Derealisatie #2

quote:

Op woensdag 24 juni 2015 20:02 schreef banaantjeEE het volgende:

[..]

Lijkt mij dan meer op een vorm van hyperventileren? Dit kan je ook onbewust doen.
Ook hier is een link bewezen met DR/DP...
Mensen die zonder ze het echt weten verkeerd ademen, kampen met derealisatie.

Zou kunnen inderdaad... maar ik begrijp niet wat er dan voor heeft gezorgd dat het even zo heftig werd. Had ik nog nooit meegemaakt. Dat had geen trigger behalve misschien dat ik super moe was en ik was in de afgelopen weken afgevallen naar wat ondergewicht. Staat er misschien los van hoor, geen idee. Ik sluit zeker niet uit dat ik verkeerd ademhaal trouwens. Misschien sowieso goed om wat bewuster om te gaan met mijn ademhaling. Wie weet helpt het en anders is een goede ademhaling natuurlijk nog altijd gezonder

quote:

Op dinsdag 23 juni 2015 21:56 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Dat klopt. Het is best wel eng eigenlijk. Ik ben regelmatig verschrikkelijk verdwaald geraakt hierdoor en heb ook wel ongelukken gehad. Het is eng om ineens zo maar ergens te zijn. Daarnaast kan er tijdens het dissociëren bij mij ook wel domme dingen gebeuren: zoals automutilatie. Dus erg prettig is het niet.

Misschien zit de link dat je de werkelijkheid niet helemaal goed oppakt. Dat je dusdanig in je eigen hoofd verkeerd dat je niet goed meekrijgt wat er om je heen gebeurt.

[..]

Hoe heb je het minder gekregen?
Het is bij mij best wel extreem. Wanneer ik bewust in de spiegel kijk, snap ik cognitief dat ik mezelf zie, maar de herkenning is er niet. Wanneer ik onverwacht mijn spiegelbeeld zie, kan ik ook om me heen gaan kijken of er iemand naast me staat. Het is onprettig.
Op zich vind ik het wel prettig om per onderdeel te leven trouwens. Het geeft rust. Mijn ik heeft een hekel aan mijn lichaam. Ik weet dat mijn cognitieve kant mijn emoties haat. Ik zou niet weten hoe ik ze allemaal tegelijktijd moet leven

Ik heb het minder gekregen door er niet teveel aan te denken. Eerst was ik continu met dit bezig en vroeg ik me om de vijf minuten af of het al weg was. Ik probeer veel meer afleiding te zoeken.
Althans ik denk dat het minder is. Op de één of andere manier kan ik dat niet vergelijken met eerst.

quote:

Op woensdag 24 juni 2015 20:20 schreef pietkanarie het volgende:

[..]

Zou kunnen inderdaad... maar ik begrijp niet wat er dan voor heeft gezorgd dat het even zo heftig werd. Had ik nog nooit meegemaakt. Dat had geen trigger behalve misschien dat ik super moe was en ik was in de afgelopen weken afgevallen naar wat ondergewicht. Staat er misschien los van hoor, geen idee. Ik sluit zeker niet uit dat ik verkeerd ademhaal trouwens. Misschien sowieso goed om wat bewuster om te gaan met mijn ademhaling. Wie weet helpt het en anders is een goede ademhaling natuurlijk nog altijd gezonder

Ja precies haha, het kan nooit kwaad natuurlijk. Weet je überhaupt de oorzaak al, als ik vragen mag? Als je dat verder niet wilt vertellen, snap ik dat trouwens hoor

De oorzaak van die terugval weet ik niet. Hoor morgenavond of er in mijn bloed misschien iets te vinden is, wat dat verklaart. De oorzaak van de derealisatie ligt denk ik in het lichte gevoel in mijn hoofd. Voel me vaak licht/zweverig/onwerkelijk. Maar waar dat lichte gevoel vandaan komt, weet ik niet.. Kunnen toxines in mijn hersenen zijn, veroorzaakt door neurolyme. Of misschien heeft het te maken hebben met bloeddruk. Aangezien die dus wat laag is en de klachten afnemen door liggen. Zitten gaat redelijk. Lopen en rechtop staan zijn vaak triggers. Net als fel (zon)licht. Of hormonale verstoring is ook een optie.

Of er ook psychische triggers zijn weet ik niet. Volgens mij verergert stress het ook wel. Op zich heb ik niet teveel stress denk ik. Misschien maak ik me onbewust wel zorgen hoelang ik dit nog vol ga houden (studie e.d.). Het vergt veel. En gaat ten koste van de rest, leuke dingen etc. Heb wel heel bewust de keuze gemaakt om deze studie te doen, wetende dat ik er waarschijnlijk bijna al mijn energie voor nodig heb. Maar ja, dat is zo'n kip-ei vraag... voel ik me niet goed omdat ik me onbewust zorgen maak? Of maak ik me zorgen omdat ik me niet goed voel.
Ik neig naar het laatste. Wat ik wel weet is dat ik spontaan optimistischer, actiever etc. ben als de brainfog/hersenmist even optrekt. Dat gebeurt een keer per dag. 's Avonds gaat het ook beter dan overdag.
Zorgen maken is misschien een groot woord, ik bedoel meer... het zou toch jammer zijn als ik me nog jarenlang verdoofd voel. Maar ik blijf geloven in een oplossing... al weet ik niet in welke hoek.

[ Bericht 4% gewijzigd door pietkanarie op 28-06-2015 12:29:52 ]

Zijn jullie ook wel eens bang waar de grens met psychoses ligt?
Soms zit ik zo vast in herinneringen, depersonalisatie en dissociatie dat ik bang ben over die grens te gaan. Zeker omdat ik een broer en vader heb die psychotisch zijn en was. Alleen ik ben ook weer te bang om dit aan te kaarten bij mijn psych, om dezelfde reden. Soms ben ik zo de grip op de wereld om me heen kwijt en het hier en nu. Het zal me niet verbazen als dat een keer uit de hand loopt