Editors #10

quote:

Hardnekkig weigert Editors zich vast te klampen aan een commerciële succesformule – de groep wisselt per plaat van rock naar dance, van postpunk naar synthballads.

1 uit 5 sterren.

Aldoor worden nieuwe horizonten opgezocht, en daarvoor past respect. We weten van frontman Tom Smith dat op ‘In Dream’, hun vijfde, gepoogd werd te mikken op iets tussen aanstekelijke pop en boeiend experiment in; we weten van onze oren dat ze met geen van beide geëindigd zijn.

De song ‘No Harm’ wil heel graag op de soundtrack van ‘Drive’ – broeierig, duister synthsfeertje; zwart én neon – maar belandt bij de parodie. De geweldige Rachel Goswell van Slowdive gaat met Smith in duet ter hoogte van ‘The Law’ (vroege Depeche Mode meets Get Ready!), en zingt mee op ‘Ocean of Night’ en ‘At All Cost’, maar ze doet afbreuk aan haar talent. ‘Our Love’ had zo op het debuut van Bastille gekund. En ‘Salvation’ spant de kitschkroon: in vergelijking is Liberace een introverte singer-songwriter.

Op ‘In Dream’ staan alle registers in het rood: de overrijpe melodieën, de daverende synthaanslagen, de chronisch smachtende stem van Smith, de donderende uithalen, het opgeblazen sentiment... Alles in overdrive, alles té. Het heeft een plaat opgeleverd die geen seconde ernstig te nemen valt, en waarop alle ideeën vervangen werden door bombast, flauwe teksten (‘We dance to the beating of your broken hearts’), potsierlijke teksten (‘You’re a unicorn, dancing in the flames, anger in your veins’) en lege galm.

In 2005 klonk Editors als het antwoord op de vraag die Interpol niet gesteld had, tien jaar later zijn ze een middelmatige Simple Minds-covergroep geworden. Dat heet: vormcrisis.

quote:

4 uit 5 sterren.

Het concert eind deze maand in Paleis 12 was in een zucht uitverkocht. Het guerrilla-optreden in het piepkleine Depot vanavond evenzeer. Aanleiding voor beide shows: Editors' vijfde, opvallend donkere plaat.

Met The Weight of Your Love maakten Editors twee jaar geleden een plaat die afweek van alles wat eraan vooraf was gegaan. De groep trok naar Nashville om er met sterproducer Jacquire King - bekend van Tom Waits, maar net zo goed Kings of Leon - een erg Amerikaans klinkende cd te maken. Een plaat met songs die een stadion konden vullen, en van pas konden komen wanneer er een groot rockfestival moest worden afgesloten.

Het was een goeie, zelfs zeer goeie plaat. En er stonden hits op. Maar tegelijk merkte je ook dat de fans van het eerste uur het er moeilijk mee hadden. Achteraf bekeken was het vooral een noodzakelijke plaat. Na het vertrek van gitarist Chris Urbanowicz lagen Editors in de touwen, en met nieuwelingen Justin Lockey en Elliott Williams moest de band weer leren om een groep te worden. Missie volbracht.

Tom Smith is nooit een vrolijke frans, maar hier klinkt hij zo mogelijk nog weemoediger dan eerder
Het vijftal begon verrassend snel aan een opvolger te werken, en nu die er is, kun je niet anders dan vaststellen dat The Weight of Your Love een ommetje was. In Dream dient zich namelijk aan als het logische vervolg op In This Light and on This Evening: de songs zijn donker, grillig en dwars.

Ook opmerkelijk: ondanks het feit dat er intussen drie gitaristen in de band zitten, is het een uitgesproken elektronische plaat geworden, waarop nauwelijks snaren te bekennen zijn. En voor wie daar belang aan hecht: het is geen geheel dat met het ene oog op de charts, en met het andere op de festivals werd gemaakt.

Duister, maar niet morbide. En vooral: een gedurfd statement van een band die niet alleen zoekt, maar ook vindt. Je kunt het eigenlijk niet eens een rockplaat noemen. Alleen al de verrassende manier waarop de eerste nieuwe muziek van In Dream werd vrijgegeven, spreekt boekdelen. 'No Harm' was een verborgen nummer op een sampler van platenlabel Play It Again Sam (je moest de openingstrack terugspoelen om de primeur te ontdekken) en het dreigende, zeven minuten durende 'Marching Orders' werd op driehonderd exemplaren geperst ten voordele van Oxfam.

'No Harm' - elektronisch, minimalistisch - zet de toon van de nieuwe cd: Tom Smith is nooit een vrolijke frans, maar hier klinkt hij zo mogelijk nog weemoediger dan eerder. 'Salvation' is eveneens een raar stuk muziek: het stapt, aangedreven door traag zuchtende synths recht vooruit, als een eenheid op ochtendpatrouille. Tot Smith er helemaal in zijn eentje toch een melodie overheen zingt.

'Life Is a Fear' komt misschien nog het dichtst in de buurt van een single. De song bouwt mooi naar een climax op, heeft strofes en refreinen die op zijn minst duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn, en wordt ingekleurd door een opvallend keyboardmotiefje dat meteen de aandacht trekt.

Nog dieper in de plaat duikt Slowdive-zangeres Rachel Goswell in 'The Law', het eerste duet op een Editors-plaat. Popmuziek, maar toch experimenteel. Duister, maar niet morbide. En vooral: een gedurfd statement van een band die niet alleen zoekt, maar ook vindt. (PIAS)

quote:

8 uit 10 sterren.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: degenen die de zakdoekjes niet aangesleept kregen vanwege hun teleurstelling over de veranderde muzikale koers op In This Light And On This Evening ( 2009) kunnen hier stoppen met lezen. In Dream is één groot muzikaal experiment geworden. Op het vijfde studioalbum van Editors legt de gitaar het namelijk grotendeels af tegen toetsen en elektronica. Ook de vocalen van zanger/frontman Tom Smith, die op What Is This Thing Called Love ( 2013) al liet horen over een kopstem te beschikken waar menig zangeres slechts van durft te dromen, gaan van hoog naar laag.

Opener No Harm is een dromerige ballad die de luisteraar als het ware in een vijftig minuten durende draaikolk van electropop zuigt. De versnelling van het pianospel in Ocean of Night, de beat en de achtergrondzang van Rachel Goswell (Slowdive) zorgen voor een apotheose in dit nummer.

Single Life Is a Fear en Our Love zijn discoplaten pur sang. De 80s synthpop in combinatie met de falsetto zang van Smith doen hier en daar denken aan een moderne uitvoering van Bronski Beat.

Een ander geslaagd experiment is het duet met eerder genoemde Goswell. The Law is een Portishead-achtig liedje waarin zowel Smith als Goswell traag en duister zingen. In combinatie met de gitaar en synths zorgt dat voor een absoluut hoogtepunt op In Dream.

Ook het toetje mag er wezen. Met bijna acht minuten op de teller is Marching Orders het langste nummer in de Editors historie. Kenmerkend is de positieve vibe die dit liedje opwekt, wat vooral door de krachtige stem van Smith en de drumpartijen veroorzaakt wordt. Het lijkt wel alsof de band hiermee wil laten doorschemeren dat de donkere dagen na het vertrek van gitarist Chris Urbanowicz definitief achter hen liggen en dat ze de toekomst positief en met met een lach op het gelaat tegemoet ziet. Editors 2.0 is opgestaan en heeft met In Dream een eigenwijs, maar indrukwekkend album gemaakt. Hang die discoballen maar vast op in de HMH, Tom Smith en zijn mannen komen eraan.

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2015 11:10 schreef Dark_Angelus het volgende:
"Ja we willen een stadion band zijn".

En we gaan terug naar duister muzikaal gepriegel in de marge.

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2015 11:23 schreef Stofje het volgende:

[..]

Ik vond In This Light weer-ga-loos goed. Echt ontzettend verliefd geworden op die plaat. Die landde in eerste instantie ook niet. Vond die eerste twee cd's van Editors ook fantastisch, dus gaf het natuurlijk nog wel een kans. Zat ook wel 'iets' in dat ik mooi vond, maar... Tot ik op een mooie avond een koptelefoon opzette en er compléét in opging. Duister gepriegel in de marge werd bloedstollend mooi. Tranen in m'n ogen. .

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2015 13:45 schreef kreuk050 het volgende:
tja....wat moet ik er van zeggen...

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2015 14:28 schreef DestroyerPiet het volgende:
heb het album net 1 keer geluisterd en ik vond het prima te doen. ik houd wel van bands die zichzelf steeds opnieuw uitvinden en niet steeds exact hetzelfde trucje gaan herhalen wat ze al eerder deden.

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2015 17:18 schreef GotC het volgende:
Ik heb net een kaartje gekocht! Ga dus alleen naar de Editors

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2015 17:19 schreef MaJo het volgende:

[..]

Ik zit nog steeds te twijfelen wat ik moet doen Probeer nu toch nog mensen mee te krijgen maar niemand reageert

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2015 17:21 schreef GotC het volgende:

[..]

Samen gezellig gaan?

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2015 17:23 schreef GotC het volgende:
Haha twijfel nog maar even idd

Moet het kaartje worden uitgeprint voor het Paard?

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2015 17:29 schreef MaJo het volgende:

[..]

Ben jij diegene die koekjes wilde bakken voor een kaartje?

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2015 17:32 schreef GotC het volgende:

[..]

Yep En betalen voor het kaartje, uiteraard