Hoe materialistisch ben ik nou eigenlijk?

Ik hou erg van spullen, maar totaal niet van winkelen, dat doe ik dan ook vrijwel nooit. Met spullen bedoel ik vooral oude voorwerpen waar een verhaal aan vast zit of die iets van een bepaalde tijd laten zien.

zo'n 'American Pickers' programma vind ik heerlijk Van die gigantische schuren vol met oude zooi...

quote:

Op woensdag 10 september 2014 10:16 schreef tijnhet het volgende:
Ik heb mezelf altijd gezien als iemand die "weinig nodig heeft". Nooit rijk of verwend geweest, ook niet arm; maar altijd tevreden met weinig. Ik heb nog steeds dezelfde kleren die ik 5-8 jaar terug droeg; zo nu en dan moet er iets vervangen worden, maar alleen als het echt moet. Mijn eerste (tweedehands) smartphone heb ik nog geen jaar. Met mijn geld ben ik altijd spaarzaam om gegaan. Omdat ik weinig nodig had kocht ik ook weinig, totdat er iets voorbij kwam wat ik echt graag wilde. Dan had ik vaak al wel genoeg opgespaard om dat te kopen.

Nu ik wat ouder ben en mijn eigen geld verdien, druppelt het geld iets sneller binnen dan vroeger. Mijn behoeftes en wensen zijn nog steeds vrij simpel, maar ik kan wel vaker dingen kopen. Hierdoor ben ik mijn aankopen gaan "optimaliseren": als ik iets koop dan moet het kwalitatief degelijk zijn, iets dat bij voorkeur het beste is van z'n categorie, iets wat ik niet snel zal hoeven vervangen omdat het stuk is. Dingen die ik koop kan ik op deze manier min of meer 'afstrepen', want iets vervangen is vaak heel lang niet nodig.

De vraag van dit topic ontstond toen ik daarbij moest denken aan de film "Fight Club", waarin het appartement van de verteller zomaar geëxplodeerd is. Hij gaat naar de bar met een vriend die hij diezelfde dag eerder had ontmoet, en die vriend (Tyler) luistert naar zijn verhaal en geeft commentaar.

Tyler is niet die vriend van de verteller, Tyler is de verteller.

quote:

[..]

Hoewel ik mezelf niet als een "materialist" zie maar juist als iemand die tevreden is met weinig, heb ik nu toch een behoorlijke verzameling mooie goeie spulletjes waar ik erg blij mee ben. Als ik al die spullen op een rij zet, kan ik mezelf moeilijk níet materialistisch noemen. Een snelle computer met enorm veel opslag, goede schermen en randapparatuur, een digitale spiegelreflex camera, een tablet (voor foto's), een draagbaar geluidsopname-apparaat, goede koptelefoon, GPS-apparaat, dure mountainbike... En dan nog een hele rits dure/handige/degelijke kampeer/survivalspullen.

Ik heb inmiddels ook een lijstje van dingen die ik 'ter zijner tijd' wel zou willen kopen of upgraden, als ik het geld ervoor heb of zou hebben.

Nu vraag ik me af hoe ver in de richting van zo'n "consumer slave" ik dan zit. Het is niet zo dat ik altijd het nieuwste van het nieuwste moet hebben (en constant upgraden 'voor het upgraden'); maar als ik iets koop wat ik nog niet heb, kijk ik wel naar dingen die het beste zijn in hun categorie (of bijvoorbeeld de beste prijs-kwaliteit verhouding hebben). Nu laat ik bijvoorbeeld twee thermosflessen uit Amerika overvliegen, omdat die de beste isolatie schijnen te hebben; en als ik dan toch een goeie thermosfles wil kopen, dan ook graag eentje die "niet beter kan". Een zakmes-upgrade heb ik in het buitenland besteld omdat ik blauw een mooier kleurtje vind (qua prijs scheelt het maar weinig). Dus een beetje materialistisch ben ik toch wel.

Een tweede vraag is hoe erg dat is. Zolang je in je geluk niet afhankelijk wordt van je spullen, zit je volgens mij "safe". Hoe dat bij mij precies zit weet ik niet; sommige dingen zou ik prima zonder kunnen, andere dingen zou ik echt wel missen. Maar als je niet zonder hoeft, waarom zou je dan zonder willen kunnen?

Samenvatting: hoewel ik weinig nodig heb, ben ik wellicht wel een materialistische snol. Hoezeer ben ik dat; moet ik me aangesproken voelen door de woorden van Tyler? En tot in hoeverre is het erg om (een beetje) materialistisch te zijn?

Tyler is net zo zelfdestructief als zijn andere kant, alleen op een ander manier.

Ik hoorde eens iemand zeggen, op radio of TV, dat het eigenlijk niet klopt, als je mensen die geld najagen materialisten noemt. Het gaat bij die lui niet om de spullen, maar om een abstractie: het kunnen kopen van veel en dure spullen.

Daar zit wat in, vind ik. Neem nou deze twee mannen: de ene is 30, verdient goed, en koopt elk jaar een nieuwe sportwagen, omdat 'ie dan zat is van de vorige. Hem kun je moeilijk een materialist noemen, want hij waardeert zijn bezit nauwelijks.

Zijn buurman, 60 jaar oud, heeft toen hij 30 was een half jaarsalaris betaald voor een camera, een topmodel Leica. Hij geniet daar nu nog van. Wil geen digitale camera, zo verknocht is hij aan dat ding. Niets is automatisch, maar elke foto lukt, zo goed kan hij ermee omgaan. In die 30 jaar heeft hij een paar keer de prijs van die camera uitgegeven aan ontwikkelkosten, en als hij 90 wordt komt daar nog eens vijftienduizend euro bij. Van elke foto kan hij uren genieten, en hij houdt regelmatig tentoonstellingen, waarvoor hij dan een boekenbon krijgt van 30 euro. Die tweede man is een uitstekende materialist.

De jongste is jarig, en zijn buurman geeft hem als cadeau een album met foto's waarop hij poseert met elke sportwagen die hij gehad heeft. Na een goed glas zegt de jarige: "volgens mij heb jij veel meer plezier van je camera, dan ik van al die sportwagens". De buurman legt uit: "Jij denkt dat je gelukkig wordt van een nieuwe auto, maar dat is een illusie".
"Maar wat dacht jij dan, toen je eindelijk genoeg gespaard had, en die Leica ging kopen?"

Is materialisme erg dan? Als ik geen Chinese dingen koop dan blijven ze daar ook arm.

geen gezeik iedereen rijk.

Alleen de OP gelezen.

Als ik iets koop dan moet dat ook het beste zijn wat het geeft (in mijn budget wat ik eraan wil uitgeven dan).

Als iets stuk gaat en vervangen moet worden dan moet daar kwalitatief ook altijd iets een stuk beter voor in de plaats komen. Halfbakken rotzooi heb ik niks aan (hoewel mn huis wel nog half vol staat met halfbakken zooi; het is nog niet stuk en dan hoeft het nog niet per se vervangen te worden).

Maargoed, dat stukje herken ik dus wel; dat heb ik ook.

Aan de andere kant denk ik van mezelf wel dat ik redelijk materialistisch ben.

Ik bezit nauwelijks materiële zaken, heb ze wel gehad en mis het nauwelijks alhoewel ik soms spijt heb mijn platencollectie verkocht te hebben. Maar als ik iets wil hebben dan moet het ook kwaliteit zijn, functionele kwaliteit, geen bling bling 'kwaliteit'.

Bijvoorbeeld een goed loopwerk.


Maar ik hoop over niet al te lange tijd zo goed als materiaalloos door het leven te kunnen, in combinatie met 0 verplichtingen .

quote:

Op donderdag 11 september 2014 23:19 schreef robin007bond het volgende:

[..]

Inderdaad. Maar dan meer de doorgeslagen nihilist.

Overigens vind ik die kant van hem wel heel tof.

maar dat is ook de bedoeling
hij verbeeld zichzelf immers als iemand die alles durft met het lijf van Brad Pitt

Je bent wel een gappie als je je daar zo druk om maakt...word jij blij van je mooie mountainbike, prima toch? Zolang het materialisme je leven maar niet beheerst

Idd. Het wordt problematisch/een illusie wanneer je meent dat je je levensgeluk daadwerkelijk ontleent aan spullen Zo nemen mensen uit statusangst wel es een tophypotheek, maar kweken daarmee alleen maar meer zorgen. En als iedereen in de buurt het doet ben je geen stap verder Ik meende dat Alain de Botton hier wel es dieper op is ingegaan in 1 van zijn boeken.

Interessante vraag, ik vraag het mezelf ook wel es af Wat bij mij helpt is om de zoveel tijd opruimen, en spullen zoals boeken en muziek sneller weg doen. Daarmee kun je ook makkelijker afstand doen van je spullen, in de wetenschap dat je er iemand anders blij mee maakt.

quote:

Op donderdag 11 september 2014 23:28 schreef Pinpoint het volgende:
Ik hoorde eens iemand zeggen, op radio of TV, dat het eigenlijk niet klopt, als je mensen die geld najagen materialisten noemt. Het gaat bij die lui niet om de spullen, maar om een abstractie: het kunnen kopen van veel en dure spullen.

Daar zit wat in, vind ik. Neem nou deze twee mannen: de ene is 30, verdient goed, en koopt elk jaar een nieuwe sportwagen, omdat 'ie dan zat is van de vorige. Hem kun je moeilijk een materialist noemen, want hij waardeert zijn bezit nauwelijks.

Zijn buurman, 60 jaar oud, heeft toen hij 30 was een half jaarsalaris betaald voor een camera, een topmodel Leica. Hij geniet daar nu nog van. Wil geen digitale camera, zo verknocht is hij aan dat ding. Niets is automatisch, maar elke foto lukt, zo goed kan hij ermee omgaan. In die 30 jaar heeft hij een paar keer de prijs van die camera uitgegeven aan ontwikkelkosten, en als hij 90 wordt komt daar nog eens vijftienduizend euro bij. Van elke foto kan hij uren genieten, en hij houdt regelmatig tentoonstellingen, waarvoor hij dan een boekenbon krijgt van 30 euro. Die tweede man is een uitstekende materialist.

De jongste is jarig, en zijn buurman geeft hem als cadeau een album met foto's waarop hij poseert met elke sportwagen die hij gehad heeft. Na een goed glas zegt de jarige: "volgens mij heb jij veel meer plezier van je camera, dan ik van al die sportwagens". De buurman legt uit: "Jij denkt dat je gelukkig wordt van een nieuwe auto, maar dat is een illusie".
"Maar wat dacht jij dan, toen je eindelijk genoeg gespaard had, en die Leica ging kopen?"

Daar ben ik het niet mee eens, een materialist is iemand die kickt op het hebben én kopen van spullen. De auto kopende man in jouw voorbeeld is hét voorbeeld van een materialist, hij koopt telkens een nieuwe, is er eigenlijk niet blij mee en om het op te lossen koopt ie weer een nieuwe.

De man met de fotocamera is juist géén materialist, hij doet héél lang met zijn aankoop, gebruikt het ding waar hij voor gemaakt is en als hulpmiddel voor zijn doel: foto's maken en belangrijker nog: Hij waardeert zijn bezit heel erg.

Materialisten zoeken hun geluk in het kopen van spullen en putten heel kortstondig geluk uit het hebben van het ding en als het ding weer gewoon een ding is geworden en in de kast beland of je nieuwe auto gewoon weer je auto is zoeken daarna naar hun volgende 'fix' , net als een drugsverslaafde.

quote:

Op donderdag 11 september 2014 23:32 schreef de_tevreden_atheist het volgende:
Is materialisme erg dan? Als ik geen Chinese dingen koop dan blijven ze daar ook arm.

geen gezeik iedereen rijk.

het is niet erg alleen moet je je wel beseffen dat materialistisch gedrag behoorlijk veel consequenties heeft: Milieuvervuiling, opmaken van grondstoffen, volstoppen van afvaldumpstations tot uitbuiting van goedkope arbeidskrachten toe en voor jezelf ook vervelend: Je moet er voor blijven werken terwijl het geluk wat je krijgt uit het kopen van dingen vaak maar van korte duur is en je weer wat nieuws moet hebben. Het kan letterlijk een verslaving worden.
Ook kun je er zo ver in blijven hangen dat je je complete identiteit ophangt aan je bezittingen.

Daarbij kan je nog problemen krijgen als je het niet kán betalen en dus schulden gaat maken om maar spullen te kunnen blijven kopen terwijl de spullen al lang weer in de kast of la liggen weg te rotten.

Iedereen zal er anders over denken maar voor mij: ik was vroeger echt een enorme pack-rat maar tegenwoordig juist compleet tegenover gesteld. En hoe meer spullen ik wegdoe hoe meer bevrijd ik me voel Weinig spullen = weinig zorgen. Geen zorgen om diefstal, geen zorgen om onderhoud, geen zorgen om het schoon te houden, geen enorm huis nodig om alles kwijt te kunnen en bij een verhuizing kan alles gewoon in 1 busje mee ipv dat je tig keer heen en weer moet rijden

[ Bericht 12% gewijzigd door Metro2005 op 12-09-2014 10:34:17 ]

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 10:26 schreef Metro2005 het volgende:
Daar ben ik het niet mee eens, een materialist is iemand die kickt op het hebben én kopen van spullen. De auto kopende man in jouw voorbeeld is hét voorbeeld van een materialist, hij koopt telkens een nieuwe, is er eigenlijk niet blij mee en om het op te lossen koopt ie weer een nieuwe.

De man met de fotocamera is juist géén materialist, hij doet héél lang met zijn aankoop, gebruikt het ding waar hij voor gemaakt is en als hulpmiddel voor zijn doel: foto's maken en belangrijker nog: Hij waardeert zijn bezit heel erg.

Materialisten zoeken hun geluk in het kopen van spullen en putten heel kortstondig geluk uit het hebben van het ding en als het ding weer gewoon een ding is geworden en in de kast beland of je nieuwe auto gewoon weer je auto is zoeken daarna naar hun volgende 'fix' , net als een drugsverslaafde.

Met de gangbare opvatting van het begrip heb je helemaal gelijk. Maar volgens die spreker op de radio is het een verkeerde term, die tot onbegrip leidt. Omdat het niet gaat om de materie. Voor sommige mensen is geld alles. Die worden ook materialistisch genoemd, ook als ze gierig zijn en alles oppotten. Die jagen een abstractie na, en zijn juist losgezongen van het materiële.


"Maar ja, 't idee, 't idee, 't idee".

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Je vergelijking met een drugsverslaafde gaat zeker op: zo'n shot is snel uitgewerkt, en zo is bij die schijnbare autogek een nieuwe auto snel uitgewerkt. Maar niet als auto, want die doet het nog prima. Wat uitgewerkt is, is de kick van het nieuwe. En voor mensen met de illusie dat een auto je gelukkig kan maken, is zo'n kick een bevestiging. Die zijn al beter af als ze zichzelf kickverslaafd noemen. Want dan kunnen ze kiezen. En er zijn genoeg niet-materiële kicks.

Hoe zit het eigenlijk met verzamelaars. Is iemand met boeken vol postzegels, kasten met alleen maar cd's of een zonderkamer met modeltreintjes ook materialistisch. Er is natuurlijk wel liefde voor materiële zaken, alleen gaat het hierbij minder om status.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 23:30 schreef Morrigan het volgende:
Hoe zit het eigenlijk met verzamelaars. Is iemand met boeken vol postzegels, kasten met alleen maar cd's of een zonderkamer met modeltreintjes ook materialistisch. Er is natuurlijk wel liefde voor materiële zaken, alleen gaat het hierbij minder om status.

Dat is het probleem met het woord 'materialist': mensen denken er iets anders bij dan de materie zelf. Statusist als woord bestaat niet, maar die heb jij kennelijk in gedachten. Een andere materialist gaat het om comfort, die is pas tevreden als ' ie (bijvoorbeeld) een van alle gemakken voorzien huis heeft, met zwembad, verwarmd terras, een huishoudster en een chauffeur. Niet om de status, want die heeft 'ie al. Of het intersseert 'm niks. Een derde heeft een kluis vol goudstaven en leeft verder heel eenvoudig, omdat 'ie dan als het hele systeem instort nog eten kan kopen tot zijn dood. Bij alledrie gaat het niet om de materie. Die verzamelaars van jou gaat het ook niet om de materie zelf.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 15:41 schreef Pinpoint het volgende:

En er zijn genoeg niet-materiële kicks.

is het hechten aan of zoeken naar zintuigelijk genot (kicks) niet ook materialistisch?

quote:

Op zaterdag 13 september 2014 10:07 schreef Casiotone het volgende:

[..]

is het hechten aan of zoeken naar zintuigelijk genot (kicks) niet ook materialistisch?

Voor mijn part, maar het klopt natuurlijk niet. Want.... Ahum.

Ik wou zeggen: want dan maak je er een verzamelbegrip van, voor alles wat je kunt zien als te eenzijdig najagen van iets "oppervlakkigs". En voor te(!)weinig aandacht voor het diepe, de essentie, moraal, zingeving, spiritualiteit of wat je ook maar vindt ontbreken. Wou ik dus zeggen.
Maar ik slikte, want het is al een verzamelbegrip.

Neem jouw voorbeeld in een versimpelde situatie: stel ik ben een indiaan van een nog niet ontdekte stam in het Amazone-gebied. We lopen daar allemaal in ons nakie (of bijna), en er de stam heeft waarden en normen, en is bijzonder spiritueel. Behalve ik. Ik ben enkel uit op zintuiglijk genot. Bij trance-verwekkende dansen zie ik alleen maar lustobjecten, en als ik een hallicunogene plant opeet beleef ik niks anders dan groepssex en sensationele acties. De Sjamaan vindt dat maar niks, en de oudere stamleden schudden ook hun wijze hoofd. Want ik ga alleen maar voor oppervlakkig genot, zeggen ze. Het is een belediging voor de geestenwereld, enz.
Dan komt er een zendeling, als eerste contact "van buiten". In het begin leert die alleen de taal en de gebruiken, maar na een tijdje vertelt hij over de moderne maatschappij. Want die zal zeker de stam bereiken. Hij laat video's zien, en ze zijn verbijsterd. Ze geloven hem wel, want vliegtuigen zien ze vaak genoeg. Het doel van de zendeling is, behalve uiteraard zieltjes winnen, om de stam te waarschuwen tegen het gevaar van materialisme. En hij vraagt of ze iets dergelijks kennen. Dan zal toch niemand mij als voorbeeld noemen?

Best leuk trouwens, zo'n voorbeeld verzinnen.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 10:26 schreef Metro2005 het volgende:


het is niet erg alleen moet je je wel beseffen dat materialistisch gedrag behoorlijk veel consequenties heeft: Milieuvervuiling, opmaken van grondstoffen, volstoppen van afvaldumpstations tot uitbuiting van goedkope arbeidskrachten toe en voor jezelf ook vervelend: Je moet er voor blijven werken terwijl het geluk wat je krijgt uit het kopen van dingen vaak maar van korte duur is en je weer wat nieuws moet hebben. Het kan letterlijk een verslaving worden.
Ook kun je er zo ver in blijven hangen dat je je complete identiteit ophangt aan je bezittingen.

Ik help liever mee een chinees een dagelijkse kom mie mogelijk te maken, dan in te zitten over mogelijke vervuiling die toch wordt aangepakt als ze rijk zijn, net als in nederland.
Liever rijk dan dood.

quote:

Op zaterdag 13 september 2014 13:02 schreef de_tevreden_atheist het volgende:

[..]

Ik help liever mee een chinees een dagelijkse kom mie mogelijk te maken, dan in te zitten over mogelijke vervuiling die toch wordt aangepakt als ze rijk zijn, net als in nederland.
Liever rijk dan dood.

Heel veel mensen in China zijn helemaal niet blij met het steeds meer uitbreiden van de steden, de toename van industrie en auto's en de daarbij behorende luchtvervuiling maar worden min of meer gedwongen op te gaan in die leefstijl en werken voor een hongerloon in een stinkfabriek terwijl ze voorheen gewoon op het platteland leefden.

Die kom mie hebben ze ook wel zonder ons.

quote:

Op zaterdag 13 september 2014 13:04 schreef Metro2005 het volgende:

[..]

Heel veel mensen in China zijn helemaal niet blij met het steeds meer uitbreiden van de steden, de toename van industrie en auto's en de daarbij behorende luchtvervuiling maar worden min of meer gedwongen op te gaan in die leefstijl en werken voor een hongerloon in een stinkfabriek terwijl ze voorheen gewoon op het platteland leefden.

Die kom mie hebben ze ook wel zonder ons.

Mensen gaan naar een "stinkfabriek" (jouw framing) omdat ze daar een veel beter inkomen hebben dan op het platteland. Je hebt makkelijk praten aan je toetsenbord, hoeveel procent van de wereldbevolking kan dat niet denk je?

quote:

Op zaterdag 13 september 2014 13:53 schreef de_tevreden_atheist het volgende:

[..]

Mensen gaan naar een "stinkfabriek" (jouw framing) omdat ze daar een veel beter inkomen hebben dan op het platteland. Je hebt makkelijk praten aan je toetsenbord, hoeveel procent van de wereldbevolking kan dat niet denk je?

Beter inkomen staat niet gelijk aan een beter leven.

quote:

Op zaterdag 13 september 2014 18:09 schreef Metro2005 het volgende:

[..]

Beter inkomen staat niet gelijk aan een beter leven.

Toch wel

quote:

Op woensdag 10 september 2014 11:00 schreef Jappie het volgende:
Dat antwoord weet je pas op het moment dat je alles kwijt raakt aan bijvoorbeeld een brand of natuurramp or whatever.

Hoe jij omgaat met het verlies of niet meer hebben van de materiele spullen is een graadmeter om te zien hoe materialistisch je werkelijk bent.

Het is nogal een klap die je te verwerken krijgt, wanneer het huis en de bezittingen die erin staan, in één klap door een brand of een natuurramp verdwijnen. Iets waar je jaren lang hard voor gewerkt hebt en bovendien nog vaak een emotionele waarde heeft ook (foto-albums, gewonnen prijzen, etc.). Ik vind daarom niet dat je op basis van zo'n uitzonderlijk ingrijpende gebeurtenis werkelijk kunt bepalen hoe materialistische je bent.

Ik zou eerder kijken naar hoe vaak je nieuwe spullen aanschaft, waarom je ze aanschaft en hoe snel je je oude spullen weggooit. Gaat de reden vooral omdat je het nieuwste van het nieuwste wilt hebben en het oude niet meer hip genoeg is, dan zou je jezelf wel als redelijk materialistisch kunnen zien.

Elegant materialisme is niet onelegant. Onelegant ascetisme is niet elegant. Met andere woorden, materialistisch of niet maakt niet uit, als je het maar met smaak doet.

Een mild anti-materialisme is ook zo mainstream als het maar kan. Anticonsumentisme en alles is weer een hele markt op zich. Light onthechting dient er alleen toe het kapitalistische systeem efficienter te doen functioneren.