij was 4 had je echt wat moet ik met een klein zusje ,ze wou steeds met je met de barbies spelen enzo ,en op een leeftijd van 15 heb je dat wel een beetje gehad,ik vond het soms best wel moeilijk met zo een leeftijds verschil je leeft toch allebij in een hele andere wereld zeg maar
Op zaterdag 23 november 2002 13:25 schreef moussy het volgende:[..]
Dit lijkt me ook vreselijk, vooral op die leeftijd, de periode net voor de pubertijd terwijl je zelf je draai niet kan vinden. Volgens mij moet je dan denken dat alle aandacht ingepikt wordt door een "indringer"
quote:Heb je ook geen 'empty nest'gevoelens? Heel je lijf en leden hebben klaar gestaan om dat kindje te ontvangen en nu is dat weg...je hormonen moeten wel nu op alle gekke plekjes zijn en niet op de 'goede'... zou het kunnen dat het gevoel van zoeken en verlangen ook niet een groot deel het verlangen naar/rouwen over Mink is? (ik gok ook maar wat hoor!) Ik bedoel dus niet dat je een nieuwe zwangerschap als eenv ervanging van Mink zou ervaren, mar dat de gevoelens die je nu hebt.. 'het verlangen naar een kind' eigenlijk 'het verlangen naar Mink' is.
Op zaterdag 23 november 2002 11:00 schreef moussy het volgende:[..]
Dat geeft toch ook niet
[..]Als ik hier naar kijk, Ethisch vraagstuk prematuur geboren kindje , dan gaat er iets door me heen van geef dat kind maar aan mij!! Maar een moeder die in de WAO zit maakt niet zo veel kansen voor adoptie of pleegouderschap.
[..]Het lijkt misschien wel als of ik een nieuw probleem aan het creëren ben... voor mezelf dan. Maar het voelt allemaal zo raar. Daar waar bij andere alles doorgaat, kind geboren, mee naar huis er voor je kind zijn, het verzorgen enz enz. Dat is bij mij gestopt en ik denk dat ik daarom zo sterk het verlangen heb naar een derde kind. Maar aan de andere kant ik wéét dat Mink niet te vervangen is en dat is ook iets dat ik niet wil. Aan de ene kant denk ik, ik zie wel hoe het loopt, maar aan de andere kant wil ik nu wel eens zekerheid met dingen. Ik weet het gewoon niet....
quote:Dag lieve Moussy
Op zaterdag 23 november 2002 00:37 schreef moussy het volgende:
Hoe is dat nou om enigskind te zijn?
Voel je het bijv. als een gemis om geen broers en/of zusters te hebben?
En hoe stond/sta je tegenover je ouders? Voor je je bijv. verantwoordelijk, of weer totaal niet?
Ik ben enigskind en heb het altijd vreselijk gevonden dat ik geen broertje(s) en/of zusje(s) had 
De reacties van anderen waren ook altijd hetzelfde:
"Goh ben je enigskind? Dan word je ook heel erg verwend zeker!"
Terwijl dat in mijn geval helemaal niet opging.
Het was een bewuste keus van mijn moeder om maar één kind te willen. Meer kinderen had ze (gezien haar slechte jeugd) niet aangekund.
Omdat ik zelf ook geen gelukkige jeugd heb gehad, heb ik ook vaak een broer of zusje gemist om de nare dingen mee te delen, om iemand te hebben die in dezelfde situatie als ik zat en daar verdriet en pijn mee te kunnen delen.
Natuurlijk was het naar school gaan en de vakanties e.d. extra moeilijk zonder broer of zusje; je moest alles alleen doen.
Ook voor wat betreft het leren voor jezelf opkomen en ruzie maken heb ik een broer of zusje gemist. Als ik ruzie maakte, was dat altijd met mijn ouders. Dat win je nooit natuurlijk.
Zelfs nu, ik ben al 29, mis ik nog steeds een broer of zus. Alleen al als ik eraan denk dat mijn ouders wat ouder worden en ik er straks alleen voor sta als het echt niet meer goed gaat met ze.
Ik voel me nog steeds eenzaam en nog steeds is het verlangen naar een broer of zus aanwezig, hoe gek dat misschien ook klinkt.
[Dit bericht is gewijzigd door DuchessX op 23-11-2002 14:31]
quote:ben ik niet met je eens,ik ben 11 jaar alleen geweest en nooit verwend
Op zaterdag 23 november 2002 00:40 schreef Erosjuhhh het volgende:
mijn ervaring is dat enigskind-eren veeeel verwender zijn..
krijgen altijd geld van hun ouders mee waar ze ook maar heen gaan..
en broertjes/zusjes missen ze niet... ze weten immers niet wat dat is om die te hebben
Net zoals ER schrijft ben jij vreselijk moedig en heb ik diepe bewondering voor je. Ik zou willen dat ik je kon adviseren maar dat kan ik helaas niet. Wel een goed idee om middels dit topic af te tasten wat de meningen van anderen zijn, om op basis daarvan je eigen mening te kunnen vormen.
Ik wens je heel veel succes en sterkte. Je komt er vast wel uit
Hoe ik tegenover mijn ouders sta? Tja vrij normaal denk ik, het zijn gewoon mijn ouders en tja meer is er niet over te zeggen, het zijn ouders.
quote:Slaat echt nergens op. In mijn geval dan (Ik ben enig kind).
Op zaterdag 23 november 2002 00:40 schreef Erosjuhhh het volgende:
mijn ervaring is dat enigskind-eren veeeel verwender zijn..
krijgen altijd geld van hun ouders mee waar ze ook maar heen gaan..
en broertjes/zusjes missen ze niet... ze weten immers niet wat dat is om die te hebben
-'Krijgen altijd geld van hun ouders mee waar ze ook heen gaan' -- Ik krijg van mijn ouders een vastgesteld bedrag per maand wat ik mag besteden aan noodzakelijke dingen (een basishoeveelheid kleding in mijn kast bijvoorbeeld), absoluut niet meer, en wat ik voor de rest nodig heb aan geld verdien ik zelf bij. Ik heb al jaren meerdere baantjes.
-'Broertjes/zusjes missen ze niet' -- Bullshit! Als ik iets mis is het dat wel. Ik vind het juist leuk om dingen te kunnen delen en te kunnen bepraten, maar die mogelijkheid heb ik dus wat minder.
Bovendien moet ik altijd 100 % voor mezelf opkomen als ik het niet met mijn ouders eens ben (komt best nogal eens voor), en heb ik dan niet direct iemand in de buurt die samen met mij strijdt, om het zo maar te zeggen. Het samen sterk-gevoel zeg maar. Ik heb dat altijd alleen moeten doen.
En ja, het ziet er bij vrienden die nog thuis wonen altijd héél gezellig uit als ik langskom (al weet ik dat ze ook best wel eens ruzie maken).
Verdere nadelen:
-Mensen die automatisch al wat terughoudender worden ten opzichte van jou als je zegt dat je enig kind bent, want 'ze is vast een enorm verwend nest'. Zonder jou echt te kennen.
-De deur naar de rest van de wereld staat wat minder wijd open. Met een broer of zus leer je bijvoorbeeld ook zijn of haar vrienden kennen en ga je er zelf ook regelmatig mee om, als enig kind moet je heel je sociale leven zelf opbouwen. Dat moet anders ook, maar als enig kind moet je er veel meer moeite voor doen. Je mist 'kruiwagentjes' en dergelijke.
[Dit bericht is gewijzigd door postinggirl op 23-11-2002 15:38]
ik heb ook met dit dillemma gezeten. voor mijn oudste hebben we een kindje verloren. gelukkig kregen we een jaar daarna een gezonde zoon.
daarna hebben we weer een kindje verloren en besloot ik dat het voor mij genoeg was. ik wilde niet meer. toen mijn oudste bijna 5 was raakte ik ongepland zwanger van de jongste. mijn zwangerschap was een hel. ik was constant bang het kind te verliezen en raakte mede door het verleden in de war. ben na de geboorte van jongste zoon in een zware depressie geraakt en ben 5 maanden "opgeborgen" geweest. ben nog steeds bezig om uit mijn dal te kruipen. mijn zoon heeft vroeger wel gevraagd om een broertje of zusje, maar meer omdat zijn vriendje ook een zusje kreeg. nu zijn ze (bijna) 9 en 3 en helemaal aan elkaar verknocht. ik heb het moeilijk gehad, maar ik ben zo trots op mijn jongens!
wat ik maar wil zeggen moussy: neem de tijd. volgens mij ben je nog steeds in een rouwproces. dat heeft ook zijn tijd nodig. en ik weet zeker dat je daarna de juiste beslissing zult nemen. ik wens je heel veel sterkte toe.
En aan moussy: ook zonder 2e broertje of zusje zal René bij jullie een fantastische jeugd hebben. Ze heeft een broertje, hij is alleen ergens anders.
Ik ben op zich best verwend, in de zin van dat ik nooit aandacht tekort ben gekomen en ook nooit spulletjes. Ik heb geen verwend karakter, ik kan heel makkelijk delen met anderen. Dat had ik als kind al.
Ik had vroeger een vriendje en vriendinnetje die, als ik hun zin niet wilde doen, riepen dat dat gewoon kwam omdat ik enigskind was en dús egoïstisch - een soort chantagemiddel dus. En dat terwijl ik juist veel te toegeeflijk en te aardig voor anderen was toen ik klein was en allesbehalve verwend en egoïstisch. Ik liet zelfs een beetje te veel over me heen lopen.
Wat ik ook wel heel goed geleerd heb is om mezelf te vermaken. Ik kon heel goed alleen spelen (ook al hadden we altijd wel genoeg vriendjes, vriendinnetjes, nichtjes en neefjes over de vloer, maar die waren er natuurlijk niet altijd, zoals een broertje of zusje wel). Ik kan mezelf nu nog steeds heel goed bezighouden - het is ook onzin dat de ouders van enigskinderen die kinderen eeuwig en altijd bezig moeten houden, want dat is niet zo.
Het enige nadeel is dat je ouders wel heel bezorgd zijn en veel op je letten, maar dat had bij mij een andere reden, namelijk dat ze me bijna kwijt zijn geweest.
quote:Dat is misschien wel een voordeel! Ik heb altijd met m'n zusje gespeeld en heb dus veel meer moeite met mezelf te vermaken... Ik kan heel moeilijk alleen zijn, omdat ik vrijwel altijd iemand had met wie ik uren doorbracht....
Op zaterdag 23 november 2002 17:46 schreef Angeles het volgende:Wat ik ook wel heel goed geleerd heb is om mezelf te vermaken. Ik kon heel goed alleen spelen (ook al hadden we altijd wel genoeg vriendjes, vriendinnetjes, nichtjes en neefjes over de vloer, maar die waren er natuurlijk niet altijd, zoals een broertje of zusje wel). Ik kan mezelf nu nog steeds heel goed bezighouden - het is ook onzin dat de ouders van enigskinderen die kinderen eeuwig en altijd bezig moeten houden, want dat is niet zo.
M'n neefje is ook enigskind... en die kon als kind zijnde wel heel moeilijk delen... als hij bijvoorbeeld tv aan het kijken was en wij speelden met speelgoed van hem, dan kwam hij er gelijk aan om het af te pakken... maar goed, misschien ligt dat ook wel totaal aan de opvoeding...
quote:Ik denk het ook... en ook aan het karakter. Enigskind zijn is natuurlijk maar een heel klein deeltje van iemand en het is lang niet allesbepalend. Als iemand toch al moeite heeft met delen zal het dat misschien wel versterken.
Op zaterdag 23 november 2002 17:55 schreef Qarinx het volgende:M'n neefje is ook enigskind... en die kon als kind zijnde wel heel moeilijk delen... als hij bijvoorbeeld tv aan het kijken was en wij speelden met speelgoed van hem, dan kwam hij er gelijk aan om het af te pakken... maar goed, misschien ligt dat ook wel totaal aan de opvoeding...
quote:Dat ben ik dus nu al. Ik ben dus vreselijk bang om René óók kwijt te raken.
Op zaterdag 23 november 2002 17:46 schreef Angeles het volgende:
Het enige nadeel is dat je ouders wel heel bezorgd zijn en veel op je letten, maar dat had bij mij een andere reden, namelijk dat ze me bijna kwijt zijn geweest.
quote:Dat is ook heel begrijpelijk, net als bij mijn ouders.
Op zaterdag 23 november 2002 20:38 schreef moussy het volgende:[..]
Dat ben ik dus nu al. Ik ben dus vreselijk bang om René óók kwijt te raken.
Een voordeel was dat er een aantal huizen verderop een gezin woonde met drie zonen. Daar was (ben) ik kind aan huis. En die jongens zaten elkaar altijd aardig in de haren. :-) Kon ik wel om lachen soms.
Maar ik denk, dat als ik ooit kinderen krijg, ik er toch wel meer dan 1 zou willen.
Ik moet zeggen dat ik het nooit heb betreurd. Ik ben altijd wel min of meer een Einzelgaenger geweest, maar ik weet niet of dit te maken heeft met de afwezigheid van een broer of zus - ik begin steeds meer te denken dat het een aangeboren karaktertrek is.
Ik denk dat ik wel verwend ben, maar wel op een verantwoorde wijze. Dwz.: ik ken gezinnen waar de kinderen iedere dag een cadeau kregen, doorgaans volkomen nutteloze dingen.
Toen mijn ouders eenmaal doorhadden dat ik ontzettend van literatuur en klassieke muziek houd, werd ik daar haast onder bedolven.
Ik heb ook nooit moeite gehad met delen, integendeel.
Eigenlijk ben ik blij dat ik geen broer of zus heb - ik zou mijn halfbroers absoluut niet willen missen, maar die liepen mij, dankzij het leeftijdsverschil, niet in de weg. En mijn voorkeuren en hobbies waren nogal vreemd voor kinderen en jongeren van mijn leeftijd - bovendien ging zo'n beetje al mijn tijd daarin zitten. Ik zou een broer of zus waarschijnlijk alleen maar als afleiding hebben beschouwd.
Afgezien van een van mijn beste vrienden en een ex-vriendin, ben ik ook het enige enige kind (dit staat voor geen meter) dat ik ken.
quote:Ow, da's een goeie. Ik kan geen ruzie maken. Nooit geleerd, als enigskind. En dat kan heel erg lastig zijn. Ik kan me moeilijk verweren, hoewel ik verbaal echt wel uit de voeten kan. Maar ruzie maakt mij heel erg van streek. Ik denk dat het scheelt als je dat als kind leert, ruzie maken.
Op zaterdag 23 november 2002 21:00 schreef case_ het volgende:
Ik ben ook enigskind. Ik heb er nooit moeite mee gehad. Hoewel ik me wel eens afvraag, hoe het zou zijn om een broer of zus te hebben. Ik denk dat het wel leerzaam is als je eens ruzie kan maken met een broer of zus: misschien heeft dat zelfs wel enkele leerzame aspecten (maar natuurlijk ook nadelen).
quote:Het is prima om enigskind te zijn.
Op zaterdag 23 november 2002 00:37 schreef moussy het volgende:
Hoe is dat nou om enigskind te zijn?
Voel je het bijv. als een gemis om geen broers en/of zusters te hebben?
En hoe stond/sta je tegenover je ouders? Voor je je bijv. verantwoordelijk, of weer totaal niet?
Ik zit er totaal niet mee. Ik heb 2 hele goeie vrienden/vriendinnen die een zusje/broertje hebben maar ik ben blij dat ik er niet 1 heb.
Voordeel van alleen zijn is dat je niet hoeft te delen. Het klinkt heel egoistisch maar het is wel zo. Je krijgt meer/makkelijker support van je ouders (financieel) omdat er meer geld over is.
Daarnaast heb je nooit het probleem dat je broer(tje)/zus(je) de spreekwoordelijke Donald Duck heeft ingepikt.
Aan de andere kant heb je ook niet de leuke dingen er van maar ik kan me prima in me eentje vermaken en als ik lol met anderen wil hebben dan ga ik gewoon naar een vriend/vriendin toe dus naar mijn mening gaat het allemaal prima.
quote:DIT heb ik ook.
Op zaterdag 23 november 2002 01:02 schreef MSXUser het volgende:
Op zich heb ik altijd heel weinig moeite gehad met het enigskind zijn. Ik ben m'n hele leven al een 'loner' en kan me prima alleen vermaken in m'n kleine, vertrouwde wereldje.
Probleem is misschien wel dat ik daardoor wel meer moeite heb met het leggen van contacten. Ik ben gewoon iemand die niet gauw op de voorgrond treedt.
Wat betreft verwennerij... ja, ik heb het niet slecht gehad wat financieel betreft. Ik heb altijd prima rond kunnen komen, maar dat ik echt alles gedaan kreeg... nee, dat zeker niet.
Verder is het zo dat relationele banden met onder andere de familie nooit hecht waren. [knip]
ik ben wel verwend denk.
Ik kreeg niet alles wat mijn hartje begeerde maar ik merkte en merk!!! wel dat ik meer krijg dan kinderen die wel broers of zusjes hebben.
MIjn ouders zeggen ook altijd van als je nog een broer of zus had gehad dan gaven we je dit of dat niet want dan moet de ander ook.
Kijk ik heb vroeger altijd de sporten die ik wilde doen kunnen doen. judoeen ging op een gegeven moment niet meer maar ik mocht wel op paardrijden. Wij gingen 1 keer per jaar naar spanje, frankrijkrijk... noem het maar + nog een keer naar centerparks voor twee weken (kerst) en nog een weekje duinrell met de caravan.
Voor mijn ene opa en oma was ik het oudste en voor de andere opa en oma het jongste kleinkind en dat heeft ook zijn voordelen.
Ik kreeg qua geld echt niet alles wat ik wilde.
Ik moest zelf wat hh taken uitvoeren voor mijn zakgeld... ok ik kreeg het ook wel als ik nix deed maar zo ben ik niet.
Ik kreeg een tientje in de week tot ik ging werken en ik vanwege school niet meer op donderdagavond kon werken en toen kreeg ik ineens 25,- in de week.
Om het bedrag waar ik dus niet voor kon werken te compenseren.
Uitgaan hebben mijn ouders nooit voor me betaald, alleen als ik ging vrijdansen in de dansschool.
Mijn ouders brachten me wel altijd weg en haalden me op als ik ergens stond. Nu nog steeds. Ik kan ze ten alle tijden bellen en ze staan voor me klaar.
Ik zie het niet hebben van broer of zussen dus echt niet als een verlies.
Ik denk er verder ook niet bij na... ook al ben ik nu wel van de tweede zwanger omdat ik wel twee kinderen wil.
Ik hoop ook met al mijn hart dat het een beetje goed gaat tussen die twee maar ja, dat is een stukje karakter en een stukje opvoeding natuurlijk dus we zien wel...
Niet meer piekeren hoor Moussy!!!!!
Ik ook namelijk, sterker nog. Van mijn vaders kant was ik lange tijd de enige kleinzoon. (geen neefjes, nichtjes enzo).
Ik zelf vind niet echt dat ik verwend ben, oke ik heb het echt niet slecht gehad, maar verwend nee niet echt.
TJa en broertjes en zusjes misje je niet als je die nooit gehad hebt. Kijk bij mijn vrienden zie ik soms wel hoe gezellig het is, maar ik kan het ook goed met mijn ouders vinden.
En ik heb mee ook nooit alleen gevoeld ofzo, heb altijd veel vrieden gehad.
Dus een straf is het niet, alleen denk ik zelf, mocht ik kinderen krijgen dat ik het liefst er wel 2 zou willen hebben. Maar goed daar kan je natuurlijk ook niks over zeggen
quote:Maar dat hangt ook weer van de opvoeding af: hier ben ik eentje van drie..noooooit geleerd om goed ruzie te maken. Kan er nu ook dagenlang naar van zijn, ik vind dat soort dingen echt heel moeilijk. Als je je kind leert ruzie maken en af en toe het gevoel geeft dat ze een overwinning boeken of dat er naar ze geluisterd wordt, hoef je daar geen 'extra kindje voor te maken' ...
Op zaterdag 23 november 2002 21:16 schreef Rewimo het volgende:[..]
Ow, da's een goeie. Ik kan geen ruzie maken. Nooit geleerd, als enigskind. En dat kan heel erg lastig zijn. Ik kan me moeilijk verweren, hoewel ik verbaal echt wel uit de voeten kan. Maar ruzie maakt mij heel erg van streek. Ik denk dat het scheelt als je dat als kind leert, ruzie maken.
quote:Niet om je aan te vallen maar weet je hoe ik dit vind klinken?
Op zondag 24 november 2002 08:55 schreef Angel22 het volgende:
Ja ik ben enigst kind en ik denk ook wel verwend.
Ik kreeg niet alles wat mijn hartje begeerde maar ik merkte en merk!!! wel dat ik meer krijg dan kinderen die wel broers of zusjes hebben.
MIjn ouders zeggen ook altijd van als je nog een broer of zus had gehad dan gaven we je dit of dat niet want dan moet de ander ook.
Kijk ik heb vroeger altijd de sporten die ik wilde doen kunnen doen. judoeen ging op een gegeven moment niet meer maar ik mocht wel op paardrijden. Wij gingen 1 keer per jaar naar spanje, frankrijkrijk... noem het maar + nog een keer naar centerparks voor twee weken (kerst) en nog een weekje duinrell met de caravan.
Voor mijn ene opa en oma was ik het oudste en voor de andere opa en oma het jongste kleinkind en dat heeft ook zijn voordelen.
Ik kreeg qua geld echt niet alles wat ik wilde.
Ik moest zelf wat hh taken uitvoeren voor mijn zakgeld... ok ik kreeg het ook wel als ik nix deed maar zo ben ik niet.
Ik kreeg een tientje in de week tot ik ging werken en ik vanwege school niet meer op donderdagavond kon werken en toen kreeg ik ineens 25,- in de week.
Om het bedrag waar ik dus niet voor kon werken te compenseren.
Uitgaan hebben mijn ouders nooit voor me betaald, alleen als ik ging vrijdansen in de dansschool.
Mijn ouders brachten me wel altijd weg en haalden me op als ik ergens stond. Nu nog steeds. Ik kan ze ten alle tijden bellen en ze staan voor me klaar.
Ik zie het niet hebben van broer of zussen dus echt niet als een verlies.
Ik denk er verder ook niet bij na... ook al ben ik nu wel van de tweede zwanger omdat ik wel twee kinderen wil.
Ik hoop ook met al mijn hart dat het een beetje goed gaat tussen die twee maar ja, dat is een stukje karakter en een stukje opvoeding natuurlijk dus we zien wel...
Niet meer piekeren hoor Moussy!!!!!
"Ik had er niet aan moeten denken om dit alles met een broer of zus te moeten delen!!!"
Met 2 zussen 
Dit omdat mijn moeder hartpatiente is en eigenlijk geen kinderen mocht hebben(was het advies).
Toch wilde ze een kind .
Ik heb nooit als vervelend ervaren enigst kind te zijn.
Echt verwend hebben ze me niet en ook weer wel dat kan je niet tegenhouden.
Maar je hoeft niet enigstkind te zijn om verwend te zijn !!
Onze dochter is en blijft ook enigstkind,een zeer bewuste keuze van ons beide waar ook mijn gezondheidsprobleem meespeelt.
Ben chronisch rugpatiente en de bevalling van Anouk was me eigenlijk al te zwaar.
Als ik naar mijn man zijn situatie kijk,die is eentje van 3 en eigenlijk altijd achter gesteld door zijn ouders.
Zijn 2 zussen zijn zeer hecht met elkaar en hij hangt er maar een beetje bij .
Lijkt me dus afschuwlijk en dat is ook de angst van mijn man dat hij van een 2e niet zou kunnen houden.
Ikzelf heb zoiets van Anouk is zo speciaal,we hebben het gevoel dat we helemaal compleet zijn.
Nee het is prima zo.
Er zijn 100de gezinnen met 2 of meer kinderen die nog verwender zijn, en wat is verwend weetje in de zin van geld, materialistisch of verwend in de zin van aandacht van je ouders. Laat ik het zo zeggen ik heb het goed thuis net als vele andere. En over de vraag wil je niet liever een broertje of zusje of mis je dat nou nie, hoe kan ik nou iets missen als ik dat nooit gehad heb 
Nou moet ik daar wel bij zeggen dat ik al mijn hele leven het liefst dingen alleen doe, vroeger speelde ik al vaak alleen en ook nu vindt ik het heerlijk om alleen wat te doen. Maar ik heb ook genoeg vreinden hoor ^-^
En dat verwend zijn, tjsa.... Ik heb inderdaad veel, meer dan de meeste mensen van 17 denk ik. Zo heb ik bijvoorbeeld de hele zolderverdieping (dat is 2 kamers en een douche) voor mezelf. Maar ik vind dat je pas verwend bent als je je ernaar gedraagd, en dat doe ik niet (I hope).
Dus nee, ik zit er absoluut niet mee dat ik geen broertjes of zusjes heb!
quote:LEZEN!! Er staat voel je het als een gemis, niet of je het mist!!
Op zondag 24 november 2002 12:24 schreef AcidTrance het volgende:
En over de vraag wil je niet liever een broertje of zusje of mis je dat nou nie, hoe kan ik nou iets missen als ik dat nooit gehad heb
Ik heb nu wel 2 broertjes...en ik merk niet veel verschil...ik hoef niks te delen...
quote:Ik ben ook enig kind,
Op zondag 24 november 2002 17:43 schreef moussy het volgende:[..]
LEZEN!! Er staat voel je het als een gemis, niet of je het mist!!
ik heb tot laat aan m'n moeder gevraagd wanneer ik een broertje of zusje kreeg,
ik heb als keurig katholiek meisje bij m'n avondgebedje gebeden om een broertje of een zusje aan onzelieveheer.
En ik heb jaren met fictieve broertjes en zusjes gespeeld.
Ik heb het zeker wel gemist.
Ook bij mijn moeder gingen diverse zwangerschappen mis, doodgeboren, paar dagen leven, en miskramen.
Mijn jeugd heeft best bestaan uit een totale overbezorgdheid naar mij toe, en ik vond monopolyen nou ook niet echt leuk in mn eentje
quote:Ja ik moest altijd maar yaht-zee-en in me eentje
Op zondag 24 november 2002 17:51 schreef yvonne het volgende:, en ik vond monopolyen nou ook niet echt leuk in mn eentje
quote:Je kan pas iets als een gemis beschouwen, als het hebt gehad. En neem aan dat iemand die enigskind is geen broertje of zusje heeft gehad, tenzij diegene 1tje heeft verloren en dan is het wel een gemis.
Op zondag 24 november 2002 17:43 schreef moussy het volgende:[..]
LEZEN!! Er staat voel je het als een gemis, niet of je het mist!!
quote:Daar was ik heel goed in, in mijn eentje! Ik had een hele competitie met mezelf! En ik ben misschien wel enigskind, maar dat wil niet zeggen dat je altijd alleen moest spelen! Er zijn toch ook nog vriendjes en vriendinnetjes?
Op zondag 24 november 2002 17:54 schreef DooZjUh het volgende:[..]
Ja ik moest altijd maar yaht-zee-en in me eentje
Ik ben stil en verlegen, las graag een boek. Zij is spontaan en speelde liever met poppen of buiten.
Als ik zin had in een potje Risk, wilde zij met Barbies spelen. Als zij Yahtzee wilde spelen, las ik liever een boek.
We werden ook anders behandeld door onze ouders, ik was "de slimste" en kreeg straf als ik een lager cijfer haalde dan een 7 (VWO). Zij werd uitbundig geprezen als ze een 6 haalde (MAVO). Ik was de oudste, dus als we ruzie hadden om iets onbenulligs werd ik geacht de verstandigste te zijn en het goede voorbeeld te geven, dus kreeg ik op mijn kop, terwijl mijn zusje "er niets aan kon doen".
We hadden allebei onze eigen interesses/hobbies en deden eigenlijk nooit iets samen.
Tegenwoordig gaat het beter, maar als op bezoek gaan erger ik me nog steeds vaak aan haar geratel over (in mijn ogen) triviale zaken of een nieuw spelletjesprogramma op TV waar ik absoluut geen interesse in heb.
Ik had het niet erg gevonden om enig kind te zijn, ik heb in ieder geval geen voordelen ondervonden van het hebben van een zus. Het klinkt misschien hard, maar als het geen familie van me was had ik haar nooit uitgekozen om vriendin mee te worden.
Ouders gescheiden,weinig contact etc (nu begint het pas een beetje op gang te komen met mn pa)
Tja,het enigste wat ik graag zou willen als de omstandigheden er naar staan (ook financieel,eerlijk genoeg),is dat ik toch zou willen dat ik 2 kinderen zou hebben,al is het alleen maar om iets uit te sluiten wat bij mij onvermijdelijk was.
Mijn ouders hebben mij nooit in materieel opzicht verwend. Qua aandacht hoef je natuurlijk niks te delen maar daar zijn niet alleen voordelen aan verbonden. De reden dat ik geen broertje of zusje hebt komt door een fout in het ziekenhuis met een spiraaltje.
Nu mijn ouders een dagje ouder worden ben ik af en toe wel bang voor wat er gebeurt als ze er niet meer zijn. Dan sta je er als enig kind natuurlijk helemaal alleen voor. Dingen die geregeld moeten worden, het delen van verdriet en het opvangen van de overgebleven ouder.
Maar goed, daar moet ik nu nog maar niet aan denken.
quote:Ja had ik ook met yatzee.
Op zondag 24 november 2002 18:08 schreef Sonho het volgende:[..]
Daar was ik heel goed in, in mijn eentje! Ik had een hele competitie met mezelf!
.quote:Ik had het best met een broer of zus willen delen, maar daar wilde ik mijn ouders niet mee lastig vallen.
Op zondag 24 november 2002 09:50 schreef moussy het volgende:[..]
Niet om je aan te vallen maar weet je hoe ik dit vind klinken?
"Ik had er niet aan moeten denken om dit alles met een broer of zus te moeten delen!!!"
Mijn ouders schelen 11 jaar met elkaar en dat mijn moeder mijn kreeg was ze 25 dus mijn vader 36. Ze hebben om bepaalde redenen te horen gekregen dat mijn moeder minstens 5 jaar moest wachten voordat ze een eventuele tweede mochten krijgen... dan zou mijn paps dus al 41 zijn geweest en dat vond hij te oud om weer aan een baby te gaan beginnen. (niet negatief bedoeld tegen mensen die wel ouder aan kids beginnen hoor... )
Toch toen ik een jaar of 16 was begon ik het wel te missen....
Want je staat er altijd alleen voor wanneer je een conflict of meningsverschil hebt met je ouders. Met vakanties is het altijd heel eenzaam (ik ben nooit echt het type geweest dat snel contact legt met vreemden). Ik denk wel dat ik het mis, hoewel ik het gevoel van een broer of zus hebben natuurlijk niet ken.
Het liefst had ik een oudere zus gehad... aangezien ik nooit een held ben ik kleding enzo uitzoeken zou een oudere zus heel handig van pas komen
Dat soort kleine dingen doen je beseffen dat het toch wel leuk zou zijn om een broer/zus te hebben, en dat ik er toch eigenlijk wel eentje mis.
Maar het is niet zo dat je er altijd aan denkt dat je 'alleen' bent, dat zeker niet. Soms op bepaalde momenten, ik heb het vooral als ik broers of zussen leuk met elkaar zie omgaan.
quote:Bestaan die, buiten Lois & Karin van hier om ?
Op maandag 25 november 2002 23:41 schreef Diepvrieskip het volgende:
.
Maar het is niet zo dat je er altijd aan denkt dat je 'alleen' bent, dat zeker niet. Soms op bepaalde momenten, ik heb het vooral als ik broers of zussen leuk met elkaar zie omgaan.
Als ik af en toe van vriendinnen hoor dat ze weer eens ruzie hadden met broers/zussen dan ben ik echt blij dat ik dat gezeik niet heb.
Kortom: ik vind het wel best
Natuurlijk zijn er dingen voor te zeggen om een sibbling te hebben, maar ach. Ik vind het wel fijn zo. Nooit gezeur aan je hoofd enzo.
Ik ben er volkomen blij mee. Wordt ook niet overdreven verwend, moet altijd alles zelf betalen etc. Gewoon een normale opvoeding.
Dit heeft in elk geval niks te maken met wel of niet enigst kind zijn, maar of je ouders weten hoe ze iemand moeten opvoeden.Verder is het moeilijk te vergelijken, het heeft allebij voor- en na-delen.