Nu ik wat ouder ben en mijn eigen geld verdien, druppelt het geld iets sneller binnen dan vroeger. Mijn behoeftes en wensen zijn nog steeds vrij simpel, maar ik kan wel vaker dingen kopen. Hierdoor ben ik mijn aankopen gaan "optimaliseren": als ik iets koop dan moet het kwalitatief degelijk zijn, iets dat bij voorkeur het beste is van z'n categorie, iets wat ik niet snel zal hoeven vervangen omdat het stuk is. Dingen die ik koop kan ik op deze manier min of meer 'afstrepen', want iets vervangen is vaak heel lang niet nodig.
De vraag van dit topic ontstond toen ik daarbij moest denken aan de film "Fight Club", waarin het appartement van de verteller zomaar geëxplodeerd is. Hij gaat naar de bar met een vriend die hij diezelfde dag eerder had ontmoet, en die vriend (Tyler) luistert naar zijn verhaal en geeft commentaar.
Hoewel ik mezelf niet als een "materialist" zie maar juist als iemand die tevreden is met weinig, heb ik nu toch een behoorlijke verzameling mooie goeie spulletjes waar ik erg blij mee ben. Als ik al die spullen op een rij zet, kan ik mezelf moeilijk níet materialistisch noemen. Een snelle computer met enorm veel opslag, goede schermen en randapparatuur, een digitale spiegelreflex camera, een tablet (voor foto's), een draagbaar geluidsopname-apparaat, goede koptelefoon, GPS-apparaat, dure mountainbike... En dan nog een hele rits dure/handige/degelijke kampeer/survivalspullen.quote:(Uit film Fight Club, 1999):
Narrator: Like everyone else, I had become a slave to the IKEA nesting instinct. If I saw something clever like a coffee table in the shape of a yin yang, I had to have it. I would flip through catalogs and wonder, "What kind of dining set defines me as a person?" [..] I had it all. Even the glass dishes with tiny bubbles and imperfections; proof they were crafted by the honest, simple, hard-working indigenous peoples of... wherever."
[..]
Narrator: When you buy furniture, you tell yourself: that's it, that's the last sofa I'm gonna need. Whatever else happens, I've got that sofa problem handled. I had it all. I had a stereo that was very decent, a wardrobe that was getting very respectable. I was close to being complete.
Tyler: Shit, man, now it's all gone.
Narrator: All gone.
[..]
Tyler:The things you own end up owning you. But do what you want, man.
Ik heb inmiddels ook een lijstje van dingen die ik 'ter zijner tijd' wel zou willen kopen of upgraden, als ik het geld ervoor heb of zou hebben.
Nu vraag ik me af hoe ver in de richting van zo'n "consumer slave" ik dan zit. Het is niet zo dat ik altijd het nieuwste van het nieuwste moet hebben (en constant upgraden 'voor het upgraden'); maar als ik iets koop wat ik nog niet heb, kijk ik wel naar dingen die het beste zijn in hun categorie (of bijvoorbeeld de beste prijs-kwaliteit verhouding hebben). Nu laat ik bijvoorbeeld twee thermosflessen uit Amerika overvliegen, omdat die de beste isolatie schijnen te hebben; en als ik dan toch een goeie thermosfles wil kopen, dan ook graag eentje die "niet beter kan". Een zakmes-upgrade heb ik in het buitenland besteld omdat ik blauw een mooier kleurtje vind (qua prijs scheelt het maar weinig). Dus een beetje materialistisch ben ik toch wel.
Een tweede vraag is hoe erg dat is. Zolang je in je geluk niet afhankelijk wordt van je spullen, zit je volgens mij "safe". Hoe dat bij mij precies zit weet ik niet; sommige dingen zou ik prima zonder kunnen, andere dingen zou ik echt wel missen. Maar als je niet zonder hoeft, waarom zou je dan zonder willen kunnen?
Samenvatting: hoewel ik weinig nodig heb, ben ik wellicht wel een materialistische snol. Hoezeer ben ik dat; moet ik me aangesproken voelen door de woorden van Tyler? En tot in hoeverre is het erg om (een beetje) materialistisch te zijn?
[ Bericht 0% gewijzigd door tijnhet op 10-09-2014 10:23:20 ]
Ik zou dus eerder willen stellen dat het erg is als je helemaal niet materialistisch bent.
Hoe jij omgaat met het verlies of niet meer hebben van de materiele spullen is een graadmeter om te zien hoe materialistisch je werkelijk bent.
waarom is dat? ook in jouw verhaal merk ik dat je materialisme eigenlijk als slecht ervaart.
zoals tja..1986 al zei moet iedereen eigenlijk wel een beetje materialistisch zijn om normaal
mee te draaien in onzer maatschappij zonder dat je als hippie/gekkie of slons gezien wordt.
waarom zou het slecht zijn wanneer men graag mooie spullen heeft en laat zien? het is pas
oppervlakkig wanneer iemand nergens anders meer waarde aan kan hechten dan uitsluitend
dat, maar anders is het gewoon normaal naar mijn idee. iedereen heeft graag mooie spullen.
Materialistisch zijn is niet alleen gedefinieerd doordat je veel spullen hebt maar meer wat je relatie tot die spullen is. Stort je leven in als je die spullen niet meer hebt? ontleen je je indentiteit aan je spullen? Denk je dat de auto waar je in rijdt meer over je verteld dan je persoonlijkheid? Zou je met weinig spullen comfortabel kunnen leven?quote:Op woensdag 10 september 2014 10:16 schreef tijnhet het volgende:
Samenvatting: hoewel ik weinig nodig heb, ben ik wellicht wel een materialistische snol. Hoezeer ben ik dat; moet ik me aangesproken voelen door de woorden van Tyler? En tot in hoeverre is het erg om (een beetje) materialistisch te zijn?
Dat is denk ik meer de essentie dan de hoeveelheid spullen, al is er vaak wel een relatie tussen natuurlijk. Mensen die veel om spullen geven hebben over het algemeen ook meer spullen.
Maar het is eigenlijk net als met minimalisten: Je kunt ook minimalist zijn als je meer hebt dan alleen een tafel en 2 stoelen in je blokhut in de bergen. Het zit vooral tussen je oren.
Ik ben zelf totaal niet materialistisch, ik heb wel redelijk wat bezittingen (al is het absoluut weinig vergeleken bij de gemiddelde nederlander) maar als mijn huis morgen affikt is het jammer maar helaas. Hoop dat ik nog wat foto's en mijn backup harddisk kan redden.
En wat je inderdaad al zelf aangeeft: Zolang je je geluk niet laat afhangen van materiele zaken ben je niet materialistisch.
Dat je liever investeert in iets degelijks dat wat duurder is past ook prima bij een niet-materialist en zelfs bij een minimalist
Materialisme wordt pas slecht als mensen hun complete identiteit ophangen aan hun spullen.quote:
men laat het altijd lijken en klinken alsof materialisme iets slechts is.
waarom is dat? ook in jouw verhaal merk ik dat je materialisme eigenlijk als slecht ervaart.
zoals tja..1986 al zei moet iedereen eigenlijk wel een beetje materialistisch zijn om normaal
mee te draaien in onzer maatschappij zonder dat je als hippie/gekkie of slons gezien wordt.
waarom zou het slecht zijn wanneer men graag mooie spullen heeft en laat zien? het is pas
oppervlakkig wanneer iemand nergens anders meer waarde aan kan hechten dan uitsluitend
dat, maar anders is het gewoon normaal naar mijn idee. iedereen heeft graag mooie spullen.
En ik heb persoonlijk liever een mooie leefomgeving dan mooie spullen.
En waar bestaat die mooie leefomgeving dan uit?quote:
En ik heb persoonlijk liever een mooie leefomgeving dan mooie spullen.
Natuur, liefst bergenquote:
[..]
En waar bestaat die mooie leefomgeving dan uit?
Geen enkel materieël bezit kan op tegen een mooie zonsondergang in een prachtig natuurgebied
Ah, okee. Ik dacht misschien kom je met voorbeelden als een goede bestrating, een speeltuin voor de kinderen en een goed verlichte buitenruimte. Dat zou natuurlijk ook materialistisch zijn.quote:
Volgens mij is "bezit hebben" niet hetzelfde als "materialistisch zijn". Dat laatste gaat meer over echt gehecht zijn aan je spullen en ze als heel belangrijk zien, en erop gericht zijn, méér dan op andere dingen. Dat je het bijvoorbeeld belangrijker vindt dat je een bepaalde prachtige bank hebt, dan dat je er goed op zit.quote:
Iedereen die zich niet buiten de samenleving plaatst is op zijn minst een beetje materialistisch. Je hebt toch vaak een fiets of zelfs een auto nodig om op je werk te komen. Wil je vrienden thuis ontvangen moet je woning er wel een beetje uitzien. Op je werk verwachten ze (in de meeste gevallen) dat je er niet als een slons bij loopt.
Ik zou dus eerder willen stellen dat het erg is als je helemaal niet materialistisch bent.
Dat doet me denken aan een andere mooie scène uit een film, "American Beauty", waarin (heel karikaturaal) een man verandert in een vrijgevochten levensgenieter met niets te verliezen, terwijl zijn vrouw carrière probeert te maken en haar imago belangrijker vindt dan haar geluk. Ze groeien vechtend volledig uit elkaar, maar op een gegeven moment is er dan toch één scène waarin de man, aangeschoten, toch weer toenadering zoekt tot zijn vrouw. Daarbij valt de vrouw heel eventjes terug in een genietende, zorgeloze houding, die vervolgens abrupt weer verbroken wordt. Prachtige scène die heel mooi het materialisme en het "leven" tegen elkaar af zet.
Zo erg is het bij mij totaal niet, maar ik ben desondanks wél gehecht aan sommige van mijn spullen. Als ik geen mountainbike en GPS-ding meer zou hebben, zou ik die op dat soort momenten soms wel echt missen. Niet dat ik me dan heel rot voel, maar het is wel jammer, het had leuker/makkelijker gekund. Als ik al mijn foto's kwijt zou zijn, zou ik die echt gaan missen op den duur.
Dan is de vraag dus of je die spullen echt wil hebben om het hebben van die spullen of omdat het nodig is voor iets anders dat je gelukkig maakt. Word je blij van het hebben van een dure moutainbike of word je blij van het raggen door de bossen (waar je die fiets toch echt voor nodig hebt).quote:
Zo erg is het bij mij totaal niet, maar ik ben desondanks wél gehecht aan sommige van mijn spullen. Als ik geen mountainbike en GPS-ding meer zou hebben, zou ik die op dat soort momenten soms wel echt missen. Niet dat ik me dan heel rot voel, maar het is wel jammer, het had leuker/makkelijker gekund. Als ik al mijn foto's kwijt zou zijn, zou ik die echt gaan missen op den duur.
Volgens mij ga ik daar 'vrij redelijk' mee om. Shit happens, dan moet je het zonder doen. Je doet het met de middelen die je hebt. Maar ik denk wel dat ik op bepaalde momenten sommige van die dingen wel zou missen. De muziek, de foto's, het gemak van een goed zakmes of een goeie mountainbike. Als dat er allemaal niet meer is, dan is dat zo, maar op sommige momenten zal ik er wel aan terug denken, en het jammer vinden dat dat alles nu niet meer is.quote:
Dat antwoord weet je pas op het moment dat je alles kwijt raakt aan bijvoorbeeld een brand of natuurramp or whatever.
Hoe jij omgaat met het verlies of niet meer hebben van de materiele spullen is een graadmeter om te zien hoe materialistisch je werkelijk bent.
Mijn verhaal vraagt zich vooral af of ik materialistisch ben, en vervolgens of dat slecht is of niet (en in hoeverre). Omdat ik mezelf juist niet zo zie, maar tegelijk wel heel erg hetzelfde met mijn spullen om ga als de verteller in Fight Club, wanneer hij zegt "When you buy furniture, you tell yourself: that's it, that's the last sofa I'm gonna need. Whatever else happens, I've got that sofa problem handled." Bij mij is het momenteel net zo, maar dan met andere spulletjes. Dan koop ik een zaklamp van 60 euro, met de gedachte dat ik dat dan gewoon heb, dat-ie degelijk is (waterbestendig), lange tijd niet vervangen hoeft te worden; dat ik dat puntje kan afstrepen op m'n "lijst". Vervolgens gebruik ik dat ding ook regelmatig en het is ook echt wel handig om te hebben; maar dat ik dat ding zo fijn vind en er min of meer aan gehecht ben, en er in dezelfde woorden over denk als de 'verteller', doet me toch afvragen of dat dan materialistisch is.quote:
men laat het altijd lijken en klinken alsof materialisme iets slechts is.
waarom is dat? ook in jouw verhaal merk ik dat je materialisme eigenlijk als slecht ervaart.
Materialisme, alsin het heel erg gericht zijn op spullen en veel minder op geluk, zie ik als iets dat gelukkig leven moeilijker maakt of in de weg zit. Als je altijd maar bezig bent met nieuwe spulletjes, meer meer meer, terwijl je niet 'genoeg' geniet van dat wat je hebt, dan snijd je jezelf in de vingers. Je kan veel gelukkiger zijn door in plaats van steeds maar meer te willen, te genieten van dat wat je hebt. Je kan dus gelukkiger zijn met minder, simpelweg door je aandacht te verschuiven! Op zich zijn er ook best mensen die dat 'spullen najagen' gewoon leuk vinden, en daar is tot op zekere hoogte ook niks mis mee. Maar ik denk wél dat de meeste mensen gelukkiger zouden kunnen zijn, als ze meer zouden genieten van wat ze hebben, en minder bezig zouden zijn met wat ze willen.
En dat geldt ook een beetje voor mij. Ik zou meer van mijn spullen kunnen genieten, in plaats van bezig te zijn met geweldige thermosflessen binnen halen die ik toch maar heel zelden echt goed zou gebruiken. Hoewel ik wel erg veel zin heb in m'n nieuwe zakmes, die dingen zijn zo verrekte handig en fijn.
[ Bericht 3% gewijzigd door tijnhet op 10-09-2014 12:10:28 ]
Bottom line is denk ik dat het materiaal niet het doel is maar een middel om gelukkig te zijn.quote:
[..]
Volgens mij ga ik daar 'vrij redelijk' mee om. Shit happens, dan moet je het zonder doen. Je doet het met de middelen die je hebt. Maar ik denk wel dat ik op bepaalde momenten sommige van die dingen wel zou missen. De muziek, de foto's, het gemak van een goed zakmes of een goeie mountainbike. Als dat er allemaal niet meer is, dan is dat zo, maar op sommige momenten zal ik er wel aan terug denken, en het jammer vinden dat dat alles nu niet meer is.
[..]
Mijn verhaal vraagt zich vooral af of ik materialistisch ben, en vervolgens of dat slecht is of niet (en in hoeverre). Omdat ik mezelf juist niet zo zie, maar tegelijk wel heel erg hetzelfde met mijn spullen om ga als de verteller in Fight Club, wanneer hij zegt "When you buy furniture, you tell yourself: that's it, that's the last sofa I'm gonna need. Whatever else happens, I've got that sofa problem handled." Bij mij is het momenteel net zo, maar dan met andere spulletjes. Dan koop ik een zaklamp van 60 euro, met de gedachte dat ik dat dan gewoon heb, dat-ie degelijk is (waterbestendig), lange tijd niet vervangen hoeft te worden; dat ik dat puntje kan afstrepen op m'n "lijst".
Materialisme, alsin het heel erg gericht zijn op spullen en veel minder op geluk, zie ik als iets dat gelukkig leven moeilijker maakt of in de weg zit. Als je altijd maar bezig bent met nieuwe spulletjes, meer meer meer, terwijl je niet 'genoeg' geniet van dat wat je hebt, dan snijd je jezelf in de vingers. Je kan veel gelukkiger zijn door in plaats van steeds maar meer te willen, te genieten van dat wat je hebt. Je kan dus gelukkiger zijn met minder, simpelweg door je aandacht te verschuiven! Op zich zijn er ook best mensen die dat 'spullen najagen' gewoon leuk vinden, en daar is tot op zekere hoogte ook niks mis mee. Maar ik denk wél dat de meeste mensen gelukkiger zouden kunnen zijn, als ze meer zouden genieten van wat ze hebben, en minder bezig zouden zijn met wat ze willen.
En dat geldt ook een beetje voor mij. Ik zou meer van mijn spullen kunnen genieten, in plaats van bezig te zijn met geweldige thermosflessen binnen halen die ik toch maar heel zelden echt goed zou gebruiken. Hoewel ik wel erg veel zin heb in m'n nieuwe zakmes, die dingen zijn zo verrekte handig en fijn.
Is het je doel dan ben je materialistisch.
Bij m'n MTB gaat het inderdaad om de activiteit. Ik heb een dure goeie, omdat een goedkope niet goed genoeg is om echt mee te crossen, of niet lang mee gaat. Ik kan perfect fietsen met een 'normale oude' 20-euro-fiets, maar het fietsen op een MTB is gewoon veel leuker. Wanneer stoeprandjes niet meer een belemmering zijn is zelfs de stadsweg veel vrijer.quote:
Dan is de vraag dus of je die spullen echt wil hebben om het hebben van die spullen of omdat het nodig is voor iets anders dat je gelukkig maakt. Word je blij van het hebben van een dure moutainbike of word je blij van het raggen door de bossen (waar je die fiets toch echt voor nodig hebt).
Maar als het gaat om bepaalde kampeerspullen, dan zijn het soms dingen die ik hooguit een paar keer per jaar gebruik. En mijn geluidsopname-apparaatje gebruik ik lang niet zo vaak als ik zou willen.
Klinkt feasible.quote:
Bottom line is denk ik dat het materiaal niet het doel is maar een middel om gelukkig te zijn.
Is het je doel dan ben je materialistisch.
Wat ik dan nog wel opvallend / interessant vind, is de vraag hoezeer je dan gehecht kan zijn aan je spullen, zonder dat het materialistisch is. Of hoe veel je van je spullen kan houden, zonder dat het materialistisch is.
Het is best mogelijk dat je spullen alleen koopt vanwege de functie (die je dan ook veel gebruikt), en dat je die spullen vervolgens helemaal te gek vindt, misschien zelfs niet meer zonder kan. Op die manier kán je je geluk wel afhankelijk maken van je spullen, zonder dat je primair op die spullen gericht bent. Dat is dan misschien niet helemaal materialistisch, maar toch maak je jezelf in zekere zin "slaaf van je spullen".
Het is ook mogelijk dat je de spullen koopt vanwege de functie, en dat je er helemaal gek op bent, maar dat je als het moet toch ook best wel zonder zou kunnen. Ik kan ook best zonder mountainbike, het is alleen vaak wat minder leuk. Ik kan best zonder zakmes, maar dat is heel vaak wel een stuk onhandiger. Dat is, denk ik, de houding die ik ten aanzien van mijn spullen heb. Maar toch ben ik gek op die spullen. In hoeverre ben je dán "slaaf van je spullen"? Je kan zonder, maar vindt dat minder fijn - ben je dan niet (in zekere mate) in je geluk ervan afhankelijk?
Is dat dan niet een heel milde vorm van materialisme? (Primaire levensbehoeftes uitgezonderd; het lijkt me evident dat een uitgehongerde zwerver die brood wil geen 'materialist' genoemd kan worden.)
Je bent pas een slaaf van je spullen als je je leven compleet inricht op die spullen , er je hele leven voor moet blijven werken om die spullen te kunnen betalen en vervangen en écht niet zonder kunt. Iedereen heeft bezittingen en daar is ook niks mis mee, pas als het extreem wordt (je identiteit eraan op hangen, je leven niet meer zien zitten zonder die spulletjes etc) moet je je zorgen gaan maken.quote:
[..]
Klinkt feasible.
Wat ik dan nog wel opvallend / interessant vind, is de vraag hoezeer je dan gehecht kan zijn aan je spullen, zonder dat het materialistisch is. Of hoe veel je van je spullen kan houden, zonder dat het materialistisch is.
Het is best mogelijk dat je spullen alleen koopt vanwege de functie (die je dan ook veel gebruikt), en dat je die spullen vervolgens helemaal te gek vindt, misschien zelfs niet meer zonder kan. Op die manier kán je je geluk wel afhankelijk maken van je spullen, zonder dat je primair op die spullen gericht bent. Dat is dan misschien niet helemaal materialistisch, maar toch maak je jezelf in zekere zin "slaaf van je spullen".
Het is ook mogelijk dat je de spullen koopt vanwege de functie, en dat je er helemaal gek op bent, maar dat je als het moet toch ook best wel zonder zou kunnen. Ik kan ook best zonder mountainbike, het is alleen vaak wat minder leuk. Ik kan best zonder zakmes, maar dat is heel vaak wel een stuk onhandiger. Dat is, denk ik, de houding die ik ten aanzien van mijn spullen heb. Maar toch ben ik gek op die spullen. In hoeverre ben je dán "slaaf van je spullen"? Je kan zonder, maar vindt dat minder fijn - ben je dan niet (in zekere mate) in je geluk ervan afhankelijk?
Is dat dan niet een heel milde vorm van materialisme? (Primaire levensbehoeftes uitgezonderd; het lijkt me evident dat een uitgehongerde zwerver die brood wil geen 'materialist' genoemd kan worden.)
Dat heb ik eigenlijk juist helemaal niet, maar ik heb het hier natuurlijk zo veel over die specifieke spulletjes (als voorbeelden, om het onderwerp wat tastbaarder te maken) dat ik het begrijp als dat zo over komt. Maar echt bang ben ik daar niet voor, daar maak ik me niet drukker om dan "redelijk" is. Zo laat ik mijn nogal opvallende mountainbike liever niet in het midden Den Haag onbeheerd achter voor langere tijd als het slot door te knippen is, maar dat lijkt me niet meer dan redelijk...quote:
Wat jij beschrijft TS, doet me denken aan de angst om zónder (het artikel) te komen zitten. Dus vandaar je keuze voor het beste van het beste, uitmuntende kwaliteit etc. etc. Een soort garantie dat je het altijd tot je beschikking zult hebben.
De meeste spulletjen die ik heb neem ik gewoon mee en gebruik ik gewoon, ik denk er eigenlijk helemaal niet bij na dat ik die kwijt kan raken, heb er gewoon plezier van.
Dat ik zo naar kwaliteit en duurzaamheid kijk is meer omdat ik efficiëntie fijn vind. Ik vind het zonde om 3x een nieuwe goedkope microfoon voor mijn computer te moeten kopen, omdat de oude geen geluid meer geeft, of te zacht is, enzovoorts, als ik ook in één keer een dure had kunnen kopen die langer mee gaat - en die ook nog eens veel beter geluid geeft. Dan geef ik liever één keer wat meer uit, zodat ik er verder geen last meer van heb. Iets goedkoops kopen en later "upgraden" vind ik zonde van het geld dat je aan het eerste ding hebt uitgegeven, als je ook in één keer het betere ding had kunnen kopen. Het is meer zo dat ik liever niet zinloos geld uitgeef aan iets dat je toch weer gaat vervangen door iets beters (behalve als het gebruiksvoorwerpen zijn, die toch wel stuk gaan na verloop van tijd).
Door iets te halen dat kwalitatief 'uitmuntend' is, maak je het veel onwaarschijnlijker dat je het op korte termijn moet gaan vervangen, en maak je dus de kans dat je je geld hebt verspild kleiner. (En het is natuurlijk gewoon leuk om dingen te hebben die echt goed werken. M'n koptelefoon bijvoorbeeld, ge-wel-dig!)
En als er dan ooit wat stuk gaat, tsja, jammer dan. Dan kan ik dat vervangen, of niet, afhankelijk van waar mijn prioriteiten liggen. Je kan niet alles hebben en dat hoeft ook niet. Ik had een redelijk prijzige externe flitser voor m'n camera, en die ben ik op een gegeven moment simpelweg kwijt geraakt. In donkere situaties mis ik dat nu nog wel eens, maar ik heb het nog altijd niet vervangen. Staat nu wel weer wat hoger op m'n lijstje. :-)
[ Bericht 5% gewijzigd door tijnhet op 10-09-2014 13:03:48 ]
Daarom is het misschien voor veel mensen ook eens goed om een vakantie te houden in een land waar veel mensen weinig hebben of proberen met zo min mogelijk spullen toch een leuke vakantie te hebben ipv naar het meest luxe hotel te gaan dat er bestaat.quote:
Van mezelf denk ik wel dat ik kan zeggen dat ik niet heel materialistisch ben, maar ook wel een kind van deze tijd ben. Dat betekend dat ik in vergelijk met mijn directe omgeving niet heel materialistisch ben, maar vergeleken met iemand die niet de luxe van deze maatschappij kent erg materialistisch ben.
Zet dingen in perspectief in plaats van dat je getriggerd wordt om nóg meer te kopen en nóg meer te willen.
Mee eens.quote:
[..]
Daarom is het misschien voor veel mensen ook eens goed om een vakantie te houden in een land waar veel mensen weinig hebben of proberen met zo min mogelijk spullen toch een leuke vakantie te hebben ipv naar het meest luxe hotel te gaan dat er bestaat.
Zet dingen in perspectief in plaats van dat je getriggerd wordt om nóg meer te kopen en nóg meer te willen.
Probeer het altijd wel een beetje in gedachte te houden, maar het is best lastig als je zo midden in deze maatschappij zit.
Maar als je je in dat soort armoedige gebieden gaat begeven, loop je erg veel risico - hoe meer dure spullen je bij je hebt, hoe groter het risico dat je loopt. Tegelijk wil je wel voldoende mee hebben om te kunnen overleven. Ik zou me dus écht zo minimalistisch mogelijk moeten bepakken, en moeten overwegen om bijvoorbeeld mijn camera thuis te laten. Moeilijke beslissing, want portretten kunnen maken in zulke situaties lijkt me enorm waardevol.
Met een echt goed mes heb ik hetzelfde. Dat gevoel van echte kwaliteit in handen hebben vind ik heel prettig.
Maar het sterkst heb ik dat met dingen met een 'historische sensatie'. Gesigneerde boeken van schrijvers die allang dood zijn bijvoorbeeld. Niet om over op te scheppen, maar puur om zelf de geschiedenis van zoiets te beseffen.
En wat het interieur van mijn huis betreft: ik weet al wat vrienden ervan vinden en dat is exact wat het is: zoals mijn vrouw en ik het tof vinden. Meer niet. We hebben echt geen enkele interesse in wat anderen ervan vinden.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 10-09-2014 18:25:37 ]
Verder lijk je me niet erg materialistisch. Geen goedkope troep kopen, maar premium kwaliteit spul is goed, mits je het echt blijft gebruiken tot het op is, en niet om esthetische redenen gaat vervangen voordat het echt versleten is.
Leuke test: pak eens 20 verhuisdozen vol spullen en zet ze in de schuur (of in zo'n storage locker als je geen ruimte over hebt) en laat ze daar eens 6 maanden of langer in staan . als je niks uit die dozen mist ben je niet erg materialistisch en dan weet je meteen wat je allemaal voor overbodige zooi hebt.
(ik heb dit ooit gedaan omdat ik ging klussen, maar door omstandigheden duurde het driekwart jaar voor ik er echt aan begon. het was leuk om de dozen weer uit te pakken en ik heb er flink wat van verkocht omdat ik het blijkbaar nooit gebruikte. )
Dat is ook zo. Maar een beetje beter materiaal helpt wel, lenzen en zo.quote:
Als je een beetje fotograaf bent, kun je ook portretten en situatie foto's maken met een oud 5 megapixel ding dat je voor ¤20,- koopt op marktplaats , dus dat lijkt me geen argument.
Ik denk niet dat ik 20 dozen vol krijg, om eerlijk te zijn :-)quote:Leuke test: pak eens 20 verhuisdozen vol spullen en zet ze in de schuur (of in zo'n storage locker als je geen ruimte over hebt) en laat ze daar eens 6 maanden of langer in staan. als je niks uit die dozen mist ben je niet erg materialistisch en dan weet je meteen wat je allemaal voor overbodige zooi hebt.
Daarbij heb ik de opslagruimte niet om zoiets te doen, noch echt de motivatie... Ik weet van mezelf dat ik prima zonder die dingen kan simpelweg door me in een andere situatie te plaatsen, dus dat is verder niet echt een punt of zo. Vroeg het me alleen af omdat mijn "benadering" zo materialistisch-achtig klonk.
[ Bericht 18% gewijzigd door tijnhet op 10-09-2014 18:57:44 ]
My riches consist not in the extent of my possessions, but in the fewness of my wants."
- J. Brotherton
zo'n 'American Pickers' programma vind ik heerlijk Van die gigantische schuren vol met oude zooi...
Tyler is niet die vriend van de verteller, Tyler is de verteller.quote:
Ik heb mezelf altijd gezien als iemand die "weinig nodig heeft". Nooit rijk of verwend geweest, ook niet arm; maar altijd tevreden met weinig. Ik heb nog steeds dezelfde kleren die ik 5-8 jaar terug droeg; zo nu en dan moet er iets vervangen worden, maar alleen als het echt moet. Mijn eerste (tweedehands) smartphone heb ik nog geen jaar. Met mijn geld ben ik altijd spaarzaam om gegaan. Omdat ik weinig nodig had kocht ik ook weinig, totdat er iets voorbij kwam wat ik echt graag wilde. Dan had ik vaak al wel genoeg opgespaard om dat te kopen.
Nu ik wat ouder ben en mijn eigen geld verdien, druppelt het geld iets sneller binnen dan vroeger. Mijn behoeftes en wensen zijn nog steeds vrij simpel, maar ik kan wel vaker dingen kopen. Hierdoor ben ik mijn aankopen gaan "optimaliseren": als ik iets koop dan moet het kwalitatief degelijk zijn, iets dat bij voorkeur het beste is van z'n categorie, iets wat ik niet snel zal hoeven vervangen omdat het stuk is. Dingen die ik koop kan ik op deze manier min of meer 'afstrepen', want iets vervangen is vaak heel lang niet nodig.
De vraag van dit topic ontstond toen ik daarbij moest denken aan de film "Fight Club", waarin het appartement van de verteller zomaar geëxplodeerd is. Hij gaat naar de bar met een vriend die hij diezelfde dag eerder had ontmoet, en die vriend (Tyler) luistert naar zijn verhaal en geeft commentaar.
Tyler is net zo zelfdestructief als zijn andere kant, alleen op een ander manier.quote:[..]
Hoewel ik mezelf niet als een "materialist" zie maar juist als iemand die tevreden is met weinig, heb ik nu toch een behoorlijke verzameling mooie goeie spulletjes waar ik erg blij mee ben. Als ik al die spullen op een rij zet, kan ik mezelf moeilijk níet materialistisch noemen. Een snelle computer met enorm veel opslag, goede schermen en randapparatuur, een digitale spiegelreflex camera, een tablet (voor foto's), een draagbaar geluidsopname-apparaat, goede koptelefoon, GPS-apparaat, dure mountainbike... En dan nog een hele rits dure/handige/degelijke kampeer/survivalspullen.
Ik heb inmiddels ook een lijstje van dingen die ik 'ter zijner tijd' wel zou willen kopen of upgraden, als ik het geld ervoor heb of zou hebben.
Nu vraag ik me af hoe ver in de richting van zo'n "consumer slave" ik dan zit. Het is niet zo dat ik altijd het nieuwste van het nieuwste moet hebben (en constant upgraden 'voor het upgraden'); maar als ik iets koop wat ik nog niet heb, kijk ik wel naar dingen die het beste zijn in hun categorie (of bijvoorbeeld de beste prijs-kwaliteit verhouding hebben). Nu laat ik bijvoorbeeld twee thermosflessen uit Amerika overvliegen, omdat die de beste isolatie schijnen te hebben; en als ik dan toch een goeie thermosfles wil kopen, dan ook graag eentje die "niet beter kan". Een zakmes-upgrade heb ik in het buitenland besteld omdat ik blauw een mooier kleurtje vind (qua prijs scheelt het maar weinig). Dus een beetje materialistisch ben ik toch wel.
Een tweede vraag is hoe erg dat is. Zolang je in je geluk niet afhankelijk wordt van je spullen, zit je volgens mij "safe". Hoe dat bij mij precies zit weet ik niet; sommige dingen zou ik prima zonder kunnen, andere dingen zou ik echt wel missen. Maar als je niet zonder hoeft, waarom zou je dan zonder willen kunnen?
Samenvatting: hoewel ik weinig nodig heb, ben ik wellicht wel een materialistische snol. Hoezeer ben ik dat; moet ik me aangesproken voelen door de woorden van Tyler? En tot in hoeverre is het erg om (een beetje) materialistisch te zijn?
Ssst, spoilers!quote:
Tyler is niet die vriend van de verteller, Tyler is de verteller.
Volgens hemzelf is hij z'n imaginary friend.
Inderdaad. Maar dan meer de doorgeslagen nihilist.quote:
[..]
Tyler is niet die vriend van de verteller, Tyler is de verteller.
[..]
Tyler is net zo zelfdestructief als zijn andere kant, alleen op een ander manier.
Overigens vind ik die kant van hem wel heel tof.
Daar zit wat in, vind ik. Neem nou deze twee mannen: de ene is 30, verdient goed, en koopt elk jaar een nieuwe sportwagen, omdat 'ie dan zat is van de vorige. Hem kun je moeilijk een materialist noemen, want hij waardeert zijn bezit nauwelijks.
Zijn buurman, 60 jaar oud, heeft toen hij 30 was een half jaarsalaris betaald voor een camera, een topmodel Leica. Hij geniet daar nu nog van. Wil geen digitale camera, zo verknocht is hij aan dat ding. Niets is automatisch, maar elke foto lukt, zo goed kan hij ermee omgaan. In die 30 jaar heeft hij een paar keer de prijs van die camera uitgegeven aan ontwikkelkosten, en als hij 90 wordt komt daar nog eens vijftienduizend euro bij. Van elke foto kan hij uren genieten, en hij houdt regelmatig tentoonstellingen, waarvoor hij dan een boekenbon krijgt van 30 euro. Die tweede man is een uitstekende materialist.
De jongste is jarig, en zijn buurman geeft hem als cadeau een album met foto's waarop hij poseert met elke sportwagen die hij gehad heeft. Na een goed glas zegt de jarige: "volgens mij heb jij veel meer plezier van je camera, dan ik van al die sportwagens". De buurman legt uit: "Jij denkt dat je gelukkig wordt van een nieuwe auto, maar dat is een illusie".
"Maar wat dacht jij dan, toen je eindelijk genoeg gespaard had, en die Leica ging kopen?"
geen gezeik iedereen rijk.
Als ik iets koop dan moet dat ook het beste zijn wat het geeft (in mijn budget wat ik eraan wil uitgeven dan).
Als iets stuk gaat en vervangen moet worden dan moet daar kwalitatief ook altijd iets een stuk beter voor in de plaats komen. Halfbakken rotzooi heb ik niks aan (hoewel mn huis wel nog half vol staat met halfbakken zooi; het is nog niet stuk en dan hoeft het nog niet per se vervangen te worden).
Maargoed, dat stukje herken ik dus wel; dat heb ik ook.
Aan de andere kant denk ik van mezelf wel dat ik redelijk materialistisch ben.
Bijvoorbeeld een goed loopwerk.
Maar ik hoop over niet al te lange tijd zo goed als materiaalloos door het leven te kunnen, in combinatie met 0 verplichtingen
.maar dat is ook de bedoelingquote:Op donderdag 11 september 2014 23:19 schreef robin007bond het volgende:
[..]
Inderdaad. Maar dan meer de doorgeslagen nihilist.
Overigens vind ik die kant van hem wel heel tof.
hij verbeeld zichzelf immers als iemand die alles durft met het lijf van Brad Pitt
Zo nemen mensen uit statusangst wel es een tophypotheek, maar kweken daarmee alleen maar meer zorgen. En als iedereen in de buurt het doet ben je geen stap verder 
Ik meende dat Alain de Botton hier wel es dieper op is ingegaan in 1 van zijn boeken. Interessante vraag, ik vraag het mezelf ook wel es af
Wat bij mij helpt is om de zoveel tijd opruimen, en spullen zoals boeken en muziek sneller weg doen. Daarmee kun je ook makkelijker afstand doen van je spullen, in de wetenschap dat je er iemand anders blij mee maakt.Daar ben ik het niet mee eens, een materialist is iemand die kickt op het hebben én kopen van spullen. De auto kopende man in jouw voorbeeld is hét voorbeeld van een materialist, hij koopt telkens een nieuwe, is er eigenlijk niet blij mee en om het op te lossen koopt ie weer een nieuwe.quote:
Ik hoorde eens iemand zeggen, op radio of TV, dat het eigenlijk niet klopt, als je mensen die geld najagen materialisten noemt. Het gaat bij die lui niet om de spullen, maar om een abstractie: het kunnen kopen van veel en dure spullen.
Daar zit wat in, vind ik. Neem nou deze twee mannen: de ene is 30, verdient goed, en koopt elk jaar een nieuwe sportwagen, omdat 'ie dan zat is van de vorige. Hem kun je moeilijk een materialist noemen, want hij waardeert zijn bezit nauwelijks.
Zijn buurman, 60 jaar oud, heeft toen hij 30 was een half jaarsalaris betaald voor een camera, een topmodel Leica. Hij geniet daar nu nog van. Wil geen digitale camera, zo verknocht is hij aan dat ding. Niets is automatisch, maar elke foto lukt, zo goed kan hij ermee omgaan. In die 30 jaar heeft hij een paar keer de prijs van die camera uitgegeven aan ontwikkelkosten, en als hij 90 wordt komt daar nog eens vijftienduizend euro bij. Van elke foto kan hij uren genieten, en hij houdt regelmatig tentoonstellingen, waarvoor hij dan een boekenbon krijgt van 30 euro. Die tweede man is een uitstekende materialist.
De jongste is jarig, en zijn buurman geeft hem als cadeau een album met foto's waarop hij poseert met elke sportwagen die hij gehad heeft. Na een goed glas zegt de jarige: "volgens mij heb jij veel meer plezier van je camera, dan ik van al die sportwagens". De buurman legt uit: "Jij denkt dat je gelukkig wordt van een nieuwe auto, maar dat is een illusie".
"Maar wat dacht jij dan, toen je eindelijk genoeg gespaard had, en die Leica ging kopen?"
De man met de fotocamera is juist géén materialist, hij doet héél lang met zijn aankoop, gebruikt het ding waar hij voor gemaakt is en als hulpmiddel voor zijn doel: foto's maken en belangrijker nog: Hij waardeert zijn bezit heel erg.
Materialisten zoeken hun geluk in het kopen van spullen en putten heel kortstondig geluk uit het hebben van het ding en als het ding weer gewoon een ding is geworden en in de kast beland of je nieuwe auto gewoon weer je auto is zoeken daarna naar hun volgende 'fix' , net als een drugsverslaafde.
het is niet erg alleen moet je je wel beseffen dat materialistisch gedrag behoorlijk veel consequenties heeft: Milieuvervuiling, opmaken van grondstoffen, volstoppen van afvaldumpstations tot uitbuiting van goedkope arbeidskrachten toe en voor jezelf ook vervelend: Je moet er voor blijven werken terwijl het geluk wat je krijgt uit het kopen van dingen vaak maar van korte duur is en je weer wat nieuws moet hebben. Het kan letterlijk een verslaving worden.quote:
Is materialisme erg dan? Als ik geen Chinese dingen koop dan blijven ze daar ook arm.
geen gezeik iedereen rijk.
Ook kun je er zo ver in blijven hangen dat je je complete identiteit ophangt aan je bezittingen.
Daarbij kan je nog problemen krijgen als je het niet kán betalen en dus schulden gaat maken om maar spullen te kunnen blijven kopen terwijl de spullen al lang weer in de kast of la liggen weg te rotten.
Iedereen zal er anders over denken maar voor mij: ik was vroeger echt een enorme pack-rat maar tegenwoordig juist compleet tegenover gesteld. En hoe meer spullen ik wegdoe hoe meer bevrijd ik me voel
Weinig spullen = weinig zorgen. Geen zorgen om diefstal, geen zorgen om onderhoud, geen zorgen om het schoon te houden, geen enorm huis nodig om alles kwijt te kunnen en bij een verhuizing kan alles gewoon in 1 busje mee ipv dat je tig keer heen en weer moet rijden [ Bericht 12% gewijzigd door Metro2005 op 12-09-2014 10:34:17 ]
Met de gangbare opvatting van het begrip heb je helemaal gelijk. Maar volgens die spreker op de radio is het een verkeerde term, die tot onbegrip leidt. Omdat het niet gaat om de materie. Voor sommige mensen is geld alles. Die worden ook materialistisch genoemd, ook als ze gierig zijn en alles oppotten. Die jagen een abstractie na, en zijn juist losgezongen van het materiële.quote:
Daar ben ik het niet mee eens, een materialist is iemand die kickt op het hebben én kopen van spullen. De auto kopende man in jouw voorbeeld is hét voorbeeld van een materialist, hij koopt telkens een nieuwe, is er eigenlijk niet blij mee en om het op te lossen koopt ie weer een nieuwe.
De man met de fotocamera is juist géén materialist, hij doet héél lang met zijn aankoop, gebruikt het ding waar hij voor gemaakt is en als hulpmiddel voor zijn doel: foto's maken en belangrijker nog: Hij waardeert zijn bezit heel erg.
Materialisten zoeken hun geluk in het kopen van spullen en putten heel kortstondig geluk uit het hebben van het ding en als het ding weer gewoon een ding is geworden en in de kast beland of je nieuwe auto gewoon weer je auto is zoeken daarna naar hun volgende 'fix' , net als een drugsverslaafde.
"Maar ja, 't idee, 't idee, 't idee".
Je vergelijking met een drugsverslaafde gaat zeker op: zo'n shot is snel uitgewerkt, en zo is bij die schijnbare autogek een nieuwe auto snel uitgewerkt. Maar niet als auto, want die doet het nog prima. Wat uitgewerkt is, is de kick van het nieuwe. En voor mensen met de illusie dat een auto je gelukkig kan maken, is zo'n kick een bevestiging. Die zijn al beter af als ze zichzelf kickverslaafd noemen. Want dan kunnen ze kiezen. En er zijn genoeg niet-materiële kicks.SPOILERJe zou ze bijna idealistisch noemen
Dat is het probleem met het woord 'materialist': mensen denken er iets anders bij dan de materie zelf. Statusist als woord bestaat niet, maar die heb jij kennelijk in gedachten. Een andere materialist gaat het om comfort, die is pas tevreden als ' ie (bijvoorbeeld) een van alle gemakken voorzien huis heeft, met zwembad, verwarmd terras, een huishoudster en een chauffeur. Niet om de status, want die heeft 'ie al. Of het intersseert 'm niks. Een derde heeft een kluis vol goudstaven en leeft verder heel eenvoudig, omdat 'ie dan als het hele systeem instort nog eten kan kopen tot zijn dood. Bij alledrie gaat het niet om de materie. Die verzamelaars van jou gaat het ook niet om de materie zelf.quote:
Hoe zit het eigenlijk met verzamelaars. Is iemand met boeken vol postzegels, kasten met alleen maar cd's of een zonderkamer met modeltreintjes ook materialistisch. Er is natuurlijk wel liefde voor materiële zaken, alleen gaat het hierbij minder om status.
is het hechten aan of zoeken naar zintuigelijk genot (kicks) niet ook materialistisch?quote:
En er zijn genoeg niet-materiële kicks.
Voor mijn part, maar het klopt natuurlijk niet. Want.... Ahum.quote:
[..]
is het hechten aan of zoeken naar zintuigelijk genot (kicks) niet ook materialistisch?
Ik wou zeggen: want dan maak je er een verzamelbegrip van, voor alles wat je kunt zien als te eenzijdig najagen van iets "oppervlakkigs". En voor te(!)weinig aandacht voor het diepe, de essentie, moraal, zingeving, spiritualiteit of wat je ook maar vindt ontbreken. Wou ik dus zeggen.
Maar ik slikte, want het is al een verzamelbegrip.
Neem jouw voorbeeld in een versimpelde situatie: stel ik ben een indiaan van een nog niet ontdekte stam in het Amazone-gebied. We lopen daar allemaal in ons nakie (of bijna), en er de stam heeft waarden en normen, en is bijzonder spiritueel. Behalve ik. Ik ben enkel uit op zintuiglijk genot. Bij trance-verwekkende dansen zie ik alleen maar lustobjecten, en als ik een hallicunogene plant opeet beleef ik niks anders dan groepssex en sensationele acties. De Sjamaan vindt dat maar niks, en de oudere stamleden schudden ook hun wijze hoofd. Want ik ga alleen maar voor oppervlakkig genot, zeggen ze. Het is een belediging voor de geestenwereld, enz.
Dan komt er een zendeling, als eerste contact "van buiten". In het begin leert die alleen de taal en de gebruiken, maar na een tijdje vertelt hij over de moderne maatschappij. Want die zal zeker de stam bereiken. Hij laat video's zien, en ze zijn verbijsterd. Ze geloven hem wel, want vliegtuigen zien ze vaak genoeg. Het doel van de zendeling is, behalve uiteraard zieltjes winnen, om de stam te waarschuwen tegen het gevaar van materialisme. En hij vraagt of ze iets dergelijks kennen. Dan zal toch niemand mij als voorbeeld noemen?
Best leuk trouwens, zo'n voorbeeld verzinnen.
Ik help liever mee een chinees een dagelijkse kom mie mogelijk te maken, dan in te zitten over mogelijke vervuiling die toch wordt aangepakt als ze rijk zijn, net als in nederland.quote:
het is niet erg alleen moet je je wel beseffen dat materialistisch gedrag behoorlijk veel consequenties heeft: Milieuvervuiling, opmaken van grondstoffen, volstoppen van afvaldumpstations tot uitbuiting van goedkope arbeidskrachten toe en voor jezelf ook vervelend: Je moet er voor blijven werken terwijl het geluk wat je krijgt uit het kopen van dingen vaak maar van korte duur is en je weer wat nieuws moet hebben. Het kan letterlijk een verslaving worden.
Ook kun je er zo ver in blijven hangen dat je je complete identiteit ophangt aan je bezittingen.
Liever rijk dan dood.
Heel veel mensen in China zijn helemaal niet blij met het steeds meer uitbreiden van de steden, de toename van industrie en auto's en de daarbij behorende luchtvervuiling maar worden min of meer gedwongen op te gaan in die leefstijl en werken voor een hongerloon in een stinkfabriek terwijl ze voorheen gewoon op het platteland leefden.quote:
[..]
Ik help liever mee een chinees een dagelijkse kom mie mogelijk te maken, dan in te zitten over mogelijke vervuiling die toch wordt aangepakt als ze rijk zijn, net als in nederland.
Liever rijk dan dood.
Die kom mie hebben ze ook wel zonder ons.
Mensen gaan naar een "stinkfabriek" (jouw framing) omdat ze daar een veel beter inkomen hebben dan op het platteland. Je hebt makkelijk praten aan je toetsenbord, hoeveel procent van de wereldbevolking kan dat niet denk je?quote:
[..]
Heel veel mensen in China zijn helemaal niet blij met het steeds meer uitbreiden van de steden, de toename van industrie en auto's en de daarbij behorende luchtvervuiling maar worden min of meer gedwongen op te gaan in die leefstijl en werken voor een hongerloon in een stinkfabriek terwijl ze voorheen gewoon op het platteland leefden.
Die kom mie hebben ze ook wel zonder ons.
Beter inkomen staat niet gelijk aan een beter leven.quote:
[..]
Mensen gaan naar een "stinkfabriek" (jouw framing) omdat ze daar een veel beter inkomen hebben dan op het platteland. Je hebt makkelijk praten aan je toetsenbord, hoeveel procent van de wereldbevolking kan dat niet denk je?
Toch welquote:
[..]
Beter inkomen staat niet gelijk aan een beter leven.
Het is nogal een klap die je te verwerken krijgt, wanneer het huis en de bezittingen die erin staan, in één klap door een brand of een natuurramp verdwijnen. Iets waar je jaren lang hard voor gewerkt hebt en bovendien nog vaak een emotionele waarde heeft ook (foto-albums, gewonnen prijzen, etc.). Ik vind daarom niet dat je op basis van zo'n uitzonderlijk ingrijpende gebeurtenis werkelijk kunt bepalen hoe materialistische je bent.quote:
Dat antwoord weet je pas op het moment dat je alles kwijt raakt aan bijvoorbeeld een brand of natuurramp or whatever.
Hoe jij omgaat met het verlies of niet meer hebben van de materiele spullen is een graadmeter om te zien hoe materialistisch je werkelijk bent.
Ik zou eerder kijken naar hoe vaak je nieuwe spullen aanschaft, waarom je ze aanschaft en hoe snel je je oude spullen weggooit. Gaat de reden vooral omdat je het nieuwste van het nieuwste wilt hebben en het oude niet meer hip genoeg is, dan zou je jezelf wel als redelijk materialistisch kunnen zien.
Dat verbaast me niks. Veel mensen denken bij materialisme nog altijd aan oppervlakkigheid en dat is nou niet bepaald een eigenschap om trots op te zijn.quote:
Een mild anti-materialisme is ook zo mainstream als het maar kan.
Ach het is weer zo'n verwijt van gelovigen, met materialisme is helemaal niks mis, kijk bijvoorbeeld maar eens naar de filosofie van Epicurus:quote:
[..]
Dat verbaast me niks. Veel mensen denken bij materialisme nog altijd aan oppervlakkigheid en dat is nou niet bepaald een eigenschap om trots op te zijn.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Epicurus
Waar het om gaat in de filosofie is het persoonlijk geluk, volgens Epicurus het hoogste goed in het menselijk leven. Centraal hierbij staat het vermijden van pijn en verdriet. Als de filosofie ons niet van onze angsten zou bevrijden, met name van onze angst voor de goden en voor de dood, dan zou er geen reden zijn om haar serieus te nemen. Dit betekent, dat de rest van Epicurus' filosofie in dienst staat van deze ethiek. Een logica of politieke filosofie heeft hij niet ontwikkeld.
[ Bericht 0% gewijzigd door de_tevreden_atheist op 14-09-2014 00:29:26 ]
quote:
Elegant materialisme is niet onelegant. Onelegant ascetisme is niet elegant.
