Donderslag bij heldere hemel: vriendin is vreemd gegaan

Ok, mijn eerste topic hier. En het is niet zozeer voor advies, maar meer om van me af te schrijven denk ik. Want ik heb min of meer mijn keuze al gemaakt. Natuurlijk in mijn omgeving met heel veel mensen over gehad, maar ik ben stiekem toch wel benieuwd ook naar jullie visie.

Situatie: vriendin (of nou ja, ex nu) en ik hebben een achtjarige relatie gehad. Altijd prima, waren dolgelukkig en gaven altijd aan niet zonder elkaar te kunnen en samen oud te willen worden.

Tot mijn vriendin 1,5 jaar geleden werkloos raakte, zat natuurlijk rottig in haar vel maar goed. Ze vond uiteindelijk een werken-leren opleiding wat ze graag wilde. Helaas heeft ze hiermee moeten stoppen na een aantal maanden, dus weer terug bij af. Tuurlijk zat ze rot in haar vel en heb ik haar zoveel mogelijk gesteund, maar dit heb ik nooit zien aankomen:

Ongeveer 4 weken geleden vertelde ze ineens in een heel normaal, luchtig gesprek dat ze het even niet meer wist. Dus ik dacht gelijk, dit heeft met werk te maken. Toen ik vroeg, ook over ons dan ofzo? Ze wist het niet. Gewoon alles. Ok dan, we praten vanavond wel zei ik. 's Avonds bij thuiskomst biechte ze dus op dat ze sinds een half jaar een kinderwens heeft, terwijl we allebei eigenlijk min of meer anti kind waren en het erover eens waren dat we geen kinderen wilden. Ok, een mens kan veranderen, haar broer heeft dus sinds een half jaar een baby en toen is het bij haar begonnen. Dit zat al lang in haar hoofd en wist hoe ik erover dacht, dus durfde het niet te zeggen. Goed, ik gaf aan nog steeds erover te denken maar dat ik niet uitsluit dat ik het nooit wil. We kijken wel hoe het loopt spraken we af en ze leek hier blij mee te zijn.

Toen, de volgende avond, zouden we ergens gaan eten samen om even de boel lucht te geven, maar toen appte mevrouw rond 17:00 of ik het goed vond of zij bij 2 vriendinnen bleef eten. Gezegd dat ik dacht dat we zouden gaan eten samen, maar ok, misschien moest zij het er ook met iemand over hebben. Fijne avond gewenst dus. Nou ja, niets meer op dit berichtje gehoord dus rond 21:00 gaan bellen toen ik een beetje ongerust werd. Geen gehoor. Appje gestuurd, ook niks. Hm, 23:00 nog niks. Nog ongeruster, straks loopt ze ergens verward rond. Haar ouders gebeld of ze daar was, niks, nog wat anderen gebeld waar ze kon zijn, ook niks. Shit. Wat nu? Toen heb ik contact gezocht met de vriendin waar ze zei te zijn en toen kreeg ik een klap in m'n gezicht: zij had haar al meer dan een maand niet meer gezien.

Toen appte mijn vriendin dat ze over een half uur thuis zou zijn en dat ze haar telefoon in haar auto had laten liggen. Tuurlijk. Ze kwam binnen als een onderdanige hond en ik vroeg gewoon, zo was het gezellig? Eh, jawel hoor. Ik zei hoe was het met <insert namen vriendinnen>? Nou, daar was ik niet. Nee, dat weet ik, zei ik. Ik maakte me kei ongerust, dus niet gek dat ik mensen ben gaan bellen. Als je even wat geappt had, had ik niemand gaan bellen en was niet heel de familie ongerust. Enfin, toen kwamen er een aantal verschillende versies, het begon met dat ze was wezen winkelen in een andere stad, en toen appte er een jongen die ze kende van haar oude werk of ze kon helpen ergens mee, bla bla, toen kwam z'n vriendin thuis en zijn ze iets gaan drinken ergens. Ok, vond het vaag, maar verder niet over gehad op dat moment en het onderwerp verschoof weer naar de kinderwens. Toen ging ik slapen en bleef ik aan dat rammelende verhaal denken. Er klopte iets niet. Een rotgevoel.

Volgende ochtend opnieuw aangekaart dat ik er een rotgevoel bij heb, en gevraagd wat er nou echt gebeurd is. Enfin, weer 4 versies die telkens anders werden. Goed, uiteindelijk gaf ze toe dat die jongen helemaal geen vriendin heeft en hij haar tijdens de film wilde zoenen en toen schrok ze en is ze naar huis gegaan. Goed, toen gaf ik aan hierover te moeten nadenken en ben weggegaan. Die avond allerlei appjes dat ze zoveel spijt heeft etc.etc. Twee dagen later heb ik met haar afgesproken, als een beetje de laatste kans om de waarheid te vertellen, want het liegen vond ik verschrikkelijk. Het vertrouwen was hier al erg beschadigd. Als ze gewoon eerlijk had gezegd, luister, ik heb een fout gemaakt, was er misschien nog over te denken. Ze had dus nu de kans de hele waarheid te vertellen. Echter, op aanraden van een collega heb ik haar Google Location History achterhaald en wat ik daar aantrof raakte me nog harder. Ze was twee keer ergens blijven slapen op telkens hetzelfde adres. Dit was allemaal deze zomer gebeurd, toen ik weg was op motorvakantie. Misschien niet goed geweest van me, maar op dit punt kon ik blijkbaar niets meer aannemen van haar, dus ga je voor jezelf toch de waarheid achterhalen. In dit gesprek heb ik bewust hier niks over gezegd. Ze bleef bij haar verhaal van het zoenen. Op de vraag of dit echt de waarheid is, knikte ze ja. Toen ik haar confronteerde met het feit dat ik wist dat ze meerdere malen bij hem is blijven slapen kon ze niet veel zeggen. Toen ben ik weggegaan en een paar dagen later hadden we weer contact en hier gaf ze uiteindelijk toe dat ze meerdere malen seks met hem heeft gehad.

De wereld zakt onder je voeten vandaan! Iedereen die haar kent, zegt ook, "Als er iemand op aarde was waarvan ik zeker weet dat zij dat niet zou doen, dan was zij het wel". En zo ken ik haar ook. Blijkbaar is iedereen er toe in staat. Ze loopt nu bij de psycholoog, omdat ze schijnbaar al langer issues heeft, onder andere emoties heel erg opkroppen en teveel aan anderen denken in plaats van aan zichzelf (nou ja, tijdens het vreemdgaan heeft ze niet echt aan mij gedacht denk ik). Anyway, het zal allemaal wel een vlucht uit de realiteit zijn geweest, door werkloosheid, eenzaamheid, niet lekker in haar vel zitten, maar dan nog is het niet goed te praten. Had dat wat aangegeven bij mij. En echt, ik ging door het vuur voor haar, wilde haar volgend jaar ten huwelijk vragen. Ze geeft nu aan geen contact meer met hem te hebben, want ze geeft zelf aan hem niet eens leuk te vinden en heeft er spijt van. Hoewel ik haar ook niet echt vol spijt vind overkomen en doet ook niet eens echt haar best om mij terug te winnen. Ze weet het simpelweg niet en heeft tijd nodig. Dat lijkt mij dan weer de omgekeerde wereld, want waarom zou ik op haar moeten gaan zitten wachten tot het ze het weet terwijl zij de keuze gemaakt heeft dit kapot te maken? Ook nooit zien aankomen, want er was niets van afstand te voelen, dus mevrouw kan blijkbaar goed acteren.

Toevallig was ik vrijdag in haar huis (het is officieel haar huis, hypotheek op haar naam dus ik zit nu weer bij mijn ouders) en vroeg ik of ik op haar laptop mocht om iets op te zoeken. Had ze liever niet, maar ok, ik heb geen geheim zei ze. Maar ik wil niet dat je gericht naar mij gaat zoeken. Uh, eh, ok.. was m'n insteek niet maar klinkt toch weer wat vaag. Toen wilde ik dus naar een site die begon met een B en kwam de history met Badoo aanzetten. Bleek dus dat ze zich twee weken geleden zich hier aangemeld had en zat intussen met 4 of 5 gasten flirterig te praten, niet echt seksueel, maar toch. Nummers uitwisselen ook. Dan denk ik, als je echt zoveel spijt van je actie zou hebben, en er alles aan wilt doen om je partner terug te krijgen, dan doe je dit toch niet. Ze gaf toen in 1 van de chats aan vorige week, dat ze ging stoppen met Badoo omdat "mensen toch alleen maar op zoek naar een wilde nacht in plaats van meer". Klonk mij in de oren alsof ze een andere relatie zocht. Maar dit kwam op mij eerder over dat ze weer hoop in ons had, omdat we sinds vorige week weer een beetje normaal contact hebben (als in, geen gebitch meer). Zal ook wel weer een vlucht geweest zijn. Frustratie, eenzaamheid, weet ik het. Duidelijk is dat ze zichzelf niet is en ze zegt dan ook "het was alsof ik iemand anders was". Maar je weet het dondersgoed wat je doet, in de war of niet. 1x kan nog een fout zijn, maar meerdere malen doe je heel erg bewust. En als je er dan zo'n spijt van hebt achteraf, doe je het toch gewoon nog een keer joh.

Hoe dan ook, we zitten nu "officieel" in een time-out om te kijken wat we willen, want ook zij geeft aan niet te weten hoe verder, want moet eerst zichzelf zien te herpakken. Dat kan blijkbaar niet met mij erbij. Ik weet in m'n hart eigenlijk al dat het niet meer verder kan gaan, maar ergens blijf je toch hoop houden want acht jaar kan je niet zomaar afsluiten. Maar er is teveel gebeurd denk ik. Langer deze time out aanhouden voelt als uitstel van executie en het niet durven loslaten. Maar het is zo lastig. Sorry voor het lange verhaal, heb geen samenvatting!

Ik weet het allemaal. Maar vooral omdat ik niet begrijp WAAROM is het lastig af te sluiten. Je zit met zoveel vraagtekens. En je kan natuurlijk niet ineens stoppen met het houden van. Maar ik kwam net deze quote tegen en die vond ik echt wel wijs:

quote:

Gaat je vriendin 1x vreemd, dan doet ze het ook een 2e keer. Mensen die hebben bewezen dat ze niet te vertrouwen zijn, moet je dus ook niet meer vertrouwen. Echt. Het bespaart je een hoop pijn.

quote:

Op dinsdag 13 oktober 2015 16:21 schreef snakelady het volgende:
Wat verschrikkelijk voor je, ik zou niet weten wat ik in jouw situatie zou doen maar ik wil je heel veel strekte wensen.

Ik plaatst het volgende niet om het goed te praten voor haar, maar ik ken mensen die er wel mee geholpen waren om het een en ander beter te begrijpen.

https://www.ted.com/talks(...)er_loved?language=en

Nogmaals heel veel sterkte!

Thanks! Is lief. Ik ga hem eens kijken later