R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik dacht dat ik anno 2016 geen rekening meer hoefde te houden met non-compliant- en/of verkeerd geconfigureerde browsers. Verkeerd gedacht, blijkbaarquote:Op woensdag 15 juni 2016 16:43 schreef Abby79 het volgende:
Die link werkt alleen als je browser op Nederlands staat
</offtopic>
Vechten tegen windmolens is kansloos: ze zijn veel te gewiekst!
Kan ik me wel een beetje voorstellen.quote:
Fun fun, oproep voor bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Vind ik niet per se erg, ze weten immers niet dat ik die niet meer heb, maar aanhef "geachte mevrouw" gebruiken terwijl ik als man in het bevolkingsregister sta, is nergens voor nodig. *beleefde brief schrijf*
Maar bij mij bleef dat beperkt tot iemand die me van achter op m'n schouder tikt en "Mevrouw? Mevrouw?" roept, maar ik had toen ook wel heel lang haar
Ben vandaag naar het VUmc geweest voor een afspraak met Dhr Gijs en hij begon er meteen zelf over dat hij (zijn secretaresse) zijn antwoord niet naar mij heeft doorgestuurd waardoor hij zelf geen kennis heeft kunnen nemen van mijn mail omtrent dit gesprek, maar hij verzekerde mij dat dit absoluut geen vertraging voor mij zou hebben en dat hij al besloten heeft om mij in de eerste week van juli in de vergadering te brengen voor groen licht. Hij zou alsnog tegen 5 juli bellen met mijn vriendin (vertrouwenspersoon) om alsnog een gesprek met haar aan te gaan, maar hij heeft meerdere keren herhaald dat het groen voor mij binnen is alleen het hoef het nog maar bespreken te worden met de rest van het genderteam omdat het protocol dit zo voorschrijft. Deze bespreking zou dan in de eerste donderdag van juli geplant zijn waarna ik dan de dinsdag erop de uitslag te horen krijg. Dus in de eerste twee weken van juli worden voor mij een paar belangrijke dagen.
Dus het laatste gesprek in de diagnostiek fase is met een goed gevoel afgesloten en ik wordt op de wacht lijst geplaatst voor de start voor de HRT, deze duurt inderdaad op dit moment iets van 3 tot 4 maanden.
Dus het laatste gesprek in de diagnostiek fase is met een goed gevoel afgesloten en ik wordt op de wacht lijst geplaatst voor de start voor de HRT, deze duurt inderdaad op dit moment iets van 3 tot 4 maanden.
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
Vandaag dan deze mail gekregen vanuit het VUmc....
Dag Sarah,
Genderteam is akkoord. Meer info tijdens ons telefonisch contact van dinsdag aanstaande.
Met vriendelijke groet,
Luk Gijs
Dag Sarah,
Genderteam is akkoord. Meer info tijdens ons telefonisch contact van dinsdag aanstaande.
Met vriendelijke groet,
Luk Gijs
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
Fijn
Morgen komt mijn boek officieel uit, trouwens. 16:00 in Scheltema aan het Rokin in Amsterdam, voor wie zin heeft om langs te komen.
Morgen komt mijn boek officieel uit, trouwens. 16:00 in Scheltema aan het Rokin in Amsterdam, voor wie zin heeft om langs te komen.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Veel plezier alvast!quote:
Fijn
Morgen komt mijn boek officieel uit, trouwens. 16:00 in Scheltema aan het Rokin in Amsterdam, voor wie zin heeft om langs te komen.
Nintendo Switch: SW-1156-9327-1516 | Xbox Series X: Alwayshappyz | Photographer: D750, 24mm, 50mm, 85mm | TV Shows: Gilmore Girls, Grey's Anatomy, His Dark Materials, Veronica Mars, Fringe, The Good Wife, The Crown & More.
Thanks
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ik zag het te laat op Facebookquote:
Fijn
Morgen komt mijn boek officieel uit, trouwens. 16:00 in Scheltema aan het Rokin in Amsterdam, voor wie zin heeft om langs te komen.
. Was het een mooi feestje geworden? Aan je boek zal ik zo eens beginnen, heb het al een paar dagen in huis nu! Ben wel benieuwd naar je stijl. En of ik bepaalde dingen herken die ik hier al ooit gelezen heb
.Mocht je nog ergens signeersessies gaan houden, laat het even weten! Altijd leuk om ze gesigneerd te krijgen
.Nu nog een keer te tijd en kracht te vinden om mijn boekjes te voltooien... heb er sinds mijn ziekenhuisfase eigenlijk amper meer wat aan gedaan, terwijl als ik het einde op dit moment zou zetten het verhaal zo mooi zou kunnen eindigen met 'en ze leefden nog lang en gelukkig...'
Well, desire contradicts fear. These days most people have replaced almost all their emotions with fear.
When everyone has dreams but only a few realize them, then... it makes cowards of the rest of us.
When everyone has dreams but only a few realize them, then... it makes cowards of the rest of us.
Gemist!quote:
Fijn
Morgen komt mijn boek officieel uit, trouwens. 16:00 in Scheltema aan het Rokin in Amsterdam, voor wie zin heeft om langs te komen.
Ik ben bij de opening van TransPride aanwezig, en er komt vast nog wel wat hier en daar. Facebook is altijd een goeie daarvoor.
Was een mooi, druk feestje. Gister de hele dag zitten gamen om bij te komen
Was een mooi, druk feestje. Gister de hele dag zitten gamen om bij te komen
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
quote:
Fun fun, oproep voor bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Vind ik niet per se erg, ze weten immers niet dat ik die niet meer heb, maar aanhef "geachte mevrouw" gebruiken terwijl ik als man in het bevolkingsregister sta, is nergens voor nodig. *beleefde brief schrijf*
Heb de laatste tijd heelveel van die zooi voorbij zien komen.quote:
[..]
Nope. Maar ik werd vandaag gebeld met excuses en uitleg en dat ze vanaf volgend jaar nieuwe software gaan gebruiken waarbij aanhef wel gepersonaliseerd wordt.
Opvallend is dat men bij het grootste deel mevrouw ... als geadresseerde gebruikt, maar iets als meneer of de heer dat kent men niet. Qua aantallen is het wel veel minder, maar post van die zelfde toko is er ook voor de heren meneren, het vreemde is dat het echt allemaal zonder aanhef is, ...
Dit terwijl de grootste "kankerlijers" (figuurlijk dan) meestal mannen zijn.
Goed nieuws te melden, heb voor komend e week mijn eerste HRT afspraak staan, het is intern schijnbaar door mijn psycholoog gelukt om ingeplant te krijgen om hiermee de wachttijd tussen de diagnostiek en HRT te omzeilen.
Afspraak op 18 juli om 09:30 uur met de endocrinoloog in het VUmc voor de eerste HRT.
Normaal zou ik als ik die afspraak op 18 juli niet zou kunnen pas rond oktober as aan de beurt zijn ivm wachttijd tussen diagnostiek en HRT. Maar mijn behandelend psycholoog heeft mij gebeld en ervoor gezorgd dat hij op de valreep deze afspraak kon inplannen voor mij. Zodat ik hiermee min of meer de wachttijd voor de HRT heb kunnen omzeilen.
Maar een vraag, krijg je het eerste recept voor de hormonen meteen mee, of pas nadat er uitslagen bekend zijn van het bloedonderzoek? Bij de receptie werd mij verteld dat je het doorgaans meteen meekrijgt maar de psycholoog vertelde mij dat dit pas gebeurd nadat de uitslagen bekend zijn of er eventuele andere indicaties zouden zijn die nader onderzoek behoeven. Hoe zit dit nou precies?
Afspraak op 18 juli om 09:30 uur met de endocrinoloog in het VUmc voor de eerste HRT.
Normaal zou ik als ik die afspraak op 18 juli niet zou kunnen pas rond oktober as aan de beurt zijn ivm wachttijd tussen diagnostiek en HRT. Maar mijn behandelend psycholoog heeft mij gebeld en ervoor gezorgd dat hij op de valreep deze afspraak kon inplannen voor mij. Zodat ik hiermee min of meer de wachttijd voor de HRT heb kunnen omzeilen.
Maar een vraag, krijg je het eerste recept voor de hormonen meteen mee, of pas nadat er uitslagen bekend zijn van het bloedonderzoek? Bij de receptie werd mij verteld dat je het doorgaans meteen meekrijgt maar de psycholoog vertelde mij dat dit pas gebeurd nadat de uitslagen bekend zijn of er eventuele andere indicaties zouden zijn die nader onderzoek behoeven. Hoe zit dit nou precies?
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
Dat is echt ongewoon snel Hakuna, heeft bij mij vanaf eind Januari geduurd, vreemd.
Je krijgt eea meteen mee, je kan kiezen tussen pillen/pleisters. Echter als je een bepaalde leeftijd hebt geven ze niet zomaar pillen meer mee geloof ik.
Iig je hebt echt ongelooflijk veel mazzel, gefeliciteerd.
Je krijgt eea meteen mee, je kan kiezen tussen pillen/pleisters. Echter als je een bepaalde leeftijd hebt geven ze niet zomaar pillen meer mee geloof ik.
Iig je hebt echt ongelooflijk veel mazzel, gefeliciteerd.
Ook maar even mijn verhaal doen.
Ik ben een man van in de 30 en als kind speelde ik liever met poppen dan met auto's en trok ik weleens de kleren aan van mijn moeder. Toen ik in de puberteit raakte, kwam ik erachter dat ik homo was. Ik durfde er wel niet voor uit te komen, maar ik stelde mij erop in dat dat moment later wel een keer zou komen. Ik verzette mij niet tegen het idee dat ik relaties met mannen aan ga ipv met vrouwen.
Waar ik wel heel veel moeite mee had, waren mijn vrouwelijke trekken. Ik wist niet wie ik was en ik had een beeld voor ogen dat ik een zeer theatrale dragqueen was die door niemand serieus genomen wordt. Als je de TV van de jaren 90 kent, zo'n figuur die weleens in de Jerry Springer Show verscheen. Ik dacht dat ik zo was en dat ik een grote schijtbak was die niet uit de kast durfde te komen.
Rond mijn 16e ging het iets beter met mij. Vreemd genoeg ging ik mij ook wat mannelijker voelen. Zo kreeg ik opeens interesse om op een vechtsport te gaan en te gaan bodybuilden. Ik heb me vaak afgevraagd wat dat was. Deed ik dat alleen maar om sociaal geaccepteerd te kunnen worden? Of was het puur iets vanuit mezelf? Het leek wel puur vanuit mijzelf te komen, want de ontdekking in mezelf dat ik toch mannelijker ben dan ik dacht, vond ik echt een heel fijne gewaarwording.
Maar ik bleef nog heel onzeker. Ik had nog steeds in mijn hoofd de behoefte om te ontsnappen in een vrouwelijke identiteit. Ik dacht: "dit klopt niet!"
Enerzijds bleef ik toneelspelen en de schijn ophouden naar de buitenwereld dat ik een 'normale man' was. Anderzijds snakte ik naar vrijheid om te kunnen zijn wie ik ben. Maar wie ik nou precies ben: dat was mij niet duidelijk.
Ik raakte erg depressief, maar ik wilde niet met dit probleem rondlopen en hierdoor mijn leven laten vergallen. Dus ik ging naar een psycholoog. Ik was gewoon open en eerlijk. Ook al kreeg ik het door schaamte nauwelijks mijn strot uit, ik zei het wel. Want als ik nikz vertel, kan hij me ook niet helpen, toch? De psycholoog ging er niet eens op in en zat maar te hameren op mijn perfectionisme en dat ik teveel piekerde.
Ik ging uiteindelijk naar een andere psycholoog die op een dezelfde manier reageerde. En nog weer naar een ander. De drempel om open te zijn over mijn problemen, werd steeds groter.
Op mijn 20e kreeg ik last van heftige paniekaanvallen, wat uiteindelijk leidde tot straatvrees. Ik durfde niet alleen gelaten te worden, omdat ik bang was in een opwelling mijn pik eraf te snijden. Gelukkig ving mijn moeder mij op. Maar ik was een wrak die in een sociaal isolement bij zijn moeder leefde. Ik kreeg van buitenstaanders veel kritiek dat ik mijn leven vergalde, dat ik lui was en beter mijn best moest doen. Mijn moeder kreeg te horen dat ze mij uit huis moest trappen.
Op mijn 27e meldde ik mij aan bij een kliniek voor persoonlijkheidsstoornissen. Daar knapte ik wel van op dankzij mijn therapiegenoten en sociotherapeuten. Vrouwelijke therapiegenoten probeerden mij te helpen door aan te bieden mij op te maken als vrouw. Maar daar durfde ik niet op in te gaan. Ik voelde teveel angst en weerstand.
Na de therapie vroeg ik een gesprek aan bij een instantie gespecialiseerd in genderdysforie. De psycholoog waarmee ik sprak en die zelf transseksueel is, dacht dat er bij mij geen sprake is van genderdysforie en hooguit travestie, omdat de gedachten die ik heb meer gebaseerd zijn op angst als op verlangen.
Ik ben nu nog een intensieve behandeling voor persoonlijkheidsstoornissen verder. Het gaat nog steeds niet.
Er is bij mij sinds een paar maanden ADD geconstateerd. Ik wil nu eigenlijk afrekenen met al mijn innerlijke demonen en van het leven genieten en mij niet meer laten leiden door psychische problemen.
Ik ben een man en ik voel mij ook een man. Maar ik voel me niet mannelijk en de identiteitissues die ik altijd heb gehad, zijn er nog steeds.
Ik heb een mail gestuurd naar mijn psycholoog. Als hij me niet kan helpen hoop ik dat hij me doorstuurt naar iets of iemand die dat wel kan.
Is dit verhaal voor iemand herkenbaar? Heeft iemand advies?
Ik ben een man van in de 30 en als kind speelde ik liever met poppen dan met auto's en trok ik weleens de kleren aan van mijn moeder. Toen ik in de puberteit raakte, kwam ik erachter dat ik homo was. Ik durfde er wel niet voor uit te komen, maar ik stelde mij erop in dat dat moment later wel een keer zou komen. Ik verzette mij niet tegen het idee dat ik relaties met mannen aan ga ipv met vrouwen.
Waar ik wel heel veel moeite mee had, waren mijn vrouwelijke trekken. Ik wist niet wie ik was en ik had een beeld voor ogen dat ik een zeer theatrale dragqueen was die door niemand serieus genomen wordt. Als je de TV van de jaren 90 kent, zo'n figuur die weleens in de Jerry Springer Show verscheen. Ik dacht dat ik zo was en dat ik een grote schijtbak was die niet uit de kast durfde te komen.
Rond mijn 16e ging het iets beter met mij. Vreemd genoeg ging ik mij ook wat mannelijker voelen. Zo kreeg ik opeens interesse om op een vechtsport te gaan en te gaan bodybuilden. Ik heb me vaak afgevraagd wat dat was. Deed ik dat alleen maar om sociaal geaccepteerd te kunnen worden? Of was het puur iets vanuit mezelf? Het leek wel puur vanuit mijzelf te komen, want de ontdekking in mezelf dat ik toch mannelijker ben dan ik dacht, vond ik echt een heel fijne gewaarwording.
Maar ik bleef nog heel onzeker. Ik had nog steeds in mijn hoofd de behoefte om te ontsnappen in een vrouwelijke identiteit. Ik dacht: "dit klopt niet!"
Enerzijds bleef ik toneelspelen en de schijn ophouden naar de buitenwereld dat ik een 'normale man' was. Anderzijds snakte ik naar vrijheid om te kunnen zijn wie ik ben. Maar wie ik nou precies ben: dat was mij niet duidelijk.
Ik raakte erg depressief, maar ik wilde niet met dit probleem rondlopen en hierdoor mijn leven laten vergallen. Dus ik ging naar een psycholoog. Ik was gewoon open en eerlijk. Ook al kreeg ik het door schaamte nauwelijks mijn strot uit, ik zei het wel. Want als ik nikz vertel, kan hij me ook niet helpen, toch? De psycholoog ging er niet eens op in en zat maar te hameren op mijn perfectionisme en dat ik teveel piekerde.
Ik ging uiteindelijk naar een andere psycholoog die op een dezelfde manier reageerde. En nog weer naar een ander. De drempel om open te zijn over mijn problemen, werd steeds groter.
Op mijn 20e kreeg ik last van heftige paniekaanvallen, wat uiteindelijk leidde tot straatvrees. Ik durfde niet alleen gelaten te worden, omdat ik bang was in een opwelling mijn pik eraf te snijden. Gelukkig ving mijn moeder mij op. Maar ik was een wrak die in een sociaal isolement bij zijn moeder leefde. Ik kreeg van buitenstaanders veel kritiek dat ik mijn leven vergalde, dat ik lui was en beter mijn best moest doen. Mijn moeder kreeg te horen dat ze mij uit huis moest trappen.
Op mijn 27e meldde ik mij aan bij een kliniek voor persoonlijkheidsstoornissen. Daar knapte ik wel van op dankzij mijn therapiegenoten en sociotherapeuten. Vrouwelijke therapiegenoten probeerden mij te helpen door aan te bieden mij op te maken als vrouw. Maar daar durfde ik niet op in te gaan. Ik voelde teveel angst en weerstand.
Na de therapie vroeg ik een gesprek aan bij een instantie gespecialiseerd in genderdysforie. De psycholoog waarmee ik sprak en die zelf transseksueel is, dacht dat er bij mij geen sprake is van genderdysforie en hooguit travestie, omdat de gedachten die ik heb meer gebaseerd zijn op angst als op verlangen.
Ik ben nu nog een intensieve behandeling voor persoonlijkheidsstoornissen verder. Het gaat nog steeds niet.
Er is bij mij sinds een paar maanden ADD geconstateerd. Ik wil nu eigenlijk afrekenen met al mijn innerlijke demonen en van het leven genieten en mij niet meer laten leiden door psychische problemen.
Ik ben een man en ik voel mij ook een man. Maar ik voel me niet mannelijk en de identiteitissues die ik altijd heb gehad, zijn er nog steeds.
Ik heb een mail gestuurd naar mijn psycholoog. Als hij me niet kan helpen hoop ik dat hij me doorstuurt naar iets of iemand die dat wel kan.
Is dit verhaal voor iemand herkenbaar? Heeft iemand advies?
Hoiquote:Op zaterdag 16 juli 2016 14:40 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ook maar even mijn verhaal doen.
Waarom trok je de kleren van je moeder aan?quote:Ik ben een man van in de 30 en als kind speelde ik liever met poppen dan met auto's en trok ik weleens de kleren aan van mijn moeder. Toen ik in de puberteit raakte, kwam ik erachter dat ik homo was. Ik durfde er wel niet voor uit te komen, maar ik stelde mij erop in dat dat moment later wel een keer zou komen. Ik verzette mij niet tegen het idee dat ik relaties met mannen aan ga ipv met vrouwen.
Welke trekken heb je dan?quote:Waar ik wel heel veel moeite mee had, waren mijn vrouwelijke trekken. Ik wist niet wie ik was en ik had een beeld voor ogen dat ik een zeer theatrale dragqueen was die door niemand serieus genomen wordt. Als je de TV van de jaren 90 kent, zo'n figuur die weleens in de Jerry Springer Show verscheen. Ik dacht dat ik zo was en dat ik een grote schijtbak was die niet uit de kast durfde te komen.
Dat niet weten wie (of wat) je bent, is iets wat wel vaker voorkomt. Heb zelfs 1 jaar terug nog iets van een bewustwordingsmomentje gehad en ben zelf ook al in de 30 (toen ben ik hier gaan posten).
Ik vind 't trouwens wel goed dat je probeert je hart te volgen, dat je probeert een plek te vinden in de maatschappij waarin jijzelf past, ipv dat je je als een stuk klei probeert te wringen in de voorgeprepareerde hokjes die je vanaf je geboorte voorgeschoteld hebt gekregen (ben wellicht even in een iets poëtischere flowquote:Rond mijn 16e ging het iets beter met mij. Vreemd genoeg ging ik mij ook wat mannelijker voelen. Zo kreeg ik opeens interesse om op een vechtsport te gaan en te gaan bodybuilden. Ik heb me vaak afgevraagd wat dat was. Deed ik dat alleen maar om sociaal geaccepteerd te kunnen worden? Of was het puur iets vanuit mezelf? Het leek wel puur vanuit mijzelf te komen, want de ontdekking in mezelf dat ik toch mannelijker ben dan ik dacht, vond ik echt een heel fijne gewaarwording.
Maar ik bleef nog heel onzeker. Ik had nog steeds in mijn hoofd de behoefte om te ontsnappen in een vrouwelijke identiteit. Ik dacht: "dit klopt niet!"
Enerzijds bleef ik toneelspelen en de schijn ophouden naar de buitenwereld dat ik een 'normale man' was. Anderzijds snakte ik naar vrijheid om te kunnen zijn wie ik ben. Maar wie ik nou precies ben: dat was mij niet duidelijk.
).Ik ben zelf een groot voorstander van zoveel mogelijk jezelf zijn en vanuit die gedachte je plek te claimen. Zo'n keurslijf heeft voor mij niet gewerkt (echt totaal niet, dat was dikke faal, depressie, etc enz).
Welkom in de wereld van de hulpverlening, waar vele hulpverleners vooral kijken naar hoe ze jouw verhaal in hun eigen beperkte wereldbeeld kunnen passen (en de rest gaat 1 oor in andere oor uit).quote:Ik raakte erg depressief, maar ik wilde niet met dit probleem rondlopen en hierdoor mijn leven laten vergallen. Dus ik ging naar een psycholoog. Ik was gewoon open en eerlijk. Ook al kreeg ik het door schaamte nauwelijks mijn strot uit, ik zei het wel. Want als ik nikz vertel, kan hij me ook niet helpen, toch? De psycholoog ging er niet eens op in en zat maar te hameren op mijn perfectionisme en dat ik teveel piekerde.
Idem!quote:Ik ging uiteindelijk naar een andere psycholoog die op een dezelfde manier reageerde. En nog weer naar een ander. De drempel om open te zijn over mijn problemen, werd steeds groter.
Op mijn 20e kreeg ik last van heftige paniekaanvallen, wat uiteindelijk leidde tot straatvrees. Ik durfde niet alleen gelaten te worden, omdat ik bang was in een opwelling mijn pik eraf te snijden. Gelukkig ving mijn moeder mij op. Maar ik was een wrak die in een sociaal isolement bij zijn moeder leefde. Ik kreeg van buitenstaanders veel kritiek dat ik mijn leven vergalde, dat ik lui was en beter mijn best moest doen. Mijn moeder kreeg te horen dat ze mij uit huis moest trappen.
Op mijn 27e meldde ik mij aan bij een kliniek voor persoonlijkheidsstoornissen. Daar knapte ik wel van op dankzij mijn therapiegenoten en sociotherapeuten. Vrouwelijke therapiegenoten probeerden mij te helpen door aan te bieden mij op te maken als vrouw. Maar daar durfde ik niet op in te gaan. Ik voelde teveel angst en weerstand.
Na de therapie vroeg ik een gesprek aan bij een instantie gespecialiseerd in genderdysforie. De psycholoog waarmee ik sprak en die zelf transseksueel is, dacht dat er bij mij geen sprake is van genderdysforie en hooguit travestie, omdat de gedachten die ik heb meer gebaseerd zijn op angst als op verlangen.
Ik ben nu nog een intensieve behandeling voor persoonlijkheidsstoornissen verder. Het gaat nog steeds niet.
Er is bij mij sinds een paar maanden ADD geconstateerd. Ik wil nu eigenlijk afrekenen met al mijn innerlijke demonen en van het leven genieten en mij niet meer laten leiden door psychische problemen.
Maar kan je vertellen, kan best zwaar zijn, maar de goeie mensen om je heen hebben, kan al enorm schelen
.Wat is eigenlijk het verschil tussen "je man voelen" en "je mannelijk voelen"?quote:Ik ben een man en ik voel mij ook een man. Maar ik voel me niet mannelijk en de identiteitissues die ik altijd heb gehad, zijn er nog steeds.
Even samenvatten:quote:Ik heb een mail gestuurd naar mijn psycholoog. Als hij me niet kan helpen hoop ik dat hij me doorstuurt naar iets of iemand die dat wel kan.
Is dit verhaal voor iemand herkenbaar? Heeft iemand advies?
Je hebt blijkbaar vrouwelijke trekjes (hebt niet echt verteld welke precies) en je valt op mannen.
Je voelt je een man, maar niet mannelijk. Bedoel je met "mannelijk" meer dat cliché macho-haantjes-alpha-idee? Zo ja, daar heb ik echt noooit wat mee gehad. Ik vond 't zo raar, kon me eigenlijk niet eens boeien wat en waarom ze dat deden.
Ik voelde me tijdens m'n basisschoolperiode al anders. Ik val wel op vrouwen, maar gevoelsmatig lijk ik een beetje een mix van de 2.
Heb je problemen met je (mannelijke) lichaam?
Ik heb nu geen problemen meer met mijn lichaam. Vroeger wel. Veel moeite met lichaamsbeharing en ik fantaseerde er weleens over borsten te hebben. Het leek mij toen dat als ik een vrouw zou zijn, ik meer ruimte zou hebben om mij persoonlijk te kunnen uiten. Inderdaad het haantjesgedrag dat stond zover van mij af.quote:Op zaterdag 16 juli 2016 17:50 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Hoi
[..]
Waarom trok je de kleren van je moeder aan?
[..]
Welke trekken heb je dan?
Dat niet weten wie (of wat) je bent, is iets wat wel vaker voorkomt. Heb zelfs 1 jaar terug nog iets van een bewustwordingsmomentje gehad en ben zelf ook al in de 30 (toen ben ik hier gaan posten).
[..]
Ik vind 't trouwens wel goed dat je probeert je hart te volgen, dat je probeert een plek te vinden in de maatschappij waarin jijzelf past, ipv dat je je als een stuk klei probeert te wringen in de voorgeprepareerde hokjes die je vanaf je geboorte voorgeschoteld hebt gekregen (ben wellicht even in een iets poëtischere flow
Ik ben zelf een groot voorstander van zoveel mogelijk jezelf zijn en vanuit die gedachte je plek te claimen. Zo'n keurslijf heeft voor mij niet gewerkt (echt totaal niet, dat was dikke faal, depressie, etc enz).
[..]
Welkom in de wereld van de hulpverlening, waar vele hulpverleners vooral kijken naar hoe ze jouw verhaal in hun eigen beperkte wereldbeeld kunnen passen (en de rest gaat 1 oor in andere oor uit).
[..]
Idem!
Maar kan je vertellen, kan best zwaar zijn, maar de goeie mensen om je heen hebben, kan al enorm schelen
[..]
Wat is eigenlijk het verschil tussen "je man voelen" en "je mannelijk voelen"?
[..]
Even samenvatten:
Je hebt blijkbaar vrouwelijke trekjes (hebt niet echt verteld welke precies) en je valt op mannen.
Je voelt je een man, maar niet mannelijk. Bedoel je met "mannelijk" meer dat cliché macho-haantjes-alpha-idee? Zo ja, daar heb ik echt noooit wat mee gehad. Ik vond 't zo raar, kon me eigenlijk niet eens boeien wat en waarom ze dat deden.
Ik voelde me tijdens m'n basisschoolperiode al anders. Ik val wel op vrouwen, maar gevoelsmatig lijk ik een beetje een mix van de 2.
Heb je problemen met je (mannelijke) lichaam?
Dus ik fantaseerde vaak dat ik een vrouw was. Ik had in mijn hoofd een heel alter ego gecreëerd. Dat was ikzelf, maar dan in vrouwelijke vorm. Maar ik ben dus biologisch een man. En daarin liep ik totaal met mezelf vast, want hetgeen in mijn hoofd kon ik niet in real life uiten. In real life voelde ik mij compleet leeg en niks. Ik leefde in mijn fantasie.
Ik voel mij nu als man niet meer leeg en ik 'snap' typisch mannelijk gedrag ook beter en kan dat ook beter met mijzelf identificeren. Maar hetgeen van vroeger is niet helemaal weg. En daar heb ik nog problemen mee.
Ik heb mij weleens afgevraagd of ik dan toch geen travestiet ben ofzo. Maar ik wil niet zo nu en dan ontsnappen in een vrouwelijke identiteit. Ik wil één identiteit hebben.
Weet je....dat fantaseren herken ik. Maar ik weet ook dat -als- ik als fysiek een vrouw geboren was, de kans denk ik weer net zo groot was geweest dat ik exact hetzelfde gefantaseerd had over "Hoe zou het zijn om in een mannenlichaam te zitten?". Das 1quote:
[..]
Ik heb nu geen problemen meer met mijn lichaam. Vroeger wel. Veel moeite met lichaamsbeharing en ik fantaseerde er weleens over borsten te hebben. Het leek mij toen dat als ik een vrouw zou zijn, ik meer ruimte zou hebben om mij persoonlijk te kunnen uiten. Inderdaad het haantjesgedrag dat stond zover van mij af.
Dus ik fantaseerde vaak dat ik een vrouw was. Ik had in mijn hoofd een heel alter ego gecreëerd. Dat was ikzelf, maar dan in vrouwelijke vorm. Maar ik ben dus biologisch een man. En daarin liep ik totaal met mezelf vast, want hetgeen in mijn hoofd kon ik niet in real life uiten. In real life voelde ik mij compleet leeg en niks. Ik leefde in mijn fantasie.
Ik voel mij nu als man niet meer leeg en ik 'snap' typisch mannelijk gedrag ook beter en kan dat ook beter met mijzelf identificeren. Maar hetgeen van vroeger is niet helemaal weg. En daar heb ik nog problemen mee.
Ik heb mij weleens afgevraagd of ik dan toch geen travestiet ben ofzo. Maar ik wil niet zo nu en dan ontsnappen in een vrouwelijke identiteit. Ik wil één identiteit hebben.
2 is dat ik er niks aan veranderen kan en dat ik wat dit betreft de mazzel heb dat ik sowieso op vrouwen val en een mannenlichaam heeft uiteraard ook z'n voordelen (ook wat nadelen).
Dus ik kan er mee leven en bewust me in mijn status quo
.Persoonlijk uiten...vind ik een hele goeie en ook heel belangrijke. Maar de manier waarop ik me tegenwoordig uit, is voor mij eigenlijk al dicht bij hoe ik het het liefst had willen hebben.
Ik kan het het beste uitleggen als volgende:
Ik weet van mezelf dat ik een heel zooitje psychische eigenschappen heb. Dingen die ik leuk vind, dingen die ik graag doe en dingen die ik graag bespreek, interesses, de manier waarop ik emoties en ratio's beleef...
ALLES, al deze dingen, die zijn samen wat mij definieert.
Stel dat ik van al deze grote en kleine dingetjes een hele lange lijst zou gaan maken, dan krijg ik volgende:
Er is wel 1 ding....en dat is dat ongeveer de helft van alles wat op dat lijstje staat, typisch vrouwelijk is en de andere helft typisch mannelijk.
Ik zie de helft van mijn eigenschappen bij hoofdzakelijk vrouwen terug en die andere helft bij voornamelijk mannen. Maar ik zie bij vrouwen vaak ook vrouwelijke eigenschappen terug waar ikzelf niks mee heb en exact hetzelfde gaat ook op voor de mannen. Dat zijn de typische eigenschappen die ik niet bij mezelf terug zie.
Oké, stel ik neem dat hele lange lijstje van mezelf er weer even bij en ga met 2 markeerstiften elke eigenschap individueel aanvinken in 1 van deze 2 kleuren (1 kleur als typisch mannelijk en de ander als typisch vrouwelijk, even ongenuanceerd (ben nog een beetje slaapdronken, heb met pillen geslapen en dus niet helemaal helder nog, mijn excuus daarvoor)).
Dan zou ongeveer de helft van al die eigenschappen het ene kleurtje krijgen en de andere helft het andere kleurtje.
En nu komt het!
Die eigenschappen, die vormen bij mij niet echt 2 onafhankelijke groepen, ze zijn ook niet nog verder te scheiden, al deze eigenschappen definiëren wie ik ben en horen gewoon bij mij. Dat ik er zeg maar later achter kwam dat de helft eigenlijk meer typisch vrouwelijk is, vond ik wel apart en een beetje bijzonder, maar dat verandert niks aan hoe ik er zelf naar kijk (met als belangrijke uitzondering dat ik me maar half met ekte mannen identificeer en half met ekte vrouwen).
Het is voor mij uiteindelijk ook zinloos om bijvoorbeeld mijn meer vrouwelijke of meer mannelijke eigenschappen extra te gaan benadrukken (ik vind dit echt onzin voor mij), daar beide lijstjes eigenschappen (de kleur van die 2 markers) even veel bij mij horen, ze zijn niet te scheiden en vormen 1 geheel (kunt het een beetje vergelijken met de deeg en de eieren [proberen te scheiden van een gebakken cake...waarom zou ik die moeite doen als ik toch al tevreden ben met hoe ik ben?).
Ik zie dingen dan ook een beetje nuchter en merk dat ik eigenlijk even graag omga met mensen van beide geslachten (of evengraag met beide niet
).
Ik hoef mij waarschijnlijk weinig 'zorgen' te maken in die zin dat ik niet genderdysfoor ben of misschien in een heel lichte mate en dat meer mensen dat hebben en ermee worstelen.
We leven nu in een rare tijd. Eerst was je met een afwijkende seksualiteit of genderissues sowieso slecht of ziek. En moest je naar de dokter of kerk om je te laten genezen. Wat dus niet kan. Later werden homoseksualiteit en genderdysforie meer erkend als aandoeningen die niet te genezen zijn en die ook niet slecht zijn. En vervolgens moest alles maar kunnen zolang het maar een ver van hun bed show blijft.
Want het wordt door veel mensen niet geaccepteerd en begrepen. Alleen al op FOK! worden transgenders vaak gezien als freaks die graag anders willen zijn. Het kwartje valt bij die mensen niet. Ze snappen niet dat genderdysforie aangeboren is en geen keuze. En dan wordt er ook een natrap gegeven "een omgebouwde kerel is geen vrouw maar een verminkte vent en geen echte biologische vrouw". Dat weten transgenders zelf ook wel.
Ik kan mij er wel kwaad om maken dat mensen een ander geen geluk gunnen puur omdat ze iets hebben waar ze overigens niks aan kunnen doen.
En nog iets. "Je moet jezelf accepteren". Ik vind dat ten eerste nogal hypocriet aangezien de meeste mensen toch een masker opzetten en zich naar anderen beter voordoen dan ze zijn. Ten tweede moet je ook weten wie je bent. En dat is voor sommige mensen niet duidelijk.
Ik voel me verstoord in mijn seksuele ontwikkeling. Ik heb wel een beeld van mezelf hoe ik zou willen of kunnen zijn als ik deze problemen niet had. Ergens ben ik wel iemand die graag in de belangstelling wilt staan. Als ik minder twijfels had over mijn mannelijkheid, had ik mijn mannelijkheid graag meer getoond. Ik vind het dan wel leuk als ik met een strak shirt een goed getraind gespierd mannelijk lijf kan laten zien. Ik zou dan ook tattoeages nemen. Er zijn vast mensen die zoiets tokkie en macho vinden, maar daar heb ik dan schijt aan, want het is mijn leven en ik doe er niemand kwaad mee. Het doet ook niks af aan mijn persoonlijkheid, want ik probeer iedereen in zijn waarde te laten en kijk niet op anderen neer.
Maar wat mijn seksuele identiteit is er wel een blokkade. Ik kom er niet uit wie ik ben en hoe ik mij beter kan uiten.
Ik hoop echt dat ik ermee geholpen kan worden, want ik wil niet in een sociaal isolement leven. Maar ik vraag me af of er hulpverleners zijn die begrijpen waar ik mee worstel.
Pas nog lopen internetten op een forum over travestie of ik daar antwoord vind. Maar dat is het ook niet. Ik wil me niet tijdelijk voordoen als vrouw. Ik wil gewoon één identiteit die ik altijd op alle momenten in mijn leven heb. En het liefste ook nog mannelijk in plaats van geestelijk androgyn.
We leven nu in een rare tijd. Eerst was je met een afwijkende seksualiteit of genderissues sowieso slecht of ziek. En moest je naar de dokter of kerk om je te laten genezen. Wat dus niet kan. Later werden homoseksualiteit en genderdysforie meer erkend als aandoeningen die niet te genezen zijn en die ook niet slecht zijn. En vervolgens moest alles maar kunnen zolang het maar een ver van hun bed show blijft.
Want het wordt door veel mensen niet geaccepteerd en begrepen. Alleen al op FOK! worden transgenders vaak gezien als freaks die graag anders willen zijn. Het kwartje valt bij die mensen niet. Ze snappen niet dat genderdysforie aangeboren is en geen keuze. En dan wordt er ook een natrap gegeven "een omgebouwde kerel is geen vrouw maar een verminkte vent en geen echte biologische vrouw". Dat weten transgenders zelf ook wel.
Ik kan mij er wel kwaad om maken dat mensen een ander geen geluk gunnen puur omdat ze iets hebben waar ze overigens niks aan kunnen doen.
En nog iets. "Je moet jezelf accepteren". Ik vind dat ten eerste nogal hypocriet aangezien de meeste mensen toch een masker opzetten en zich naar anderen beter voordoen dan ze zijn. Ten tweede moet je ook weten wie je bent. En dat is voor sommige mensen niet duidelijk.
Ik voel me verstoord in mijn seksuele ontwikkeling. Ik heb wel een beeld van mezelf hoe ik zou willen of kunnen zijn als ik deze problemen niet had. Ergens ben ik wel iemand die graag in de belangstelling wilt staan. Als ik minder twijfels had over mijn mannelijkheid, had ik mijn mannelijkheid graag meer getoond. Ik vind het dan wel leuk als ik met een strak shirt een goed getraind gespierd mannelijk lijf kan laten zien. Ik zou dan ook tattoeages nemen. Er zijn vast mensen die zoiets tokkie en macho vinden, maar daar heb ik dan schijt aan, want het is mijn leven en ik doe er niemand kwaad mee. Het doet ook niks af aan mijn persoonlijkheid, want ik probeer iedereen in zijn waarde te laten en kijk niet op anderen neer.
Maar wat mijn seksuele identiteit is er wel een blokkade. Ik kom er niet uit wie ik ben en hoe ik mij beter kan uiten.
Ik hoop echt dat ik ermee geholpen kan worden, want ik wil niet in een sociaal isolement leven. Maar ik vraag me af of er hulpverleners zijn die begrijpen waar ik mee worstel.
Pas nog lopen internetten op een forum over travestie of ik daar antwoord vind. Maar dat is het ook niet. Ik wil me niet tijdelijk voordoen als vrouw. Ik wil gewoon één identiteit die ik altijd op alle momenten in mijn leven heb. En het liefste ook nog mannelijk in plaats van geestelijk androgyn.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik het anderen niet kan verwijten dat ze er -persoonlijk- geen zin in hebben om dit constant ingewreven te krijgen (dat ze dus zeg maar passief blijven/geen (openlijke) mening hebben over een onderwerp als dit). Ding is wel dat zodra ze dit actief gaan bestrijden (dus alles wat anders is actief de wind uit de zijlen nemen), dat het dan een heel ander verhaal wordt, omdat je die ander dan het gevoel geeft dat ze er niet mogen zijn (en echt LETTERLIJK het gevoel geeft dat ze er niet mogen zijn...doen genoeg mensen dit vaak genoeg? --> eventueel zelfmoord (maar dit is dan wel concreet wat ze zelf wouden).quote:
Ik hoef mij waarschijnlijk weinig 'zorgen' te maken in die zin dat ik niet genderdysfoor ben of misschien in een heel lichte mate en dat meer mensen dat hebben en ermee worstelen.
We leven nu in een rare tijd. Eerst was je met een afwijkende seksualiteit of genderissues sowieso slecht of ziek. En moest je naar de dokter of kerk om je te laten genezen. Wat dus niet kan. Later werden homoseksualiteit en genderdysforie meer erkend als aandoeningen die niet te genezen zijn en die ook niet slecht zijn. En vervolgens moest alles maar kunnen zolang het maar een ver van hun bed show blijft.
Leef en laat leven heeft bij mij wat dit betreft meer de voorkeur.
Tsja, alles wat "anders" is, mag niet en moet zoveel mogelijk de wind uit de zijlen genomen worden...maar gelukkig is niet iedereen zo.quote:Want het wordt door veel mensen niet geaccepteerd en begrepen. Alleen al op FOK! worden transgenders vaak gezien als freaks die graag anders willen zijn. Het kwartje valt bij die mensen niet. Ze snappen niet dat genderdysforie aangeboren is en geen keuze. En dan wordt er ook een natrap gegeven "een omgebouwde kerel is geen vrouw maar een verminkte vent en geen echte biologische vrouw". Dat weten transgenders zelf ook wel.
Vet-ge-druk-te!quote:Ik kan mij er wel kwaad om maken dat mensen een ander geen geluk gunnen puur omdat ze iets hebben waar ze overigens niks aan kunnen doen.
En nog iets. "Je moet jezelf accepteren". Ik vind dat ten eerste nogal hypocriet aangezien de meeste mensen toch een masker opzetten en zich naar anderen beter voordoen dan ze zijn. Ten tweede moet je ook weten wie je bent. En dat is voor sommige mensen niet duidelijk.
Dit is echt superbelangrijk en hoort ook een beetje bij het leven (ook dat je er wellicht achter komt dat je misschien wel HEEL anders bent dan je vroeger van jezelf had kunnen verwachten).
Je moet gewoon doen wat het beste bij jou past. Tis verder alleen wel handig (even algemeen adviesje hier) dat je anderen daar niet teveel meet lastig valt (het moet wel binnen het redelijke blijven zeg maar).quote:Ik voel me verstoord in mijn seksuele ontwikkeling. Ik heb wel een beeld van mezelf hoe ik zou willen of kunnen zijn als ik deze problemen niet had. Ergens ben ik wel iemand die graag in de belangstelling wilt staan. Als ik minder twijfels had over mijn mannelijkheid, had ik mijn mannelijkheid graag meer getoond. Ik vind het dan wel leuk als ik met een strak shirt een goed getraind gespierd mannelijk lijf kan laten zien. Ik zou dan ook tattoeages nemen. Er zijn vast mensen die zoiets tokkie en macho vinden, maar daar heb ik dan schijt aan, want het is mijn leven en ik doe er niemand kwaad mee. Het doet ook niks af aan mijn persoonlijkheid, want ik probeer iedereen in zijn waarde te laten en kijk niet op anderen neer.
Dit is wel een leuke en is iets waar ikzelf eigenlijk jarenlang compleet in vastgelopen ben.quote:Maar wat mijn seksuele identiteit is er wel een blokkade. Ik kom er niet uit wie ik ben en hoe ik mij beter kan uiten.
Uiteindelijk ben ik maar (ook uit een soort van wanhoop...ik was echt compleet vastgelopen (had net zo goed een opgezet dier kunnen zijn)) gewoon semi-random dingen gaan doen, iets wat in me opkwam, gewoon impulsief doen (wel met zoveel mogelijk goede intenties en zonder anderen daarbij schade te berokkenen) en dan na afloop reflecteren wat deze actie met me deed.
het heeft ook te maken met ontdekken hoe je eigen emotionele beleveniswereld in elkaar zit en dat kan je beter leren door dingen gewoon te ervaren, door ze uit te proberen (en soms beetje yolo doen
).Hulpverleners die niet begrijpen waar je mee worstelt...die zijn er genoeg (zeker als het niet om de standaard-dingetjes gaat, zoals (ik noem maar even wat) bang zijn in het donker), je moet ook echt geluk hebben de juisten te treffen en ze vervolgens ook te herkennen.quote:Ik hoop echt dat ik ermee geholpen kan worden, want ik wil niet in een sociaal isolement leven. Maar ik vraag me af of er hulpverleners zijn die begrijpen waar ik mee worstel.
Geestelijk androgyn....wat vind je daar dan mis mee?quote:Pas nog lopen internetten op een forum over travestie of ik daar antwoord vind. Maar dat is het ook niet. Ik wil me niet tijdelijk voordoen als vrouw. Ik wil gewoon één identiteit die ik altijd op alle momenten in mijn leven heb. En het liefste ook nog mannelijk in plaats van geestelijk androgyn.
Vandaag voor mij een spannende dag, voor het eerst heb ik een echt medisch onderzoek gehad inclusief bloed prikken (6 buisjes!) met een uitslag die uitstekend was en meteen voor 3 maanden de testoblokkers en oestrogeen pleisters meegekregen. Op 10 oktober de dexascan en een gesprek met de psycholoog om mijn eerste bevindingen met hem te bespreken.
Ik heb sinds vandaag ook de hormoon pleisters gekregen voor 3 maanden. Waar kan ik die het beste plakken, mij is verteld dat de plek niet veel uitmaakt, als het maar droog is, weinig beharing en geen geplooide huid. Maar welke plaats raden de kenners hier aan die hem al gebruiken.
Ik heb sinds vandaag ook de hormoon pleisters gekregen voor 3 maanden. Waar kan ik die het beste plakken, mij is verteld dat de plek niet veel uitmaakt, als het maar droog is, weinig beharing en geen geplooide huid. Maar welke plaats raden de kenners hier aan die hem al gebruiken.
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
Hoeveel afspraken heb je dus in totaal gehad? En hoelang duurde je traject?quote:Op dinsdag 12 juli 2016 16:51 schreef -Hakuna- het volgende:
Goed nieuws te melden, heb voor komend e week mijn eerste HRT afspraak staan, het is intern schijnbaar door mijn psycholoog gelukt om ingeplant te krijgen om hiermee de wachttijd tussen de diagnostiek en HRT te omzeilen.
Afspraak op 18 juli om 09:30 uur met de endocrinoloog in het VUmc voor de eerste HRT.
Normaal zou ik als ik die afspraak op 18 juli niet zou kunnen pas rond oktober as aan de beurt zijn ivm wachttijd tussen diagnostiek en HRT. Maar mijn behandelend psycholoog heeft mij gebeld en ervoor gezorgd dat hij op de valreep deze afspraak kon inplannen voor mij. Zodat ik hiermee min of meer de wachttijd voor de HRT heb kunnen îomzeilen.
Maar een vraag, krijg je het eerste recept voor de hormonen meteen mee, of pas nadat er uitslagen bekend zijn van het bloedonderzoek? Bij de receptie werd mij verteld dat je het doorgaans meteen meekrijgt maar de psycholoog vertelde mij dat dit pas gebeurd nadat de uitslagen bekend zijn of er eventuele andere indicaties zouden zijn die nader onderzoek behoeven. Hoe zit dit nou precies?
Ik heb in totaal ongeveer 10 afspraken gehad vanaf de intake in oktober 2015, maar ik was in het dagelijks leven al gehele om en leefde al als vrouw. Dus over mij had het genderteam geen twijfels, zeker als ze mijn lange vlecht zien.quote:
[..]
Hoeveel afspraken heb je dus in totaal gehad? En hoelang duurde je traject?
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
Geen idee meer waar, maar heb ergens een mooi interview gelezen van Wonderer. Mooie quote daarin ;
"Hokjes zijn prima, zolang ik ze zelf maar vorm mag geven"
Inspirerend stuk was het
"Hokjes zijn prima, zolang ik ze zelf maar vorm mag geven"
Inspirerend stuk was het
Hm, wel in een korte tijd allemaal, ik dacht dat het zo'n 5-6 gesprekken(inclusief test) zouden zijn? Ik heb een laaange weg te gaan dusquote:
[..]
Ik heb in totaal ongeveer 10 afspraken gehad vanaf de intake in oktober 2015, maar ik was in het dagelijks leven al gehele om en leefde al als vrouw. Dus over mij had het genderteam geen twijfels, zeker als ze mijn lange vlecht zien.
Gay.nl 😉 was er ook blij mee.quote:
Geen idee meer waar, maar heb ergens een mooi interview gelezen van Wonderer. Mooie quote daarin ;
"Hokjes zijn prima, zolang ik ze zelf maar vorm mag geven"
Inspirerend stuk was het
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
