Ook Britten willen "versierexpert" Julien Blanc weren #5

quote:

Choking Girls Around the World
Zelfhulp, avontuur en seksueel geweld in de Seduction Community

‘Choking girls around the world’ is een van de gevleugelde uitspraken waarmee de Amerikaanse versiercoach Julien Blanc wereldnieuws werd. De ophef ging over de dwingende versiertechnieken die Blanc predikt. In de Volkskrant werd hij een ‘ordinaire seksist’ genoemd. Thierry Baudet nam het voor hem op: Blanc had gelijk, de moderne man zou verwijfd zijn en daardoor onbeholpen in het verleidspel.


De wereld viel over Baudet heen, terwijl wat hij zei weinig revolutionair is. Versieradvies waarin een dominante mannenrol wordt gepredikt, kent een geschiedenis, en wordt vooral geuit op momenten dat man-vrouwverhoudingen gelijkwaardiger worden. Baudet vond Blancs controversiële uitspraken onschuldig, critici begrepen de context niet, het was ‘kleedkamerpraat’.

Opvallend is dat Baudet in De wereld draait door zei zich in de materie verdiept te hebben, maar in een later schrijfsel aangaf nooit contact te hebben gehad met versiercoaches en hun clientèle. Een antropoloog die zich wél in de materie heeft verdiept, stelde dat Blanc een ‘gewone versiercoach’ is en dat zijn volgelingen geen vlieg kwaad doen. Ik vraag me af hoe goed hij gekeken heeft. Zelfhulp, avontuur en seksueel geweld zijn allemaal onderdeel van het circus van versiercoaches en hun clientèle.

Versieradvies in historisch perspectief

De teloorgang van de ‘echte man’ waar Baudet over sprak is een terugkerend thema in etiquette over hofmakerij, daten en het verleidspel. Opvallend is dat dit thema vooral opduikt op momenten dat man-vouwverhoudingen grote veranderingen doormaakten. Dit was bijvoorbeeld het geval in het midden van de twintigste eeuw, een periode waarin de tweede feministische golf de maatschappelijke verhoudingen veranderde. Vrouwen bestormden in grote getalen de arbeidsmarkt en het hoger onderwijssysteem, domeinen van de samenleving die in de voorafgaande periode vooral door mannen gedomineerd werden.

Juist in deze periode werd beschreven wat de ‘juiste’ man-vrouwrollen in het verleidspel zouden zijn, en dit gebeurde in termen die de verschillen tussen de rollen sterk benadrukten. Een etiquetteboek voor jonge mannen uit de jaren 60 Male Manners waarschuwde de lezers dat meisjes een ‘sterke’ man wilden en iemand die hen kon ‘beschermen’. Een adviesboek voor vrouwen uit diezelfde tijd vermeldde dat ‘the most flattering thing you can do for your escort is to take it for granted that he is taking care of you.’ Dit advies werd gegeven op een moment dat vrouwen meer dan ooit zelfstandig waren en in toenemende mate gelijk aan mannen. In deze etiquette zie je een differentiatiemechanisme dat in veel identiteitsvorming te herkennen is; zodra groepen meer met elkaar in contact komen - en vaak meer op elkaar gaan lijken - ontstaat de behoefte om de verschillen tussen de identiteiten te benadrukken.

Ook in de laatste twee decennia zijn er veel etiquettes over het verleidspel verschenen. De manifesten uit deze periode vertonen zowel overeenkomsten als verschillen met die van eerdere perioden. Ook in de huidige tijd worden de verschillen tussen mannen- en vrouwenrollen geaccentueerd: mannen zouden een assertieve, dominante rol moeten spelen, vrouwen zouden afwachtend en afhoudend moeten zijn. Daarentegen is het versierscript dat in deze tijd beschreven wordt inhoudelijk anders dan dat wat in het midden van de vorige eeuw gepropageerd werd. Voorheen werd er geschreven over dates, een script waarbij partners allerlei activiteiten met elkaar ondernemen en elkaar leren kennen voordat seks een optie is.

Tegenwoordig wordt er geschreven over hookups – of het Nederlandse equivalent scharrelen – waar het begint met seks en van waaruit intimiteit, eventueel, kan ontstaan. In Julien Blancs versiercursussen komen deze adviezen samen, de contrasten tussen mannen- en vrouwenrollen worden aangezet en de focus ligt vooral op hookups.

Ook Blancs versieradviezen moeten begrepen worden in relatie tot veranderende man-vrouwverhoudingen. Niet alleen zijn vrouwen in groten getale toegetreden tot de arbeidsmarkt, ze concurreren ook succesvol met mannen om dezelfde banen. De gelijkwaardiger rollen zijn ook te zien in andere domeinen, van educatie en politiek tot sport. En op het moment dat man-vrouwverhoudingen gelijkwaardiger worden ontstaat bij veel mensen de behoefte om de contrasten tussen de identiteiten te accentueren; in die zin moet Julien Blancs, en Thierry Baudets, versieadvies gezien worden als conservatief commentaar op gelijker wordende genderrelaties.

Ideologie in de Seduction Community

Het circus van versiercoaches en hun volgelingen waar Julien Blanc onderdeel van is, wordt de Seduction Community genoemd. Dit is een parapluterm voor een scala aan fora, Facebookgroepen en commerciële organisaties waar mannen versiertips uitwisselen.

Er is een verbazingwekkende homogeniteit in denkbeelden in deze gemeenschap. Twee discoursen staan centraal, enerzijds een ‘maakbaarheidsmythe’ en anderzijds een conventionele genderideologie. De maakbaarheidsmythe wordt verteld in termen van de selfmade man. Een verlegen, introverte jongen oefent het versieren van vrouwen eindeloos en wordt uiteindelijk een succesvol verleider. Dit narratief laat zien wat succes is, namelijk een scala van seksuele relaties met jonge, aantrekkelijke vrouwen.

Daarnaast geeft het een blauwdruk van hoe je dit succes kunt bereiken: door standvastigheid en eindeloze oefening. In werkelijkheid is de route naar succes weerbarstiger. Succesvol versieren is zeker niet voor iedereen te leren, sterker nog, het merendeel van de clientèle van versiercoaches zal ondanks het eindeloze oefenen zelden of nooit een seksueel avontuur hebben. Nog minder vaak zal dit met een aantrekkelijke vrouw zijn. Dat is natuurlijk niet verbazingwekkend, de meeste mensen beseffen maar al te goed dat aantrekkelijkheid voor een groot deel zit in uiterlijke kenmerken en die zijn slechts ten dele kneedbaar. Desondanks is de maakbaarheidsmythe in de Seduction Community onomstreden en ze wordt – weinig verbazingwekkend – actief gepropageerd door versiercoaches als Julien Blanc, want voor hen betekent het inkomen.

De genderideologie in de Seduction Community houdt vast aan stereotyperende man- en vrouwbeelden. Het manbeeld is dat van de alfaman, dit is wat vrouwen volgens Julien Blanc aantrekkelijk zouden vinden. De alfaman is assertief, neemt het initiatief, is een leider, is spraakzaam, sociaal, ontspannen, heeft zelfvertrouwen en humor. Een alfaman praat luid en duidelijk, met een diep stemgeluid. Een alfaman staat rechtop en wijdbeens. Een alfaman kijkt je recht in de ogen en is niet bang voor fysieke intimiteit.

Ik kan me een versiercursus herinneren waarin cursisten eindeloos de zin ‘I am a man’ moesten herhalen en de instructeur hen corrigeerde als het stemgeluid niet diep genoeg was. Wat ik met dit voorbeeld wil aangeven is dat jonge mannen zich in allerlei bochten wringen om aan dit manbeeld te voldoen en hopen dit door eindeloze oefening te internaliseren. Voor een gedeelte van de mannen lukt dat wel degelijk. Tegenover dit manbeeld staat een in veel opzichten contrasterend vrouwbeeld. Een vrouw zou graag geleid worden, is zorgzaam, (seksueel) onderdanig, gericht op haar uiterlijk, is sociaal, betrokken en bezorgd over wat anderen van haar vinden.

Deze genderideologie wordt als ‘natuurlijk’ verondersteld en in evolutionair psychologische termen verklaard. Voor een vrouw zou seks een zwangerschap kunnen betekenen, dit kind zou zij moeten grootbrengen. Vrouwen zouden daarom terughoudend zijn in het aangaan van seksuele relaties en dat alleen doen met een man die haar en haar nageslacht kan beschermen. En dit zijn natuurlijk de zogenaamde alfamannen. Deze evolutionair psychologische verklaring van mannelijkheid en vrouwelijkheid is natuurlijk onzin. Het verklaart niet waarom veel vrouwen helemaal niet aangetrokken zijn tot een dominante man. Een theorie met universalistische pretenties die niet algemeen geldend is, is een slechte theorie. Dit denken is echter onbetwist in de Seduction Community, en vanuit dit denken over mannen- en vrouwenrollen moeten we de opmerkingen van Julien Blanc begrijpen. Hij is ervan overtuigd dat vrouwen van nature aangetrokken zijn tot een dominante man, en deze rol probeert hij cursisten aan te leren door middel van allerlei versiertechnieken.

Het dogma dat vrouwen van nature aangetrokken zijn tot dominante mannen in combinatie met het idee dat aantrekkelijkheid maakbaar is, heeft een vreemd soort reflexieve identiteit tot gevolg. Het betekent namelijk dat falen in het versieren komt doordat jij, als man, de alfarol niet goed belichaamde. Dit resulteert in een eindeloos reflecteren op versierpogingen. En het merendeel van de gesprekken die ik tijdens mijn veldwerk voer – ik promoveer op datecultuur in tijden van sociale verandering – zijn van deze aard. Was mijn presentatie dwingend? Was mijn lichaamshouding goed? Kwamen mijn grappen over? Raakte ik haar genoeg aan? Had ik haar moeten zoenen? Dit reflecteren is erg eenzijdig. Het gaat alleen over het verbeteren van de eigen versiervaardigheden. Reflecteren dat het eigen ik ontstijgt gebeurt niet. Wat is goed voor het meisje? Waarmee zijn zij en haar vriendinnen het meest gebaat? Dit zijn vragen die niet aan de orde komen.

Hoe deze denkbeelden zich vertalen in het versieren?

Versieren wordt het spel genoemd en zo wordt het daadwerkelijk gezien. Het versieren is als een videogame waarbij de speler een serie puzzels moet ontrafelen, hij komt daarbij steeds verder richting het doel: het uitspelen van het spel, het meisje het bed in krijgen. Deze puzzels worden sticking points genoemd, terugkerende moeilijkheden in het versieren, die je door oefening en met de juiste trucs kunt overwinnen.

Elke zaterdag was er in San Francisco – de locatie van mijn veldwerk – een bijeenkomst in het foodcourt van een warenhuis. Een groep mannen praatte over hun sticking points, over mogelijke oplossingsstrategieën en trok daarna de stad in om deze oplossingen te testen. Vooral de centrale winkelstraat en de twee in het centrum gelegen malls waren favoriete locaties. Op deze bijeenkomst ontmoette ik Brian, een 38-jarige IT-specialist afkomstig uit het noorden van de Verenigde Staten. Hij was een schuchtere man met een knap gezicht. Brians relatie was recentelijk op de klippen gelopen. Hij had internetdaten geprobeerd, maar de dates waren teleurstellend. Hij was op zoek naar iemand met wie hij het leven kon delen. Een vriend had hem op de Seduction Community gewezen, en Brian was gaan lezen, eerst Het Spel van Neil Strauss en vervolgens allerlei fora over versieren. Brian was overtuigd geraakt van de dogma’s van de Seduction Community. Hij sprak over zichzelf en zijn vorige relatie in de terminologie van de gemeenschap, met argot als DHV’s (Demonstrations of Higher Value: al het gedrag dat alfa is) en beta (het gedrag dat niet alfa is). Brian deed iets wat gemeengoed is bij ‘religieuze’ bekeringen: hij maakte zich de taal van de gelovigen eigen en met deze taal kwam een wereldbeeld, in dit geval een waarin aantrekkelijkheid te leren is en waarin vrouwen vallen voor dominante mannen.

De eerste weken dat Brian met ons op pad ging ondernam hij geen versierpoging. Het ongemak dat hij voelde om een wildvreemde vrouw op straat aan te spreken was een barrière waar hij zich niet overheen kon zetten. Hij keek naar de pogingen die andere mannen ondernamen en prees hen om hun moed. Om Brian over zijn angst heen te helpen, gaven de andere mannen uit de groep hem oefeningen. Zo moest hij zich opdrukken in een overvolle Starbucks en moest hij wildvreemde voorbijgangers complimenteren met hun kledingstijl, dit om te wennen aan ongemakkelijke situaties.

Na vele versierpogingen van anderen te hebben bekeken, kwam het moment dat Brian zelf een poging deed, en dat deed hij alleen omdat een andere man hem bestraffend zei dat hij nu echt eens een poging moest wagen. Een vrouw zat op een parkbankje en Brian ging naast haar zitten. Hij zei wat, zij keek achterdochtig. Brian stond op en werd door de anderen uit de groep met schouderkloppen en complimenten onthaald. Brian leerde een belangrijke les, namelijk dat een angst overwinnen euforisch werkt. Zijn volgende poging was bij een vrouw die tegen het portiek van een winkel leunde. Hij vroeg haar of zij bekend was in de buurt en of ze misschien wist waar een koffietentje zat dat niet tot een grote keten behoorde. Zij bracht hem naar een koffietentje in de buurt.

Deze ervaring leerde Brian een andere les, namelijk dat je beter expliciet kunt zijn over je intenties, zodat misverstanden over wat je van iemand wilt, voorkomen worden. Brian vond het nog steeds ongemakkelijk om vrouwen aan te spreken die hij echt aantrekkelijk vond en gedurende de weken was dit een angst die hij langzamerhand overwon. Hij voelde zich zelfverzekerder en werd ook in de omgang met ons praatlustiger. Een aantal vrouwen reageerde enthousiast op zijn versierpogingen en Brian verklaarde dat het vooral zijn eigen ongemak was dat hem in eerste instantie belemmerde.

Hij werd in zijn versierpogingen explicieter in het uitspreken van zijn seksuele interesse en hij deed dingen die hij in eerste instantie onmogelijk achtte, bijvoorbeeld achter een vrouw aan rennen en er in een grote boog omheen lopen en in haar looproute gaan staan. Natuurlijk joeg hij zo een aantal vrouwen de stuipen of het lijf. Een vrouw gaf Brian haar telefoonnummer en ze hadden een date. Niet lang hierna ben ik naar Nederland gevlogen, en ik houd via e-mail contact met Brian. Hij heeft een aantal dates gehad. Ik weet niet of hij nog steeds op zoek is naar een partner, want vaak is het zo dat ook doelen en motivaties verschuiven als mannen meer in het spel opgaan.

Max was begin dertig, een lange en tengere jongeman met een engelengezicht. Hij groeide op in Zuid-Europa en kwam tien jaar geleden naar de Verenigde Staten om in de IT-sector te werken. Ook hij zocht contact met de Seduction Community nadat een lange relatie op de klippen was gelopen. Hij had dezelfde stappen als Brian gemaakt, ook hij had langzaam maar zeker zijn schroom overwonnen en kreeg telefoonnummers en dates.

Max werkte stelselmatig aan zijn versierkunsten. Hij hield notities bij van zijn vorderingen en maakte geluidopnamen van zijn versierpogingen, die hij vervolgens analyseerde. Toen ik hem twee jaar geleden voor het eerst ontmoette, hoopte hij een levenspartner tegen te komen. Die ambitie is langzamerhand naar de achtergrond verdwenen. Het verbeteren van zijn spel werd een doel op zich. Progressie mat hij aan de hand van de extravagantie van het avontuur. Begin dit jaar was Max op vakantie in New York om zich een week lang non-stop op het versieren te richten. In Starbucks was hij een Koreaanse toeriste tegengekomen, anderhalf uur later pijpte ze hem in zijn hotelkamer. Dit soort avontuur was wat Max nu ambieerde. Hij wilde onderzoeken waar zijn grenzen in het versierspel lagen.

Max is een uitzondering. Zelden kom ik in mijn onderzoek jongens tegen die dit soort seksuele avonturen hebben. Max heeft zijn uiterlijk mee, is ad rem, intelligent en verdient een ton per jaar. Het overgrote deel van de cliënten van versiercoaches heeft dit niet. Deze groep gaat nooit de avonturen hebben die Max heeft; alleen wordt hen wel dit ideaal voorgeschoteld. De maakbaarheidsmythe wordt uitentreuren herhaald. Iedereen kan van zichzelf een succes maken, falen is je eigen schuld, met hard werken en eindeloze oefening kan iedereen het verleiden leren.

Ik ken Hamid vijf jaar. Hij is een kleine, dikke man met een donkere huidskleur. In de Verenigde Staten, waar het schoonheidsideaal een blank ideaal is, betekent dit dat weinig vrouwen je aantrekkelijk vinden. Hamid is acht jaar met het spel bezig, heeft vier cursussen à tweeduizend euro gedaan, heeft een bibliotheek aan versierhandelingen en struint een paar uur per week de mall of een studentencampus af op zoek naar jonge vrouwen. Begin dit jaar ging ik bij hem op bezoek. ‘Het is goed dat je hier weer bent’, zei hij, ‘ik ben op een punt waar ik moet uitzoeken wat voor mij werkt in het spel.’ Deze opmerking maakt hij vaker.

Hamid blijft geloven in de maakbaarheidsmythe, er is volgens hem een manier om de code te kraken. Zijn nieuwste strategie is om zich vooral te richten op jonge Chinese meisjes die recentelijk naar de Verenigde Staten zijn gekomen; ‘fresh of the boat’, noemt hij dit. Volgens hem zijn dit de vrouwen die hij kan krijgen: jong, onderdanig en ik quote ‘nog niet verpest door Amerikaans feminisme’. Afgelopen voorjaar vertelde hij mij over een recent avontuur. Hij was een timide Chinese uitwisselingsstudente tegengekomen. Ze kende weinig mensen in de Verenigde Staten en Hamid meende dat dit in zijn voordeel zou werken.

Ze waren een aantal keer koffie gaan drinken. Hij nodigde haar uit in een restaurant in de buurt van zijn huis. Na het eten zou hij haar op de universiteitscampus afzetten, maar eerst moesten ze naar zijn huis. Hamid wilde zijn ‘telefoon opladen’. Ze zijn naar zijn huis gegaan. Daar vertelde Hamid dat ze ‘kon blijven slapen’, maar dat hij haar niet weg zou brengen Ze hadden een film gekeken en zij was op de bank in slaap gevallen. Hamid was naast haar gaan liggen. Hij stak zijn hand in haar broek. Zij stribbelde tegen. ‘Kun je me naar huis brengen?’ vroeg ze. Hamid weigerde. Hij pakte zijn computer en deed alsof hij werkte. Zij viel weer in slaap. Hamid trok zijn kleren uit en herhaalde zijn zetten. ‘Ze was half wakker’, vertelde hij. Hamid pakte haar hand en legde die op zijn kruis. Het meisje schrok wakker, stond op, rende naar de badkamer en vergrendelde de deur. Hamid liep haar achterna en luisterde aan de deur. Ze snikte dat ze naar huis wilde.

Dit verhaal is wat Hamid mij vertelde, ik heb het verhaal van het meisje nooit kunnen achterhalen. Ik denk dat weinigen zullen ontkennen dat hier sprake is van seksueel geweld. Hamid heeft mij over twee andere ervaringen verteld van gelijke strekking. Van twee andere mannen uit de Seduction Community ken ik soortgelijke verhalen. Hoe vaak dit voorkomt kan ik niet zeggen.

Wat ik wel weet is dat de maakbaarheidsmythe in combinatie met een genderideologie die mannelijke dominante predikt, betekent dat mannen de grenzen opzoeken van het toelaatbare. Deze grenzen zullen in eerste instantie vooral de eigen remmingen zijn, en het ontstijgen van deze grenzen voelt bevrijdend. Naarmate mannen meer in het spel opgaan worden de grenzen verder opgerekt – en er komt onherroepelijk een moment dat jouw grenzen verder liggen dan die van degene met wie je omgaat. Het zijn dan niet meer jouw grenzen die overschreden worden, maar de grenzen van de vrouw, en dat is het moment waarop assertiviteit omslaat in seksueel geweld. Helaas heeft niet iedereen de reflexieve vermogens om zich in de ander in te leven.

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 10:21 schreef Gimmick het volgende:

[..]

Zeker, dat denken inderdaad veel gasten.

Selling Sex to Women
Think about it, thats exactly whats going on with pickup. Guys approach a girl they dont know...and attempt to sell them sex with you. Your selling yourself....your selling thm sex. You sell them by...being clear in your intent, outcome dependent, etc. You fail a lot...you learn...and you close. Thats why 95% of guys who try pickup, fail. Selling is a mans game so to speak. Its not for everyone. And when I say that, I really mean its not for weak pussies. That's why soooo many guys either cant attempt it, like me, or try fail miserably and quit.

quote:

Op donderdag 4 december 2014 19:27 schreef Monolith het volgende:
Kwam nog wel een aardig stuk tegen in de Groene met betrekking tot dit onderwerp. Ook wel een aantal grappige beschrijvingen, die mense die dit topioc hebben gevolgd wel erg bekend moeten voorkomen.

[..]

Groene Amsterdammer

quote:

Op vrijdag 5 december 2014 10:28 schreef Vasilevski het volgende:

[..]

Mijn god, hebben ze bij dat blad geen eindredactie meer? Dit artikel kan de helft korter als de auteur niet steeds in herhaling valt. En je ziet wel hoe een langdurig verblijf in Amerika (of gewoon culturele antropologie aan de UvA?) je geest afstompt als je terugkeert met taalvondsten als 'educatie', 'conservatief commentaar op gelijker wordende genderrelaties', 'discoursen', 'genderideologie', 'narratief', 'reflexieve vermogens'. Ik snap nu hoe ze elke week zo'n blad vol krijgen.

quote:

Waarom gaat hij zo lang door met de verhalen van die cursisten als hij ze alleen maar op zo'n kille, afstandelijke manier kan beschrijven?

quote:

Ik heb verder niet veel met PUA's en hun opvattingen, maar misschien heeft hun boodschap wel een bepaalde waarde als je kijkt naar wat deze meneer van de Groene verkondigt. Hij verkondigt juist het het idee dat alles hoofdzakelijk afhangt van uiterlijk en geld. Wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje. Je eigen inzet maakt niet uit, het is zinloos om verantwoordelijkheid te nemen voor je levensgeluk. Dat lijkt me net zo schadelijk als de 'maakbaarheidsmythe'.

quote:

Ik denk dat die versiercoaches vooral twee dingen aanleren: een bepaalde mentaliteit en bepaalde kunstjes. Die mentaliteit is een afrekening met het gevoel dat je een vrouw nodig hebt om je leven compleet te maken, en dat je op een dag die ene vrouw tegenkomt voor wie je op je knieën moet, en dat elke sociale interactie dus gevaarlijk is, want stel dat je wordt afgewezen. In plaats daarvan moet je het belang van vrouwen een beetje relativeren en er plezier in scheppen om ze te benaderen en een paar keer op je bek te gaan. De kunstjes zijn dan de openingszinnen, de strategieën, het feit dat je door je coach en lotgenoten 'gedwongen' wordt om over je koudwatervrees heen te komen, enz.

Iemand die die mentaliteit al ergens instinctief in zich heeft, maar die nooit echt onder woorden heeft kunnen brengen, zou misschien baat hebben bij die seminars. Het ligt alleen anders bij een man die eigenlijk nog steeds wanhopig verliefd is op 'dat ene meisje', en die zich tot de PUA's bekeert in de hoop dat hij daar de truukjes kan leren om dat doel te bereiken. Iemand die zo te werk gaat leert niks en blijft waarschijnlijk falen. Voor die coaches maakt het niet uit, die man betaalt toch wel voordat hij gedesillusioneerd afhaakt. Nog beter is als hij steeds maar terugkomt en betaalt in de veronderstelling dat hij het kunstje gewoon nog niet genoeg in de vingers heeft. Ik denk dat het kwalijke, sekte-achtige karakter van PUA's vooral daar ligt.

quote:

Op vrijdag 5 december 2014 10:28 schreef Vasilevski het volgende:

[..]

Mijn god, hebben ze bij dat blad geen eindredactie meer? Dit artikel kan de helft korter als de auteur niet steeds in herhaling valt. En je ziet wel hoe een langdurig verblijf in Amerika (of gewoon culturele antropologie aan de UvA?) je geest afstompt als je terugkeert met taalvondsten als 'educatie', 'conservatief commentaar op gelijker wordende genderrelaties', 'discoursen', 'genderideologie', 'narratief', 'reflexieve vermogens'. Ik snap nu hoe ze elke week zo'n blad vol krijgen. Waarom gaat hij zo lang door met de verhalen van die cursisten als hij ze alleen maar op zo'n kille, afstandelijke manier kan beschrijven?

Ik heb verder niet veel met PUA's en hun opvattingen, maar misschien heeft hun boodschap wel een bepaalde waarde als je kijkt naar wat deze meneer van de Groene verkondigt. Hij verkondigt juist het het idee dat alles hoofdzakelijk afhangt van uiterlijk en geld. Wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje. Je eigen inzet maakt niet uit, het is zinloos om verantwoordelijkheid te nemen voor je levensgeluk. Dat lijkt me net zo schadelijk als de 'maakbaarheidsmythe'.

Ik denk dat die versiercoaches vooral twee dingen aanleren: een bepaalde mentaliteit en bepaalde kunstjes. Die mentaliteit is een afrekening met het gevoel dat je een vrouw nodig hebt om je leven compleet te maken, en dat je op een dag die ene vrouw tegenkomt voor wie je op je knieën moet, en dat elke sociale interactie dus gevaarlijk is, want stel dat je wordt afgewezen. In plaats daarvan moet je het belang van vrouwen een beetje relativeren en er plezier in scheppen om ze te benaderen en een paar keer op je bek te gaan. De kunstjes zijn dan de openingszinnen, de strategieën, het feit dat je door je coach en lotgenoten 'gedwongen' wordt om over je koudwatervrees heen te komen, enz.

Iemand die die mentaliteit al ergens instinctief in zich heeft, maar die nooit echt onder woorden heeft kunnen brengen, zou misschien baat hebben bij die seminars. Het ligt alleen anders bij een man die eigenlijk nog steeds wanhopig verliefd is op 'dat ene meisje', en die zich tot de PUA's bekeert in de hoop dat hij daar de truukjes kan leren om dat doel te bereiken. Iemand die zo te werk gaat leert niks en blijft waarschijnlijk falen. Voor die coaches maakt het niet uit, die man betaalt toch wel voordat hij gedesillusioneerd afhaakt. Nog beter is als hij steeds maar terugkomt en betaalt in de veronderstelling dat hij het kunstje gewoon nog niet genoeg in de vingers heeft. Ik denk dat het kwalijke, sekte-achtige karakter van PUA's vooral daar ligt.

quote:

Op dinsdag 9 december 2014 20:12 schreef firefly3 het volgende:
"Game" is overigens deels een number-game, een deel weer niet. Want je merkt dat je per jaar veel beter in de markt ligt dan het jaar ervoor, ook al heb je het zelfde aantal vrouwen ontmoet in dezelfde periode. Je wordt gewoon erg goed met sociale interacties met vrouwen en tegelijkertijd meer en meer relaxt met alles. Als je het jaar niet 2x zoveel succes hebt dan het jaar ervoor (en op een nog eenvoudigere wijze) ben je niet helemaal goed bezig.

quote:

Op dinsdag 9 december 2014 20:26 schreef firefly3 het volgende:

[..]

Omdat vrouwen jou toch ook interesseren lijkt me? Het artikel wat je poste staat vol met halve waarheden. Dominante vrouwen heb je ook genoeg.

quote:

Op dinsdag 9 december 2014 20:32 schreef firefly3 het volgende:

[..]

Ik heb al een tijd een relatie. Ik zat overigens toen in een leuk voordeel positie om te kunnen kiezen.

quote:

Op dinsdag 9 december 2014 20:35 schreef firefly3 het volgende:

[..]

Zou je ook eens moeten proberen. Voor de grap gesprekken aan gaan met vrouwen die je in de stad tegen komt en langzaam opbouwen totdat je steeds meer dates krijgt enz. (als je single bent).

quote:

Op dinsdag 9 december 2014 20:56 schreef firefly3 het volgende:

[..]

Ik geloof dat het de droom is van elke hetero man om veel vrouwen om je heen te hebben of een top relatie.