Ik mis een bepaald sentiment geloof ik, want ik ben helemaal niet zo bewaarderig. Maar dat heb ik sowieso niet, ook wat mezelf betreft ben ik niet zo. Ik moet echt af en toe bewust bedenken wat voor I misschien toch leuk is om van vroeger nog te hebben....
Vandaag was ik getuige van een flinke afwijzing die I te verduren kreeg.

. Vooral haar reactie was zo aandoenlijk. Ik ging haar ophalen van het kdv en bij wijze van afscheid ging ze een paar kindjes en de leidster een kusje/knuffel geven. Maar 1 meisje wilde dit niet en liep van I's uitgestrekte armpjes weg. I bleef staan met die armpjes zo naar voren. Ik stond met de leidster te praten en die zei ineens: kijk, ze gaat huilen. En toen zag je I zo heel stilletjes nog staan, maar met van die schokkende schoudertjes Dus niet huilen met van die uithalen, maar zo heel verstild verdrietig. Nah.

.

. En ze bleef ook toen ik haar ging troosten nog even sip. Thuis voor het eerst eens naar Winnie the Pooh gekeken op Netflix, dat maakte veel goed.

.
De Filmpjes zijn zeker herkenbaar voor een tijdje geleden. Het zijn echt van die fases waar ze door heen gaan.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"