KLB Klaagbaak
Klaag maar raak voor een knaak.
Ik ging net lekker even wandelen buiten, zoals ik elke zondag doe. Ik zeg niet dat ik vaak buiten kom, maar als ik 10 minuutjes ga wandelen op zondag heb ik mijn buiten-tijd verdubbeld zeg maar. Enfin, daar gaat dit topic niet om.
De wandeling staat hier centraal.
Ik prefereer om te lopen via de buitenwijken van de stad naar de zee en van daaruit terug naar het centrum van de stad om zo vervolgens weer naar mij prachtige huis te gaan. Huis... Ik heb in ieder geval één kamer die ik deel met mijn hamster die Freddy heet.
Mijn leven is awesome.
Anyway, ik liep dus van de zee naar het centrum van de stad. Normaal loop ik anders, maar nu had ik zin in een kleine omweg en zo liep ik langs de turk.
Niet ver van de stad is er een Chinees maar dat is tegenwoordig zo ingeburgerd dat ik die niet meetel.
Bij de ingang van de Turk stonden de eigenaar en zijn zoon te bekvechten. Wat ik begreep uit hun geschreeuw was dat de zoon verse pittabroodjes had gemaakt die de vader niet zo geslaagd vond. Oh, zeg maar ranzig. Ik ben de beroerdste niet dus ik bemoei me er mee en stel voor dat ik als scheidsrechter zal optreden; ik ga proeven en bepaal of het pittabroodje gelukt is of niet. Dus zij gaan een pittabroodje halen voor me.
Broodje is een groot woord, het was maar een stukje van het broodje. Ze waren bang dat ik heel het broodje zou opeten
Ik nam een heel klein hapje. Het was heerlijke pittabroodje en niet die kartonnensmaak bij vele pittazaken. Hij smolt op je tong, het was alsof een engeltje op je tong aan het schijten was, zo lekker. Dus dat zeg ik tegen die Turk. Helaas was hun Nederlands niet zo goed en verstonden ze alleen 'schijt'. Dus die zoon boos op mij. Ik pik dat niet. Hij schelden, ik slaan. Vader bemoeit zich ermee, wil mij slaan. Dus toen had ik ruzie met twee Turken. Gelukkig kon ik vluchten en ging ik bij de friettent in het centrum maar een lekker bakje friet/patat halen.
De wandeling staat hier centraal.
Ik prefereer om te lopen via de buitenwijken van de stad naar de zee en van daaruit terug naar het centrum van de stad om zo vervolgens weer naar mij prachtige huis te gaan. Huis... Ik heb in ieder geval één kamer die ik deel met mijn hamster die Freddy heet.
Mijn leven is awesome.
Anyway, ik liep dus van de zee naar het centrum van de stad. Normaal loop ik anders, maar nu had ik zin in een kleine omweg en zo liep ik langs de turk.
Niet ver van de stad is er een Chinees maar dat is tegenwoordig zo ingeburgerd dat ik die niet meetel.
Bij de ingang van de Turk stonden de eigenaar en zijn zoon te bekvechten. Wat ik begreep uit hun geschreeuw was dat de zoon verse pittabroodjes had gemaakt die de vader niet zo geslaagd vond. Oh, zeg maar ranzig. Ik ben de beroerdste niet dus ik bemoei me er mee en stel voor dat ik als scheidsrechter zal optreden; ik ga proeven en bepaal of het pittabroodje gelukt is of niet. Dus zij gaan een pittabroodje halen voor me.
Broodje is een groot woord, het was maar een stukje van het broodje. Ze waren bang dat ik heel het broodje zou opeten
Ik nam een heel klein hapje. Het was heerlijke pittabroodje en niet die kartonnensmaak bij vele pittazaken. Hij smolt op je tong, het was alsof een engeltje op je tong aan het schijten was, zo lekker. Dus dat zeg ik tegen die Turk. Helaas was hun Nederlands niet zo goed en verstonden ze alleen 'schijt'. Dus die zoon boos op mij. Ik pik dat niet. Hij schelden, ik slaan. Vader bemoeit zich ermee, wil mij slaan. Dus toen had ik ruzie met twee Turken. Gelukkig kon ik vluchten en ging ik bij de friettent in het centrum maar een lekker bakje friet/patat halen.
Ik ben een man met een onverklaarbare fascinatie voor capuchons. Ze zijn mijn tweede huid—altijd om me heen, altijd vertrouwd. Ik draag ze niet alleen, ik lééf erin. Het voelt magisch als iemand er zachtjes aan trekt, een speels moment vol onverwachte connectie. En als mijn capuchon ergens blijft haken? Pure vreugde! Een klein avontuur in het alledaagse, alsof de wereld me even vasthoudt. Capuchons en ik? Een onafscheidelijk duo
Ik mis de guacamole in dit verhaal.
Om aan te geven hoe hoog Erdogan het moederschap acht, gaf hij een voorbeeld uit de praktijk. ''Ik kuste wel eens de voeten van mijn moeder omdat ze naar het paradijs roken. Zij wierp me dan een zedige blik toe en huilde soms.''
Op |
|
