Mijn vriend had gisteren wel iets grappigs gedaan. (Als ik me dit probeer voor te stellen, vind ik het grappig en lief tegelijk). Hij ging I ophalen van het kdv en ze waren met z'n allen aan het buitenspelen. Toen heeft hij zich een kwartier lang achter een bosje verstopt om het allemaal te kunnen observeren.

.
Paar dingen vielen hem op: de kindjes van I's leeftijd inclusief zijzelf zaten eigenlijk allemaal in hun eigen wereldje, en speelden voornamelijk voor zichzelf. Vaak zaten ze vlak bij elkaar te spelen, maar 'zagen' ze elkaar eigenlijk helemaal niet. Als er toch interactie was, was dit vaak omdat de een wilde waar de ander mee bezig was. En dan waren er twee soorten reacties: of de een ging bleren, of ze gingen elkaar te lijf. (Of de een de ander etc.). De ene keer is je eigen kind 'de dader', de andere keer is je kind 'het slachtoffer'. Als het goed is, wisselt het wel een beetje af.

.
Nouja, wat ik eigenlijk wil zeggen is: je kunt er niet zoveel mee, behalve je kind vertellen dat dit niet de bedoeling is. En voorkomen kun je het ook niet zo goed. Wel de principes proberen te leren van het samen iets delen, en het weer goedmaken e.d. Laatst liep ik een halve meter achter I die naar de deur sjeesde van het kdv om met mij naar huis te gaan. Ze had er heel veel zin in.

. Toen stond er per ongeluk een andere dreumes tussen haar en de deur in, en die werd echt onder de voet gelopen. (Dat wil zeggen, met een ruk opzij geschoven, waarna het kindje viel). Ik vond dat ze dan als goedmakertje dat kindje maar een kusje moest geven. Dus ik zeg tegen haar (ga haar niet echt dwingen natuurlijk), 'Geef maar een kusje', en dat deed ze vervolgens ook weer even vrolijk. Ze hebben het echt allemaal nog niet goed door, wat de effecten van hun acties zijn en ze zijn echt helemaal op zichzelf en hun eigen behoeften gericht.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"