Kerstwedstrijd Beaphar Digitale Dierenarts

Die is makkelijk: iets om de voetjes te warmen en iets om ze warm te houden

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En waarom? Omdat ie het zere-voetjes-syndroom heeft.

PS: je mag de foto's gerust gebruiken, maar ik heb niet de illusie dat je dat wilt

[ Bericht 9% gewijzigd door Queller op 12-12-2014 14:51:55 ]

Leuk weer

[ Bericht 100% gewijzigd door senesta op 11-12-2014 22:23:04 (Ja doei, CUL is ergens anders :P) ]

Wat mijn huisdier gelukkig maakt.. Poeh goeie vraag, hij is eigenlijk altijd gelukkig. Hij houdt onwijs van trainen maar ik denk dat hij het gelukkigst is als hij vrij aan het rennen is en aan het spelen op het strandje in onze buurt. Ik zet hieronder wel wat foto's daarvan

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Leuke wedstrijd weer DDA!

tvp feelgood-topic

Ah wat leuk

Wat maakt mijn Saar gelukkig.

Saar is een lief huiskonijn dat beter om kan gaan met andere dieren dan met konijnen. Ze vind het heerlijk om samen met de asielhonden die hier vaker logeren te ontspannen. Op of tegen de honden aan. Maar ook als zij er niet zijn, om savonds samen met mij op de bank televisie te kijken. Ze heeft haar eigen plekje op de bankleuning.

Daar zit ze nu ook, tussen het lekker ontspannen liggen moet mevrouw toch even in de gaten houden wat ik nu weer aan het doen ben.



_{foto mag gebruikt worden}

[ Bericht 2% gewijzigd door Ynske op 12-12-2014 15:07:26 ]

Urk de gevonden bergparkiet wordt van niks gelukkiger dan van er gezellig met mij en de honden op uit te gaan. Helaas zit ie al een poosje binnen nu door de vogelgriep en het weer.
Foto van Urkje in betere tijden:

Urk is die groene btw, de ezel staat op onze wandelroute, ze kennen elkaar al goed!
Doe er maar mee wat jullie willen

Waar mijn huisdier het meest gelukkig van wordt? Dat is heel simpel.

Thuis.

Jacques heb ik 10 jaar geleden gekregen. Ze is vernoemd naar de toenmalige president van Frankrijk, Jacques Chirac. Dat maakt haar best uniek, denk ik zo.
Onze lieve Jacques heeft ooit eens voorkomen dat er ingebroken werd. Ik hoorde ‘iets’, en toen ik beneden ging kijken stopte het geluid. Ik dacht dat ik me vergist had, en wilde weer naar boven lopen. Jacques was het daar niet mee eens, en liep blazend en luid miauwend naar de keuken. Ze keek steeds om of ik haar volgde. Sluipend, bijna op haar buik, met een dikke staart. En maar miauwen en blazen.

Lang verhaal kort: dankzij Jacques keek ik in de achtertuin. Ik zag de 2 inbrekers nog net weg rennen, ze hadden het raam al bijna opengebroken.

Ik denk dat ze heel goed beseft dat ik slechthorend ben. Als de bel gaat hoor ik hem niet, maar dan zie ik aan Jacques dat er iemand voor de deur staat. Ze kijkt dan namelijk naar het raam, of loopt richting de voordeur. Best bijzonder, denk ik zo.

Maar dat is denk ik niet wat haar gelukkig maakt. Nee, dat is thuis. Hoe ik dat zo zeker weet, ga ik nu vertellen.

Augustus 2013. We hadden net een poosje erg warm weer gehad. Ik heb haar toen binnen gehouden, omdat ik het niet prettig vond voor haar, dat hete weer. Dat vond ze niet leuk, ze sprong van de ijskast tegen de luxaflex voor het raam. Tja, als het niet door de deur kan.. Toen ze weer naar buiten mocht, was haar ritme ineens anders. Ze bleef een hele dag weg. En de volgende dag, zelfs de nacht.

De dag daarna kwam ze niet meer thuis, ‘sochtends. Er was onweer die nacht, Jacques is als de dood voor onweer. Ik wist het zeker, ze is in paniek weggerend en verdwaald. En aangezien Jacques voor mij zorgt, was het tijd dat ik iets terug deed, ik moest haar vinden.

Flyers, marktplaats, dierenarts, asiels, andere dierenstichtingen, briefjes in de bussen, briefjes opgehangen bij de supermarkten, op lantaarnpalen, amivedi, noem het maar op en we deden het. We zochten urenlang, zonder succes.

Al snel gingen we uitgebreider zoeken. Ik printte een kaart uit van ons dorp, op de 8e dag zochten we 3 uur naar haar. We riepen, rammelden met de brokjes. Maar geen Jacques.

Op de 10e dag wilde ik het zoeken gaan minderen, het beheerste ons leven. Maar na het avondeten besloten we toch weer te gaan zoeken. We liepen een rondje die we al vaker hadden gelopen. De jongens naar links, ik naar rechts.

Ik stond voor de ingang van een park, ongeveer een kilometer van ons huis. Ik twijfelde, we hadden hier van de week ook al gezocht. Misschien toch maar even doorheen lopen. Ik belde de oudste en ondertussen riep ik nog maar eens.

‘Jacques!’.

En ineens was ze daar. Brood- en broodmager, ze miauwde hard en klaaglijk, ze draaide kringetjes om m’n benen. Ik liet m’n telefoon vallen, hapte naar adem. Ik bekeek haar eens goed, is ze dit wel echt? Ik tilde haar op, ze was zo licht en koud.

Eenmaal thuis stortte ze zich op het eten, om alles er vervolgens weer uit te kotsen. Ze viel op schoot in slaap. De dagen daarna heb ik gedacht dat ze het niet zou overleven. Te mager, te gedesorienteerd. Ze at alleen als ik naast de voerbak op de grond ging zitten. Waar ik ging, ging Jacques. Ze liet me niet meer met rust, alsof ze bang was weer alleen te zijn.

Maar na een poosje was ze er weer bovenop, onze taaie Jacques. Van de zomer mocht ze weer naar buiten, dan lag ze heerlijk in het zonnetje op het bankje in de achtertuin, of tussen de planten in de voortuin. Verder gaat ze niet meer, ze loopt rondom ons huis steeds, maar ze blijft ook net zo lief binnen.

Thuis.

Dit is Jacques op haar 10e verjaardag, 5-5-2014

Ik hoef niet in aanmerking te komen voor konijnenboeken (doe dat maar aan een konijnenliefhebber), en doe graag buiten mededinging mee.

Ik groeide op in een redelijk progressief gezin, even buiten de bebouwde kom van Veendam. Het was een wat landelijke omgeving met akkers voor het huis, weilanden achter het huis en een klein stukje aangelegd bos aan een kant van het huis. Niet verwonderlijk dat ik al snel geïnteresseerd was in de natuur en dieren.

En dieren hebben we gehad, ontelbare waarvan ik en mijn broertje een aantal niet huisdieren hadden.
Natuurlijk waren er marmotten, cavia's, minischildpadden, een aquarium vol vissen, maar ook geiten, schapen, kippen, dwergkonijnen en alles wat maar gewond aan kwam lopen of vliegen.

Mijn vader hield vooral van vogels. Dat bleek echter roofgoed voor dieren en beesten (mensen). Maar aangezien ik de eerste cadeaubon aan mijn vader gaf om een nieuwe volière te beginnen nadat zijn eerste was leeggeroofd, ben ik ook aan een paar vogels begonnen. Helaas hield deze hobby geen stand omdat na verloop van tijd ook deze werd leeggeroofd door de beesten (mensen zoals al gezegd).

Nu had ik nog een kip... de lelijkste die we hadden aangeschaft uit een legbatterij, die ik Beauty heb genoemd ... en daar hebben we veel plezier aan beleefd. Goed meer dan 1 ei per maand hoefden we niet van haar te verwachten... ze was al een soepkip toen we haar kochten. Maar Beauty had een echt karakter... de alras aangeschafte haan had niets te zeggen over de kippen. Als ze ontsnapten uit de ren, dan liep Beauty voorop. Op een gegeven moment hoorde mijn moeder zelfs kloppen aan de achterdeur van de woonkamer... ze opende de deur, maar zag niemand... even later sloot ze de deur, om niet veel later te ontdekken dat er een kip in de woonkamer rond liep, die er welhaast zeker van was dat ze daar hoorde... en natuurlijk was het Beauty!

Echt het hele gezin was min of meer wel gek op Beauty... mede omdat ik deze kip een naam gegeven had, denk ik. Na twee jaar kwam de slacht, alleen Beauty ontkwam dit lot. Beauty was de enige kip die natuurlijk is gestorven van ouderdom.

Tegelijkertijd hadden we nog een kat en een hond. Het nadeel van wonen buiten de bebouwde kom is dat automobilisten als gekken rijden, soms ver boven de 100 km per uur. En dat hebben we geweten... vele katten zijn bij ons doodgereden (of zoals mijn ouders soms vertelden... weggelopen) om ons verdriet te besparen.

Onze laatste hond was een boxer... en die is na haar dood bij ons welhaast heilig verklaard. Als pup had ze zich al aangeleerd om te poepen in de slootkant. En hoewel ze ook een aantal bevelen leerde was ze ook soms nog ondeugend. Zo at ze regelmatig eenden eieren op op het land van de buren. Toen mijn moeder haar hiervoor bestraffend toesprak, had deze boxer het idee dat mijn moeder kwaad was, dat ze niets voor haar meebracht... en dus nam ze een van de laatste eieren mee voor mijn moeder... ze liep naar haar toe, keek haar aan... en liet een ei vallen... kapot op de grond helaas.

Maar toen wist ik het zeker, hoe lief die boxer ook was en hoe geweldig die kip ook was... ik ben een kattenmens. Katten zijn gewoon lekker eigenwijs.... iets waar behalve Beauty de kip en ook deze Boxer zelden andere dieren tot toe in staat zijn, die ook nog eens knuffelbaar zijn.

En een hond? Nee, dat gaat voor mij niet lukken... maar mijn eerste twee katten zijn komen aanlopen. En ze hebben echt voor mij gekozen... en ik juich al hun ondeugden toe. En de laatste is een dochter van de een na laatste (lijkt wel identieke tweeling). Mijn katten hoeven geen schootkatten te zijn... laat ze zich zelf maar ontwikkelen. En dat vind ik zo geweldig aan katten. Des te meer vrijheid je ze geeft, des te meer ze zich hechten aan hun baas in plaats van aan de woning.
Als ik morgen verhuis, dan blijven ze bij me... misschien juist wel omdat ze niet beperkt worden in hun natuurlijk kattengedrag. Ze blijven omdat ze dit willen, niet omdat ze dit is opgelegd zoals een hond. Of natuurlijk omdat ze hier niets te kort komen... maar hierin ga ik niet experimenteren.

Mijn zigeunerinnetje Cheetah is een hondje met een heel verleden. Ze heeft in een dodencel in Roemenië gezeten, heeft gezien hoe haar zusje werd doodgebeten en is zelf ook niet ongeschonden uit deze strijd gekomen. Andere hondjes die ze niet kent is ze zeer wantrouwig tegen en ze is erg schrikachtig.

Maar toch heb ik het liefste hondje van de hele wereld in huis genomen. Ze kwam bij mij toen ze al een tijdje gerehabiliteerd had in Nederland. Maar toch klikte het vanaf seconde één. Zo'n hondje voelt gewoon wanneer het allemaal goed komt en die dankbaarheid straalt er vanaf. Mijn hondje is gewoon gelukkig dat ze uberhaupt nog lééft!

Maar, als ik echt iets moet noemen waaraan je kan zien dat Cheetah nu echt geniet van de kleine dingen in het leven, dan is het los rondrennen. De eerste keer dat ik haar losliet, kwam ze ook echt van binnen helemaal los. Als Cheetah mag rennen dan zie je haar echt glimlachen. Ze doet haar naam dan ook volledig eer aan. De foto's laten duidelijk zien dat ze dolgelukkig is op die voor haar oh zo bijzondere momenten dat ze weer los mag. De eerste foto is genomen de allereerste keer dat ze dit mocht. De rest is later:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

foto's mogen gebruikt worden

[ Bericht 0% gewijzigd door superkimmi op 13-12-2014 10:41:40 ]

dubbel

Loungen in mijn vensterbank en azen op mijn planten :




Mijn Duitse Hangoor lijkt trouwens precies op het konijn op het plaatje

quote:

Op zaterdag 13 december 2014 03:39 schreef EricOscuro het volgende:
Ik hoef niet in aanmerking te komen voor konijnenboeken (doe dat maar aan een konijnenliefhebber), en doe graag buiten mededinging mee.

Ik groeide op in een redelijk progressief gezin, even buiten de bebouwde kom van Veendam. Het was een wat landelijke omgeving met akkers voor het huis, weilanden achter het huis en een klein stukje aangelegd bos aan een kant van het huis. Niet verwonderlijk dat ik al snel geïnteresseerd was in de natuur en dieren.

En dieren hebben we gehad, ontelbare waarvan ik en mijn broertje een aantal niet huisdieren hadden.
Natuurlijk waren er marmotten, cavia's, minischildpadden, een aquarium vol vissen, maar ook geiten, schapen, kippen, dwergkonijnen en alles wat maar gewond aan kwam lopen of vliegen.

Mijn vader hield vooral van vogels. Dat bleek echter roofgoed voor dieren en beesten (mensen). Maar aangezien ik de eerste cadeaubon aan mijn vader gaf om een nieuwe volière te beginnen nadat zijn eerste was leeggeroofd, ben ik ook aan een paar vogels begonnen. Helaas hield deze hobby geen stand omdat na verloop van tijd ook deze werd leeggeroofd door de beesten (mensen zoals al gezegd).

Nu had ik nog een kip... de lelijkste die we hadden aangeschaft uit een legbatterij, die ik Beauty heb genoemd ... en daar hebben we veel plezier aan beleefd. Goed meer dan 1 ei per maand hoefden we niet van haar te verwachten... ze was al een soepkip toen we haar kochten. Maar Beauty had een echt karakter... de alras aangeschafte haan had niets te zeggen over de kippen. Als ze ontsnapten uit de ren, dan liep Beauty voorop. Op een gegeven moment hoorde mijn moeder zelfs kloppen aan de achterdeur van de woonkamer... ze opende de deur, maar zag niemand... even later sloot ze de deur, om niet veel later te ontdekken dat er een kip in de woonkamer rond liep, die er welhaast zeker van was dat ze daar hoorde... en natuurlijk was het Beauty!

Echt het hele gezin was min of meer wel gek op Beauty... mede omdat ik deze kip een naam gegeven had, denk ik. Na twee jaar kwam de slacht, alleen Beauty ontkwam dit lot. Beauty was de enige kip die natuurlijk is gestorven van ouderdom.

Tegelijkertijd hadden we nog een kat en een hond. Het nadeel van wonen buiten de bebouwde kom is dat automobilisten als gekken rijden, soms ver boven de 100 km per uur. En dat hebben we geweten... vele katten zijn bij ons doodgereden (of zoals mijn ouders soms vertelden... weggelopen) om ons verdriet te besparen.

Onze laatste hond was een boxer... en die is na haar dood bij ons welhaast heilig verklaard. Als pup had ze zich al aangeleerd om te poepen in de slootkant. En hoewel ze ook een aantal bevelen leerde was ze ook soms nog ondeugend. Zo at ze regelmatig eenden eieren op op het land van de buren. Toen mijn moeder haar hiervoor bestraffend toesprak, had deze boxer het idee dat mijn moeder kwaad was, dat ze niets voor haar meebracht... en dus nam ze een van de laatste eieren mee voor mijn moeder... ze liep naar haar toe, keek haar aan... en liet een ei vallen... kapot op de grond helaas.

Maar toen wist ik het zeker, hoe lief die boxer ook was en hoe geweldig die kip ook was... ik ben een kattenmens. Katten zijn gewoon lekker eigenwijs.... iets waar behalve Beauty de kip en ook deze Boxer zelden andere dieren tot toe in staat zijn, die ook nog eens knuffelbaar zijn.

En een hond? Nee, dat gaat voor mij niet lukken... maar mijn eerste twee katten zijn komen aanlopen. En ze hebben echt voor mij gekozen... en ik juich al hun ondeugden toe. En de laatste is een dochter van de een na laatste (lijkt wel identieke tweeling). Mijn katten hoeven geen schootkatten te zijn... laat ze zich zelf maar ontwikkelen. En dat vind ik zo geweldig aan katten. Des te meer vrijheid je ze geeft, des te meer ze zich hechten aan hun baas in plaats van aan de woning.
Als ik morgen verhuis, dan blijven ze bij me... misschien juist wel omdat ze niet beperkt worden in hun natuurlijk kattengedrag. Ze blijven omdat ze dit willen, niet omdat ze dit is opgelegd zoals een hond. Of natuurlijk omdat ze hier niets te kort komen... maar hierin ga ik niet experimenteren.

Nog even mijn post van gisteren afmaken, waar ik gebleven was (afgeraffeld omdat ik te moe werd).... katten dus!

Ik hou van vooral van de ondeugden van katten. Alleen al het feit dat wanneer je ze het meest vrij laat, je hun karakter goed kunt bestuderen. Mijn katten mogen overal lopen en gaan. Ja hoor ook op het aanrecht. Dat maak ik aan het einde van de dag wel weer schoon.
Goed, wanneer ik zelf aan het koken ga, dan verdwijnt de jongste kat een paar minuten naar de gang. Maar toch niet voordat ze het eerst even geprobeerd heeft...

Mijn oudste kat, mijn katertje kwam bijna 5 jaar geleden aangelopen, toen ik tijdelijk bij mijn toenmalige vriendin logeerde omdat ze te ziek was om voor zichzelf en haar kinderen te zorgen, laat staan voor haar katten. Mijn katertje volgde een van haar poezen mee naar binnen, de trap op naar de slaapkamer... en daar was ik net wakker geworden. Ik zag dit katertje, hij (net drie maanden oud0 zag mij... en we waren beiden verkocht en verknocht aan elkaar.
Maar goed, mijn toenmalige vriendin was ziek, haar kinderen waren ook weinig vooruit te branden, dus ik ging maar boodschappen doen toen zij nog sliepen.

Terwijl ik weg was, werd mijn vriendin wakker en gooide tot twee keer toe dit katertje de voordeur uit, terwijl katertje net zo snel via het kattenluikje via de achterdeur weer binnenkwam. Ik kwam weer terug na verloop van tijd... legde mijn vriendin uit, dat wanneer de echte eigenaars zich niet meldden, dit katertje door mij werd geadopteerd.

Een paar weken later was mijn vriendin weer op de been en nam ik katertje mee naar mijn woning.
Katertje en ik begrepen elkaar helemaal, we speelden spelletjes gebaseerd op de originele Ninja Cat video. En beslopen elkaar. Katertje zou winnen als ze op mijn rug sprong, en ik won als katertje de aanval niet durfde in te zetten.
Dat was een schitterend tijd. Maar ineens kwam er de mogelijkheid dat mijn vriendin en ik echt konden samenwonen. En onze katten elkaar natuurlijk weer zagen.

En aangezien mijn katertje toen nog steeds de jongste was, van het stel poezen... had meneer grote plannen (of moet ik zeggen hoge plannen?)
Eenmaal na een maandje of 8 weer terug met de poezen van mijn ex... leek meneer het wel erg leuk om een meter de lucht in te springen om dan terecht te komen op de poezen van mijn toenmalige vriendin. Natuurlijk lag ik dubbel van het lachen door zijn fratsen... maar mijn ex vond het minder leuk.

Uiteindelijk was ook de relatie over, en kon ik vertrekken.
Na een omzwerving had ik eindelijk weer een nieuw huis, nog steeds met mijn katertje die nooit aan een huis hechtte, maar aan mij... en na verloop van tijd kwam er nog een poes aanlopen van toen ongeveer 4 maanden. Ook die heb ik opgenomen.

En na verloop van tijd werd ze zwanger van drie kittens. Twee echt schitterende kittens, en eentje die op haar leek (doorgaans niet echt moeders mooiste). Sterker nog, deze kitten die ik heb gehouden, leek als twee druppels water op moeder poes... en was ook nog eens het zorgenkindje. Als er zeven sloten waren, dan zou dit meisje in alle zeven tegelijk lopen.
De twee schitterende katertjes vonden al snel een nieuw baasje... maar het kleine poesje niet zo snel. Uiteindelijk was er een eigenaresse van een zorgboerderij die haar wel wilde hebben.
Maar dit meisje had meer tijd nodig om zinnelijk te worden (en droogvoer lust ze nog steeds niet, wat ik ook heb geprobeerd... zelfs kattensnoepjes lust ze niet).

Intussen was ik ook best verliefd op dat poesje geworden... vooral omdat ze een brekebeen was.
Ze kwam nl eens met haar pootje tussen de deur die ik probeerde dicht te doen... dat arme meisje had nog nooit pijn gevoeld, en ik drukte de deur nog eens extra aan toen ik het probeerde dicht te doen.
Als troost mocht ze voor de rest van de (lange) avond op mijn borst liggen en zou ik haar knuffelen zolang ik kon. En ja na die avond zat ze onder mijn huid.

En toen de eigenaresse van de zorgboerderij uit het niets ineens mailde dat ze haar niet meer wilde hebben... toen was het duidelijk; dit poesje blijft hier. En ja nu zit ik met drie katten...
En so what? Ik vermaak me kostelijk met mijn lieverdjes. Ik eet zelf liever een paar dagen slecht dan dat ik mijn poezen slecht te eten geef.

En ja, soms wordt ik geëmotioneerd wakker, wanneer ik al mijn poezen om me heen op mijn bed zie liggen. Schijt eraan dat ik niet rijk ben, jammer dan dat ik momenteel geen betaalde baan heb!

Ik heb drie poezen met allemaal verschillende karakters, en ze scharen zich allemaal om me heen.
Rijkdom heeft niet per se iets met geld te maken.

Oh wat leuk! Konijnenboeken

Wij hebben onze Molly uit een konijnenasiel. Daar zat ze al een tijdje en ze had weinig kansen op adoptie. Een knuffelig ding was ze niet, en bovendien heel erg bang. We hadden haar op de site zien staan en ook nog een leuk gecastreerd mannetje. Dat bleek een succesvolle koppeling, voor de konijnen dan toch.

Mijn eerste kennismaking met Molly was een flinke beet in m'n vinger de asiel-medewerkster schrok zich een ongeluk en vroeg of we anders niet een ander konijn wilden adopteren. Maar wij hadden eigenlijk al besloten dat Molly en haar maatje bij ons moesten komen wonen. Want als ze zo al naar ons reageerde, is ze natuurlijk kansloos als het om een gezin met kindjes zou gaan.

Zo gezegd, zo gedaan en de twee bange konijntjes kwamen bij ons in de woonkamer wonen. Ze gingen van een hokje in het asiel naar een chique binnenkooi met twee verdiepingen. De eerste weken hebben we ze met rust gelaten en ze gingen van volledige paniek tijdens het voeren naar steeds een beetje minder bang. Stukje bij beetje wonnen we het vertrouwen. Een stukje wortel uit de hand eten was nog steeds heel eng, maar het ging steeds een beetje beter.

Ook de woonkamer werd steeds meer hun terrein. Ze kwamen uit het hok als we thuis waren en daarmee werden ze ook steeds minder bang. Omdat wij rustig zijn, geen schreeuwende kinderen hebben en de konijnen niet oppakken, is er niks om bang voor te zijn bij ons. Binnen een jaar veranderden ze van bange beestjes in blije konijnen

Helaas overleed het maatje van Molly vrij snel Omdat we Molly niet alleen wilde laten zitten (één konijn is geen konijn), hebben we haar meegenomen naar het asiel, om een leuke gecastreerde heer uit te zoeken. Dat pakte even anders uit dan verwacht. De ene na de andere heer werd aangevlogen, door het hok gejaagd en de plukken haar vlogen in het rond. Na bijna alle mannetjes geprobeerd te hebben, hebben we in overleg met het asiel besloten dat Molly misschien toch maar beter af is in haar eentje. Sommige konijnen hebben dat, helaas.

En zo gezegd, zo gedaan. Onze draak is weer mee naar huis gegaan, en is sindsdien alleenheerser in huis Ze heeft een 180 graden draai gemaakt als je kijkt naar het bange beestje in het konijnenasiel. Ze is heel erg op mensen gericht, al vindt ze vreemde mannen nog wel erg spannend. Overdag huppelt ze altijd bij ons door de woonkamer, en als het zomer is, dan mag ze ook op het balkon. Dat is altijd het grootste feest

Wat maakt Molly het meest gelukkig? Als ze met lekker weer op het balkon mag hupsen! Of als ze nieuwe houten stokjes krijgt om aan te knagen. Of als d'r wc weer schoongemaakt is Een vers peterselie-plantje van de AH! Of een Loftie, ook lekker. En brokjes sowieso! Binkies in de kamer maken en graven in een nieuwe zak hooi. Een kartonnen doos om kapot te maken!

Eigenlijk is Mol gewoon een heel blij konijn geworden, die onze verwachtingen overstijgt

SPOILER: Beeld ter illustratie natuurlijk!

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik speel heel erg vals want mag eigenlijk niet meedoen maar voor iemand anders met knabbelbeestjes (en geef een eventuele prijs weg en misschien wel op Fok ) doe ik het lekker toch

Wat maakte mijn kleine HHH gelukkig? Nou, eigenlijk heel simpel: wij! Haar baasje en vrouwtje, als dubbel gedumpt schepseltje met een nogal ongelukkige jeugd en zo kwam zij als 4-jarige hier precies waar ze hoorde te zijn, iedereen hier kent het verhaal van HHH wel denk ik en iedereen hier kent dan ook haar heerlijke koppie en het intense gemis wat wij ervaren. Zij werd van een klein zielig mager ingetogen en angstig ding dat geweldige, zelfverzekerde prachtige en intens gelukkige meisje door een enorme dosis TLC en dat 24/7. Man en ik deden alles voor haar, het liefste wat ooit gecreëerd is en pure liefde van beide kanten, zij was ons alles, wij haar alles en zo kwam het helemaal goed met dat o zo ingetogen, angstige en magere ding. De liefde van ons leven moesten we dan helaas tot ons grote verdriet laten gaan maar sindsdien geen seconde uit ons hart. Zij werd gelukkig puur door bij ons te zijn en wij vice versa.
En voor wie haar niet heeft gekend heeft: onze HHH



[ Bericht 4% gewijzigd door knoblaucha6 op 15-12-2014 16:52:47 ]

Oh DDA, je mag de foto's van Mol naar believen gebruiken hoor! Vergeten erbij te zetten

Ik doe even voor spek en bonen mee, want de boeken heb ik al

Aangenaam!

Mijn naam is Cas, voluit Casanova maar dat bekt toch minder vlot.
Ik ben een heer van waarschijnlijk zo'n 3-4 jaar oud. Waarschijnlijk, omdat over mijn afkomst niet zoveel bekend is. Ik kom namelijk uit een konijnenopvang, waar ik terecht gekomen ben omdat bij mijn vorige 'thuis' mijn huis bestond uit een vierkant rennetje van 60x60cm met daarbovenop een dekseltje van een plastic ton. Mijn houten hokje was gaan rotten, dus dit moest maar even voldoen. En dat in een wel erg nat voorjaar!

Mijn nieuwe huis bevalt best goed: ik heb mijn eigen Après-ski- chalet waar ik me kan terugtrekken.


En ik heb ook tijdelijk mijn eigen zandbak gehad. Ik heb soms periodes dat ik van graven heel gelukkig wordt. Maar eigenlijk vooral als ik mijn ei niet kwijt kan, omdat er iets mist....


Ja, dat er iets mist..... dan komen we toch op wat mij als konijn toch het allergelukkigst maakt;
een leuke konijnendame!
Daar kan het zachtste fleeceplaid en de grootste berg heerlijke biks niet tegenop. (Hoewel die biks op een goede tweede plek staat hoor....daar doe ik heel veel voor!)

Mijn eerste vrouw was een heel lief dametje met karakter, genaamd Diva. Misschien jullie wel bekend, want het was een echte Fok!babe!

Menig fotowedstrijd hebben we toen (samen) gewonnen.


Maar helaas sloeg deze zomer het noodlot toe, en moest ik afscheid van haar nemen. Ik ben van nature wel gesteld op rust en niet teveel wild gedoe, maar het werd nu wel erg stil...


Gelukkig ontmoette ik een andere dame, in dezelfde opvang waar ik toen opgevangen ben. Zij was over het hek van de kinderboerderij gezet, zo hop, tussen allerlei andere dames en heren!
Een lieve maar wel vrij forse dame. Ach, alleen maar meer om van te houden toch?


Dus, waar ik het allergelukkigst van wordt; een warm thuis, lekkere biks, maar vooral; een lieve dame om tegen aan te kruipen en de oortjes van te wassen

Mijn caafjes Amber en Eefje worden blij van.. eten! Hier zijn ze samen worteltjes aan het eten.


Ze zijn ook superslim als het om eten gaat Ik had altijd de gewoonte om savonds mijn vriend te bellen en daarna gaf ik ze wat lekkers. Op een gegeven moment wisten ze het al wanneer ik ging ophangen. Zodra ik 'doei' zei, begonnen ze als een gek te piepen

Ik heb Eefje uit de dierenwinkel, waar ze zwanger was binnengebracht. Uiteindelijk kreeg ze 3 kleintjes, daarvan heb ik Amber zelf gehouden.
Dit is nog een foto van Amber toen ze nog klein was, ook toen was ze al gek op eten!

(foto's mogen gebruikt worden)

[ Bericht 1% gewijzigd door windmolentje op 21-12-2014 21:56:56 ]

Gefeliciteerd