Zoals sommigen wellicht weten ben ik arts. Echter, het ziekenhuis waar ik werk kent vele misstanden waar ik eigenlijk melding van wil maken teneinde de veiligheid van patiënten te waarborgen, maar om ook op te komen voor collega's die benadeeld worden. Ik voel me als arts én mens hiertoe verplicht, want er gaat té veel mis. Het gevoel bekruipt mij dat iedereen de andere kant uitkijkt en alles in de doofpot stopt, of althans er met bepaalde zaken zeer laconiek wordt omgesprongen.
Ik snap dat een klokkenluider niet op prijs wordt gesteld en zelfs tot ontslag kan leiden, maar het lijkt wel alsof ik één van de weinigen ben die patiëntenzorg belangrijker vind dan hoe hoog het ziekenhuis volgend jaar weer in de Elsevier of het AD staat. Ik ben nog in dubio, maar sinds een aantal voorvallen de laatste tijd zit mij dit toch dwars.
*veel gejuich waarschijnlijk uit het BNW-kamp nu*

Laat ik een tal zaken opnoemen:
- medische fout van assistent leidt tot direct overlijden van patiënt. Wordt niet gemeld als calamiteit bij het Raad van Bestuur.
- schijnveiligheid bieden aan patiënten door te zeggen dat ze 'gemonitord' worden middels medische apparatuur terwijl dit NIET gebeurt. In 80% van de gevallen is er gewoonweg niemand die naar de monitor kijkt. Dit heeft ook tot het overlijden van een patiënt geleid.
- veel specialisten staan niet open voor een dialoog en mits je een dialoog wilt aangaan word je 'vriendelijk' gewaarschuwd dat je niet het beleid van de specialist in twijfel mag trekken, ook als je zeker weet dat die specialist medisch onjuist handelt
- er wordt structureel dure DBC's ingevuld, zelfs bij onwaarschijnlijke diagnoses om meer geld te verdienen
- er wordt met ontslag gedreigd als je meer dan 1 keer een 'dialoog' hebt met een specialist die het niet met jou eens is
- de CAO richtlijnen ziekenhuizen worden structureel niet nageleefd: bij ziekte wordt er gevraagd naar diagnoses, diensten zijn langer dan 10 uur, maximaal aantal uren van 60 wordt bijna elke week overschreden, overuren worden niet uitbetaald etc etc.
- klachten van patiënten worden soms niet in behandeling genomen
- het medisch dossier wordt soms met terugwerkende kracht aangepast om te laten bljjken dat een fout niet lijkt als laakbaar handelen van een arts, terwijl dit wel zo is
- patiënten moeten soms 4 dagen wachten op belangrijke uitslagen omdat sommige specialisten weigeren de uitslag te geven omdat je eerder een interne melding hebt gedaan tegen desbetreffende specialist (persoonlijke vete is klaarblijkelijk belangrijker dan patiëntenzorg), waardoor patiënt pas laat geholpen wordt
- jonge patiënten die een maximale behandeling verdienen (reanimatie, naar IC e.d.) worden soms uit luiheid (specialist moet 's nachts nasr ziekenhuis komen) of plaatsgebrek op IC omgezet naar een 'niet naar IC beleid' zonder medeweten van familie.
- patiënten met een persisterend delier worden soms niet adequaat behandeld en daarom maar naar een psychogeriatrische (gesloten) afdeling overgeplaatst
- ziekenhuisprotocollen wijken soms sterk af van landelijke protocollen zonder dat dit evidence-based is
En zo kan ik een tijd doorgaan.
Wat moet ik hier nu serieus mee? Het zit me al een tijd dwars, maar kan m'n baan natuurlijk vergeten als ik met naam en toenaam naar een krant toestap. De interne klachtencommissie is niet anoniem, dus het ziekenhuis weet wie 'de klokkenluider' is.
Elke ethische input is welkom, want ik weiger nog veel langer deel te nemen aan deze misstanden. Iemand een advies om dit subtiel te laten merken terwijl ik anoniem blijf?
Groet,
Een desperate starla