Ik heb een buitengewoon reactievermogen
Op de basisschool was ik altijd diegene die tijdens tikkertje nooit getikt werd, tijdens verstoppertje nooit gevonden werd, tijdens trefbal nooit geraakt werd.
Op de middelbare school was ik altijd diegene die tijdens slaan spelletjes nooit geslagen werd, op de gangen nooit van achteren werd getikt, nooit gepakt werd met afkijken.
Ik dacht dus dat dit gewoon toeval was, maar de laatste jaren heb ik opnieuw iets opmerkelijks opgemerkt. Ik ben iemand met wat lange benen. Ik sport veel en als ik dan thuis, op straat of noem maar op waar loop, dan heb ik soms wel last van slappe benen. Dit resulteert erin dat ik over alle obstakels struikel. In het afgelopen jaar ben ik wel gemiddeld 30x per week over iets gestruikeld. Dat is ruim 1500 keer struikelen in een jaar. En met struikelen bedoel ik op een serieuze gevaarlijke manier.
Nu komt het meest opvallende gedeelte. Van die 1500 keer ben ik geen één keer op de grond gevallen. Elke keer wist ik mijzelf in een tijdsbestek van een paar honderdste seconden staande te houden. Het is werkelijk ongelofelijk. Elke keer dat ik over iets struikel, dan vraag ik mezelf af hoe ik mij staande houdt. Dat dit enkele keren gebeurt oké, maar dit blijft zich herhalen.
Het lijkt wel alsof ik een gave heb gekregen die ik zelf moet perfectioneren naar iets wat mij onverslaanbaar zal maken. Alle signalen wijzen hierop. De keren dat ik struikel, maar niet val. Mijn reactievermogen verleden. Ik heb een soort van talent, maar ik moet dat talent ergens voor gaan gebruiken.
Ik houd jullie op de hoogte van wat ik ga doen en mijn progressie.