quote:
Pardon? Het was eeen vreselijke tijd om christen te zijn. In het jaar 64 (regering Nero) brak er brand uit. Tactitus schrijft daarover. Nero was niet in de stad. Hij keerde pas terug toen het vuur zijn paleis bedreigde. Het paleis verbrandde met alles wat er omheen stond. De stad brandde 5 dagen. En toen brak er een 2e brand uit. In de rijkere deel van de stad. En er werden vele tempels van de goden verwoest. In 14 districten waarin Rome was verdeeld werden er 3 compleet verwoest en 4 bleven onaangetast en in 7 wijken lagen verkoolde half verbrande gebouwen.
Er ontstond een nieuw gerucht door de stad. De branden waren aangestoken. De half gestoorde keizer keek uit een aanvaardbare zondebok. Tacticus schreef hier uitgebreid over. Tiberius schreef dat Nero de schuld gaf op een groep die werd gehaat om hun gruwelen en door de bevolking 'christenen' werden genoemd. Ze lieten hen de meest wrede martelingen ondergaan. Cristos (van wie hun naam was afgeleid) was tijdens de regering van Tiberius terechtgesteld door de procurators Pontius Pilatus.
Na tijdelijk onderdrukking brak dat verachtelijke bijgeloof van de christenen weer uit. Niet alleen in Judea waar het ontstaan is maar zelfs in Rome
Aldus Tactitus.
Enkele bekende christenen werden gearresteerd en gemarteld. Ze bekenden dat ze de stand in brand hadden gestoken dan. Dat ze christenen waren? Wat toen mischien een misdaad was? We weten het niet. Ze noemden zich andere christenen. Er volgden toen een massa arestatie.
Tacitus vertelt ons dat de christenen niet zozeer wegens brandstichting werden veroordeeld maar wegens haat jegens de mensheid.
De reden van die beschuldiging wordt ons helaas niet verteld. Welliccht beschouwden de Romeinen in die tijd het Christendom als een bizarre godslasterlijke sekte want door het bestaan van de goden te ontkennen en actief atheistische opvattingen te prediken zouden de christenen de woede van de goden kunnen wekken en rampen afroepen over de stad. Zulke mensen werden dan beschouwd als verfoeilijke mensenhaters.
Van de Christelijk terechtstelling werd een sport gemaakt. Velen werden dan in dierenhuiden genaaid en verscheurd door honden. Sommige werden aan een kruis genageld of verbrand. Het schouwspel speelde zich gewoon af in de tuinen van de keizer.
Maar langzamerhand onstond er medeleven met de slachtoffers. Volgens Tacitus werden ze niet vernietigd omwille van het algemeen belang maar om de wreedheid van 1 man bevredigen. Deze vervolgingen versterkte de impopulariteit van de keizer en wekte medelijden van de sekte ( de man die Christos heette)
Drie jaar na deze branden ontketenden fanatieke haters van Rome in de geboorteplaats van het christendom een opstand die zou leiden tot een 'holocaust' van Jeruzalem en van de tempel der Joden.
Na Nero werd het Christendom 9x vervolgd door de Romeinen. Het leek wel een onbegrijpelijke sekte. Eerst zagen de Romeinen deze aanhangers met achterdocht ( ze werden beschouwd als volgelingen van die ene gehangende rebel)Deze 'christenen' droegen geen wapens voor Rome. En later werden ze niet met achterdocht bekeken maar met walging.
De volkeren van het keizerijk offerden aan hun vele goden en werden in religieus opzicht bijeen gehouden door hun aanbidding van de keizer. De Christenen aanbaden Christus en weigerden elke deelname aan de cultus van de keizer. Christenen geloofden dat de wereld een nieuw tijdperk was binnen gegaan en sinds de komst van hun stichter. In tegenstelling tot de andere Joden behoorden zij niet tot enige natie en hadden ze geen wortels meer in een land of een geschiedenis. De Christenen beweerden dat de hemel hun land. Vele van hen woonden in dichtbvolkte steden maar bewaarden afstand tot de heidenen om hen heen. Ze aten geen vlees dat aan de goden was geofferd ze maakten geen afgodbeelden, ze stuurden hun kinderen niet naar heidense scholen omdat de leerboeken verhalen over de goden bevatten ( de poezie van Homerus en Vergilius )
De Romeinse autoriteiten dus keizers, senatoren gouverneurs, zagen dit gedoe van de Christenen in het beste geval met minachting en in het slechtste geval met geweldadige vijandigheid. Toch bleef de sekte bestaan en groeien
In de 3 eeuwen die volgend op de dood van Paulus canoniseerde het Christendom ook zijn heilige geschriften een eigen bijbel (in navolging van de Joden )
Het geloof van de Christenen verspreidde zich via klein Azia en via de handelsroutes naar Gallie en Engeland. In het jaar 177 werden de kerken in zuid Frankrijk bij een vervolging vernietigd. Razende groepen mensen beschuldigden de Christenen van kannibalisme en incest. Toen het 2e eeuw aan stond te komen was er een kerk in Keltisch Engeland.
Het Christendom was in die tijd behoorlijk rommelig. Net zoals bij de Joden waren er ruzie's en twisten over de leerstellingen. Maar het christendom kreeg in het grote rijk met enorme hoeveelheid culten , doctrines , profeten , leraren en musterygodsdiensten ect te maken. Like you said. Alleen is dit niet te wijten aan Paulus (die was immers al gestorven) maar aan het aanzwellende oceaan van heidense geloven die het Christendom toevoegde dus een enorme scala aan Christendommen ontstonden zo en elk Christendom was gebasseerd op een andere interpretatie van de gebeurtenissen en doctrines
Christelijke leiders scheeuwden luidkeels over allerlei zaken en maakten daar heftige ruzie's over. Zowel vis a vis als in brieven en verhandelingen over oa de natuur van Jezus, zijn betrekking tot God , de redenen voor de vertraagde 2e komst , de ideeen van de zuivere geest en het verdoven vlees, hoe de heilige geschrift moest worden geinterpreteerd, hoe de kerk moest wrden geoorganiseerd.
Iedereen leek wel door íemand anders als ketter te worden beschouwd maar aangezien er niet 1 dominante kerk was met een reeks vaststaande leerstellingen kon er geen ketterij bestaan
Het Christendom verkeerde nog altijd in de eerste fase. Dus creatief, levendig en veranderlijk en het voegde voortdurend nieuwe sekten en doctrines toe aan de heidense wereld. Deze wereld die al in rep en roer was en bijna verstikt werd door de aanwas van goden , priesters , astrologen, waarzeggers en demoonen door de hedonisten, cynische ongelovigen , geduldige stoicijnen, uitgebluste arisocraten , enorme bijgelovige groepen mensen , dor spookbeelden van ziekte , pest en economische instabiliteit, door verre barbaren die onophoudelijk de grenzen van het keizerijk onder vuur namen.
Het leek een Darwiniaanse wereld van geloof en er kwamen vreemde schepsels uit voort. Er was een cultus die de beeltenissen van Homerus , Pythagoras, Plato , Aristoteles, Jezus en Paulus aanbad. De Romeinse keizer Alexander Severus ( regeerde van 222 tot 235) aanbad in zijn thuiskapel met evengrote eerbied beelden van Abraham , Orfeus , Jezus en Apolonius van Tyana
In deze toch wel behoorlijke tumuleuze wereld van goden en culten maar ook in tijden van onzekerheden en vrezen trad het Christendom binnen met zijn verlosser-god en zijn eigen opstanding en met zijn eigen nadruk op redding door het geloof. Zijn volstrekte zekerheid over een leven in het hiernamaals voor diegenen die gereinigd zijn van zonden. Zijn bewering dat het als enige de weg naar verlossing kende de bereidheid van veel aangangers om het martelaarschap te aanvaarden.
Terwijl de tijden verstreken ontwikkelde de organisatie van de kerk zich geleidelijk aan van een los verband van zichzelf besturende plaatselijke kerken met predikers en reizende evangelisten, leraren, genezers ect tot één centrale regering door een bisschop ( een opzichter) in iedere gemeenschap.
Slechts één persoon kon de riten van de eucharistie uitvoeren en waarschijnlijk is uit die sacramentsbehandeling het hele centrale leiderschap ontstaan.
En op en duur werd het belangrijkste bisdom in Rome hét hart van de keizerijk. De plaats waar Paulus en Petrus en zoveel andere gelovigen de marteldood waren gestorven. Hier werden de leerstellingen en allerlei kwesties uitgevochten. Sommige werden opgelost maar velen zouden de kerk eeuwenlang teisteren.
Van het jaar 303 t0t 312 ondering het Christendm de zwaarste en hardnekkigste vervolging. Die begon geheel onverwacht eigenlijk want de keizer Diocletianus stond bekend als tolerant en had notabene een Christelijke vrouw. Men gaat er vanuit dat de vervolging was aangesticht door de man die hij als opvolger had benoemd namelijk Galerius
In het jaar 303 werd een verordering uitgeroepen. Kerken moesten verwoest worden. Het heilige boek van de Christenen en hun heilige schriften werden verbrand.
Toen iemand het paleis in Nicomedia in Klein Azia had aangestoken volgden er nog meer voorderingen. Christelijke geestelijken werden gevangen gezet. Ze konden offers brengen aan de goden en vrijlating verdienen of wegrotten in hun stenen cellen.
Een vierde verordering stelde het offer verplicht en gaf de dood als enige alternatief. Velen stierven anderen vonden een uitweg.Toen Diocletianus in 305 terugtrok gingen de vervolgingen van de Christenen gewoon door.
In Egypte stierven op 1 dag 200 Christenen. Maar in het oosten aarzelden toch wel aantal gouverneurs omde door de agressieve bevelen van Rome op te volgen. Het Christendom was daar nu grootschalig aanwezig. In de steden in de dorpen en op het land. De heidenen walgden van de wreedheden van Rome en dus begon de sympathie te verschuiven naar de Christenen. De poging het keizerrijk te verenigen onder de oude goden mislukte. De Romeinse goden leken op sterven na de dood.
In 311 toen Galerius op zijn sterfbad lag legde hij een verklaring af waarin hij de vervolgingen betreurde en de Christenen wettelijke erkenning schonk. Maar in 312 kwam er nog een vervolging . Dit keer onder Galerius opvolger Maximus
In dat zelfe jaar trof Constantijn die de troon opeiste Mazimus in een veldslag bij Pons Milvius nabij Rome.