Het peutertopic (2-4 jaar) deel 152

Gefeliciteerd!! en leuke idee van de kaas sate prik

TJ gefeliciteerd met je peuter !!

Wat rot van die angsten Phaidra.

Anouk weer beter ?

Bar sterkte

Anouk is weer helemaal Anouk

quote:

Op donderdag 20 november 2014 21:15 schreef Susie het volgende:
Anouk is weer helemaal Anouk

TJ gefeliciteerd!

Bar

En fijn dat Anouk weer helemaal Anouk is!

quote:

Op woensdag 19 november 2014 10:30 schreef Phaidra het volgende:
Wauw Luc!!

Ophelia

Wij hebben opeens te maken met een doodsbange peuter. Hij is ervan overtuigd dat er een monster in zijn bed zit en was gisteravond echt panisch . Wegjagen lukte niet, erover praten ging redelijk tot we weer een poging deden om hem in zijn bed te leggen. Bij hem blijven was niet genoeg om hem te kalmeren. Voorgesteld om matras op de grond te leggen, zodat hij daar kon slapen, maar dat wilde hij ook niet. Hij had wel bij papa en mama in bed willen slapen, maar dat vonden wij eigenlijk geen optie/ oplossing. Want dan zouden we hem toch omleggen naar zijn eigen bed als hij sliep en daar wordt hij misschien nog wel banger van. Hebben jullie nog andere tips?

Hij heeft al knuffels in zijn bed en had zelf bedacht dat zijn uil het monster weg kon jagen door met zijn vleugels te wapperen. En blijkbaar hielpen de babyfoonmuziekjes ook wel om het monster weg te krijgen, maar toch wilde hij echt-echt-echt niet in zijn bed. Hij slaapt nog in een ledikantje en wilde dan wel slapen in een groter bed, maar dat staat er ook niet van vandaag op morgen.

Het was zo sneu om hem zo bang te zien.. Uiteindelijk sliep hij rond 21 uur, na ruim een uur praten en troosten.

Boekjes lezen over bang zijn in het donker helpen hier goed. En we sturen monsters altijd naar hun mama helpt ook vaak!

Gefeliciteerd TJ met je peuter!

Tj gefeliciteerd
Spees welkom
Vanyel/sola/bar zwaar voor jullie maar geen tips helaas.


Dank u sinterklaas

Phaidra, angst is lastig.. Bij Chris hielp een lampje wel, bij Daan de sterren van de babyfoon. Maar die waren niet zo bang. Hopelijk is het een korte fase.

TJ nog gefeliciteerd

FR, dat is ook een leuk cadeautje!

Ventje is nu 3 jaar en 4 maanden en is is opeens geen land meer met hem te bezeilen. Huilen om het minste of geringste, idem met boos worden. Bijna niets eten op een dag en enorm de grenzen opzoeken. Aan- en uitkleden, naar bed brengen, alles gaat even moeizaam. Het lijkt wel een ander kind. Herkenbaar?

Hier is het ook even wat minder. De gastouder klaagde al dat de oren zoek zijn...

Ze worden schoolrijp ik merk het ook aan Ean.

Wat een lieve foto f_r !

A. speelt ook anders. Hij gaat nu zelf boekjes lezen/voorlezen, ipv dat de trein gewoon rondjes rijdt op het spoor komen er hele verhalen bij kijken, en hij bedenkt zelf liedjes...

Met de duplo wordt ook vanalles gebouwd, het gaat echt weer hard ineens...

quote:

Op vrijdag 21 november 2014 16:40 schreef Aventura het volgende:
Ventje is nu 3 jaar en 4 maanden en is is opeens geen land meer met hem te bezeilen. Huilen om het minste of geringste, idem met boos worden. Bijna niets eten op een dag en enorm de grenzen opzoeken. Aan- en uitkleden, naar bed brengen, alles gaat even moeizaam. Het lijkt wel een ander kind. Herkenbaar?

oh ja, hier vooral overduidelijk nephuilen, omdat iets niet lukt of hij zijn zin niet krijgt, eten was hier een periode ook heel weinig, nu gaat het weer ietsje beter, en bij het aan en uitkleden niet meewerken is bijna standaard, dan gaat hij zich verstoppen, of steeds weer weglopen en natuurlijk precies dan wanneer je haast hebt, of bij het tandenpoetsen net het hoofd zo draaien dat je niet makkelijk bij kunt,

met aan en uitkleden heb ik hem verteld dat hij dat het liefst zelfs moet kunnen, wanneer hij naar de basisschool wil, ik leg nu alles op tijd klaar en laat hem een beetje aanklooien, heb hem gezegd waarop hij moet letten en een paar trucjes laten zien....nu ja soms heeft hij dan na 5 minuten zijn onderbroek en de sokken aan en is met zijn armen verstrikt in het hemdje....

ik probeer duidelijk en consequent te zijn en hoop dat zich dat op gegeven moment ook uitbetaald

maar misschien is niet alleen de leeftijd, maar ook het Sinterklaasgedoe van invloed?

Pfff hier ook even een kindje wat de kluts kwijt is (denk ik).

Ze is woensdagochtend met haar vader naar monkeytown geweest. Bij terugkomst viel ze op schoot bij me in slaap Achteraf bleek waarom. Want na een uur slapen in haar bed (wat ze dus nooit meer doet, omdat ze dat niet meer wil) zat ze ziek op de bank en heeft een paar keer overgegeven.
De volgende dag weer oké, maar einde van de dag huilde ze steeds omdat ze hoofdpijn had. Ze wilde ook gelijk naar bed en niet meer in bad. Wat ze heerlijk vindt.
Gisteravond weer, maar toen moest ze van mij wel in bad (gaat zo stinken anders hè ) en heeft ze uiteindelijk de nacht bij mij geslapen.

Vanmorgen heerlijk gespeeld thuis en rond 14.00 even naar het lokale winkelcentrum voor een boodschap en ik wist dat er een sinterklaasfeest was. Bewust niks gezegd want dan kan ze zich al een dag van tevoren druk gaan maken.
Ze was nieuwsgierig toen ze de geluiden hoorde, maar eenmaal daar was het brullen. Ze vond het doodeng! dikke tranen en in mijn hand knijpen en haar hoofd wegdraaien.

Terwijl er achter haar haar zusje zat te stuiteren 'piet! Piet! Sintklaas!'
Eenmaal in de winkel nog even erover gehad en toen zei ze dat ze bang was dat zwarte piet haar op zou eten
Uitgelegd dat zwarte piet ook een mens is en dat die elkaar toch niet opeten? Maar ik vraag me af of ze er iets mee kon.

Ik baal daar dan zo van hè. Om me heen zie ik allemaal enthousiaste kinderen die staan te dansen en te zingen en mijn gup duikt in elkaar en gaat huilen. Ze raakt er compleet van van slag.
Als een piet tegen haar ging praten ging ze gewoon stoïcijns de andere kant op kijken. En ook nergens op reageren, ook niet op mij.

Het is een heel bijdehand kind, maar wat dit soort dingen betreft (en ook minder groot), zou ik het toch fijn vinden als ze onbezorgd kan genieten.

Ik heb al eerder hoogsensitiviteit vermoed, en dit versterkt het alleen maar

Iedere dag in bad?
No way hier. Hooguit 2 keer per week. En maximaal 1 keer per week haren wassen.
Haha!
En bang voor Sinterklaas/zwarte piet: ja, dat kan ik me van mijzelf nog heel goed herinneren. En ik ben niet hoog sensitief oid. Mijn dochter van drie heeft dat ook. In mijn ogen een goed ontwikkelde gave om te kunnen fantaseren.

quote:

Op zaterdag 22 november 2014 23:47 schreef agter het volgende:
Iedere dag in bad?
No way hier. Hooguit 2 keer per week. En maximaal 1 keer per week haren wassen.
Haha!

Hier om de dag om soms 2 dagen niet.
Maar bijna altijd om de dag. Haren wassen idd ook 1x per week.

quote:

Op zaterdag 22 november 2014 17:11 schreef laiveneertiekje het volgende:
A. speelt ook anders. Hij gaat nu zelf boekjes lezen/voorlezen, ipv dat de trein gewoon rondjes rijdt op het spoor komen er hele verhalen bij kijken, en hij bedenkt zelf liedjes...

Met de duplo wordt ook vanalles gebouwd, het gaat echt weer hard ineens...

Luc doet dat ook. Vooral de verhalen, liedjes & boekje voorlezen. Hij verzint de grappigste dingen

Ik ben vandaag bij mijn ouders en ik zat samen met mijn moeder en Luc in de auto en hij heeft 15 min lang allemaal zelf verzonnen liedjes (op bestaande melodieën) zitten zingen

Luc is ook gevoelig voor veel dingen. Mij heeft het boek temperamentvolle kinderen heel erg geholpen. Ik zou uit mezelf kinderen niet zo opvoeden (mede door mijn eigen opvoeding) maar het boek was pijnlijk herkenbaar en ik heb echt zitten huilen bij sommige stukken omdat ik mijzelf er zo in herkende (en hoe mijn ouders daar "verkeerd" mee omgingen) Maar ik pas nu sommige tips bij Luc ook toe en het gaat zoveel beter. En door het boek begrijp ik Luc ook veel beter. (En mijzelf )

Bedankt voor alle felicitaties

quote:

Op zaterdag 22 november 2014 23:38 schreef danic het volgende:

Ik baal daar dan zo van hè. Om me heen zie ik allemaal enthousiaste kinderen die staan te dansen en te zingen en mijn gup duikt in elkaar en gaat huilen. Ze raakt er compleet van van slag.
Als een piet tegen haar ging praten ging ze gewoon stoïcijns de andere kant op kijken. En ook nergens op reageren, ook niet op mij.

Ha hier nog zo één
Huilen doet hij nog niet, maar hij draait gewoon zijn hoofd om en zegt niets meer of als we zwarte piet tegenkomen als hij op zijn loopfiets zit dan gaat hij er gewoon vandoor

Laatst zijn we wel in het "pietenhuis" geweest hier in de stad. Heel leuk heel het gemeentehuis is ingericht als Piet en Sinterklaashuis.
Dit had ik vantevoren wel gezegd dat we daar naartoe gingen. Het was eigenlijk best wel zielig.
Rayen steeds zielig zeggen, terwijl we op de fiets daarnaartoe gingen, Mama, rij maar door ik vind het niet leuk.
Eenmaal binnen duurde het nog effe voordat hij "ontdooit" was, maar daarna ging het goed.
Heeft hij in de "keuken" van de pieten ook nog pepernoten gebakken (net alsof dan)
Hij heeft altijd even tijd nodig om te "ontdooien" noem ik het maar.

Misschien heeft ze meer tijd nodig om ook te "ontdooien". Maar ik kan me je gevoel van "balen" wel voorstellen.
Heb ik ook altijd als rayen helemaal in me duikt en zijn armen voor zijn ogen slaat. Dan denk ik toe nou
Maar ja het is niet anders.

Danic, niet gelijk panieken hoor. Ik zie het best wel vaker gebeuren dan een kind rond de 2/3 jaar wat meer teruggetrokken en gevoeliger wordt, soms best wel extreem ook. Mijn oudste, een neefje, en meer. Andere peuters gaan juist helemaal los. Ze ontwikkelen zich verder, en op die leeftijd is de wereld steeds groter. Sommigen kunnen dat niet zo snel aan, en slaan even dicht. Chris werd vanaf 3,5 opeens weer beter, en nu bij 7 jaar is hij nog steeds rustig. Maar als ik hem vergelijk met zijn klasgenootjes is dat wel normaal qua karakter.

quote:

Op zondag 23 november 2014 00:30 schreef Skoap het volgende:

[..]

Luc doet dat ook. Vooral de verhalen, liedjes & boekje voorlezen. Hij verzint de grappigste dingen

Ik ben vandaag bij mijn ouders en ik zat samen met mijn moeder en Luc in de auto en hij heeft 15 min lang allemaal zelf verzonnen liedjes (op bestaande melodieën) zitten zingen

Luc is ook gevoelig voor veel dingen. Mij heeft het boek temperamentvolle kinderen heel erg geholpen. Ik zou uit mezelf kinderen niet zo opvoeden (mede door mijn eigen opvoeding) maar het boek was pijnlijk herkenbaar en ik heb echt zitten huilen bij sommige stukken omdat ik mijzelf er zo in herkende (en hoe mijn ouders daar "verkeerd" mee omgingen) Maar ik pas nu sommige tips bij Luc ook toe en het gaat zoveel beter. En door het boek begrijp ik Luc ook veel beter. (En mijzelf )

Bedoel je het boek van Eva Bronsveld? Ik heb haar blog gelezen en ik viel echt achterover van verbazing want het was echt woord voor woord mijn kind wat ze beschreef. (hier staat een algemeen stukje en dan heeft ze nog wat blogs waarin ze de karaktereigenschappen wat dieper uitwerkt). Het heeft mij ook enorm geholpen om aan de ene dat hyperactieve, stuiterige en onhoudbaar nieuwsgierige en aan de andere kant het voorzichtige, terughoudende en angstige van M te kunnen snappen. Het voelde voor mij heel tegenstrijdig maar ik snap nu beter hoe dat samen gaat. En ik herken mezelf er ook erg in Met het boek ben ik nog bezig maar dat vind ik ook fijn.

Danic, ik herken je teleurstelling. Je gunt je kind onbezorgheid en dat lukt niet. Ik probeer altijd ervoor te waken om die teleurstelling te veel te laten zien, want juist zo'n opmerkzaam en gevoelig kind pikt dat weer op en de kans is groot dat ze zich dan schuldig gaan voelen. En dat wil ik niet, mijn kind is goed zoals hij is, óók als dat anders is dan ik me had voorgesteld. Ik denk dat de peuterleeftijd sowieso een leeftijd is vol angsten, en dat veel dingen ook weer makkelijker gaan als ze ouder worden. Wat hier goed werkt is ook op mijn eigen stemming en gemoedstoestand letten. Als ik ontspannen naar uitstapjes ga, dan pikt M dát op en dan komt hij vanzelf los en geniet hij meer. Maar het blijft soms een moeilijk balans tussen wat we wel en niet doen en of ik hem wel of niet een drempeltje over moet helpen.

Wij gaan woensdag bijvoorbeeld naar Sinterklaas op het werk van mij lief. M vindt sinterklaas leuk en niet eng, maar ik ben er nu al wel mee bezig hoe we dat aanpakken. Rustige ochtend ervan maken, hem voorbereiden op wat we gaan doen enzo. Er heeft vorige week al een lieve collega bij ons gegeten, zodat M straks nog een vertrouwd gezicht heeft (dat was het idee van mijn lief trouwens, ik vond het zo tof ze zo meedenkt ) Maar ik hou er wel rekening mee dat hij er geen bal aan vindt. Is ook niet erg trouwens, dan gaat het vast volgend jaar beter,

@clubsoda: inderdaad! Dat boek.

Bedankt voor jullie reacties. 'Balen' is misschien ook niet het goede woord. Het is niet zo dat ze van mij 'moet' genieten. Maar ik zou haar inderdaad zo graag een beetje onbezorgder willen maken.

Zoals Clubsoda M omschrijft, dat is in een notendop exact Eva. Stuiteren en heel nieuwsgierig, maar aan de andere kant heel onzeker en angstig.
Ze heeft een hele goede fantasie ontwikkeling. Dat heb ik al met meer dingen gemerkt. Ze kan zich ook heel erg goed inleven. Ze heeft al met meerdere tekenfilms zitten mee-huilen omdat ze het zo zielig vond (dat knorretje kwijt was, dat pim en pom verdwaalden in het bos).
Veel familie en vrienden zeggen ook dat ze nooit baby is geweest. Ze ontwikkelde zich motorisch zo bizar snel. En je merkte dat dat koppie erin meeging. Ze lijkt echt een oude ziel te hebben (zo zeg je dat toch?)

Gisteren als ze dan op afstand de muziek en de feestelijke hoort, dan is ze heel enthousiast en zei ze zelfs dat ik moest doorlopen 'want ze was nieuwsgierig'. Maar eenmaal aan de rand van het feestgedruis, slaat ze helemaal dicht.
Ik moest me echt inhouden om niet met haar mee te huilen.
En ook dat heb ik al wel eens stilletjes gedaan. Terwijl ze op schoot zat en heel haar klas met ouders liedjes aan het zingen was zat ik stilletjes tranen weg te vegen en wel mee te zingen, terwijl zij moest huilen. Dan probeer ik haar op haar gemak te stellen door mee te zingen en 'gewoon' te doen. Maar het lijkt niks te helpen.

Als ik er aan denk ga ik dat boek eens opzoeken in de bieb.

Gister Sinterklaas gevierd op het werk van mijn man. M vindt het heel spannend, maar wel leuk spannend. Hij is meer een observeerder die alles van een afstandje bekijkt en wel mee wil doen maar het niet altijd durft. Soms gaat het te druk en te ruw (springen en zo) en dan blijft hij liever op een afstandje. Maar Sinterklaas een handje geven dat was geen probleem. Hij snapte alleen de microfoon niet helemaal die sinterklaas voor hem hield om iets te zeggen. Dus hij gaf er maar een kusje op.

Overigens herken is]k het lichtelijke gevoel van teleurstelling wel. Ik vind het bij M ook vaak erg sneu om te zien dat hij wel wil maar niet goed durft. Als hij liever aan de kant zit om toe te kijken dan is dan natuurlijk geen probleem maar het lijkt er zo op dat hij vaak wel mee wil doen maar nog een beetje de sociale vaardigheden en het lef mist om daar wat mee te doen.