Studeert economie en zit bij een studentenvereniging, heeft een vriendin en sport op vrij hoog amateurniveau. Stuk voor stuk levert dit me ongelofelijk veel stress op daar ik vind en mijn ouders vinden dat ik tekortschiet.
Vriendin: Dat is nu pas 1.5 maand aan,.. Iets wat me ook veel stress bezorgde. Was ongelofelijk bang dat het geen relatie zou worden en ik deed er dan ook alles aan om dat wel te laten gebeuren. En ook nu denk ik er maar negatief over.. Mijn gedachtes zijn als volgt: Hoevaak hoor je nou dat een relatie op deze leeftijd echt uitloopt op een huwelijk? Na een aantal maanden/jaren is het voorbij. Iets waar ik enorm bang voor ben. Het voelt als een tikkende tijdbom, die elk moment af kan gaan. Terwijl het toch erg goed in de relatie tot nu toe.
Studie: Gaat maar matig, gelukkig heb ik mijn VWO in 6 jaar afgemaakt maar ik heb nu op de universiteit wel een jaartje studievertraging. Dat ik ben afgewezen voor een bestuursjaar heeft me ook een paar weken down gemaakt. Ik maak me ongelofelijke zorgen of ik wel een baan ga krijgen ooit.
Sport: Waar mijn teamgenoten er inmiddels geen fuck meer om geven sta ik op de wedstrijddag stijf van de spanning. Ik wil enorm graag winnen zodat ik door andere nog als een goede sporter word gezien.
Ik sta letterlijk elke morgen met spanning op, heb het gevoel dat ik een faler ben die achterloopt op zijn leeftijdsgenoten etc. etc. en ben ook enorm stil aan het worden bij mijn ouders etc.
Moeilijk om mijn situatie beter uit te leggen, en ben ik denk ik ook veel vergeten op te schrijven maar dat vul ik straks nog wel aan.
Mijn IQ is niet bijzonder hoog.quote:Op vrijdag 15 mei 2015 22:16 schreef jodelahity het volgende:
Ballen kweken en minder streverig zijn. IQ inwisselen voor EQ en zelfverzekerdheid.
Dan dus niet daarmee compenseren maar gewoon groeien in EQ (of misschien vooral relativeringsvermogen in jouw geval) en zelfverzekerdheid. Ballen kweken en minder streverig zijn staat ook nogquote:
[..]
Mijn IQ is niet bijzonder hoog.
Kijk eens naar mindfulness en check op school of je met iemand kan praten over je psychische struggles en wellicht over timemanagement enzo.
Ga anders naar de huisarts voor een doorverwijzing, zodat je meer zelfvertrouwen kan kweken, beter om leert gaan met stress, etc.
Plan regelmatig ontspanning ook, dan blijf je beter in balans. Wel een beetje genieten van je studententijd hè.
Succes!
Geniet van het moment, de stress die je omschrijft is voor later...in je leven!
Even m'n dictionary erbij pakken.quote:
BAM!!quote:
. Stuk voor stuk levert dit me ongelofelijk veel stress op daar ik vind en mijn ouders vinden dat ik tekortschiet.
En hoe denk je er zelf over? Da's veel belangrijker.
Ik werd vroeger zo ongelukkig van het vergelijken van mezelf met mn leeftijdsgenoten, dat ik daar op een gegeven moment mee gestopt ben (ik ging steeds meer down the drain) en wat een verademing!quote:
Ik sta letterlijk elke morgen met spanning op, heb het gevoel dat ik een faler ben die achterloopt op zijn leeftijdsgenoten etc. etc. en ben ook enorm stil aan het worden bij mijn ouders etc.
Moeilijk om mijn situatie beter uit te leggen, en ben ik denk ik ook veel vergeten op te schrijven maar dat vul ik straks nog wel aan.
Ik snap het ook wel hoor, je wilt je toch ergens aan kunnen meten of spiegelen (misschien deed ik dat uit onzekerheid?) omdat je twijfelt of je wel goed (genoeg) bezig bent
En eens met wat vannelle hierboven mij heeft getikt
[ Bericht 0% gewijzigd door magnetronkoffie op 16-05-2015 07:07:13 ]
Wat iemand anders reeds in dit topic heeft opgemerkt: je ouders vinden je tekortschieten. Dat beschrijf je zelf tenminste. Als dat zo is, verklaart dat voor een groot deel waarom jij het zelf ook vindt, want je hebt van je ouders geleerd om zo over jezelf te denken.
Je zal niet alles in je leven goed doen. Dat doet niemand immers en dat hoeft ook niet. Maar het betekent evenmin dat je alles fout doet.
Ik weet uit eigen ervaring dat het moeilijk is wanneer je gewend bent alleen maar slecht over jezelf te denken. Maar probeer positiever te denken. Wanneer je bijvoorbeeld de discotheek binnenloopt en je meteen al denkt "ik zal wel als een muurbloempje aan de kant staan en niemand zal me opmerken" gaat dat waarschijnlijk ook gebeuren, want de negatieve gedachten hebben een negatieve invloed op je stemming, vermoeien je en maken je passief. Positieve gedachten daarentegen kunnen je juist motiveren; misschien helpen ze niet genoeg, maar je wordt er in ieder geval niet slechter van.
Uiteindelijk moet je er zelf achterkomen wat je 'waard' bent. Je ouders hebben een te negatief beeld over je en hebben je dat aangepraat. Maar klopt het ook?
Nog maar een keer, voor het geval het nog niet duidelijk zou zijn.quote:mijn ouders vinden dat ik tekortschiet.
Wat je vriendin betreft: hoe een relatie verloopt, kan niemand voorspellen. Je zou je hele leven lang bij haar samen kunnen blijven, maar het kan ook zijn dat één van jullie beiden besluit dat het tussen jullie niet werkt. Ben je in het laatste geval een loser? Nee, want zoiets overkomt de besten en relaties die niet werken, horen bij het leven. Echter je minderwaardigheidscomplex kan wel een negatieve invloed op jullie relatie hebben. Als jij een lage dunk van jezelf hebt, toon je jezelf als een onzekere afstandelijke jongen die moeilijk benaderbaar is voor andere mensen. En als je moeilijk benaderbaar bent, zullen andere mensen zich van je af wenden; niet omdat ze een hekel aan je hebben, maar omdat ze heel veel moeite moeten doen om contact met jou te krijgen en het idee krijgen dat jij er toch niet voor openstaat.
Verder is studietijd ook een tijd waar je emotioneel nog flink groeit en juist vaak ook minder last van externe druk zal gaan ervaren. Maar dat zal de tijd leren en een beetje hulp hierbij geeft niet.
quote:
[..]
BAM!!
En hoe denk je er zelf over? Da's veel belangrijker.
quote:daar ik vind en mijn ouders vinden dat ik tekortschiet.
Is makkelijker gezegd dan gedaan uiteraard. Iemand die veel nadenkt, zal dat altijd blijven doen. En met nadenken op zich is helemaal niks mis. TS heeft echter last van irreële angsten en het onterechte idee dat hij op alle fronten tekortschiet. Hij moet leren relativeren en een realistischer beeld van zichzelf krijgen.quote:
Op Omdat je ook veel negatieve gedachtes hebt, zou je best wel eens een lichte vorm van depressie/dysthymie kunnen hebben. Angst is vaak een comorbide stoornis bij depressie. Dit is goed te behandelen met medicatie (bv een SSRI). Ga naar je huisarts/psycholoog. Die zal je waarschijnlijk doorverwijzen naar het GGZ, waar ze je kunnen diagnosticeren. Probeer dat uit; je hebt niets te verliezen.
Ja laten we iemand alvast richting antidepressiva lullen op basis van een paar regeltjes tekst. Jij bent zeker zo'n overijverig receptschrijvertje dat teert op de ellende van een anderquote:
Het klinkt alsof je irrationele angsten hebt. Waarschijnlijk een (licht) psychiatrische stoornis. Laat je niet verwarren door sommige van de bovenstaande posts. Het is lastig/onmogelijk om zomaar "anders te denken". Misschien dat therapie kan helpen, om te helpen met de verwachtingen van je ouders.
Omdat je ook veel negatieve gedachtes hebt, zou je best wel eens een lichte vorm van depressie/dysthymie kunnen hebben. Angst is vaak een comorbide stoornis bij depressie. Dit is goed te behandelen met medicatie (bv een SSRI). Ga naar je huisarts/psycholoog. Die zal je waarschijnlijk doorverwijzen naar het GGZ, waar ze je kunnen diagnosticeren. Probeer dat uit; je hebt niets te verliezen.
.Toch is een brein stuurbaar en als je zelf niet meer goed eruit komt is het prima om daar hulp bij te krijgen.quote:
Ik ben echter zelf een beetje sceptisch over de psychische hulpverlening en ik vind dat het door veel mensen wordt overschat. Psychologen zijn geen all-knowing-beings die voor iedereen de tools kunnen aanreiken om weer grip op het leven te krijgen. Of je nou wel of geen psychische hulp krijgt: uiteindelijk ben jij zelf degene die het moet oplossen.
Die vicieuze cirkel moet je echt uit. Je hebt bepaalde gedachtes over de situatie en die roepen bepaalde gevoelens op. Uit die gevoelens volgen handelingen en uit die handelingen volgen resultaten. Resultaten roepen weer gedachtes op. Die cirkel is het meest stuurbaar bij je gedachtes. Des te belangrijker dus dat je eens goed nadenkt van wie je dan zo moet presteren want die gespannen gevoelens volgen dus pas na je gedachtegangen (die je misschien inmiddels al zo gewend bent dat je je er niet meer bewust van bent).
Let wel, de situatie anders bekijken is wel iets wat je moet oefenen als je er echt uit wil.
Eens. Maar het gaat averechts werken als die psych je allemaal stoornissen aanmeet of je in de slachtofferrol duwt.quote:Op zondag 17 mei 2015 18:28 schreef MevrouwPuff het volgende:
[..]
Toch is een brein stuurbaar en als je zelf niet meer goed eruit komt is het prima om daar hulp bij te krijgen.
Bij therapie zou het eindeloos kunnen gaan over de band met zijn ouders. Maar uiteindelijk schiet hij daar niks mee op. Iedereen of in ieder geval de meeste mensen kunnen hun ouders verwijten dat die dingen beter hadden kunnen doen, waardoor ze nu zelfverzekerder zouden zijn. Maar perfecte ouders bestaan niet en hen als zondebok aanwijzen betreffende dingen in het verleden, schiet je niks op. Je leeft nu en je moet de dingen waar je nu last van hebben aanpakken.
Je zal altijd mensen tegenkomen die je bewust of onbewust kunnen kwetsen. Ook hier is een (inmiddels verwijderde) reactie gepost door iemand die TS maar een zeurpiet vindt. Dat is niet leuk om te horen en mensen die zich minderwaardig voelen, kunnen zoiets heel erg op zichzelf betrekken en zichzelf vervolgens ook een zeurpiet vinden. Maar als hij relativeert, beseft hij dat het maar één persoon is tegenover heel veel anderen die hem wel serieus nemen.
Blijf tegen jezelf zeggen dat je een faler bent, wat denk en voel je dan? -> Juist, dat je een faler bent. Ofwel, het belangrijkste is eerst om bewust te zijn wat je denkt en gelooft over jezelf, en dan andere dingen te denken. Je gevoel volgt vanzelf wel. Een psycholoog gaat waarschijnlijk ook iets in die richting zeggen.quote:
Ts is een student van het bouwjaar 94.
Studeert economie en zit bij een studentenvereniging, heeft een vriendin en sport op vrij hoog amateurniveau. Stuk voor stuk levert dit me ongelofelijk veel stress op daar ik vind en mijn ouders vinden dat ik tekortschiet.
Vriendin: Dat is nu pas 1.5 maand aan,.. Iets wat me ook veel stress bezorgde. Was ongelofelijk bang dat het geen relatie zou worden en ik deed er dan ook alles aan om dat wel te laten gebeuren. En ook nu denk ik er maar negatief over.. Mijn gedachtes zijn als volgt: Hoevaak hoor je nou dat een relatie op deze leeftijd echt uitloopt op een huwelijk? Na een aantal maanden/jaren is het voorbij. Iets waar ik enorm bang voor ben. Het voelt als een tikkende tijdbom, die elk moment af kan gaan. Terwijl het toch erg goed in de relatie tot nu toe.
Studie: Gaat maar matig, gelukkig heb ik mijn VWO in 6 jaar afgemaakt maar ik heb nu op de universiteit wel een jaartje studievertraging. Dat ik ben afgewezen voor een bestuursjaar heeft me ook een paar weken down gemaakt. Ik maak me ongelofelijke zorgen of ik wel een baan ga krijgen ooit.
Sport: Waar mijn teamgenoten er inmiddels geen fuck meer om geven sta ik op de wedstrijddag stijf van de spanning. Ik wil enorm graag winnen zodat ik door andere nog als een goede sporter word gezien.
Ik sta letterlijk elke morgen met spanning op, heb het gevoel dat ik een faler ben die achterloopt op zijn leeftijdsgenoten etc. etc. en ben ook enorm stil aan het worden bij mijn ouders etc.
Moeilijk om mijn situatie beter uit te leggen, en ben ik denk ik ook veel vergeten op te schrijven maar dat vul ik straks nog wel aan.
Je hebt blijkbaar het idee dat alleen als je op je teentjes blijft lopen je genoeg bent. Dat is een grote onzin, je bent altijd genoeg, behalve als je op deze manier kritisch bent op jezelf. (Je zou een gigantische asshole zijn als je op deze manier tegen anderen zou praten, doe dat dan ook niet tegen jezelf
)[ Bericht 3% gewijzigd door Murvgeslagen op 17-05-2015 23:14:46 ]
Tegenwoordig veel toegepast is cognitieve training, hier gaat het niet om 'graven', maar wel praktisch denken: wat maakt dat ik me zo voel of zo doe. Hoe kan ik dat ombuigen in effectiever gedrag? Heeft weinig te maken met in het verleden te blijven hangen, het gaat erom hoe je nu denkt en functioneertquote:
[..]
Eens. Maar het gaat averechts werken als die psych je allemaal stoornissen aanmeet of je in de slachtofferrol duwt.
Bij therapie zou het eindeloos kunnen gaan over de band met zijn ouders. Maar uiteindelijk schiet hij daar niks mee op. Iedereen of in ieder geval de meeste mensen kunnen hun ouders verwijten dat die dingen beter hadden kunnen doen, waardoor ze nu zelfverzekerder zouden zijn. Maar perfecte ouders bestaan niet en hen als zondebok aanwijzen betreffende dingen in het verleden, schiet je niks op. Je leeft nu en je moet de dingen waar je nu last van hebben aanpakken.
Je zal altijd mensen tegenkomen die je bewust of onbewust kunnen kwetsen. Ook hier is een (inmiddels verwijderde) reactie gepost door iemand die TS maar een zeurpiet vindt. Dat is niet leuk om te horen en mensen die zich minderwaardig voelen, kunnen zoiets heel erg op zichzelf betrekken en zichzelf vervolgens ook een zeurpiet vinden. Maar als hij relativeert, beseft hij dat het maar één persoon is tegenover heel veel anderen die hem wel serieus nemen.
Met een bachelor Economie ga jij echt wel een baan vinden, maak je daar geen zorgen over. Ik neem aan dat je door gaat studeren na de bachelor, en dan zit je al helemaal goed. Realiseer je even dat je tot de bovenste laag van de maatschappij behoort (op dit gebied althans) met je WO studie. Het gaat dus helemaal niet zo slecht.quote:
Studie: Gaat maar matig, gelukkig heb ik mijn VWO in 6 jaar afgemaakt maar ik heb nu op de universiteit wel een jaartje studievertraging. Dat ik ben afgewezen voor een bestuursjaar heeft me ook een paar weken down gemaakt. Ik maak me ongelofelijke zorgen of ik wel een baan ga krijgen ooit.
Ik sta letterlijk elke morgen met spanning op, heb het gevoel dat ik een faler ben die achterloopt op zijn leeftijdsgenoten etc. etc. en ben ook enorm stil aan het worden bij mijn ouders etc.
Moeilijk om mijn situatie beter uit te leggen, en ben ik denk ik ook veel vergeten op te schrijven maar dat vul ik straks nog wel aan.
Zoals iemand al eerder zei, je moet stoppen jezelf te vergelijken met anderen. Doe je aan facebook/instagram? Zo ja, dan adviseer ik je daarmee te stoppen. Ik vergeleek mezelf ook altijd met anderen, maar daar schiet je niets mee op. Je wordt er alleen maar ongelukkiger van. Concentreer je op jezelf en kijk niet (te veel) naar anderen.
quote:
Misschien is het wel gewoon zelfkennis en zul je jezelf moeten leren accepteren.
Wat Kaptali zegt, Facebook alleen voor het noodzakelijke gebruiken, dus grotendeels je vrienden ontvrienden. Heb ik paar weken geleden ook gedaan (van 145 naar 9 vrienden) en er geen spijt van gekregen, alleen zijn me ouders er een beetje boos om geworden.quote:
Zoals iemand al eerder zei, je moet stoppen jezelf te vergelijken met anderen. Doe je aan facebook/instagram? Zo ja, dan adviseer ik je daarmee te stoppen. Ik vergeleek mezelf ook altijd met anderen, maar daar schiet je niets mee op. Je wordt er alleen maar ongelukkiger van. Concentreer je op jezelf en kijk niet (te veel) naar anderen.
Ik blijf dit zo'n raar gezegde vinden.quote:
Als je het idee van jezelf hebt dat je faalt, is het wel bijzonder lastig om jezelf te accepteren. En mensen kunnen veranderen; als jij moeite hebt met bepaalde eigenschappen van jezelf is er niks op tegen om die proberen te veranderen als je meent daar gelukkiger van te worden. Mensen die verlegen zijn bijvoorbeeld en/of moeilijk voor zichzelf kunnen opkomen, kunnen daar wel degelijk wat aan doen. Het is moeilijk, maar het kan.
Je moet alleen eerst een realistisch beeld van jezelf krijgen. Ben je echt zo slecht als je denkt of zie je het buitenproportioneel en/of hebben anderen je een vervormd zelfbeeld aangepraat? Daar moet je eerst achter zien te komen.
"Jezelf leren accepteren" heeft op mij persoonlijk een heel negatieve lading; het komt op mij over als "hou maar op met proberen beter en gelukkiger te worden, want je kan jezelf toch niet veranderen en je zal het met jezelf moeten doen inclusief al je eigenschappen waardoor jij jezelf niet kan waarderen".