R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik sport veel, heel erg veel. Denk je dat jij veel sport? Ik draai waarschijnlijk het dubbele aantal in trainingsuren! Daarnaast heb ik een eigen bedrijf en nog een fulltime baan. Een werkweek van 60/70 uur is niet heel erg raar. Om te kunnen trainen slaap ik niet veel. (dit is redelijk "normaal voor mensen met een over-actieve levensstijl.) Toen van de zomer het wedstrijdseizoen begon en ik soms wel 40 uur - naast mijn werk - op een fiets zat is het huishouden er een beetje bij ingeschoten. Eerst viel het allemaal wel te overzien, maar het werd steeds erger. Ik schaamde me hier enorm voor.
Het was een kwestie van tijd dat het harde werken en trainen zijn tol ging eisen. Toen ik op een dag naar mijn werk fietste heb ik een soort van hartaanval gehad, en ben opgenomen in het ziekenhuis. Met alle goede bedoelingen heeft een EHBO-arts (ik was op dat moment buiten kennis) mijn moeder de sleutels gegeven van mijn huis om daar het een en ander op te halen. Zodat ik wat spullen had om in het ziekenhuis te blijven.
Mijn moeder moet zich kapot zijn geschrokken toen ze mijn deur open deed en deze immense zooi aantrof. Logisch dat ze er met iemand over moest praten - ik was op dat moment nog volledig buiten kennis - Ze heeft is haar ei kwijt geraakt bij mijn broertje en haar vriend (Mijn ouders zijn gescheiden). Met z'n drieën zijn ze gaan opruimen.
Toen ik die avond bij kwam vertelde ze dit mij. Ik schaamde me enorm. Toen ik uit het ziekenhuis kwam had ik problemen om me thuis, thuis te voelen. Dat het opgeruimd was, was heel erg fijn. Maar elke keer als ik mijn voordeur binnen ga voel ik enorme schaamte. Ik vind het heel erg lastig over om te praten. Voorstellen om er vooral niet over te praten is geen optie dan weet ik namelijk dat mijn familie zich zorgen maakt over mij, en ik geloof dat ik dat erger vind.
Al een paar weken zeurt mijn moeder om een reservesleutel voor als er wat gebeurt. Ik durf haar deze niet te geven uit angst dat ze me gaat controleren. (toen ik net uit huis was heeft ze een tijd een sleutel gehad. Nadat ze ooit een keer zomaar naar binnen was gelopen om "hoi" te zeggen terwijl ik met mijn nieuwe scharrel in bed lag heb ik deze terug genomen"
Langzaam krijgt mijn familie in de gaten dat ik mijn uiterste best doe om ze te ontlopen. Ik reageer niet op appjes (Zoals jullie wellicht kunnen begrijpen ben ik niet zo content met de laatste update van whatsapp) en mijn telefoon schakelt oproepen van mijn familie automatisch door naar mijn voicemail. Mijn voicemail is nu al drie weken vol, en ik heb geen enkel bericht geluisterd.
Mijn broertje woont in de buurt en ik kom hem wel eens tegen. Ik zeg dan dat ik een afspraak heb, of moet trainen. Dit moet vreselijk pijnlijk zijn voor mijn familie. Maar ik vind het vreselijk lastig om hun aan te kijken, omdat ik mij echt heel erg schaam.
Ik besef mij maar al te goed dat dit niet zo verder gaat. Dit spel heeft geen winnaars, enkel verliezers. Misschien komt er ooit weer een dag dat mijn lichaam weer elke dienst weigert. En met een beetje pech sterf ik alleen, omdat iedereen mij heeft uitgekotst.
Deze strijd geeft aan hoe slecht ik over mijn trots heen kan stappen, en hoe diep ik mijn schaam.
Zeker mijn moeder wil altijd uitgebreid praten over hoe ik mij voel. (ze is coached ingewikkelde mensen) Ik zit zo helemaal niet in elkaar. Spreken over gevoelens heb ik altijd een teken van zwakte gevonden
En daar ben ik dan. Ik sta op het punt om te worden uitgekotst door mijn familie, en om eerlijk te zijn ik kan ze geen ongelijk geven.
Kortom; Ik weet niet meer wat ik moet doen!
Het was een kwestie van tijd dat het harde werken en trainen zijn tol ging eisen. Toen ik op een dag naar mijn werk fietste heb ik een soort van hartaanval gehad, en ben opgenomen in het ziekenhuis. Met alle goede bedoelingen heeft een EHBO-arts (ik was op dat moment buiten kennis) mijn moeder de sleutels gegeven van mijn huis om daar het een en ander op te halen. Zodat ik wat spullen had om in het ziekenhuis te blijven.
Mijn moeder moet zich kapot zijn geschrokken toen ze mijn deur open deed en deze immense zooi aantrof. Logisch dat ze er met iemand over moest praten - ik was op dat moment nog volledig buiten kennis - Ze heeft is haar ei kwijt geraakt bij mijn broertje en haar vriend (Mijn ouders zijn gescheiden). Met z'n drieën zijn ze gaan opruimen.
Toen ik die avond bij kwam vertelde ze dit mij. Ik schaamde me enorm. Toen ik uit het ziekenhuis kwam had ik problemen om me thuis, thuis te voelen. Dat het opgeruimd was, was heel erg fijn. Maar elke keer als ik mijn voordeur binnen ga voel ik enorme schaamte. Ik vind het heel erg lastig over om te praten. Voorstellen om er vooral niet over te praten is geen optie dan weet ik namelijk dat mijn familie zich zorgen maakt over mij, en ik geloof dat ik dat erger vind.
Al een paar weken zeurt mijn moeder om een reservesleutel voor als er wat gebeurt. Ik durf haar deze niet te geven uit angst dat ze me gaat controleren. (toen ik net uit huis was heeft ze een tijd een sleutel gehad. Nadat ze ooit een keer zomaar naar binnen was gelopen om "hoi" te zeggen terwijl ik met mijn nieuwe scharrel in bed lag heb ik deze terug genomen"
Langzaam krijgt mijn familie in de gaten dat ik mijn uiterste best doe om ze te ontlopen. Ik reageer niet op appjes (Zoals jullie wellicht kunnen begrijpen ben ik niet zo content met de laatste update van whatsapp) en mijn telefoon schakelt oproepen van mijn familie automatisch door naar mijn voicemail. Mijn voicemail is nu al drie weken vol, en ik heb geen enkel bericht geluisterd.
Mijn broertje woont in de buurt en ik kom hem wel eens tegen. Ik zeg dan dat ik een afspraak heb, of moet trainen. Dit moet vreselijk pijnlijk zijn voor mijn familie. Maar ik vind het vreselijk lastig om hun aan te kijken, omdat ik mij echt heel erg schaam.
Ik besef mij maar al te goed dat dit niet zo verder gaat. Dit spel heeft geen winnaars, enkel verliezers. Misschien komt er ooit weer een dag dat mijn lichaam weer elke dienst weigert. En met een beetje pech sterf ik alleen, omdat iedereen mij heeft uitgekotst.
Deze strijd geeft aan hoe slecht ik over mijn trots heen kan stappen, en hoe diep ik mijn schaam.
Zeker mijn moeder wil altijd uitgebreid praten over hoe ik mij voel. (ze is coached ingewikkelde mensen) Ik zit zo helemaal niet in elkaar. Spreken over gevoelens heb ik altijd een teken van zwakte gevonden
En daar ben ik dan. Ik sta op het punt om te worden uitgekotst door mijn familie, en om eerlijk te zijn ik kan ze geen ongelijk geven.
Kortom; Ik weet niet meer wat ik moet doen!
Alinea's een idee?
Stop the violence
Down with the hate
Op vrijdag 21 augustus 2015 01:36 schreef engeopa het volgende:
Deadprez is een frequent bezoeker van Joop.nl. Kneusje eerste klas. walgelijke policor hoofd in de wolken multicultilover.
Down with the hate
Op vrijdag 21 augustus 2015 01:36 schreef engeopa het volgende:
Deadprez is een frequent bezoeker van Joop.nl. Kneusje eerste klas. walgelijke policor hoofd in de wolken multicultilover.
Dat zijn enters.quote:Op zaterdag 15 november 2014 00:18 schreef Mosselman-de-grote het volgende:
[..]
Ik tel er 8... Hoeveel wil je er? 587 voldoende?
Ik weet ook niet wat ik met deze OP moet doen!
En zo je post beginnen, weet je dat je meteen weerstand zal krijgen hier. Mijn hemel wat een opening.
En zo je post beginnen, weet je dat je meteen weerstand zal krijgen hier. Mijn hemel wat een opening.
I just had to get that stress off my chest like breast reduction.
Ok, dus hij moet inspringen met een TAB??quote:
Daarnaast TS, wees eerlijk richting jouw moeder waarom je geen sleutel af wil geven, tenzij ze die enkel en alleen voor noodgevallen gebruikt. Eerlijk zijn in alles geeft denk hier het beste resultaat.
Na het lezen hiervan was ik er al klaar mee. Toch doorgelezen. Ik denk dat je teveel met jezelf bezig bent. Het is een patroon waar je inzit wat op de korte termijn voldoening biedt, maar op de lange termijn erg ongezond is. In zekere zin ben je, afgaande op je verhaal, verslaafd aan "actief bezig zijn". Je kunt professionele hulp zoeken om hiervan af te komen, maar iets zegt me dat je dat toch niet gaat doen.quote:
Ik sport veel, heel erg veel. Denk je dat jij veel sport? Ik draai waarschijnlijk het dubbele aantal in trainingsuren!
In dat geval kan ik je wel wat huiswerk geven: Maak een rooster van de hele week, ingedeeld in uren, en kijk hoeveel tijd je kwijt bent aan elke activiteit (inclusief eten, slapen, sociale contacten etc.). Maak vervolgens eenzelfde rooster met hoe jouw ideale week (eventueel over 10, 20 jaar) eruit zou zien.
Misschien dat het zo wat makkelijker wordt om verandering aan te brengen in je huidige patroon.
Extremistisch gematigd.
Of een witregel ertussen zou wel mooi staan.quote:Op zaterdag 15 november 2014 00:24 schreef KeesBromfiets het volgende:
[..]
Ok, dus hij moet inspringen met een TAB??
Je maakt dus 30 trainingsuren per week naast een werkweek van 60 uur?quote:
Ik sport veel, heel erg veel. Denk je dat jij veel sport? Ik draai waarschijnlijk het dubbele aantal in trainingsuren!
Dat kan niet eens man...
pindazakje
Uren vrij: 24*7-60-30=78quote:
[..]
Je maakt dus 30 trainingsuren per week naast een werkweek van 60 uur?
Dat kan niet eens man...
Uren over na eten/boodschappen/reistijd: 78-14=58 (al denk ik dat hij zijn lunch onder werktijd nuttigt)
Tijd over per dag (of slaap per nacht): 58/7=8,2
Al is meer dan 4u per dag sporten wel killing
zelfs voor duursporten denk ik.
Het was ook niet geheel zonder aanleiding dat ik - 25 jaar oud - in het ziekenhuis beland met problemen aan mijn hart.quote:
[..]
Al is meer dan 4u per dag sporten wel killing
Nu de rest van de OP ook gelezen, blijkt dus dat je naast werk/sport/slapen ook niets anders doet.
Aan wat voor wedstrijden doe je mee? Daarnaast is voldoende rust ook erg belangrijk bij zulke zware trainingsarbeid. Waarom woon je niet gewoon bij je moeder btw als een eigen huishouden blijkbaar toch geen meerwaarde biedt en alleen maar voor extra werk en overlast zorgt?
Aan wat voor wedstrijden doe je mee? Daarnaast is voldoende rust ook erg belangrijk bij zulke zware trainingsarbeid. Waarom woon je niet gewoon bij je moeder btw als een eigen huishouden blijkbaar toch geen meerwaarde biedt en alleen maar voor extra werk en overlast zorgt?
pindazakje
Misschien moet je over je schaamte heenstappen en eens gaan toegeven dat je een probleem hebt.quote:
[..]
Het was ook niet geheel zonder aanleiding dat ik - 25 jaar oud - in het ziekenhuis beland met problemen aan mijn hart.
Als je er eens rustig over gaat nadenken, zul je inzien dat het ontlopen van je familie niks oplost.
The love you take is equal to the love you make.
Je lijkt niet alleen voor je familie hard weg te rennen, maar ook voor jezelf. Dat gaat je dus inderdaad opbreken. Je hebt al een waarschuwing van je lichaam gehad en die van je familie zal binnenkort ook wel op de mat liggen...
Advies: ga langzaam afkicken van het vluchten (in sport, werk etc.). En maak je huis, weer een thuis. En laat je moeder in het kort weten van je situatie en kom er een keer uitgebreider op terug. Maar grijp wel in nu in je eigen leven.
Advies: ga langzaam afkicken van het vluchten (in sport, werk etc.). En maak je huis, weer een thuis. En laat je moeder in het kort weten van je situatie en kom er een keer uitgebreider op terug. Maar grijp wel in nu in je eigen leven.
Kan niet zomaar.quote:
[..]
Het was ook niet geheel zonder aanleiding dat ik - 25 jaar oud - in het ziekenhuis beland met problemen aan mijn hart.
Uitzondering personen zoals jij die hele tijd op 90% van hun maximale hartslag trainen. En dat 5-7 keer per week.
Dan vraag je erom.
Je lijkt me geen domme jongen dus volgens mij heb je echt wel een idee welke kant je op moet gaan.quote:
Kortom; Ik weet niet meer wat ik moet doen!
Wat is dat?
Geinspireerd door historische gebeurtenissen en karakters. Dit werk van fictie was ontworpen, ontwikkeld en geproduceerd door een multicultureel team van verschillende religies en geloven.
Je bent al op de goede weg als je erkent dat je problemen hebt. Zo te horen wil je familie je alleen maar helpen. Je moet over je schaamte heen komen. Waar schaam je je precies voor? Dat je faalt voor je familie? Geen mens is perfect. Ze hebben al gezien dat je niet perfect bent. En toch willen ze nog steeds contact met je. Neem hun hulp aan. Hoe meer je ze ontwijkt hoe moeilijker het wordt. Als ze straks teveel over de vloer komen zeg je gewoon eerlijk dat je wat meer tijd voor jezelf nodig hebt. Wat heb je te verliezen? Jij voelt je klote, zij willen helpen..
25 jaar en met een hartaanval in het ziekenhuis...
Die sportobsessie van dit land hangt me af en toe de keel uit.
Die sportobsessie van dit land hangt me af en toe de keel uit.
And if you listen very hard
The tune will come to you at last
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll
The tune will come to you at last
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll
Misschien zit TS aan de anabolen.quote:
[..]
Uren vrij: 24*7-60-30=78
Uren over na eten/boodschappen/reistijd: 78-14=58 (al denk ik dat hij zijn lunch onder werktijd nuttigt)
Tijd over per dag (of slaap per nacht): 58/7=8,2
Al is meer dan 4u per dag sporten wel killing
Shake with your right hand but hold a rock in the left.
Ik vind het maar een rare OP.
Vind je van jezelf nu echt dat je een probleem hebt en zoek je hulp of ideeën hoe nu verder te gaan of is dit gewoon verkapt aandacht zoeken voor dat je zo lekker ontzettend stoer bezig bent met veel tijd kwijt zijn aan trainen en werken?
Vind je van jezelf nu echt dat je een probleem hebt en zoek je hulp of ideeën hoe nu verder te gaan of is dit gewoon verkapt aandacht zoeken voor dat je zo lekker ontzettend stoer bezig bent met veel tijd kwijt zijn aan trainen en werken?
Perfect paranoia is perfect awareness. Yes, I am a misfit.
|
|
