Ik heb ooit eens gelezen dat de leukste jaren van een mensenleven tussen de 30 en 40 jaar liggen. Aangezien ik zelf 25 ben vind ik het moeilijk om aan te geven wat de leukste jaren van mijn leven tot nu toe waren. Ik verlang soms terug naar mijn pubertijd. Zorgeloos bestaan enzo. Alhoewel ik dat erg romantiseer in mijn hoofd. Ik vergeet soms de struggles die bij 15 jaar horen (puistjes, huiswerk, gezeur met leraren, onzekerheden, weinig eigen verantwoordelijkheid etc.).
Ik ben 25 en ik ben zoekend, werkzoekend vooral. De twintiger jaren verlopen voor mij een beetje chaotisch. Ik heb mijn studie afgerond, ik ben twee keer geëmigreerd en even vaak weer teruggekomen. De moeilijke economische situatie speelt hierbij een hoofdrol. Werk zoeken is tegenwoordig helaas hetzelfde als meedoen aan de loterij. Je kunt winnen, maar je hebt vrij weinig kans.
Tevens besef ik dat een mens gemiddeld op zijn 28ste in de kracht van zijn leven is en dat de lichamelijke aftakeling daarna al wordt ingezet. Het moet vreemd zijn om 35 te zijn en je te realiseren dat je lichamelijk al op je retour bent.
Aangezien veel mensen op dit subforum de 40 zijn gepasseerd wil ik vragen welke jaren jullie als je beste jaren beschouwen?
Damn, dus ik heb nog 2 jaar voor ik begin af te takelen... Raar ideequote:Op zaterdag 20 september 2014 10:05 schreef Copthorne het volgende:
Tevens besef ik dat een mens gemiddeld op zijn 28ste in de kracht van zijn leven is en dat de lichamelijke aftakeling daarna al wordt ingezet.
Ik ben 33 en daar maak ik me nog geen zorgen over. Wel over het feit dat het leukste deel in mijn leven met mijn werk te maken heeft... Ben bang dat het te laat is om nog een echt leuk leven te hebben (relatie, etc).quote:Het moet vreemd zijn om 35 te zijn en je te realiseren dat je lichamelijk al op je retour bent.
Overigens dacht ik altijd dat het leukste deel van je leven onder de 30 zou liggen.
Waarom zou je na je 33ste geen leuk leven (buiten het werk) meer kunnen krijgen?quote:
[..]
Ik ben 33 en daar maak ik me nog geen zorgen over. Wel over het feit dat het leukste deel in mijn leven met mijn werk te maken heeft... Ben bang dat het te laat is om nog een echt leuk leven te hebben (relatie, etc).
Overigens dacht ik altijd dat het leukste deel van je leven onder de 30 zou liggen.
Omdat ik daar niet meer in geloof. En omdat de kans op kinderen e.d. natuurlijk steeds kleiner wordt naarmate je ouder wordt (heb geen relatie voor de duidelijkheid, nooit gehad ook).quote:
[..]
Waarom zou je na je 33ste geen leuk leven (buiten het werk) meer kunnen krijgen?
Je bent vrijgezel begrijp ik. Mijn vader werd vader toen hij 38 was en ik ken iemand die pas op zijn 44ste vader werd. Hans Teeuwen was 46 toen hij vorig jaar vader werd.quote:
[..]
Omdat ik daar niet meer in geloof. En omdat de kans op kinderen e.d. natuurlijk steeds kleiner wordt naarmate je ouder wordt.
Dat is het voordeel van een man zijn: er zit bij ons minder haast bij dan bij vrouwen.
Ja dat hoor ik vaker maar vind ik zo'n dooddoener. Want dat betekent dat ik straks een vrouw moet zoeken die 10 jaar jonger is. Daarnaast wil ik op mn 60e geen kind van 16 hebben natuurlijk.quote:
[..]
Je bent vrijgezel begrijp ik. Mijn vader werd vader toen hij 38 was en ik ken iemand die pas op zijn 44ste vader werd. Hans Teeuwen was 46 toen hij vorig jaar vader werd.
Dat is het voordeel van een man zijn: er zit bij ons minder haast bij dan bij vrouwen.
Een man van 40 kan makkelijk een relatie aangaan met een vrouw van 28. Bovendien, "vrouw zoeken". Meestal kom je iemand tijdens je werk of in je privéleven tegen met wie het klikt. Je moet er vooral niet te zwaar aan gaan tillen. Dan word je zo'n wanhopig mannetje en dat is bijzonder onaantrekkelijk voor vrouwen.quote:
[..]
Ja dat hoor ik vaker maar vind ik zo'n dooddoener. Want dat betekent dat ik straks een vrouw moet zoeken die 10 jaar jonger is.
Yep. Ik was 39 en had een vriendin van 23..... kan allemaal..... maar ik ben dan ook onweerstaanbaar knap.quote:
[..]
Een man van 40 kan makkelijk een relatie aangaan met een vrouw van 28. Bovendien, "vrouw zoeken". Meestal kom je iemand tijdens je werk of in je privéleven tegen met wie het klikt. Je moet er vooral niet te zwaar aan gaan tillen. Dan word je zo'n wanhopig mannetje en dat is bijzonder onaantrekkelijk voor vrouwen.
Beste tijd tot nu toe? Qua feesten tussen 30 en 35 (eigen kroeg) .....wat familie betreft heden....
Aangezien ikzelf net gescheiden ben is de huidige tijd (ben 45 jaar) absoluut de donkerste periode in mijn leven waarin ik letterlijk het gevoel heb op een afgrond te lopen (ik zal daar verder maar niet over uitweiden) ...
Nu terugkijkend is mijn prille jeugd absoluut mijn gelukkigste periode (10 tot 16 jaar zeg maar). De tijd van de onschuld. In je pyjama naar "De man van 6 miljoen" of de flintstones kijken. WK74 en 78 (Panini voetbal plaatjes albums). Jaren 70 en 80 muziek (je eerste singeltje kopen). Dat soort dingen.
Voor het eerst samen wonen was ook een gelukkige periode. Samen iets opbouwen. 24 jaar lang en dan is het toch ineens over schijnbaar. Alle ups en downs niet overleefd... Is ook niet makkelijk een gezien met 3 kinderen waarvan 2 met een "autisme spectrum stoornis" zoals dat heet. Gestress op het werk erbij en elkaar te weinig waardering en steun bieden en het is zomaar allemaal over....
Sorry voor de negatieve toon. Just my 2 cents...
Wel herkenbaar ja, heb bv het Panini album van het WK 78 hier nog liggen.quote:
Hahaha.. Wel interessant dit ... Is voor iedereen verschillend natuurlijk..
Aangezien ikzelf net gescheiden ben is de huidige tijd (ben 45 jaar) absoluut de donkerste periode in mijn leven waarin ik letterlijk het gevoel heb op een afgrond te lopen (ik zal daar verder maar niet over uitweiden) ...
Nu terugkijkend is mijn prille jeugd absoluut mijn gelukkigste periode (10 tot 16 jaar zeg maar). De tijd van de onschuld. In je pyjama naar "De man van 6 miljoen" of de flintstones kijken. WK74 en 78 (Panini voetbal plaatjes albums). Jaren 70 en 80 muziek (je eerste singeltje kopen). Dat soort dingen.
Voor het eerst samen wonen was ook een gelukkige periode. Samen iets opbouwen. 24 jaar lang en dan is het toch ineens over schijnbaar. Alle ups en downs niet overleefd... Is ook niet makkelijk een gezien met 3 kinderen waarvan 2 met een "autisme spectrum stoornis" zoals dat heet. Gestress op het werk erbij en elkaar te weinig waardering en steun bieden en het is zomaar allemaal over....
Sorry voor de negatieve toon. Just my 2 cents...
Het opgroeien in een groot gezin waar ik goede herinneringen aan heb, Status Quo (de jongens) vs Queen (meisjes), stappen in de late jaren 70 en 80.
Eind jaren 80 en jaren 90 de House opkomst meebeleefd waar ik goede herinneringen aan heb.
Veel sex, drugs en rock & roll (meer house eigenlijk) in die tijd.
Heb een paar langdurige relaties achter de rug maar nu alweer een paar jaar alleen.
Veel mensen verloren ook, zowel naaste familie als vrienden,
Toch kan ik niet zeggen dat ik een bepaalde tijd langduriger gelukkiger was, iedere tijd heeft zijn mooie en verdrietige momenten gehad.
Nu een veel regelmatiger leven, bijna saai
maar er zit veel minder onrust in me dan ik altijd gehad heb. Sta nu wel een stuk relaxter in het leven zeg maar.Maar soms wakkert die vlam best nog wel.
Kan me voorstellen dat het bij jou niet allemaal geweldig is momenteel maar het zal ongetwijfeld wel weer de goede kant op gaan, that's life. Soms kut en soms geweldig.
Ik ben aan een soort tweede jeugd begonnen, sommige noemen dat een mid-life crisis
Bedankt voor jullie mooie posts.
Als je een mid-life hebt dan wordt dat vaak geassocieerd met zaken die je nou net niet leuk vindt m.i.quote:
Mijn mooiste tijd beleef ik nu, de afgelopen 1,5 jaar.
Ik ben aan een soort tweede jeugd begonnen, sommige noemen dat een mid-life crisis
Nooit last van gehad want doe toch wat ik leuk vind en wil.
lekker in mn broek poepen, mama die t wel opruimt, hele dag beetje eten en melk zuipen
good life
nog even en dan ben je 103, dan kan je weer in je broek poepenquote:
0-3 jaar
lekker in mn broek poepen, mama die t wel opruimt, hele dag beetje eten en melk zuipen
good life
de verpleging moet het dan opruimen, kan effe duren
Fantastisch leven. Alleen jammer dat je je er op die leeftijd nauwelijks van bewust bent.quote:
0-3 jaar
lekker in mn broek poepen, mama die t wel opruimt, hele dag beetje eten en melk zuipen
good life
oh ik wel hoor, heb haar nog een keer getreiterd door tijdens t verschonen in haar gezicht te pissen. herinner het als de dag van gister, hahaha lig er nog dubbel om.quote:Op maandag 29 september 2014 18:26 schreef Copthorne het volgende:
[..]
Fantastisch leven. Alleen jammer dat je je er op die leeftijd nauwelijks van bewust bent.
Periode rond de 20 was ook leuk, maar het gaat dan nogal op en neer afhankelijk van gebeurtenissen, studie, romantiek, etc. Op die leeftijd gaan je emoties nog erg diep en je hebt veel nieuwe ervaringen en nog weinig verantwoordelijkheden, daarom is het leven opwindend. Ook een gevoel dat je leven nog alle kanten op kan. En je voelt je onsterfelijk.
De vroege 30-er jaren waren ook leuk. Je hebt wat levenservaring, meer zelfkennis, wat geld te besteden, zelfstandigheid, etc. Maar de emoties worden ook vlakker dan in je jonge jaren en dat is wel jammer. Je eerste romance was toch het heftigst, je eerste auto (wrak) het tofst, je eerste backpack reis het meest spannend, etc. Je hebt nu meer levenservaring maar toch weet je minder dan je denkt. Echt een leeftijd waarop je denkt dat je weet hoe alles zit in het leven en overmoedig wordt. Op Fok! pik je de vroege dertigers er ook altijd zo uit zonder de mensen te kennen. Maar objectief gezien wel een erg mooie tijd waarin alle mogelijkheden nog open liggen.
Nu zit ik in de mid 40's en dat is eigenlijk ook wel een mooie tijd, zij het dat het emotioneel steeds vlakker wordt. Been there, done that, etc... Het is wel zo dat je het einde van je leven al kunt zien in de verte (ja, dit klinkt heel erg
). Je hebt nu een redelijk duidelijk beeld hoe de rest van je leven zal gaan lopen, dus niet meer het gevoel dat alles nog kan, alles nog open ligt. Zelf voel ik ook een bepaalde haast om de gezonde jaren te benutten want je weet niet hoeveel je er nog hebt. Hopelijk nog veel, maar ik ken mensen die niet veel ouder zijn dan ik en die nu al lichamelijk wrakken zijn (vaak eigen schuld maar niet altijd). Ikzelf voel me overigens gezonder dan ooit (ik leef nu ook gezonder dan ooit) maar aan de andere kant merk je dat je lichamelijk toch achteruit gaat (stijver, sneller pijnjes, e.d.).Wat me wel opvalt (bij zo'n beetje iedereen) is dat je de meeste hechte vriendschappen maakt aan het begin van je leven en daarna niet meer. Bijna iedereen zie je terugvallen op vrienden die ze maakten toen jonger dan ~25jr waren. Daarna komt er niet zoveel meer bij, in elk geval niet met veel diepte.
Mooi omschreven. De rest van je post is ook herkenbaar. Ik ben nu 51 en kijk je vooruit. Je ziet steeds meer mensen om je heen wegvallen. M'n beste vriend in februari. Je kijkt op je 20ste niet achter-of vooruit. Je neemt het leven zoals het op je afkomt. Iemand van 50 is dan bejaard. Iemand van 17 zie je als broekie. Ik denk steeds meer aan het vergankelijke, terwijl ik "jong van geest" probeer te zijn. Je krijgt op die leeftijd meer begravenissen dan bruiloften. Mijn pa en ma komen samen uit grote families. Straks gaat het snel. Achter elkaar.quote:
Periode rond de 20 was ook leuk, maar het gaat dan nogal op en neer afhankelijk van gebeurtenissen, studie, romantiek, etc. Op die leeftijd gaan je emoties nog erg diep en je hebt veel nieuwe ervaringen en nog weinig verantwoordelijkheden, daarom is het leven opwindend. Ook een gevoel dat je leven nog alle kanten op kan. En je voelt je onsterfelijk.
Wat me wel opvalt (bij zo'n beetje iedereen) is dat je de meeste hechte vriendschappen maakt aan het begin van je leven en daarna niet meer. Bijna iedereen zie je terugvallen op vrienden die ze maakten toen jonger dan ~25jr waren. Daarna komt er niet zoveel meer bij, in elk geval niet met veel diepte.
Maar om on topic te blijven. Voor mij is de adolscentie de mooiste tijd geweest.
ik heb er een paar jaar bijgeplakt maar verder somt tong het aardig op voor mequote:
18-25. Je mag als adolescent nog fouten maken. Je bent aan het ontdekken als volwassene. En leert veel van de fouten die je maakte. Waren wel spannende fouten, zonder consequenties. Heb in die tijd vrienden voor het leven gemaakt.
Elk periode had mooie en minder mooie kanten, achteraf gezien vergeet je misschien makkelijker de minder leuke dingen (afgezien van echt tragische) en idealiseer je nu een beetje hoe je dingen hebt beleeft toen en hoe je je hebt gevoeld op dat moment.
Meestal weet je niet hoe gelukkig je wel niet bent in en met je leven, omdat er altijd dingen zijn die ook niet zo leuk zijn, pas als je echt iets kwijt bent (liefdes, baan, familie) realiseer je soms dat het allemaal zo slecht nog niet was.
Ik had wel moeite met ronde verjaardagen, vooral met mijn 30., omdat ik dan op een of ander manier een balans ging opmaken.
Ook vergelijken met leeftijdsgenoten is en was soms pijnlijk, maar aan de ander kant probeer ik ook elke dag mijn zegeningen te tellen en vooral ook kracht te putten uit de kleine dingen.
ik geloof niet dat voor iedereen dezelfde periode in het leven het leukst is, er zijn zo veel dingen die een rol spelen en zo veel dingen die het ultieme geluk tegen kunnen staan, maar hoe ouder ik word, hoe meer ik mij realiseer dat niet alles meer maakbaar is. Keuzes uit het verleden hebben mijn leven toch een bepaalde richting op gestuurd en niet alles heeft zo uitgepakt als gehoopt, Ook een onbewuste keuze heeft consequenties voor je verdere levensweg en soms loopt die gewoon in een scherpe bocht en niet rechtlijnig.
Toen ik een puber was, dacht ik met 18 begint het echte leven, toen ik 18 werd was het helemaal niet zo sprankelend als ik had verwacht. Met begin 20 had ik een vaste relatie en met midden 20 stond ik opeens weer alleen, terwijl de mensen om mij heen gingen trouwen en kinderen kregen. Het feit dat ik geen vaste relatie had was misschien nog niet eens zo erg, maar niet vooruit kunnen kijken en de zekerheid hebben dat het er ooit nog wel eens goed zou komen, dat vond ik moeilijk.
Met einde 20, begin 30 heb ik voornamelijk voor werk in het buitenland geleefd en ben er uiteindelijk ook blijven hangen. Met midden 30 had ik nog steeds geen kind en slot het bedrijf waarvoor ik werkte relatief onverwacht de vestiging. Ik had de keuze om weer mee te vertrekken naar een ander Europese vestiging, weer een nieuwe taal te leren en een nieuw leven op te bouwen, maar ik kon het niet meer opbrengen.
Uiteindelijk ben ik toch nog (een late) moeder geworden en heb ik al vele jaren een vaste relatie. Nu ik zie dat mijn ouders ook een jaartje ouder worden, word ik mij bewuster van de afstand en merk ik dat ik niet zomaar op een kopje koffie kan gaan.
Ik had nooit een echt plan, het leven is gelopen zo als het is gelopen, sommige dingen zou ik achteraf misschien anders willen doen, maar op dat moment vond ik altijd dat het de juiste beslissing was, daarom heb ik er ook vrede mee.
Maar wat nu de beste tijd was? Ik zou het niet kunnen zeggen, elk periode had haar eigen charmes maar ook tegenslagen, het leven verandert, vaak onopgemerkt, en is soms ook best wel hard.
Ik kon mij vroeger helemaal niets eronder voorstellen, hoe het leven met boven de 40 zou kunnen uitzien, ik kon nog niet eens bedenken dat deze oude mensen überhaupt nog een leven hadden, en nu kan ik haast niet meer begrijpen, wat voor mij met begin 20 enorm belangrijk was. Ik kan mij niet meer herinneren, wanneer ik voor het laatst in een discotheek was, dat moet met einde 20 zijn geweest, nu sta ik in de speeltuin trots en ook een beetje angstig toe te kijken, hoe mijn zoontje als een aapje de speeltoestellen beklimmt. Mijn leven is "klein", saai en burgerlijk geworden, maar het hoort op dit moment bij mij en de levensphase waarin ik zit. Nu zijn mensen van 70 in mijn ogen oud, maar laatst gaf mijn "schoonmoeder", de 70 al ruim gepasserd, als kommentaar op iets: "Dat is iets voor oude mensen!" Dus alles is relatief....
[ Bericht 11% gewijzigd door Zana op 23-11-2014 01:41:12 ]