quote:
Op dinsdag 29 december 2015 15:01 schreef Amsanity het volgende:[..]
Dit, hoewel het altijd voorgesteld wordt, lijkt bijna niemand het te doen.
Het gaat voornamelijk om de aantal keer dat de telescoop vergroten kan.
Bij 10x kan je Jupiter al zien (naja, je ziet net de band in het midden).
Lager, mjah... Zou ik al blij zijn als ik de kleinere kraters op de maan kan zien.
Wil je echt dingen zien, zoals je voorgeschoteld krijgt op Discovery Channel: Forget it.
Voor kleur (je ziet alleen zwart-wit op deze planetaire afstanden) heb je long-exposure nodig wat daarmee weer haar technische problemen mee brengt (rotatie van aarde + rotatie van het hemellichaam).
Voor het beginnen moet ik eerlijk zeggen: enige wat je nodig hebt is een verrekijker.
Eh?
Het gaat helemaal niet om de magnificatie... Vergroting is het laatste waar je naar moet kijken bij een telescoop. Simpelweg omdat de vergroting aangepast kan worden met andere oculairs.
Waar je naar moet kijken ligt aan een aantal factoren:
- Wat ga je met de telescoop bekijken? Planeten en de Maan? Of ga je DeepSky objecten bekijken?
- Hoe ga je de telescoop gebruiken? Wil je hem meenemen? Ga je er astrofotografie mee doen?
Je kijkt eerst naar wat je wil gaan bekijken... Wil je DeepSky gaan doen, ga dan voor een Reflector, ga je alleen binnen ons zonnestelsel aan de gang? Refractor. Ga je combineren? Reflector of Catadioptrisch.
Ga je iets met fotografie doen? Zorg dan dat je een standaard maat oculair-houder op de kijker hebt. Daar kun je dan ringen op zetten om je camera op te monteren, al dan niet met oculair. Een auto-tracker/trackingcomputer is dan eigenlijk ook een must.
Nu heb je een lijst met kijkers die voldoen aan je gebruikseisen... Het eerste wat je dan gaat bekijken is: Hoe veel licht vangen de kijkers op. Verreweg het meest belangrijke bij een telescoop is het apertuur. Ofwel, de grootte van de spiegel/objectieflens van de kijker. Hoe groter de opening, hoe meer licht er in kan vallen, en hoe meer licht, hoe meer oplossend vermogen je kijker heeft (zie het als pixels op een scherm, hoe meer pixels, hoe scherper het beeld, bij een telescoop is het hoe meer licht, hoe meer details te onderscheiden zijn).
Ga geen belachelijk grote vergrotingen proberen te krijgen. Als je lichtopbrengst niet hoog genoeg is ga je alleen maar een wazig beeld vergroten tot een heel wazig beeld. De atmosfeer beweegt ook nog eens, en hoe meer je vergroot hoe zichtbaarder dit wordt. Het maximum voor normaal gebruik ligt op ongeveer 300x. Groter heeft geen enkel nut. Voor het beste resultaat is een vergroting van ongeveer 30x tot 50x aan te raden. Daarmee zorg je dat je geen last hebt van atmosferische flikkering, en met de hoge lichtopbrengst van je kijker krijg je hiermee de helderste en scherpste beelden. Dit is uiteraard een beetje afhankelijk van de kijker die je hebt.
Koop een set oculairs (als ze er niet al bij zitten) voor je kijker, zodat je wel kan spelen met de vergroting. Ga ook hier geen 50 oculairs kopen. 3 of 4 is ruim voldoende. Je wilt kleine vergroting voor grote objecten als de maan, of als je heel veel tijd wilt doorbrengen met fotograferen de Andromeda nevel (is 9x de diameter van de maan). Een middelgrote vergroting voor planeten (30 tot 50x), en een grote vergroting (200x +) voor DeepSky objecten. Eventueel een oculair voor tussen de 50 en 200x kan er dan nog bij.
Probeer zo min mogelijk glas tussen jou en het object te krijgen (dus geen extra barlow lenzen er tussen of zo), want elke lens heeft een afwijking, hoe goed geslepen ook en die ga je zien in het plaatje. Hoewel je die keus zelf moet maken raad ik het af. Een Barlow lens is een negatieve lens die de brandpuntsafstand van de hele telescoop verlengt (en dus de vergroting verhoogt). Dat is een goedkope manier om je setje oculairs effectief te verdubbelen, want elk oculair kan nu ook gebruikt worden voor dezelfde vergroting x 2 of x 3 (afhankelijk van de barlow die je hebt).