R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Dag fokkers,
Ben benieuwd of er mensen zijn die hun verhaal durven te vertellen. Iedereen boven een bepaalde leeftijd heeft weleens een gebroken hart gekregen. Sommige zag je aankomen of als je eraan terug denkt, kan je het wel accepteren. Het is maar zo gegaan. Ze vond je niet leuk of hij was niet meer verliefd, dat gebeurt soms. Maar er zijn ook momenten van een gebroken hart die je totaal niet zag aankomen, of dat jij vindt dat het niet had gehoeven. Het had anders kunnen lopen, maar vanwege die situatie of een domme fout van jou of de ander is het slecht afgelopen.
Met deze topic wil ik vragen of jullie dit wil delen met medefokkers. Welke heartbreak was het zwaarst voor jou en waarom? Wat heb je verloren, waarom had het anders gekund of juist niet? Voel je je schuldig of verwijt je jezelf of verwijt je de ander? Zou je het nog goed maken met diegene?
TS begint:
Een paar jaar geleden had ik een vriendin gekregen. We hadden iets gemeenschappelijks, we hebben beide een psychose gehad, we hebben elkaar ook zo ontmoet. Het was een hele fijne relatie, ook mijn eerste serieuze relatie en ik was haar allereerste vriendje waar ze alles voor het eerst meemaakte. Het duurde ongeveer een jaar, maar vanaf het begin was er veel onbegrip van mijn familie en vrienden. Ze vonden dat ik niet moest daten met iemand die ook een psychose heeft gehad. Gek en gek gaan niet samen dachten ze, en bovendien had ze toen nog duidelijke last van klachten. Ze was heel angstig en durfde niet alleen over straat te lopen in het begin, daarnaast was ze vaak moe en vergeetachtig vanwege de medicatie en nasleep.
Ik had haar heel goed gesteund en we hielden veel van elkaar (zei ze ook). Maar vanwege de druk van de familie en vrienden heb ik het uit gemaakt, maar ze ging er ook in mee. Ik denk dat ze op dat moment niet degene wilde zijn die gedumpt werd, dus deed ze alsof ze het goed vond. Achteraf kwam ik achter dat het niet zo bleek te zijn. Ik zei tegen haar dat het meer als vrienden voelde en zij deed alsof het inderdaad zo voelde, maar ik kon aan alles merken dat het niet zo was.
Maar tegelijkertijd speelde er iets anders aan de hand. Ik was een tweede psychose aan het ontwikkelen. Eerst een manie, daneen psychose. Tijdens die manie en psychose, heb ik dingen gezegd die haar heel erg heeft gekwetst. Maar ik had het zelf niet door. Ook toen ik herstelde had ik het niet door. Ik merkte dat ze afstandelijk was, maar ik dacht dat dat kwam omdat ze een nieuwe vriendje heeft gekregen. Totdat die vriendje een best gemene klootzak bleek te zijn en haar heel slecht behandelde in de relatie en haar daarna hard heeft gekwetst. Toen wilde ze weer vrienden met me worden en zocht ze me ook actief op. We gingen weer samen veel lachen, films kijken, kerstgala's, enzovoorts.
Op 1 van die kerstgala, begon ze heel duidelijk met mij te flirten. Handjes vasthouden, dichtbij mij komen zitten de hele tijd, dubbelzinnige opmerkingen maken... Op dat moment vond ze me echt leuk. Tegelijkertijd kwam ik net achter een relatie en ik was heel kwetsbaar. Op de kerstgala zelf heb ik geen move gemaakt, maar een paar dagen weer zat ze heel duidelijk met mij te flirten. In een moment van zwakte vroeg ik haar toen terug.
Ze zei nee, en ik respecteerde dat. Eerst leek alles normaal, maar ik kreeg weer een manische aanval.Ik deed mijn best om mezelf normaal te gedragen, maar soms kon ik me niet inhouden. Ik heb niks te erg gedaan, maar soms ging ik over een grens heen zoals bellen na 8 uur of veel praten over haar (op een positieve manier). Ik probeerde mezelf in te houden, maar lukte toen gewoon niet. Tegelijkertijd ging ze wel vaak mijn aandacht zoeken, maar meer provoceren. Ik denk dat ze toen genot dat de ex die haar hart brak, weer gevoelens voor haar had. Wat ik niet had verwacht, is dat ze op een gegeven moment contact zou breken. Ze was heel hard en gemeen, en wilde me heel duidelijk laten weten dat ze me niet wilde spreken. Ik had haar zonder dat mezelf kon helpen heel veel pijn gedaan toen het uitging, en zo wilde ze me terugpakken. Ze vernederde me best wel erg op de telefoon. Ik wilde nog een laatste gesprek om alles recht te zetten, maar dat gunde ze me niet.
Ik kom haar niet meer tegen, omdat ik weg ben van de plaats waar we elkaar regelmatig zagen en daarbuiten komen we elkaar niet veel tegen. Nooit de kans gehad om het goed te maken, terwijl het een heel mooi relatie was. Ergens ben ik ook heel boos en bitter op haar, want ik heb wel mijn uiterste best gedaan voor haar toen der tijd. Ze zei zelf dat ik haar door hele moeilijke momenten had gesleept en heb goed rekening gehouden met haar psychose en sociale ongemakken die daaruit voortvloeien. Maar ze gunt me niet hetzelfde. Het feit dat ik ook kwetsbaar ben en daardoor soms dingen kan doen wat niet mijn bedoeling is, kan haar een worst wezen. Vind het best onrechtvaardig, maar ja, zo is het leven.
Dat is mijn ergste heartbreak tot nu toe en ik hoop nooit meer zoiets mee te maken. Wat is jouw verhaal? En ik sta open voor meningen over mijn verhaal.
Ben benieuwd of er mensen zijn die hun verhaal durven te vertellen. Iedereen boven een bepaalde leeftijd heeft weleens een gebroken hart gekregen. Sommige zag je aankomen of als je eraan terug denkt, kan je het wel accepteren. Het is maar zo gegaan. Ze vond je niet leuk of hij was niet meer verliefd, dat gebeurt soms. Maar er zijn ook momenten van een gebroken hart die je totaal niet zag aankomen, of dat jij vindt dat het niet had gehoeven. Het had anders kunnen lopen, maar vanwege die situatie of een domme fout van jou of de ander is het slecht afgelopen.
Met deze topic wil ik vragen of jullie dit wil delen met medefokkers. Welke heartbreak was het zwaarst voor jou en waarom? Wat heb je verloren, waarom had het anders gekund of juist niet? Voel je je schuldig of verwijt je jezelf of verwijt je de ander? Zou je het nog goed maken met diegene?
TS begint:
Een paar jaar geleden had ik een vriendin gekregen. We hadden iets gemeenschappelijks, we hebben beide een psychose gehad, we hebben elkaar ook zo ontmoet. Het was een hele fijne relatie, ook mijn eerste serieuze relatie en ik was haar allereerste vriendje waar ze alles voor het eerst meemaakte. Het duurde ongeveer een jaar, maar vanaf het begin was er veel onbegrip van mijn familie en vrienden. Ze vonden dat ik niet moest daten met iemand die ook een psychose heeft gehad. Gek en gek gaan niet samen dachten ze, en bovendien had ze toen nog duidelijke last van klachten. Ze was heel angstig en durfde niet alleen over straat te lopen in het begin, daarnaast was ze vaak moe en vergeetachtig vanwege de medicatie en nasleep.
Ik had haar heel goed gesteund en we hielden veel van elkaar (zei ze ook). Maar vanwege de druk van de familie en vrienden heb ik het uit gemaakt, maar ze ging er ook in mee. Ik denk dat ze op dat moment niet degene wilde zijn die gedumpt werd, dus deed ze alsof ze het goed vond. Achteraf kwam ik achter dat het niet zo bleek te zijn. Ik zei tegen haar dat het meer als vrienden voelde en zij deed alsof het inderdaad zo voelde, maar ik kon aan alles merken dat het niet zo was.
Maar tegelijkertijd speelde er iets anders aan de hand. Ik was een tweede psychose aan het ontwikkelen. Eerst een manie, daneen psychose. Tijdens die manie en psychose, heb ik dingen gezegd die haar heel erg heeft gekwetst. Maar ik had het zelf niet door. Ook toen ik herstelde had ik het niet door. Ik merkte dat ze afstandelijk was, maar ik dacht dat dat kwam omdat ze een nieuwe vriendje heeft gekregen. Totdat die vriendje een best gemene klootzak bleek te zijn en haar heel slecht behandelde in de relatie en haar daarna hard heeft gekwetst. Toen wilde ze weer vrienden met me worden en zocht ze me ook actief op. We gingen weer samen veel lachen, films kijken, kerstgala's, enzovoorts.
Op 1 van die kerstgala, begon ze heel duidelijk met mij te flirten. Handjes vasthouden, dichtbij mij komen zitten de hele tijd, dubbelzinnige opmerkingen maken... Op dat moment vond ze me echt leuk. Tegelijkertijd kwam ik net achter een relatie en ik was heel kwetsbaar. Op de kerstgala zelf heb ik geen move gemaakt, maar een paar dagen weer zat ze heel duidelijk met mij te flirten. In een moment van zwakte vroeg ik haar toen terug.
Ze zei nee, en ik respecteerde dat. Eerst leek alles normaal, maar ik kreeg weer een manische aanval.Ik deed mijn best om mezelf normaal te gedragen, maar soms kon ik me niet inhouden. Ik heb niks te erg gedaan, maar soms ging ik over een grens heen zoals bellen na 8 uur of veel praten over haar (op een positieve manier). Ik probeerde mezelf in te houden, maar lukte toen gewoon niet. Tegelijkertijd ging ze wel vaak mijn aandacht zoeken, maar meer provoceren. Ik denk dat ze toen genot dat de ex die haar hart brak, weer gevoelens voor haar had. Wat ik niet had verwacht, is dat ze op een gegeven moment contact zou breken. Ze was heel hard en gemeen, en wilde me heel duidelijk laten weten dat ze me niet wilde spreken. Ik had haar zonder dat mezelf kon helpen heel veel pijn gedaan toen het uitging, en zo wilde ze me terugpakken. Ze vernederde me best wel erg op de telefoon. Ik wilde nog een laatste gesprek om alles recht te zetten, maar dat gunde ze me niet.
Ik kom haar niet meer tegen, omdat ik weg ben van de plaats waar we elkaar regelmatig zagen en daarbuiten komen we elkaar niet veel tegen. Nooit de kans gehad om het goed te maken, terwijl het een heel mooi relatie was. Ergens ben ik ook heel boos en bitter op haar, want ik heb wel mijn uiterste best gedaan voor haar toen der tijd. Ze zei zelf dat ik haar door hele moeilijke momenten had gesleept en heb goed rekening gehouden met haar psychose en sociale ongemakken die daaruit voortvloeien. Maar ze gunt me niet hetzelfde. Het feit dat ik ook kwetsbaar ben en daardoor soms dingen kan doen wat niet mijn bedoeling is, kan haar een worst wezen. Vind het best onrechtvaardig, maar ja, zo is het leven.
Dat is mijn ergste heartbreak tot nu toe en ik hoop nooit meer zoiets mee te maken. Wat is jouw verhaal? En ik sta open voor meningen over mijn verhaal.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Als het niks meer wordt met een persoon blijf er dan ook niet plakken. "Ik hoop dat we vrienden kunnen blijven" of wat voor zooi zij/jij je ook heeft/hebt wijsgemaakt werkt toch niet. En hoe meer je er mee bezig blijft hoe kutter en moeilijker het wordt.
Block & Delete & move on
Only time can heal your wounds
Block & Delete & move on
Only time can heal your wounds
Dit bericht is intellectueel eigendom van Baas_bas. Het aanpassen, censureren of verwijderen is derhalve niet toegestaan. De lezer is zelf aansprakelijk voor de opvatting van de inhoud van de post. Aan dit bericht kunnen geen rechten worden ontleent.
dit lijkt mij echt een helle moeilijke situatie....tja een gebroken hard is natuurlijk altijd klote.
en ik snap dat het zeker veel pijn moet doen zeker als je erg verlieft bent op haar.
als ik jou verhaal zo hoor dan denk ik dat je toch moet proberen het los te laten.
en dat is natuurlijk makkelijker gezegt dan gedaan maar geef het wat tijd.
het is idd heel vervelend om liefdesverdriet te hebben dat weet ik zelf uit ervaring maar probeer gewoon wat afleiding te zoeken....dat werkt denk ik het beste.
en ik snap dat het zeker veel pijn moet doen zeker als je erg verlieft bent op haar.
als ik jou verhaal zo hoor dan denk ik dat je toch moet proberen het los te laten.
en dat is natuurlijk makkelijker gezegt dan gedaan maar geef het wat tijd.
het is idd heel vervelend om liefdesverdriet te hebben dat weet ik zelf uit ervaring maar probeer gewoon wat afleiding te zoeken....dat werkt denk ik het beste.
Ik kom uit een gezin waarin liefde en relaties taboe-onderwerpen waren.
Hoe liefde en relaties zouden ontstaan en hoe deze zich zouden vormgeven moest ik helemaal zelf uitzoeken.
Via Fok! heb ik mijn nu beste vriend ontmoet. Hij heeft mij de basis geleerd die ik tot op de dag van vandaag aanhoud. Als ik hem niet zou hebben ontmoet, was het maar de vraag waar ik vandaag de dag zou staan in het leven. Mijn sociale vaardigheden zijn enorm gegroeid met zijn hulp. Niet dat ik ooit een sociale hork was, maar je kan altijd groeien.
Ik heb een paar korte en een paar lange relaties achter de rug. (lang is meer dan een jaar)
Of het nou komt door wat ik heb meegemaakt of hoe ik van nature ben laat ik nu in het midden, maar het harteleed wat ik in het verleden heb gevoeld was intens maar nooit slopend. Ik kwam overal na een paar weken overheen, en voelde me zelfs gelukkiger dan de tijd toen ik nog in een relatie zat.
De meest recente is een uitzondering. Altijd heb ik gezegd "ik doe een vasectomie" "Ik ga nooit trouwen" "Levenslange relaties zijn iets van het verleden" En het was altijd mijn familie die zei - via een omweg dat wel, want taboe-onderwerp - "wacht maar tot je de juiste vrouw tegenkomt".
Ik was wars van dat advies. Maar het heeft me geraakt als een pallet beton.
Zei was die juiste vrouw. Ik heb die juiste vrouw ontmoet. Ik zal geen talloze alinea's wijden aan cliche's over de ware e.d, dat laat ik aan jullie discretie over.
Net in de maand waarin er grote veranderingen in mijn ziel plaatsvonden inzake trouw, liefde, en een gezamenlijke toekomst maakte ze plotsklaps de relatie uit.
De uiteindelijke rede: ze is klinisch depressief en wil zelfmoord plegen.
Ze was aan de drugs voordat ik haar kende (XTC, alcohol, coke, wiet) maar met mij is ze met alles gestopt, behalve wiet.
Ze komt uit een gebroken gezin en haar vader heeft zelfmoord gepleegd als gevolg van zijn drugsverslaving. Mijn ex weet niet wanneer ze dood gaat, maar de drugs zullen haar doen sterven. Ik zie haar heel af en toe nog, en ik zie haar aftakelen. Ze is ontzettend eenzaam, ongezond, en emotioneel verslagen.
Deze vrouw is de integriteit zelve. Ze zou haar long en haar nier schenken aan een vreemde. Ze heeft Karakter. Karakter met een hoofdletter K, en dat is iets heel anders dan gewoon persoonlijkheid of temperament. Lang niet iedereen heeft Karakter.
Ik sta compleet machteloos om haar te helpen, maar ik zou een kogel nemen voor haar welzijn. Ze wil alleen zijn echter, ze wil niet meer leven. Ze kan er geen relatie bij hebben en ze sleept haarzelf door iedere dag.
Soms denk ik dat ik eroverheen aan het komen ben, maar als ik een paar dagen niets van haar hoor, word ik door verdiet overmand.
Ze is haarzelf niet meer, doet kortaf. Maar ik weet dat ik haar gezien heb zoals ze echt is. Ze hoort ook niet in deze wereld. Ze zal ook een stuk minder lijden als ze dood is dan op de aarde. De nepheid van de samenleving heeft haar de das omgedaan. De dingen die ze heeft meegemaakt vullen een boek. Nooit heeft ze ingegeven op haar echte zelf. Maar ik hou van haar, en wil niet dat ze doodgaat. Eigenlijk horen de neppe mensen niet in deze wereld.
De tijd zal mijn hart herstellen. Ik hoef geen relatie met haar, ik wil alleen dat ze gelukkig is. Ze mag me haten, als ze maar gezond is.
Op dit moment vecht ik met de gedachte of ik haar met kerst een cadeautje moet komen brengen. Ze heeft niemand. Maar ik steek mezelf ook in mijn ziel omdat ik weet dat ze me niet met open hart zal ontvangen. Ze kan het niet meer, ze is opgebrand. Als ze niet opendoet laat ik het cadeautje achter met een kaartje. Een bescheiden kaartje, geen emotionele brief om te voorkomen dat ze nog verdrietiger wordt.
Ik ben er voor haar. Passief, op aanraden van een vriendin die gekwalificeerd is om mij geestelijke hulp te verlenen. Het kleinste signaal zal door mij beantwoord worden met de meest royale hulp. Maar zolang het stil is, stel ik me gerust met af en toe een koetje-kalfje.
Ik stel me ook gerust met het feit dat ik alles heb gedaan wat in mijn macht ligt om haar te kunnen helpen. Of het zou lukken ligt toch buiten mijn macht om. Dat is aan de Goden. Mijn inzet ligt in mijn handen echter. Mijn inzet heeft de oplossing niet geboden. Het zij zo. Ik kan erom janken, maar dat helpt niemand. Het hele leven is om te janken... dit leed is slechts leed wat ik van dichtbij zie.
Het is nu een maand of 3, 4 uit. Ik groei eroverheen, want ik ben sterker dan ik denk.
Ze is er niet meer. Ze leeft wel, maar ze is er al niet meer. Dood is ze niet. Die tranen kan ik niet bedwingen als het moment er zal zijn en ik wil haar ook niet opgeven. Maar als ik niet sterk ben, zijn er geen armen die haar kunnen opvangen als ze naar beneden valt.
Helemaal verdwijnen zal ze nooit. Ik draag nu het armbandje met haar naam erop, wat ze heeft gekregen als laatste cadeau van haar vader, die zelfmoord pleegde toen ze een jaar of 7 was. (Ja, ik heb hele dunne polsen)
De maatschappij heeft me hard gemaakt. Het was bijna te laat of ik was gewoon een zielloze corporate rat geworden die voor status en materie zou gaan. Maar ik zie en voel het bandje de hele dag, en het helpt mij de kracht te vinden om eerlijke, integere keuzes te maken die de authenticiteit van mijn persoonlijkheid niet ondermijnen. God bestaat niet, God is maar een intellectuele referentie. Maar mijn ex, die bestaat wel. Die bestaat zo lang ik leef, want haar lessen, haar voorbeeld en haar hart draag ik met mee mee zolang ik leef.
Hoe liefde en relaties zouden ontstaan en hoe deze zich zouden vormgeven moest ik helemaal zelf uitzoeken.
Via Fok! heb ik mijn nu beste vriend ontmoet. Hij heeft mij de basis geleerd die ik tot op de dag van vandaag aanhoud. Als ik hem niet zou hebben ontmoet, was het maar de vraag waar ik vandaag de dag zou staan in het leven. Mijn sociale vaardigheden zijn enorm gegroeid met zijn hulp. Niet dat ik ooit een sociale hork was, maar je kan altijd groeien.
Ik heb een paar korte en een paar lange relaties achter de rug. (lang is meer dan een jaar)
Of het nou komt door wat ik heb meegemaakt of hoe ik van nature ben laat ik nu in het midden, maar het harteleed wat ik in het verleden heb gevoeld was intens maar nooit slopend. Ik kwam overal na een paar weken overheen, en voelde me zelfs gelukkiger dan de tijd toen ik nog in een relatie zat.
De meest recente is een uitzondering. Altijd heb ik gezegd "ik doe een vasectomie" "Ik ga nooit trouwen" "Levenslange relaties zijn iets van het verleden" En het was altijd mijn familie die zei - via een omweg dat wel, want taboe-onderwerp - "wacht maar tot je de juiste vrouw tegenkomt".
Ik was wars van dat advies. Maar het heeft me geraakt als een pallet beton.
Zei was die juiste vrouw. Ik heb die juiste vrouw ontmoet. Ik zal geen talloze alinea's wijden aan cliche's over de ware e.d, dat laat ik aan jullie discretie over.
Net in de maand waarin er grote veranderingen in mijn ziel plaatsvonden inzake trouw, liefde, en een gezamenlijke toekomst maakte ze plotsklaps de relatie uit.
De uiteindelijke rede: ze is klinisch depressief en wil zelfmoord plegen.
Ze was aan de drugs voordat ik haar kende (XTC, alcohol, coke, wiet) maar met mij is ze met alles gestopt, behalve wiet.
Ze komt uit een gebroken gezin en haar vader heeft zelfmoord gepleegd als gevolg van zijn drugsverslaving. Mijn ex weet niet wanneer ze dood gaat, maar de drugs zullen haar doen sterven. Ik zie haar heel af en toe nog, en ik zie haar aftakelen. Ze is ontzettend eenzaam, ongezond, en emotioneel verslagen.
Deze vrouw is de integriteit zelve. Ze zou haar long en haar nier schenken aan een vreemde. Ze heeft Karakter. Karakter met een hoofdletter K, en dat is iets heel anders dan gewoon persoonlijkheid of temperament. Lang niet iedereen heeft Karakter.
Ik sta compleet machteloos om haar te helpen, maar ik zou een kogel nemen voor haar welzijn. Ze wil alleen zijn echter, ze wil niet meer leven. Ze kan er geen relatie bij hebben en ze sleept haarzelf door iedere dag.
Soms denk ik dat ik eroverheen aan het komen ben, maar als ik een paar dagen niets van haar hoor, word ik door verdiet overmand.
Ze is haarzelf niet meer, doet kortaf. Maar ik weet dat ik haar gezien heb zoals ze echt is. Ze hoort ook niet in deze wereld. Ze zal ook een stuk minder lijden als ze dood is dan op de aarde. De nepheid van de samenleving heeft haar de das omgedaan. De dingen die ze heeft meegemaakt vullen een boek. Nooit heeft ze ingegeven op haar echte zelf. Maar ik hou van haar, en wil niet dat ze doodgaat. Eigenlijk horen de neppe mensen niet in deze wereld.
De tijd zal mijn hart herstellen. Ik hoef geen relatie met haar, ik wil alleen dat ze gelukkig is. Ze mag me haten, als ze maar gezond is.
Op dit moment vecht ik met de gedachte of ik haar met kerst een cadeautje moet komen brengen. Ze heeft niemand. Maar ik steek mezelf ook in mijn ziel omdat ik weet dat ze me niet met open hart zal ontvangen. Ze kan het niet meer, ze is opgebrand. Als ze niet opendoet laat ik het cadeautje achter met een kaartje. Een bescheiden kaartje, geen emotionele brief om te voorkomen dat ze nog verdrietiger wordt.
Ik ben er voor haar. Passief, op aanraden van een vriendin die gekwalificeerd is om mij geestelijke hulp te verlenen. Het kleinste signaal zal door mij beantwoord worden met de meest royale hulp. Maar zolang het stil is, stel ik me gerust met af en toe een koetje-kalfje.
Ik stel me ook gerust met het feit dat ik alles heb gedaan wat in mijn macht ligt om haar te kunnen helpen. Of het zou lukken ligt toch buiten mijn macht om. Dat is aan de Goden. Mijn inzet ligt in mijn handen echter. Mijn inzet heeft de oplossing niet geboden. Het zij zo. Ik kan erom janken, maar dat helpt niemand. Het hele leven is om te janken... dit leed is slechts leed wat ik van dichtbij zie.
Het is nu een maand of 3, 4 uit. Ik groei eroverheen, want ik ben sterker dan ik denk.
Ze is er niet meer. Ze leeft wel, maar ze is er al niet meer. Dood is ze niet. Die tranen kan ik niet bedwingen als het moment er zal zijn en ik wil haar ook niet opgeven. Maar als ik niet sterk ben, zijn er geen armen die haar kunnen opvangen als ze naar beneden valt.
Helemaal verdwijnen zal ze nooit. Ik draag nu het armbandje met haar naam erop, wat ze heeft gekregen als laatste cadeau van haar vader, die zelfmoord pleegde toen ze een jaar of 7 was. (Ja, ik heb hele dunne polsen)
De maatschappij heeft me hard gemaakt. Het was bijna te laat of ik was gewoon een zielloze corporate rat geworden die voor status en materie zou gaan. Maar ik zie en voel het bandje de hele dag, en het helpt mij de kracht te vinden om eerlijke, integere keuzes te maken die de authenticiteit van mijn persoonlijkheid niet ondermijnen. God bestaat niet, God is maar een intellectuele referentie. Maar mijn ex, die bestaat wel. Die bestaat zo lang ik leef, want haar lessen, haar voorbeeld en haar hart draag ik met mee mee zolang ik leef.
Hab keine Angst, es ist nur eine Fahrt...
Heel mooi verhaal! Wel droevig dat het zo eindigde. 😔quote:Op donderdag 24 december 2015 16:06 schreef matthias24 het volgende:
dit lijkt mij echt een helle moeilijke situatie....tja een gebroken hard is natuurlijk altijd klote.
en ik snap dat het zeker veel pijn moet doen zeker als je erg verlieft bent op haar.
als ik jou verhaal zo hoor dan denk ik dat je toch moet proberen het los te laten.
en dat is natuurlijk makkelijker gezegt dan gedaan maar geef het wat tijd.
het is idd heel vervelend om liefdesverdriet te hebben dat weet ik zelf uit ervaring maar probeer gewoon wat afleiding te zoeken....dat werkt denk ik het beste.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
heftigquote:
Ik kom uit een gezin waarin liefde en relaties taboe-onderwerpen waren.
Hoe liefde en relaties zouden ontstaan en hoe deze zich zouden vormgeven moest ik helemaal zelf uitzoeken.
Via Fok! heb ik mijn nu beste vriend ontmoet. Hij heeft mij de basis geleerd die ik tot op de dag van vandaag aanhoud. Als ik hem niet zou hebben ontmoet, was het maar de vraag waar ik vandaag de dag zou staan in het leven. Mijn sociale vaardigheden zijn enorm gegroeid met zijn hulp. Niet dat ik ooit een sociale hork was, maar je kan altijd groeien.
Ik heb een paar korte en een paar lange relaties achter de rug. (lang is meer dan een jaar)
Of het nou komt door wat ik heb meegemaakt of hoe ik van nature ben laat ik nu in het midden, maar het harteleed wat ik in het verleden heb gevoeld was intens maar nooit slopend. Ik kwam overal na een paar weken overheen, en voelde me zelfs gelukkiger dan de tijd toen ik nog in een relatie zat.
De meest recente is een uitzondering. Altijd heb ik gezegd "ik doe een vasectomie" "Ik ga nooit trouwen" "Levenslange relaties zijn iets van het verleden" En het was altijd mijn familie die zei - via een omweg dat wel, want taboe-onderwerp - "wacht maar tot je de juiste vrouw tegenkomt".
Ik was wars van dat advies. Maar het heeft me geraakt als een pallet beton.
Zei was die juiste vrouw. Ik heb die juiste vrouw ontmoet. Ik zal geen talloze alinea's wijden aan cliche's over de ware e.d, dat laat ik aan jullie discretie over.
Net in de maand waarin er grote veranderingen in mijn ziel plaatsvonden inzake trouw, liefde, en een gezamenlijke toekomst maakte ze plotsklaps de relatie uit.
De uiteindelijke rede: ze is klinisch depressief en wil zelfmoord plegen.
Ze was aan de drugs voordat ik haar kende (XTC, alcohol, coke, wiet) maar met mij is ze met alles gestopt, behalve wiet.
Ze komt uit een gebroken gezin en haar vader heeft zelfmoord gepleegd als gevolg van zijn drugsverslaving. Mijn ex weet niet wanneer ze dood gaat, maar de drugs zullen haar doen sterven. Ik zie haar heel af en toe nog, en ik zie haar aftakelen. Ze is ontzettend eenzaam, ongezond, en emotioneel verslagen.
Deze vrouw is de integriteit zelve. Ze zou haar long en haar nier schenken aan een vreemde. Ze heeft Karakter. Karakter met een hoofdletter K, en dat is iets heel anders dan gewoon persoonlijkheid of temperament. Lang niet iedereen heeft Karakter.
Ik sta compleet machteloos om haar te helpen, maar ik zou een kogel nemen voor haar welzijn. Ze wil alleen zijn echter, ze wil niet meer leven. Ze kan er geen relatie bij hebben en ze sleept haarzelf door iedere dag.
Soms denk ik dat ik eroverheen aan het komen ben, maar als ik een paar dagen niets van haar hoor, word ik door verdiet overmand.
Ze is haarzelf niet meer, doet kortaf. Maar ik weet dat ik haar gezien heb zoals ze echt is. Ze hoort ook niet in deze wereld. Ze zal ook een stuk minder lijden als ze dood is dan op de aarde. De nepheid van de samenleving heeft haar de das omgedaan. De dingen die ze heeft meegemaakt vullen een boek. Nooit heeft ze ingegeven op haar echte zelf. Maar ik hou van haar, en wil niet dat ze doodgaat. Eigenlijk horen de neppe mensen niet in deze wereld.
De tijd zal mijn hart herstellen. Ik hoef geen relatie met haar, ik wil alleen dat ze gelukkig is. Ze mag me haten, als ze maar gezond is.
Op dit moment vecht ik met de gedachte of ik haar met kerst een cadeautje moet komen brengen. Ze heeft niemand. Maar ik steek mezelf ook in mijn ziel omdat ik weet dat ze me niet met open hart zal ontvangen. Ze kan het niet meer, ze is opgebrand. Als ze niet opendoet laat ik het cadeautje achter met een kaartje. Een bescheiden kaartje, geen emotionele brief om te voorkomen dat ze nog verdrietiger wordt.
Ik ben er voor haar. Passief, op aanraden van een vriendin die gekwalificeerd is om mij geestelijke hulp te verlenen. Het kleinste signaal zal door mij beantwoord worden met de meest royale hulp. Maar zolang het stil is, stel ik me gerust met af en toe een koetje-kalfje.
Ik stel me ook gerust met het feit dat ik alles heb gedaan wat in mijn macht ligt om haar te kunnen helpen. Of het zou lukken ligt toch buiten mijn macht om. Dat is aan de Goden. Mijn inzet ligt in mijn handen echter. Mijn inzet heeft de oplossing niet geboden. Het zij zo. Ik kan erom janken, maar dat helpt niemand. Het hele leven is om te janken... dit leed is slechts leed wat ik van dichtbij zie.
Het is nu een maand of 3, 4 uit. Ik groei eroverheen, want ik ben sterker dan ik denk.
Ze is er niet meer. Ze leeft wel, maar ze is er al niet meer. Dood is ze niet. Die tranen kan ik niet bedwingen als het moment er zal zijn en ik wil haar ook niet opgeven. Maar als ik niet sterk ben, zijn er geen armen die haar kunnen opvangen als ze naar beneden valt.
Helemaal verdwijnen zal ze nooit. Ik draag nu het armbandje met haar naam erop, wat ze heeft gekregen als laatste cadeau van haar vader, die zelfmoord pleegde toen ze een jaar of 7 was. (Ja, ik heb hele dunne polsen)
De maatschappij heeft me hard gemaakt. Het was bijna te laat of ik was gewoon een zielloze corporate rat geworden die voor status en materie zou gaan. Maar ik zie en voel het bandje de hele dag, en het helpt mij de kracht te vinden om eerlijke, integere keuzes te maken die de authenticiteit van mijn persoonlijkheid niet ondermijnen. God bestaat niet, God is maar een intellectuele referentie. Maar mijn ex, die bestaat wel. Die bestaat zo lang ik leef, want haar lessen, haar voorbeeld en haar hart draag ik met mee mee zolang ik leef.
'' I am under no obligation to make sense to you.''
Het is sinds een paar maanden uit met me ex.
We hadden het heel mooi voor elkaar net een huisje in Utrecht woonde er net een jaar en intotaal hadden we een relatie van 4 jaar en nog paar maanden samen.
Op een dag kwam ik thuis van een avondje stappen en zag het niet meer zitten.
Zat al een tijdje niet lekker in me vel en wist niet hoe ik er mee moest om gaan. Toen werden ook nog is mijn gevoelens voor mijn vriendin minder (tenminste dat leek zo).
Toen ik het eenmaal in me hoofd kreeg om weer terug naar me ouders te gaan. Kreeg ik het idee niet meer uit mijn hoofd. Ik zag gewoon geen andere uit weg dus na 3 weken dat ik het had verteld en veel drama ben ik weer bij mijn ouders in getrokken.
Na paar dagen had ik al spijt en realiseerde ik me dat ik een fout had gemaakt.
Ze moest er alleen niks van weten want ik had haar natuurlijk achtergelaten en pijn gedaan wat ik ook begrijp.
Probeerde van alles om weer in contact te komen en het weer te herstellen alleen het mocht niet baten. Heb het idee dat ik alles verneukt heb (wat ook zo is) maar zou het graag goed hebben.
Heb mensen om me heen voor advies gevraagd en zij zeiden je kan haar het best met rust laten dan heb je de meeste kans van slagen dat het ooit weer goed komt.
Alleen dat is in mijn ogen zo tegenstrijdig ik weet dat als ik met haar contact zoek dat het alleen maar minder kans maak. We wonen een uur van elkaar vandaan dus tegen het lijf lopen zal ook niet snel gebeuren.
Wat lijkt jullie het beste ?
We hadden het heel mooi voor elkaar net een huisje in Utrecht woonde er net een jaar en intotaal hadden we een relatie van 4 jaar en nog paar maanden samen.
Op een dag kwam ik thuis van een avondje stappen en zag het niet meer zitten.
Zat al een tijdje niet lekker in me vel en wist niet hoe ik er mee moest om gaan. Toen werden ook nog is mijn gevoelens voor mijn vriendin minder (tenminste dat leek zo).
Toen ik het eenmaal in me hoofd kreeg om weer terug naar me ouders te gaan. Kreeg ik het idee niet meer uit mijn hoofd. Ik zag gewoon geen andere uit weg dus na 3 weken dat ik het had verteld en veel drama ben ik weer bij mijn ouders in getrokken.
Na paar dagen had ik al spijt en realiseerde ik me dat ik een fout had gemaakt.
Ze moest er alleen niks van weten want ik had haar natuurlijk achtergelaten en pijn gedaan wat ik ook begrijp.
Probeerde van alles om weer in contact te komen en het weer te herstellen alleen het mocht niet baten. Heb het idee dat ik alles verneukt heb (wat ook zo is) maar zou het graag goed hebben.
Heb mensen om me heen voor advies gevraagd en zij zeiden je kan haar het best met rust laten dan heb je de meeste kans van slagen dat het ooit weer goed komt.
Alleen dat is in mijn ogen zo tegenstrijdig ik weet dat als ik met haar contact zoek dat het alleen maar minder kans maak. We wonen een uur van elkaar vandaan dus tegen het lijf lopen zal ook niet snel gebeuren.
Wat lijkt jullie het beste ?
Als ze zegt dat ze van je houdt, en daarna verhuist naar het buitenland en gaat studeren met iemand, waar ze blijkbaar ook van hield. 
Liefde voor God
Het vervelende van een gebroken hart is dat het voor jou vaak onverwacht komt terwijl de ander er naartoe aan het groeien is.
De keer dat ik 'tegen beter weten in' toch heb geprobeerd het tij te keren brandde ik me min of meer zelf op. Ben er niet trots op maar uiteindelijk een fikse confrontatie gehad waarna al mijn hoop weg was en ik eindelijk 'op kon geven'.
De volgende relaties kon ik toch niet zoveel van mezelf geven. Wel minder 'foute signalen' genegeerd waardoor de relatie uiteindelijk wel langer stand hield.
Komt uiteindelijk neer om een bepaalde autonomie voor geluk voor jezelf te behouden, en niet een ander volledig verantwoordelijk voor je geluk te maken. Met dat laatste vertoon je toch wel een stukje bijzonder onaantrekkelijk gedrag, waarmee je 'deuren' naar een volgende relatie (mocht het onverhoopt toch uit gaan) een stuk later en langzamer open gaan.
Een leeg gevoel 'vullen' is ook geen geluk. Geluk is de ervaring van een volheid. (En in mijn eerst beschreven relatie was het toch meer krampachtig vasthouden aan iemand die leegtes gevuld had besefte ik mezelf veel later achteraf. Daarmee heb ik enerzijds mezelf voor de gek gehouden, en anderzijds haar niet de waardering gegeven die ze wel verdiend heeft).
De keer dat ik 'tegen beter weten in' toch heb geprobeerd het tij te keren brandde ik me min of meer zelf op. Ben er niet trots op maar uiteindelijk een fikse confrontatie gehad waarna al mijn hoop weg was en ik eindelijk 'op kon geven'.
De volgende relaties kon ik toch niet zoveel van mezelf geven. Wel minder 'foute signalen' genegeerd waardoor de relatie uiteindelijk wel langer stand hield.
Komt uiteindelijk neer om een bepaalde autonomie voor geluk voor jezelf te behouden, en niet een ander volledig verantwoordelijk voor je geluk te maken. Met dat laatste vertoon je toch wel een stukje bijzonder onaantrekkelijk gedrag, waarmee je 'deuren' naar een volgende relatie (mocht het onverhoopt toch uit gaan) een stuk later en langzamer open gaan.
Een leeg gevoel 'vullen' is ook geen geluk. Geluk is de ervaring van een volheid. (En in mijn eerst beschreven relatie was het toch meer krampachtig vasthouden aan iemand die leegtes gevuld had besefte ik mezelf veel later achteraf. Daarmee heb ik enerzijds mezelf voor de gek gehouden, en anderzijds haar niet de waardering gegeven die ze wel verdiend heeft).
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
|
|
