6 jaar geleden is Kronk als homo uit de kast gekropen. Wat dat betreft verliep alles prima en volgens verwachting: Ouders reageerden prima, vrienden die Kronk niet lieten vallen, geen gepest op de middelbare school en ook geen ander gezeik. Maar als homo word in je Nederland bijna gedwongen te kiezen, wil je ook maar énige kans maken op een relatie: Het bezoeken van vunzige feesten als Pann, waar het barst van de opscheersels die naar niets minder op zoek zijn dan het scoren van een “lekker hapje” ( :’) ), of op “moet” rondhangen op websites tussen mensen die geen haar beter zijn.
Daar komt bij dat Kronk redelijk introvert is en andere dingen doet dan uitgaan: Iets waarbij Kronk zich niet op zijn gemak voelt. Fact of life, kan hij niets aan doen. Maar waarom is het zo verdomde moeilijk een partner te treffen die er net zo over denkt en er niet uitziet als een ideale kandidaat voor Obese en ook niet als ‘restje’ beschouwd word?
Zal ik maar gewoon met gierende banden terug de kast ingaan, uit schaamte voor mijn medemens, euh.. -homo? :’) Of emigreren naar een wat dit betreft rationeler land misschien?
Klacht: Het chronische gebrek aan normale (!!11!!) jongens die een partner prefereren van hetzelfde geslacht, bezette mensen die wél zo zijn en het gebrek aan niet-nichten in het dagelijks leven
Subklacht: De oppervlakkige Nederlandse gayscene
Subklacht 2: Niet gewoon zoals iedereen op het werk of de studie een normale partner aan de haak kunnen slaan
Subklacht 3: Alleen maar tegen overrated schapen moeten kijken met hetzelfde opgeschoren halveprijskapsel en hetzelfde nichterige karakter
Subklacht 4: Puistenpubernichten die in hun onzekerheid een voorbeeld nemen aan Gordon en Joling en daardoor na hun coming-out zo blijven, zonder dat ze dat zelf doorhebben
Subklacht 5: Organisaties als
Stichting PANN die langgeleden zijn opgezet als zijnde 'voorvechter van emancipatie en acceptatie' maar door hun nichtenfuiven een bepaald stereotype in stand houden en dat zelf niet doorhebben