Verlicht zijn (deel 2)

Ik ben er een groot voorstander van om alle spirituele ballast meteen overboord te gooien. Ik haak al snel af als ik mensen hoor praten over het Boeddhisme, de oude Veda's, over de Tao te King, of over de Chinese meester Cheng, over Nisargadatta Maharaj, Alexander Smit of wie dan ook. Ik heb die mannetjes allemaal gelezen. Maar hun boeken liggen nu in de kliko. In plaats van een praxis zie ik dan meteen spiritualiteit een theoria worden. Mensen gaan dan praten zoals mijn oude leraren op de universiteit. Als Alan Watts. Koel en afstandelijk. Westers. Alsof ze er zelf niet bij betrokken zijn. Dan komt meteen de traditie om de hoek kijken. Dan gaan we elkaar anecdotes vertellen over hoeveel taartjes die en die at en hoeveel honden hij er op na hield. Over hoeveel yoga asana's Krishnamurti 's ochtends practiseerde enz. enz. Het verleden komt dan om de hoek kijken. Persoonsverheerlijking. Want personen is eigenlijk het enige dat we kennen.

We gaan dan voorbij aan het enige onderwerp dat er toe doet: het Zelf. Maar het Zelf laat zich moeilijk in een theoria vatten. Het Zelf moet niet filosofisch benaderd worden maar in eerste instantie psychologisch. We moeten heel eerlijk bij onszelf nagaan waar we bij onszelf tegen aanlopen. Waar de blokkades zijn waardoor we niet onze Kern kunnen zien. Welke spanningen nog in ons lichaam zijn, waardoor we niet de diepste rust kunnen vinden waardoor onze Waterspiegel weer glad en helder wordt.

Willen we niet dit zelfonderzoek doen en willen we niet de lichamelijke en psychologische aspecten van het spirituele proces practiseren en bespeken, dan rest ons niet anders dan op het anecdotische vlak te blijven hangen. Dan kunnen we elkaar verhaaltjes vertellen over hoe Osho was in zijn ontmoetingen met ons, hoe Jean Klein was, hoe sexueel ongeremd Alexander Smit was, enz., maar daarmee hebben we onze spiritualiteit tot een soort christendom gemaakt: we beleven dan een historische spiritualteit in plaats van een geleefde en beleelfde spiritualiteit in het Hier en Nu.

Nee, overboord met al die namen. Zo snel mogelijk. Als je niet je eigen Boeddha wordt op je eigen kussen dan heeft het praten over al die namen geen zin. Personen bestaan niet. Heb je het over personen dan weerleg je je eigen (advaita or whatever) spiritualiteit.

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 18:55 schreef brojo het volgende:

[..]

Ik merk bij mezelf dat ik me ook liever ergens aan hecht, gewoon omdat het goed voelt. Of dat nu een goede keuze is, dat merk ik dan vanzelf wel in de praktijk. Dat is de les die je moet leren naar naar mijn mening.

De keuze voor liefde vs oordelen, etc vind ik zelf niet zo meetellen. Gewoon meegaan met je ego, negatief of niet. Het zal allemaal uitkomen en vanaf daar kun je het pas echt loslaten. Want als je puur en alleen zou kiezen om positief of liefde uit te stralen, onderdruk je de negatieve zijde van het leven.

Ik weet dat je het niet met me eens zult zijn

Dan weet je vast ook dat ik het wel met je eens ben.

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 20:35 schreef Mystikos het volgende:
Ik ben er een groot voorstander van om alle spirituele ballast meteen overboord te gooien. Ik haak al snel af als ik mensen hoor praten over het Boeddhisme, de oude Veda's, over de Tao te King, of over de Chinese meester Cheng, over Nisargadatta Maharaj, Alexander Smit of wie dan ook. Ik heb die mannetjes allemaal gelezen. Maar hun boeken liggen nu in de kliko. In plaats van een praxis zie ik dan meteen spiritualiteit een theoria worden. Mensen gaan dan praten zoals mijn oude leraren op de universiteit. Als Alan Watts. Koel en afstandelijk. Westers. Alsof ze er zelf niet bij betrokken zijn.

Tja, laat dat nou net het gevoel zijn dat me bekruipt bij de poststijl van ene Mystikos... Zie je in waarom?

quote:

Persoonsverheerlijking. Want personen is eigenlijk het enige dat we kennen.

Of zelfverheerlijking. Want over onszelf praten we eigenlijk het liefst.

quote:

We gaan dan voorbij aan het enige onderwerp dat er toe doet: het Zelf. Maar het Zelf laat zich moeilijk in een theoria vatten. Het Zelf moet niet filosofisch benaderd worden maar in eerste instantie psychologisch. We moeten heel eerlijk bij onszelf nagaan waar we bij onszelf tegen aanlopen. Waar de blokkades zijn waardoor we niet onze Kern kunnen zien. Welke spanningen nog in ons lichaam zijn, waardoor we niet de diepste rust kunnen vinden waardoor onze Waterspiegel weer glad en helder wordt.

Niet filosofisch benaderen, maar wel filosofische monologen posten?

quote:

Willen we niet dit zelfonderzoek doen en willen we niet de lichamelijke en psychologische aspecten van het spirituele proces practiseren en bespeken, dan rest ons niet anders dan op het anecdotische vlak te blijven hangen. Dan kunnen we elkaar verhaaltjes vertellen

Wauw. Gewoon, wauw.

quote:

Nee, overboord met al die namen. Zo snel mogelijk.

Inclusief al het jargon dat van die goeroes geleend wordt, gemakkelijk te herkennen aan het gebruik van hoofdletters. Of is dat dan wel weer okay?

Voor ik weer allerlei verwijten van haterij en "Gray matters" over me heen krijg (wat dat dan ook moge betekenen)... aw fuck it. Denk en zeg maar wat je wil. Dat doen we hier allemaal. Sommigen zijn er alleen wat eerlijker in. Problem? Kijk maar in de spiegel, daar zit het probleem. Ik ga als Tim.

quote:

Op donderdag 4 juni 2015 02:15 schreef Gray het volgende:

[..]

Dan weet je vast ook dat ik het wel met je eens ben.

quote:

Op donderdag 4 juni 2015 09:45 schreef JustTalkLove het volgende:

[..]

Dat dit positieve ideaal (wat uiteindelijk maar een ideaal is) niet altijd op gaat, besef ik ook. Er is ook soms negativiteit, conflict, ruzie, haat, etc. Net zoals absolute vrijheid niet bestaat, die is altijd relatief, binnen een bepaalde context, kader. Een kader waar je zelf (vanuit je ego) voor meer vrijheid (jouw bestaans- en zijnsrecht) kan hameren of ijveren.

Dat is het punt inderdaad. Niemand kiest voor een negatief pad, maar je kunt het niet ontwijken.

[ Bericht 12% gewijzigd door brojo op 04-06-2015 10:41:51 ]

Je hoeft niet zo te SCHREEUWEN met je HOOFDLETTERS!

quote:

Op donderdag 4 juni 2015 17:00 schreef JustTalkLove het volgende:
Dat is geen schreeuwen, maar accentueren Waarbij ik me een stuk inhoud, moest ik me volledig laten gaan, ik zou de lettertjes ook groen, rood, vet, italic, etc inkleuren

Doe maar italic, of eventueel bold als de rest van de wereld. Maakt je schrijfstijl net wat minder lastig te lezen.

Graag gedaan, wereld.

Meningen/smaken verschillen. Zo lang je het niet te overvloedig doet (tenzij wél "schreeuwerig" bedoeld), vind ik hoofdletters om te accentueren zelf juist wel prettig en "mooi" (zowel om te gebruiken als om te lezen).

Edit: ik hou zelf weer niet zo van "bold" om te accentueren. Dat vind ik meer geschikt voor koppen enzo.

quote:

Op donderdag 4 juni 2015 18:11 schreef JustTalkLove het volgende:

[..]

[..]

Leuk om jullie beide antwoorden te lezen. Waarmee tevens duidelijk is/wordt, dat je nooit goed kan doen voor iedereen. In het slechtste geval maar voor één mens, in het beste gevallen voor meerdere mensen.

Daarom denk ik dat ik maar beter mijn "eigen" stijl trouw blijf. Dat is het eenvoudigste. Gewoon jezelf kunnen en mogen zijn hier. Voor zoiets als af en toe eens wat hoofdletters in een tekst te gebruiken. Moet dat wel kunnen, vind ik.

Bij het schrijven van OFFICIËLE teksten zou ik het overigens níet (ook een manier om te accentueren ) doen, dat wordt meestal niet gepast gevonden.
Zélf maak ik dus ook wel eens gebruik van hoofdletters, maar in de meeste gevallen toch van de "accent aigu" of "cursief".

quote:

Op donderdag 4 juni 2015 19:16 schreef Forbry het volgende:

[..]



Bij het schrijven van OFFICIËLE teksten zou ik het overigens níet (ook een manier om te accentueren ) doen, dat wordt meestal niet gepast gevonden.
Zélf maak ik dus ook wel eens gebruik van hoofdletters, maar in de meeste gevallen toch van de "accent aigu" of "cursief".

Dat dus.

Sommige schrijvers hebben een tamelijk pessimistische kijk op geluk. Ze zoeken het menselijk geluk in ver vervlogen tijden, in historisch verre oorden. Als ze spreken over geluk, dateren ze die in de prehistorie, toen we nog leefden op fruit in het regenwoud. Later genoten we een kortstondige opleving van deze Gouden Tijd in wat men noemt matriarchale beschavingen, voordat mannen het voor het zeggen kregen, voor de opkomst van grootschalige agrarische gemeenschappen, in een tijd toen kleinschalige tuinbouw nog de enige economie was. Alleen in deze Gouden Tijd zouden we echt gelukkig zijn geweest, zeggen ze, verbonden als we toen waren met de Natuur en Moeder Aarde.

Nauw verwant aan deze sombere visie op de geschiedenis is het idee dat we het geluk van onze Gouden Jeugd later in ons leven verliezen. In beide gevallen zou er een soort verlies zijn, zowel in de geschiedenis van de mensheid als in de loop van ons individuele leven. We beginnen volkomen gelukkig, maar later in ons leven gaan we bergafwaarts (of zelfs 'het putje in' ). We zullen nooit zo gelukkig zijn als we toen waren, is het idee.

Ik sta niet achter deze theorie. Het is waar dat kinderen een bepaalde talent voor geluk en spiritualiteit hebben, maar ze missen de mogelijkheid om deze innerlijke ervaringen te integreren in een breder beeld, een diepere filosofie. Ze hebben vluchtige momenten van één met het universum en volledig tevreden met zichzelf te zijn, maar deze momenten worden net zo vaak teniet gedaan door angsten, nachtmerries en gevoelens van afhankelijkheid en onzekerheid. Zo vaak een kind zich één met de wereld voelt, net zo vaak voelt zij zich diep verloren daarin.

Dus als we later een zogenaamde wedergeboorte in ons leven ervaren -hetzij door een spirituele discipline of door een spontaan spiritueel gebeuren-, dan is dat niet een regressie naar het een Gouden Jeugd of naar een Herwonnen Paradijs. Het is een progressie, iets volledig nieuws en veelbelovends. Het is een groei die ons op een of andere manier is beloofd als gevolg van al onze leerervaringen. Het is een verder gelegen horizon die altijd al doemde boven heuvels in de verte. Iedereen voelt dat het bestaat, ons nieuwe leven. Het is de waarheid achter de mythe van het hiernamaals.

De Grieken noemden het 'arete'. Het is onze aangeboren kwaliteit die net als een goede wijn met de jaren moet rijpen. De wijnrank groeide al in ons toen we kinderen waren. Maar ze moest eerst nog groeien en geoogst worden voordat we haar konden proeven.

R&P / Te veel nadenken - Kracht van het Nu topic #14

Dikke raakvlakken met dit topic.

De meeste mensen kennen de mystieke ervaring alleen uit zogenaamde piek ervaringen. We kennen ze allemaal wel. Piek ervaringen zijn hogere toestanden van bewustzijn, waarin we een verlies van ons normale ego-bewustzijn ervaren en een plotselinge samensmelting van ons zelf met onze omgeving. Dit gaat gepaard met grote vreugde, extase en een gevoel van diepe tevredenheid en voldoening. Sommigen vermoeden dat ons bewustzijn bij piek ervaringen een verschuiving van linker naar rechter hersenhelft meemaakt. Of, volgens een andere theorie, dat de rechter hersenhelft steeds meer geïntegreerd wordt in de werking van de linker hersenhelft. Weer anderen denken dat we op momenten als deze het oude reptielenbrein aanboren dat zich nog zijn eenheid met het universum herinnert en nog niet is gevangen in de tijd-ruimte illusie van de nieuwere delen van onze hersenen, onze lineaire neocortex.

Wat de verklaring ook is, de meesten van ons hebben deze piek ervaringen ervaren op momenten van opwinding, in een zogenaamde sympathische excitatie, wanneer ons zenuwstelsel in high power modus verkeert. Sporters ervaren ze op de renbaan wanneer hun lichaam op bijna bovenmenselijke niveaus begint te functioneren. Muzikanten hebben ze, wanneer ze in de flow van hun muziek zitten. Ook dansers zijn bekend met piek ervaringen, wanneer hun lichaam als vanzelf lijkt te functioneren en wanneer hun geest alle controle over het lichaam verliest. Dan beginnen ze te 'vliegen', alsof ze worden opgeheven door de handen van engelen. Dit wordt zo vaak gemeld dat het meer dan alleen een verhaal of een sprookje lijkt te zijn.

Er zijn waarschijnlijk endogene drugs, hormonen en neurotransmitters betrokken bij deze ervaringen, zoals endorfine, onze bijnierhormonen, DMT etc., endochemische stoffen die een natuurlijke trip veroorzaken vergelijkbaar met een ​​LSD-trip. Sommige wetenschappers denken dat we deze piek ervaringen produceren als reactie op fysieke en psychologische pijn en inspanning. Ze maken het het lichaam mogelijk om om te gaan met ernstige stress en uitputting. Maar dit is niet wat de sporters en kunstenaars melden. Voor hen voelt het subjectief als een totaal andere wereld, ver buiten hun lichaam.

Maar dit zijn allemaal ervaringen veroorzaakt door de sympathische tak van ons zenuwstelsel. Deze tak produceert slechts kortstondige, vluchtige piek ervaringen. Deze piek ervaringen duren niet erg lang. Ze eindigen wanneer de race, het concert of de dans voorbij is. Ze zijn verschillend van de piek ervaringen die ervaren worden door yogi's en getrainde mediterenden. Hun piekervaringen worden namelijk veroorzaakt door de parasympathische tak van ons zenuwstelsel. Ze ontstaan ​​niet op momenten van grote opwinding, maar zijn het spontane resultaat van een diepe rust in het zenuwgestel. Deze parasympathetische vormen van de piekervaring kunnen een zeer lange tijd, zelfs een leven lang, duren.

Parasympathische piek ervaringen zijn moeilijker te bereiken dan sympathische piek ervaringen. Het duurt jaren van spirituele training om het lichaam spontaan en voortdurend te laten shiften naar hogere parasympathetische pieken. Maar het resultaat -de beloning van hun doorzettingsvermogen- is dat yogi's en mediterenden een meer duurzame hemel dan sporters, muzikanten en dansers ervaren.

Wilt je de hemel sporadisch ervaren? Train je zelf dan om marathons te gaan lopen. Wilt je voortdurend in de hemel zijn? Koel dan je zenuwstelsel af zoveel als je kunt, door te gaan mediteren.

.

[ Bericht 100% gewijzigd door Mystikos op 08-06-2015 19:43:12 ]

quote:

Zo een kleine 'elektrische' prikkel, kan voor mij een leuke wandeling in een bos zijn, een puzzel leggen, luisteren naar muziek, het spelen van een bordspel, het sorteren van allerlei gerief, wat baantjes in een zwembad trekken, rondjes lopen, etc...

Alles wat ontspant (en dat kan ook positieve stress zijn bij iets wat je erg leuk en opwindend vindt) draagt bij aan je geluk. Het is al een hele ommekeer in ons denken als we inzien dat (parasympathische) ontspanning de sleutel tot geluk is.

Veel mensen zijn hier al tevreden mee en nemen een beetje lijden op de koop toe als ze af en toe maar die momenten van geluk en ontspanning kennen. Dat is prima en ik heb daar verder geen oordeel over. Daarover te beslissen is een ieders fundamentele vrijheid. Niet iedereen hoeft een mysticus te worden.

Een mysticus wil alleen niet half-half. Zij heeft iets geproefd. Ze gaat er daarna helemaal voor. Ze voelt het goddelijk vuur in zich branden.

"Nothing is. Nothing appears to become something for sometime. Something appears to become Nothing. Nothing was, Nothing remains, Nothing is."
~Nisargdatta maharaj~

Deze uitspraak is slechts waar vanuit het Absolute (en verlichte) standpunt, het kenschetst slechts Brahman nirguna. Als dit het enige geloof is dat je aanhangt dan ben je een dualist, omdat je dan slechts één kant van de medaille ziet. Je vergeet dan de realiteit van Brahman saguna, het Goddelijke zoals dat zich openbaart in deze wereld. Dat laatse is slechts een afgeleide werkelijkheid, geheel afhankelijk van de ongemanisfesteerde Godheid. Maar toch is zij niet minder waar, ook al is zij tijdelijk en vergankelijk.

Liefde is de gemanifesteerde Godheid te zien. Wijsheid is de ongemanisfesteerde Godheid te zien. Het eerste pad is vrouwelijk. Het tweede mannelijk. Man en vrouw hebben elkaar nodig om te eenheid te komen.

Non-dualiteit is de beide werkelijkheden als één te zien.

Een van de meest opvallende kenmerken van de mystieke ervaring is het overweldigende gevoel van 'alles is perfect zoals het is'. Dit is een zeer vreemd en mysterieus inzicht, totaal irrationeel op het eerste gezicht. Onze verstand zegt: 'perfect? Hoe kan een wereld die getuige is geweest van meer dan een honderd miljoen doden in de 20e eeuw alleen al -het topje van de ijsberg die wereldgeschiedenis heet- 'perfect' genoemd worden '? Gaan we lollig doen? Verre van 'perfect' zou ik zeggen! Laat de Joodse mensen die de verschrikkingen van het nazi-regime hebben meegemaakt je maar inlichten over de ware aard van de wereld! '

Toch, hoe absurd en paradoxaal dit mystieke inzicht ook lijkt, dit gevoel is ineens zo krachtig en zo overtuigend, dat het een onuitwisbare indruk op je maakt. Het doet je trillen met een gevoel van 'dit is de allerdiepste waarheid die ik ooit heb meegemaakt'. Dit neemt niet weg dat er nog veel gedaan moet worden in de wereld. Er zijn een heleboel dingen die behoefte hebben aan verbetering. Maar de mystieke ervaring leert ons dat niets kan tornen aan de fundamentele volmaaktheid van de wereld ...

Is het louter psychologisch? Hebben we deze ervaring, omdat we ons alleen maar zo voelen: perfect, zalig en vredig? Zijn onze inzichten en conclusies voorbarig? Misschien. Maar een andere mogelijkheid is dat de wereld inderdaad perfect is. Wellicht dat we in de mystieke ervaring contact leggen met het allerdiepste niveau van de schepping: met haar Grond, de Bron, met God. Op dit niveau is de wereld inderdaad perfect. Alles ontstaat daar in een prachtig stralend 'Zo-zijn der dingen'.

En weer een paradox hier: deze ervaring van het perfect zijn der dingen brengt ons er toe ook het onvolmaakte te omarmen.

Als we ons identificeren met de levenskracht in ons en niet met al haar bijverschijnselen, zoals ons lichaam, ons denken of onze persoonlijkheid, dan wordt de dood heel gemakkelijk. Als we erin slagen een verschuiving van identificatie van persoon naar levenskracht te maken, dan verliest de dood haar stekende angel volledig, simpelweg omdat er voor de levenskracht geen dood bestaat. Zij is onsterfelijk en onoverwinnelijk. Zij blijft bestaan, zelfs als ons lichaam en onze persoon sterven. De blauwdruk van de kat die, geraakt door een auto, sterft op straat wordt opnieuw gebruikt bij de geboorte van een nieuwe kitten een paar huizen verderop. De kat 'raakt nooit op'. Ze heeft talloze exemplaren om haar te vervangen.

Nu zul je zeggen: “Dat is een nogal koude, afstandelijke manier van kijken naar de dood. Zo moeten de SS'ers in de nazi-concentratiekampen hun moorden hebben gerationaliseerd. Dit zijn geen woorden die blijk geven van mededogen. De dood is nooit abstract. Het is altijd een IEMAND die sterft, een bepaald individu met zijn eigen levensverhaal, geen 'het', niet een 'blauwdruk'. Zo'n iemand verdient altijd onze compassie als hij sterft.”

Dat is waar. We voelen mededogen met degene die er niet in geslaagd is de dood te overwinnen. Wij treuren met de nabestaanden. Hun tranen zijn onze tranen. We voelen hun pijn als de onze. Omdat we weten hoe moeilijk en zwaar het is om de dood te overwinnen. We erkennen het vastklampen aan de persoonlijkheid en aan het leven als natuurlijk. We zijn allemaal geboren met dat instinct voor zelfbehoud.

Toch is er een reële mogelijkheid voor ons om de dood te overwinnen. We kunnen dit doen door ons sterven alvast van te voren te oefenen. Stel je eens voor dat je helemaal zonder verleden bent, zonder biografie, zonder persoonlijkheid. Zou het leven dan nog steeds de moeite waard zijn? We beantwoorden allemaal deze vraag met 'nee', omdat we niet weten hoe zo'n leven zonder een persoonlijke geschiedenis eruit zou zien. We denken allemaal dat dat geen echt leven is.

Maar we zeggen dat alleen omdat we nog niet 'een leven na de dood' hebben meegemaakt. Misschien is dat wel een veel rijker leven.

Het is het proberen meer dan waard.

Het 'leven na de dood' is een compleet nieuw leven, er is niks van dit huidige leven over. Dat is niet jouw bewustzijn die reïncarneert in een nieuw lichaam. Jouw bewustzijn eindigt zodra je de laatste adem uitblaast, met je lichaam.

Het grote geheel waarvan jouw bewustzijn deel uitmaakte gaat door. Dat grote geheel is de Eenheid/God/Ziel waar religies over spreken, niet jouw persoonlijke ziel/bewustzijn. Tuurlijk, tijdens je leven kom je erachter dat jouw bewustzijn veel dingen van het grotere geheel kopieert.

Maar dit wil niet zeggen dat jij het grotere geheel BENT als je hier achterkomt, en dat is waar heel veel mensen de mist ingaan.

Waar het grote geheel begint, eindig jij.
En dat is niet erg.

Dit is mijn visie.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Dat zou best eens zo kunnen zijn, Brojo. Veel Oosterse religies vinden wel dat ons diepste Zelf (whatever that may be) het grotere geheel is en dat slechts ons oppervlakte zelf een deeltje daarvan uitmaakt. We zijn als het ware met onze ziel met een soort navelstreng verbonden aan dat grotere geheel.

Voor hen is dat weer een geruststellende gedachte.

Wat ik Vandaag schreef heeft hier wel betrekking op. Het gaat over de waaarde van geloofssystemen.

quote:

Verlichting is niet afhankelijk van enig geloofssysteem, van enige filosofie. Verlichting is primair een fysio-neurologisch gegeven. Oftewel: 'mijn lichaam voelt ontspannen, relaxed, dus voel ik me ontspannen en verlicht'. Simple as that. Maar let wel: deze ontspannenheid moet fysiologisch diep verankerd zitten in je neurologisch systeem. Dus niet, zoals bij de meesten van ons, nu eens een beetje ontspannen en dan weer gestresst en angstig ('heen en weer'), nee, de ontspanning moet het resultaat zijn van een je jaren lang oefenen in het je te ontspannen. Gek genoeg, stelt niemand dat zichzelf doel.

Nu moet wel gezegd worden dat bepaalde geloofsystemen je kunnen helpen om te ontspannen. Geloof je bijvoorbeeld dat er een Vader in de hemel is die altijd voor je zorgt dan kan dat een geweldig ontspannend idee zijn. Geloof je die onzin lang en diep genoeg dan kan het je zelfs zo ontspannen dat je er verlicht van raakt. Niet 'de Vader' is werkelijk. De ontspanning is werkelijk. Hetzelfde met 'ik ben Brahman, ik ben het Absolute'. Ook die onzin kan werkelijk diep ontspannend werken.

Wat hier geldt voor het christelijk geloof geldt net zo goed voor andere geloofssytemen en filosofietjes. Geloof je dat alles Eén is en ben je erg happy en relaxed bij die gedachte, prima! Alles is prima, als het je maar ontspant. Ook het geloof in een groot kosmisch Ei kan je verlichting bespoedigen als dat Ei je een ontspannen, veilig gevoel geeft.

Toch kunnen gedachten en woorden je niet zo diep ontspannen als bijvoorbeeld slaap of meditatie dat kunnen. Daarom maken gedachten en al deze teksten je nooit verlicht. Daarvoor zul je veel moeten uitrusten en mediteren. Oftewel (je hoort het vaker uit mijn mond): praatjes vullen geen verlichtingsgaatjes.

Dat maakt spiritualiteit in zekere zin tot een overbodige bezigheid: óf je bent al verlicht en dan heb je al die praatjes niet nodig, óf je bent verre van verlicht en dan zullen al die spiri-praatjes je geen cent verlichter maken.

De reden om toch maar te blijven schrijven is dat we elkaar er, blijkbaar, iedere keer maar weer op moeten wijzen om tot in onze tenen te ontspannen.

Verlichting is blijkbaar geen theorie. Het lijkt meer een praxis.