Hoe stop ik dit?

Na een behoorlijke tijd wikken en wegen heb ik toch maar besloten om mijn verhaal hier anoniem te delen, hopende dat er iemand is die mij kan vertellen wat ik in de volgende vervelende situatie kan doen. Het is een erg lang verhaal. Ik probeer het in de kern samen te vatten.

Ik heb ruim 5 jaar een relatie gehad met een zeer moeilijk meisje van 24. Zowel voor haar als voor mij was dit onze eerste liefde. We hielden erg veel van elkaar, maar kenden ook enorm veel heftige ruzies. Zo was het voor haar een jaarlijks ritueel om mijn verjaardag te verzieken (niet op komen dagen), haar verjaardagen niet met mij te vieren, nooit beloftes nakomen, afspraken last minute annuleren enzovoorts. Hoe gek het ook klinkt: toch waren we nog steeds gek op elkaar.

Circa 3 maanden geleden was het voor de zoveelste keer ‘uit’ gegaan nadat we weer ruzie kregen om niks. Twee dagen later was zij het bed ingedoken met iemand anders. Zij deed dit omdat ze “boos op mij was en mij pijn wilde doen” en niet omdat ze verliefd op die andere jongen was of van hem hield. Zij had hier spijt van, maar realiseerde dat er geen weg meer terug was. Ik was hier wezenloos kapot van, want ik stond op het punt om haar ten huwelijk te vragen. Met hem heeft zij sindsdien (midden november) een relatie. Haar vriend vertrouwt haar niet omdat hij weet dat zij contact met mij heeft. Hij heeft daarom een app op haar mobiele telefoon geïnstalleerd om haar te kunnen volgen via GPS.

Een aantal weken later heeft zij steeds wisselend contact met mij gezocht (wij werken met elkaar samen). De ene week knuffelde en zoende zij mij weer en de volgende week nam zij weer afstand. Zo ging dat een aantal weken. Daarna hebben wij seks gehad. Dit hebben wij meerdere malen gedaan (6x). Op het GPS-probleem vond zij een oplossing: ze deed gewoon haar GPS uit wanneer ze bij mij was en vertelde haar vriend dat die app het niet goed deed en gewoon op kantoor of thuis was. Ook deden we weer dingen samen met elkaar. Het voelde weer alsof wij in een relatie zitten. Op de vraag of zij spijt heeft dat zij keihard vreemdgaat jegens haar nieuwe vriend, antwoordt zij lachend met: “Nee, helemaal niet. Ik voel nog steeds dat jij mijn vriend bent”. Ik weet dat het heel dom van mij was om dit allemaal toe te laten.

Dit is in het kort het verhaal. Het komt erop neer dat hoewel zij ‘formeel’ een relatie met iemand anders heeft, zij in feitelijke/stilzwijgende zin een relatie met mij heeft. We maken ook weer vanouds ruzie zoals wij dat in onze relatie deden. Zo verdenkt zij mij bijvoorbeeld dat ik aan haar telefoon heb gezeten (wat écht niet waar is, ik ken haar beveiligingscode ook niet) en dan wordt ze vervolgens kwaad, blokkeert ze mij van Whatsapp en vervolgens komt ze (weer) niet opdagen op mijn verjaardag terwijl ze dat wel had beloofd. Dat doet zeer. Nee, ik word er helemaal ziek van.

Een logische stap is om al het contact te verbreken. We zijn er allebei over eens dat er voor ons geen toekomst in zit. Ook mijn omgeving spreekt zich fel uit tegen haar daden (ze heeft in het verleden ook maandenlang tegen mij gelogen). Het is echter voor ons allebei heel moeilijk om elkaar los te laten en ‘nee’ tegen elkaar te zeggen. Wij hebben in die 5 jaren namelijk fantastische tijden gekend, veel meegemaakt en een behoorlijke geschiedenis opgebouwd. Met dat in ons achterhoofd heb ik een enorme zwak voor haar (lees: eigenlijk geen ruggengraat). Maar aan de andere kant kan ik het haar niet vergeven dat zij direct het bed had gedeeld met iemand anders met het doel om mij pijn te doen en sindsdien met diegene een relatie heeft. Als ik tegen haar zeg dat ze mij uiteindelijk moet laten gaan, dan reageert ze boos en zegt ze dat ze dat niet kan doen… Vervolgens begint de soap weer opnieuw en duikt ze weer in mijn bed.

Hoe stop ik dit? Zou ik haar een nieuwe kans moeten geven? Dit idee staat mij tegen. Ik zou dolgraag voor onze relatie willen knokken, maar mijn wil ontbreekt vanwege het feit dat ik niet degene ben die iets goeds heeft te maken, maar zij. Bovendien heb ik ook geen idee hoe ik het haar zou moeten vergeven. Is dit überhaupt wel te verteren? Of moet ik haar – wat mijn gevoel ook zegt – loslaten? Deze gedachte staat mij niet tegen, maar ik word zeer gemakkelijk door haar beïnvloed en ik zie haar nog steeds op werk. Laten we maar zeggen: het is veel eenvoudiger en verleidelijk om de huidige soap voort te zetten dan het los te laten. Ik weet gewoon niet hoe ik een ruggengraat tegen haar kan bouwen. Volgens mij is het al raar dat ik deze vragen überhaupt stel.

Alle gedachten, ideeën en meningen zijn welkom.