Ik werd wakker van een nachtmerrie (een keer niet Y gerelateerd, best verfrissend

) zag dat het al half 8 was, dus mja dan maar opstaan, kind wordt toch zo wakker... Nee kind slaapt nog. Dus daar zit je dan.
Ik heb heel lang allerlei doemscenarios in mijn hoofd gehad. Dit geluk, dat is vast niet blijvend, iets gaat er gebeuren dat Y van me weggenomen wordt. Dat idee. Maar ik probeer het nu meer los te laten. Vertrouwen in je kind, vertrouwen in jezelf. Ik ben wel erg beschermend naar Y toe. Dat moet ik straks ook wat meer loslaten.
Iets anders.
Oma vroeg of ze van het weekend (vorige) mocht oppassen, een uurtje maar. Want de hond was bij de opvang. Is het gek dat ik dat niet nodig vind? Teveel gedoe ook. En ze past elke week al 20 minuten op tijdens mijn pianoles (ok, dat is kort en bovendien niet thuis, maar toch). Ze ziet ze ook minstens 2 keer in de week. (Eigen ouders ziet ze 1 keer in de 2 weken) Ik vind het wel best zo.
Overigens, als ik had gewerkt, dan ging ze naar een GO, niet naar oma. Maar dat heb ik haar niet verteld hoor. Y is wel gek op haar oma hoor, en dat is heel fijn. Maar ze moet in mijn ogen wel oma kunnen zijn.
Ze maakte ook een opmerking een keer, dat ik haar (Y's) beste vriendin moest zijn, en op de tweede plaats haar moeder. Toen zei ik er niks van, want flabbergasted, maar ik vind dat echt heel verkeerd. Ik ben eerst haar moeder, en daarna pas haar vriendin. Verklaard wel waarom mijn man zo weinig kan in huis. Als ze het nog een keer zegt, zeg ik er wat van.
Hey ik hoor iemand op haar duim zuigen, knuffeltijd!